διευκρίνησης αν τη ζητήσουμε. Με βοήθησε να το στήσω καλύτερα. Πρόσθεσα τον αποκλεισμό της δυνατότητας. ερώτησης και το έθεσα σε επίπεδο γραπτής εξέτασης.
Γιατί αυτό ακριβώς ήταν το επίπεδο που άρχισα να ασχολούμαι με το πρόβλημα. Η μικρή μου έκανε ακριβώς την ίδια ερώτηση.
θα μπορούσε να παίζει το γεγονός ότι καθολικά εννοείται πως ρωτάμε μόνο για τα χέρια. Οπότε θα ήταν αδυναμία της μικρής που δεν είναι συντονισμένη με την πλειοψηφία. Το θέμα όμως είναι ότι ρώτησε. και άρα έθεσε έναν παράγοντα που προφανώς αγνοεί η πλειοψηφία. Ότι με μπερδεύει που αναφέρονται δάκτυλα και το γεγονός ότι κι αυτά στα πόδια δάχτυλα λέγονται με μπλοκάρει από το να απαντήσω 90. Δεν θα πρέπει να δείξει ότι ξέρει και τις δύο περιπτώσεις.
Πριν κοιμηθούν τους είπα και την θέση του Ζενίθ. Ότι είναι επίσης σωστό το μηδέν ως απάντηση. Επειδή περιέχεται η λέξη "μαζί" έτσι όπως είναι τοποθετημένη.
Το νόημα είναι, να μη σκέφτεται το παιδί μονοδιάστατα αλλά μιγαδικά.
Της είπα να πει στη δασκάλα της ότι θεωρεί έγκυρο το 90 και ότι διαισθάνεται πως είναι προτιμητέο από το 180 (το οποίο το έχει υπόψιν της) αφού συνήθως όταν μιλάμε για δάκτυλα τα συνδέουμε με μετρήσεις και άρα αναφερόμαστε μόνο στα χέρια. Εν τούτοις (να το πει έτσι

) είναι σωστό και το μηδέν για το λόγο του ότι κανένα παιδί δεν έχει ούτε ένα δάκτυλο μαζί με κάποιο άλλο παιδί. Τα εννιά παιδιά έχουν το καθένα τα δικά τους δέκα δάκτυλα. θα έπρεπε η ερώτηση να είναι (να το πει κι αυτό. Να μαθαίνουν τα παιδιά να κρίνουν και να διορθώνουν)
"Πόσα είναι συνολικά τα δάκτυλα εννέα παιδιών;"