Κάζα που έχετε παθει απο το αντιθετο φυλο

[Naida]

Σειρά μου.

Όχι ακριβώς κάζο από το αντίθετο φύλο προς εμέ (μάλλον το αντίστροφο, τώρα που το ξανασκέφτομαι), αλλά κάπως σουρρεαλιστικό.

Γιάννης, ετών 18, άπειρος και άμπαλος, καλοκαίρι σε γραφική παραθαλάσσια κωμόπολη της Κεντρικής Μακεδονίας.

Την γυροφέρνω κάμποσες εβδομάδες, μέλος οικογένειας συγγενικής προς αυτήν που με φιλοξενούσε. Φαινόταν να πηγαίνει καλά (δεδομένου ότι τότε ήμανε και παθολογικά ντροπαλός και έπαιζα πάνω από το όριο των ικανοτήτων μου). Μου είχε δώσει και τηλέφωνο/διεύθυνση να πάω να την επισκεφτώ το χειμώνα στην πόλη που σπούδαζε, και δεν το έκανα ποτέ (ξέρω, φασκελώστε με, δίκιο έχετε). Το επόμενο καλοκαίρι τα ίδια, εγώ να γυροφέρνω, εκείνη να ανταποκρίνεται, και την τελευταία μέρα πριν γυρίσω Αθήνα, έτσι ξαφνικά, τσούπ! μου εμφανίζει και συστήνει ως γκόμενό της ένα ντόπιο παληκάρι.

Εγώ, με τον χαρακτήρα που είχα (και, εν μέρει, εξακολουθώ να έχω, 25 χρόνια μετά), αποφασίζω
mission aborted, με σκοπό να είμαι ευγενικός και κύριος και να το παίζω χαλαρός μέχρι το επόμενό πρωί και μετά να γυρίσω σπίτι μου και να τα ξεχάσω ούλα.

Έλα όμως που, στο καπάκι, 5 λεπτά μετά ο ντόπιος γκόμενος αποχαιρετά, και εκείνη να επιμένει να με πάει να με κεράσει ένα προφιτερόλ σε συγκεκριμένο μαγαζί. Έτσι ακριβώς: συγκεκριμένα προφιτερόλ, σε συγκεκριμένο μαγαζί το οποίο, λέει, εφημίζετο δια τα προφιτερόλ του.

Πήγαμε. Έκατσα και το έφαγα σιωπηλά (το προφιτερόλ). Το φχαριστήθηκα, ήταν όντως γαμάτο. Πήρε κι εκείνη ένα και έφαγε (προφιτερόλ, λέμε, πάντα). Επίσης σιωπηλά. Βγήκαμε από το μαγαζί και, 8 ώρες μετά, γύρω στα μεσάνυχτα, βολτάραμε ακόμα στα σοκάκια του ιστορικού κέντρου της γραφικής κωμόπολης και συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων.

Αποχαιρετιστήκαμε.

Τρείς μήνες μετά έμαθα, από μέλος της οικογένειας που με φιλοξενούσε, ότι με είχε συμπαθήσει πολύ, και το ίδιο και οι γονείς της, και απογοητεύτηκαν πολύ που δεν έκανα κάποια κίνηση την οποία θεωρούσαν δεδομένο ότι θα κάνω.

Εντάξει, εγώ μεν ντροπαλός και κότα, αλλά νομίζω ότι κι αυτές είναι όλες για δέσιμο.

Όσο για τον ρόλο του προφιτερόλ, εξακολουθεί να παραμένει ανεξήγητος και μυστηριώδης, μέχρι και σήμερα ακόμα.

Το προφιτερολ ήταν μάλλον η αφορμή να μείνετε μόνοι σας να κάνεις κίνηση.

[Dwarven Blacksmith]

Σειρά μου.

