Πολλά μπορούμε να πούμε και γράφονται για τα χαρακτηριστικά της συγκέντρωσης. Σχολιάζεται ιδίως η σιωπή, το πένθος. Μην ξεχνάμε όμως κάποια βασικότερα:
1. Ότι δοκιμάζεται η κοινωνική νομιμοποίηση της Ν.Δ. να κυβερνά. Που έτσι κι αλλιώς κυβερνά με τις ψήφους του 1/5 των ψηφοφόρων, μην το ξεχνάμε.
2. Ότι φθείρονται καθημερινά και οι τρεις βασικές λειτουργίες της αστικής εξουσίας, νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική.
3. Η κυβέρνηση βεβηλώνει νεκρούς, αδιαφορεί για την νεότητα, για τα παιδιά, γυρίζει την πλάτη σε εκατοντάδες οικογένειες. Τσαλαπατά με λίγα λόγια ηθικά θέσφατα με τα οποία συγκροτεί η δεξιά κοινωνικές συμμαχίες. Για αυτό βγαίνουν στο δρόμο άνθρωποι που δεν έχουν κανένα αγωνιστικό παρελθόν, καμία σχέση με την αριστερά άμεσα.
4. Το σύγχρονο κράτος για να υπάρξει δεν θέλει συναινέσεις και διαλόγους, ή τουλάχιστον δεν είναι αυτός ο κανόνας. Για αυτό χτυπάνε συγκεντρώσεις με οικογένειες και μικρά παιδιά. Για αυτό δεν αποκαλύπτουν τους ενόχους. Αυτοί κυβερνούν, οι οικονομικά ισχυροί, με υπουργικά χαρτοφυλάκια ή χωρίς αυτά.
5. Τέλος να μην ξεχνάμε ότι οι σημερινές συγκεντρώσεις πέταξαν στα σκουπίδια τη συντονισμένη επίθεση, τρομοκράτηση και δυσφήμηση που μεθοδευμένα οργάνωσε η κυβέρνηση της δεξιας τις τελευταίες μέρες με προφανή ψέματα.
Αυτά έχουν ανοίξει αντικειμενικά έναν νέο πολιτικό κύκλο μετά από δέκα χρόνια. Η κατεύθυνση, η κλιμάκωση και η διάρκεια θα κριθούν, ήδη κρίνονται καθημερινά.
Δεν λέμε μόνο εμείς ότι δε μπορούμε να ζούμε ανθρώπινα σε αυτό το σύστημα, δεν είναι ομολογία "μειοψηφιών". Με την αισιοδοξία της μάχης και της ευθύνης μπορούμε να πούμε το πώς.
ισραηλινοι.
