!!! DEVELOPMENT MODE !!!

Σαν σήμερα.

Ιστορικά γεγονότα, καταστάσεις, αναδρομές
Άβαταρ μέλους
Northerner
Δημοσιεύσεις: 231
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 21:59

Re: Σαν σήμερα.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Northerner »

133 χρόνια από την Ένωση!
Bulgaria’s Unification

The Unification of North and South Bulgaria that took place on 6 September 1885 is one of the most remarkable events in the history of modern Bulgaria. It was a successful step in the implementation of the national program of unifying Bulgarians that came as a continuation of Bulgaria’s national revolution. Only seven years after the liberation from Ottoman rule in 1878, Bulgarians on both sides of the Balkan Range dared violate the Treaty of Berlin of the Great Powers and with admirable unity and patriotism rarely seen in history show political maturity and willingness for free development.

Founded in the 7th century, the Bulgarian state has a long historical tradition. But because of five centuries of Ottoman domination in Bulgarian lands, the process of forming the Bulgarian nation ended basically in the 1870s. This process involves economic advancement, the creation of a unique national culture based on a single language, the struggle for an independent church and state, the promotion of a national identity and the awareness of belonging to a community. The historical and geographical boundaries of the Bulgarian nation that emerged naturally covered the lands of Northern Bulgaria from the Black Sea to Nis, of Thrace to the Aegean coast, of Macedonia to Ohrid, Debar and Struga. As a result of the National Liberation struggle, the heroic and sacrificial April Uprising of 1876 and the subsequent Russo-Turkish War of 1877-1878, Bulgaria was finally liberated. And with the peace treaty signed on 3 March 1878 at San Stefano near Istanbul, Bulgaria’s statehood was restored within approximately the same territorial limits.


The Berlin Congress, painting by Anton vonWerner, 1881

However, led by their political interests and selfish ends, the Great Powers did not accept the borders outlined in the San Stefano treaty. At the Congress of Berlin in July 1878, crucial decisions for the future of the Bulgarian people and the Balkans were taken. According to the Berlin Treaty, the Bulgarian nation was fragmented territorially into five parts: the free (albeit vassal to the Sultan) Principality of Bulgaria was assigned the lands of Northern Bulgaria with the Sofia district. The territory of Southern Bulgaria, named Eastern Rumelia, was given the status of a Turkish province with administrative autonomy. Macedonia and the part of Eastern Thrace liberated in the Russo-Turkish War of 1877-1878 were returned to the Ottoman Empire. The Kingdom of Serbia was given the territories around Pirot, Nis and Vranje and the region of North Dobrogea was given to the Kingdom of Romania.

The Treaty of Berlin was signed by statesmen from England, France, Germany, Austria-Hungary, Italy, Russia and the Ottoman Empire. It ignores the natural right of every nation to self-identity and raises the issue of total liberation and unification of all Bulgarians in a single, national, and free country. To solve this issue, the Bulgarian people launched into decades of struggles whose path will be remembered with the Kresna-Razlog Uprising (1878), the revolutionary campaigns of the Internal Macedonian Odrin Revolutionary Organization (VMORO), the glorious Ilinden Uprising (1903), wars of national liberation and unification (1912-1913). The nationwide effort to achieve the national ideal yielded its first success with the Unification of Eastern Rumelia with the Principality of Bulgaria in 1885.

Although the Treaty of Berlin put Eastern Rumelia in the most favorable position compared to all other non-liberated lands, the Unification movement there that started in 1878 was not quenched. In the nationwide yearning for achieving Bulgaria’s national ideal, initiatives were sometimes taken up either by the governments of Bulgaria (1880), or by the ruling authorities of the area (1884). The Unification was a major item on the platforms of all political parties, the main topic of the press and the reason for the patriotic action of refugee and other societies.

On 10 February 1885, a secret revolutionary committee was set up in Plovdiv, chaired by the famous author of Notes on the Bulgarian Uprisings, publicist and apostle of the April Uprising Zahariy Stoyanov. The original purpose of the committee was a struggle for the liberation of Macedonia and for "the unification of the entire Bulgarian nation split by the Berlin Congress into five parts." Several months later, based on a realistic analysis of the unfavorable international situation and its own abilities, the Bulgarian Secret Central Revolutionary Committee restricted its activities to the preparation of the Unification of South and North Bulgaria under the scepter of Knyaz Alexander of Battenberg.

The Bulgarian Secret Central Revolutionary Committee undertook large-scale organizational work. On 28 May 1885, it printed the first issue of Zahariy Stoyanov’s newspaper “Struggle” (original Bulgarian title Borba) - a small newspaper with a huge and clear objective - to promote and justify the need for Unification. And this newspaper really turned into the banner of the struggle.

On 6 September 1885, the Bulgarian Secret Central Revolutionary Committee in Plovdiv, with the support of the army and the public, proclaimed the Unification of Eastern Rumelia with the Principality of Bulgaria. The chief governor Gavril Krastevich was ousted as a sign that the province was no longer under the rule of the Ottoman Empire. On September 8, with a special proclamation, Prince Alexander of Battenberg recognized the Unification and "accepted that from now on he would be named Prince of North and South Bulgaria.

Approved unconditionally by all Bulgarians, the Unification directly affected the interests of Turkey and drastically violated the Treaty of Berlin, which meant that its recognition was to depend on the approval of the Great Powers. European nations condemned this independent Bulgarian act and no country announced its strong support. Most unsatisfied was Russia, because the Unification was declared without its prior knowledge and consent. Russia’s negative position trigged an opposite response in England, which found in this an opportunity to shake the Russian presence in Bulgaria. European governments decided that the Bulgarian question should be considered at an ambassadorial conference in Istanbul.

In the months of September-October 1885, the Government of Petko Karavelov developed diverse activities to strengthen the unification process. However, they were unable to prevent the war that Serbia, firmly opposed to the Unification, declared on Bulgaria. On 2 November 1885, the Serbian army under the supreme command of King Milan treacherously invaded Bulgaria . The same day, with a special manifesto, Prince Alexander I Battenberg called on all Bulgarians to rise and defend “their homeland and freedom." The Serbian offensive lasted only five days - as many as were needed by the Bulgarian troops to withdraw from South Bulgaria and arrive on the Western Front. The decisive day of the war was November 7, 1885 at Slivnitza where the Bulgarian troops defeated the Serbian divisions. The following week the Bulgarian army went on the offensive all along the military front. Serbia was forced to admit defeat and sign a peace treaty with Bulgaria.

The victory of the Bulgarians in the first Patriotic War won the respect and admiration of the European public and made it impossible to split again North and South Bulgaria. On 24 March 1886, the ambassadors of the Great Powers at Constantinople signed in the Tophane palace an act by which the governance of Eastern Rumelia was entrusted to the Bulgarian Prince. Recognized internationally in this conditional form, but actually turned into reality, the Unification had long-term positive implications for the future political, economic and cultural progress of Bulgaria. For contemporaries, it gives an invaluable example of the victory of a cause defended patiently, carried out independently, and mainly – through the combined forces of ordinary people, politicians and the military.
http://bnr.bg/en/post/100212052/bulgarias-unification

Όμορφο άρθρο, if I do say so myself and I do.

Εικόνες -

Ο Αλεκσάντ'ρ Μπάτεμπεργκ μπαίνει στον ελεύθερο Πλόβντιβ

Εικόνα

Η ομάδα του Τσαρνταφόν απελευθερώνει την πόλη.

Εικόνα


Η πιο γνωστή εικόνα της Ένωσης. Από πίσω μπορείτε να δείτε την σκλαβωμένη Μακεντόνια.
Εικόνα

Ένας αυθάδης λαός ζητά ειρήνη μετά τη νίκη μας.

Εικόνα

Αυτήν την μέρα αργίας ας θυμηθούμε τους ήρωες που έκαναν την ένωση των βουγαρικών εδαφών. Αιώνια η δόξα τους! Ζήτω η ενωμένη μας πατρίδα!
Lost are only those who abandon themselves!
Oberst Hans-Ulrich Rudel
Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 35830
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Σαν σήμερα.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel »

09/12/2018
Σαν σήμερα Το 1963 ο ψευτοεθνάρχης «την κοπάνησε» ως Τριανταφυλλίδης για το Παρίσι.

