20ος αιώνας - σύγχρονη μουσική

[ST48410]

Κάτι τέτοιο περιγράφεις;

ή έτσι νομίζω;

Για μένα ναι, αυτό έχει μικρότερο βαθμό τυποποίησης. Δεν φτάνει δομικά τις αλλαγές που έγιναν στην σοβαρή μουσική την ίδια εποχή (1960), αλλά σίγουρα δεν θα το έλεγα ελαφρά μουσική. Στέκει κάπου ανάμεσα. Καμία σχέση με τα άλλα videos που έβαλες.

[ST48410]

Για την οποία όμως δεν ενδιαφέρεται κανείς.

Ενδιαφέρομαι εγώ και ξέρω και άλλους που ενδιαφέρονται και γράφουν σύγχρονη μουσική επίσης.

Δεν ζει καθόλου ανάμεσα μας, παίζεται στη χάση και στη φέξη αν πέσει καμμιά κρατική επιχορήγηση.

Να πάμε μαζί να κάνουμε διαμαρτυρία που η Μενδώνη κατασπαταλά πόρους σε βλακείες λόγω άγνοιας. Τα έχω γράψει ξανά και ξανά.

Δεν ίσχυε στην εποχή του Μπαχ, του Μπετόβεν, του Βάγκνερ, του Μάλερ. Επί πλέον αυτά τα ακούει και σήμερα ο κόσμος.

Δεν μπορείς να συγκρίνεις εποχές που δεν υπήρχαν μέσα καταγραφής. Είναι άλλες οι κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν από τις αρχές του 20ου και ο κόσμος αποξενώθηκε από την τέχνη της εποχής του.

Ακούει όμως κανείς Νταλαπίκολα; κι ας είναι λυρικός, ρομαντικός με στυλ πιο συναισθηματικό. O λόγος που τον απωθεί ποιος είναι; Η σειρά.

Ακούω αλλά σπάνια. Όπως έγραψα παραπάνω είναι άλλοι οι λόγοι που αποξενώθηκε το κοινό γενικά από την τέχνη της εποχής του. Ο κόσμος δεν παρακολουθεί την σύγχρονη ζωγραφική κι ας μην έχει σειρές εκεί. Δεν είναι αυτός ο λόγος.

[ST48410]

Ας πούμε τις βασικές αρχές του 12φθογγου, για να μην λέμε τα ίδια.

Η βασική ιδέα είναι, χρησιμοποιώ υποχρεωτικά και τις 12 νότες μιας οκτάβας, με μία προκαθορισμένη σειρά. Μέχρι να παιχθούν και οι 12 δεν επαναλαμβάνω καμμία.

Αποφεύγω διαδοχές που θυμίζουν τονικότητα, δηλ. ποτε ντο-μι-σολ στη σειρά. Αντιθέτως το τρίτονο, ντο-φα# είναι η καλύτερη μου. Πχ do-fa#-mib-la-sib-m είναι μια καλή αρχή, αφού έβαλα 3 τρίτονα μέσα για όσους ξέρουν.

Μόλις τελειώσω τις ξαναπάω από την αρχή. Ή χρησιμοποιώ την καρκινική της μορφή, δηλ. καθρέφτη ή ανάποδα και τις δύο από την αρχή προς το τέλος, οπότε έχω τέσσερις από το θεωρητικά ίδιο υλικό.

Λέω θεωρητικά γιατί δεν ακούγεται αυτό με τίποτε. Σε μία αντιστικτική μορφή Αναγέννησης αυτά ακούγονται κι όλας. Στο 12φθογγο τα βλέπεις μόνο, είναι αδύνατον να φανταστείς την retrograde μιας σειράς ακουστικά στις περισσότερες περιπτώσεις. Αιτία η αρμονική σκάλα στην οποία υπακούει το αυτί πάντα.

Κι όταν μπλέξουν πολλές φωνές περιπλέκονται τα πράγματα και εκεί είναι όλη η ουσία ή ίσως και κάποια ελευθερία. Αλλά πάντοτε το κριτήριο είναι η διαφωνία. Η συγχορδία με τρίτες είναι θάνατος έστω κι αν εμφανιστεί τυχαία κάπου, πάντα πρέπει να αποφεύγεις.


