Chilloutbuddy έγραψε: 13 Ιουν 2023, 01:08
Λοιπόν αυτό με το τέχνη = κάτι που κάνει κάποιος καλά, δηλαδή "μάστορης ο Χατζηπαναγής, την κολλάει στο πόδι" δε μπορώ να το δεχτώ για διάφορους λόγους
α) γιατί η τέχνη δεν είναι διαγωνισμός, γιατί γίνεσθε ελιτιστής; Καλά για μένα μπορεί να είναι χάλια για σένα και τούμπαλιν. Μπορούμε να κάνουμε τέχνη και χωρίς τη σφραγίδα κάποιας αυθεντίας.
β) Καλά καρφώνει τις τάβλες κι ο εργάτης στην οικοδομή, αυτό δεν είναι τέχνη
γ) Τα παιδάκια που ζωγραφίζουν με τα δάχτυλα, αντικειμενικά δεν είναι καλοί ζωγράφοι. Παρόλα αυτά εκείνη τη στιγμή (μπορεί και να) εκφράζουν κάτι που δεν εκφράζεται αλλιώς, να επικοινωνούν, να νιώθουν, να εξυψώνουν το πνεύμα τους, να βγαίνουν από τον εαυτό τους, και το ίδιο να κάνει και το διπλανό παιδάκι που συμμετέχει γενικώς βλέποντας και κάνοντας. Αυτά είναι χαρακτηριστικά της τέχνης, κάποιοι ίσως πουν ότι είναι και όλη η ουσία της.
Το κάνουν καλά; όχι. Χεστήκαμε; ναι.
Γι'αυτό σου λέω άστο ότι τέχνη = η πρόθεση, καλύτερα θα σου βγει.
από εκεί και πέρα για καλή τέχνη, σοβαρή τέχνη, αξιόλογη τέχνη, ναι να βάλουμε μέσα τη γνώση και την αυθεντία, να μας πει αυτή αν είναι.
Πιεσμένος ο χρόνος. Θα διευκρινίσω κάποια πράγματα και αν κάτι δεν είναι ξεκάθαρο επανερχόμαστε.
Η τέχνη γενικά χωρίς να αναφερόμαστε στις καλές τέχνες είναι αυτό που κάνει κάποιος καλά: Η τέχνη του να πλέκεις ή τέχνη του να φτιάχνεις αχυρένιες σκούπες, η τέχνη του να φτιάχνεις ψάθινα καπέλα, ή κοφίνια.
Μετά διακρίνουμε στους τεχνίτες, όπου το βάρος δίνεται στην λειτουργικότητα αυτού που κατασκευάζουν και στους καλλιτέχνες που ασχολούνται με το εξωτερικό σχήμα, την μορφή αυτού που φτιάχνουν. Έτσι αυτός που καρφώνει τάβλες για να καλουπώσει είναι τεχνίτης. Αυτός που ασχολείται με την μορφή που θα πάρουν οι λέξεις σε ένα ποίημα, είναι καλλιτέχνης.
Κάποιες εργασίες έχουν λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο. Δες εδώ:
Εδώ θα υπάρχουν οι τεχνίτες που θα καρφώνουν τάβλες και ο καλλιτέχνης (σχεδιαστής) που θα έχει καθορίσει τι είδους τάβλες, πως και τι για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Κάποιες φορές ο ίδιος άνθρωπος κάνει λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο.
Δες το και εσύ στα δερμάτινα αντικείμενα που φτιάχνεις. Κατασκευάζεις μία τσάντα και παίρνεις αποφάσεις που αφορούν την αντοχή και την λειτουργικότητά της, αλλά και αποφάσεις που αφορούν το σχήμα της και το πως θα δείχνει όμορφη.
Και τι γίνεται τώρα; Αλληλοεπικαλύπτονται αυτά τα δύο; Στην περίπτωση που πρόκειται για ένα άτομο συνήθως ναι. Κάνεις και το ένα και το άλλο. Αν όμως έφτιαχνες τσάντες για κάποιον μεγάλο οίκο μόδας όπου θα υπήρχε μεγάλη εξειδίκευση, είτε θα ήσουν στη μηχανή και θα γάζωνες σχέδια άλλων ως τεχνίτης είτε θα ήσουν υπεύθυνος για το design και εσύ απλά θα σχεδίαζες και θα σε αφορούσε μόνο αυτό.
