ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΘΗΝΑ!

[The Rebel]

Τρίτη, 5 Μαΐου 2020
Κάηκε ΚΑΙ η έπαυλη Κλωναρίδη. Είχε καταληφθεί απο ναρκομανείς & λάθρο. ΔΕΙΤΕ το ιστορικό της 130 ετών βίλλας.



Πυρκαγιά ξέσπασε στην παλιά έπαυλη της οικογένειας Κλωναρίδη, στο πάρκο Φιξ επί της οδού Πατησίων και Καυτατζόγλου. Τα αίτια αλλά και οι συνθήκες της πυρκαγιάς παραμένουν άγνωστα ακόμα....

[The Rebel]

Μια εγκαταλειμμένη εξοχική βίλα στην Πατησίων εξάπτει τη φαντασία μας για ένα ταξίδι στο παρελθόν, όταν η βίλα έστεκε επιβλητική μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον γεμάτο από λιόδεντρα και εσπεριδοειδή. Την επισκεφτήκαμε, χαιρετήσαμε τους ανθρώπους που έπαιζαν σκάκι στο κατά τα άλλα παραμελημένο παρκάκι στα Πατήσια και εξερευνήσαμε το άλλοτε κόκκινο κτίριο. Το τρίτο αφιέρωμα της στήλης Urban Arch Tales. Στις εξοχές των Αθηνών οικοδομούνται στα τέλη του 19ου αιώνα πολυτελείς επαύλεις πλούσιων αστών της πρωτεύουσας, σχεδιασμένες τις περισσότερες φορές από εξέχοντες αρχιτέκτονες της εποχής.



Τα κτίρια αυτά ακολουθούν κατά κύριο λόγο το ρεύμα του νεοκλασικισμού, που επικρατεί την περίοδο αυτή στον ελληνικό χώρο, με μια διάθεση χαλαρότητας όμως ως προς την απόδοση των αρχιτεκτονικών χαρακτηριστικών του, ακριβώς γιατί δεν κατασκευάζονται ως κύριες κατοικίες ενταγμένες στον πολεοδομικό ιστό της πόλης. Άλλωστε, δεν λείπουν και οι ιδιοκτήτες που επιλέγουν για τα εξοχικά τους ιδιαίτερες και άγνωστες στον ελληνικό χώρο αρχιτεκτονικές μορφές, τις οποίες θαυμάζουν στα επαγγελματικά ταξίδια τους στην Ευρώπη.

Μια από αυτές τις εξοχές λοιπόν, μακριά από το κέντρο της πόλης, αποτελούσε το προάστιο Πατήσια, με τους μεγάλους ανθόκηπους, τους αμπελώνες και τα περιβόλια. Εκεί, οικοδομείται λίγα χρόνια πριν τη στροφή στον 20ο αιώνα, η προαστιακή έπαυλη που έχει μείνει στην ιστορία από το όνομα του δεύτερου ιδιοκτήτη της ως βίλα Κλωναρίδη. Το διώροφο, με συμπαγή όγκο κτίριο έχει ψηλά ανοίγματα διαρθρωμένα συμμετρικά σε όλες τις όψεις του, ενώ επιβλητικό είναι το πρόπυλο της εισόδου που δημιουργεί και το μοναδικό εξώστη του κτιρίου στον όροφο. Η μορφή του μοιάζει πολύ με το κτίριο που κτίστηκε το 1880, και βρίσκεται εκατοντάδες μέτρα νοτιότερα, στην οδό Πατησίων 146 και Χανίων.



Φωτογραφία από την κεντρική είσοδο.




Εντυπωσιακή ήταν η διακόσμηση της βίλας τόσο στις όψεις, με έντονα στοιχεία του εκλεκτικισμού, όσο στο εσωτερικό. Έτσι, οι εξωτερικές επιφάνειες χαρακτηρίζονται από τον πλούσιο αλλά όχι υπερβολικό κεραμοπλαστικό διάκοσμο, που εμπνέεται από την ελληνική ιστορική παράδοση αλλά και από δυτικότροπα στυλ, με τη διαχωριστική ανάμεσα στις στάθμες, οδοντωτή ταινία, τα ανθεμωτά ακροκέραμα κατά μήκος της δίριχτης στέγης, τα μπαλούστρα στον εξώστη (ίδια με αυτά που σχεδιάζει περίπου τη ίδια περίοδο ο Τσίλερ στα νεοκλασικά αρχοντικά της πόλης) αλλά και τα μπαλούστρα του δώματος από την πρώτη φάση της επέκτασης της οικίας.

Το χρώμα του πηλού συνδυάζεται άψογα με το κόκκινο χρώμα των επιχρισμάτων, όπως με δυσκολία διακρίνουμε σήμερα, ενώ το περίγραμμα και των τεσσάρων όψεων του κτιρίου τονιζόταν από γραπτή ταινία στο χρώμα της ώχρας. Αυτή η αρμονία των γήινων, ζεστών χρωμάτων και των υλικών δομής της εξοχικής βίλας εξάπτει τη φαντασία μας για ένα ταξίδι στο παρελθόν, όταν η βίλα έστεκε επιβλητική μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον γεμάτο από λιόδεντρα και εσπεριδοειδή.


https://stilpon.blogspot.com/2020/05/130.html

[The Rebel]

6 Μαΐου, 2020
Η σπηλιά του Νταβέλη! Δείτε ένα από τα πιο μυστηριώδη μέρη της Ελλάδας.



Μία μόλις «ανάσα» από την Αθήνα.

Το Σπήλαιο του Νταβέλη βρίσκεται στο ΝΔ τμήμα της Πεντέλης, σε υψόμετρο 700μ. αποτελεί μέρος του αρχαίου λατομείου μαρμάρου από το οποίο προήλθαν τα μάρμαρα που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του Παρθενώνα, του ναού του Ηφαίστου, των Προπυλαίων και αρκετών ακόμη μνημείων και ναών της κλασσικής αρχαιότητας. Μάλιστα λίγα μέτρα από την είσοδο του σπηλαίου φαίνεται ο λίθινος δρόμος απ’ όπου μεταφέρονταν τα μάρμαρα από το Πεντελικό όρος στην Αθήνα με τη μέθοδο της κύλισης.

Κατά τα αρχαία χρόνια και καθώς οι λατόμοι έσκαβαν για να εξορύξουν το πολύτιμο μάρμαρο βρέθηκαν μπροστά στο εντυπωσιακό σπήλαιο. Από την αρχαιότητα στο σπήλαιο είχε αρχίσει να δίνεται μία άλλη διάσταση.

Οι ξυλοκόποι, οι κτηνοτρόφοι και οι μελισσοκόμοι της Πεντέλης διηγούνταν παράξενες ιστορίες όπως μυστηριώδεις ήχους και μουσικές, διάφορα φώτα, εμφανίσεις αγγέλων και φαντασμάτων.

Στα νεότερα χρόνια η φήμη της σπηλιάς άρχισε να εξαπλώνεται και να συσχετίζεται με διάφορους μύθους και μυστήρια τον 19ο αιώνα όταν η σπηλιά χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο από τον περιβόητο λήσταρχο Νταβέλη. Φημολογείται ότι ο Νταβέλης κρυβόταν εδώ καθώς είχε ανακαλύψει στο βάθος της σπηλιάς μία υπόγεια στοά που οδηγούσε στο παλάτι της αγαπημένης του Σοφί ντε Μαρμπουά Λεμπρέν , την Δούκισσα της Πλακεντίας.

Οι θεωρίες αυτές αναζωπυρώθηκαν κατά την διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα όπου η τότε κυβέρνηση ξεκίνησε έργα στο αρχαίο λατομείο ώστε να μεταφερθεί εκεί το κεντρικό στρατηγείο επιχειρήσεων του στρατού. Το έργο όμως δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω της πτώσης της κυβέρνησης των συνταγματαρχών.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ξεκίνησαν και πάλι τα έργα, πιθανότατα για την κατασκευή αποθηκών ή βοηθητικών κτιρίων της αμερικανικής βάσης η οποία λειτουργούσε στην Νέα Μάκρη. Η περιοχή αποκλείστηκε και κηρύχθηκε ως στρατιωτική παρά τις αντιδράσεις των αρχαιολόγων με αποτέλεσμα να φουντώσουν οι θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με την επιλογή του αρχαίου λατομείου.



Επίσης δεν είναι λίγες οι μαρτυρίες περίοικων και κατοίκων της περιοχής οι οποίοι ισχυρίζονταν πως άκουγαν περίεργους θορύβους, έβλεπαν παράξενα φώτα ακόμη και μυστηριώδεις κόκκινους στροβίλους. Ένα άλλο γεγονός που φούντωσε τις θεωρίες συνωμοσίας γύρω από το σπήλαιο είναι μία προγραμματισμένη εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης το 1977 λίγο καιρό πριν αρχίσουν τα έργα, η προβολή της οποίας αναβλήθηκε την τελευταία στιγμή.

Κατά την επόμενη δεκαετία το σπήλαιο άρχισε να χρησιμοποιείται για διάφορες μυστικιστικές τελετές ,ενώ κατά ομολογία τους χρησιμοποιήθηκε και από τους σατανιστές της Παλλήνης ως τόπος σατανιστικών τελετών. Υπήρχε μάλιστα ένας θρύλος σύμφωνα με τον οποίο κάτω από τα ιερά των δύο ναών ήταν θαμμένος ο θησαυρός του αρχιληστή Νταβέλη.

Οι πληροφορίες έλεγαν ότι κάτω από το ιερό του ενός από τους δύο ναούς υπήρχε μία καταπακτή η οποία άνοιγε χρησιμοποιώντας ως μοχλό τον σταυρό που βρίσκεται πάνω από τον ναό με αποτέλεσμα πολλοί κυνηγοί θησαυρών να ερευνούν το σπήλαιο. Αναμφισβήτητα το σπήλαιο του Νταβέλη αποτελεί το μεγαλύτερο μυστήριο στον Ελλαδικό χώρο για πολλούς αιώνες.



Η είσοδός της σπηλιάς είναι εντυπωσιακή. Στα δεξιά της βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Νικολάου με τοιχογραφίες πρωτότυπης τεχνογραφίας (13ος αι.) Στη νότια πλευρά του είναι χαραγμένες μορφές αγγέλων, σταυροί, αετοί και διάφορα χριστιανικά σύμβολα.

Στην άλλη πλευρά του σπηλαίου βρίσκεται το ασκητήριο του Αγίου Σπυρίδωνα με μεταβυζαντινά έργα. Στο δάπεδό του όπως φαίνεται και στο video υπάρχουν δύο μικρές κρύπτες καθώς και μια ταφική λάρνακα. Οι τοιχογραφίες από τα δύο αυτά εκκλησάκια εκτίθενται σήμερα στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο της Αθήνας.


https://www.el.gr/paraxena/anexigito/i- ... -apo-ta-p/

[The Rebel]

05.02.2019
21 υπέροχες φωτογραφίες μιας Αθήνας απ’ τα παλιά.



