Short Horror Stories - Phorum Edition

[πήζον bot]

Αυτά τα γράφεις επί τόπου;

ναι, αλλά μετά τα διαβάζω ξανά και ξανά, όπου συνήθως όλο και κάτι θα αλλάξω/προσθέσω/αφαιρέσω

TruthGPTeam

[Otto Weininger]

Αυτά τα γράφεις επί τόπου;

ναι, αλλά μετά τα διαβάζω ξανά και ξανά, όπου συνήθως όλο και κάτι θα αλλάξω/προσθέσω/αφαιρέσω

TruthGPTeam

λύσσαξες, έχω μεγαλύτερη φαντασία (και πιο αρρωστημένη) από το ΑΙ, δεν το έχω ανάγκη.
θα με αναγκάσεις να ανεβάσω την -μια και μοναδική- gore ιστορία που έχω γράψει, που άνετα θα έμπαινε στο βιβλίο τα Μάτια.

[πήζον bot]

Ασε ρε

[Otto Weininger]

Ασε ρε

το παίρνω σαν κομπλιμέντο και επιβεβαίωση να ξέρεις. Θεωρείς ότι είναι τόσο καλές που είναι απο ΑΙ.
οι πραγματικοί αναγνώστες βέβαια, έκαναν αμέσως τσακωτή την ν.1 επιρροή μου.

[πήζον bot]

Ασε ρε

το παίρνω σαν κομπλιμέντο και επιβεβαίωση να ξέρεις. Θεωρείς ότι είναι τόσο καλές που είναι απο ΑΙ.
οι πραγματικοί αναγνώστες βέβαια, έκαναν αμέσως τσακωτή την ν.1 επιρροή μου.

Τοσο κακες θεωρω

[Otto Weininger]

Ασε ρε

το παίρνω σαν κομπλιμέντο και επιβεβαίωση να ξέρεις. Θεωρείς ότι είναι τόσο καλές που είναι απο ΑΙ.
οι πραγματικοί αναγνώστες βέβαια, έκαναν αμέσως τσακωτή την ν.1 επιρροή μου.

Τοσο κακες θεωρω

κάθε διαφήμιση, καλή διαφήμιση

[Ερμής]

Αυτά τα γράφεις επί τόπου;

ναι, αλλά μετά τα διαβάζω ξανά και ξανά, όπου συνήθως όλο και κάτι θα αλλάξω/προσθέσω/αφαιρέσω

Πολύ καλός

[Νon4me]

συν ενα στον νήμα. <3

[hellegennes]

Δεν είμαι φαν των ψυχολογικών θρίλερ, αλλά μου άρεσε.

[hellegennes]

Έγραψα μόλις κάτι. Το ποστάρω εδώ αν και δεν συμμετέχουν μέλη του φόρουμ. Το θεώρησα too much για την συγκεκριμένη ιστορία, αλλά γράφτηκε για να κάνει trigger συγκεκριμένη χρήστρια.

Φώτα

Στάχτη. Αποχρωματισμένη και πεθαμένη, στροβιλιζόταν στον γυμνό αέρα του Νοέμβρη. Μόνο σκόρπια ξύλα μαρτυρούσαν την πηγή της, πεταμένα γύρω από την δεξαμενή. Το χωράφι ήταν άδειο. Τόσο άδειο που θαρρείς θα χωρούσε μέσα του ένα ολόκληρο σύμπαν. Έκανε μερικά μπερδεμένα βήματα και κάθισε στο χώμα. Έφερε το χέρι αργά στο έδαφος και γρατσούνισε το σκληρό πέτρωμα. Είχε καιρό να βρέξει. Φαντάστηκε πως ήταν γίγαντας και το ανάγλυφο του χωραφιού ήταν βουνά σε άλλον πλανήτη που κοιτούσε ενώ βρισκόταν σε τροχιά. Έριξε λίγη σκόνη πάνω σε ένα ψηλό βουνό και παρατήρησε πως έπεφτε αργά, σαν βροχή.

Είχε σχεδόν νυχτώσει, ίσα που φαινόταν ένα αμυδρό φως στον ορίζοντα. Δεν υπήρχε τίποτα στο μυαλό του. Δεν σκεφτόταν, μόνο ανάσαινε και ακίνητος προσπαθούσε να αφουγκραστεί. Μόνο αέρας ακουγόταν. Ούτε έντομα ούτε πουλιά ούτε τίποτε άλλο που να πρόδιδε ζωή. Και τι μ' αυτό; Τι αξία έχει; Μόνο αέρας. Ίσως ήταν εκεί δυο ώρες. Ούτε που ήξερε. Κοιτούσε το δέντρο χωρίς να αισθάνεται τίποτα. Άδειος. Τόσο άδειος που θαρρείς θα χωρούσε μέσα του ένα ολόκληρο σύμπαν. Έκανε πως σηκώνεται. Έφερε στο στόμα του το στόμιο του μπουκαλιού και ίσα που έγλειψε από το χείλος. Είχε καιρό να πιει. Φαντάστηκε πως τώρα πια θα έψαχναν παντού. Έριξε στον ώμο του το σακίδιο και κίνησε προς το δέντρο.