Όχι ακριβώς κάζο από το αντίθετο φύλο προς εμέ (μάλλον το αντίστροφο, τώρα που το ξανασκέφτομαι), αλλά κάπως σουρρεαλιστικό.

Γιάννης, ετών 18, άπειρος και άμπαλος, καλοκαίρι σε γραφική παραθαλάσσια κωμόπολη της Κεντρικής Μακεδονίας.

Την γυροφέρνω κάμποσες εβδομάδες, μέλος οικογένειας συγγενικής προς αυτήν που με φιλοξενούσε. Φαινόταν να πηγαίνει καλά (δεδομένου ότι τότε ήμανε και παθολογικά ντροπαλός και έπαιζα πάνω από το όριο των ικανοτήτων μου). Μου είχε δώσει και τηλέφωνο/διεύθυνση να πάω να την επισκεφτώ το χειμώνα στην πόλη που σπούδαζε, και δεν το έκανα ποτέ (ξέρω, φασκελώστε με, δίκιο έχετε). Το επόμενο καλοκαίρι τα ίδια, εγώ να γυροφέρνω, εκείνη να ανταποκρίνεται, και την τελευταία μέρα πριν γυρίσω Αθήνα, έτσι ξαφνικά, τσούπ! μου εμφανίζει και συστήνει ως γκόμενό της ένα ντόπιο παληκάρι.

Εγώ, με τον χαρακτήρα που είχα (και, εν μέρει, εξακολουθώ να έχω, 25 χρόνια μετά), αποφασίζω
mission aborted, με σκοπό να είμαι ευγενικός και κύριος και να το παίζω χαλαρός μέχρι το επόμενό πρωί και μετά να γυρίσω σπίτι μου και να τα ξεχάσω ούλα.

Έλα όμως που, στο καπάκι, 5 λεπτά μετά ο ντόπιος γκόμενος αποχαιρετά, και εκείνη να επιμένει να με πάει να με κεράσει ένα προφιτερόλ σε συγκεκριμένο μαγαζί. Έτσι ακριβώς: συγκεκριμένα προφιτερόλ, σε συγκεκριμένο μαγαζί το οποίο, λέει, εφημίζετο δια τα προφιτερόλ του.

Πήγαμε. Έκατσα και το έφαγα σιωπηλά (το προφιτερόλ). Το φχαριστήθηκα, ήταν όντως γαμάτο. Πήρε κι εκείνη ένα και έφαγε (προφιτερόλ, λέμε, πάντα). Επίσης σιωπηλά. Βγήκαμε από το μαγαζί και, 8 ώρες μετά, γύρω στα μεσάνυχτα, βολτάραμε ακόμα στα σοκάκια του ιστορικού κέντρου της γραφικής κωμόπολης και συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων.

Αποχαιρετιστήκαμε.

Τρείς μήνες μετά έμαθα, από μέλος της οικογένειας που με φιλοξενούσε, ότι με είχε συμπαθήσει πολύ, και το ίδιο και οι γονείς της, και απογοητεύτηκαν πολύ που δεν έκανα κάποια κίνηση την οποία θεωρούσαν δεδομένο ότι θα κάνω.

Εντάξει, εγώ μεν ντροπαλός και κότα, αλλά νομίζω ότι κι αυτές είναι όλες για δέσιμο.

Όσο για τον ρόλο του προφιτερόλ, εξακολουθεί να παραμένει ανεξήγητος και μυστηριώδης, μέχρι και σήμερα ακόμα.

Monkey branching, χαμηλής ποιότητας γκόμενα.

[Ζενίθεδρος]

Σειρά μου.

Όχι ακριβώς κάζο από το αντίθετο φύλο προς εμέ (μάλλον το αντίστροφο, τώρα που το ξανασκέφτομαι), αλλά κάπως σουρρεαλιστικό.

Γιάννης, ετών 18, άπειρος και άμπαλος, καλοκαίρι σε γραφική παραθαλάσσια κωμόπολη της Κεντρικής Μακεδονίας.