Εδώ η τρίτη κατά σειρά δωδεκαφθογγική σύνθεση του Σαίνμπεργκ.

Είπα να μπούμε ομαλά στον 20 αιώνα, αλλά βιάζεσαι.

Η δωδεκάφθογγη σειρά και ο ολικός σειραϊσμός αργότερα είναι απλά εργαλεία. Δεν υπάρχει κανενός είδους υποχρέωση για τον συνθέτη. Με την έλευση της ατονικότητας υπάρχει μια αναζήτηση διαδικασιών που θα πήγαιναν το υλικό προς τα μπρος καθώς σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τους τρόπους αρμονικής και μελωδικής εξέλιξης της προηγούμενης εποχής. Έπαψες να έχεις πτώσεις, έπαψες να έχεις αρμονικές αλυσίδες, έπαψες να έχεις τονικό κέντρο από το οποίο όλα ξεκινούν και προς το οποίο όλα καταλήγουν. Έπαψες να έχεις τις συμμετρικές δομές (προτάσεις κλπ) που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες με την τονική μουσική. Έπρεπε να γίνουν προτάσεις για να μπορέσεις να παράξεις υλικό και να το δομήσεις κατάλληλα ως προς την νέα μουσική.
Η ατονικότητα όμως ήταν μαθηματικώς βέβαιο ότι θα έρθει. Γι αυτό σου είπα να βάλουμε μερικά έργα του προηγούμενου αιώνα πρώτα, να φανεί πως ήταν ιστορική αναγκαιότητα και κατάληξη. Από κει και πέρα θα μπορούσες να έχεις ή όχι δωδεκάφθογγο σύστημα. Θα μπορούσες να έχεις κάτι άλλο. Σίγουρα όμως χρειαζόταν ένα εργαλείο για την νέα κατάσταση. Μια χαρά έργα γράφτηκαν και στο δωδεκάφθογγο σύστημα. Θα μιλήσουμε για Webern όταν έρθει η ώρα του. Υπομονή.

Θέτετε πάρα πολλά ζητήματα σε κάθε ανάρτηση... Δεν σας προλαβαίνω

[ST48410]

Αυτό πληρεί τις προϋποθέσεις που έθεσες;

Σου έγραψα παραπάνω. Σειρά μου τώρα να ρωτήσω. Βλέπεις αντίστοιχης δυσκολίας πράγματα στις διασκευές του Λουσιέ στον Μπαχ;

[sharp]

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν υπάρχει πνευματικός μόχθος στη δουλειά του Λουσιέ. Αφού το έχεις για τόσο τετριμμένο, για κάντο να δούμε.

Κάνε ένα "ξεπατίκωμα" σε 5 λεπτά και ανέβασε το.

Δεν είμαι ο αρμοδιότερος να απαντήσει αφού θα έπρεπε να είμαι jazz πιανίστας ωστόσο θα επιχειρήσω να βοηθήσω. Τι είναι αυτό που βλέπεις στον Λουσιέ και σε κάνει να αναγνωρίζεις πνευματικό μόχθο σε κάτι τέτοιο στο τέλος του 20ου αιώνα; Είναι κάποιος ιδιαίτερος τρόπος αυτοσχεδιασμού; Κάποια ευφυής ή ιδιαίτερα καλόγουστη εναρμόνιση που δεν κάνει κάποιος άλλος τζαζίστας; Κάτι ιδιαίτερο στο walking bass που παίζει ο μπασίστας; Δομικά βλέπεις να σπάει το αρχικό έργο σε ενότητες με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο ώστε αυτό που ανασυνθέτει να έχει μακρομορφικά κάποια ξεχωριστή συμμετρία, κάποια ιδιαίτερη υπόσταση; Δεν ξέρω...

