Καλώς ήρθατε στο Phorum.com.gr Είμαστε εδώ πολλά ενεργά μέλη της διαδικτυακής κοινότητας του Phorum.gr που έκλεισε. Σας περιμένουμε όλους!
https://dev.phorum.com.gr/
Αναρωτιέμαι όμως αν ξέρουν οι περισσότεροι εδώ μέσα την αναφορά ή πρέπει να βάλω βιντεάκι. Γεράσαμε όντως!sys3x έγραψε: 09 Φεβ 2020, 23:47 Το πασοκ είναι για το νέο φόρουμ είναι ότι το Γράμμος - Βίτσι για το παλιό.
9 στα 10 νήματα εκεί καταλήγουν.
Λογικό.
Αυτό είναι παντελώς αυθαίρετο συμπέρασμα εκτός και αν υπάρχει κάποιος αντικειμενικός μετρητής καλλιτεχνικής αξίας. Ακόμα και μια κοινοτυπη ζωγραφιά από κάποιο μέτριο ζωγράφο μπορεί κάλλιστα να έχει καλλιτεχνικη αξία.ST48410 έγραψε: 09 Φεβ 2020, 23:20
Θα έχεις δει στην Πλάκα ή σε άλλες τουριστικές περιοχές πχ παλιά πόλη της Ρόδου να υπάρχουν ζωγράφοι με έναν καμβά που κάθεσαι και σου φτιάχνουν το πορτραίτο. Οι περισσότεροι εντυπωσιάζονται αλλά αν ήξεραν ότι αυτό είναι μέρος της καθημερινής ρουτίνας ενός μαθητή της Καλών Τεχνών, θα καταλάβαιναν ότι δεν υπάρχει κάποια καλλιτεχνική αξία κατ' αρχήν.
Ούτε εμένα μου αρέσει ο Einaudi. Τον θεωρώ βαρετά επαναλαμβανομενο. Από το μινιμαλιστικό ρεύμα προτιμώ τον Wim Mertens, που έχει ένα εντελώς ιδιαίτερο στυλ και τον θεωρώ τον καλύτερο της γενιάς του.ST48410 έγραψε: 09 Φεβ 2020, 23:20
Το μουσικό συντακτικό του Einaudi βασίζεται σε μια γλώσσα που χρησιμοποιείται πάνω από 4 αιώνες και έχει μελετηθεί διεξοδικά. Είναι δε κοινός τόπος ακόμα και για σχετικά αρχάριους. Προφανώς σε αυτό που λες ότι αυτός έχει κάποιο μουσικό αισθητήριο και κάποιο γούστο ώστε να κάνει πράγματα που αγγίζουν σε σχέση με άλλους που κάνουν παρόμοια θα μπορούσε να συμφωνήσει κανείς. Αλλά είναι τόσο απλοϊκά (στα δικά μου αυτιά και μπορεί φυσικά να κάνω λάθος) που προσωπικά ενοχλούμαι.
Έχω την αίσθηση ότι χρησιμοποιείς μια λανθασμένη αναλογία μόνο και μόνο επειδή βολεύει τα επιχειρήματα σου.ST48410 έγραψε: 09 Φεβ 2020, 23:20 Είναι σαν να ζητούσαμε να γράψουν ενήλικες μία έκθεση όπως περίπου θα την έγραφε μαθητής δευτέρας δημοτικού. Θα προσπαθούσαν 10 και κάποιος θα το έκανε λίγο καλύτερα. Τι θα πρόσφερε αυτό;
Έχουμε παραδείγματα καλλιτεχνών όπως του Μπίμπερ στο εξωτερικό και του Παντελίδη εδώ που ξεκίνησαν με πενιχρά μέσα και απλά έκαναν αμέσως γκρλ στο κοινό.ST48410 έγραψε: 09 Φεβ 2020, 23:20 Στα περί μάρκετινγκ θα δεις λεφτά στην παραγωγή του βίντεο, ορχηστρικούς ήχους για να συνδεθεί συνειρμικά με κάτι που δεν είναι και πιθανόν άλλα στοιχεία που να γνωρίζουν όσοι τον ξέρουν και τον παρακολουθούν.