Εικόνα
ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ 11 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ.

Σαν σήμερα, πριν από 54 χρόνια, ο ψευτοεθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής έφευγε ντροπιασμένος για το Παρίσι, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Τριανταφυλλίδης.

Η «βολική» θεωρία την οποία καλλιέργησαν οι γλείφτες του, ήταν η δήθεν σύγκρουσή του με το παλάτι.
Στην πραγματικότητα, όμως, ο Καραμανλής «την κοπάνησε», γιατί ως εξουσιομανής, ετοιματζής και φιγουρατζής που ήταν δεν άντεχε να βρίσκεται στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με πρωθυπουργό μάλιστα τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Εντελώς ανεύθυνος και φερόμενος ως καιροσκόπος που νοιάζεται μόνο για τον εαυτούλη του έφυγε από την Γαλλία, όπου ζούσε «ζωή χαρισάμενη».
Ακόμη και το καθεστώς της 21ης Απριλίου όχι μόνον δεν τον ενόχλησε καθόλου αλλά του έστελνε κανονικότατα την σύνταξή του ως τέως πρωθυπουργού.

Χρειάστηκε να περάσουν 11 χρόνια για να επιστρέψει αυτός ο εθνικός ολετήρας, εκμεταλλευόμενος την τραγωδία της Κύπρου, και να προετοιμάσει ως πρωθυπουργός ξανά την παράδοση της Χώρας στο ΠΑΣΟΚ και τις παραφυάδες του.

Δείτε μια σχετική γελοιογραφία της εποχής για αυτό το θέμα:

Εικόνα
https://mknews.eu/2018/12/09/san-simera ... to-parisi/
Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 35830
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Σαν σήμερα.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel »

Δευτέρα, 10 Δεκεμβρίου 2018
Δυστυχώς κύριοι, επτωχεύσαμεν ! - Ήταν 10 Δεκεμβρίου του 1893. Aπό τότε έχουν περάσει 124 χρόνια.

Εικόνα

Στις 10 Δεκεμβρίου του 1893, μια από τις κορυφαίες πολιτικές μορφές της πολιτικής ζωής της χώρας, ο Χαρίλαος Τρικούπης, είπε το ιστορικό «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Διετέλεσε επτά φορές πρωθυπουργός και συνέδεσε το όνομά του με την προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας....

Εικόνα

Γεννήθηκε στο Ναύπλιο στις 11 Ιουλίου 1832 και ήταν γιος του πολιτικού και ιστορικού Σπυρίδωνα Τρικούπη και της Αικατερίνης Μαυροκορδάτου, αδελφής του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου.
Διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα στο Ναύπλιο και στη συνέχεια φοίτησε στο Γυμνάσιο της Αθήνας. Μετά την τριετή φοίτησή του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, μετέβη στο Παρίσι, όπου συμπλήρωσε τις σπουδές του και αναγορεύθηκε διδάκτωρ Νομικής.

Εικόνα

Από το 1853 έως το 1864 ο Τρικούπης υπηρέτησε στο Διπλωματικό Σώμα.
Αρχικά στην Πρεσβεία του Λονδίνου, στην οποία επικεφαλής ήταν ο πατέρας του.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Γηραιά Αλβιόνα έλαβε πολύτιμα μαθήματα για τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος της Μεγάλης Βρετανίας, τα οποία του φάνηκαν ιδιαιτέρως χρήσιμα, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική.

Το 1863 ήταν επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας, που διαπραγματεύτηκε τη συνθήκη προσάρτησης των Ιονίων Νήσων στην Ελλάδα, η οποία υπογράφηκε στις 16 Μαρτίου 1864.

Το βάπτισμα στην πολιτική το πήρε το 1862, όταν εξελέγη πληρεξούσιος της ελληνικής παροικίας του Μάντσεστερ στη Συντακτική Συνέλευση.
Το 1865 εξελέγη βουλευτής Μεσολογγίου υπό τη σκέπη του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, ο οποίος όταν κλήθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση στις 18 Δεκεμβρίου, του εμπιστεύθηκε το κρίσιμο Υπουργείο Εξωτερικών, σε μια δύσκολη περίοδο, καθώς είχε ξεσπάσει η Κρητική Επανάσταση.

Ο Τρικούπης ήταν μόλις 33 ετών.
Spoiler
Από τις πρώτες μέρες του στην κυβέρνηση φρόντισε να αποκαταστήσει το κύρος του κράτους απέναντι στους ξένους.
Ως νέος Υπουργός Εξωτερικών δεν επισκέφθηκε πρώτος τους ξένους πρεσβευτές στην Αθήνα, αλλά απαίτησε να τον επισκεφθούν αυτοί πρώτοι.
Διαμόρφωσε, έτσι, μία εθιμοτυπία, που ισχύει απαρέγκλιτα μέχρι σήμερα.
Η κυβέρνηση Κουμουνδούρου δεν μακροημέρευσε και κατέρρευσε λόγω του Κρητικού Ζητήματος.

Ο Τρικούπης αποφάσισε να μην συμμετάσχει σε άλλη κυβέρνηση και να επικεντρώσει τις προσπάθειές του στη δημιουργία ενός νέου κόμματος.
Θα το ονομάσει «Πέμπτο Κόμμα» και θα είναι το πρώτο κόμμα αρχών στην ελληνική πολιτική ιστορία. Μέσω του δικομματισμού ο νέος πολιτικός σχηματισμός πρεσβεύει τον αστικό εκσυγχρονισμό της χώρας.

Μετά την αποτυχία του στις εκλογές του 1874 (23 Ιουνίου) και την έκταση των ακροτήτων του Δημητρίου Βούλγαρη δημοσιεύει το περίφημο άρθρο του «Τις Πταίει;» στην εφημερίδα «Οι Καιροί» (29 Ιουνίου 1874).
Ο Τρικούπης στηλιτεύει τις βασιλικές ραδιουργίες και κατηγορεί τον Γεώργιο Α” για τον τρόπο που ασκεί τις εξουσίες του, παρακάμπτοντας το κοινοβούλιο, με τον διορισμό Υπουργών από τη μειοψηφία.

Προτείνει στον ανώτατο άρχοντα να διορίζει ως πρωθυπουργό τον αρχηγό του πλειοψηφούντος κόμματος, που θα έχει τη στήριξη της Βουλής.
Είναι η λεγόμενη «αρχή της δεδηλωμένης», που θα επιβληθεί από τον Τρικούπη ένα χρόνο αργότερα και η οποία θα περιβληθεί με συνταγματική ισχύ το 1927. Το άρθρο θα προκαλέσει αντιδράσεις, ο Τρικούπης θα προφυλακισθεί για ένα 24ωρο, αλλά θα γίνει γνωστός στο Πανελλήνιο.

Στις εκλογές της 27 Απριλίου 1875, ο Χαρίλαος Τρικούπης γίνεται για πρώτη φορά πρωθυπουργός.
Τα επόμενα 20 χρόνια θα είναι ο κυρίαρχος στο πολιτικό σκηνικό, εκπροσωπώντας την ανερχόμενη αστική τάξη.
Μεγάλοι του αντίπαλοι θα είναι αρχικά ο πολιτικός του μέντορας Αλέξανδρος Κουμουνδούρος και στη συνέχεια ο «λαϊκιστής» Θεόδωρος Δηλιγιάννης, που εκπροσωπούσαν τα «παλιά τζάκια».
Ο Χαρίλαος Τρικούπης θα παραμείνει στο τιμόνι της χώρας για περίπου 11 χρόνια, γεγονός που τον καθιστά έναν από τους μακροβιότερους πρωθυπουργούς της Ελλάδας.

Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του θα θέσει σε εφαρμογή ένα ευρύ μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα στους τομείς της γεωργίας, της φορολογίας και της άμυνας, καθώς και ένα πολυδάπανο πρόγραμμα έργων υποδομής, το οποίο περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, τη δημιουργία σιδηροδρομικού δικτύου και τη διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου.
Στα σχέδιά του περιλαμβανόταν επίσης η ζεύξη Ρίου – Αντιρρίου, ένα έργο που υλοποιήθηκε μόλις το 2004.

