Το ποντίκι και το νεράτζι

[esu]

ληγμενα παιρνεις;

[Otto Weininger]

Μέρος 22ο: Η Φρικιαστική Νύχτα

Η νύχτα στο δάσος είχε μετατραπεί σε ένα εφιαλτικό σκηνικό. Το σκοτάδι ήταν απόλυτο, καταπίνωντας κάθε ίχνος φωτός, και η ομίχλη έπλεκε γύρω από τα δέντρα σαν ένα ζωντανό πέπλο τρόμου. Οι δαιμονισμένοι κάτοικοι του χωριού τριγύριζαν στο δάσος, τα απόκοσμα ουρλιαχτά τους διαπερνούσαν τον αέρα και αντηχούσαν ανάμεσα στα δέντρα. Οι σκιές τους φαίνονταν από τα παράθυρα του νέου δεντρόσπιτου της κυρίας Κουκουβάγιας, καθώς κινούνταν αργά και απειλητικά.

Οι δαιμονισμένοι κάτοικοι ήταν παραμορφωμένοι και αφύσικοι, με τα μάτια τους να λάμπουν κόκκινα μέσα στο σκοτάδι. Τα πρόσωπά τους είχαν χάσει κάθε ανθρώπινο χαρακτηριστικό, μοιάζοντας περισσότερο με γκροτέσκες φιγούρες. Τα ρούχα τους ήταν κουρελιασμένα και γεμάτα αίμα, ενώ τα σώματά τους κινούνταν με αφύσικες,σχεδόν σπαστικές, κινήσεις.

Οι κραυγές τους ήταν απερίγραπτες, γεμάτες οργή και πόνο. Κάθε κραυγή έμοιαζε να βγαίνει από τα βάθη της κόλασης, κάνοντας την ομίχλη να στροβιλίζεται ακόμα πιο έντονα.

Κινούνταν σχεδόν με απελπισία, ψάχνοντας τους ήρωές μας παντού. Κάθε σκιά, κάθε ήχος τους έκανε να στρέφονται και να ουρλιάζουν, καθώς έψαχναν απεγνωσμένα για θύματα.

Οι φίλοι μας, μέσα στην ασφάλεια του δεντρόσπιτου, προσπαθούσαν να παραμείνουν ψύχραιμοι. Το σπίτι ήταν ένα καταφύγιο από το χάος που επικρατούσε έξω, αλλά η ένταση ήταν αισθητή.
Κάθονταν γύρω από το μεγάλο τραπέζι στο κεντρικό δωμάτιο, μελετώντας τα βιβλία και τα χειρόγραφα. Τα κεριά τρεμόπαιζαν από τα ρεύματα αέρα που έμπαιναν από τις σχισμές, ρίχνοντας σκιές στους τοίχους.

Με τα γυαλιά της στη μύτη, η Κουκουβάγια διάβαζε προσεκτικά τα αρχαία κείμενα. "Αυτή η ομίχλη δεν είναι απλά φυσικό φαινόμενο. Κρύβει κάτι πολύ πιο επικίνδυνο," είπε με ανησυχία.

Οι φίλοι μας αποφάσισαν να ελέγξουν ξανά κάθε δωμάτιο του δεντρόσπιτου για να βεβαιωθούν ότι ήταν ασφαλές.Το ποντίκι κατέβηκε στη βάση και έλεγξε τις αποθήκες. Βεβαιώθηκε ότι όλα τα δοχεία με τα τρόφιμα ήταν ασφαλισμένα και οι πόρτες κλειστές. Κάθε γωνία εξετάστηκε με προσοχή για να βεβαιωθεί ότι δεν υπήρχε κανένα σημάδι εισβολής.

Το νεράτζι μαζί με τους 3 σκίουρους έλεγξαν την κουζίνα και το καθιστικό. Τα εργαλεία και τα όπλα ήταν σε ετοιμότητα, ενώ τα φίλτρα και τα βότανα ήταν τακτοποιημένα στα ράφια.

Όσοι η παρέα έλεγχε εκτενώς τα κεντρικά μέρη του δέντρου, η Κουκουβάγια πέρασε από τα υπνοδωμάτια, βεβαιώθηκε ότι τα κρεβάτια ήταν σε καλή κατάσταση και οι αποθηκευτικοί χώροι γεμάτοι. Έλεγξε τα μαγικά αντικείμενα που είχε αφήσει στα δωμάτια.

Το νέο δεντρόσπιτο ήταν άρτια οργανωμένο, γεμάτο ζεστασιά και φροντίδα, παρά την απειλή που καραδοκούσε έξω.