Αν έπρεπε να πάρω κάτι από Μπαχ και να κάνω κάτι ανάλογο, το πρελούδιο σε Ρε ελάσσονα θα ήταν πολύ βολικό για swing με walking bass από κάτω, σπάσιμο ενοτήτων με μέρη για αυτοσχεδιασμό κλπ. Δεν μπορώ να το κάνω γιατί δεν είμαι jazz πιανίστας, αλλά μπορώ να το φανταστώ άνετα στο μυαλό μου. Και τώρα που άκουσα 3-4 του Λουσιέ, ακόμα πιο εύκολα. Αλλά και πριν. Θυμάμαι από πιτσιρίκι κάτι διασκευές του Μοριά για ορχήστρα και ανάμεσα σε αυτές νομίζω είχε την συγκεκριμένη τοκάτα και φούγκα του Μπαχ. Δεν βλέπω την δυσκολία αλλά ούτε και που θα επενδυθεί πνευματικός μόχθος. Χαμαλίκι είναι. Θέλει χρόνο και υπομονή και γνώσεις φυσικά.

Γιατί πάντρεψε αρμονικά τον Μπαχ στο σουίγκ. Δεν είναι ο μόνος, το έχουν κάνει κι άλλοι, αλλά και τι έγινε; Κι ο Χάυντ κι ο Μότσαρτ την ίδια εποχή ζούσαν κι έγραφαν σε παρόμοιο στυλ.

Δεν εντυπωσιάζομαι απαραίτητα εάν κάποιος πάρει τον Μπαχ και βάλει ανάποδες συγκοπές ή κάνει δεν ξέρω τι άλλο για να πρωτοτυπήσει. Το φυσικό είναι πιο δύσκολο από το επιτηδευμένο. Χρειάζεται ταλέντο, γνώσεις και έμπνευση, δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζεις. Ακόμη κι αν μπορείς να το φανταστείς στο μυαλό σου, δεν φαντάζεσαι τι λεπτομέρειες άλυτες προκύπτουν στο δια ταύτα. Γι' αυτό σου λέω δοκίμασε το και θα το δεις.

[sharp]

Αυτό πληρεί τις προϋποθέσεις που έθεσες;

Σου έγραψα παραπάνω. Σειρά μου τώρα να ρωτήσω. Βλέπεις αντίστοιχης δυσκολίας πράγματα στις διασκευές του Λουσιέ στον Μπαχ;

Πιστεύεις ότι η δυσκολία στο παίξιμο ανεβάζει την ποιότητα; Προσωπικά δεν εντυπωσιάστηκα με τους παπάδες που έβαλε ο φίλος. Σαν σπουδές Τσέρνυ μου ακούγονται.

[sharp]

[

Η δωδεκάφθογγη σειρά και ο ολικός σειραϊσμός αργότερα είναι απλά εργαλεία. Δεν υπάρχει κανενός είδους υποχρέωση για τον συνθέτη.

Στην αρχική της μορφή υπήρχε περιορισμός. Αργότερα έγιναν διάφορα, μπορούμε να τα πούμε. Ένας εκ των αναρχικών του σειραϊσμού υπήρξε κι ο φίλος σου ο Στραβίνσκυ.

Πρωτόμαθα με αυτό το βιβλίο, το γνωρίζεις;

Serial Composition by Reginald Smith Brindle

[ST48410]

Δεν είμαι ο αρμοδιότερος να απαντήσει αφού θα έπρεπε να είμαι jazz πιανίστας ωστόσο θα επιχειρήσω να βοηθήσω. Τι είναι αυτό που βλέπεις στον Λουσιέ και σε κάνει να αναγνωρίζεις πνευματικό μόχθο σε κάτι τέτοιο στο τέλος του 20ου αιώνα; Είναι κάποιος ιδιαίτερος τρόπος αυτοσχεδιασμού; Κάποια ευφυής ή ιδιαίτερα καλόγουστη εναρμόνιση που δεν κάνει κάποιος άλλος τζαζίστας; Κάτι ιδιαίτερο στο walking bass που παίζει ο μπασίστας; Δομικά βλέπεις να σπάει το αρχικό έργο σε ενότητες με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο ώστε αυτό που ανασυνθέτει να έχει μακρομορφικά κάποια ξεχωριστή συμμετρία, κάποια ιδιαίτερη υπόσταση; Δεν ξέρω...

