80ς μητροπολιτική μιζέρια

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Χόρεψε αγόρι μου, χόρεψε
ξόδεψε, ξόδεψε, ξόδεψε
Τη ζωή σου σε πόρνες κι αναλγητικά
κι όνειρα εκρηκτικά

Θάνατος είναι ναι, θάνατος
όμως ποιος είναι αθάνατος
Κόκκινα φώτα και μπόμπες ποτά
και μη σκέφτεσαι το μετά

Τίποτα αγόρι μου, τίποτα
λόγια στημένα και ύποπτα
Εδώ που σε φτάσαν δε μένει παρά
ετούτη η τρύπια χαρά

Πέθανε αγόρι μου, πέθανε
ήσουν εκείνος που έχανε
Κόκκινα φώτα, τρελή μουσική
να ’ξερες πως σε θάψαν’ εκεί

Γέλασε αγόρι μου, γέλασε
ίσκιος η αλήθεια και πέρασε
σ’ αυτό το υπόγειο τα θαύματα, να
που γίνονται αληθινά

Θάνατος είναι ναι, θάνατος
όμως ποιος είναι αθάνατος
κόκκινα φώτα, τρελή μουσική
απόδραση εκπληκτική

[nostromos]

πιτσιρικα απο Θεσσαλονικη την κοπανα για Αθηνα ...

[nostromos]

[sys3x]

Οι στίχοι είναι της αδελφής του Σταύρου Κουγιουμτζή, Μαρίας... Υπερβολική δόση κατάθλιψης! «Τρελοί και άγγελοι» στα 1986 και ο Νταλάρας να κλαίει και από το πολύ κλάμα να παίρνει το Ηρώδειο για εκατοστή πεντηκοστή φορά να πνίξει τον πόνο του.



Άδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα
δεν έρχονται ούτε κι οι φίλοι
πετάει ο αγέρας κουρελόχαρτα
για ελευθερία και ειρήνη

Όμως εγώ δεν είμαι ελεύθερος
δεν έχει ειρήνη η ψυχή μου
στεγνό το σώμα από έρωτα
έρημη χώρα η ζωή μου

Άδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα
στην πολιτεία τη χαμένη
και η αγάπη μες το στήθος μου
σαν τραυματίας ανασαίνει

Στο κρύο σπίτι η τηλεόραση
να δείχνει φόνους κι εκτελέσεις
κι εγώ χτυπώ ένα μαύρο τύμπανο
με παραισθητικές ενέσεις

σ.σ.: εξαιρετικό το σόλο με ένα πνευστό όργανο (μην πω βλακεία, δεν ξέρω ακριβώς ποιο είναι και ας με φωτίσει κάποιος) στο 2:20. Ο Σταύρος Κουγιουμτζής πάντοτε εξαιρετικός ενορχηστρωτής στις δουλειές του.

Το πνευστό που λες στο 2:20 λέγεται σύντεσάηζερ.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

τοι ειδα οσο ηταν στην αθηνα το εργο, δυνατο εχει 80ς πρεζοαναρχομιζερια, μετα μου την παρατησα επειδη πηγε στην επαρχεια και ξενερωσα , γιατι ειναι και καμποσο. πρεπει να ξανασχοληθω.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

και τα διοδια ειναι πολυ καλο, εχει 80ς νεανικη 16 mmελαγχολια. Θυμαμαι που διαβαζα το βιβλιο του ραυτοπουλου και με ειχε πιασει καταθλιψη, αν και τοτε μεσα 00ς ημουν μοναχικο κλαψομουνικο αγόρι, και συγκινιομουν ευκολα.

[Planis]

Οι στίχοι είναι της αδελφής του Σταύρου Κουγιουμτζή, Μαρίας... Υπερβολική δόση κατάθλιψης! «Τρελοί και άγγελοι» στα 1986 και ο Νταλάρας να κλαίει και από το πολύ κλάμα να παίρνει το Ηρώδειο για εκατοστή πεντηκοστή φορά να πνίξει τον πόνο του.



Άδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα
δεν έρχονται ούτε κι οι φίλοι
πετάει ο αγέρας κουρελόχαρτα
για ελευθερία και ειρήνη

Όμως εγώ δεν είμαι ελεύθερος
δεν έχει ειρήνη η ψυχή μου
στεγνό το σώμα από έρωτα
έρημη χώρα η ζωή μου

Άδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα
στην πολιτεία τη χαμένη
και η αγάπη μες το στήθος μου
σαν τραυματίας ανασαίνει

Στο κρύο σπίτι η τηλεόραση
να δείχνει φόνους κι εκτελέσεις
κι εγώ χτυπώ ένα μαύρο τύμπανο
με παραισθητικές ενέσεις

σ.σ.: εξαιρετικό το σόλο με ένα πνευστό όργανο (μην πω βλακεία, δεν ξέρω ακριβώς ποιο είναι και ας με φωτίσει κάποιος) στο 2:20. Ο Σταύρος Κουγιουμτζής πάντοτε εξαιρετικός ενορχηστρωτής στις δουλειές του.