Εδώ λοιπόν αφού στην γλώσσα η λέξη τέχνη αναφέρεται και στον τεχνίτη και στον καλλιτέχνη, κάνουμε αυτή την σύμβαση (που έγινε αιτία όλης αυτής της συζήτησης) και λέμε ότι όταν μιλάμε γενικά για τέχνη και για έργα τέχνης αναφερόμαστε στις Καλές Τέχνες και στους καλλιτέχνες, όχι στην τεχνική και στους τεχνικούς. Αυτό για να αποφεύγονται παρεξηγήσεις και να μην χρειάζεται κάθε φορά διευκρίνιση. Θα δεις λοιπόν και σε κάποια βιβλία για να διευκολυνθεί αυτή η σύμβαση να χρησιμοποιούν στην λέξη τέχνη κεφαλαίο Τ.
Για το αν η τέχνη είναι διαγωνισμός ή όχι. Υπάρχει μία υποχρέωση (στα πλαίσια της σοβαρής/προσωπικής δημιουργίας του δυτικού πολιτισμού) ό,τι υπογράφεις να είναι κατά το δυνατόν δικό σου. Όπως και στις διατριβές που κατηγορείσαι για λογοκλοπή αν δεν αναφέρεις πηγή έτσι και στην τέχνη δεν μπορείς να πάρεις ένα ποίημα του Καβάφη και να το παρουσιάσεις ως δικό σου. Βασικά δεν θα γίνει ανεκτό ούτε να αλλάξεις μερικές λέξεις ή περιεχόμενο και να χρησιμοποιήσεις ακριβώς τα δικά του εκφραστικά μέσα ως δικά σου.
Αν λοιπόν προσπαθείς να κάνεις κάτι δικό σου που είναι πάρα πάρα πολύ δύσκολο, ουσιαστικά μπαίνεις σε μία διαδικασία σύγκρισης με αυτά που κάνουν οι γύρω. Θες να το πεις διαγωνισμό; Δεν θα το έλεγα έτσι. Αλλά υπάρχει ένα τέτοιο στοιχείο. Αναζήτησε εδώ τα ποστ με την λέξη ΕΥΘΥΜΙΔΗ και αν δεν ικανοποιηθείς, τα ξαναλέμε.
Το θέμα της έκφρασης δεν αποτελεί εχέγγυο για κάτι. Ένα έργο πάντα κάτι θα εκφράζει είτε καλό είναι είτε μέτριο. Δεν είναι κριτήριο ποιότητας από μόνο του. Συνεκτιμώνται πολύ σοβαρά οι εκφραστικές λειτουργίες των συμβόλων στοιχείων που χρησιμοποιεί ο δημιουργός αλλά όχι από μόνες τους. Γιατί; Γιατί αν φτιάξω ένα κλεψίτυπο έργο, μια ξεπατικωσούρα ενός μεγάλου έργου, μπορεί πολύ εύκολα αυτό να έχει έντονα εκφραστικά στοιχεία όπως και το αρχικό. Δεν είναι επίτευγμα δικό μου όμως. Επίσης μας συγκινούν πράγματα για λόγους εξωκαλλιτεχνικούς. Η πρώτη ζωγραφιά που μπορεί να έφτιαξε για σένα το παιδί σου θα έχει πολύ ιδιαίτερη συναισθηματική αξία. Αλλά δεν έχει σχέση με το αν η κατασκευή ήταν υψηλού επιπέδου έργο ή όχι.
Παρομοίως για την πρόθεση. Είναι σημαντική. Σχεδόν πάντα υπάρχει. Αλλά από μόνης δεν αρκεί για να ορίσει. Αυτό που λέμε αναγκαία και ικανή συνθήκη. Αν δεν υπάρχει μορφοπλαστικό επίτευγμα, τότε τι αξία θα έχουν οι καλές μου προθέσεις να φτιάξω ένα σπουδαίο έργο;