Αν έπρεπε να πάρω κάτι από Μπαχ και να κάνω κάτι ανάλογο, το πρελούδιο σε Ρε ελάσσονα θα ήταν πολύ βολικό για swing με walking bass από κάτω, σπάσιμο ενοτήτων με μέρη για αυτοσχεδιασμό κλπ. Δεν μπορώ να το κάνω γιατί δεν είμαι jazz πιανίστας, αλλά μπορώ να το φανταστώ άνετα στο μυαλό μου. Και τώρα που άκουσα 3-4 του Λουσιέ, ακόμα πιο εύκολα. Αλλά και πριν. Θυμάμαι από πιτσιρίκι κάτι διασκευές του Μοριά για ορχήστρα και ανάμεσα σε αυτές νομίζω είχε την συγκεκριμένη τοκάτα και φούγκα του Μπαχ. Δεν βλέπω την δυσκολία αλλά ούτε και που θα επενδυθεί πνευματικός μόχθος. Χαμαλίκι είναι. Θέλει χρόνο και υπομονή και γνώσεις φυσικά.

Γιατί πάντρεψε αρμονικά τον Μπαχ στο σουίγκ. Δεν είναι ο μόνος, το έχουν κάνει κι άλλοι, αλλά και τι έγινε; Κι ο Χάυντ κι ο Μότσαρτ την ίδια εποχή ζούσαν κι έγραφαν σε παρόμοιο στυλ.

Η ένσταση δεν είναι ότι εκτός του Λουσιέ το έχουν κάνει κι άλλοι (κάνω ότι δεν διάβασα αυτό που έγραψες για Χάυδν και Μότσαρτ). Η ένσταση είναι αν αυτό που έκανε ήταν κάτι σπουδαίο συγκρινόμενο με τα επιτεύγματα της εποχής του. Η σοβαρή μουσική έχει κάνει άλματα, έχει ήδη δεκαετίες οργάνωσης σε ηχητικές επιφάνειες, χίλια δυο πράγματα σε ηλεκτρακουστική μουσική, έχεις σπεκτράλ, έχεις δεκαετίες εξέλιξης της jazz και είναι επίτευγμα να κάνεις διασκευή swing σε ένα μονομοτιβικό έργο; Δυσκολεύομαι να δω τι γιατί.

Δεν εντυπωσιάζομαι απαραίτητα εάν κάποιος πάρει τον Μπαχ και βάλει ανάποδες συγκοπές ή κάνει δεν ξέρω τι άλλο για να πρωτοτυπήσει. Το φυσικό είναι πιο δύσκολο από το επιτηδευμένο. Χρειάζεται ταλέντο, γνώσεις και έμπνευση, δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζεις. Ακόμη κι αν μπορείς να το φανταστείς στο μυαλό σου, δεν φαντάζεσαι τι λεπτομέρειες άλυτες προκύπτουν στο δια ταύτα. Γι' αυτό σου λέω δοκίμασε το και θα το δεις.

Δεν επιμένω. Ας πει και κάποιος που να ασχολείται με jazz τι βαθμό γνώσεων και ικανότητας χρειάζεται μια τέτοια διασκευή.

[sharp]

Είπαμε ότι το κριτήριό μας είναι να δούμε κατά πόσο χρησιμοποιούνται έτοιμες/τυποποιημένες λύσεις και κατά συνέπεια δεν υπάρχει και πνευματικός μόχθος.

Ναι, αλλά προσωπικά δεν έχω συνταγή για το τι είναι τυποποιημένη λύση και τι όχι. Και δεν έχω δει ούτε εσένα, αλλά ούτε και κανέναν άλλον να έχει βάλει περιγραφή της με συγκεκριμένους μουσικούς όρους.

Όχι δεν έχουν γίνει τα πάντα. Τα ίδια λέγονται κάθε εποχή που οι περισσότεροι νομίζουν ότι εξαντλήθηκαν οι δυνατότητες για να έρθουν οι ιδιοφυΐες εκείνης της εποχής και να δώσουν διαφορετικές λύσεις. Το ότι δεν τις βλέπουμε εσύ κι εγώ δεν λέει κάτι. Εδώ δεν τις έβλεπαν κορυφαίοι μουσικοί όταν τις είχαν μπροστά στα μάτια τους και λοιδορούσαν τους πρωτοπόρους. Υπομονή. Περνάνε 20, 30, 50 χρόνια και όλα γίνονται ξεκάθαρα σε όλους μετά.