Το Μεταξουργείο είναι βοσκοτόπι. Η Ομόνοια στρογγυλή. Στο Μετς γυρίζουν ανεμόμυλοι. Στην Αίγλη του Ζαππείου όλος ο κόσμος φοράει καπέλα. Στην Πανεπιστημίου κυματίζουν αμερικανικά σημαιάκια. Και άλλες συγκλονιστικές εικόνες από την Αθήνα των δύο προηγούμενων αιώνων.



Δεκέμβριος 1947. Το Ζαχαροπλαστείο του Γιαννάκη, στην αρχή της Πανεπιστημίου.



15 Δεκεμβρίου 1959. Μικρός κουλουρτζής έξω από κατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας Ελλάδος/Banque Commerciale de Grece, στο ισόγειο του Μεγάρου Παπούδωφ, Πανεπιστημίου 2, εκεί που ήταν κάποτε το ζαχαροπλαστείο του Γιαννάκη. Η φωτογραφία τραβήχτηκε την ημέρα της επίσημης επίσκεψης του Αμερικανού Προέδρου Ντουάιτ Αϊζενχάουερ στην Ελλάδα (εξ ου και οι αμερικανικές σημαίες).



12 Μαρτίου 1891. Το κτίριο της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα, στο 29 της Βασιλίσσης Σοφίας. Ο William Sachtleben μαζί με τον αμερικανό διπλωμάτη Archibald Loudon Snowden και τον υιό του Charles Randolph Snowden μπροστά από το κτίριο της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα, στο 29 της Βασιλίσσης Σοφίας. Το κτίριο κατεδαφίστηκε το 1938.



27 Απριλίου 1941. Βασιλίσσης Σοφίας. Η κάθοδος των Γερμανών στην Αθήνα.



1945-1949. Η οδός Γ’ Σεπτεμβρίου, όπως φαίνεται από την Ομόνοια.



1929. Το φαρμακείο Μπαρμπατιώτη στην οδό Γ’ Σεπτεμβρίου (στο σημερινό 22). Το κτίριο καταστράφηκε κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών.



1930. Η πλατεία Δεξαμενής στο Κολωνάκι.
https://www.citypatras.gr/epikairotita/ ... cu_ztCtxWg

[The Rebel]

1969. Στα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.



1911-1925. Το αναψυκτήριο Αίγλη του Ζαππείου, που λειτούργησε για πρώτη φορά το 1904.



Ιούνιος 1931. Οδός Επωνύμων, στη γειτονιά της Παναγιάς Βλασσαρούς.
Οι τελευταίες φωτογραφίες πριν την κατεδάφιση για τις ανασκαφές στην Αρχαία Αγορά, από την Αμερικάνικη Σχολή Κλασικών Σπουδών Αθήνας.



1865. Η Πλατεία Συντάγματος.



1835. Μεταξουργείο. Οικία Κόντε Βότσαρη (νυν οικία Αριστομένη Προβελέγγιου, στη γωνία των οδών Μυλλέρου και Κεραμεικού).



8 Iουνίου 1951. Έλληνες στρατιώτες επιστρέφουν από την Κορέα. Οδός Πανεπιστημίου.



12 Αυγούστου 1963. Πλανόδιος πωλητής σφουγγαριών στην οδό Όθωνος, κοντά στην Πλατεία Συντάγματος.
https://www.citypatras.gr/epikairotita/ ... cu_ztCtxWg

[The Rebel]

Απρίλιος 1957. Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ’ εκφωνεί λόγο από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία.



1890. Μικροπωλητής ξηρών καρπών στη λεωφόρο Αμαλίας.



1958. Εγκαίνια σε πρατήριο καυσίμων στην Αθήνα.



12 Αυγούστου 1963. Η οδός Όθωνος, δίπλα στην πλατεία Συντάγματος.



1869. Ναι, κι όμως, η Αθήνα είχε ανεμόμυλους. Εδώ, ο Μύλος Αργυρίου, στο Μετς.



Μάρτιος 1959. Η Πλατεία Ομονοίας, όπως ήταν.



1962. Κτίριο του Τσίλλερ, στο 66 της οδού Πειραιώς 66
Μεταξύ Μυλλέρου και Θερμοπυλών. Σχεδιάστηκε το 1873, κατεδαφίστηκε το 1963. Χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, και αργότερα. Εδώ φυλακίστηκε και ο ποιητής Τάσος Λιεβαδίτης, ο οποίος αφέθηκε ελεύθερος το 1951.
https://www.citypatras.gr/epikairotita/ ... cu_ztCtxWg

[The Rebel]

14/06/2020
Η θλιβερή ιστορία του θρυλικού «πολιτικού ρήτορα» Αρμάνδου Δελαπατρίδη.
Γραφική φιγούρα της παλιά καλής Αθήνας, διασκέδαζε όσους βρίσκονταν δίπλα του αλλά πέθανε μόνος και ξεχασμένος.



Είναι η εποχή που η Αθήνα, μυρίζει γιασεμί. Τα αυτοκίνητα είναι λιγοστά. Τα προγράμματα των ανθρώπων δεν έχουν καμία σχέση με την τρέλα του σήμερα. Όχι ότι η ζωή ήταν εύκολη τότε. Απλά σίγουρα ήταν πιο όμορφη.

Και την ομόρφαιναν διάφορα μικρά ή μεγαλύτερα πράγματα που έκαναν την καθημερινότητα λίγο πιο ανεκτή απ’ ότι είναι σήμερα.

Ένα από αυτά ήταν και όλοι αυτοί οι περίεργοι και γραφικοί τύποι οι οποίοι, όμως, είχαν μέσα τους μια μοναδική αθωότητα και σίγουρα έλειπε από αυτούς η κακία, γινόντουσαν αγαπητοί απ’ όλους. Έστω και αν οι ιστορίες τους τις περισσότερες φορές δεν είχαν καλή κατάληξη.

Ίσως στην κορυφή αυτής της λίστας φιγουράρει το όνομα του Αρμάνδου Δελαπατρίδη. Σίγουρα το επίθετό του σας προκαλεί διάφορους συνειρμούς σχετικούς με την… πολιτική.

Το χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα όταν θέλουμε να δείξουμε την πολιτική κενότητα κάποιου ο οποίος μπορεί να μιλάει με τις ώρες αλλά να μη λέει τίποτα το ουσιαστικό. Το χρησιμοποιούμε, δηλαδή, σε πολλές περιπτώσεις!

Μπορεί πρωθυπουργός ή έστω υπουργός, όπως ο ίδιος θα ήθελε, να μην έγινε ποτέ τελικά αλλά ο Δελαπατρίδης για πολλές δεκαετίες ήταν μια αγαπημένη φιγούρα της Αθήνας και σίγουρα κατάφερε να αφήσει το στίγμα του. Απλά όχι με τον τρόπο που ήλπιζε…

Ποιος ήταν ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης.



Η ιστορία μας ξεκινάει το 1895. Τότε στη Μυτιλήνη γεννιέται ένα μικρό αγοράκι που οι γονείς του δίνουν το όνομα Τηλέμαχος. Σύμφωνα με κάποιες άλλες μαρτυρίες ο Τηλέμαχος Ναταλάκας, γεννήθηκε στη Σμύρνη αλλά στα πρώτα χρόνια της ζωής του, οι γονείς του μετακόμισαν στη μητέρα Ελλάδα και συγκεκριμένη στο νησί της Σαπφούς.

Εκεί ο μικρός Τηλέμαχος έδειξε διάθεση να πάει στο σχολείο και να μάθει γράμματα. Είχε σκοπό, μάλιστα, όταν μεγαλώσει και μαζέψει αρκετά χρήματα να μετακομίσει στην Αθήνα προκειμένου να χτίσει τη δική του ζωή.

Για να το καταφέρει αυτό, άρχισε να δουλεύει σε ένα συμβολαιογραφείο της Μυτιλήνης. Λέγεται, μάλιστα, πως πήρε μέρος στην μικρασιατική εκστρατεία, με το βαθμό του λοχία.

Όλα κυλούσαν ομαλά, μέχρι που τη στιγμή που ο Τηλέμαχος ερωτεύεται.

Πολλές λεπτομέρειες δεν είναι γνωστές. Όλες, όμως, οι ιστορίες που πέρασαν από γενιά σε γενιά αναφέρουν πως η ερωτική απογοήτευση που βίωσε, ήταν τόσο ισχυρή που σημάδεψε τον ψυχισμό του Τηλέμαχου.

Φαίνεται πως σε ένα βαθμό έχασε τα λογικά του. Η κλειστή κοινωνία της Μυτιλήνης, ωστόσο, δεν ανεχόταν συμπεριφορές όπως αυτές που είχε αρχίσει να παρουσιάζει ο Τηλέμαχος και έτσι, μια ημέρα αυτός πήρε το καπελάκι του, μπήκε στο καράβι της γραμμής και ταξίδεψε στην Αθήνα για να κάνει τη ζωή που πάντα ονειρευόταν. Μικρή σημασία είχε που δεν είχε μαζέψει τα λεφτά που ήθελε.

Όταν ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης έφτασε μια ανάσα από την… πρωθυπουργία της χώρας.



Για κάποια χρόνια, τα πρώτα της παραμονής του στην πρωτεύουσα, τα ίχνη του Τηλέμαχου Ναταλάκα χάνονται. Κανείς δεν ξέρει που και πώς ζει ή πως τα καταφέρνει.

Κάποια στιγμή, το 1925 και ενώ πλέον ο Τηλέμαχος έχει γίνει 30 ετών, ξεκινάνε οι πρώτες αναφορές για έναν καλοντυμένο, ψιλόλιγνο και όμορφο νεαρό και ο οποίος φοράει πάντα το αγαπημένο του ψηλό καπέλο.

Τριγυρνούσε πάντα με περισπούδαστο ύφος και κρατώντας τον χαρτοφύλακά του περνούσε από καφενεία και γειτονιές της Αθήνας χαιρετώντας τους πάντες.

Οι περισσότεροι έβλεπαν αυτή την γραφική φιγούρα με συμπάθεια, ωστόσο, δεν έλειψαν και αυτοί που τον περιγελούσαν και τον κερνούσαν ακόμα και νοθευμένο κρασί προκειμένου να μεθάει ακόμα πιο εύκολα και να τον γελοιοποιούν.

Για τους περισσότερους, όμως, ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης όπως είχε γίνει γνωστός ήταν ένας άνθρωπος που χάριζε άπλετο γέλιο. Κάποια στιγμή έγινε τόσο δημοφιλείς που όπου περπατούσε ή στεκόταν (κυρίως στο Σύνταγμα) για να βγάλει τους περίφημους λόγους του μαζευόταν πλήθος κόσμου για να τον ακούσει, να γελάσει και να τον χειροκροτήσει.



Υπήρχαν αναφορές, μάλιστα, πως πλούσιοι Αθηναίοι έστελναν τους υπαλλήλους τους, να παίρνουν τον Δελαπατρίδη και να τον μεταφέρουν με τα πολυτελή τους οχήματα στις βίλες τους προκειμένου να τους διασκεδάζει κατ οίκον. Η πρακτική, αυτή, επικρίθηκε έντονα από τους Αθηναίους που το θεωρούσαν ως τη χείριστη μορφή εκμετάλλευσης ενός ανθρώπου που ήταν εμφανές που είχε ψυχολογικό πρόβλημα. Ο αντίλογος, ωστόσο, ήταν πως από αυτές τις εμφανίσεις ο Δελαπατρίδης έφευγε πάντα καλοντυμένος, χορτασμένος και με κάμποσα χρήματα στις τσέπες του. Και κάπως έτσι κατάφερνε να κυκλοφορεί περιποιημένος και καλοντυμένος στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Στις δόξες του ο Δελαπατρίδης είχε φτάσει να υπόσχεται πως θα δημιουργήσει το υπουργείο του Έρωτα και πως θα το στελεχώσει με όσους πιστούς τον ακολουθούν τώρα στις… περιοδείες του.