Την γυροφέρνω κάμποσες εβδομάδες, μέλος οικογένειας συγγενικής προς αυτήν που με φιλοξενούσε. Φαινόταν να πηγαίνει καλά (δεδομένου ότι τότε ήμανε και παθολογικά ντροπαλός και έπαιζα πάνω από το όριο των ικανοτήτων μου). Μου είχε δώσει και τηλέφωνο/διεύθυνση να πάω να την επισκεφτώ το χειμώνα στην πόλη που σπούδαζε, και δεν το έκανα ποτέ (ξέρω, φασκελώστε με, δίκιο έχετε). Το επόμενο καλοκαίρι τα ίδια, εγώ να γυροφέρνω, εκείνη να ανταποκρίνεται, και την τελευταία μέρα πριν γυρίσω Αθήνα, έτσι ξαφνικά, τσούπ! μου εμφανίζει και συστήνει ως γκόμενό της ένα ντόπιο παληκάρι.

Εγώ, με τον χαρακτήρα που είχα (και, εν μέρει, εξακολουθώ να έχω, 25 χρόνια μετά), αποφασίζω
mission aborted, με σκοπό να είμαι ευγενικός και κύριος και να το παίζω χαλαρός μέχρι το επόμενό πρωί και μετά να γυρίσω σπίτι μου και να τα ξεχάσω ούλα.

Έλα όμως που, στο καπάκι, 5 λεπτά μετά ο ντόπιος γκόμενος αποχαιρετά, και εκείνη να επιμένει να με πάει να με κεράσει ένα προφιτερόλ σε συγκεκριμένο μαγαζί. Έτσι ακριβώς: συγκεκριμένα προφιτερόλ, σε συγκεκριμένο μαγαζί το οποίο, λέει, εφημίζετο δια τα προφιτερόλ του.

Πήγαμε. Έκατσα και το έφαγα σιωπηλά (το προφιτερόλ). Το φχαριστήθηκα, ήταν όντως γαμάτο. Πήρε κι εκείνη ένα και έφαγε (προφιτερόλ, λέμε, πάντα). Επίσης σιωπηλά. Βγήκαμε από το μαγαζί και, 8 ώρες μετά, γύρω στα μεσάνυχτα, βολτάραμε ακόμα στα σοκάκια του ιστορικού κέντρου της γραφικής κωμόπολης και συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων.

Αποχαιρετιστήκαμε.

Τρείς μήνες μετά έμαθα, από μέλος της οικογένειας που με φιλοξενούσε, ότι με είχε συμπαθήσει πολύ, και το ίδιο και οι γονείς της, και απογοητεύτηκαν πολύ που δεν έκανα κάποια κίνηση την οποία θεωρούσαν δεδομένο ότι θα κάνω.

Εντάξει, εγώ μεν ντροπαλός και κότα, αλλά νομίζω ότι κι αυτές είναι όλες για δέσιμο.

Όσο για τον ρόλο του προφιτερόλ, εξακολουθεί να παραμένει ανεξήγητος και μυστηριώδης, μέχρι και σήμερα ακόμα.

Το προφιτερολ ήταν μάλλον η αφορμή να μείνετε μόνοι σας να κάνεις κίνηση.

Μπορεί όμως, να ήθελε στο συγκεκριμένο ζαχαροπλαστειο, να συστήσει τις επόμενες ημέρες και μετα απο το νταχτιρντί, τον Γιάννη, ως τον γκομενό της που θα έφευγε, στον γιο του ζαχαροπλάστη.

[Naida]

Σειρά μου.

Όχι ακριβώς κάζο από το αντίθετο φύλο προς εμέ (μάλλον το αντίστροφο, τώρα που το ξανασκέφτομαι), αλλά κάπως σουρρεαλιστικό.