Η πρωτόγονη οικονομία της εποχής του δεν θα αντέξει το φιλόδοξο πρόγραμμα του Τρικούπη.
Ο ίδιος θα προκαλέσει μεγάλη δυσαρέσκεια στο λαό, λόγω της φορολογικής του πολιτικής. «Φορομπήκτης» και «Πετρέλαιος» ήταν δύο από τα προσωνύμια που του «κόλλησε» ο Τύπος.
Τελικά, η χώρα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει τα δυσβάστακτα χρέη της.
Η Βουλή κηρύσσει χρεοστάσιο το 1893 και ο Τρικούπης, συνοψίζοντας το οικονομικό δράμα της Ελλάδας, αναφωνεί στις 10 Δεκεμβρίου: «Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν!»
Τα επόμενα χρόνια η χώρα θα τεθεί υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, με τα γνωστά μονοπώλια στο οινόπνευμα, τα σπίρτα κ.λ.π, οι επιπτώσεις του οποίου θα φθάσουν μέχρι την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ.

Στις εκλογές της 16ης Απριλίου 1895 το κόμμα του παθαίνει πανωλεθρία και ο ίδιος αποτυγχάνει να εκλεγεί βουλευτής Μεσολογγίου.
Χάνει την έδρα για τέσσερις ψήφους από τον άσημο Γουλιμή.

Αποχωρεί από την πολιτική γεμάτος πίκρα, με την κλασσική φράση «Ανθ” ημών Γουλιμής… Καληνύχτα σας!».
Στη συνέχεια αναχωρεί για ένα ταξίδι στην Ευρώπη, αλλά η απουσία του από τα πολιτικά πράγματα καθίσταται εμφανής.
Οι πολιτικοί του φίλοι τον εκθέτουν υποψήφιο για την αναπληρωματική εκλογή της επαρχίας Βάλτου (επαρχία και σήμερα του Νομού Αιτωλοακαρνανίας), χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει.
Εκλέγεται σχεδόν παμψηφεί στις 17 Μαρτίου 1896, αλλά πέντε μέρες αργότερα η Αθήνα μαθαίνει εμβρόντητη ότι ασθενεί βαρέως στις Κάννες.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης άφησε την τελευταία του πνοή στο γαλλικό θέρετρο στις 30 Μαρτίου 1896, την ώρα που η ελληνική πρωτεύουσα φιλοξενούσε τους Α” Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η σορός του έφτασε στον Πειραιά στις 9 Απριλίου και εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο ναό της Ζωοδόχου Πηγής.
Ετάφη χωρίς επισημότητες, όπως το είχε ζητήσει, στον οικογενειακό τάφο των Τρικούπηδων στο Α” Νεκροταφείο Αθηνών.
Πηγή: sansimera.gr
http://www.makeleio.gr/%CE%B5%CF%80%CE% ... 10-%CE%94/
Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 35830
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Σαν σήμερα.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel »

17.12.2018
Ο άγνωστος διωγμός των Εβραίων στις ΗΠΑ.
Σαν σήμερα Αμερικανοί στρατιώτες έδιωξαν βίαια χιλιάδες Εβραίους απ' τα σπίτια τους.


Εικόνα

"1.Οι Εβραίοι, ως τάξη, παραβιάζουν κάθε ρύθμιση του εμπορίου που έχει θεσπίσει το υπουργείο Οικονομικών, καθώς και τις εντολές αυτού του τμήματος, και γι' αυτόν τον λόγο εκδιώκονται από το Τμήμα.2. Εντός 24 ωρών από την παραλαβή της εντολής αυτής από τους Διοικητές, όλοι οι άνθρωποι της κατηγορίας αυτής θα εφοδιαστούν με ειδικές κάρτες και θα υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν τις περιοχές τους. Στην περίπτωση που κάποιος, παρά από αυτήν την προειδοποίηση, επιστρέψει στο σπίτι του θα συλληφθεί και θα τεθεί υπό περιορισμό έως ότου σταλεί στη φυλακή, εκτός κι αν τους χορηγηθεί ειδική άδεια από αυτό εδώ το Αρχηγείο (σ.σ. το Αρχηγείο του στρατού εννοεί).3.Δεν θα δοθεί καμία άδεια στους Εβραίους να επισκεφτούν το Αρχηγείο, προκειμένου να κάνουν προσωπική αίτηση για να αποκτήσουν την άδεια να συνεχίσουν να ασκούν το εμπόριό τους.'

-Με διαταγή του Γενικού Στρατηγού, Οδυσσέα Γκραντ.

Εικόνα
Ο αρχιστράτηγος των Βορείων και μετέπειτα Πρόεδρος των ΗΠΑ, Οδυσσέας Γκραντ.


Αυτό επέβαλλε η Γενική Οδηγία Νο.11 -πιο γνωστή σήμερα ως η 'Εβραϊκή Οδηγία'- που εξέδωσε ο στρατηγός των Βορείων στις 17 Δεκεμβρίου του 1862, ένα χρόνο μετά την έναρξη του Αμερικανικού Εμφυλίου, διατάζοντας επί της ουσίας κάθε Εβραίο που ζούσε στην περιοχή που ήλεγχε στρατιωτικά να εγκαταλείψει το σπίτι του μέσα σε μια μέρα. Χιλιάδες άνθρωποι που ζούσαν στο νότιο Ιλιννόις, στο Κεντάκι, στο Δυτικό Τενεσί και στον Μισισιπή αναγκάστηκαν να ξεσπιτωθούν και να αφήσουν πίσω την περιουσία τους. Ποιος ήταν ο λόγος όμως αυτού του ρατσιστικού παραληρήματος, όπου έφτασε στο σημείο να θεωρεί ξεχωριστή κοινωνική τάξη τους Εβραίους, διαχωρίζοντάς τους απ' τους υπόλοιπους Αμερικανούς, είτε μιλάμε για πλούσιους, είτε για φτωχούς, είτε για αστούς κτλ;

Με αυτόν τον ακραίο και τελικά ανεπιτυχή τρόπο, ο στρατηγός Γκραντ προσπάθησε να ελέγξει το τεράστιο και παράνομο εμπόριο λαθραίου βαμβακιού, για το οποίο οι αρχές της εποχής κατηγορούσε τους Εβραίους. Ωστόσο, ένα μεγάλο μέρος του λαθρεμπόριου οφείλουμε να πούμε ότι το 'έτρεχαν' οι ίδιοι οι αξιωματικοί του, αλλά ναι, αυτούς δεν τους αγγίζεις, έχεις κι έναν πόλεμο να κερδίσεις. Τους αδύναμους όμως μπορείς να τους τσακίσεις.

Εικόνα
Αξιωματικοί του 69ου Τάγματος Πεζικού της Νέας Υόρκης

Ήταν αλήθεια ότι κάποιοι απ' αυτούς ήταν όντως Εβραίοι, αλλά επρόκειτο κυρίως για ανθρώπους που μετανάστευσαν πολύ πρόσφατα και ζούσαν πουλώντας μικροπροϊόντα στους στρατιώτες. Ένας μάλιστα απ' αυτούς που προσπάθησε να μπλεχτεί μ' αυτό το λαθρεμπόριο, ήταν και ο πατέρας του Γκραντ. Ο 68χρονος Τζέσε Γκραντ προσπάθησε να βάλει τον γιο του να μεσολαβήσει εκ μέρους μίας εβραϊκής οικογένειας που ζούσε στο Σινσινάτι, προκειμένου να αποκτήσει την άδεια να εμπορεύεται το βαμβάκι. Αυτή η ντροπιαστική απαίτηση του πατέρα του – με τον οποίο ήδη οι σχέσεις τους ήταν τεταμένες- θεωρείται και από τους ιστορικούς, ως η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι και τον ώθησε να βγάλει αυτήν τη διαταγή, αποκλείοντας όλους τους Εβραίους από οποιαδήποτε ενασχόληση με το βαμβάκι.