Από τη μεριά μου θα σεβαστώ οπωσδήποτε τον συνθέτη που θα θελήσει να πειραματιστεί και να πάει τη φάση ένα βήμα παραπέρα, αλλά στο μυαλό μου (και νομίζω όχι μόνο) έχω τη μουσική και κάθε τέχνη και ως μια αμφίδρομη σχέση του καλλιτέχνη με το κοινό.sys3x έγραψε: 09 Φεβ 2020, 23:33 Είναι απλές συνταγές οργανωμένες σε ολοκληρωμένα έργα δομημένα ακριβώς όπως χρειάζεται για να σου είναι "εύπεπτα". Πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με τις τέχνες και την μουσική αφιερώνουν τον χρόνο τους για να πειραματιστούν ή να το πάνε πιο πέρα ή οτιδήποτε, οι περισσότεροι που θέλουν να κάνουν μιά παραγωγή για να την πουλήσουν ακολουθούν πάνω κάτω μία παρόμοια διαδικασία.
Αντικειμενικός μετρητής καλλιτεχνικής αξίας δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι η συγκριτική μελέτη. Βλέπεις τι παίρνει ο καθένας έτοιμο από την εποχή του (τη γλώσσα με το συντακτικό της και το λεξιλόγιό της) και τι κάνει με αυτό.Namrail έγραψε: 10 Φεβ 2020, 17:33Αυτό είναι παντελώς αυθαίρετο συμπέρασμα εκτός και αν υπάρχει κάποιος αντικειμενικός μετρητής καλλιτεχνικής αξίας. Ακόμα και μια κοινοτυπη ζωγραφιά από κάποιο μέτριο ζωγράφο μπορεί κάλλιστα να έχει καλλιτεχνικη αξία.ST48410 έγραψε: 09 Φεβ 2020, 23:20
Θα έχεις δει στην Πλάκα ή σε άλλες τουριστικές περιοχές πχ παλιά πόλη της Ρόδου να υπάρχουν ζωγράφοι με έναν καμβά που κάθεσαι και σου φτιάχνουν το πορτραίτο. Οι περισσότεροι εντυπωσιάζονται αλλά αν ήξεραν ότι αυτό είναι μέρος της καθημερινής ρουτίνας ενός μαθητή της Καλών Τεχνών, θα καταλάβαιναν ότι δεν υπάρχει κάποια καλλιτεχνική αξία κατ' αρχήν.
Πολλά ζητήματα και εδώ.Namrail έγραψε: 10 Φεβ 2020, 17:33Ούτε εμένα μου αρέσει ο Einaudi. Τον θεωρώ βαρετά επαναλαμβανομενο. Από το μινιμαλιστικό ρεύμα προτιμώ τον Wim Mertens, που έχει ένα εντελώς ιδιαίτερο στυλ και τον θεωρώ τον καλύτερο της γενιάς του.ST48410 έγραψε: 09 Φεβ 2020, 23:20
Το μουσικό συντακτικό του Einaudi βασίζεται σε μια γλώσσα που χρησιμοποιείται πάνω από 4 αιώνες και έχει μελετηθεί διεξοδικά. Είναι δε κοινός τόπος ακόμα και για σχετικά αρχάριους. Προφανώς σε αυτό που λες ότι αυτός έχει κάποιο μουσικό αισθητήριο και κάποιο γούστο ώστε να κάνει πράγματα που αγγίζουν σε σχέση με άλλους που κάνουν παρόμοια θα μπορούσε να συμφωνήσει κανείς. Αλλά είναι τόσο απλοϊκά (στα δικά μου αυτιά και μπορεί φυσικά να κάνω λάθος) που προσωπικά ενοχλούμαι.
Επίσης αυτό που λες με το συντακτικό δεν το καταλαβαίνω. Και η κάθε γλώσσα έχει ένα συγκεκριμένο συντακτικό που έχει αναλυθεί διεξοδικά αλλά αλλιώς γράφει ο Ντοστογιέφσκι και αλλιώς ένας τυχάρπαστος ρωσσος συγγραφέας του σωρού.
Το ίδιο συντακτικό χρησιμοποιούν αλλά με διαφορετικά αποτελέσματα.
Από κει και πέρα το ότι κάποιος συνθέτει απλοϊκά δεν μπορώ να το δεχτω ως προσβολή. Γιατί αυτό που ονομάζεις ως "καλλιτεχνική αξία" να κρύβεται στις πολύπλοκες μουσικές δομές και όχι στη χρήση πιο απλών μονοπατιών; Επειδή τις απλές συνθέσεις μπορεί να τις δημιουργήσουν πολλοί ενώ τις πιο πολύπλοκες όχι; Δεν στέκει αυτό, εκτός και αν μιλάμε για μια ελιτίστικη κατάσταση όπου τις δημιουργίες κρίνουν κάποιοι πεφωτισμένοι με τεχνικούς όρους.