Γιάννης, ετών 18, άπειρος και άμπαλος, καλοκαίρι σε γραφική παραθαλάσσια κωμόπολη της Κεντρικής Μακεδονίας.

Την γυροφέρνω κάμποσες εβδομάδες, μέλος οικογένειας συγγενικής προς αυτήν που με φιλοξενούσε. Φαινόταν να πηγαίνει καλά (δεδομένου ότι τότε ήμανε και παθολογικά ντροπαλός και έπαιζα πάνω από το όριο των ικανοτήτων μου). Μου είχε δώσει και τηλέφωνο/διεύθυνση να πάω να την επισκεφτώ το χειμώνα στην πόλη που σπούδαζε, και δεν το έκανα ποτέ (ξέρω, φασκελώστε με, δίκιο έχετε). Το επόμενο καλοκαίρι τα ίδια, εγώ να γυροφέρνω, εκείνη να ανταποκρίνεται, και την τελευταία μέρα πριν γυρίσω Αθήνα, έτσι ξαφνικά, τσούπ! μου εμφανίζει και συστήνει ως γκόμενό της ένα ντόπιο παληκάρι.

Εγώ, με τον χαρακτήρα που είχα (και, εν μέρει, εξακολουθώ να έχω, 25 χρόνια μετά), αποφασίζω
mission aborted, με σκοπό να είμαι ευγενικός και κύριος και να το παίζω χαλαρός μέχρι το επόμενό πρωί και μετά να γυρίσω σπίτι μου και να τα ξεχάσω ούλα.

Έλα όμως που, στο καπάκι, 5 λεπτά μετά ο ντόπιος γκόμενος αποχαιρετά, και εκείνη να επιμένει να με πάει να με κεράσει ένα προφιτερόλ σε συγκεκριμένο μαγαζί. Έτσι ακριβώς: συγκεκριμένα προφιτερόλ, σε συγκεκριμένο μαγαζί το οποίο, λέει, εφημίζετο δια τα προφιτερόλ του.

Πήγαμε. Έκατσα και το έφαγα σιωπηλά (το προφιτερόλ). Το φχαριστήθηκα, ήταν όντως γαμάτο. Πήρε κι εκείνη ένα και έφαγε (προφιτερόλ, λέμε, πάντα). Επίσης σιωπηλά. Βγήκαμε από το μαγαζί και, 8 ώρες μετά, γύρω στα μεσάνυχτα, βολτάραμε ακόμα στα σοκάκια του ιστορικού κέντρου της γραφικής κωμόπολης και συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων.

Αποχαιρετιστήκαμε.

Τρείς μήνες μετά έμαθα, από μέλος της οικογένειας που με φιλοξενούσε, ότι με είχε συμπαθήσει πολύ, και το ίδιο και οι γονείς της, και απογοητεύτηκαν πολύ που δεν έκανα κάποια κίνηση την οποία θεωρούσαν δεδομένο ότι θα κάνω.

Εντάξει, εγώ μεν ντροπαλός και κότα, αλλά νομίζω ότι κι αυτές είναι όλες για δέσιμο.

Όσο για τον ρόλο του προφιτερόλ, εξακολουθεί να παραμένει ανεξήγητος και μυστηριώδης, μέχρι και σήμερα ακόμα.

Το προφιτερολ ήταν μάλλον η αφορμή να μείνετε μόνοι σας να κάνεις κίνηση.

Μπορεί όμως, να ήθελε στο συγκεκριμένο ζαχαροπλαστειο, να συστήσει τις επόμενες ημέρες και μετα απο το νταχτιρντί, τον Γιάννη, ως τον γκομενό της που θα έφευγε, στον γιο του ζαχαροπλάστη.

Όλα παίζουν. Μικρά παιδιά ήταν, μαλακίες γίνονται σωρηδόν.

[AlienWay]

Το προφιτερολ ήταν μάλλον η αφορμή να μείνετε μόνοι σας να κάνεις κίνηση.