1) Ποτέ δεν ενδιαφερόντουσαν οι συνθέτες να κάνουν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Δεν κοιτούσε ο Μπετόβεν τι έκανε ο Μότσαρτ ώστε σώνει και καλά να πρωτοτυπήσει. Άλλωστε, μόνος σου έγραψες, ότι συνήθως αγνοούσαν τι είχε γίνει στο παρελθόν.

Οι εξελίξεις στην αρμονία οφείλοντο συχνά σε τεχνολογικές προόδους, ο συγκερασμός απελευθέρωσε την μετατροπία, ο Μπαχ έγραψε τα πρελούδια και φούγκες σε όλες τις τονικότητες, τα πνευστά απέκτησαν δυνατότητες και πλούτισε ο ήχος στην ορχήστρα κλπ. Ακόμη και το πιάνο άλλαξε κι ο Μπετόβεν χρησιμοποιεί μπασα στην Απασιονάτα, ενώ ο καυμενος Μότσαρτ δεν το τολμούσε, γιατί αν παίξεις το ντο κάτω από το πεντάγραμμο στο πιάνο του ακούγεται σαν τενεκές.

2) Έχουν περάσει 104 χρόνια από τα γεννέθλια του 12φθογγου και το κοινό έχει απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο από τους τότε συνθέτες. Δεν υπάρχει περίπτωση να θέλουν χρόνο για ν' αναγνωριστούν, απορώ που το σκέφτεσαι. Έχει τελειώσει το θέμα, το ευρύ κοινό θα ακούει αυτά που λέμε (δυστυχώς) ή κλασσική μουσική ή τζαζ και φολκλορικά σαν πιο σύγχρονα κομμάτια.

Δεν χρειάστηκαν χρόνια ούτε για τους διάσημους σήμερα, όλοι ήσαν και στην εποχή τους γνωστοί και θεωρούνταν καλοί, άσχετα αν έβγαλαν ή όχι λεφτά, αυτό είχε να κάνει με άλλους παράγοντες.

Ίσως όχι ο Τζεζουάλντο, περισσότερο όμως επειδή κρυβόταν γιατί είχε σκοτώσει τη γυναίκα του και τον εραστή της παρά για τις πρωτοποριακές αρμονίες του

[sharp]

Δεν είμαι ο αρμοδιότερος να απαντήσει αφού θα έπρεπε να είμαι jazz πιανίστας ωστόσο θα επιχειρήσω να βοηθήσω. Τι είναι αυτό που βλέπεις στον Λουσιέ και σε κάνει να αναγνωρίζεις πνευματικό μόχθο σε κάτι τέτοιο στο τέλος του 20ου αιώνα; Είναι κάποιος ιδιαίτερος τρόπος αυτοσχεδιασμού; Κάποια ευφυής ή ιδιαίτερα καλόγουστη εναρμόνιση που δεν κάνει κάποιος άλλος τζαζίστας; Κάτι ιδιαίτερο στο walking bass που παίζει ο μπασίστας; Δομικά βλέπεις να σπάει το αρχικό έργο σε ενότητες με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο ώστε αυτό που ανασυνθέτει να έχει μακρομορφικά κάποια ξεχωριστή συμμετρία, κάποια ιδιαίτερη υπόσταση; Δεν ξέρω...