Άντρες, γυναίκες και παιδιά, εκ των οποίων ελάχιστοι είχαν πραγματική συμμετοχή σ' αυτές τις δοσοληψίες, αναγκάστηκαν να μαζέψουν τα πράγματά τους και να φύγουν προς όπου θα τους διέταζαν οι στρατιώτες, συνήθως προς άγνωστη κατεύθυνση. Το γεγονός ότι πολλοί απ' αυτούς τους Εβραίους στήριζαν τον Γκραντ και τον στρατό των Βορείων, δεν φάνηκε να τους επηρεάζει καθόλου.

Η μεγάλη πλειοψηφία των εκτοπισμένων έχασε τα πάντα κατά τον ξεριζωμό της είδε τα σπίτια της να λεηλατούνται από στρατιώτες και πολίτες. Χαρακτηριστiκό είναι ότι πολλοί απ' αυτούς αρνήθηκαν να υπακούσουν την πιο αντισημιτική απόφαση που βγήκε ποτέ από την επίσημη κυβέρνηση των ΗΠΑ, και εγκατέλειψαν τα σπίτια τους μόνο υπό την απειλή της ξιφολόγχης. Μία από τις χειρότερες πράξεις θεωρείται ο ξεριζωμός 30 οικογενειών, άσχετων με το εμπόριο, από την πόλη Παντούκα του Κεντάκι και η μετέπειτα λεηλασία και καταστροφή των σπιτιών τους.

Εικόνα
Νεκροί επαναστάτες μετά από μάχη στη Βιρτζίνια στις 3 Μαΐου του 1863.

Ακόμα και σήμερα, είναι δύσκολο να υπολογιστεί πόσες χιλιάδες Εβραίοι εκδιώχτηκαν απ' το σπίτι τους, κυρίως για δύο λόγους: πρώτον γιατί οι στρατιώτες είχαν την εντολή να διώχνουν μόνο όσους είχαν και τους δύο γονείς τους εβραϊκής καταγωγής, και δεύτερον γιατί οι σκληρές μάχες σε αυτές τις περιοχές με τον στρατό των Νοτίων, απέτρεψαν τη νέα διαταγή να εφαρμοστεί πλήρως. Παράλληλα, παραμένει ερώτημα μέχρι σήμερα το αν ο στρατηγός Γκραντ σκόπευε να διώξει τους Εβραίους και απ' το στράτευμά του.

"Οικογένειες οδηγήθηκαν μακριά απ' τα σπίτια τους, στερήθηκαν την ελευθερία τους και τραυματίστηκαν στην προσπάθειά τους να προστατέψουν την περιουσία τους, χωρίς να έχουν παραβιάσει κανένα νόμο αυτού του κράτους", δήλωσε σε ανακοίνωσή της η United Order, μία 'κολλεκτίβα' -ας την πούμε έτσι- χριστιανικών εκκλησιών της εποχής.

Για τους Εβραίους που είχαν ζήσει αιώνες διωγμών στον Παλιό Κόσμο, ο Νέος υποσχόταν ότι θα τους κρατούσε μακριά απ' τα πογκρόμ και την κυβερνητική βία. Αλλά να που όλος αυτός ο εφιάλτης ξαναζωντάνευε.

Και θα αναρωτηθεί κάποιος, γιατί τόσο χαμός για το βαμβάκι; Γιατί να μη διώξουν τους Εβραίους για κάποια άλλη εμπορική τους συναλλαγή; Η αλήθεια είναι ότι ένας από τους πολύ σημαντικούς υλικούς λόγους του εμφυλίου, ήταν το βαμβάκι. Ο κόσμος ήθελε το βαμβάκι που παρήγαγαν οι Νότιοι, το οποίο ως επί το πλείστον το μάζευαν οι μαύροι σκλάβοι. Ο Βορράς το χρειαζόταν, καθώς μπορούσε να βγάλει τεράστιο κέρδος αγοράζοντάς το απ' τους Νότιους και μεταπουλώντας το στις βόρειες αλλά και ευρωπαϊκές (κυρίως αγγλικές) μονάδες επεξεργασίας. Το ανεξέλεγκτο εμπόριο που γινόταν στις γραμμές της μάχης ήταν ένα τεράστιο πρόβλημα για τον στρατό των Βορείων: προσπαθούσαν να καταστείλουν μία επανάσταση, τη στιγμή που το λαθρεμπόριο έδινε χρήματα και εφόδια στους Νότιους επαναστάτες για να συνεχίζουν τον αγώνα τους. "Δεν μπορούμε να κάνουμε εμπόριο και πόλεμο με τον ίδιο λαό ταυτόχρονα", είχε δηλώσει κάποια στιγμή εξοργισμένος ο Γουίλιαμ Σέρμαν, ένας απ' τους σημαντικότερους υποστράτηγους των Βορείων.

Εικόνα
Εθελοντές απ' το Οχάιο, οι οποίοι πολέμησαν στο Πεζικό των Βορείων.

Η παρέμβαση του Αβραάμ Λίνκολν

Ιστορικά, αυτή θεωρείται ως η πρώτη φορά που οι Αμερικανοί Εβραίοι ενώθηκαν και αντέδρασαν οργανωμένα διεκδικώντας καλύτερη μεταχείριση από την ίδια τους την κυβέρνηση. Τότε ήταν που ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Αβραάμ Λίνκολν δέχτηκε απεσταλμένους των ανθρώπων της πόλης του Πάντουκα στον Λευκό Οίκο. Προκαλεί μάλιστα ενδιαφέρον το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της συζήτησης αυτών των δύο πλευρών έγινε με έναν αλληγορικό τρόπο, σχεδόν ποιητικό, συνδέοντας τους Αμερικανούς Εβραίους με τον αρχαίο λαό του Ισραήλ και την Γη της Επαγγελίας. Λέγεται ότι ο Λίνκολν τους είπε: "ώστε τα παιδιά του Ισραήλ εκδιώχθηκαν απ' τον ευτυχισμένη γη της Χαναάν", για να του απαντήσουν "Ναι, και γι' αυτό ήρθαμε στην αγκαλιά του Πατέρα Αβραάμ, ζητώντας προστασία". Και ο Πρόεδρος ανταπάντησε "και αυτήν την προστασία θα την έχετε αμέσως". Και έτσι ακύρωσε αμέσως αυτήν τη διαταγή.

Εικόνα
Ο Λίνκολν στο πεδίο της μάχης του Μέριλαντ, τον Οκτώβριο του 1862.

Ο μετανιωμένος Γκραντ

Το 1868, ο Γκραντ εξελέγη Πρόεδρος των πραγματικά Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς ο πόλεμος με τις νότιες πολιτείες, είχε τελειώσει, είχε κερδηθεί και εκείνες δεν είχαν καταφέρει να αποσπαστούν. Σε μια 'απόπειρα απολογίας' για την τότε διαταγή του, την οποία είχε χαρακτηρίσει "απερίσκεπτη" και "παρεκκλίνουσα", ισχυρίστηκε μεταξύ άλλων: "δεν έχω καμία προκατάληψη εναντίον καμίας τάξης ή φυλής, αλλά θέλω ο κάθε άνθρωπος να κρίνεται με βάση τη δική του προσωπική αξία".

Όσο παράδοξο και αν ακούγεται, τα χρόνια της προεδρίας του θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως η χρυσή εποχή για τους Αμερικανούς Εβραίους. Ήταν εκείνος που έστειλε αντιπροσωπεία Εβραίων στη Ρουμανιά για να ζητήσει να σταματήσει η καταπίεση των εκεί ομόθρησκων τους από την κυβέρνηση της χώρας, ήταν εκείνος που επέτρεψε την πλήρη ανεξιθρησκεία στα σχολεία και απαγόρευσε να διδάσκουν οτιδήποτε μισαλλόδοξο αφορούσε τις θρησκείες εκτός του χριστιανισμού, ήταν εκείνος ο πρώτος Πρόεδρος που θα είχε τόσους πολλούς Εβραίους στην κυβέρνησή του.