Μπορεί όμως, να ήθελε στο συγκεκριμένο ζαχαροπλαστειο, να συστήσει τις επόμενες ημέρες και μετα απο το νταχτιρντί, τον Γιάννη, ως τον γκομενό της που θα έφευγε, στον γιο του ζαχαροπλάστη.

Όλα παίζουν. Μικρά παιδιά ήταν, μαλακίες γίνονται σωρηδόν.

Το προφιτερόλ είναι "να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω μέλι". Όπου "μέλι", βάλε "προφιτερόλ".

[Naida]

Μπορεί όμως, να ήθελε στο συγκεκριμένο ζαχαροπλαστειο, να συστήσει τις επόμενες ημέρες και μετα απο το νταχτιρντί, τον Γιάννη, ως τον γκομενό της που θα έφευγε, στον γιο του ζαχαροπλάστη.

Όλα παίζουν. Μικρά παιδιά ήταν, μαλακίες γίνονται σωρηδόν.

Το προφιτερόλ είναι "να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω μέλι". Όπου "μέλι", βάλε "προφιτερόλ".

Ε ναι αυτό για να κάνει κίνηση.

[Belisarius]

Σειρά μου.

Όχι ακριβώς κάζο από το αντίθετο φύλο προς εμέ (μάλλον το αντίστροφο, τώρα που το ξανασκέφτομαι), αλλά κάπως σουρρεαλιστικό.

Γιάννης, ετών 18, άπειρος και άμπαλος, καλοκαίρι σε γραφική παραθαλάσσια κωμόπολη της Κεντρικής Μακεδονίας.

Την γυροφέρνω κάμποσες εβδομάδες

[...]

Εντάξει, εγώ μεν ντροπαλός και κότα, αλλά νομίζω ότι κι αυτές είναι όλες για δέσιμο.

Όσο για τον ρόλο του προφιτερόλ, εξακολουθεί να παραμένει ανεξήγητος και μυστηριώδης, μέχρι και σήμερα ακόμα.

Εντάξει, δεν είμαι ο μόνος καθυστερημένος εδώ μέσα.

[Ζενίθεδρος]

Το προφιτερολ ήταν μάλλον η αφορμή να μείνετε μόνοι σας να κάνεις κίνηση.

Μπορεί όμως, να ήθελε στο συγκεκριμένο ζαχαροπλαστειο, να συστήσει τις επόμενες ημέρες και μετα απο το νταχτιρντί, τον Γιάννη, ως τον γκομενό της που θα έφευγε, στον γιο του ζαχαροπλάστη.

Όλα παίζουν. Μικρά παιδιά ήταν, μαλακίες γίνονται σωρηδόν.

Είτε μικρά, είτε μεγάλα, η τύπισσα ήταν παίκτρια πολλαπλών ταμπλό. Για να μην την ζαλίζουν οι δικοί της, θα τους είχε μιλήσει προφανώς για τον συνεσταλμένο Γιαννάκη, χωρίς να πρέπει να τους συστήσει τον ιθαγενή επιβήτορα, που θα ισιαζε συνεχώς το παπαρι του πάνω από το καβάλο. Εντωμεταξύ, σαν καλή αλτρια που δεν ξεμενει ποτέ στον άσσο, θα είχε εντοπίσει και την επόμενη πούτσα-κλιματσίδα, και πήγε να κάνει το σχετικό παιχνίδι στο συγκεκριμένο ζαχαροπλαστείο. Το εάν σε αυτόν τον απο κλαδί σε κλαδί ταρζανίσιο πορισμό της μέσα στην ζούγκλα των κρεμάμενων παλουκιών, άρπαζε και ο Γιάννης μια μουνιά, θα παραμείνει για πάντα στην σφαίρα της εναλλακτικής ιστορίας.

[Cecily Anne]

Spoiler

Σειρά μου.