Η νύχτα ήταν μακριά από το τέλος της, και η απειλή των δαιμονισμένων κατοίκων και των δαιμόνων ήταν πιο έντονη από ποτέ. Οι ήρωες μας ήξεραν ότι έπρεπε να είναι έτοιμοι για την επερχόμενη μάχη, και με αποφασιστικότητα συνέχισαν τις προετοιμασίες τους, παραμένοντας σε επαγρύπνηση

.

[πήζον bot]

Και αυτη και την προηγουμενη βδομαδα, παρατηρησα οτι γραφεις τις καθημερινες μεχρι παρασκευη και μετα παλι απο δευτερα.
Τυχαιο? Δε νομιζω..

[Otto Weininger]

Μέρος 23ο: Η Φρικιαστική Νύχτα ΙΙ

Το σκοτάδι και η ομίχλη είχαν τυλίξει το δάσος σε μια αδιαπέραστη θλίψη. Μέσα στο δεντρόσπιτο, οι φίλοι μας είχαν σβήσει όλες τις λάμπες, μένοντας σε απόλυτο σκοτάδι και σιωπή. Μόνο ο ήχος της βαριάς ανάσας τους ήταν αισθητός, καθώς προσπαθούσαν να μην κάνουν τον παραμικρό θόρυβο.

Οι δαιμονισμένοι κάτοικοι του χωριού ήταν τώρα πολύ κοντά. Τα ουρλιαχτά τους ήταν ακόμα πιο απόκοσμα και φρικιαστικά, σαν να βγαίνουν από τα βάθη της κόλασης.
Σταμάτησαν λίγα μέτρα μακριά από το δεντρόσπιτο. Κάθε κίνηση τους ήταν γεμάτη ένταση και παράνοια. Ξεκίνησαν να μυρίζουν τον αέρα, ψάχνοντας για κάποιο ίχνος που θα τους οδηγούσε στα θύματά τους.

Οι ήρωές μας παρακολουθούσαν με τρόμο από τις ρωγμές των παραθύρων. Η κυρία Κουκουβάγια, από το παρατηρητήριο του δέντρου, είχε δώσει εντολή να σβήσουν όλες οι λάμπες. Ο καθένας τους ήταν σε ετοιμότητα, προσπαθώντας να κρατήσει τον πανικό μακριά.

Οι δαιμονισμένοι είχαν μάτια γεμάτα οργή και τρέλα. Στέκονταν ακίνητοι, κοιτώντας προς το δέντρο, σαν να ήξεραν ότι κάτι κρυβόταν εκεί, αλλά δεν μπορούσαν να το εντοπίσουν με βεβαιότητα. Μέσα στο δεντρόσπιτο, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική από την αγωνία. Όλοι κρατούσαν τα χέρια τους σφιχτά, ενώ οι σκίουροι κρατούσαν την ανάσα τους. Κανένας δεν τολμούσε να κουνηθεί, κάθε μικρός θόρυβος μπορούσε να τους προδώσει.

Η Κουκοβάγια ήταν ακίνητη, παρακολουθώντας από ψηλά, έτοιμη να δώσει σήμα αν χρειαζόταν. Οι φτερούγες της ήταν κλειστές σφιχτά γύρω από το σώμα της, προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία της.

Οι ώρες περνούσαν αργά, κάθε λεπτό φάνταζε αιώνας. Οι δαιμονισμένοι κάτοικοι δεν έκαναν καμία κίνηση για να πλησιάσουν, αλλά ούτε απομακρύνονταν. Κάθε τόσο, κάποιοι από αυτούς έβγαζαν ξαφνικά άγριες κραυγές, κάνοντας την καρδιά των φίλων μας να χτυπάει δυνατά.
Η συγκέντρωση των δαιμονισμένων έξω από το δέντρο ήταν εκκωφαντική. Το χτυποκάρδι των ηρώων μας ακούγονταν στα αυτιά τους σαν βροντές.

Η απόλυτη σιωπή ήταν ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουν. Κάθε κίνηση έπρεπε να είναι προσεκτική, κάθε ψίθυρος επικίνδυνος.

Μετά από ατελείωτες ώρες αγωνίας, το φως της αυγής άρχισε να σπάει το σκοτάδι. Οι δαιμονισμένοι, σαν να είχαν πάρει κάποιο σήμα, άρχισαν να φεύγουν με ουρλιαχτά και λιγμούς.

Οι φίλοι μας πήραν βαθιές ανάσες ανακούφισης, αλλά η ανησυχία τους δεν έφυγε. Ήξεραν ότι αυτό ήταν μόνο μια προσωρινή ανάπαυλα. Οι δαιμονισμένοι θα επέστρεφαν, ίσως ακόμα πιο επικίνδυνοι.