Εμφανιζόταν ως αρχηγός του κόμματος των Κυανολεύκων, είχε στήσει το στρατηγείο του στο καφενείο Ζαχαράτου (στη θέση που βρίσκεται σήμερα το ξενοδοχείο Athens Plaza), στην Πλατεία Συντάγματος.

Στις ομιλίες του επιχειρηματολογούσε για την ανάγκη σύνδεσης της Ακρόπολης και του Λυκαβηττού με γέφυρα και ανέλυε τους λόγους γιατί είναι επιβεβλημένη η υπόγεια συγκοινωνία μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης!



«Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αγνοούν ποιος είναι ο υπουργός των Εσωτερικών (είμαι ένας εξ’ αυτών), αλλά κανείς ο οποίος να αγνοεί τον Α. Δελαπατρίδην. Σε όποιο κέντρο κι αν εμβή, όπου κι αν παρουσιάζεται, ο κόσμος τον υποδέχεται με χειροκροτήματα, του βγάζει το καπέλο και τον προσφωνεί «κύριον Αρχηγόν» ή «κύριον πρόεδρον». Ήρκεσε να εμφανισθή ένα βράδυ του περασμένου καλοκαιριού εις την πλατείαν του Συντάγματος και να εκφωνήση έναν πολιτικό λόγο, ούτε χειρότερον, ούτε καλλίτερον από εκείνους που εκφωνούνται εις την ελληνικήν Βουλήν δια να γίνη αμέσως διάσημος», έγραψε γι΄ αυτόν ο ποιητής Κώστας Ουράνης.

Ήταν τόσο δημοφιλής και αγαπητός ο Δελαπατρίδης που κάποια στιγμή η εφημερίδα «Έθνος» δημοσίευσε δηλώσεις του, με τις οποίες είχε προβλέψει ότι ο Κ. Καραμανλής θα κυβερνούσε τη χώρα, θέση που αν και του… προσφέρθηκε εκείνος την απέρριψε .

-Προσωπικότητες του άλλοτε ένδοξου κόμματος του Ελευθερίου Βενιζέλου με επλησίασαν και μου εζήτησαν να αναλάβω εγώ την αρχηγία. Αρνήθηκα.

-Γιατί; (τον ρώτησε ο δημοσιογράφος).

-Μα τι λέτε; Τρελός είμαι να βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα; Αυτοί που το έβαλαν ας το βγάλουν. Εξάλλου υπάρχει και ο Μαρκεζίνης ο μεγαλύτερος γόης φαρμακερών μάλιστα φιδιών»!



Για τον Καραμανλή, μάλιστα, είχε δηλώσει πως «αυτός ο ερασιτέχνης πολιτικός δεν ξεύρει να εκφωνεί λόγους, αλλά γνωρίζει να πολιτεύεται».

Μια από τις πολλές ιστορίες που κυκλοφορούσαν για εκείνον (όσο δύσκολο είναι διασταυρωθεί κάτι τέτοιο), ανέφερε πως κάποια στιγμή η φήμη του Δελαπατρίδη έφτασε στα αυτιά του πατέρα του στη Μυτιλήνη, ο οποίος ταξίδεψε στην Αθήνα για να διαπιστώσει αν πράγματι ο γιος του είχε τρελαθεί. Λέγεται πως όταν έφτασε στην πόλη και είδε τον Αρμάνδο να ζει αξιοπρεπώς σε ένα ξενοδοχείο, να είναι ντυμένος με καλά ρούχα, να τρώει καθημερινά σε εστιατόριο και να τον γνωρίζει όλος ο κόσμος, επέστρεψε ικανοποιημένος στο νησί του.

Το μοναχικό τέλος ενός ανθρώπου που αγαπήθηκε αλλά και λοιδορήθηκε πολύ.



Ο δημοσιογράφος Τάσος Κοντογιαννίδης σε παλαιότερο άρθρο του στην εφημερίδα Real News είχε γράψει για μια κακόγουστη φάρσα εις βάρος του Δελαπατρίδη που τον οδήγησε στο να διαβεί το κατώφλι της Βουλής:

«Το 1956, όταν παραιτήθηκε ο Καραμανλής, για να προσφύγει στις κάλπες, ένας φαρσέρ παρέδωσε σημείωμα στον Δελαπατρίδη, ότι τον καλεί ο πρόεδρος της Βουλής να ορκισθεί πρωθυπουργός. Ο Αρμάνδος έβαλε ημίψηλο και φράκο και έσπευσε μ’ ένα τσούρμο ξωπίσω του να φωνάζουν «να μας ζήσεις αρχηγέ!…» Τη στιγμή που έδειχνε στη φρουρά της πύλης το σημείωμα, αποχωρούσε τυχαία ο πρόεδρος της Βουλής Ντίνος Ροδόπουλος. Κατάλαβε τη φάρσα και για να μην τον κακοκαρδίσει, του λέει: «Πρόεδρε, ο βασιλεύς απουσιάζει και ο αρχιεπίσκοπος είναι άρρωστος! Τι λες; Να το αναβάλλουμε;». Ο Αρμάνδος με ικανοποίηση υποκλίθηκε και αποχώρησε.

Λέγεται, πάντως, πως στα σκληρά χρόνια της κατοχής, λόγω των στερήσεων, η διανοητική του κατάσταση επιδεινώθηκε.

Πολλές φορές οι αστυνομικοί, τον συλλαμβάνανε και τον πήγαιναν στο Δαφνί. Επειδή, όμως, ήταν ακίνδυνος οι γιατροί δεν τον κρατούσαν κλεισμένο μέσα αλλά του επέτρεπαν να κάνει τις βόλτες του και να επιστρέφει. Κάθε φορά που έβγαινε έξω δήλωνε: «Κλεισθείς εις το Ψυχιατρείον, κάμω την δήλωσιν ευθύς, πώς παύω πια να πολιτεύωμαι, μέσα στο κράτος μας αυτό. Μόνον την γνώμην μου αν θέλετε, μπορεί να έρχεται καθείς, εις το Δαφνί και ερωτώμενος, προθύμως θα γνωμοδοτώ…».



Από την παλαιά αίγλη του «Σωτήρος της Ελλάδος», ωστόσο, είχε μείνει ένα φθαρμένο κοστούμι κι ένα ξεθωριασμένο ημίψηλο. Όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο εκείνος περνούσε στην αφάνεια. Οι παλιοί δεν είχαν διάθεση πλέον να ασχοληθούν μαζί του και οι νεότεροι δεν τον ήξεραν ή αδιαφορούσαν.

Ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης πέθανε, ολότελα ξεχασμένος, στο Δημοτικό Νοσοκομείο της Αθήνας, την 1η Ιουνίου 1960, σε ηλικία 65 ετών. Κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη, αφού κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για εκείνον.
https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro ... elapatridi

[The Rebel]

Τετάρτη, 1 Απριλίου 2020
Εικόνες από την Αθήνα του 1985, μέσα από τον φακό της Les Walsh.





Κολωνάκι









Πανεπιστημίου






Λεωφ. Βασ. Σοφίας (στο βάθος διακρίνεται το Πολεμικό Μουσείο).

[The Rebel]

Ηρώδου Αττικού






Στοά του Αττάλου



Οδός Καραγιώργη Σερβίας, Σύνταγμα






Λεωφ. Συγγρού



Λεωφ. Συγγρού
Photos by Les Walsh (1985)
https://vintage-files.blogspot.com/2020/04/1985.html


Δευτέρα, 9 Σεπτεμβρίου 2019.
Η έναρξη λειτουργίας του Cine Star στην Αθήνα.



Το Cine Star αποτελεί έναν από τους ιστορικούς κινηματογράφους της Αθήνας, με πολύχρονη ιστορία. Γνώρισε ημέρες δόξας αλλά και παρακμής, έως το κλείσιμο του το 2010. Το κτίριο επί της οδού Αγίου Κωνσταντίνου 10 στέκει ακόμα εκεί, δίνοντας μια art-deco πινελιά λίγα βήματα από την πλατεία Ομονοίας.

Η έναρξη λειτουργίας του έγινε στις 19 Φεβρουαρίου 1947, ημέρα Τετάρτη. Η τιμή εισιτηρίου για τον εξώστη ήταν 2.000 δραχμές, για την πλατεία 2.500 δραχμές ενώ το διακεκριμένο στοίχιζε 3.000 δραχμές.

Η πρώτη ταινία που προβλήθηκε στο Cine Star ήταν "Ο Χαμένος Άγγελος" (αυθεντικός τίτλος "Lost Angel"), μια παραγωγή του 1943 με πρωταγωνιστές την Margaret O' Brien, τον James Craig και την Marsha Hunt.
https://vintage-files.blogspot.com/2019 ... -star.html

[The Rebel]

21/06/2020
Πού πήγαιναν οι Αθηναίοι για μπάνιο τις δεκαετίες ’50, ’60 και ‘70
Όταν η βόλτα στη θάλασσα ήταν κυριακάτικη εκδρομή στη Γλυφάδα, τη Βουλιαγμένη, τη Λούτσα και τον Σκαραμαγκά.



Πόσες φορές δεν έχετε κάνει σύγκριση του τότε με το σήμερα; Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει κάποιον μεγαλύτερο να λέει: «Εμείς στην εποχή μας…». Και η αλήθεια είναι πως ως μικρά αυτό το «στην εποχή μας…» μας έμοιαζε κάτι σαν… προϊστορικό. Μεγαλώνοντας, όμως, οι ιστορίες των γονιών μας έχουν αποκτήσει ένα άλλο χρώμα και για εμάς τους ίδιους, πιο νοσταλγικό.

Και οι ιστορίες για την «εποχή εκείνη» είναι ένα όμορφο -ενίοτε και μελαγχολικό- ταξίδι στον χρόνο. Ένα τέτοιο ταξίδι λέμε να κάνουμε παρακάτω. Στην παλιά Αθήνα των περασμένων δεκαετιών ’50, ’60, ’70 που από πολλούς έχουν χαρακτηριστεί ως όμορφες και ας είχαν και τις δυσκολίες τους, κυρίως οικονομικές. Θα κάνουμε ένα ταξίδι στα καλοκαίρια εκείνων των χρόνων και στα μπάνια των Αθηναίων.