Όχι ακριβώς κάζο από το αντίθετο φύλο προς εμέ (μάλλον το αντίστροφο, τώρα που το ξανασκέφτομαι), αλλά κάπως σουρρεαλιστικό.

Γιάννης, ετών 18, άπειρος και άμπαλος, καλοκαίρι σε γραφική παραθαλάσσια κωμόπολη της Κεντρικής Μακεδονίας.

Την γυροφέρνω κάμποσες εβδομάδες, μέλος οικογένειας συγγενικής προς αυτήν που με φιλοξενούσε. Φαινόταν να πηγαίνει καλά (δεδομένου ότι τότε ήμανε και παθολογικά ντροπαλός και έπαιζα πάνω από το όριο των ικανοτήτων μου). Μου είχε δώσει και τηλέφωνο/διεύθυνση να πάω να την επισκεφτώ το χειμώνα στην πόλη που σπούδαζε, και δεν το έκανα ποτέ (ξέρω, φασκελώστε με, δίκιο έχετε). Το επόμενο καλοκαίρι τα ίδια, εγώ να γυροφέρνω, εκείνη να ανταποκρίνεται, και την τελευταία μέρα πριν γυρίσω Αθήνα, έτσι ξαφνικά, τσούπ! μου εμφανίζει και συστήνει ως γκόμενό της ένα ντόπιο παληκάρι.

Εγώ, με τον χαρακτήρα που είχα (και, εν μέρει, εξακολουθώ να έχω, 25 χρόνια μετά), αποφασίζω
mission aborted, με σκοπό να είμαι ευγενικός και κύριος και να το παίζω χαλαρός μέχρι το επόμενό πρωί και μετά να γυρίσω σπίτι μου και να τα ξεχάσω ούλα.

Έλα όμως που, στο καπάκι, 5 λεπτά μετά ο ντόπιος γκόμενος αποχαιρετά, και εκείνη να επιμένει να με πάει να με κεράσει ένα προφιτερόλ σε συγκεκριμένο μαγαζί. Έτσι ακριβώς: συγκεκριμένα προφιτερόλ, σε συγκεκριμένο μαγαζί το οποίο, λέει, εφημίζετο δια τα προφιτερόλ του.

Πήγαμε. Έκατσα και το έφαγα σιωπηλά (το προφιτερόλ). Το φχαριστήθηκα, ήταν όντως γαμάτο. Πήρε κι εκείνη ένα και έφαγε (προφιτερόλ, λέμε, πάντα). Επίσης σιωπηλά. Βγήκαμε από το μαγαζί και, 8 ώρες μετά, γύρω στα μεσάνυχτα, βολτάραμε ακόμα στα σοκάκια του ιστορικού κέντρου της γραφικής κωμόπολης και συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων.

Αποχαιρετιστήκαμε.

Τρείς μήνες μετά έμαθα, από μέλος της οικογένειας που με φιλοξενούσε, ότι με είχε συμπαθήσει πολύ, και το ίδιο και οι γονείς της, και απογοητεύτηκαν πολύ που δεν έκανα κάποια κίνηση την οποία θεωρούσαν δεδομένο ότι θα κάνω.

Εντάξει, εγώ μεν ντροπαλός και κότα, αλλά νομίζω ότι κι αυτές είναι όλες για δέσιμο.

Όσο για τον ρόλο του προφιτερόλ, εξακολουθεί να παραμένει ανεξήγητος και μυστηριώδης, μέχρι και σήμερα ακόμα.

Οι γονείς, θεώρησαν ότι θα έκανες κίνηση, ενώ σου είχε παρουσιάσει το γκόμενο ή γενικά ότι κάποια στιγμή στη ζωή σας θα έκανες κίνηση;

[Γιάννης]

Spoiler

Σειρά μου.

Όχι ακριβώς κάζο από το αντίθετο φύλο προς εμέ (μάλλον το αντίστροφο, τώρα που το ξανασκέφτομαι), αλλά κάπως σουρρεαλιστικό.