Εδώ το ζήτημα ξαναπάει στο τι εστί "καλλιτεχνική αξία". Αν δεν οριστεί αυτο δεν κάνουμε τίποτα.
Αυτό που προσπάθησα να πω είναι κάτι άλλο. Ότι αν φτιάξεις μια έκθεση που να μοιάζει με παιδιού 8 χρονών, μπορεί να το κάνεις ως αστείο ή ως άσκηση για να δεις αν καταφέρνεις να το μιμηθείς επιτυχημένα, αλλά δεν θα το κάνεις ως λογοτεχνική απόπειρα. Όπως και εσύ λες περιμένεις από τους αρτίστες να σου κάνουν παπάδες. Αν απλώς συλλαβίσουν ή βάλουν σωστά ρήμα, υποκείμενο και αντικείμενο, τι έγινε; Τίποτα.Namrail έγραψε: 10 Φεβ 2020, 17:33Έχω την αίσθηση ότι χρησιμοποιείς μια λανθασμένη αναλογία μόνο και μόνο επειδή βολεύει τα επιχειρήματα σου.ST48410 έγραψε: 09 Φεβ 2020, 23:20 Είναι σαν να ζητούσαμε να γράψουν ενήλικες μία έκθεση όπως περίπου θα την έγραφε μαθητής δευτέρας δημοτικού. Θα προσπαθούσαν 10 και κάποιος θα το έκανε λίγο καλύτερα. Τι θα πρόσφερε αυτό;
Νομίζω ότι πιο σωστό θα ήταν να πούμε ότι δίνουμε σε ενήλικες ένα περιορισμένο λεξιλόγιο και τους ζητάμε να γράψουν εκθέσεις με αυτό. Οι πραγματικοί αρτιστες του λόγου θα μπορούσαν να πετύχουν παπάδες, ακόμα και με αυτό το απλοικο λεξιλόγιο, σε σύγκριση με.τους υπόλοιπους.
Το γκελ στο κοινό δεν σημαίνει αναγκαστικά καλλιτεχνική αξία. Συνδέεται με πολλά εξωμουσικά και εξωκαλλιτεχνικά στοιχεία αρκετές φορές. Η συνεπαγωγή αμερικανός ποπ τραγουδιστής που γεμίζει στάδιο 100.000 θέσεων είναι ποιοτικότερος αμερικανού ποπ τραγουδιστή που γεμίζει γήπεδο 1000 θέσεων δεν ισχύει.Namrail έγραψε: 10 Φεβ 2020, 17:33 Έχουμε παραδείγματα καλλιτεχνών όπως του Μπίμπερ στο εξωτερικό και του Παντελίδη εδώ που ξεκίνησαν με πενιχρά μέσα και απλά έκαναν αμέσως γκρλ στο κοινό.
Αν ίσχυε το τονισμένο ο Σεφερλής θα έπρεπε να θεωρείται τεράστιος καλλιτέχνης σε σχέση με άλλους που ανεβάζουν απαιτητικά, δύσκολα έργα και έχουν περιορισμένο κοινό. Δεν νομίζω να συμφωνούσες με αυτό.Namrail έγραψε: 10 Φεβ 2020, 17:53Από τη μεριά μου θα σεβαστώ οπωσδήποτε τον συνθέτη που θα θελήσει να πειραματιστεί και να πάει τη φάση ένα βήμα παραπέρα, αλλά στο μυαλό μου (και νομίζω όχι μόνο) έχω τη μουσική και κάθε τέχνη και ως μια αμφίδρομη σχέση του καλλιτέχνη με το κοινό.sys3x έγραψε: 09 Φεβ 2020, 23:33 Είναι απλές συνταγές οργανωμένες σε ολοκληρωμένα έργα δομημένα ακριβώς όπως χρειάζεται για να σου είναι "εύπεπτα". Πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με τις τέχνες και την μουσική αφιερώνουν τον χρόνο τους για να πειραματιστούν ή να το πάνε πιο πέρα ή οτιδήποτε, οι περισσότεροι που θέλουν να κάνουν μιά παραγωγή για να την πουλήσουν ακολουθούν πάνω κάτω μία παρόμοια διαδικασία.
Η μουσική έχει ένα κομμάτι προσωπικής έκφρασης αλλά και ένα κομμάτι επικοινωνίας με το κοινό. Ο αρτιστας που θα δουλέψει για να προάγει την τέχνη του επιτελει ένα έργο αλλά και εκείνος που θα επενδύσει στην επικοινωνία με το κοινό και θα βάλει στόχο να αποκτησει μαζικότητα η δουλειά του, επιτελεί επίσης ένα σημαντικό έργο.