Και μπορεί τότε να μην είχαν την ίδια βαρύτητα με τα… «μπάνια του λαού», που δεν ήθελε να ταράξει χρόνια αργότερα ο Ανδρέας Παπανδρέου, τη δεκαετία του 80 με πρόωρες εκλογές, όμως είχαν την ομορφιά τους, την αγνότητα ενώ ήταν και σαν ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί, εκείνα τα μπάνια δεν ήταν δεδομένα όπως σήμερα. Ήταν πολυτέλεια, ειδικά για τις οικογένειες που δεν είχαν την οικονομική άνεση και οι γονείς δούλευαν ολημερίς. Ήταν, όμως, και μία ωραία κυριακάτικη εκδρομή εις… τα εξοχάς, όπως Λούτσα, Ζούμπερι, αλλά και Σκαραμαγκά. Ναι, Σκαραμαγκά πριν χτιστούν στην περιοχή τα διυλιστήρια.

Το πρώτο μπάνιο του Αγίου Πνεύματος και η οικογενειακή εκδρομή.
Ίσως κι εσείς ως μικρά να είχατε ως ημερομηνία-ορόσημο για το πρώτο μπάνιο του καλοκαιριού, την γιορτή του Αγίου Πνεύματος. Η αλήθεια είναι πως παλιά αυτό έπαιζε πολύ. Οι μεγάλοι της εποχής εκείνης θεωρούσαν πως τότε ο καιρός έχει ζεστάνει και είναι η κατάλληλη στιγμή για να ξεκινήσουν τα παιδιά τα μπάνια. Πρωτύτερα, θα κρυώσουν.



Μία άποψη που έπαιζε σε αρκετές οικογένειες, με τα παιδιά των δεκαετιών εκείνων να περιμένουν καρτερικά να έρθει του Αγίου Πνεύματος για να πάνε εκδρομή στη θάλασσα. Και όταν ερχόταν η ημέρα εκείνη, ήταν γιορτή και για την χριστιανοσύνη, μα και για το σπιτικό.

Η μαμά, συνήθως από το προηγούμενο βράδυ ή πολύ νωρίς το πρωί, ετοίμαζε το φαγητό που θα πάρουν μαζί στη θάλασσα: κεφτεδάκια, πατάτες βραστές που τις ανακάτευαν με αγγουράκι και ντομάτα, ψωμί και κουλουράκια. Κι ένα παγούρι με νερό, που λίγες ώρες μετά με τον ήλιο γινόταν αλισίβα (που έλεγαν και οι παλιοί), δηλαδή ζεστό. Άλλωστε, τότε η επίσκεψη στην παραλία ήταν ολοήμερη.

Και δεν είχαν όλες οι οικογένειες την οικονομική άνεση να αγοράσουν κάτι από τις μικρές καντίνες που ήταν στα πέριξ της θάλασσας. Ειδικά, αν ήταν και πολυμελής οικογένεια. Ψητό καλαμπόκι, όμως, έπαιρναν και τα παιδιά της εποχής έχουν ακόμα να θυμούνται. Όπως θυμούνται και το παγωτό στο κυπελλάκι (αυτό και αν ήταν γιορτή), αλλά αργότερα και το μαλλί της γριάς.

Οι Κυριακές των καλοκαιριών.
Τα χρόνια εκείνα, η Κυριακή ήταν πράγματι ημέρα ξεκούρασης αλλά και η ημέρα που όλη η οικογένεια ήταν μαζί. Και ήταν η ημέρα που όλοι οι Αθηναίοι ξεχύνονταν στις παραλίες της Αττικής. Παλαιό Φάληρο, Γλυφάδα, Βουλιαγμένη, Λούτσα, Πόρτο Ράφτη, Πειραιάς, αλλά και Σκαραμαγκάς (πριν φτιαχτούν τα διυλιστήρια) «πλημμύριζαν» από κόσμο.



Οικογένειες με τα παιδιά που έτρεχαν πάνω κάτω, παππούδες, γιαγιάδες που άμα έβρισκαν και λίγο ελεύθερο χώρο θάβονταν στο χώμα για να περάσουν τα ρευματικά τους (όπως καλή ώρα έκανε η μάνα του Κώστα Βουτσά στις ελληνικές ταινίες), αγόρια και κορίτσια μεγαλύτερης ηλικίας που από τα μέσα της δεκαετίας του '50 και κυρίως του ’60 και μετά ήταν όλοι μια παρέα. Κάθονταν εκεί και απολάμβαναν τον αττικό ήλιο, μέχρι να δύσει.

Τις καθημερινές δεν πήγαινε τόσος πολύς κόσμος για μπάνιο. Οι γονείς δούλευαν ολημερίς για να τα βγάλουν πέρα και τα παιδιά κάθονταν με τους παππούδες. Αν αυτοί μπορούσαν, έπαιρναν τις καθημερινές τα εγγόνια και με το λεωφορείο πήγαιναν για μπάνιο, κυρίως προς τα νότια προάστια. Αν, πάλι, υπήρχε κάποια θεία που έμενε στην… εξοχική Γλυφάδα, τα παιδιά πήγαιναν λίγες ημέρες να παραθερίσουν εκεί και να κάνουν τα μπάνια τους.

Η νεολαία της εποχής, πάλι, πήγαινε πιο τακτικά για μπάνιο. Πέρα από τις Κυριακές, πήγαιναν και τις καθημερινές, κυρίως με το λεωφορείο. Εννοείται πως στην παλιά Αθήνα δεν έλειπε και το φορτηγάκι του γείτονα που φόρτωνε τα παιδιά της γειτονιάς με τους γονείς και βουρ όλοι για τη θάλασσα.

Για μπάνιο στον Πειραιά και τον Σκαραμαγκά.
Όσοι πάλι είχαν το προνόμιο να ζουν στις περιοχές με θάλασσα, μπορούσαν και την απολάμβαναν καθημερινά. Στον Πειραιά πήγαιναν για μπάνιο στα Βοτσαλάκια και στο Φάληρο, αφού τότε ήταν καθαρά.

Και όσο περίεργο και αν ακούγεται αυτό σήμερα, τη δεκαετία του ’50 κυρίως, ο Σκαραμαγκάς αποτελούσε top προορισμό για μπάνιο για πολλούς Αθηναίους του κέντρου, κυρίως, που το συνδύαζαν ως εκδρομή. Και οι παραλίες του γέμιζαν και αυτές με κόσμο.



Η αθηναϊκή Ριβιέρα και οι πρώτες οργανωμένες πλαζ.
Όσοι δεν έζησαν την εποχή εκείνη, έχουν μία καλή εικόνα μέσα από τις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Εξάλλου, ουκ ολίγες είχαν σκηνές από τη θάλασσα. Και μέσα από αυτές, παίρνουμε μια γεύση και πώς ήταν τα καλοκαίρια των οικογενειών που δεν είχαν σχετική οικονομική άνεση, αλλά και πώς εκείνων που μπορούσαν να πάνε στις οργανωμένες πλαζ και να απολαύσουν τις ανέσεις που πρόσφεραν.

Άλλωστε, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’50 ξεκίνησαν να φτιάχνονται καμπάνες και μπανγκαλόουζ. Μέχρι τότε η ακτογραμμή της Αττικής ήταν σχεδόν ερημική. Όταν οι παραλίες άρχισαν να οργανώνονται με τις απαραίτητες υποδομές, οι Αθηναίοι τις κατέκλυζαν κάθε Κυριακή του καλοκαιριού.

Οι παραλίες όπως τα Αστέρια της Γλυφάδας διαφήμιζαν τις ανέσεις τι οποίες προσέφεραν για ένα ιδανικό μπάνιο και παιχνίδια στην πλαζ.

Ενδεικτικό εδώ είναι ένα αφιέρωμα του περιοδικού Εικόνες τον Ιούλιο του 1962, στα μπάνια των Αθηναίων.



«Σε 250.000 υπολογίζονται οι λουόμενοι, που απλώνονται κάθε Κυριακή από τον κόλπο της Ελευσίνας ως και πέρα από τη Βάρκιζα. Ωστόσο, και τις καθημερινές ο αριθμός τους δεν είναι αμελητέος. Το πιστοποιούν οι κατάμεστες μικρές και μεγάλες πλαζ, που πολλαπλασιάστηκαν σαν μανιτάρια τα τελευταία χρόνια, καθώς και οι ταπεινοί ορμίσκοι και οι ανώνυμες ακρογιαλιές, που δεν υστερούν σε επισκέπτες», έγραφε.

Λίγο παραπέρα, μέχρι το 1959 στον Λαιμό της Βουλιαγμένης υπήρχε μια πευκόφυτη έκταση που κατέληγε σε μια αμμώδη παραλία με γαλαζοπράσινα νερά. Η όμορφη εκείνη παραλία οργανώθηκε σε πλαζ και πήρε το όνομα «Αστέρας». Οι υπηρεσίες που παρείχε ήταν πρωτοποριακές για εκείνη την εποχή, προσελκύοντας έτσι το ενδιαφέρον διάσημων προσώπων.

Τα επόμενα χρόνια, σταρ της τότε ελληνικής showbiz, αλλά και διάσημοι αστέρες, πολιτικοί κι επιχειρηματίες, όπως ο Αριστοτέλης Ωνάσης επέλεγαν τον Αστέρα για λίγες ημέρες διακοπών, απολαμβάνοντας τα μπάνια τους και τον αττικό ουρανό από τις καμπάνες που διέμεναν, γνωρίζοντας ότι θα έχουν εχεμύθεια και διακριτικότητα.

Οι παραθεριστικές κατοικίες των Αθηναίων.
Με κόπο, ιδρώτα, στερήσεις και σκληρή δουλειά πολλοί Αθηναίοι της μεσαίας, κυρίως, τάξης έβαζαν στην άκρη ένα κομπόδεμα για να κάνουν κάποια στιγμή το όνειρό τους πραγματικότητα: να φτιάξουν ένα μικρό σπιτάκι έξω από το κέντρο για να παραθερίζουν το καλοκαίρι.



Έτσι, άρχισαν να εξερευνούν τις παραθαλάσσιες περιοχές της Αττικής. Πολλοί ήταν εκείνοι που αγόραζαν με τις οικονομίες τους μικρά διαμερίσματα στις κλασικές πλέον παραθεριστικές πολυκατοικίες των δεκαετιών ’60 και ’70, σε περιοχές όπως Λούτσα, Νέα Μάκρη, Ραφήνα, Ζούμπερι, Πόρτο Ράφτη, Βάρκιζα ή Αγία Μαρίνα. Άλλοι, πάλι, αγόραζαν οικόπεδο κι έχτιζαν στην αρχή ένα μικρό δωμάτιο και με τα χρόνια κι ένα δεύτερο και μετά ένα τρίτο μέχρι να γίνει κανονική εξοχική κατοικία.

Εκεί, λοιπόν, οι παππούδες με τα εγγόνια παραθέριζαν όλο το καλοκαίρι και οι γονείς τούς επισκέπτονταν τα σαββατοκύριακα που δεν δούλευαν. Για κάποιους με τα χρόνια, οι παραθεριστικές κατοικίες έγιναν η μόνιμη βάση τους και όλες τους είναι γεμάτες αναμνήσεις από τα όμορφα εκείνα χρόνια.
https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro ... -60-kai-70

[The Rebel]

26/06/2020
Σε κέντρο Πολιτισμού μετατρέπεται η πολύπαθη βίλα Ιόλα.
Εγκρίθηκε η μελέτη αποκατάστασης.