Γιάννης, ετών 18, άπειρος και άμπαλος, καλοκαίρι σε γραφική παραθαλάσσια κωμόπολη της Κεντρικής Μακεδονίας.

Την γυροφέρνω κάμποσες εβδομάδες, μέλος οικογένειας συγγενικής προς αυτήν που με φιλοξενούσε. Φαινόταν να πηγαίνει καλά (δεδομένου ότι τότε ήμανε και παθολογικά ντροπαλός και έπαιζα πάνω από το όριο των ικανοτήτων μου). Μου είχε δώσει και τηλέφωνο/διεύθυνση να πάω να την επισκεφτώ το χειμώνα στην πόλη που σπούδαζε, και δεν το έκανα ποτέ (ξέρω, φασκελώστε με, δίκιο έχετε). Το επόμενο καλοκαίρι τα ίδια, εγώ να γυροφέρνω, εκείνη να ανταποκρίνεται, και την τελευταία μέρα πριν γυρίσω Αθήνα, έτσι ξαφνικά, τσούπ! μου εμφανίζει και συστήνει ως γκόμενό της ένα ντόπιο παληκάρι.

Εγώ, με τον χαρακτήρα που είχα (και, εν μέρει, εξακολουθώ να έχω, 25 χρόνια μετά), αποφασίζω
mission aborted, με σκοπό να είμαι ευγενικός και κύριος και να το παίζω χαλαρός μέχρι το επόμενό πρωί και μετά να γυρίσω σπίτι μου και να τα ξεχάσω ούλα.

Έλα όμως που, στο καπάκι, 5 λεπτά μετά ο ντόπιος γκόμενος αποχαιρετά, και εκείνη να επιμένει να με πάει να με κεράσει ένα προφιτερόλ σε συγκεκριμένο μαγαζί. Έτσι ακριβώς: συγκεκριμένα προφιτερόλ, σε συγκεκριμένο μαγαζί το οποίο, λέει, εφημίζετο δια τα προφιτερόλ του.

Πήγαμε. Έκατσα και το έφαγα σιωπηλά (το προφιτερόλ). Το φχαριστήθηκα, ήταν όντως γαμάτο. Πήρε κι εκείνη ένα και έφαγε (προφιτερόλ, λέμε, πάντα). Επίσης σιωπηλά. Βγήκαμε από το μαγαζί και, 8 ώρες μετά, γύρω στα μεσάνυχτα, βολτάραμε ακόμα στα σοκάκια του ιστορικού κέντρου της γραφικής κωμόπολης και συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων.

Αποχαιρετιστήκαμε.

Τρείς μήνες μετά έμαθα, από μέλος της οικογένειας που με φιλοξενούσε, ότι με είχε συμπαθήσει πολύ, και το ίδιο και οι γονείς της, και απογοητεύτηκαν πολύ που δεν έκανα κάποια κίνηση την οποία θεωρούσαν δεδομένο ότι θα κάνω.

Εντάξει, εγώ μεν ντροπαλός και κότα, αλλά νομίζω ότι κι αυτές είναι όλες για δέσιμο.

Όσο για τον ρόλο του προφιτερόλ, εξακολουθεί να παραμένει ανεξήγητος και μυστηριώδης, μέχρι και σήμερα ακόμα.

Οι γονείς, θεώρησαν ότι θα έκανες κίνηση, ενώ σου είχε παρουσιάσει το γκόμενο ή γενικά ότι κάποια στιγμή στη ζωή σας θα έκανες κίνηση;

Να σου πω, δεν ξέρω, από δεύτερο χέρι το έμαθα. Και όταν το έμαθα ήμουν ήδη αλλού, δεν ασχολήθηκα.

[Γιάννης]

Σειρά μου.

