Γενιά της Αμαρτίας έγραψε: 30 Μαρ 2025, 15:32
Έβαλα έναν προκλητικό τίτλο, μάλλον σαν ερώτημα και όχι σαν δήλωση. Δεν ξέρω που να τοποθετήσω το νήμα.
Αυτές οι σκέψεις με βασανίζουν δημιουργικά απ' το πρωί.
Το διαπιστώνω από τις σπουδές μου. Δεν υπάρχει ευγενής άμιλλα, η δίψα για γνώση είναι το μεγάλο ανέκδοτο, όλα γίνονται για τους βαθμούς, και αύριο θα βγούμε απ' τη σχολή σαν τέρατα και όχι σαν άνθρωποι ή έστω υπεύθυνοι επαγγελματίες.
Ο ανταγωνισμός αυτός είναι σαν καρκίνος. Το βλέπω πλέον παντού στη ζωή μου. Παρωχημένο θέμα, θα πεις, αλλά σε κάποιες φάσεις σε χτυπάει σκληρά και το νιώθεις έντονα.
Δεν έχω πρόβλημα να τα βλέπω όλα μηδέν και να μη δείχνω έλεος σε κανέναν. Αλλά τι νόημα έχει να τους βλέπεις όλους σαν εχθρούς;
Πασχίζουν κι εκείνοι κι εγώ μαζί για κάτι καλύτερο για το εγώ μας, λες και είναι λύση αυτό για τα πάντα. Στην παρούσα συγκυρία, είναι πραγματικά εμετικό αυτό που συμβαίνει.
Αξίζει πάρα πολύ να απαντήσω στο ποστ σου.
Ξέρεις, όσο μεγαλώνεις, χωρίς να το καταλάβεις, αρχίζεις να φτιάχνεις άμυνες. Μερικές φορές για να προστατευτείς, άλλες για να μην πονάς.
Δεν μπορώ να σου πω τι είναι σωστό και τι λάθος. Δεν ξέρω.
Το μόνο που ξέρω, είναι τι ήταν σωστό για μένα:
να μην αλλάξω.
Και δεν το έκανα. Ούτε πρόκειται. Κι ας πληρώσω το τίμημα.
Στην πορεία θα δεις πολλά. Θα σε απογοητεύσουν. Μπορεί και να σε εκμεταλλευτούν — οικονομικά, επαγγελματικά, ανθρώπινα.
Μου έχει συμβεί. Και δεν σου κρύβω ότι κάποια στιγμή ένιωσα ότι δεν άξιζε να προσπαθώ.
Αλλά κατέληξα σε κάτι απλό:
Δεν πρόκειται να πουλήσω την ενσυναίσθησή μου για κανέναν.
Και τότε ήταν που άρχισα να κάνω πράγματα που δεν φανταζόμουν.
Άρχισα να πηγαίνω κάθε μέρα για κολύμπι μόνος μου — ακόμα και τον χειμώνα.
Ξεκίνησα να ζωγραφίζω και παίζω μπάσκετ.
Ξεκίνησα να γράφω ένα βιβλίο. Μπορεί να μην το εκδώσω ποτέ. Δεν με νοιάζει. Όταν με ρωτάνε που βρίσκω την ώρα; Αυτοί βρισκουν να ασχολούντε με ιντερνετ. Ακόμα και σε αυτό το φορουμ γράφτηκα επειδή είναι ποιο ανθρώπινο από τα Μέσα Κοινωνικής Δυκτίωσης.
Τα κάνω όλα αυτά για έναν λόγο:
για μένα. Όταν με κυριεύει το άγχος, όταν δεν μπορώ να αναπνεύσω, αυτά με κρατούν.
Ό,τι κι αν συμβεί, εγώ θα ζήσω όπως νιώθω. Με αξιοπρέπεια. Δίπλα στη σύζυγό μου, χωρίς να μπω στο παιχνίδι τους.
Και ξέρεις… Δεν στα λέει αυτά κάποιος που τα βλέπει απ’ έξω.
Στα λέω εγώ. Που στα 16 μου είχα μισό εκατομμύριο followers +. Τώρα είμαι 36. (όταν δεν με πιστεύουν τους δείχνω τις σελίδες που είναι ανενεργές και δεν τις χρησιμοποιώ).
Έγραφα ένα post και έβριζαν από κάτω ο ένας τον άλλο.
Δεν είχα καμία σχέση με όλο αυτό. Είχα ενσυνέσθήση & καλλιεργιμένη παιδεία για να αντιληφθώ τι παίζει.
Και το σταμάτησα συνειδητά και είμαι περίφανος για αυτό.
Δεν ήθελα να είμαι ένας επιρρεαστής συνιδήσης.
Άλλοι influencers το παίζουν σπουδαίοι.
Εμένα αυτό δεν με αφορά.
Αν υπάρχει κάτι που ίσως σε κάνει να σκεφτείς αλλιώς, είναι αυτό:
Το ίντερνετ που όλοι χρησιμοποιούμε… δεν ξεκίνησε για να ενώνει. Δεν ξεκίνησε για να δημιουργεί. Ξεκίνησε ως εργαλείο στρατιωτικής άμυνας (ARPANET).
Απλώς εξελίχθηκε. Δεν άλλαξε η ρίζα του.
Γι’ αυτό πιστεύω πως πρέπει να προστατεύουμε τον εαυτό μας, τους ανθρώπους γύρω μας, την κοινότητά μας.
Αν έχεις ενσυναίσθηση — κράτα την.
Μην την αφήσεις να γίνει εμπόρευμα.
Καλύτερα να πονέσεις, παρά να γίνεις κάτι που δεν είσαι. Βρες στιγμές για σένα. Υπάρχουν ώρεα πράγματα που μπορείς να ασχολήθεις.
Κι όσο με ενοχλούν πολλά, βρίσκω τον τρόπο και συνεχίζω.
Με απλότητα, με πίστη, με αξιοπρέπεια.