Αν έπρεπε να πάρω κάτι από Μπαχ και να κάνω κάτι ανάλογο, το πρελούδιο σε Ρε ελάσσονα θα ήταν πολύ βολικό για swing με walking bass από κάτω, σπάσιμο ενοτήτων με μέρη για αυτοσχεδιασμό κλπ. Δεν μπορώ να το κάνω γιατί δεν είμαι jazz πιανίστας, αλλά μπορώ να το φανταστώ άνετα στο μυαλό μου. Και τώρα που άκουσα 3-4 του Λουσιέ, ακόμα πιο εύκολα. Αλλά και πριν. Θυμάμαι από πιτσιρίκι κάτι διασκευές του Μοριά για ορχήστρα και ανάμεσα σε αυτές νομίζω είχε την συγκεκριμένη τοκάτα και φούγκα του Μπαχ. Δεν βλέπω την δυσκολία αλλά ούτε και που θα επενδυθεί πνευματικός μόχθος. Χαμαλίκι είναι. Θέλει χρόνο και υπομονή και γνώσεις φυσικά.

Γιατί πάντρεψε αρμονικά τον Μπαχ στο σουίγκ. Δεν είναι ο μόνος, το έχουν κάνει κι άλλοι, αλλά και τι έγινε; Κι ο Χάυντ κι ο Μότσαρτ την ίδια εποχή ζούσαν κι έγραφαν σε παρόμοιο στυλ.

Η ένσταση δεν είναι ότι εκτός του Λουσιέ το έχουν κάνει κι άλλοι (κάνω ότι δεν διάβασα αυτό που έγραψες για Χάυδν και Μότσαρτ). Η ένσταση είναι αν αυτό που έκανε ήταν κάτι σπουδαίο συγκρινόμενο με τα επιτεύγματα της εποχής του. Η σοβαρή μουσική έχει κάνει άλματα, έχει ήδη δεκαετίες οργάνωσης σε ηχητικές επιφάνειες, χίλια δυο πράγματα σε ηλεκτρακουστική μουσική, έχεις σπεκτράλ, έχεις δεκαετίες εξέλιξης της jazz και είναι επίτευγμα να κάνεις διασκευή swing σε ένα μονομοτιβικό έργο; Δυσκολεύομαι να δω τι γιατί.

Δεν εντυπωσιάζομαι απαραίτητα εάν κάποιος πάρει τον Μπαχ και βάλει ανάποδες συγκοπές ή κάνει δεν ξέρω τι άλλο για να πρωτοτυπήσει. Το φυσικό είναι πιο δύσκολο από το επιτηδευμένο. Χρειάζεται ταλέντο, γνώσεις και έμπνευση, δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζεις. Ακόμη κι αν μπορείς να το φανταστείς στο μυαλό σου, δεν φαντάζεσαι τι λεπτομέρειες άλυτες προκύπτουν στο δια ταύτα. Γι' αυτό σου λέω δοκίμασε το και θα το δεις.

Δεν επιμένω. Ας πει και κάποιος που να ασχολείται με jazz τι βαθμό γνώσεων και ικανότητας χρειάζεται μια τέτοια διασκευή.

Δεν είπα ότι είναι επίτευγμα, είπα ότι μου άρεσε. Και σε κάλεσα να μου πεις εάν σου αρέσει και σένα, γιατί δεν γνώριζα ότι δεν σε ενδιαφέρει να σου αρέσει ένα κομμάτι μουσικής.

Ας το αφήσουμε, δεν έχουμε να πούμε τίποτε παραπάνω σε αυτό.

[ST48410]

Πιστεύεις ότι η δυσκολία στο παίξιμο ανεβάζει την ποιότητα; Προσωπικά δεν εντυπωσιάστηκα με τους παπάδες που έβαλε ο φίλος. Σαν σπουδές Τσέρνυ μου ακούγονται.

Όχι. Δεν με ενδιαφέρουν οι γυμναστικές επιδείξεις. Απλά ο αυτοσχεδιασμός του Coltrane έχει κάποιο δομικό ενδιαφέρον στην ανάπτυξή του και στην αίσθηση του τονικού κέντρου. Το αργά ή γρήγορα αφορά δυσκολία σε άλλο επίπεδο.

[ST48410]

[

Η δωδεκάφθογγη σειρά και ο ολικός σειραϊσμός αργότερα είναι απλά εργαλεία. Δεν υπάρχει κανενός είδους υποχρέωση για τον συνθέτη.

Στην αρχική της μορφή υπήρχε περιορισμός. Αργότερα έγιναν διάφορα, μπορούμε να τα πούμε. Ένας εκ των αναρχικών του σειραϊσμού υπήρξε κι ο φίλος σου ο Στραβίνσκυ.

Πρωτόμαθα με αυτό το βιβλίο, το γνωρίζεις;

Serial Composition by Reginald Smith Brindle

οι περιορισμοί αφορούν τους μαθητές, αυτούς δηλαδή που εκ των υστέρων κατανοούν αναλύοντας, όχι τους δημιουργούς.

Δεν το έχω το βιβλίο. Θα το δω σε πρώτη ευκαιρία. Ευχαριστώ.

[sharp]

[

Η δωδεκάφθογγη σειρά και ο ολικός σειραϊσμός αργότερα είναι απλά εργαλεία. Δεν υπάρχει κανενός είδους υποχρέωση για τον συνθέτη.

Στην αρχική της μορφή υπήρχε περιορισμός. Αργότερα έγιναν διάφορα, μπορούμε να τα πούμε. Ένας εκ των αναρχικών του σειραϊσμού υπήρξε κι ο φίλος σου ο Στραβίνσκυ.

Πρωτόμαθα με αυτό το βιβλίο, το γνωρίζεις;

Serial Composition by Reginald Smith Brindle

οι περιορισμοί αφορούν τους μαθητές, αυτούς δηλαδή που εκ των υστέρων κατανοούν αναλύοντας, όχι τους δημιουργούς.

Δεν το έχω το βιβλίο. Θα το δω σε πρώτη ευκαιρία. Ευχαριστώ.

Τα πρώτα όμως έργα του Σαίνμπεργκ έτσι γράφτηκαν. Ήταν πολύ αυστηρός στις συνθέσεις του, γιατί πίστευε ότι μόνον έτσι αποφεύγεις το τονικό κέντρο. Οι δύο μαθητές του έκαναν ζαβολιές.

[ST48410]

Ναι, αλλά προσωπικά δεν έχω συνταγή για το τι είναι τυποποιημένη λύση και τι όχι. Και δεν έχω δει ούτε εσένα, αλλά ούτε και κανέναν άλλον να έχει βάλει περιγραφή της με συγκεκριμένους μουσικούς όρους.

Σαν τι συνταγή θέλεις δηλαδή; Αφού μιλήσαμε για σύγκριση με τα ομοειδή. Πάρε ένα έργο του Ludovico Einaudi που τον πληρώνεις από τους φόρους σου (λόγω Μενδώνης) και δες:
Τονικό μουσικό σύστημα
Συγχορδίες
Πτώσεις
Τετραγωνισμένες μορφές
Μινιμαλισμός
Ενορχηστρώσεις χιλιοφορεμένες

Τίγκα στην τυποποίηση είναι για τα σημερινά δεδομένα. Αν τα έγραφε αυτά 70 χρόνια πριν θα άλλαζε το πράγμα. Αλλά σήμερα;

1) Ποτέ δεν ενδιαφερόντουσαν οι συνθέτες να κάνουν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Δεν κοιτούσε ο Μπετόβεν τι έκανε ο Μότσαρτ ώστε σώνει και καλά να πρωτοτυπήσει. Άλλωστε, μόνος σου έγραψες, ότι συνήθως αγνοούσαν τι είχε γίνει στο παρελθόν.

Οι εξελίξεις στην αρμονία οφείλοντο συχνά σε τεχνολογικές προόδους, ο συγκερασμός απελευθέρωσε την μετατροπία, ο Μπαχ έγραψε τα πρελούδια και φούγκες σε όλες τις τονικότητες, τα πνευστά απέκτησαν δυνατότητες και πλούτισε ο ήχος στην ορχήστρα κλπ. Ακόμη και το πιάνο άλλαξε κι ο Μπετόβεν χρησιμοποιεί μπασα στην Απασιονάτα, ενώ ο καυμενος Μότσαρτ δεν το τολμούσε, γιατί αν παίξεις το ντο κάτω από το πεντάγραμμο στο πιάνο του ακούγεται σαν τενεκές.

2) Έχουν περάσει 104 χρόνια από τα γεννέθλια του 12φθογγου και το κοινό έχει απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο από τους τότε συνθέτες. Δεν υπάρχει περίπτωση να θέλουν χρόνο για ν' αναγνωριστούν, απορώ που το σκέφτεσαι. Έχει τελειώσει το θέμα, το ευρύ κοινό θα ακούει αυτά που λέμε (δυστυχώς) ή κλασσική μουσική ή τζαζ και φολκλορικά σαν πιο σύγχρονα κομμάτια.

Δεν χρειάστηκαν χρόνια ούτε για τους διάσημους σήμερα, όλοι ήσαν και στην εποχή τους γνωστοί και θεωρούνταν καλοί, άσχετα αν έβγαλαν ή όχι λεφτά, αυτό είχε να κάνει με άλλους παράγοντες.

Ίσως όχι ο Τζεζουάλντο, περισσότερο όμως επειδή κρυβόταν γιατί είχε σκοτώσει τη γυναίκα του και τον εραστή της παρά για τις πρωτοποριακές αρμονίες του

Έχεις μια καταπληκτική ικανότητα να τα κάνεις όλα μια μεγάλη σαλάτα και να μπλέκεις έννοιες και καταστάσεις. Κάθε ανάρτηση που κάνεις θέλει μια σελίδα εξηγήσεις.

Τι σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρονταν οι συνθέτες να κάνουν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει; Πως ακριβώς το φαντάζεσαι. Ο Μπαχ το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του δούλευες σε εκκλησίες. Στις υπόλοιπες εκκλησίες υπήρχαν επίσης συνθέτες σαν τον Μπαχ που έκαναν την ακριβώς ίδια δουλειά. Πως γίνεται να παίρνεις συνθέσεις δεκάδων ή εκατοντάδων άλλων συναδέλφων τους και να κινούνται στο ίδιο επίπεδο πάνω κάτω ενώ του Μπαχ να ξεχωρίζουν και να είναι σαφώς μπροστά από την εποχή τους; Γιατί οι τεχνολογικές εξελίξεις επηρέασαν μόνο την δική του μουσική σε τέτοιο βαθμό και όχι ομοίως όλων των συναδέλφων του; Ήταν απλώς τυχερός και έφτιαχνε σπουδαία πράγματα χωρίς να ξέρει τι του γίνεται έτσι από τύχη;

Δεν νομίζω ότι όποιος έχει αναλύσει Μπαχ θα υποστήριζε ποτέ κάτι από τα παραπάνω. Η δυτική σοβαρή τέχνη αφορά προσωπική υπογεγραμμένη δημιουργία. Και οι σπουδαίοι καλλιτέχνες φαίνεται ότι το γνωρίζουν αυτό καλά. Είναι άλλο να πούμε ότι πάντα κάποιος ξεκινάει να φτιάξει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, το οποίο μπορεί να μην ισχύει και άλλο να αφήνεις να εννοηθεί ότι κάτι τέτοιο δεν τους ενδιέφερε. Σας έχω παραθέσει τόσες φορές εκείνο τον αρχαίο ερυθρόμορφο αγγείο του Ευθυμίδη που γράφει με καμάρι ότι το έφτιαξε με τέτοιο τρόπο που ο σύγχρονος ανταγωνιστής του Ευφρόνιος δεν θα μπορούσε να το κάνει.

[ST48410]

Τα πρώτα όμως έργα του Σαίνμπεργκ έτσι γράφτηκαν. Ήταν πολύ αυστηρός στις συνθέσεις του, γιατί πίστευε ότι μόνον έτσι αποφεύγεις το τονικό κέντρο. Οι δύο μαθητές του έκαναν ζαβολιές.

Αρχικά θα ακούσουμε εδώ σε αυτό το νήμα κάποια έργα του Σαίνμπεργκ που γράφτηκαν πολύ πριν χρησιμοποιήσει το δωδεκαφθογγικό σύστημα για να γίνει πλήρως κατανοητό ότι η μουσική γλώσσα είχε αλλάξει και η αλλαγές θα συνεχίζονταν ακόμα και χωρίς τη χρήση αυτής της μεθόδου. Ένα εργαλείο και μόνο ήταν.