Τόσο δημοφιλής έγινε ανάμεσα στην εβραϊκή κοινότητα, που έγινε ο πρώτος Αμερικανός Πρόεδρος που συμμετείχε στις θρησκευτικές εκδηλώσεις κατά τα εγκαίνια μίας οποιασδήποτε συναγωγής επί αμερικανικού εδάφους και συγκεκριμένα στα εγκαίνια της Συναγωγής της Ουάσινγκτον.
Φωτογραφίες: www.rarehistoricalphotos.com
https://www.oneman.gr/keimena/diabasma/ ... _term=Pos1
Jolly Roger
Δημοσιεύσεις: 8524
Εγγραφή: 06 Ιούλ 2018, 00:21
Phorum.gr user: Jolly Roger

Re: Σαν σήμερα.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Jolly Roger »

run
Δημοσιεύσεις: 9314
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 14:02
Phorum.gr user: ran
Τοποθεσία: sterea ellada

Re: Σαν σήμερα.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από run »

https://www.onalert.gr/istoria/eoka-i-e ... oy/344912/




Κατά την διάρκεια της έκρηξης του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ αρκετοί εντάχθηκαν στις τάξεις της προκειμένου να πολεμήσουν ώστε να απελευθερωθεί η Κύπρος από τους Άγγλους και να αποκτήσουν την πολυπόθητη ανεξαρτησία τους.

Δύο από τους αγωνιστές αυτούς έμελλε να «μείνουν» στην ιστορία. Πρόκειται για τους Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι «μάρτυρες» του Κυπριακού Αγώνα, που εκτελέσθηκαν από τους Άγγλους και σημάδεψαν μια ολόκληρη γενιά αλλά και την ιστορία ενός λαού.

Ο Μιχαλάκης Καραολής γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1933 στο Παλαιοχώρι Πιτσιλιάς και ήταν το τέταρτο παιδί του Σάββα και της Παναγιώτας Καραολή. Αποφοίτησε από την Αγγλική Σχολή Λευκωσίας και διορίστηκε δημόσιος υπάλληλος. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τον στίβο ως αθλητής του ΑΠΟΕΛ. Εντάχθηκε από τους πρώτους στην ΕΟΚΑ και πήρε μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα με την ομάδα του Πολύκαρπου Γεωρκάτζη.

Στις 28 Αυγούστου 1955, μαζί με τον συναγωνιστή του Ανδρέα Παναγιώτου σκότωσαν τον αστυνομικό Ηρόδοτο Πουλλή, την ώρα που παρακολουθούσε μια συγκέντρωση του ΑΚΕΛ. Ο Παναγιώτου διέφυγε, ενώ ο Καραολής συνελήφθη σε ενέδρα από τις αγγλικές δυνάμεις και φυλακίστηκε στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας.

Στις 28 Οκτωβρίου καταδικάσθηκε σε θάνατο, παρότι η σφαίρα που σκότωσε τον ελληνοκύπριο αστυνομικό προερχόταν από το όπλο του Παναγιώτου. Οι Άγγλοι δεν του συγχώρησαν ότι κατά τη διάρκεια της ανάκρισης δεν είχε αποκαλύψει τους συναγωνιστές του.

Ο Ανδρέας Δημητρίου γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1934 στον Άγιο Μάμα Λεμεσού και καταγόταν από πάμπτωχη πολυμελή οικογένεια.

Φοίτησε για τρία χρόνια στο Νυχτερινό Γυμνάσιο Αμμοχώστου και στη συνέχεια έπιασε δουλειά σε κατάστημα εκρηκτικών και κυνηγετικών ειδών.

Από μικρός αναμίχθηκε στον συνδικαλισμό και διατέλεσε γραμματέας της Συντεχνίας Αχθοφόρων. Νεαρός αγωνιστής της ΕΟΚΑ, πρωτοστάτησε στην αρπαγή οπλισμού από τις κατοχικές αρχές της Αμμοχώστου.

Τα όπλα προωθήθηκαν σε διάφορες αντάρτικες ομάδες, οι οποίες μέχρι τότε ήταν εφοδιασμένες σχεδόν μόνο με κυνηγετικά. Στις 22 Νοεμβρίου 1955 κατηγορήθηκε ότι πυροβόλησε και τραυμάτισε στην Αμμόχωστο τον πράκτορα της «Ιντέλιτζενς Σέρβις», Σίντνεϊ Τέιλορ. Συνελήφθη και καταδικάσθηκε σε θάνατο.

Στις 10 Μαΐου 1956, ο Μιχαλάκης Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου απαγχονίστηκαν στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας. Η γενναία στάση τους μπροστά στους δημίους τους και το γεγονός της θανάτωσής τους προκάλεσαν παγκόσμια αντίδραση και κατακραυγή.

Την προηγούμενη μέρα (9 Μαΐου 1956) στην Αθήνα, 4 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τις συγκρούσεις αστυνομικών και διαδηλωτών, που ζητούσαν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Προς τιμήν των δύο ηρώων Καραολή-Δημητρίου, πολλοί δρόμοι στην Ελλάδα και την Κύπρο φέρουν το όνομά τους.

Πηγή: San simera



αθανατοι ηρωες
αθάνατος καραίσκος" ρωτηκσα τον μπουτζον μου πασά και μουπε να μη σε προσκυνησω"
Άβαταρ μέλους
Juno
Δημοσιεύσεις: 17974
Εγγραφή: 01 Απρ 2018, 01:46

Re: Σαν σήμερα.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Juno »

30 Ιουνίου 1913: Η σφαγή του Δοξάτου

Εικόνα


«Σταματά ο νους μου. Τραγικωτέρας σκηνάς δεν δύναται να φαντασθή ο νους του ανθρώπου». «1.500 γυναικόπαιδα εσφάγησαν∙ όπου επεράσαμεν, δεν εβλέπαμεν τίποτε άλλο παρά κεφαλάς και πόδια παιδιών, γυναικών και ανδρών. Εις την οικίαν του ιερέως όταν εισήλθομεν, ευρέθην προ φρικώδους θεάματος∙ ο ιερεύς κομμένος εις δύο και κρεμασμένος εις τον τοίχον! Επίσης και η σύζυγός του με βγαλμένα τα μάτια και όλα τα παιδιά του κατακρεουργημένα κατά τον πλέον φρικώδη τρόπον. Πλην των άλλων απήγαγον και 150 κορίτσια του χωριού. Αφού εισήλθομεν εις το χωρίον, όσοι ήσαν ζωντανοί, χωσμένοι εις υπόγεια ή άλλα μέρη εξήρχοντο γυμνοί και τρελλοί φωνάζοντες εκδίκησιν κατά των εντοπίων Τούρκων και Βουλγάρων».
Με αυτά τα λόγια περιέγραψε ο Κύπριος εθελοντής, Μιχαλάκης Γεωργιάδης στην επιστολή που έστειλε στον αδερφό του, τη σφαγή στο χωριό Δοξάτο της Δράμας.
Ήταν 30 Ιουνίου 1913 όταν τα βουλγαρικά στρατεύματα μπήκαν στο χωριό Δοξάτο και έσφαξαν συνολικά 650 κατοίκους.
Μετά τις θηριωδίες σε βάρος του άμαχου πληθυσμού έλουσαν με πετρέλαιο τα σπίτια και πυρπόλησαν το χωριό. Συνολικά έκαψαν 250 σπίτια και 80 καταστήματα και το όμορφο Δοξάτο της Δράμας που φημιζόταν για τα πλούτη του μετατράπηκε σε κολαστήριο.

Εικόνα
Το Δοξάτο βρέθηκε στο στόχαστρο το 1913. Το μαρτυρικό χωριό της Δράμας χτυπήθηκε άλλες δύο φορές το 1917 και το 1941.

Κατά τη διάρκεια του Α’ Βαλκανικού Πολέμου το 1912 το χωριό Δοξάτο και η περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας καταλήφθηκε από τους Βούλγαρους, οι οποίοι έδιωξαν τους Έλληνες διοικητές του χωριού.

