Phorum.com.gr

Γενιά της Αμαρτίας έγραψε: 02 Απρ 2020, 22:00 Κρίμα γιατί έχω και μια ανοιχτή ψυχή

Που ψυχορραγεί;

vagabondo έγραψε: 02 Απρ 2020, 22:45

Γενιά της Αμαρτίας έγραψε: 02 Απρ 2020, 22:00 Κρίμα γιατί έχω και μια ανοιχτή ψυχή

Που ψυχορραγεί;

Ναι και ανασαίνει βαριά σαν θύμα του κορονοϊού

'Νώμην για το spotify, αλλά δεν το βρήκα σε αυτή την εκτέλεση στο γιούτιουμπ

https://open.spotify.com/album/0I8vpSE1bSmysN2PhmHoQg

όποιος έχει λογαριασμό και μπει στο σάιτ μπορεί να το ακούσει ολόκληρο.

Δεν την ελέγχω την αγάπη μου

Εκεί που σε χαϊδεύω
θα σε πνίξω
Δεν την ελέγχω την αγάπη μου

Τόση στοιβαγμένη τρυφερότητα
κάνει τα δάχτυλά μου επικίνδυνα...

-Χρίστος Λάσκαρης

Μείνε

Γλύστρησε κρυφά, να μην το πάρη
είδησι ο φρουρός μου π’ αγρυπνά
κι’ ήρθε στο κελλί μου το φεγγάρι.
Ήρθε και με βρήκε λυπημένο
κι’ ήτανε το χάδι του απαλό,
σαν γυναίκειο χέρι αγαπημένο.

Μείνε στο φτωχό μου το κελλί,
φεγγαράκι, τι να σε τρατάρω;
δεν μου μένει πια παρά η ψυχή,
κι’ έχω τόσο ανήφορο να πάρω.

Φώτης Αγγουλές.

xioni έγραψε: 02 Απρ 2020, 22:50 Δεν την ελέγχω την αγάπη μου

Εκεί που σε χαϊδεύω
θα σε πνίξω
Δεν την ελέγχω την αγάπη μου

Τόση στοιβαγμένη τρυφερότητα
κάνει τα δάχτυλά μου επικίνδυνα...

-Χρίστος Λάσκαρης

Γκουνίλε!



να ρε παιδιά συμβαίνουν και ωραία πράγματα, ήρθε ο χιόνης, χιόνισε....

Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση
και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών.
Αν έρθει πάλιν η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει,
κι ύστερα πια μήτε σκιές δεν είμεθα σκιών.



Το θάνατο μας καρτερεί το λαμπρό φως του ήλιου.
Τέτοια θα δούμε ακόμη μια δύση θριαμβική,
κι ύστερα πια δεν είμαστε στα βράδια του Απριλίου,
μήτε η χρυχή που χάνεται σκόνη του δρόμου εκεί.



Αν τη ζωή περνούσαμε την ίδια έχοντας άτι
ή αρρωστημένα γέρναμε παιδιά του ρεμβασμού
φεύγουμε δίχως από δω να 'χουμε πάρει κάτι
ούτε και την ενθύμηση του μάταιου ερχομού



Μόνο μπορεί να μείνουνε κατόπι μας οι στίχοι
δέκα μονάχα στίχοι μας να μείνουνε, καθώς
τα περιστέρια που σκορπούν οιναυαγοί στην τύχη,
κι όταν φέρουν το μήνυμα δεν είναι πια καιρός

Ζοφερή Νύχτα, ξέρω, πλησιάζεις.
Με ζητούνε τα νύχια σου. Στα χνώτα
σου βλέπω που ωχριούν άνθη και φώτα.
Στ' απλωμένα φτερά σου με σκεπάζεις.



Δωσ' μου λίγο καιρό, Νύχτα μεγάλη!
Θα καταβάλω όλη τη θέλησή μου.
Σα μορφασμό θα πάρω στη μορφή μου
τη χαρά που στα στήθη έχουν οι άλλοι.



Και τότε κάποια πρόφαση θα μείνει
(σημαίας κουρέλι από χαμένη μάχη),
η ψυχή για να μη δειλιά μονάχη
και για να λησμονεί τη σκέψη εκείνη.



Το πάθος όχι, το ίνδαλμά του μόνο,
ή τη γαλήνη, θέλω ν' αντικρίσω
μια φορά. Κι ύστερα πάρε με πίσω
και καλά τύλιξε με, ω Νύχτα αιώνων!

στις γυναικες με αγαπη:


Φθονώ την τύχη σας, προνομιούχα
πλάσματα, κούκλες ιαπωνικές.
Κομψά, ρόδινα μέλη πλαστικές
γραμμές, μεταξωτά, διαφανή ρούχα.



Ζωή σας όλη τα ωραία σας μάτια.
Στα χείλη μόνο οι λέξεις των παθών.
Ένα έχετ' όνειρο: τον αγαθόν
άντρα σας και τα νόμιμα κρεβάτια.



Χορός ημιπαρθένων, δυο δυο,
μ' αλύγιστο το σώμα, θριαμβευτικά,
επίσημα και τελετουργικά,
πηγαίνετε στο ντάνσιγκ ή στο ωδείο.



Εκεί απειράριθμες παίρνετε πόζες.
Σαν τη σελήνη πριν ρομαντικές,
αύριο παναγίες, όσο προχτές,
ακούοντας τη «Valenzia», σκαμπρόζες.



Ένα διάστημα παίζετε το τέρας
με τα τέσσερα πόδια κολλητά.
Τρέχετε και διαβάζετε μετά
τον οδηγό σας «δια τα μητέρας».



Ω, να μπορούσε έτσι κανείς να θάλλη,
μέγα ρόδο κάποιας ώρας χρυσής,
ή να βυθομετρούσατε και σεις
με μια φουρκέτα τ' άδειο σας κεφάλι!



Ατίθασα μέλη, διαφανή ρούχα,
γλοιώδη στόματα υποκριτικά,
ανυποψίαστα, μηδενικά
πλάσματα, και γι' αυτό προνομιούχα...

Επιτέλους!

Πρώτη Μαΐου κι απ' τη διαταγή Χαρδαλιά
ξεκινάνε οι χαμένες εξεταστικές των φοιτητών.
Χίλιες μάσκες βγαλμένες κόκκινες-μαύρες,
ο Φεντερίκο, η Κατρίν και η Σιμόν.

Μέσα στους δρόμους, μέσα στο πλήθος,
τρέχω στους δρόμους, ψάχνω στο πλήθος,
που 'ν' το κορίτσι, το κορίτσι που αγαπώ.

Πες μου Μαρία, μήπως θυμάσαι,
κείνο το βράδυ που σε πήρα αγκαλιά.
Πρώτη Μαΐου, όπως και τώρα
κι εγώ φιλούσα τα μακριά σου τα μαλλιά.

Μέσα στους δρόμους, μέσα στο πλήθος,
τρέχω στους δρόμους, ψάχνω στο πλήθος,
που 'ν' το κορίτσι, το κορίτσι που αγαπώ.

Πρώτη Μαΐου μαύρα τα ξένα,
κλείσε το τζάμι, μην ο ιός πάλι μεταλλαχτεί

Ποιος αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω