"Πως βγάζουν τόσα λεφτά
αυτοί οι άνθρωποι;" με ρώτησε έντρομη η γυναίκα μου το περασμένο σαββατοκύριακο, έχοντας τρομάξει με τα ποσά που ακούγονται στο ντοκιμαντέρ για την συντήρηση των ζωολογικών κήπων και το τάϊσμα των ζώων, αλλά και τα όσα πραγματεύεται η σειρά. Είχε καλυφθεί ολόκληρη με την κουβέρτα στον καναπέ και έβλεπε μόνο με το ένα μάτι, όταν τρόμαζε πολύ, κρυβόταν, και τη σκηνή της αυτοκτονίας δεν την είδε.
Βέβαια προσπαθεί αυτή την εποχή να στήσει ένα δικό της consultancy για να απεμπλακεί από τα thankless 60-70ωρα που δουλεύει και που την έχουν διαλύσει, και απογοητεύεται που στα social media παλεύει για κάθε like και κάθε follower, συγκρίνει τις προσπάθειες της με αλλωνών social media που δίνουν γενικές συμβουλές και πετάνε λόγω hype, και οι ξεδοντιάρηδες τύποι αυτοί με ένα μυστήριο τρόπο καταφέρνουν και εξασφαλίζουν χρηματοδοτήσεις πολλών εκατοντάδων χιλιάδων δολλαρίων για να κάνουν το κομμάτι τους. Προφανώς υπάρχει τεράστια μαύρη παραοικονομία σε πολλές πολιτείες και στις ΗΠΑ που βασίζεται στα ναρκωτικά, και όταν τα χρήματα αυτά "επενδύονται" και ξοδεύονται το κράτος (σε ομοσπονδιακό επίπεδο) κάνει λίγο τα στραβά μάτια, αλλιώς το IRS θα έπρεπε να τους είχε χώσει μέσα πριν καμιά δεκαπενταετία τουλάχιστον.
Η απλή εξήγηση είναι ότι τα άτομα αυτά, πέρα από ψυχολογικά αδιέξοδα, χαμηλό πνευματικό επίπεδο, γενική αμορφωσιά και έλλειψη στοιχειώδους αυτογνωσίας, δεν έχουν και φίλτρο για όσα κάνουν. Ένας κανονικός ενήλικας θα μπορούσε να σταματήσει τον εαυτό του πριν κάνει τα όσα ο Τζο έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη, θα σκεφτόταν "αν το κάνω αυτό κάποιος θα καλέσει την αστυνομία, αργά ή γρήγορα θα με βάλουν φυλακή" και λογικά δεν θα έκανε την εν λόγω πράξη (ή μπορεί και να την έκανε αν μπορούσε να την κρύψει κάπως). Ο Τζο αν μπορούσε να το κάνει, το έκανε, and that's the bottom line. Έλεγε στους μαστουρωμένους δούλους του που κρατούσε έγκλειστους στον κήπο και τους πλήρωνε 300 δολλάρια τον μήνα "wouldn't it be awesome if people could have a slice of pizza while watching the tigers?" και δύο ημέρες μετά με προσωπική εργασία είχαν στήσει υπαίθρια πιτσαρία με ό,τι παλιοέπιπλα και σύνεργα μπορούσαν να βρουν και έψηναν "φρέσκια πίτσα" με τα donations του Walmart, που ουσιαστικά είναι ό,τι ληγμένα κρέατα και τυριά είχαν μείνει στα ψυγεία και δεν επρόκειτο να πουληθούν. Αφού οι τίγρεις αλλά και οι ίδιοι σιτίζονταν έτσι, γιατί όχι και ο επισκέπτης του πάρκου;
Η πιο θλιβερή σκηνή του ντοκιμαντέρ αυτού, που είναι γεμάτο θλιβερές στιγμές (και γυρίστηκε την ίδια εποχή που συνέβαιναν όλα και έτσι σε κάνει και λίγο να αναρωτιέσαι αν με τον τρόπο τους τον έσπρωχναν ή συνέβαλλαν σε όσα έκανε, διότι ο Τζο είναι και παθολογικά νάρκισσος), είναι προς το τέλος του τελευταίου επεισοδίου, όταν και δείχνει τον Τζο όταν ξεκινούσε το πάρκο του τη δεκαετία του '80, να λέει ότι το ανοίγει για να έχουν ένα μέρος τα ζώα αυτά να υπάρχουν και να ζουν, διότι δεν ανήκουν στην Οκλαχόμα αλλά κάπου στις ζούγκλες της Αφρικής. Και σκέφτεσαι μετά πως έχει ξεπέσει και έχει φτάσει να μπει φυλακή για απόπειρα δολοφονίας, τι wild ride ήταν όλο αυτό, γιατί αμέσως μετά τον δείχνουν κάποια στιγμή την τελευταία δεκαετία να περπατάει με δύο νεογέννητα τιγράκια στα χέρια του και να λέει "5k apiece right here", δηλαδή κρίνει πλέον αυτά τα ζώα με οικονομικούς όρους (και μόλις ξεπεράσουν την γουτσουγουτσουλίνικη φάση ενάμιση χρόνο μετά και είναι επικίνδυνα αλλά και τρώνε περισσότερο, τα βάζει να ζευγαρώσουν και μόλις γεννήσουν τα σκοτώνει).
Κανονικά όλοι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να ριχθούν φυλακή και κάποιος να πετάξει το κλειδί στο κλουβί με τις τίγρεις, αλλά για ΗΠΑ μιλάμε, το σπίτι των ελεύθερων και την χώρα των γενναίων.