Και ο δεύτερος δεν είναι πιο εύκολος δρόμος, υπό την έννοια ότι υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που θέλουν να "πουλήσουν" παρά ζηλωτές της μουσικής που εχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να πάνε τη σύνθεση στο επόμενο επίπεδο.
Καταρχάς είναι πολύ ενδιαφέρουσα η κουβέντα και σε ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Καταλαβαίνω ότι σε κάποιο βαθμό έχεις κανει μουσικές σπουδές αλλά θα σε παρακαλούσα επειδή γράφω από κινητό και αν αυτό είναι δυνατό, να είσαι λίγο πιο συνοπτικός και να μην γράφεις τόσα σεντόνια που μοιάζουν βγαλμένα από βιβλία ιστορίας της μουσικής.ST48410 έγραψε: 10 Φεβ 2020, 23:12.
Αντικειμενικός μετρητής καλλιτεχνικής αξίας δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι η συγκριτική μελέτη. Βλέπεις τι παίρνει ο καθένας έτοιμο από την εποχή του (τη γλώσσα με το συντακτικό της και το λεξιλόγιό της) και τι κάνει με αυτό.
Για να μιλήσουμε για καλλιτεχνική αξία ωστόσο, για να έχουν νόημα οι παραπάνω συγκριτικές μελέτες πρέπει να βάλουμε κάποια πλαίσια αναφοράς. Αλλιώς θα συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια.
* Αναφερόμενοι σε τέχνη εδώ μιλούμε για δημιουργήματα της ικανότητας, της φαντασίας και τους γούστου ανθρώπων. Δηλαδή κάποιος μπορεί να συγκινείται από τον έναστρο ουρανό ή μια παγωμένη λίμνη αλλά εδώ δεν μιλάμε για αυτό. Μιλάμε αποκλειστικά για ανθρώπινα επιτεύγματα.
* Αν το κύριο χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα έμβια όντα είναι οι ιδιαίτερες λειτουργίες του εγκεφάλου του, αυτό που θαυμάζουμε είναι η φαντασία, η δημιουργικότητα, η επινοητικότητα, η συνδυαστική ικανότητα, το γούστο και γενικά ότι απορρέει από το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σκεπτόμενο ων.
* Υπάρχουν ήδη τέχνης που ο άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά μέσα σε αυτά. Χοντρικά 2 μεγάλες κατηγορίες και τους τελευταίους κυρίως αιώνες μία ενδιάμεση. Δηλαδή σκέψου τις ομάδες ανθρώπων στα βάθη της ιστορίας που κάθονται και τραγουδούν και χορεύουν από κοινού χωρίς κάτι να ανήκει σε κάποιον. Συνέχεια αυτής της κατάστασης είναι η λαϊκή τέχνη που δεν είναι ατομική αλλά υπόθεση μιας περιοχής, ενός τόπου. Στον αντίποδα έχεις τη σοβαρή τέχνη (επιστημονικός όρος, δεν σημαίνει ότι η άλλη είναι ασόβαρη) η οποία φαίνεται να σχετίζεται με τις διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στην Αρχαία Ελλάδα όπου ο άνθρωπος αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως άτομο, ως μονάδα. Αποτελέσματα αυτής της αλλαγής πολλά και σημαντικά. Ο δημιουργός προσπαθεί να αποκτήσει προσωπικό τρόπο γραφής, χαρακτηριστικό και αναγνωρίσιμο. Υπογράφει με καμάρι το έργο του και χαίρεται όταν αυτό δεν μοιάζει με των άλλων. Το έργο δεν είναι υπόθεση της ομάδας, ούτε της κοινότητας ολόκληρης. Οι δυο μορφές τέχνης πορεύονται παράλληλα. Κάθε τόπος έχει την παραδοσιακή του μουσική (που τραγουδούν/χορεύουν/εκτελούν όλοι μαζί) και την ατομική/έντεχνη/σοβαρή δημιουργία που είναι του τάδε και από την στιγμή εκείνη ο κάθε δείνα δεν μπορεί να την αντιγράψει (αν θέλει να λειτουργεί στα πλαίσια αυτού του είδους της δημιουργίας). Απαιτείται πλέον μεγάλη επένδυση σκέψης και φαντασίας προκειμένου να μπορεί να κάνει κάποιος κάτι διαφορετικό και συνάμα προσωπικό. Ταυτόχρονα όμως η τέχνη αυτή προχωράει με άλματα που αντίστοιχα δεν συναντάς στην λαϊκή/παραδοσιακή γιατί δεν υπάρχει ο λόγος για κάτι τέτοιο.