Είχε σχεδόν φτάσει στο ίσιωμα, αντίκρυ μόνο η νύχτα τώρα και τα άστρα που έπαιζαν στον ουρανό. Δεν υπήρχε τίποτα που να επιθυμούσε. Δεν ντρεπόταν, μόνο έπαιζε το χέρι στα μαλλιά του, πλησιάζοντας. Μόνο ο άνεμος που έπαιζε στα τοιχώματα της δεξαμενής σαν αδασκάλευτη ορχήστρα πνευστών. Ίσως ήταν ο φόβος, ίσως τα ψέματα. Ούτε τον ένοιαζε ούτε θα μάθαινε. Κοιτούσε το δέντρο χωρίς να αισθάνεται τίποτα.

Τον κοιτούσε. Ανάσαινε. Δεν έλεγε τίποτα. Μόνο αίμα έβγαινε απ' το στόμα της. Πηχτό, αφρώδες, βαθυκόκκινο, σαν από χίλια αγκάθια που είχαν σχίσει τον λαιμό της.

Άνοιξε την παλάμη του. Κοίταξε τα μάτια της· βαθιά μέσα στα μάτια της. Έκλεισε σφιχτά την παλάμη και το αίμα χύθηκε ανάμεσα από τα δάχτυλα, σαν καταρράκτες που έρρεαν από το σύμπαν πάνω στα βουνά ξένου πλανήτη. Τα άφησε να πέσουν στο χώμα, να μην κοιτάνε τίποτα άλλο παρά στάχτη.

[Otto Weininger]

Έγραψα μόλις κάτι. Το ποστάρω εδώ αν και δεν συμμετέχουν μέλη του φόρουμ. Το θεώρησα too much για την συγκεκριμένη ιστορία, αλλά γράφτηκε για να κάνει trigger συγκεκριμένη χρήστρια.

Spoiler

Φώτα

Στάχτη. Αποχρωματισμένη και πεθαμένη, στροβιλιζόταν στον γυμνό αέρα του Νοέμβρη. Μόνο σκόρπια ξύλα μαρτυρούσαν την πηγή της, πεταμένα γύρω από την δεξαμενή. Το χωράφι ήταν άδειο. Τόσο άδειο που θαρρείς θα χωρούσε μέσα του ένα ολόκληρο σύμπαν. Έκανε μερικά μπερδεμένα βήματα και κάθισε στο χώμα. Έφερε το χέρι αργά στο έδαφος και γρατσούνισε το σκληρό πέτρωμα. Είχε καιρό να βρέξει. Φαντάστηκε πως ήταν γίγαντας και το ανάγλυφο του χωραφιού ήταν βουνά σε άλλον πλανήτη που κοιτούσε ενώ βρισκόταν σε τροχιά. Έριξε λίγη σκόνη πάνω σε ένα ψηλό βουνό και παρατήρησε πως έπεφτε αργά, σαν βροχή.

Είχε σχεδόν νυχτώσει, ίσα που φαινόταν ένα αμυδρό φως στον ορίζοντα. Δεν υπήρχε τίποτα στο μυαλό του. Δεν σκεφτόταν, μόνο ανάσαινε και ακίνητος προσπαθούσε να αφουγκραστεί. Μόνο αέρας ακουγόταν. Ούτε έντομα ούτε πουλιά ούτε τίποτε άλλο που να πρόδιδε ζωή. Και τι μ' αυτό; Τι αξία έχει; Μόνο αέρας. Ίσως ήταν εκεί δυο ώρες. Ούτε που ήξερε. Κοιτούσε το δέντρο χωρίς να αισθάνεται τίποτα. Άδειος. Τόσο άδειος που θαρρείς θα χωρούσε μέσα του ένα ολόκληρο σύμπαν. Έκανε πως σηκώνεται. Έφερε στο στόμα του το στόμιο του μπουκαλιού και ίσα που έγλειψε από το χείλος. Είχε καιρό να πιει. Φαντάστηκε πως τώρα πια θα έψαχναν παντού. Έριξε στον ώμο του το σακίδιο και κίνησε προς το δέντρο.

