Pirate7G έγραψε: 02 Φεβ 2019, 08:54
Ασέβαστος έγραψε: 02 Φεβ 2019, 08:52
paul25 έγραψε: 01 Φεβ 2019, 17:21
Φανταστείτε πως σήμερα η οικονομία είναι μια πίτα και οι δισεκατομμυριούχοι αυτή τη στιγμή παίρνουν το μεγαλύτερο μέρος αυτής ενώ όλοι οι άλλοι θα πρέπει να μοιραστούμε μεταξύ μας ένα κομμάτι.
καταρχην αυτο, που ειναι η καρδια του αρθρου, ειναι λαθος. η οικονομια δεν ειναι zero sum game.
περα απο αυτο, πραγματι, δεν τους χρειαζομαστε, μπορουμε να λειτουργησουμε και χωρις αυτους. αλλα το οτι μας τρωνε το ψωμι, και αν δεν υπηρχαν, εμεις οι υπολοιποι θα ειχαμε περισσοτερα, ειναι ενα ψεμμα.
Γιατί είναι ψέμα;
Διότι το ΑΕΠ δεν είναι σταθερό αλλά εξαρτάται από τη δομή της κοινωνίας και εάν αυτή οδηγεί σε αύξησή του.Επομένως η χρησιμότητα ή μη των πλουσίων δεν εξαρτάται από τη διαφορά τους με τους φτωχούς αλλά από το εάν η ύπαρξή τους είναι απαραίτητη για τις επενδύσεις που χρειάζονται για την πρόοδό της.
Πριν τον 19ο αιώνα που οι οικονομίες ήσαν λίγο ή πολύ στατικές σχεδόν όλα τα κινήματα κατά των πλουσίων πίστευαν στη λογική αυτή.Όταν όμως άρχισε η βιομηχανοποίηση του 19ου αιώνα και έγινε φανερό ότι μια οικονομία μπορεί να αυξηθεί ή να μειωθεί ανάλογα με την παραγωγή της,η στάση άλλαξε.Ο μαρξισμός είναι γέννημα αυτής της περιόδου.Σύμφωνα με αυτόν το πρόβλημα με τον καπιταλισμό δεν είναι ότι υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί αλλά ότι διέρχεται περιοδικές κρίσεις και κάποια στιγμή θα υπάρξει μια μεγάλη κρίση μετά την οποία θα γίνει επανάσταση που θα οδηγήσει στον σοσιαλισμό.Αυτός ο τελευταίος δεν θα είναι ανώτερος επειδή δεν θα έχει πλούσιους και φτωχούς αλλά επειδή θα αναπτύσσει την παραγωγή περισσότερο και χωρίς κρίσεις.
Φυσικά όλα αυτά ήσαν κτήμα μόνο των καταρτισμένων μαρξιστών,πολύς κόσμος εξακολουθούσε να έχει την παλιά αντίληψη ότι αρκεί να πάρεις τα λεφτά του πλούσιου για να ταίσεις τους φτωχούς.Αυτή η αντίληψη ενισχύεται μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού τέλη 20ου αιώνα.Οι απόψεις ότι μπορεί να αντικατασταθεί το σύστημα της αγοράς από ένα κεντρικό σχεδιασμό έχουν υποχωρήσει και επομένως σήμερα όλοι οι αριστεροί (πλην ΚΚΕ και λίγων άλλων παγκοσμίως) στρέφονται πάλι στη φορολογία των πλουσίων ως φάρμακο για την κοινωνική ανισότητα.Ειδικά στην Αμερική που ποτέ δεν υπήρχε μεγάλο κομμουνιστικό κίνημα αλλά υπήρξε ο Ρούζβελτ που έφθασε την φορολογία των υπερπλουσιων στο 90% όλοι οι εμφανιζόμενοι αριστεροί του Δημοκρατικού Κόμματος είναι ρουζβελτιανά αντίγραφα αλλά σε μια άλλη εποχή,τελείως διαφορετική.
Το στοίχημα λοιπόν και εδώ είναι με ποιό ποσοστό φόρου προάγεται περισσότερο η οικονομία,η οποία είναι δεδομένο ότι είναι οικονομία αγοράς και εκεί θα διασταυρώσουν τα επιχειρήματά τους οι διάφοροι.Φυσικά οι υποστηρικτές της μεγάλης φορολογίας έχουν μαζί τους τη συναισθηματική υποστήριξη πολλών αλλά αυτό δεν αημαίνει ότι έχουν πάντα δίκιο.
Η εποχή της μεγάλης φορολογίας στις ΗΠΑ κράτησε από το 1930 ως το 1980.Προηγουμένως ένας οικονομολόγος ονόματι Λάφφερ είχε αποδείξει με την καμπύλη Λάφφερ ότι από ένα σημείο και πέρα εάν το ποσοστό φορολογίας ανεβαίνει τα έσοδα πέφτουν.
Ξεκίνησε από το αυταπόδεικτο : ο φορολογικός συντελεστής 0% θα έχει μακροπρόθεσμα την ίδια απόδοση με τον συντελεστή 100% : ΜΗΔΕΝ.Στην πρώτη περίπτωση επειδή κανείς δεν θα πληρώνει φόρους και στη δεύτερη επειδή κανείς δεν θα κάνει επένδυση εάν πρόκειται να πληρώνει φόρο 100%.Στη δεύτερη όμως επί πλέον δεν θα κινείται και τίποτα.