ΓΑΛΗ έγραψε: 10 Ιουν 2019, 10:44
Γιατί θεωρείς ότι η συγκεκριμένη πράξη (από τη στιγμή που δεν υπάρχει σοβαρός τραυματισμός) θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στην προσωπικότητα μιας γυναίκας;
«Δεν είσαι ποτέ η ίδια μετά απ’ αυτό. Δεν θα επιστρέψεις ποτέ σε αυτή την ψυχολογική ηρεμία τού να νιώθεις ασφαλής»
Η ψυχολογική κατάσταση του θύματος ενός βιασμού περιγράφεται για πρώτη φορά το 1979 από την Αν Μπέργκες και τη Λύντα Χόλμστρομ
ως ένα σύνδρομο που συνίσταται σε τρία στάδια: το πρώτο στάδιο, το οξύ, αναφέρεται στην άμεση αντίδραση του θύματος, που περιλαμβάνει την κατάρρευση και την αποδιοργάνωση· στο δεύτερο στάδιο το άτομο προσπαθεί να επανακτήσει τους ρυθμούς της ζωής του, ωστόσο συνεχίζει να νιώθει έντονη εσωτερική αναταραχή· κατά το τρίτο στάδιο, το πιο μακροχρόνιο, το θύμα ενσωματώνει το γεγονός του βιασμού, δεν εστιάζει σε αυτό, και επαναφέρει τους ρυθμούς της ζωής του και την καθημερινότητά του. Σήμερα, θεωρείται ότι το σύνδρομο του βιασμού περιγράφεται καλύτερα από τη μετατραυματική διαταραχή. Δηλαδή, το θύμα του βιασμού βιώνει το λεγόμενο μετατραυματικό σύνδρομο, κατά το οποίο η επαναφορά εικόνων ή αναμνήσεων οδηγεί στην εκ νέου βίωση του γεγονότος με αποτέλεσμα το άτομο να διακατέχεται από έντονο-κατακλυσμιαίο φόβο, πηγή του οποίου αποτελεί ένα μη προγραμματισμένο-«βίαιο» γεγονός. Ο φόβος που βιώνει το θύμα μπορεί μακροχρόνια να αλλάξει ριζικά τη ζωή του, οδηγώντας το είτε στην απομόνωση είτε στην εγκατάλειψη των μέχρι πρότινος δραστηριοτήτων του και τρόπων συμπεριφοράς του.
Η χρονική των σταδίων του μετατραυματικού συνδρόμου κατά τις Μπέργκες και Χόλμστρομ ποικίλει ανάλογα με το άτομο και δεν υπάρχουν σαφή χρονικά όρια. Συνήθως το πρώτο στάδιο διαρκεί από μερικές ημέρες έως μερικές εβδομάδες και το άτομο είναι ιδιαίτερα ευάλωτο ψυχολογικά.
Τα θύματα περιγράφουν πληθώρα συμπτωμάτων, σωματικών και ψυχολογικών, τα οποία ξεκινούν από μια κατάσταση σοκ και δυσπιστίας, που ακολουθείται από έντονο φόβο, αυτοτραυματισμούς ή ακόμα και αυτοκτονία. Στη συνέχεια, κυριαρχούν συναισθήματα όπως η οργή, η αμηχανία, η ντροπή και η αυτοενοχοποίηση. Η ένταση και τα συμπτώματα βέβαια ποικίλουν σε κάθε άνθρωπο. Καταγράφονται περιστατικά με γυναίκες που περνούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο ντουζ επειδή θεωρούν τον εαυτό τους βρόμικο, διαταραχές στον ύπνο (αϋπνίες, κραυγές κατά τη διάρκεια του ύπνου) με τρομακτικούς εφιάλτες που εστιάζουν στη στιγμή του βιασμού, διαταραχές στην πρόσληψη ή/και την πέψη της τροφής, τρόμος, ξεσπάσματα σε λυγμούς κ.λπ. Ταυτόχρονα, τα θύματα περιγράφουν σωματικά συμπτώματα και πόνο, κυρίως σε περιοχές όπου ασκήθηκε έντονη βία, π.χ. μπράτσα, γενετήσια περιοχή, λαιμός. Παράλληλα, παρατηρείται
στην πλειονότητα των θυμάτων έλλειψη συγκέντρωσης και διεκπεραίωσης απλών καθημερινών πράξεων που μέχρι πρότινος αποτελούσαν ρουτίνα γι’ αυτά.
Κατά το δεύτερο στάδιο, το θύμα αποφεύγει να μιλήσει για το γεγονός ή να συμμετέχει σε συζητήσεις που σχετίζονται με αυτό, επιχειρεί να επανέλθει στην καθημερινότητά του, σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτε, δηλαδή κατά
κάποιον τρόπο προσπαθεί να ξεχάσει το γεγονός. Κατά τη φάση αυτή (η οποία σε ορισμένα άτομα μπορεί να διαρκέσει μέχρι και χρόνια) το άτομο συχνά περνάει περιόδους κατάθλιψης· ουσιαστικά δεν έχει ξεπεράσει –ούτε αποδεχτεί– το γεγονός, απλώς προσπαθεί να το αποφύγει. Κατά τη μακροχρόνια διαδικασία αναδιοργάνωσης, το θύμα βιώνει έντονη αναταραχή, εφαλτήριο της οποίας μπορεί να είναι ένας εφιάλτης, κάποια συγκεκριμένη μυρωδιά, η τυχαία παρουσία στο μέρος που έγινε ο βιασμός ή σε ένα μέρος που θυμίζει εκείνον τον τόπο. Το άτομο νιώθει έντονη συναισθηματική πίεση και φόβο, ο οποίος μπορεί να εξωτερικεύεται με διαταραχές στον ύπνο, εφιάλτες ή έντονες σκέψεις εκδίκησης. Σημαίνοντα ρόλο παίζει σαφώς η σχέση του θύματος με τον θύτη. Για παράδειγμα, εάν ο βιασμός έγινε από άτομο του οικείου περιβάλλοντος, το θύμα νιώθει
ακόμα περισσότερες ενοχές και έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους γύρω του. Εάν ο δράστης ήταν άγνωστος, τότε
ο φόβος που κυριεύει το θύμα είναι πολύ πιο έντονος και συχνά παρατηρείται να αλλάζει τόπο διαμονής, δουλειά ή συνήθειες, προσπαθώντας έτσι να νιώσει ασφάλεια. Τέλος, όλες οι περιπτώσεις βιασμού έχουν σημαντικές επιπτώσεις στη μετέπειτα σεξουαλική ζωή του θύματος. Είτε ο βιασμός έχει γίνει σε παιδική ηλικία είτε κατά την ενήλικη ζωή, το θύμα αρνείται να εμπιστευτεί τον νέο του σύντροφο ή, σε περίπτωση που είχε σύντροφο όταν βιάστηκε, να έχει σεξουαλική επαφή μαζί του. Πολλές φορές, εκτός από τον ίδιο τον φόβο που βιώνει, νιώθει ενοχές ότι «ατίμασε» τη σχέση του.
https://www.ektosgrammis.gr/website/via ... toy-drasti
Γιατί με λίγα λόγια η ζημιά σε ψυχικό επίπεδο είναι τέτοια που ακόμα κι αν καταφερεις να προχωρήσεις φαινομενικά, ακόμα και να κάνεις οικογένειά, δε θα εμπιστευτείς ποτέ ξανά τους ανθρώπους κι ακόμα χειρότερα τον εαυτό σου. Θα παλεύεις με φοβίες και καταθλίψεις