Ανοίγει ο δρόμος για την αποκατάσταση της πολύπαθης βίλας Ιόλα στην Αγία Παρασκευή. Το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, κατά τη σημερινή του συνεδρίαση, ενέκρινε ομόφωνα τη μελέτη μετατροπής της ιστορικής βίλας σε χώρο εκθέσεων και πολιτιστικών δραστηριοτήτων.



«Η προτεινόμενη χρήση συμφωνεί με το όραμα του Ιόλα» αναφέρι η σχετική ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού και αναδεικνύει «το χαρακτηρισμένο από το 1998 διατηρητέο κτήριο, το οποίο αγόρασε ο δήμος της Αγίας Παρασκευής, το 2017, για να το αξιοποιήσει ως Κέντρο Πολιτισμού. Το 2018 η μελέτη με τίτλο "Δημιουργική επανάχρηση ιδιοκτησίας Ιόλα" εντάχθηκε στο ΕΣΠΑ, με φορέα υλοποίησης το Δήμο Αγίας Παρασκευής με τον όρο "οι απαραίτητες μελέτες, καθώς και οι τυχόν τροποποιήσεις και συμπληρώσεις να υποβληθούν για έγκριση στις αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΠΠΟΑ και να συνταχθούν βάσει προδιαγραφών οι οποίες θα δοθούν από τη Διεύθυνση Προστασίας και Αναστήλωσης Νεωτέρων και Σύγχρονων Μνημείων.



Η πολύπαθη βίλα έχει συνδεθεί με μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του 20ου αιώνα, τον συλλέκτη Αλέξανδρο Ιόλα (1907-1987) που προώθησε τη σύγχρονη τέχνη σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους πιο επιδραστικούς ανθρώπους της τέχνης από το 1950 και ως τα τέλη της δεκαετίας 1970. Το κτήριο αποτελεί σημείο αναφοράς για την ιστορία της σύγχρονης τέχνης στη χώρα μας, αφού φιλοξένησε μέρος από τις αξιολογότερες συλλογές του Ιόλα, με έργα των de Chirico, Man Ray, Modigliani, Calder, Jean Tinguely, Warhol, Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Τάκι. Να θυμίσουμε ότι ο Ιόλας δώρισε μέρος της συλλογής του στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.



«Βασική επιδίωξη» συνεχίζει η ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού «είναι η διατήρηση της υπάρχουσας μορφής του κτηρίου (διαμερισματοποίηση) στο πνεύμα ενός μουσείου μοντέρνας τέχνης. Η διάταξη των εννέα αιθουσών στο ισόγειο προσφέρει κυκλική ροή των επισκεπτών. Η αίθουσα της τραπεζαρίας, με το μαρμάρινο τραπέζι, θα διαμορφωθεί σε αίθουσα συσκέψεων και συνεδριάσεων. Το υπνοδωμάτιο του Ιόλα, δίπλα στην κυρία είσοδο, θα φιλοξενήσει χώρους γραφείων, ενώ στην προσθήκη της ανατολικής πλευράς του κτηρίου, στο χώρο της κουζίνας και στο νεότερο υπνοδωμάτιο του Ιόλα, θα δημιουργηθεί εντευκτήριο/ κυλικείο που θα εξυπηρετεί τους επισκέπτες.



Στον όροφο, η μεγάλη αίθουσα, όπου βρισκόταν και το έργο του Τάκι, θα μετατραπεί σε αίθουσα πολλαπλών χρήσεων (θεάτρου, κινηματογράφου, εκδηλώσεων). Διατηρείται ο χώρος της βιβλιοθήκης με ίδια χρήση ενώ στον όροφο της προσθήκης θα δημιουργηθούν δύο μικροί ξενώνες φιλοξενίας καλλιτεχνών.



Οι παρεμβάσεις δεν πρέπει να αλλοιώσουν τις εξωτερικές όψεις του κτηρίου αλλά και του εσωτερικού διακόσμου (ορθομαρμαρώσεις). Θα διατηρηθούν και θα συντηρηθούν τα στοιχεία εξοπλισμού του κήπου (τραπέζια, καθιστικά κ.ά.). Θα υποβληθεί στο ΥΠΠΟΑ προς έγκριση το σχέδιο της διαμόρφωσης του περιβάλλοντος χώρου συμπεριλαμβανομένων των έργων τέχνης που θα τοποθετηθούν εκεί, καθώς και ο εξωτερικός φωτισμός».


https://www.newsbeast.gr/greece/arthro/ ... -vila-iola
https://www.iefimerida.gr/news/351823/t ... yi-eikones

[The Rebel]

02/07/2020
Το κρυφό ειδύλλιο της Αλίκης Βουγιουκλάκη με τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο.
Οι φήμες, τα κουτσομπολιά, το… μυστικό τούνελ, το παιχνιδιάρικο «έχω ένα μυστικό» και η «πεθερά» Φρειδερίκη.



Βρισκόμαστε λίγο πριν την αυγή του 1960. Εκείνη είναι το ανερχόμενο αστέρι του ελληνικού κινηματογράφου αλλά και του θεάτρου. Εκείνος είναι ο διάδοχος του θρόνου. Εκείνη είναι η αξέχαστη Αλίκη Βουγιουκλάκη. Εκείνος είναι ο τέως βασιλιάς της Ελλάδας, Κωνσταντίνος.

Οι δυο τους έζησαν ένα κρυφό ειδύλλιο. Ένα έντονο φλερτ. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το μέχρι που μπορεί να έφτασε αυτό. Οι δυο πρωταγωνιστές κράτησαν χαμηλούς τόνους και ουδέποτε μίλησαν δημόσια για τη σχέση τους.

Και όταν πιεζόντουσαν από τους δημοσιογράφους έμεναν πάντα στα… τυπικά. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που οι φήμες και τα κουτσομπολιά γύρω από αυτό το ειδύλλιο άγγιξαν τα όρια του αστικού μύθου και έφτασαν να απασχολούν την επικαιρότητα ακόμα και στις ημέρες μας.

Ότι και να έγινε, πάντως, ανάμεσα στους δυο νέους εκείνη την εποχή, ένα είναι σίγουρο. Η σκληρή Φρειδερίκη, φρόντισε αυτή η σχέση να μην μακροημερεύσει και επέβαλε την απόφασή της με κάθε τρόπο.

Η πρώτη γνωριμία στο θέατρο και οι επισκέψεις στα καμαρίνια.



Τον Οκτώβριου του 1959 η Αλίκη Βουγιουκλάκη παίζει στο θίασο του Κ. Μουσούρη στο έργο «Τόπο στα νιάτα». Οι κριτικές είναι θερμές. Ειδικά για την νεαρή πρωταγωνίστρια του έργου η οποία δείχνει ήδη από τα πρώτα της βήματα ικανή να κατακτήσει τόσο το θέατρο όσο και τον κινηματογράφο.

Οι εφημερίδες σχεδόν καθημερινά την αποθεώνουν και μαζί με αυτή ολόκληρο το θίασο για το έργο το οποίο αποτελεί τη μεγαλύτερη επιτυχία της σεζόν και σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.

Όπως είναι φυσικό από το θέατρο είχε περάσει όλη η… καλή Αθήνα. Δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση και ο νεαρός τότε διάδοχος Κωνσταντίνος ο οποίος πήγε να δει το έργο συνοδευόμενος από τις δυο αδερφές του.



Ενθουσιάστηκε και ο ίδιος από την πρωταγωνίστρια που την επισκέφθηκε στο καμαρίνι της μετά το τέλος της παράστασης για να της εκφράσει το θαυμασμό του. Μέχρι εδώ καλά. Το θέμα είναι πως μερικές μέρες μετά ο διάδοχος πήγε και πάλι στο θέατρο. Και πάλι μετά το τέλος της παράστασης πήγε στο καμαρίνι της Βουγιουκλάκη για να την ξανασυγχαρεί. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε μερικές φορές ακόμα με αποτέλεσμα να μην περάσει απαρατήρητο από τους δημοσιογράφους. Ο ελληνικός Τύπος παρακολουθεί από απόσταση και διακριτικά το γεγονός. Δεν συμβαίνει το ίδιο, ωστόσο, με τον ξένο Τύπο.

Το δημοσίευμα που έβαλε «φωτιά» ανήκει σε ένα ιταλικό περιοδικό το οποίο ούτε λίγο, ούτε πολύ εμφανίζει την Αλίκη και τον Κωνσταντίνο να ζουν τον απόλυτο έρωτα. Κάνει λόγο για κοινές εξόδους σε νυχτερινά κέντρα και για μπάνια σε ηλιόλουστες πλαζ.



Το δημοσίευμα, μάλιστα, τονίζει πως η σχέση των δυο ήταν η αφορμή για να χωρίσει ο τότε διάδοχος από την πριγκίπισσα της Σουηδία, Ντεζιρέ, ενώ προβλέπει πως δεν θ αργήσει να έρθει και η ώρα που η βασίλισσα Φρειδερίκη θα… παρέμβει!

Η «βόμβα» είχε πέσει. Τα ελληνικά περιοδικά και οι εφημερίδες πήραν τη σκυτάλη και στη συνέχεια τα δημοσιεύματα ήταν σχεδόν καθημερινά.

Η παρέμβαση του παλατιού σε έναν νεανικό έρωτα.



Όσο περνάει ο καιρός και το διαφαινόμενο ειδύλλιο ανάμεσα στους δυο νέους φαίνεται να… φουντώνει ολοένα και περισσότερο, τόσο πιο άβολα νιώθει το παλάτι που από τη μια βλέπει πως η αγάπη του κόσμου προς την Βουγιουκλάκη κάνει καλό στην εικόνα του διαδόχου, από την άλλη, ωστόσο, είναι εκπεφρασμένη η θέληση της Φρειδερίκης ο γιος της να παντρευτεί μια γαλαζοαίματη και συγκεκριμένα την Ντεζιρέ.

Και πάλι ένα ιταλικό περιοδικό, πάντως, είναι αυτό που ανάβει νέες «φωτιές» κάνοντας τη σύγκριση ανάμεσα στα δυο νέα κορίτσια και βγάζοντας νικήτρια την Αλίκη κάτι που έκανε έξαλλη την βασίλισσα!



Ταυτόχρονα αρχίζουν και φουντώνουν νέες φήμες σύμφωνα με τις οποίες η Αλίκη περνάει πολλές από τις ελεύθερες ώρες της φιλοξενούμενη στα ανάκτορα του Τατοϊου. Από την πλευρά του ο Κωνσταντίνος πληθαίνει τις εμφανίσεις του στα μέρη που βρίσκεται η Βουγιουκλάκη. Ακόμα και στα πλατό που γυρίζει τις νέες ταινίες. Μια από αυτές, μάλιστα, στάθηκε η αφορμή για να προκληθούν νέα κουτσομπολιά. Αιτία το «έχω ένα μυστικό, το τραγούδι που είπε η Αλίκη στην ταινία «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» και το οποίο υποτίθεται πως μιλούσε για τη σχέση της με τον διάδοχο!

Λέγεται, μάλιστα, πως ο Φίνος έδωσε εντολή να ασφαλτοστρώσουν με δικά του έξοδα τον δρόμο που οδηγούσε στα στούντιο για να μην… ταλαιπωρείται το αυτοκίνητο το Κωνσταντίνου από τον χωματόδρομο!



