Phorum.com.gr

SUV έγραψε: 04 Σεπ 2022, 22:10 Πήρες την πρώτη λέξη και την τελευταία και τις τοποθέτησες νωχελικά στις θέσεις τους
και άφησες να μαντεύει το ποίημα τον δρόμο του ανάμεσα στο Α και στο Ω

Ποτέ σου δεν θέλησες να απαλλάξεις τους ήχους των φωνηέντων από τα πνιχτά βογκητά τους
κι άφηνες τα τελικά σίγμα να ξεθαρρεύουν στην προσμονή μιας κάποιας οχιάς

Κατεβαίνοντας το μονοπάτι

Αυτό που στροβιλίζεται μεταξύ Ουρανού και ματωμένης Γης
δεν πρόσεξες ποτέ τις ηλιαχτίδες που έδειχναν σε χρόνο συγκεκριμένο

Αυτόν που
ματαιότητα, είναι η αλήθεια
θα κατέληγε στα μισοσβησμένα μάτια σου

Πάμε πάλι λοιπόν.

Μπράβο ,γιατί κάνεις τον αναγνώστη να θέλει απο την αρχή να διαβάσει όλο το πόνημα.
Αναρωτιέται κανείς(ο αναγνώστης) ,που θέλει να καταλήξει η σπουδαιότητα του αλφαβήτου και της Ματωμένης Γής.Μα φυσικά στον Ερωτα και τα ''μισοσβησμένα ''απ΄αυτόν ''μάτια'' που είναι και το προκείμενο της υπόθεσης.
Δεν έχω λοιπόν ,να σου πώ τίποτα άλλο εκτός απο Μπράβο για αυτό το Ερωτικό σου συναίσθημα και το πόσο ωραία αμφιταλαντεύεται μεταξύ της πεζής μας πραγματικότητας και τον ορατο κίνδυνο να νεωτεριστεί στην αμφιβολία του πάθους της εποχής μας.

Ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις

Δεν είναι απαραίτητα ερωτικο, Ερωτικό -όπως μάλλον σωστά παρατήρησες-(με μια ευρύτερη έννοια δηλαδή) θα έλεγα καλύτερα

κοιτάει το εγώ μου ,
να στιλβωθεί,μαζί με την
αυτάρεσκη μεγαλομανία της ζωής ,
να γενεί πέτρα φιλήδονη και κοσμικιά
μα δε ρωτάς καλύτερα,
που χρόνος για τέτοια πράγματα ρομαντικά
κι εσύ ,που καμώνεσαι τάχα για ονειροφαντασμένη
που ξοδεύεις με ασυδοσία
τα όνειρά σου,σε μεγαλοπρεπή παλάτια
κρυμμένη,μέσα σε λευκά σελίδας μονοπάτια
κάποτε θα γίνεις Βασίλισσα πρώτη Κυρία
Χαμογελάνε ,με τα ρόδα ανα χείρας
πλατιά σφιγμένα χείλη,σαν να περάσανε χειμώνες
απο κεί,μα δεν απέφυγαν το χτύπημα
της μοίρας,
κανείς δεν άκουσε ,ποιός είδε
που έχεις κρυφτεί

εγώ είμαι στο Νότο,
κι εσύ είσαι στον Βορρά,
χαμένα όνειρα με κρότο
που φεύγουν για την ξενιτιά

πές μου πόσες θάλασσες αρμένισες
πόσες πηγές απ΄το βουνό είδες
πόσες ιδέες λεβέντισσες
που απο εμένα πήρες

ετσι να νιώθω το χέρι σου,
κοντά να είναι στο δικό μου,
πλάι πλάι να γέρνουν τα μεσημέρια σου,
κοντά στο βράδυ το δικό μου

γιατι εγώ,ήμουν σα φύλλο στον αγέρα,
θρόιζα στης λίμνης το πλατύ χαμόγελο
για σένα πέθαινα μέρα με την ημέρα
να σ΄αρνηθώ ,θα ήταν ανώφελο

όπως οι στάλες της βροχής που πέφτουν
απο τα δέντρα στην όμορφη σιωπή
μικρά ρυάκια που βολοδέρνουν
την σκέψη σου την μαγική

έτσι κι εγώ νοστάλγησα
την αγκαλιά σου την μικρή
κι έσπασα σε κομμάτια,
ράγισα σαν το γυαλί

εκεί που κάθομαι,
δίπλα στο σκονισμένο περιβόλι
παραμιλάω και κάνω παρέα
με μαρούλια και ντομάτες
πιάνουμε συχνά κουβέντα ιδίως τα πρωινά
τα ξενυχτισμένα,που κόβουν την καλημέρα
σε όποιον αγγίζει την τρυφερή καρδιά τους
κι έτσι περνάει ο καιρός ,ζυγίζει ο άνεμος
τα γραμμάρια του πένθους,και ζητά
απο το καλοκαίρι να στρογγυλέψει την τιμή
Κάτι ακρίδες βλεφάρισαν την συγκομιδή
κι έπιασαν την προσευχή και το αλφαβητάρι
πρωί,μεσημέρια ,απόγιομα και νύχτα λυγερή

περνάει ο καιρός,
μεταμεσονύχτια απόλαυση,
η συνάντηση με τον έναστρο Ουρανό,
έτσι,έτσι θέλει ο Θεός
την δική μου απόδραση,
απο το σύμπαν σε τοπίο Γαλαξιακό
κι όσο περνάει τυχαία
ενδίδεις στις προσωπικές προφάσεις,
ζωή ωραία,
ζωή γλυκιά
που δεν έχεις τίποτα να χάσεις
μόνο που δίνεις σε εμας όλους
τη χαρά
το δρόμο μας δείχνεις ,αυτόν που
τολμας το όνειρο να πιάσεις
πρίν να είναι αργά

