Καραμελίτσα έγραψε: 05 Δεκ 2020, 17:43
Πιστεύω ότι η φίλη σου η αμπε, τα γράφει μόνη της τα γράμματα. Δεν υπάρχουν τέτοια ζώα.
https://ampa.lifo.gr/apantiseis/agapiti ... to-chrono/
Αγαπητή Λένα, Εκτιμώ ιδιαίτερα τον τρόπο που απαντάς
στα προβλήματα των αναγνωστριών και θα ήθελα τη δική σου άποψη για μια πολύ άβολη κατάσταση στην οποία έχω επέλθει. Είμαι παντρεμένος με ένα παιδί σχεδόν 3 ετών. Με τη γυναίκα μου είμαστε μαζί από φοιτητές, μέναμε μαζί στα τελευταία χρόνια των σπουδών μας σε δικιά μου γκαρσονιέρα

. Θέλαμε τα ίδια πράγματα, περνούσαμε ωραία.
Μετά από σχεδόν 10 χρόνια αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Εγώ δεν ήθελα να κάνω γάμο μεγάλο, προτιμούσα να επενδύσουμε στο μέλλον, γιατί τα παιδιά στην Eλλάδα έχουν πολλά έξοδα από πριν γεννηθούν. Η γυναίκα μου συμφώνούσε 100%. Μετά από επισκεψη στο πατρικό της – εκτός Αθηνών, όμως, υπέστη κάποια πλύση εγκεφάλου και συμφώνησε με τον πατέρα της να πληρώσει αυτός όλα τα του γάμου γιατί ήθελε να γιορτάσει και να βγάλει υποχρεώσεις.
Δεν συμφωνούσα. Παρ’όλα αυτά δέχτηκα υπό τον όρο ότι από την οικογένεια μου θα καλεστούν μόνο στενοί συγγενείς (12 άτομα συνολο). Έγινε ο γάμος, πέρασαν μερικά χρόνια, ήρθε το μωρό στη ζωή μας. Και εδώ ξεκινάει το πολύπαθο κεφάλαιο

. Αρχικά, με τα χρόνια, η οικονομική κατάσταση των πεθερικών μου έγινε αισχρή. Δεν ξέρω τι ακριβώς έκαναν, κακοδιαχείρηση, αν τους χτύπησε η κρίση, πραγματικά δε γνωρίζω

, αλλά
έφτασαν σε σημείο που τον χειμώνα δεν έχουν να πληρώσουν για θέρμανση και τροφή, κυριολεκτικά (το καλοκαίρι έχουν κάποιο τουριστικό και νοικιάζουν). Η γυναίκα μου από εκει που είχε μεν επαφή με τους γονείς της, αλλά πήγαινε στο πατρικό της να τους επισκεπτεί μιά φορά τον μήνα περίπου για κάποιες μέρες, μου πρότεινε να έρχονται το χειμώνα 2-3 μήνες που κάνει κρύο να μένουν μαζί μας (σε καινουργιο σπίτι πλέον – ενοίκιο, αλλά στο σαλόνι, δεν είχαμε έξτρα δωμάτιο) για να μας βοηθάει η μητέρα της με το μωρό και να μην πληρώνουμε νταντά, και σε αντάλλαγμα να ξεχειμωνιάζουν έχοντας θέρμανση και τροφή.
Δυστυχώς, δέχτηκα. Θες η στενοχώρια της γυναίκας μου, θες ότι δε μας περισσεύουν σε τέτοιο σημείο ώστε να τους δίνουμε χρήματα, το κακό έγινε. Δυστυχώς, πάλι, δεν μπορούν να μείνουν στο δικό μου παλιο διαμέρισμα γιατί ο πατέρας μου (που του ανήκει) έγινε με τα χρόνια νεφροπαθής και το χρησιμοποιεί συχνά όταν έρχεται Αθήνα. Έρχονται λοιπόν τους 2 τελευταίους χειμώνες 3 μήνες και κανουν τη ζωή μου μαύρη

. Καίνε τη θέρμανση στο φουλ και ανάβουν και το air condition όλη μέρα για να κυκλοφορουν με τα κοντομάνικα.
Ο πεθερός μου είναι όλη την ημέρα ξαπλωμένος στον καναπέ με τα πόδια του στο τραπεζάκι του σαλονιού, το οποίο θεωρω απαράδεκτο σαν θέαμα, βλέπει τηλεόραση όλα τα άκυρα κιτρινοκάναλα στο τέρμα γιατί είναι και ψιλο-κουφός, διατάζει τη γυναίκα του να του φέρει νερό και χαρτί να σκουπίσει τη μύτη του. Η πεθερά μου αποφασίζει και διατάζει για το τι θα μαγειρέψει

(και αγοράζει τα υλικά με δικά μας χρήματα) και δεν συμφωνούν καθόλου αυτά που φτιάχνει με τις διατροφικές μας συνήθειες. Η γυναίκα μου πλέει σε πελάγη ευτυχίας που είναι μαζί με τον μπαμπά της και τη μαμά της. Της εξήγησα πως δεν αντέχω, δεν γίνεται. Πάω και μένω στη γκαρσονιέρα μου όταν είναι εδώ αλλά δεν την πειράζει. Μου λέει ότι είναι οικογένειά της και άμα δεν τους θέλω, δεν θέλω και αυτήν. Στο κάτω κάτω πλήρωσαν για τον γάμο μας και τους χρωστάμε. Το ποσό έμαθα ότι ανέρχεται στις 25.000

, για κάτι που δεν είχα συμφωνήσει ποτέ. Δεν μας περισσεύουν τόσα λεφτα να τους τα δωσω να πάνε στο καλό. Η γυναίκα μου μου ειπε ότι αν επιμείνω θα ζητήσει μετάθεση στο τόπο καταγωγής της και θα πάρει το παιδί και θα φύγει και ότι θα το βλέπω μια φορά τον μήνα. Το σπίτι μου δεν είναι σπίτι μου 3 μήνες τον χρόνο. Π
λησιάζει η μέρα που θα ξαναέρθουν και λόγο του ιου έχει γίνει πρόταση να έρθουν από Οκτώβρη γιατί ήδη τους στείλαμε χρήματα για φαγητό. Δεν αντέχω άλλο.

Αγαπάω τη γυναίκα μου και όσο αυτοι δεν είναι εδω είμαστε καλά, αλλά βλέπω ότι δεν καταλαβαίνει και δεν θέλει να αλλάξει το πλάνο της και βλέπω πως δεν μπορουμε να συνεχίσουμε.
Σκέφτομαι να της πω ότι θέλω διαζύγιο, αλλά κλαίω κάθε φορά
γιατί δεν καταλαβαίνω τι έχει γίνει, πώς φτάσαμε ως εδώ, δε μπορει να χάσω τα όνειρα μιας ζωής για αυτόν τον λόγο, μπορω;
-Απελπισμένος