Θρυαλλίδα εξελίξεων, ωστόσο, αποτελεί το περιστατικό που έγινε τον Ιούνιο του 1962 και για την εποχή αποτελούσε σκάνδαλο ολκής. Στο θέατρο Μητροπόλιταν ανεβαίνει η παράσταση «οδός Ονείρων». Παρών στην πρεμιέρα και η Αλίκη και ο Κωνσταντίνος. Εκείνος μπαίνει μέσα στο θέατρο και όλοι σηκώνονται για να τον υποδεχθούν. Όλοι εκτός από εκείνη, η οποία όταν φτάνει μπροστά της, καθιστή προτείνει επιδεικτικά το χέρι της για να της το φιλήσει, όπως και έγινε. Η σκηνή γίνεται πρωτοσέλιδο την επόμενη ημέρα και όλοι μιλούν για σκάνδαλο. Η ίδια η Βουγιουκλάκη μεταξύ σοβαρού και αστείου θα πει πως «δεν υποκλίνεται ποτέ μια βασίλισσα σε έναν διάδοχο»!



Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο που η σκληρή Φρειδερική αποφασίζει να βάλει τέλος σε όλα αυτά. Ο γιος της είναι ένας εν αναμονή βασιλιάς και εκείνη μια… κοινή θνητή ηθοποιός. Τον στέλνει στο αρχικά στον Έβρο και στη συνέχεια στο εξωτερικό. Οπουδήποτε αρκεί να είναι μακριά της ενώ του ξεκαθαρίζει πως αυτή η σχέση δεν είναι πλέον ανεκτή.

Οι φήμες που πήραν διαστάσεις αστικού μύθου.



Η σχέση ανάμεσα στους δυο νέους, μετά τη δυναμική παρέμβαση της Φρειδερίκης, σταδιακά άρχισε να χάνει τη φλόγα της, μέχρι που στο τέλος έσβησε τελείως. Ούτε η Αλίκη, ούτε ο Κωνσταντίνος μίλησαν ποτέ δημόσια για το τι πραγματικά είχε συμβεί ανάμεσα τους.

Όσες φορές το έκαναν έμειναν στα τυπικά εκτός από μια φορά που η Αλίκη, μιλώντας το 1993 στον Νίκο Χατζηνικολάου του είχε πει πως «Ο Κωνσταντίνος ήταν ένα πολύ τρυφερό παιδί. Μιλούσαμε με τις ώρες. Κάναμε παρέα. Ήταν πολύ πιεσμένος και καταπιεσμένος από τη μητέρα του η οποία τον έστειλε στα σύνορα για να τον απομακρύνει από εμένα»!

Από την πλευρά του ο Κωνσταντίνος σε μια παλαιότερη συνέντευξη του στο ΡΙΚ απάντησε σε μια από πιο τις έντονες φήμες εκείνης της εποχής. Την ύπαρξη ενός… μυστικού τούνελ! «Η Αλίκη ήταν καταπληκτική ηθοποιός και άνθρωπος. Την είχα δει με τις αδερφές μου στο θέατρο. Υπήρξε η φήμη για ένα τούνελ που συνέδεε τα ανάκτορα με το σπίτι της για να πηγαίνω κρυφά. Αν υποθέσουμε πως υπήρχε, αν άλλαζε σπίτι η Αλίκη θα έπρεπε ν αλλάξουμε και το τούνελ;» ενώ όταν ρωτήθηκε για το αν όντως ήταν ένας νεανικός έρωτας, γέλασε αμήχανα και είπε «δεν ξέρω, εσείς θα μου πείτε».

Ίσως ο μεγαλύτερος μύθος- κουτσομπολιό σχετικά με αυτό το ειδύλλιο, πάντως, έχει να κάνει με τον υποτιθέμενο… καρπό του έρωτά τους! Ένα παιδί που γέννησε η Αλίκη στην Ιταλία. Αυτή η συζήτηση φούντωσε και πάλι πριν από μερικά χρόνια όταν ο Γιάννης Παπαμιχαήλ δήλωσε σε συνέντευξή του πως είχε επικοινωνήσει μαζί του ένας επιχειρηματίας από το εξωτερικό και του είχε πει πως ήταν ο γιος της Αλίκης.

Συνέχεια σε αυτή την ιστορία δεν δόθηκε ενώ θέση πήρε και ο γυναικολόγος- μαιευτήρας της Βουγιουκλάκη, Νίκος Παπανικολάου, ο οποίος είχε ξεκαθαρίσει με τρόπο απόλυτο: «Μόνο εγώ ξέρω τι τράβηξε για να μείνει έγκυος. Εγώ την ξεγέννησα! Η Αλίκη απέκτησε ένα και μοναδικό παιδί και μάλιστα με πολύ κόπο... Είχε γυναικολογικά θέματα και σταματάω εδώ».
https://www.newsbeast.gr/lifestyle/arth ... onstantino

[The Rebel]

February 10, 2020
Δούκισσα Πλακεντίας: Τα «όργiα» της αλλόκοτης Δούκισσας που «σκότωσε» τον Καποδίστρια και ταρίχευσε την κόρη της – Από καλλονή έγινε σκιά του εαυτού της.



Η Δούκισσα της Πλακεντίας που είχε την τιμή να γνωρίσει η Ελλάδα, την εποχή που μαχόταν για την απελευθέρωση και την ανεξαρτησία της, δεν είχε καμία σχέση με τις υπόλοιπες. Έμεινε στην ιστορία η φιλελληνική στάση της.

Η συμβολή της Δούκισσας της Πλακεντίας –κατά κόσμον Σοφίας Ντε Μπαρμπουά– στον εθνικοαπελευθερωτiκό αγώνα του ’21 υπήρξε τεράστια, με τη φιλελληνική της στάση να μένει στην ιστορία.



Ταρίχευσε το πτώμα της κόρης της.
Ωστόσο, το όνομά της συνδέθηκε με πολύ πιο αμφιλεγόμενα γεγονότα που την ανέδειξαν ως μία από τις πιο εκκεντρικές προσωπικότητες της εποχής. Ποια ήταν αυτά; Το πτώμα της κόρης της στο υπόγειο του σπιτιού της οδού Μυλλέρου στον Κεραμεικό -το οποίο η ίδια ταρίχευσε-, τα όργiα στη βίλα της Πεντέλης για τα οποία πολλάκις κατηγορήθηκε αλλά και η απόκοσμη εμφάνισή της κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής της, όταν η Δούκισσα είχε πλέον μετατραπεί σε «ζωντανή νεκρή» και γυρνούσε στα δάση της Πεντέλης με λευκούς μανδύες σπαράζοντας για την κόρη της.

Πως κέρδισε τον τίτλο.
Η αμερικανογαλλικής καταγωγής Σοφία γεννήθηκε το 1785 στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ με γονείς τον διπλωμάτη αντιπρόσωπο του Λουδοβίκου ΙΕ΄ της Γαλλίας, Φραγκίσκο Μπαρμπέ – Μπαρμπουά και την κόρη του διοικητού της Πενσυλβάνια, Φραγκλίνου Μούρ, Ελίζα.

Στα 20 της χρόνια παντρεύτηκε τον Κάρολο Λεμπρέν, Δούκα της Πλακεντίας και προστατευόμενο του Ναπολέοντα, με τον οποίο έμεινε μαζί 10 χρόνια.



Οι δυο τους χώρισαν χωρίς όμως να πάρουν ποτέ διαζύγιο. Από το γάμο τους, γεννήθηκε το 1804 η Καρολίνα – Ελίζα Λεμπρέν, την οποία η Σοφία αγαπούσε παθολογικά.

Ιδιαίτερη αδυναμία της έτρεφε ο Ναπολέοντας.
Ο τίτλος της Δούκισσας της ανήκε δικαιωματικά, μιας και η προσωπικότητά της υπήρξε λαμπρή. Η σχέση της με την σύζυγο του Ναπολέοντα, Μαρία –Λουϊζα, – η οποία τη θαύμαζε πολύ- την οδήγησε να γίνει «κυρία επί των τιμών» της Μαρίας, ενώ και ο ίδιος ο Ναπολέοντας της έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία.

Η Σοφία υπήρξε πέρα από πολύ όμορφη (ήταν επιβλητική, με καστανά μαλλιά και έντονο βλέμμα), υπήρξε και μία πολύ δυναμική γυναίκα, η οποία δε δίστασε -όταν είδε πως ο γάμος της δεν είναι αυτό που ήθελε από τη ζωή της- να εγκαταλείψει τον σύζυγό της και να ταξιδέψει με την μονάκριβη κόρη της στην Ελλάδα αναζητώντας νέες συγκινήσεις.

Ο Καποδίστριας την φέρνει στην Ελλάδα κι εκείνη… τον «σκοτώνει»
Η γνωριμία της με τον Καποδίστρια στο Παρίσι υπήρξε καταλυτική. Τον Δεκέμβριο του 1829, μάνα και κόρη φτάνουν και εγκαθίστανται στο Ναύπλιο με το πλοίο «Άρης» και κυβερνήτη τον Μιαούλη, στον οποίο είχε αναθέσει την εν λόγω αποστολή ο ίδιος ο Καποδίστριας.

Η Δούκισσα δήλωνε «μαγεμένη» από τον Έλληνα πολιτικό, καθώς λάτρευε τους μορφωμένους ανθρώπους. Αυτός ήταν και ο λόγος που τόσο αυτή όσο και η κόρη της έστελναν συχνά χρήματα στον Καποδίστρια για την Ελλάδα όσο ακόμα βρίσκονταν στη Γαλλία.



Θεώρησε προδότη της Ελλάδας τον Καποδίστρια.
Αργότερα, θα εξελισσόταν στην μεγαλύτερη εχθρό του, καθώς έπαψε να συμφωνεί με τον τρόπο που κυβερνούσε τη χώρα και πίστευε πως η δράση του έκανε μεγάλο κακό στην Ελλάδα. Για εκείνη ήταν πλέον ένας «προδότης».

Πολλοί έσπευσαν να την κατηγορήσουν πως εκείνη βρισκόταν πίσω από τη δολοφονία του το 1831 κυρίως λόγω της φανερής υποστήριξης της στην οικογένεια Μαυρομιχάλη που εξόντωσε με σφαίρες και μαχαιριές τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας.

Οι δύο γυναίκες γυρίζουν όλη την Ελλάδα και εξελίσσονται σε μεγάλες ευεργέτιδες της χώρας. Ταξιδεύουν συχνά στην Πελοπόννησο και ακόμα πιο τακτικά στην Αίγινα, επέλεξαν όμως να εγκατασταθούν στην Αθήνα. Όλα αυτά σε μια εποχή που η Ελλάδα μάζευε κυριολεκτικά τα κομμάτια της και προσπαθούσε να ανασυσταθεί ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο.