Είχε σχεδόν φτάσει στο ίσιωμα, αντίκρυ μόνο η νύχτα τώρα και τα άστρα που έπαιζαν στον ουρανό. Δεν υπήρχε τίποτα που να επιθυμούσε. Δεν ντρεπόταν, μόνο έπαιζε το χέρι στα μαλλιά του, πλησιάζοντας. Μόνο ο άνεμος που έπαιζε στα τοιχώματα της δεξαμενής σαν αδασκάλευτη ορχήστρα πνευστών. Ίσως ήταν ο φόβος, ίσως τα ψέματα. Ούτε τον ένοιαζε ούτε θα μάθαινε. Κοιτούσε το δέντρο χωρίς να αισθάνεται τίποτα.

Τον κοιτούσε. Ανάσαινε. Δεν έλεγε τίποτα. Μόνο αίμα έβγαινε απ' το στόμα της. Πηχτό, αφρώδες, βαθυκόκκινο, σαν από χίλια αγκάθια που είχαν σχίσει τον λαιμό της.

Άνοιξε την παλάμη του. Κοίταξε τα μάτια της· βαθιά μέσα στα μάτια της. Έκλεισε σφιχτά την παλάμη και το αίμα χύθηκε ανάμεσα από τα δάχτυλα, σαν καταρράκτες που έρρεαν από το σύμπαν πάνω στα βουνά ξένου πλανήτη. Τα άφησε να πέσουν στο χώμα, να μην κοιτάνε τίποτα άλλο παρά στάχτη.

Αυτό θα έπρεπε να είναι επίλογος ιστορίας.
Ή ακόμα καλύτερα, εισαγωγή.
Ολόκληρο βιβλίο γράφεις πάνω σε αυτό

[Fata_Morgana]

Καλέ τούτος έχει ταλέντο.

ετοιμάσου, είσαι η πρωταγωνίστρια της 4ης.

Ελπίζω να μη με φάει τίποτα.

[Otto Weininger]

Καλέ τούτος έχει ταλέντο.

ετοιμάσου, είσαι η πρωταγωνίστρια της 4ης.

Ελπίζω να μη με φάει τίποτα.

Όπως το έχω σκεφτεί, μαλλον χειρότερη μοίρα σε περιμένει

[Πρετεντέρης]

Νυχτερινή απόλαυση

Ο Νίκος μπήκε στο μπαρ εκείνο το βράδυ. Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη καπνό και ο ήχος της μουσικής έδινε έναν ρυθμό στην ταραγμένη του σκέψη. Καθώς κάθισε στον πάγκο, παρατήρησε μια γυναίκα να τον κοιτάζει από την άκρη του δωματίου. Ήταν απίστευτα όμορφη, με μακριά μαύρα μαλλιά και ανοιχτόχρωμο δέρμα που σχεδόν έλαμπε στο σκοτάδι.

Η γυναίκα πλησίασε αργά, τα μάτια της καρφωμένα στα δικά του. «Καλησπέρα,» του είπε με μια βαθιά, βελούδινη φωνή.

«Καλησπέρα,» απάντησε ο Νίκος, προσπαθώντας να κρύψει την έκπληξή του για την προσοχή που του έδινε. «Δεν σε έχω ξαναδεί εδώ.»

«Είμαι νέα στην πόλη,» είπε χαμογελώντας μυστηριωδώς. «Με λένε Έλενα.»

«Νίκος,» είπε, δίνοντας της το χέρι του. Το άγγιγμά της ήταν παγωμένο, κάτι που τον έκανε να ανατριχιάσει. «Τι σε φέρνει εδώ απόψε;»

«Αναζητώ λίγη συντροφιά,» απάντησε η Έλενα, γέρνοντας προς το μέρος του. «Εσύ;»

«Το ίδιο,» είπε ο Νίκος, νιώθοντας την καρδιά του να χτυπά πιο γρήγορα. «Θες να καθίσεις;»

Η Έλενα κάθισε δίπλα του, τόσο κοντά που μπορούσε να νιώσει το άρωμά της. Μύριζε λουλούδια και κάτι άλλο, κάτι υπόγειο και αρχαίο. «Πες μου, Νίκο,» είπε, «πιστεύεις στο υπερφυσικό;»

Ο Νίκος γέλασε νευρικά. «Όχι ιδιαίτερα. Γιατί ρωτάς;»

Η Έλενα χαμογέλασε και έγειρε πιο κοντά, τα χείλη της σχεδόν αγγίζοντας το αυτί του. «Γιατί εγώ είμαι ένα από αυτά.»

Η καρδιά του Νίκου χτύπησε πιο δυνατά. «Τι εννοείς;»

Η Έλενα δεν απάντησε αμέσως. Αντί γι' αυτό, άγγιξε το πρόσωπό του με τα δάχτυλά της, εξετάζοντας τον με τα μάτια της. «Θέλεις να βγούμε έξω;» τον ρώτησε τελικά.

Ο Νίκος ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά η έλξη που ένιωθε για την Έλενα ήταν ακαταμάχητη. «Ναι,» είπε τελικά, και σηκώθηκε μαζί της.