Νομίζω ότι χανόμαστε μέσα στις αναλογίες και δεν βγαίνει ακρη. Μάλλον θα πρέπει να ορίσουμε τι εστί απλή μουσική σύνθεση με συγκεκριμένες νόρμες και τεχνοτροπίες και τι είναι δυνατό να χωρέσει εκεί μέσα. Το νήμα ξεκίνησε από τον Einaudi. Μιλάμε για τη μινιμαλιστική μουσική; Για την ποπ; Για ποια είδη; Και με ποια κριτήρια;ST48410 έγραψε: 10 Φεβ 2020, 23:12
Ως προς το παράδειγμα επιμένω. Αν έχεις κάποιο φίλο της Καλών Τεχνών θα σου πει ότι μέρος της εκπαίδευσής του είναι να μπορεί να σε βάλει μπροστά του και να σε ζωγραφίσει ρεαλιστικά αποδίδοντας όγκους, φωτοσκιάσεις, χρώματα κλπ. Δεν είναι τίποτα αυτό για να το θαυμάσουμε. Δεν χρειάζεται μυαλό ή επινοητικότητα ή κάποια τρελή δεξιοτεχνία για να το πετύχει κανείς. Κάποιους μήνες/χρόνια ενασχόλησης και κάποιες γνώσεις που μπορεί να αποκτήσουν οι περισσότεροι αν το θέλουν. Αυτό το πράγμα από μόνο του δεν έχει καλλιτεχνική αξία.
ST48410 έγραψε: 10 Φεβ 2020, 23:12 δηλαδή μόνο στην σοβαρή δημιουργία υπάρχει καλλιτεχνική αξία;"
Όχι. Υπάρχει και στην ελαφρά, εμπορική μουσική ή τέχνη γενικότερα. Και κρίνεται στο είδος της. Θα πεις δηλαδή ότι ο Χ pop καλλιτέχνης κάνει πιο ενδιαφέροντα πράγματα από τον Ψ, όπως λες εσύ για τον Mertens συγκρίνοντας με τον Einaudi. Αρκεί να γνωρίζεις ότι υπάρχει και ένα άλλο είδος δημιουργίας και να μην πιστεύεις ότι όλα είναι ένα και το αυτό.
Ναι αλλά μιλάμε για διαφορετικά πράγματα. Εσύ βλέπεις τη χρήση των απλών και ευρέως γνωστών μουσικολογικων στοιχείων ως προσπάθεια ανάλογη του να γράψει κάποιος σαν να ήταν παιδί της β δημοτικού. Εγώ το βλέπω περισσότερο ως προσπάθεια να αναπτύξει κάποιος ένα ζήτημα με τη χρήση των πιο στοιχειωδών κανόνων.ST48410 έγραψε: 10 Φεβ 2020, 23:12 Αυτό που προσπάθησα να πω είναι κάτι άλλο. Ότι αν φτιάξεις μια έκθεση που να μοιάζει με παιδιού 8 χρονών, μπορεί να το κάνεις ως αστείο ή ως άσκηση για να δεις αν καταφέρνεις να το μιμηθείς επιτυχημένα, αλλά δεν θα το κάνεις ως λογοτεχνική απόπειρα. Όπως και εσύ λες περιμένεις από τους αρτίστες να σου κάνουν παπάδες. Αν απλώς συλλαβίσουν ή βάλουν σωστά ρήμα, υποκείμενο και αντικείμενο, τι έγινε; Τίποτα.
Μην απαντάς σε σκιαχτρα. Δεν έκανα καμία τέτοια συνεπαγωγή. Απλά απάντησα σε αυτό που έγραψες περί μάρκετινγκ και ανάγκη για τη χρήση σημαντικών πόρων προκειμένου ενασ καλλιτέχνης να απολαύσει τη μαζική αποδοχή. Τα παραδείγματα που ανέφερα (ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική αξια-σ.σ. προφανώς είναι γτπ και οι δυο-) δεν χρειάστηκαν αυτού του είδους την ενίσχυση.ST48410 έγραψε: 10 Φεβ 2020, 23:12 Το γκελ στο κοινό δεν σημαίνει αναγκαστικά καλλιτεχνική αξία. Συνδέεται με πολλά εξωμουσικά και εξωκαλλιτεχνικά στοιχεία αρκετές φορές. Η συνεπαγωγή αμερικανός ποπ τραγουδιστής που γεμίζει στάδιο 100.000 θέσεων είναι ποιοτικότερος αμερικανού ποπ τραγουδιστή που γεμίζει γήπεδο 1000 θέσεων δεν ισχύει.