Δαπάνησε για την Ελλάδα 45.000 φράγκα.
Η δράση των δύο γυναικών τις έκανε να «λάμψουν» στα μάτια των Ελλήνων. Αγόρασαν μεγάλα κομμάτια γης και δε δίστασαν να δαπανήσουν υπέρογκα ποσά για να βοηθήσουν τον ελληνικό λαό. Η Δούκισσα ευεργέτησε το Δημόσιο, ενώ η παθιασμένη με την αρχαία Ελλάδα Ελίζα πούλησε όλα τα κοσμήματά της για να δωρίσει τα χρήματα στους φτωχούς. Οι μαρτυρίες θέλουν το συνολικό ποσό που δόθηκε από τις δυο τους να φτάνει τα 45.000 φράγκα.

Το τέλος της Ελίζας και ο σπαρακτικός θρήνος της μητέρας της.
Το 1836 Σοφία και Ελίζα ταξιδεύουν στην Ανατολή με το ταξίδι αυτό να αποτελεί την αρχή του τέλους της ευτυχίας της Δούκισσας της Πλακεντίας. Ένα χρόνο αργότερα, η Ελίζα πεθαίνει στη Βηρυτό χτυπημένη από την πανώλη. Λέγεται πως σημαντικό ρόλο στο θάνατό της έπαιξε η μελαγχολία της για τον θάνατο του υπασπιστή του Οθωνα, Ηλία Κατσάκου –Μαυρομιχάλη, με τον οποία ήταν πολύ ερωτευμένη.

Δεν μπορούσε ν’ αποχωριστεί την κόρη της και την ταρίχευσε.
Η Δούκισσα αρνείται να δεχτεί το χαμό της και αποφασίζει να ταριχεύσει το κορμί της ώστε να μην αναγκαστεί να την αποχωριστεί.



Πράγματι, επιστρέφει στην Αθήνα με την ταριχευμένη Ελίζα να φυλάσσεται στο υπόγειο του σπιτιού της οδού Μυλλέρου στον Κεραμικό και τους Έλληνες να παρακολουθούν την πάλαι ποτέ κομψή και επιβλητική Σοφία να καταρρέει.

Το πτώμα στο υπόγειο και ο θηριώδης σκύλος που το φιλούσε.
Οι κραυγές της ακούγονταν συχνά από το σπίτι, ενώ τις περισσότερες ώρες της ημέρας της τις ξόδευε στο χαμηλής θερμοκρασίας υπόγειο του σπιτιού όπου είχε τοποθετήσει το ξύλινο φέρετρο και τη σορό της Ελίζας την οποία περιέλουζε συχνά με οινόπνευμα. Δίπλα της έκαιγε νυχθημερόν μια μεγάλη λαμπάδα.

Το ανατριχιαστικότερο όλων είναι το γεγονός πως η ίδια συμπεριφερόταν σαν η κόρη της να ήταν ακόμα ζωντανή, ενώ δεν επέτρεπε σε κανέναν άλλο να πλησιάσει το δωμάτιο. Τοποθέτησε μάλιστα έναν τεράστιο και πολύ άγριο λευκό σκύλο, τη Λεύκα, έξω από την πόρτα ώστε να εξασφαλίσει πως κανείς δε θα διαταράξει την «ηρεμία» της Ελίζας. Οι γείτονες δήλωναν τότε πως την άκουγαν συχνά να φωνάζει στην κόρη της να «ξυπνήσει» και να «σηκωθεί»…
https://www.makeleio.gr/%ce%b5%cf%80%ce ... %bb%ce%bb/

[The Rebel]

Από ιδιότροπη Δούκισσα, «φάντασμα της Πεντέλης»
Όσοι τη γνώριζαν είχαν τρομοκρατηθεί με τη νέα της εικόνα. Η Δούκισσα ανέκαθεν υπήρξε ιδιότροπος άνθρωπος, χωρίς όμως να χάνει ίχνος από τη γοητεία της. Πάντα επηρεασμένη από το κίνημα του Ρομαντισμού, λάτρευε την ποίηση και απεχθανόταν τις πολιτικές συζητήσεις. Ήταν ευφυής, λεπτεπίλεπτη, πάντα ευγενική μα συνάμα απόμακρη.



Για εκείνη, το φαγητό δεν ήταν απόλαυση, αλλά τρόπος να συντηρείται, γι’ αυτό και τα γεύματά της είναι λιτά σε βαθμό ατροφίας. Ήταν ιδιαιτέρως αδύνατη –καθώς έτρωγε ίσα για να μην πεθάνει- μα πάντα προσεγμένη, λαμπερή και καλοδιατηρημένη.

Απόμακρη και προληπτική, απαγόρευε την είσοδο στο σπίτι της σε όποιον δεν φορούσε… γάντια. Απέφευγε τις επαφές με αρρώστους και φτωχούς, διότι τη στεναχωρούσαν. Επίσης, αρνούνταν να ολοκληρώσει τα σπίτια που έχτιζε διότι φοβόταν πως αν το έκανε θα πέθαινε.

Μετά το θάνατο της Ελίζας, η κατάστασή της χειροτέρεψε πολύ. Απαρνήθηκε τον Χριστιανισμό και ασπάστηκε τον Ιουδαϊσμό, ενώ κλείστηκε ακόμα περισσότερο στον εαυτό της. Στα 50 της χρόνια, γέρασε τόσο ξαφνικά που με δυσκολία την αναγνώριζε κανείς.

Τα μαλλιά της άσπρισαν, το πρόσωπό της γέμισε ρυτίδες και πέταξε τα αριστοκρατικά της ρούχα, τριγυρνώντας στα δάση της Πεντέλης –όπου είχε χτίσει μία θερινή κατοικία- φορώντας λευκούς μανδύες και πέπλα, κλαίγοντας για την κόρη της. Ρίχνει την προσοχή της στα ζώα και υιοθετεί πολλούς άγριους σκύλους, ενώ παράλληλα ξεκινά να χτίζει σπίτια σε διάφορες περιοχές της Αθήνας.

Μόρφωσε τις θυγατέρες των αγωνιστών του ’21.
Για να ξεχαστεί, ανέλαβε τη μόρφωση των θυγατέρων των αγωνιστών του ’21, προσλαμβάνοντας δασκάλες, καθώς θεωρούσε την πνευματική καλλιέργεια τη μεγαλύτερη αρετή του ανθρώπου. Μεταξύ αυτών και η κόρη του πολεμιστή Χρήστου Καψάλη

Λέγεται πως και η ίδια παρέδιδε μαθήματα, κοιτάζοντας επίμονα για πολλή ώρα τα κορίτσια στην προσπάθειά της να εντοπίσει σε αυτά κάποια από τα στοιχεία της δικής της κόρης. Ξαφνικά, έφευγε και κλεινόταν στο υπόγειο για να επιστρέψει μετά από ώρες κλαμένη, σε πλήρη σύγχυση μα με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη της.

Τα όργiα με ληστές στη βίλα της Πεντέλης.
Την ίδια περίοδο ο καλός της φίλος και αρχιτέκτονας Σταμάτης Κλεάνθης, ξεκινά να της χτίζει τη βίλα στα Ιλίσια, στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας. Ο ίδιος είχε αναλάβει το 1840 και την εκπληκτική της βίλα στην Πεντέλη, γνωστή ως «Καστέλλο της Ροδοδάφνης», «Πύργος της Δούκισσας», ή «Maisonette», η οποία αποτέλεσε σήμα κατατεθέν της περιοχής παρά τα όσα ακούγονταν πως συνέβαιναν μέσα σ’ αυτή. Για την ανέγερσή της αγόρασε 1.738 στρέμματα από το Δημόσιο έναντι 7.155 δραχμών. Η Σοφία ξεκινά να περνά πολλές ώρες στην κατοικία της Πεντέλης προτού καν ολοκληρωθεί.

Οι φήμες για το τι πραγματικά συνέβαινε στη βίλα οργίαζαν και έφτασαν στο ζενίθ τους όταν το 1846 ο λήσταρχος δραπέτης Σπύρος Μπίμπισης και η συμμορία του της έστησαν ενέδρα κατά τη διάρκεια κάποιας από τις εκδρομές της στην Πεντέλη και απαίτησε για να την ελευθερώσει 5.000 χρυσά τάλιρα. Ήταν, όμως, τόσο αγαπητή στους κατοίκους της περιοχής, πού μόλις έγινε γνωστή η απαγωγή της, πλήθος κόσμου έσπευσε να την ελευθερώσει, με τον Μπίμπιση να αποχωρεί ιπποτικά, χωρίς να πειράξει κανέναν και… χωρίς δεκάρα!



Σύμφωνα με τις φήμες της εποχής, η γνωριμία των δυο τους εξελίχθηκε σε ερωτiκή σχέση, με την ίδια να τον δέχεται συχνά στη βίλα της Πεντέλης μαζί με άλλους αρχιλήσταρχους της εποχής. Φήμες που, όμως, ποτέ δεν επιβεβαιώθηκαν και έκαναν την προσωπικότητά της ακόμα πιο αμφιλεγόμενη για τη συντηρητική Αθήνα.

Οι περίεργες τελετές και τα συμπόσια.
Η Δούκισσα είχε μετά θάνατον «χρεωθεί» ως εραστή της και τον λήσταρχο Νταβέλη, κάτι που όμως μοιάζει να αποδίδεται σε λαϊκούς θρύλους, αφού αν το ψάξει κανείς χρονολογικά, όταν ο Νταβέλης ήταν 25 ετών, εκείνη πλησίαζε τα 70 της χρόνια. Πέρα από τα όργiα στην Πεντέλη, η Σοφία λεγόταν πως έχοντας απομακρυνθεί από το Θεό, πραγματοποιούσε περίεργες τελετές και συμπόσια στη βίλα ούσα οργισμένη για το θάνατο της κόρης της.

Το πτώμα της Ελίζας απανθρακώνεται.
Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται το απόγευμα της 19ης Δεκεμβρίου του 1847, δέκα χρόνια μετά το θάνατο της Ελίζας. Το σπίτι της οδού Μυλλέρου, η πρώτη της κατοικία, πιάνει φωτιά και καταστρέφεται ολοσχερώς.

Το φρικιαστικότερο όλων ήταν το γεγονός πως η φωτιά ξεκίνησε από το υπόγειο -το «δωμάτιο» της Ελίζας- το πτώμα της οποίας απανθρακώνεται. H Δούκισσα βρισκόταν στην Πεντέλη και γύρισε απλά για να βρει το σώμα της κόρης της στην αθλιότερη κατάσταση που θα μπορούσε να έχει περιέλθει.

Παρότι τα αίτια της πυρκαγιάς δεν έγιναν γνωστά, το πιθανότερο σενάριο είναι η φωτιά να ξεκίνησε από τη μεγάλη λαμπάδα που έκαιγε συνεχώς δίπλα στο φέρετρο της Ελίζας. Δεν έλειψαν και εκείνοι που πίστευαν πως επρόκειτο για εμπρησμό λόγω των φιλοεβραϊκών φρονημάτων της εκκεντρικής Δούκισσας, ενώ ως υπαίτιοι παρουσιάστηκαν και οι υπηρέτες της Δούκισσας για πιθανή απροσeξία. Ίσως η πιο απάνθρωπη εξήγηση ήταν εκείνη που απέδωσε την πυρκαγιά σε «κατάρα Θεού» επειδή το σώμα της Ελίζας παρέμεινε άταφο.