Το πνευστό που λες στο 2:20 λέγεται σύντεσάηζερ.

Προφανώς μιμείται τον ήχο κάποιου πνευστού οργάνου... Κάνω λάθος;

[AlienWay]

Όντως πολύ ομίχλη εκείνα τα χρόνια. Οι καλύτερες χρονιές που έχω ζήσει ήταν το 1986, το 1987 και το 1988

[ΓΑΛΗ]

Δεν ξέρω τι προσλαμβάνουσες έχουν αυτοί οι οποίοι έγραφαν αυτά τα τραγούδια (όζει αριστερίλα βέβαια από χιλιόμετρα όλο αυτό), αλλά οι διηγήσεις τις οποίες έχω ακούσει εγώ από αθηναίους για τη δεκαετία του '80 δεν ήταν καθόλου καταθλιπτικές. Επικρατούσε η απόλυτη ανεμελιά, όλο βόλτες, αλητείες, γκομενιλίκια και ξενύχτια στις πλατείες. Σίγουρα η Αθήνα ήταν πολύ χειρότερη οπτικά από ό,τι σήμερα, αλλά αυτή η κατάθλιψη την οποία παρουσιάζουν τα τραγούδια έχει μάλλον ιδεολογική αφετηρία...

Έτσι ακριβώς.

[Golden Age]

[sys3x]

Οι στίχοι είναι της αδελφής του Σταύρου Κουγιουμτζή, Μαρίας... Υπερβολική δόση κατάθλιψης! «Τρελοί και άγγελοι» στα 1986 και ο Νταλάρας να κλαίει και από το πολύ κλάμα να παίρνει το Ηρώδειο για εκατοστή πεντηκοστή φορά να πνίξει τον πόνο του.



Άδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα
δεν έρχονται ούτε κι οι φίλοι
πετάει ο αγέρας κουρελόχαρτα
για ελευθερία και ειρήνη

Όμως εγώ δεν είμαι ελεύθερος
δεν έχει ειρήνη η ψυχή μου
στεγνό το σώμα από έρωτα
έρημη χώρα η ζωή μου

Άδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα
στην πολιτεία τη χαμένη
και η αγάπη μες το στήθος μου
σαν τραυματίας ανασαίνει

Στο κρύο σπίτι η τηλεόραση
να δείχνει φόνους κι εκτελέσεις
κι εγώ χτυπώ ένα μαύρο τύμπανο
με παραισθητικές ενέσεις

σ.σ.: εξαιρετικό το σόλο με ένα πνευστό όργανο (μην πω βλακεία, δεν ξέρω ακριβώς ποιο είναι και ας με φωτίσει κάποιος) στο 2:20. Ο Σταύρος Κουγιουμτζής πάντοτε εξαιρετικός ενορχηστρωτής στις δουλειές του.

Το πνευστό που λες στο 2:20 λέγεται σύντεσάηζερ.

Προφανώς μιμείται τον ήχο κάποιου πνευστού οργάνου... Κάνω λάθος;

Ναι, μιμείται τα ημίτονα της οκαρίνας.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Απο το τελευταιο δισκο του ιπποκρατη εξαρχοπουλου το 1988, ο οποιος βεβαια δεν ειχε κανει και καμια επιτυχια μετα τους νοστραδαμος, αλλα η τραγικη/σκοτεινη ιστορια του δινει μια ατμοσφαιρα στοιχειωμενη στο αλμπουμ, περα απο την 80ς γκριζομπετομιζερια που απασχολει το θεμα μας.

Έρημοι δρόμοι και σβησμένες μηχανές
σαν τους αγώνες, που ξεθώριασαν στους τοίχους
σ’ ένα γραφείο με σφραγίδες κι με νες
της ύπαρξής μου αφουγκράζομαι τους ήχους

Γκρίζα οθόνη στο μυαλό μου η ζωή
σήμα χαμένο, κάθε όνειρο μου φταίει
σ’ ένα δυάρι, μια για πάντα έχω χαθεί
κι ό,τι έχει μείνει μοναχά για σένα κλαίει

Και σου μιλώ και σου μιλώ
στων συνθημάτων την ηχώ
και σε ζητώ και σε ζητώ
στων τραγουδιών το "σ’ αγαπώ"

Τραγουδιστής του συγκροτήματος ήταν ο Τσάρλυ. Όμως, αυτός δεν θα μπορούσε να τραγουδήσει με την Κρις Κινγκ, αφού η αγγλίδα δεν είχε σωστή ελληνική προφορά. Έτσι, αναγκάζονται να ψάξουν για τραγουδίστρια, που θα έκανε ντουέτο με τον Τσάρλυ. Η τραγουδίστρια βρέθηκε και ήταν η Δέσποινα Γλέζου. Συμφωνούν μαζί της, και η Δέσποινα, γίνεται το τέταρτο μέλος.

