Nero έγραψε: 16 Μαρ 2020, 10:00
Σουβλίτσα έγραψε: 16 Μαρ 2020, 09:31
Όποιος δεν θέλει να ακούσει δεν ακούει
Δεν το λεώ οτι εγώ που ακούω κάνω και κάτι φοβερά παραπάνω από εσένα
Εγώ είμαι διπλά υπόλογη
ΑΥτά
Αλήθεια τώρα, αυτές τις μαλακίες με τις προφητείες και τον αυνανισμό με το τέλος του κόσμου που έρχεται και τις φυσικές καταστροφές τι βγάζετε και παραέξω; Θέλω να πω, προφανώς είναι κοινός τόπος στους κύκλους σας τους, τους θρησκευτικούς/ παραθρησκευτικούς αλλά με τον υπόλοιπο κόσμο πως δουλεύει; Τα κρύβετε επιμελώς; Τα αναφέρετε και σας κοιτάνε σαν μουρλούς οι αποφεύγετε εντελώς τις επαφές με όποιον δεν ανήκει στους παραπάνω κύκλους για να είστε ασφαλείς;
Nero, κατ'αρχήν να σου πω οτι κι εγώ συμμερίζομαι και την αγωνία και το άγχος και τον φόβο όλων μας.
Επίσης θέλω να πω, οτι δεν είναι επιθυμία μου να εμπλακώ σε διαμάχες και διαπληκτισμούς, καρδιακά το λέω αυτό αλλά ούτε και ωφέλιμο είναι.
Στο θέμα, τί να βγάλουμε προς τα έξω και τί να κρύψουμε επιμελώς? Δεν είμαστε παραθρησκευτική οργάνωση, πιστοί στον Χριστό και την Εκκλησία είμαστε.
Προσωπικά εαν με ρωτάς, στον πνευματικό που πηγαίνω (εντάξει, έχω καιρό πολύ να πάω, ομιλίες του ακούω που μου στέλνουν αδελφοί και επικοινωνώ εκ του μακρόθεν) δεν γίνεται λόγος για προφητείες, υπάρχει μια γλώσσα καθαρά θεολογική, δεν επιμένει σε προφητολογίες ή μάλλον τις αποφεύγει (
δεν ακυρώνει τον προφητικό λόγο, σημειώνω), εμένα με αναπαύει η ομιλία του γιατί έχει νηφάλιο λόγο (είναι και της ησυχαστικής παράδοσης) βαθειά θεολογικό (άσχετα εαν εγώ είμαι το μαύρο πρόβατο για διάφορους λόγους), βασιζόμενος στους Πατέρες και την Αγία Γραφή πάντα και μόνο. Μιλάει για τα θέματα που προκύπτουν μέσα σε αυτό το πλαίσιο, στην εμπειρία της Εκκλησιαστικής ζωής, νομίζω είναι και ο μόνος τρόπος να κρατηθείς εντός, καλλιεργείς την Πίστη και τη συμμετοχή που σε οδηγεί στην στάση που θα κρατήσεις εντός σου και επομένως εκτός, στην κοινωνία. Τί να το κάνω εγώ να λέω πολλά εδώ αλλά εκεί να δίνω το παρόν ελάχιστα...
Λοιπόν, δεν υπάρχει λόγος να έρχεται κάποιος σε διαπληκτισμό με το κοσμικό πνεύμα, έτσι κι αλλιώς η Εκκλησία είναι εκτός κοσμικού πνεύματος, ο ίδιος ο Χριστός έκανε τον διαχωρισμό και εαν το σκεφτείς ακόμα και με την ψυχρή λογικη διαβάζοντας το Ευαγγέλιο, το καταλαβαίνεις.
Μάταιο λοιπόν να μπαίνεις σε διαδικασία αψιμαχιών, έχεις κάνει τις επιλογές σου και γνωρίζεις οτι υπάρχει χάσμα. Και βέβαια αυτό είναι ένας ακόμα Σταυρός που καλείσαι να σηκώσεις, ίσως από τους πιο βαρείς.
Όταν φθάσει η ώρα να μιλήσεις με αυτό που λέμε κοσμικούς, γνωρίζεις οτι δεν έχεις να πεις πολλά, ομολογείς αυτό που πιστεύεις και απο κει και πέρα, κρατάς τον θυμό για την αμαρτία, για το κακο αυτό καθεαυτό αλλά δεν είναι ωφέλιμο -ίσα ίσα που είναι επιζήμιο-να κακιώσεις με τους υπόλοιπους. Και εαν έχεις λίγο αισθανθεί τί πάει να πει Χριστός, το βρίσκεις και άτοπο και δεν θυμώνεις αλλά θλίβεσαι βαθειά. Αυτό στα μέτρα που ο καθένας πραγματικά ζει και βιώνει την εν Χριστώ ζωή (μην περιμένεις από εμένα πολλά σε αυτό, τον τελευταίο καιρό έχω ξεφύγει...γι αυτό και δεν θέλω να συμμετέχω πολύ σε συζητήσεις θεολογικού περιεχομένου).
Δεν ξέρω εαν σε καλύπτω με αυτά που σου λέω.
Η ουσία είναι με όλα αυτά πως, τελικά, διαλέγουμε και παίρνουμε, και η περίοδος αυτή ειναι όντως μια περίοδος (δεν ξέρω ούτε μπορώ να πω "τα έσχατα") μεγάλων θλίψεων όπου ΕΙΔΙΚΑ για τους Χριστιανούς είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ δοκιμασία, όσο δεν φαντάζεσαι τεράστια.
Ό,τι θεωρείς οτι πίστευες ή πιστεύεις, δοκιμάζεται πολύ, είτε ενισχύεται η πίστη είτε εκπίπτει.
Και πίστη δεν σημαίνει οτι οι Χριστιανοί αναγκαστικά θα επιβιώσουν του κορωνοιού. Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνω εγώ.