Ο τάφος που ποτέ δεν έχτισε.
Η Δούκισσα από τη μεριά της υποστήριζε πως θα θάψει την κόρη της, όταν καταφέρει να χτίσει γι’ αυτή ένα τάφο στην Πεντέλη τόσο μεγαλοπρεπή όσο ήταν και η ψυχή της. Πόσα χρόνια, όμως, απαιτεί ένας τάφος για να χτιστεί;

Το αποτέλεσμα δεν άλλαζε, με την αρχόντισσα να μένει άστεγη και πλήρως εξαθλιωμένη. Από το πλευρό της δεν έφυγαν στιγμή η Παναγιωτίτσα Πετρόμπεη – Μαυρομιχάλη και η καλή της φίλη Ελένη Καψάλη Σκουζέ, τις οποίες η ίδια είχε ευεργετήσει στο παρελθόν. Τον πρώτο καιρό φιλοξενείται από τον ακόλουθο της γαλλικής πρεσβείας στο σπίτι της Ιπποκράτους 5, ενώ λίγο αργότερα εγκαθίσταται στην τελευταία της κατοικία (προτού καν ολοκληρωθεί κι αυτή): Τη βίλα των Ιλισίων.

Το τέλος της και η βεβήλωση του τάφου της.
Το νέο απόκτημά της –ακόμα ένα έργο του Κλεάνθη- που βρισκόταν στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας, στον αριθμό 22, ήταν ίσως το πιο «σκοτεινό» από όλα τα σπίτια που έχτισε στην Αθήνα. Η υγεία της είχε επιδεινωθεί τρομερά, ενώ ο πιο συχνός της επισκέπτης ήταν πλέον ο γιατρός της. Αδυνατούσε να περπατήσει, ακόμα και να διαβάσει και μοιάζει να περίμενε το τέλος της, όπως άλλωστε ο έκαναν ο γιατρός της και οι υπηρέτες του σπιτιού.



Διέταξε να πυροβολήσουν τα σκυλιά μετά το θάνατό της.
Όλοι ήξεραν πως το τέλος ήταν κοντά και ξενυχτούσαν στο πλευρό της επί 8 ολόκληρες μέρες. Είχε δώσει ρητή εντολή να ταφεί στην Πεντέλη μαζί με την τέφρα της Ελίζας και τα δύο της σκυλιά, Μπούρυ και ο Ουάζεκ, τα οποία διέταξε να πυροβολήσουν μετά το θάνατό της.

Το αν τελικά οι δύο άγριοι σκύλοι θανατώθηκαν, δεν το γνωρίζει κανένας. Τον Μάιο του 1854, στα 69 της χρόνια, πεθαίνει μέσα στο σπίτι της και όπως το είχε ζητήσει, τη θάβουν στην Πεντέλη μαζί με την Ελίζα. Η κηδεία της ήταν μεγαλοπρεπέστατη και αποτέλεσε το σημαντικότερο γεγονός της εποχής, ενώ δε θα μπορούσαν παρά να τις αποτίσουν φόρο τιμής.

Ο τάφος της –έργο του Σταμάτη Κλεάνθη ή του Βαυαρού Φρίντριχ Φον Γκέρτνερ- βρίσκεται στην Παλαιά Πεντέλη και έχει σχήμα ναόσχημης σαρκοφάγου με τέσσερις κίονες δωρικού ρυθμού στις άκρες του.

Τα γωνιαία μετωπιαία να έχουν καταστραφεί. Το μέρος που φυλάσσονται τα οστά της και οι στάχτες της κόρης της, είχε συληθεί το 1946 από τυμβωρύχους, οι οποίοι όμως έμειναν στο να βεβηλώσουν και να διασκορπίσουν τα οστά της Δούκισσας, χωρίς να βρουν τα τιμαλφή που αναζητούσαν.

Τι απέγιναν τα σπίτια της Δούκισσας;
Η περιουσία που η Σοφία άφησε στο ελληνικό Δημόσιο μετά το θάνατό της ήταν ανυπολόγιστης αξίας. Πέρα από τη συναγωγή της Χαλκίδας, που χτίστηκε με δικά της έξοδα, το σπίτι στη Βασιλίσσης Σοφίας –γνωστό και ως Μέγαρο της Δούκισσας της Πλακεντίας- ανακαινίστηκε και στέγασε το σημερινό Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών.

Στη θέση του σπιτιού στον Κεραμεικό, στο οποίο επί 10 χρόνια βρισκόταν ταριχευμένο το σώμα της Ελίζας, χτίστηκε το 1899 το Ορφανοτροφείο Χατζηκώνστα στο οποίου τη θέση βρίσκεται πλέον ο Ναός του Αγίου Γεωργίου.



Οι μαρτυρίες για μία γυναίκα ντυμένη στα λευκά που περιπλανιέται κλαίγοντας.
Αναμφίβολα, όμως, το μεγαλύτερο δώρο της Δούκισσας της Πλακεντίας σε αυτόν τον τόπο ήταν η ανάπλαση της Πεντέλης που με τόσο κόπο και έξοδα κατάφερε να πετύχει. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που μέχρι σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν πως βλέπουν στα δάση μια γυναίκα ντυμένη στα λευκά να περιπλανιέται κλαίγοντας…

Εκτός από το χτίσιμο της Maisonette, άνοιξε δρόμους για την αγαπημένη της λίμνη «Θαλάσσι» ανάμεσα στο Χαλάνδρι, την Πεντέλη και τα Μελίσσια (το σημερινό γήπεδο της Νέας Πεντέλης) και γέφυρες σε ολόκληρη την Αθήνα με σημαντικότερη όλων αυτή που σήμερα ονομάζουμε «Πέντε Καμάρες» και δικαίως θεωρείται αρχιτεκτονικό θαύμα

Πρόκειται για μία ολόλευκη γέφυρα φτιαγμένη εξολοκλήρου από μάρμαρο που περνούσε πάνω από το ποτάμι και χανόταν μέσα στα καταπράσινα δέντρα. Ο λόγος που δημιουργήθηκε ήταν για να μεταφέρει το πεντελικό μάρμαρο στη βίλα των Ιλισίων που κείνη την περίοδο ακόμη χτιζόταν

Όσο για τη βίλα στην Πεντέλη; Πέρασε στην κατοχή του ελληνικού Δημοσίου και αφού εγκαταλείφθηκε για έναν ολόκληρο αιώνα, παραχωρήθηκε στον Βασιλιά Κωνσταντίνο ως εξοχική κατοικία. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Πεντέλης και φιλοξενεί το Δημοτικό Πολιτιστικό Κέντρο.

Πήραν το όνομά της λεωφόρος και σταθμός του μετρό.
Ο αρχιτεκτονικός θησαυρός της όμορφης μα άτυχης Δούκισσας της Πλακεντίας εξακολουθεί να στολίζει την Αθήνα, έχει χάσει όμως την ομορφιά και τα μεγαλοπρέπεια του παρελθόντος. Το όνομά της ακούγεται καθημερινά χάρη στη λεωφόρο και το σταθμό του μετρό που πήραν το όνομά της.

Ένα όνομα που ακούμε καθημερινά, του οποίου την ιστορία, όμως, ελάχιστοι γνωρίζουν…

Δείτε από ψηλά τη θερινή της κατοικία στην Πεντέλη, σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη που έκανε και το σχέδιο της πόλεως των Αθηνών επί Όθωνα….


https://www.fryktwria.eu/cposts/02/10/1 ... E84xV_zDcM#

[The Rebel]

12 Ιουλ. 20
Εγκαταλελειμμένο το διώροφο νεοκλασικό σπίτι του Κωστή Παλαμά στην Πλάκα.
Σ' ένα από τα δύο διαμερίσματα του δευτέρου ορόφου κατοικούσε ο Παλαμάς, η σύζυγός του Μαρία Βάλβη και η κόρη τους Ναυσικά, μοιραζόμενος το σπίτι και με άλλους .



Η Οικία Κωστή Παλαμά στην Πλάκα είναι ένα διώροφο κτίριο που οικοδομήθηκε μέσα στη δεκαετία 1920-1930. Έχει τα χαρακτηριστικά ενός νεοκλασικού αστικού σπιτιού του Μεσοπολέμου με τα ακροκέραμα του γείσου του και τις σιδεριές στα μπαλκόνια.

Το 1935, ο Κωστής Παλαμάς, σε μεγάλη πια ηλικία, αναγκάστηκε να μετακομίσει, μετά την έξωσή του από την προηγούμενη κατοικία του στην οδό Ασκληπειού αριθμός 3, κατεδαφισμένη σήμερα όπου είχε ζήσει περισσότερα από σαράντα χρόνια (1894 - 1935), στο πλακιώτικο σπίτι της οδού Περιάνδρου 5. Στο σπίτι αυτό σ' ένα από τα δύο διαμερίσματα του δευτέρου ορόφου κατοικούσε ο Παλαμάς, η σύζυγός του Μαρία Βάλβη και η κόρη τους Ναυσικά, μοιραζόμενος το σπίτι και με άλλους ενοίκους. Σε αυτή την οικία, ο Παλαμάς έγραψε πολλά από τα ποιήματα και λογοτεχνήματά του.



Στο σπίτι αυτό έζησε ο Παλαμάς τα τελευταία χρόνια της ζωής του κι άφησε την τελευταία του πνοή, εν μέσω γερμανικής Κατοχής, στις 27 Φεβρουαρίου 1943. Στην πάνδημη κηδεία του, πλήθος κόσμου συνέρρεε στο σπίτι της οδού Περιάνδρου και στους γύρω δρόμους για να συνοδέψει τον ποιητή στην τελευταία του κατοικία. Η νεκρώσιμη ακολουθία, χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού, τελέστηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1943 στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Σήμερα, η Οικία Κωστή Παλαμά έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Μια μαρμάρινη πλάκα πάνω από την κύρια είσοδο του σπιτιού αναγράφει: «Στο σπίτι αυτό πέθανε ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς στις 27 Φεβρουαρίου 1943»

Σε πολύ κακή κατάσταση, τελείως εγκαταλελειμμένο, όμως, βρίσκεται το διώροφο νεοκλασικό σπίτι στο οποίο κατοικούσε και στο οποίο πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου 1943 ο ποιητής Κωστής Παλαμάς στην Πλάκα.


Σε αυτό το σπίτι - που οικοδομήθηκε μέσα στη δεκαετία 1920-1930 - σ' ένα από τα δύο διαμερίσματα του δευτέρου ορόφου κατοικούσε ο Παλαμάς, η σύζυγός του Μαρία Βάλβη και η κόρη τους Ναυσικά, μοιραζόμενος το σπίτι και με άλλους ενοίκους.

Από αυτό το σπίτι, στην οδό Περιάνδρου 5, στις 28 Φεβρουαρίου 1943 ξεκίνησε η παλλαϊκή κηδεία του ποιητή η οποία εξελίχθηκε σε αντικατοχική διαδήλωση.

Σήμερα, το σπίτι του μεγάλου ποιητή μοιάζει έτοιμο να καταρρεύσει. Σοβάδες πέφτουν από τους τοίχους ενώ γκράφιτι «στολίζουν» το ιστορικό νεοκλασσικό.




*Με πληροφορίες και φωτογραφίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ και el.wikipedia.org
https://www.womantoc.gr/life/article/eg ... stin-plaka