Ο Σεφερλής είναι ένας καλλιτέχνης που επιτελεί έργο, όπως το έγραψα. Και πως θα γινόταν αλλιως, όταν τα ίχνη της παρουσίας του βρίσκονται παντου στο καλλιτεχνικό στερέωμα της χώρας;ST48410 έγραψε: 10 Φεβ 2020, 23:12
Αν ίσχυε το τονισμένο ο Σεφερλής θα έπρεπε να θεωρείται τεράστιος καλλιτέχνης σε σχέση με άλλους που ανεβάζουν απαιτητικά, δύσκολα έργα και έχουν περιορισμένο κοινό. Δεν νομίζω να συμφωνούσες με αυτό.
θα προσπαθήσω να τα γράψω με λίγα λόγια. Αν κάπου θέλεις κάτι το αναλύουμε περισσότερο.Namrail έγραψε: 11 Φεβ 2020, 16:27 Καταλαβαίνω και κατανοώ αυτό που γράφεις για τη λαϊκή τέχνη και τη σοβαρή μουσική. Όμως έχω την υποψία ότι έπειτα από τόσα χρόνια εξέλιξης τα όρια ανάμεσα τους γίνονται λιγότερο διακριτά. Το γράφω αυτό υπό την έννοια ότι αν μιλήσουμε για τα πλέον διαδεδομενα είδη μουσικής που υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια, γίνεται όλο και πιο δύσκολο για κάποιον νέο συνθέτη να δημιουργήσει κάτι πρωτοπορο και με σαφή προσωπική σφραγίδα, σε σύγκριση με παλαιότερα. Όπως συμβαίνει και σε πολλούς άλλους τομείς (όχι μόνο των καλλιτεχνικών) η εξέλιξη προχωράει μέσα από μικρά βήματα αφού οι τομές αν και δεν απαγορεύονται, δεν αποτελούν και σύνηθες φαινόμενο.
Ρε συ μόνο αυτές οι ερωτήσει είναι για μια σελίδα κατεβατόNamrail έγραψε: 11 Φεβ 2020, 16:27 Νομίζω ότι χανόμαστε μέσα στις αναλογίες και δεν βγαίνει ακρη. Μάλλον θα πρέπει να ορίσουμε τι εστί απλή μουσική σύνθεση με συγκεκριμένες νόρμες και τεχνοτροπίες και τι είναι δυνατό να χωρέσει εκεί μέσα. Το νήμα ξεκίνησε από τον Einaudi. Μιλάμε για τη μινιμαλιστική μουσική; Για την ποπ; Για ποια είδη; Και με ποια κριτήρια;
Άλλο πράγμα έχω στο νου εγώ αλλά δεν σε βοηθάω να το καταλάβεις.Namrail έγραψε: 11 Φεβ 2020, 16:27 Ναι αλλά μιλάμε για διαφορετικά πράγματα. Εσύ βλέπεις τη χρήση των απλών και ευρέως γνωστών μουσικολογικων στοιχείων ως προσπάθεια ανάλογη του να γράψει κάποιος σαν να ήταν παιδί της β δημοτικού. Εγώ το βλέπω περισσότερο ως προσπάθεια να αναπτύξει κάποιος ένα ζήτημα με τη χρήση των πιο στοιχειωδών κανόνων.
Στη δική μου οπτική δεν εμποδίζει τίποτα τον δημιουργό από να το πετύχει παπάδες. Υπάρχουν τεραστιοι συγγραφείς όπως ο δικός μας Α. Σαμαράκης ή ο παγκοσμίως γνωστός Ρ. Κάρβερ (τους αναφέρω ενδεικτικά) οι οποίοι χρησιμοποιούν ένα εξαιρετικά περιορισμένο λεξιλογιο με πολύ απλές προτάσεις και ευκολως κατανοητά νοήματα και όμως, έχουν δημιουργήσει ένα πολυεπίπεδο έργο που αναγνωρίζεται από όλους. Για να μην πω για το νομπελίστα Σαραμάγκου κλπ.
Έχω λάβει κάποιες θεωρητικές γνώσεις παλιά.