Όχι ακριβώς κάζο από το αντίθετο φύλο προς εμέ (μάλλον το αντίστροφο, τώρα που το ξανασκέφτομαι), αλλά κάπως σουρρεαλιστικό.

Γιάννης, ετών 18, άπειρος και άμπαλος, καλοκαίρι σε γραφική παραθαλάσσια κωμόπολη της Κεντρικής Μακεδονίας.

Την γυροφέρνω κάμποσες εβδομάδες

[...]

Εντάξει, εγώ μεν ντροπαλός και κότα, αλλά νομίζω ότι κι αυτές είναι όλες για δέσιμο.

Όσο για τον ρόλο του προφιτερόλ, εξακολουθεί να παραμένει ανεξήγητος και μυστηριώδης, μέχρι και σήμερα ακόμα.

Εντάξει, δεν είμαι ο μόνος καθυστερημένος εδώ μέσα.

Με την καμμία. Στον συγκεκριμένο τομέα, διεκδικώ εγώ τον τίτλο, χωρίς ανταγωνισμό.

[hellegennes]

στην ταραχή μου κ τη ζαλαδα από τη βρωμοποδαρη ξέχασα να δεσω υο χειρόφρενο κ κύλησε το αμάξι στην κατηφορα, τρακαρε στο μπροστινό φορτηγό κ αντε να εξηγήσω μετά στη μάνα μου.

Αυτό με το χειρόφρενο το έχω πάθει κι εγώ

Όλες οι γυναίκες.

[Naida]

Μπορεί όμως, να ήθελε στο συγκεκριμένο ζαχαροπλαστειο, να συστήσει τις επόμενες ημέρες και μετα απο το νταχτιρντί, τον Γιάννη, ως τον γκομενό της που θα έφευγε, στον γιο του ζαχαροπλάστη.

Όλα παίζουν. Μικρά παιδιά ήταν, μαλακίες γίνονται σωρηδόν.

Είτε μικρά, είτε μεγάλα, η τύπισσα ήταν παίκτρια πολλαπλών ταμπλό. Για να μην την ζαλίζουν οι δικοί της, θα τους είχε μιλήσει προφανώς για τον συνεσταλμένο Γιαννάκη, χωρίς να πρέπει να τους συστήσει τον ιθαγενή επιβήτορα, που θα ισιαζε συνεχώς το παπαρι του πάνω από το καβάλο. Εντωμεταξύ, σαν καλή αλτρια που δεν ξεμενει ποτέ στον άσσο, θα είχε εντοπίσει και την επόμενη πούτσα-κλιματσίδα, και πήγε να κάνει το σχετικό παιχνίδι στο συγκεκριμένο ζαχαροπλαστείο. Το εάν σε αυτόν τον απο κλαδί σε κλαδί ταρζανίσιο πορισμό της μέσα στην ζούγκλα των κρεμάμενων παλουκιών, άρπαζε και ο Γιάννης μια μουνιά, θα παραμείνει για πάντα στην σφαίρα της εναλλακτικής ιστορίας.

Πρέπει να γαμήσεις. Αλήθεια στο λέω.

[Naida]

στην ταραχή μου κ τη ζαλαδα από τη βρωμοποδαρη ξέχασα να δεσω υο χειρόφρενο κ κύλησε το αμάξι στην κατηφορα, τρακαρε στο μπροστινό φορτηγό κ αντε να εξηγήσω μετά στη μάνα μου.

Αυτό με το χειρόφρενο το έχω πάθει κι εγώ

Όλες οι γυναίκες.

Ήμουν συνοδηγός καλό μου πλασματάκι.

[Yochanan]

Αυτό με το χειρόφρενο το έχω πάθει κι εγώ

Όλες οι γυναίκες.

Ήμουν συνοδηγός καλό μου πλασματάκι.

Mε τον λεβιέ ταχυτήτων κάνεις δουλειά μόνο. Χειρόφρενα και μλκιες