Στο 11ο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, που έγινε στις 20,21 και 22 Σεπτεμβρίου 1972, οι Νοστράδαμος παίρνουν βραβείο από την επιτροπή των δημοσιογράφων. Το «Δως μου το Χέρι σου» γίνεται πανελλήνια επιτυχία, και γρήγορα έρχεται και ο μεγάλος τους δίσκος, από όπου ξεχωρίζει και το ιστορικό πια, «Τα Παραμύθια της Γιαγιάς»... Αρχίζουν τις εμφανίσεις σε κλαμπ της Αθήνας και κάνουν περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.


Όμως, τον Μάρτιο του 1973, ο Τσάρλυ, συλλαμβάνεται με την κατηγορία της αποπλάνησης ανήλικης.
Η κοπέλα ήταν δεκαπεντάχρονη μαθήτρια, και μεγάλη θαυμάστρια των Νοστράδαμος. Η αστυνομία, μετά από «ανώνυμη καταγγελία», την βρήκε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, όπου ο Τσάρλυ διέμενε, στην Θεσσαλονίκη.
Το κορίτσι, τον είχε ακολουθήσει εκεί, μετά την συναυλία που έδωσαν οι Νοστράδαμος, την προηγούμενη μέρα, στην πόλη της, την Καβάλα.

Ο Τσάρλυ, είπε ότι του χτύπησε την πόρτα και αυτός της άνοιξε. Είπε ακόμα, ότι δεν συνέβη ερωτική πράξη, και ότι, μόνο ενδιαφέρθηκε να δει τι συμβαίνει με αυτή την κοπέλα. Στο δωμάτιο, ήταν και ο ηχολήπτης του συγκροτήματος, που συνελήφθη επίσης.

Στις 23 Μαρτίου 1973, προφυλακίστηκαν στις επανορθωτικές φυλακές Θεσσαλονίκης. Ο Τσάρλυ μπαίνει στο ίδιο κελί με τον "δράκο του Λαγκαδά", έναν ηδονοβλεψία, που σε ερημικές τοποθεσίες έκανε επιθέσεις σε ζευγαράκια.

Στις 27 Μαρτίου 1973, αποφυλακίστηκαν οι Ιπποκράτης Εξαρχόπουλος και ο τεχνικός του συγκροτήματος, με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, που διέταξε την παύση της ποινικής δίωξης.

Πώς έγινε αυτή η ανατροπή;

Η Δέσποινα Γλέζου, εξηγεί:

«Ο Τσάρλυ δεν πείραξε την κοπέλα, που όπως εμείς ανακαλύψανε είχε αποπλανηθεί από έναν οικοδόμο στην Θεσσαλονίκη. Όμως, η υπόθεση στήθηκε από τον πατέρα της μικρής, που την χρησιμοποίησε για να βγάλει λεφτά. Αυτός και ειδοποίησε την αστυνομία. Μετά μας ζήτησε ένα ποσό, που εκείνη την εποχή μπορούσες να αγοράσεις τρία ρετιρέ στην Αθήνα. Μαζέψαμε τα λεφτά, του τα δώσαμε, και απέσυρε την μήνυση....»

Η σκοτεινή αυτή υπόθεση, της απαγωγής, σφράγισε την μετέπειτα πορεία Τσάρλυ. Φαίνεται ότι έπαθε κατάθλιψη και εγκατέλειψε το συγκρότημα. Φαίνεται ακόμα, πως στη διάρκεια, της προφυλάκισης, κάτι συνέβη.

Η Δέσποινα Γλέζου, αφήνει να εννοηθεί, ότι ίσως τον βίασαν μέσα στη φυλακή.

Η συνέχεια, πάντως, είναι φριχτή.
Ο Τσάρλυ, με την συγκλονιστική αθωότητα, γίνεται κάτι σαν τέρας.

Λίγο λίγο, οδηγείται σε άλλους χώρους και άλλες παρέες. Ξεπέφτει, αρχίζει να παίρνει χάπια και τελικά ηρωίνη. Γίνεται τζάνκι και αρχίζει το εμπόριο του θανάτου. Εκτός από εμπόριο ηρωίνης, συλλαμβάνεται και για εμπόριο όπλων. Πού είχε μπλέξει; Κανείς δεν ξέρει, ή, αν κάποιος ξέρει, δεν έχει μιλήσει.

Την τελευταία φορά, τον έπιασαν με 10 κιλά πρέζα, χειροβομβίδες, καλάσνικωφ, και γενικά ένα οπλοστάσιο που θα ζήλευε και η 17 Νοέμβρη.

Ο Τσάρλυ, βρέθηκε νεκρός, από νοθευμένη (ή υπερβολική δόση ηρωίνης), στις 21 Μαρτίου 2000.

Πέθανε, λίγο πριν γίνει η δίκη του. Λέγεται, ότι δολοφονήθηκε, αφού στη δίκη και για να αποφύγει τα ισόβια, ίσως έδινε τα ονόματα, εκείνων που για λογαριασμό τους, διακινούσε τα όπλα. Δεν είναι απίθανο, κάποιοι να φοβήθηκαν, και τον «έστειλαν».

Την αλήθεια, μόνο ο Τσάρλυ, θα έλεγε. Αλλά οι νεκροί, δεν μιλούν και ο Τσάρλυ, έχει πεθάνει.

https://maroussiparatiritirio.blogspot. ... st_17.html