Την επόμενη χρονιά διεξήχθη ο Β’ Βαλκανικός πόλεμος και ο ελληνικός στρατός με αρχιστράτηγο τον Βασιλιά Κωνσταντίνο Α’ ανέλαβε να ελευθερώσει τις περιοχές της Μακεδονίας που ήταν υπό βουλγαρική κατοχή. Αφού κατέλαβε αρχικά την Καβάλα και τις Σέρρες συνέχισε με επιτυχία την προέλαση του προς τη Δράμα.

Τα ελληνικά στρατεύματα ανάγκασαν τους Βούλγαρους σε υποχώρηση. Πριν εγκαταλείψουν την περιοχή της Δράμας, πραγματοποιήθηκε ανταλλαγή πυρών μεταξύ Ελλήνων ανταρτών και των Βουλγάρων στρατιωτών. Τότε οι δεύτεροι προφασιζόμενοι τους πυροβολισμούς επιτέθηκαν στο χωριό Δοξάτο.

30 Ιουνίου 1913. Εκείνο το πρωί πολλοί κάτοικοι είχαν πάει στην εκκλησία για να προσευχηθούν για την γιορτή των Αγίων Αποστόλων. Οι Βούλγαροι κύκλωσαν έφιπποι το χωριό και όρμησαν στους ανυπεράσπιστους κατοίκους. Ανάμεσα στους αμάχους ήταν γέροι, γυναίκες και παιδιά. Η δολοφονική τους δράση δεν είχε όρια.

https://www.mixanitouxronou.gr/wp-conte ... 00x346.jpg
Πτώματα αντρών μετά τη σφαγή στο Δοξάτο

Για ώρες έσφαζαν τους κατοίκους και τους αποκεφάλιζαν. Αφού πρώτα βίασαν τις γυναίκες μετά τις κατακρεούργησαν με τα σπαθιά τους. Όσοι κάτοικοι έτρεχαν στον κάμπο να ξεφύγουν τους εκτελούσαν. Το ίδιο συνέβη και σε όσους είχαν κρυφτεί μέσα σε σπίτια.

Τις πρώτες απογευματινές ώρες, τελείωσαν τις θηριωδίες σε βάρος των κατοίκων, έβαλαν φωτιά στο χωριό και το εγκατέλειψαν. Ανάμεσα στους Βούλγαρους ήταν και πολλοί Τούρκοι, οι οποίοι θεωρώντας ότι η Τουρκία είχε συμμαχήσει μαζί τους δεν αρνήθηκαν να επιτεθούν στους Έλληνες συγχωριανούς τους.

Λίγες ώρες μετά την αποχώρησή τους προσπάθησαν να επιστρέψουν για να θάψουν μερικά πτώματα για να κρύψουν τη σφαγή, αλλά ο ελληνικός στρατός πλησίαζε στη Δράμα και υποχώρησαν γρήγορα.

Εικόνα
Ο ελληνικός στρατός φτάνει στην καμένη πόλη και συναντά τις θηριωδίες του βουλγαρικού στρατού.

Οι Έλληνες στρατιώτες έγιναν δεκτοί ως σωτήρες από τους εναπομείναντες κατοίκους. Μόλις αντίκρισαν τις φρικαλεότητες ένιωσαν αποτροπιασμό. Ανάμεσα στους Έλληνες στρατιώτες ήταν και ένας Πλοίαρχος του Βρετανικού ναυτικού Cardale, ο οποίος περιέγραψε όσα αντίκρισε στο Δοξάτο ως εξής:
«Κατά την είσοδον εις την πόλιν, το πρώτο όπερ προσέπεσεν εις τους οφθαλμούς μου, ήσαν αι αγέλαι κυνών καταβροχθιζόντων ανθρωπίνους σάρκας. Η πόλις τελείως κατεστραμμένη εφαίνετο έρημος, ως εκ τούτου δε ηναγκάσθην να φωνάξω επανειλημμένως δια να εμφανισθώσι γραίαι τινές εκ των ερειπίων. Όλα τα πτώματα ήσαν διάτρητα υπό τον λογχών και έφερον ίχνη απίστευτων ακρωτηριασμών. Οι τοίχοι των οικιών είχον ρυπανθεί από αίματα, εις το ύψος έξι ποδών από τους εδάφους, τουθ’ όπερ εξηγείται, κατά το λέγειν των επιζώντων εκ του ότι τα δυστυχή θύματα δεν είχον σφαγεί αμέσως, αλλά εθανατούντο δια λογχισμών»

Εικόνα
Μαυροφορεμένες γυναίκες στο Δοξάτο Δράμας. 74 από τους άντρες που οδηγήθηκαν όμηροι στη Βουλγαρία πέθαναν από τα βασανιστήρια που υπέστησαν

Τα επόμενα χρόνια έγιναν προσπάθειες ανοικοδόμησης του χωριού, αλλά οι Βούλγαροι χτύπησαν ξανά το 1917, αυτή τη φορά ως σύμμαχοι των Γερμανών. Τότε εισέβαλαν το μαρτυρικό Δοξάτο και πήραν ομήρους αρκετούς άντρες και τους έστειλαν στη Βουλγαρία.
Τον Σεπτέμβριο του 1941 η ιστορία επαναλήφθηκε. Βουλγαρικά αποσπάσματα εκτέλεσαν ξανά 350 κατοίκους του Δοξάτου έπειτα από επίθεση ανταρτών εναντίον τους. <--- αυτό που λέμε πως τα κουμούνια δημιουργούσαν μάρτυρες με αυτόν τον τρόπο. Έκαναν επίθεση στα μουλωχτά και μετά τη πλήρωνε το κοντινότερο χωριό.
How are Albanians distorting history
Leporello έγραψε: 24 Ιαν 2019, 18:07 Nέα τζουνιά! Ο Αβέρωφ με αυτά που δήλωνε το ... 1962 θα διαψεύσει ΕΜΕΝΑ που μιλάω την γλώσσα.
Leporello: γιατί ο Αβέρωφ δεν ήξερε τι έλεγε!
Άβαταρ μέλους
Drexler
Δημοσιεύσεις: 8047
Εγγραφή: 26 Ιουν 2018, 11:43

Re: Σαν σήμερα.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Drexler »

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ «ΦΕΥΓΕΙ» Ο ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ

Εικόνα

Γράφει η Κορίνα Πενέση

Ο Στρατής Μυριβήλης, ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της γενιάς του ΄30, πατριώτης και λυρικός πεζογράφος του Αιγαίου, ένας «αδιάλλακτος της λογοτεχνίας» σε συνεχή αναζήτηση της ελληνικότητας, γεννήθηκε στην υπόδουλη ακόμη Συκαμιά της Λέσβου το 1890. Ανήκει στη γενιά εκείνη που πολέμησε για την ανόρθωση του ελληνισμού κατά τους βαλκανικούς πολέμους, που παρακολούθησε με πόνο τη Μικρασιατική Καταστροφή και την κατάρρευση της Μεγάλης Ιδέας και τελικά στράφηκε σε έναν ενδοσκοπικό εθνικισμό, αναζητώντας με πάθος τα διακριτικά της ελληνικής συνείδησης στην ελληνική γη και στη λαϊκή παράδοση.

Ο Μυριβήλης λοιπόν (του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Ευστράτιος Σταματόπουλος) γεννήθηκε στη Σικαμνιά της Λέσβου το 1892. Ήδη από τα γυμνασιακά του χρόνια προσχώρησε στο δημοτικισμό και πρωτοστάτησε σε μαθητικές κινητοποιήσεις υπέρ της δημοτικής.

Η κήρυξη του πολέμου του 1912 βρήκε τον Μυριβήλη φοιτητή της Νομικής και της Φιλοσοφικής Σχολής στην Αθήνα. Μαζί με άλλους Λέσβιους νέους και κατόπιν διαβήματος στον Ελ. Βενιζέλο κατατάχθηκε εθελοντής και έφυγε για το μέτωπο. Έτσι ξεκίνησε η μακρά θητεία του σε όλους τους πολέμους της γενιάς του, τους Βαλκανικούς και τη Μικρασιατική Εκστρατεία.