Έξω από το μπαρ, η Έλενα τον οδήγησε σε ένα πολυτελές μαύρο αυτοκίνητο. «Θέλεις να πάμε μια βόλτα;» του πρότεινε, χαμογελώντας.

«Φυσικά,» είπε ο Νίκος, μπαίνοντας στο αυτοκίνητο μαζί της. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη, και η ένταση ανάμεσά τους αυξανόταν με κάθε λεπτό που περνούσε.

Καθώς το αυτοκίνητο προχωρούσε στους έρημους δρόμους της πόλης, η Έλενα άρχισε να χαϊδεύει τον λαιμό του με τα δάχτυλά της. «Έχεις τόσο όμορφο δέρμα,» ψιθύρισε. «Και μυρίζεις τόσο ωραία.»

Ο Νίκος έκλεισε τα μάτια του για μια στιγμή, απολαμβάνοντας την αίσθηση. «Κι εσύ είσαι απίστευτα όμορφη,» της είπε. «Σαν να μην είσαι από αυτόν τον κόσμο.»

Η Έλενα γέλασε απαλά. «Ίσως και να μην είμαι,» είπε μυστηριωδώς. «Θες να σταματήσουμε κάπου πιο ήσυχα;»

Ο Νίκος ένιωσε μια στιγμή δισταγμού, αλλά η επιθυμία του ήταν πιο δυνατή. «Ναι,» είπε, και η Έλενα τον οδήγησε σε ένα σκοτεινό πάρκινγκ.

«Εδώ είμαστε,» είπε, σβήνοντας τον κινητήρα. Έγειρε προς το μέρος του, τα μάτια της καρφωμένα στα δικά του. «Θέλω να σε γευτώ,» ψιθύρισε, και πριν προλάβει να αντιδράσει, τα χείλη της βρέθηκαν στον λαιμό του.

Ο Νίκος ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, αλλά η αίσθηση των χειλιών της στον λαιμό του ήταν απίστευτα ηδονική. «Έλενα…» ψιθύρισε, προσπαθώντας να αντισταθεί.

Η Έλενα σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε στα μάτια. «Δεν μπορείς να αντισταθείς, Νίκο,» του είπε απαλά. «Είμαι πιο δυνατή από σένα.»

Ο Νίκος προσπάθησε να κινηθεί, αλλά το σώμα του δεν υπάκουε. «Τι μου έκανες;» κατάφερε να πει, η φωνή του σπασμένη από τον φόβο και την επιθυμία.

«Μην φοβάσαι,» του είπε η Έλενα, χαϊδεύοντας τον απαλά. «Απλά θέλω να σε απολαύσω. Δεν θα πονέσεις.»

Ο Νίκος ένιωσε τα δόντια της να πιέζουν απαλά το δέρμα του, αλλά τότε κάτι συνέβη. Ο χρυσός σταυρός που φορούσε στο λαιμό του ήρθε σε επαφή με το δέρμα της Έλενας. Εκείνη οπισθοχώρησε απότομα, ουρλιάζοντας από πόνο.

«Τι είναι αυτό;» φώναξε, πιάνοντας τον λαιμό της.

Ο Νίκος άδραξε την ευκαιρία και έβγαλε τον σταυρό από το πουκάμισό του, κρατώντας τον μπροστά της. «Είναι ένας χρυσός σταυρός,» είπε, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. «Φαίνεται ότι δεν σου αρέσει και πολύ.»

Η Έλενα υποχώρησε, τα μάτια της γεμάτα μίσος και οργή και φόβο. «Δεν θα ξεφύγεις, Νίκο! Θα σε βρω!»

Ο Νίκος άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και βγήκε έξω, τρέχοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή, και η σκέψη της Έλενας τον ακολουθούσε σε κάθε βήμα.

Όταν επιτέλους έφτασε σπίτι, κλείδωσε την πόρτα και κάθισε στο πάτωμα, προσπαθώντας να ηρεμήσει την αναπνοή του. Οι σκέψεις του ήταν μπερδεμένες, αλλά ένα πράγμα ήταν σίγουρο: είχε επιβιώσει από τη συνάντηση με έναν βρικόλακα χάρη στον χρυσό σταυρό του.

Ξάπλωσε στο κρεβάτι του, κρατώντας τον σταυρό σφιχτά στο χέρι του. Ήξερε ότι η ζωή του είχε αλλάξει για πάντα εκείνο το βράδυ. Είχε γνωρίσει τον τρόμο και την ηδονή, και η σκιά της Έλενας θα τον κυνηγούσε για πάντα. Αλλά για τώρα, ήταν ζωντανός, και αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία.

[Feindflug]

Ποιος Νίκος και ποια Έλενα ρε τύπε;

Γράψε για τον Under και την νύχτα, σαν τον άλλον τύπο να πούμε, να γουστάρουμε.