κι αν ήμουνα ,τρελλός
τα κατάφερα για σένα
κι έγινα ουρανός

κι αν ήμουνα φεγγάρι
αστρο μες στη νύχτα φωτεινό
όνειρα κομμένα και ραμένα
στο πέπλο σου το γιορτινό

ήταν αυτο το θάμπος
η λέξη η στοργική
γεμάτη μ΄αγιολούλουδα
η φυλακή
χρυσά στάχυα έβγαζε
του λογισμού σου ο κάμπος

ήθελα να μουνα Θεός,
για σένα μόνο,
να μη φοβάσαι τα βράδυα
να μήν νοιώσεις πόνο

στην ψυχή και στην καρδιά
κι έγινα φθινόπωρο
για να σου πλένω τα μαλλιά

με δάκρυ του χειμώνα
και ιδρωμένα τα φιλιά

πήρες την έλξη,
δεν είπα λέξη,
μίλησε μονο η σιωπή

στο χώμα αυτής της γής
όταν θα γυρνάς
θα αλέθεις τη ζωή,

σε δαίμονες ,καιρούς
φανταστικούς
σε μυθοπλασίες
σε κόσμους αλαργινούς

μα είσαι εδώ?πέρασε η ώρα
για τη λογική μη χολοσκάς
μιλάει η καρδιά μου τώρα
αυτή σε πάει όπου πάς

κι αν όχι ,μη μετρήσεις τη θηλιά
σταυρουδάκι περασμένο στο λαιμό
σχεσεις έρωτες παιδικά φιλιά
τα όσα τραγουδάνε σε γάργαρο ποταμό

μπερδεύτηκε η κλωστή,
μπερδεύτηκε το νήμα,
είναι η ώρα η σωστή
για να μου γράψεις ποίημα

τι το κακοκεφιάζεις
το κεφαλάκι σου το κλειστό
που το μπερδεύεις και κατσουφιάζεις
με προβλήματα ένα σωρό

πως να αντέξει η ψυχή
με βουλευτές και πολιτική
με πάθη λάθη και καυμούς
λεφτά κλεψιές και αναστεναγμούς

αντε ,πιές ένα κρασάκι
κι άσε το τσιγάρο στο τασάκι
αναμένο να σιγοκαίει τη ζωή
καρδιά μη και μείνεις ορφανή

SUV έγραψε: 04 Σεπ 2022, 22:10 Πήρες την πρώτη λέξη και την τελευταία και τις τοποθέτησες νωχελικά στις θέσεις τους
και άφησες να μαντεύει το ποίημα τον δρόμο του ανάμεσα στο Α και στο Ω

Ποτέ σου δεν θέλησες να απαλλάξεις τους ήχους των φωνηέντων από τα πνιχτά βογκητά τους
κι άφηνες τα τελικά σίγμα να ξεθαρρεύουν στην προσμονή μιας κάποιας οχιάς

Κατεβαίνοντας το μονοπάτι

Αυτό που στροβιλίζεται μεταξύ Ουρανού και ματωμένης Γης
δεν πρόσεξες ποτέ τις ηλιαχτίδες που έδειχναν σε χρόνο συγκεκριμένο

Αυτόν που
ματαιότητα, είναι η αλήθεια
θα κατέληγε στα μισοσβησμένα μάτια σου

ελεος

δεν εχω δει κανεναν που δεν εχει εστω και λιγο ταλεντο να καταπιανεται με τη ζωγραφικη και να ανεβαζει εργα του στα σοσιαλ

το ιδιο συμβαινει και με τις μουσικες συνθεσεις, ο αμπαλος καταλαβαινει οτι οι μουσικες που γραφει δεν ειναι για πολλα και τις κραταει για παρτη του

για καποιον αδιευκρινιστο λογο το ακριβως αντιθετο συμβαινει με τους επιδοξους ποιητες που θεωρουν οτι κανουν κατι πολυ περισσοτερο απο το να βιαζουν την αισθητικη μας

όταν φυλακισμένα είναι τα όνειρα
με χειροπέδες χτυπούνε τα κορμιά
η μαύρη ώρα ζοφερή και πρόστυχη
η ώρα που δεν πετούνε τα πουλιά
κι αν μάτωσε το αδράχτι
είναι που σε λυπήθηκε ο Θεός
μαύρη καρδιά που δε μπορεί
να κρύψει το άχτι
που είχε παράμερα ο εχθρός
μα για μάς μη κλαίς και μη στεναχώρια βάζεις
όλα τ΄αετόπουλα είν΄ατόφια στην ψυχή
να λές ,να λές,να λές
κι όλο καινούργια τραγούδια βγάζεις
κι απάντα μ΄ενα γέλιο στη ζωή

αγαπημένη δημιουργία ,
η κατάσταση της νόησης,
η κατάσταση της καρδιάς μας,

κι ένα στερνό φιλί στο μέτωπο
εικασία,μιας θλιβερής ανάμνησης
απο τότε που άρχισες να γερνάς

μήπως ,δεν είναι τα χρόνια που σε πήρανε
απο εμένα,μήπως στο διάβα σου βρήκες
την καταστροφή,και πάλι σε μένα γυρνάς

σε σκουριασμένες νότες επάνω,
γυρνάς,μεσα στης νυχτας τα χαλάσματα
κι έχεις κέφι και κερνάς
του κόσμου τα ντροπιάσματα
ήταν μια αυγή τρυφεροτάτη
και μιά σιωπή που τα χείλη σου δε λένε
ήταν και η κατακραυγή
του πόθου σου απάτη
κι ας την ψυχή μου καίνε