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή επέστρεψε στο νησί του, όπου άρχισε να εκδίδει κάποιες εβδομαδιαίες και ημερήσιες εφημερίδες. Το 1932 εγκαταστάθηκε μονίμως στην Αθήνα, όπου και ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας Δημοκρατία (1930-33), ενώ το 1938 διορίστηκε υπάλληλος στη Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων. Εργάστηκε ως χρονογράφος και λογοτεχνικός συνεργάτης σε διάφορες εφημερίδες , ενώ σημαντική ήταν και η θητεία του στο ραδιόφωνο με εβδομαδιαίες εκπομπές. Εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας το 1958, υπήρξε ιδρυτικό μέλος, πρόεδρος και αντιπρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας των Λογοτεχνών της Ελλάδος, ιδρυτικό μέλος, αντιπρόεδρος και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Λογοτεχνών, καθώς και αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου.

Υπήρξε μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Ακαδημίας Αθηνών και τιμητικό μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Γραμμάτων και Τεχνών. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας και το Σταυρό του Ταξιάρχη του Βασιλικού Τάγματος του Γεωργίου Α΄.

Είχε ακόμα προταθεί από την Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών ως υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1963).

Πέθανε άρρωστος από βρογχοπνευμονία στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού στην Αθήνα.

Κατά τον Ηλία Βενέζη ο Στρατής Μυριβήλης υπήρξε ο «γενάρχης» της Αιολικής Λογοτεχνίας και σημαντικός πεζογράφος της Γενιάς του ΄30. Καθιερώθηκε κυρίως ως συγγραφέας μυθιστορημάτων και διηγημάτων, αν και το έργο του ως χρονογράφου είναι ιδιαίτερα ογκώδες. Τα έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.

Όμως εκτός από σπουδαίος λογοτέχνης ήταν και φανατικός αντικομουνιστής. Ο άνθρωπος αυτός που προτάθηκε τρεις φορές για το Νόμπελ έκανε μια εκπληκτική ομιλία στην Καλαμάτα, το Νοέμβριο του 1948, με θέμα τον κομμουνισμό και το παιδομάζωμα. Παραθέτω ένα του απόσπασμα :

«Γνήσιος κομμουνιστής, είναι εκείνος που θα μπορέσει, κάτω από μια σοφή, βαθιά ψυχολογημένη και επίμονη κατηχητική καθοδήγηση, να σκοτώσει μέσα του, όλα αυτά τα λογικά και συναισθηματικά στοιχεία, που αποτελούν την ιδιομορφία του εθνικού πολιτισμού μας… Όταν αυτό κατορθωθεί, όταν η εθνική σημαία από σύμβολο ενότητας φτάσει να μεταβληθεί σε παλιοκούρελο μέσα στη συνείδηση του κατηχουμένου, τότε ο κατηχούμενος είναι ώριμος πια για να χτυπήσει το μαχαίρι στην καρδιά της πατρίδας του…

Ο κομμουνιστής είναι μέλος μιας νέας φυλής, ενός νέου τύπου ανθρώπου. Η νέα αυτή φυλή κατασκευάζεται σαν ένα είδος κουρελλά, από τα ρετάλια όλων των φυλών, όλων των λαών, όλων των εθνών. Η δύναμη που κινεί τη σατανική μηχανή του είναι το μίσος. Ο κομμουνιστής, για να προχωρήσει πρέπει να μάθει να μη λυπάται τον άνθρωπο. Για να γίνει αυτό πρέπει να πιστέψει πως το έγκλημα, η ψευτιά, η λεηλασία, η εκπόρνευση, η κλεψιά, ο βιασμός, δεν είναι πια κακουργήματα μόνο, είναι πράξεις πολιτικές, που επιτρέπονται και επιβάλλονται για έναν πιστό του κόμματος.

Όλη αυτή η τερατώδης παιδαγωγική, στηρίζεται πάνω σε μια βάση μεσσιανικής ευτυχίας. Θα σφάξουμε, θα κάψουμε, θα βασανίσουμε, θα ατιμάσουμε, θα κλέψουμε, θα βιάσουμε για να κατασκευάσουμε τον μελλοντικό Παράδεισο της ανθρωπότητας… Πότε αυτό; Άγνωστο. Κάποτε.

Όταν ένας κατηχούμενος πάθει την κομμουνιστική διαφοροποίηση, είναι πια ώριμος να προδώσει τον τόπο του, τους δικούς του, τους φίλους του, τους γονείς του, κάθε τι που είναι δεμένο με την καρδιά και με το αίσθημα του ανθρώπου. Τότε πια, δεν έχει βούληση για να θέλει. Άλλος, θέλει για λογαριασμό του. Αυτός, απλώς εκτελεί. Δεν έχει δικαίωμα να σκέφτεται και να αποφασίζει. Η σκέψη και ο στοχασμός είναι δικαιώματα του κόμματος. Το κόμμα είναι ο εγκέφαλος και η καρδιά της νέας φυλής των ανθρώπων του Κομμουνισμού.

Δεν υπάρχουν Έλληνες κομμουνιστές. Όταν κανείς γίνει συνειδητός κομμουνιστής παύει να είναι Έλληνας. Γι’ αυτό και το κόμμα λέγεται Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας και όχι Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα. ‘Όταν κάποτε καταλάβουν αυτό το απλό και αδιαφιλονίκητο πράγμα τα κράτη, θα αφαιρέσουν αμέσως την εθνική υπηκοότητα από όλα τα άτομα που ανήκουν στη νέα κομμουνιστική φυλή. Όσο δεν το κάνουν, και όσο δεν συγκεντρώνουν όλα αυτά τα άτομα έξω από τα εθνικά σύνορα, και έξω από την εθνική κοινωνία, θα έχουν τον εχθρό μέσα στα τείχη, για να υπονομεύει το φρούριο της ειρηνικής των ζωής από μέσα.

Η κομμουνιστική φυλή, ζει μια ζωή τερατώδη, αληθινά, πραγματικά μεταφυσική. Ο κομμουνιστής, ο διαφοροποιημένος πια κομμουνιστής, δεν βλέπει όπως βλέπουν όλοι οι άνθρωποι, δεν ακούει όπως ακούν οι άλλοι, δεν διαβάζει όπως διαβάζουν οι άλλοι. Εκατόν είκοσι χιλιάδες υπολογίζονται οι άοπλοι και αθώοι άνθρωποι που σφάχτηκαν από τους κομμουνιστές της Ελλάδος, από τα χρόνια της Κατοχής ως το 1948. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, κοριτσάκια, βρέφη. Μόνο γιατί επέμειναν να είναι Έλληνες αδιαφοροποίητοι…

Ο Άρης Βελουχιώτης το είχε διακηρύξει αφελέστατα: «Εφτάμισυ εκατομμύρια Έλληνες είναι», είπε σε μια συζήτηση. «Απ’ αυτούς θα μείνουν τρία εκατομμύρια, και πολύ τους είναι». Κάθε αληθινός κομμουνιστής, βρίσκει σήμερα πολύ λογική και φρόνιμη τούτη τη σκέψη εκείνου του ανθρωποφάγου. Ένας ποιητής του κόμματος από την Ήπειρο, του έβγαλε έναν τόμο ποιήματα, που τον εξυμνεί και τον θαυμάζει. Ένας άλλος από τη Μυτιλήνη, έβγαλε άλλον έναν τόμο, όπου λιγώνεται από τη μεγαλοπρέπεια του δεκεμβριανού ανθρωποσφαγείου των άοπλων Αθηναίων, το 1944. Ένας τρίτος αλήτης της λογοτεχνίας, έγραψε τρίτο βιβλίο: «Τον μεγάλο Δεκέμβρη». Είναι τρελοί αυτοί οι άνθρωποι; Όχι. Είναι απλώς κομμουνιστές. Είναι διαφοροποιημένοι πρώην Έλληνες, που τώρα πια ανήκουν στη νέα φυλή…

Τριακόσια δέκα έξι χρόνια είχε ν’ ακουστεί στον τόπο μας η λέξη «παιδομάζωμα», η πιο ανατριχιαστική λέξη που έπλασε ο ελληνικός λαός με το αίμα, με το δάκρυ και με την πιο τρυφερή του σάρκα. Το ανάφερε η ιστορία μονάχα. Με αποτροπιασμό το ανάφερε και η λαογραφία μας με τα τραγούδια-μοιρολόγια, που διασώθηκαν από εκείνο το πανελλήνιο σύθρηνο. Και κατόπιν, σαν ήθελαν πια οι άνθρωποι να χαρακτηρίσουν τη βαρβαρότητα και την αγριότητα κείνης της εποχής, λέγανε: «Την εποχή που γινόταν το παιδομάζωμα». Και εννοούσαν μιαν εποχή άγριας βαρβαρότητας, που οι μητέρες δάκρυζαν αίμα, και οι πατέρες καταριόνταν την ερωτική χαρά του γάμου, που έσπερνε τόση θλίψη και τόσο σπαραγμό μέσα στο σπίτι τους.

Ο Κομμουνισμός δεν επιτρέπει την ύπαρξη των ελεύθερων λαών και των ελεύθερων ανθρώπων. Όσους Έλληνες δεν πρόφτασε να σφάξει ο Γερμανός, ο Βούλγαρος, ο Ιταλός και ο Αλβανός, βάλθηκε να τους σφάξει ο κομμουνιστής. Τρία εκατομμύρια Έλληνες είναι αρκετοί να ζήσουν. Έτσι είχε αποφασίσει ο Άρης Βελουχιώτης, ένας από τους εργολάβους του εξανδραποδισμού της φυλής μας…

Κι εμείς;… Εμείς που αρνηθήκαμε να υποταχθούμε τόσο στον Γερμανό όσο και στον Σλάβο κατακτητή;… Εμείς τι κάνουμε; Τί κάνουμε σαν κράτος; Τι κάνουμε σαν έθνος; Τί κάνουμε σαν εκπρόσωποι του λαού; Τι κάνουμε σαν λόγιοι, σαν επιστήμονες, σαν μέλη ζωντανά του ζωντανού ελληνικού οργανισμού που τεμαχίζεται, που στρεβλώνεται, που μολύνεται, που μαχαιρώνεται και μαγαρίζεται, ως τα πιο ιερά, τα πιο άγιά του άδυτα; Φιλολογία κάνουμε. Και ψηφίσματα κάνουμε, που τα δημοσιεύουμε από βραδύς στις εφημερίδες μας, τα διαβάζουμε το πρωί και κοιμούμαστε με ελαφριά συνείδηση το βράδυ. Αυτό κάνουμε…

Δίνουμε το χέρι σ’ αυτούς που μπήγουν το μαχαίρι στη ράχη των στρατιωτών μας… Και τους βλέπουμε να χύνουν στάλα στάλα το φαρμάκι στην ψυχή των φτωχών, που πεινούν και έχουν στον νου τους μόνο την αδειανή κοιλιά τους. Τους ανεχόμαστε στα σπίτια μας σαν φίλους ιδεολόγους. Τους ανεχόμαστε και τους χειροκροτούμε στα θέατρά μας σαν προπαγανδιστές. Σαν ηθοποιούς και σαν επιθεωρησιογράφους και σαν σκηνοθέτες και σαν ομιλητές ουδετέρων διαλέξεων. Και στα σχολεία μας σαν κρυφοκουκουέδες. Και στις εφημερίδες μας και στα περιοδικά μας σαν συνεργάτες. Και στην Ακαδημία μας σαν ακαδημαϊκούς. Και σ’ όλες τις κρατικές μας υπηρεσίες. Και τους προστατεύουμε σαν βουλευτές. Και τους ενισχύουμε σαν πλούσιοι. Και παίζουμε άνανδρα με μερικές ηχηρές λέξεις που τις ρίχνουν οι κομμουνιστές στους ηλίθιους για δόλωμα και στους προπαγανδιστές τους για δίχτυα: Η δημοκρατία. Και η ελευθερία σκέψεως. Και η αστράτευτη τέχνη. Και ο αγνός ιδεολόγος. Και ο ουδέτερος αριστερός και ο πληρωμένος βιβλιοπώλης που πλασάρει μπροσούρες στους εφήβους. Και το δήθεν φιλολογικό περιοδικό που δημοσιεύει τα έμμετρα εμετά του Ελιάρ για τον «Κόκκινο Δεκέμβρη». Και τις προσφωνήσεις τον γραικύλων ποιητών της Αθήνας προς τον ξένο υβριστή. Όλη αυτή η σαπρία είναι υπό την προστασία μας, τη φανερή και την κρυφή…

Ποιός είναι λοιπόν ο μυστικός αυτός προστάτης των συνοδοιπόρων, των δημοσιογράφων, των λογίων, των υπαλλήλων, που εμποδίζει το χέρι της Ελλάδας να ξετινάξει από πάνω της τα παράσιτα της σιγανής φθοράς;… Ο πολιτευόμενος που ξέχασε πως είναι εθνικός απόστολος και εθνικός αγωνιστής και έγινε επαγγελματίας της Βουλής, και δούλος της συναλλαγής…».

Οι κομμουνιστές, … Ίδιοι τότε, ίδιοι και τώρα…Αμετανόητοι, ανάλγητοι και αιωνίως ψεύτες.

Το μόνο που κάνουν είναι να διαστρεβλώνουν πλήρως την Ιστορία και τα γεγονότα.

Μια ζωή προδότες, μια ζωή ψεύτες, μια ζωή δολοφόνοι, μια ζωή κομμουνιστές…
Με λογισμό και μ' όνειρο τσακίζουμε το ημιπρολεταριάτο!
Άβαταρ μέλους
Chainis
Δημοσιεύσεις: 21281
Εγγραφή: 03 Απρ 2018, 19:39
Phorum.gr user: Chainis

Re: Σαν σήμερα.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Chainis »

26/07/1822 Δερβενάκια.

Η μαχη που καθόρισε το μέλλον της Ελληνικής επανάστασης.

Περίπου τέτοια ώρα ξεκίνησε η μάχη.
Όπου δεν κατάφερε να επικρατήσει ο ΕΛΑΣ εξοντωνοντας τις άλλες αντιστασιακες οργανώσεις δεν υπήρξαν και τάγματα ασφαλείας

Μάργκαρετ Θάτσερ:
Ο σοσιαλισμός είναι πολύ καλός μέχρι να τελειώσουν τα λεφτά των αλλων
Άβαταρ μέλους
ΜπλεΜπουμπυς
Δημοσιεύσεις: 20369
Εγγραφή: 17 Μάιος 2018, 07:28
Τοποθεσία: Πανταχου παρων

Re: Σαν σήμερα.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΜπλεΜπουμπυς »

Σαν σήμερα, 16/8/1936, η φασιστική δικτατορία της 4ης Αυγούστου του Ι. Μεταξά
οργανώνει καψίματα "ανθελληνικών" βιβλίων σε κεντρικές πλατείες πόλεων, κατά το παράδειγμα των Ναζί.
Η καταστροφή των βιβλίων πραγματοποιήθηκε λίγες μέρες μετά την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσιας.

Εικόνα
Οι ΗΠΑ θα πολεμανε την Ρωσια μεχρι τον ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ Ουκρανο !
Άβαταρ μέλους
ΜπλεΜπουμπυς
Δημοσιεύσεις: 20369
Εγγραφή: 17 Μάιος 2018, 07:28
Τοποθεσία: Πανταχου παρων

Re: Σαν σήμερα.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από ΜπλεΜπουμπυς »

Anda jaleo, jaleo
ya se acabó el alboroto
y vamos al tiroteo.
(Ξεσηκωθείτε,η διαμαρτυρία τελείωσε, κατευθυνόμαστε προς την σύγκρουση)


Εικόνα


Σαν σήμερα, στις 19 Αυγούστου 1936, εκτελείται ο σοσιαλιστής ποιητής Federico García Lorca, από το φασιστικό καπιταληστικο καθεστώς του Franco.
Οι ΗΠΑ θα πολεμανε την Ρωσια μεχρι τον ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ Ουκρανο !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ιστορία”