Η νύχτα αυτή θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη τους ως η πιο φρικιαστική που είχαν ζήσει. Αλλά ήξεραν ότι έπρεπε να συνεχίσουν να μάχονται, να παραμείνουν δυνατοί και ενωμένοι, για να μπορέσουν να νικήσουν την κατάρα που είχε πέσει στο δάσος.

[Otto Weininger]

Και αυτη και την προηγουμενη βδομαδα, παρατηρησα οτι γραφεις τις καθημερινες μεχρι παρασκευη και μετα παλι απο δευτερα.
Τυχαιο? Δε νομιζω..

αν ξαναπεταχτείς θα σε βάλω μέσα στο διήγημα να σε παίρνουν νουμεράδα όλοι οι δαιμονισμένοι

[Otto Weininger]

Μέρος 24ο: Η Ομίχλη

Το πρωινό που ακολούθησε τη φρικιαστική νύχτα δεν ήταν φυσιολογικό. Οι ακτίνες του ήλιου μετά βίας διαπερνούσαν την πυκνή, δαιμονική ομίχλη που είχε κατακλύσει το δάσος. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά και πνιγηρή, γεμάτη από την αίσθηση του φόβου και της απελπισίας.

Οι ήρωές μας κάθονταν στο μεγάλο τραπέζι του καθιστικού, τρώγοντας σιωπηλά. Κάθε τόσο αντάλλασσαν βλέμματα γεμάτα ανησυχία. Το σιωπηλό τους πρωινό ήταν γεμάτο σκέψεις και ερωτηματικά για το τι θα ακολουθούσε.

Πρώτη, έσπασε την σιωπή, η Κουκουβάγια. Με φτερά που έτρεμαν ελαφρώς, τους εξήγησε τι σήμαινε αυτή η δαιμονική ομίχλη. "Αυτή η ομίχλη δεν είναι φυσική. Είναι το προμήνυμα της παρουσίας του μεγάλου δαίμονα που ελέγχει τους κατοίκους του χωριού."

Άκουγαν προσεκτικά, τα μάτια τους γεμάτα φόβο και αποφασιστικότητα. "Πρέπει να κάνουμε κάτι," είπε ο Πίκος, σφίγγοντας τα δόντια του.

Η κυρία Κουκουβάγια συνέχισε την αφήγησή της: "Ο θρύλος λέει ότι αυτή η ομίχλη δημιουργείται από την αναπνοή του μεγάλου δαίμονα, που κοιμάται στα βάθη του δάσους. Όταν ξυπνά, η ομίχλη απλώνεται παντού, σπέρνοντας τον φόβο και τον πανικό."

"Όταν η ομίχλη είναι παχιά, ο δαίμονας είναι κοντά. Οι κάτοικοι του χωριού χάνουν τη λογική τους και γίνονται όργανα του κακού. Η παρουσία του σκοτεινιάζει τον ουρανό και απορροφά το φως του ήλιου. Αν δεν καταφέρουμε να σταματήσουμε αυτή την κατάρα, ο δαίμονας θα ξυπνήσει πλήρως και το δάσος θα καταστραφεί."

Η Κουκουβάγια έδωσε οδηγίες για την οχύρωση του δεντρόσπιτου εξωτερικά αυτή τη φορά. "Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη επίθεση. Ο χρόνος μας είναι λίγος."
"Πρέπει να τοποθετήσουμε αιχμηρά κλαδιά και αγκαθωτούς θάμνους γύρω από τη βάση του δέντρου. Θα εμποδίσουμε τους δαιμονισμένους να πλησιάσουν εύκολα. Αργότερα θα καλύψουμε το μισό δέντρο με φύλλα και κλαδιά για να το κάνουμε λιγότερο ορατό. Η φυσική κάλυψη θα μας δώσει το πλεονέκτημα της απόκρυψης."

Οι ήρωές μας έπιασαν αμέσως δουλειά. Ο Πίκος και οι σκίουροι ανέλαβαν την τοποθέτηση των αγκαθωτών θάμνων γύρω από τη βάση του δέντρου. Το νεράτζι και η κυρία Κουκουβάγια συγκέντρωσαν φύλλα και κλαδιά για να καλύψουν το δέντρο.

Καθώς ολοκλήρωναν τις προετοιμασίες, οι ήρωές μας επέστρεψαν στο εσωτερικό του δεντρόσπιτου για να οργανώσουν τα επόμενα βήματά τους. Ο Νίκος, ο Πίκος και οι σκίουροι κάθισαν στο τραπέζι, ενώ η κυρία Κουκουβάγια παρακολουθούσε από το παρατηρητήριο.

Ήξεραν ότι η νύχτα που ερχόταν θα ήταν ακόμα πιο δύσκολη, αλλά ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν μέχρι τέλους για να σπάσουν την κατάρα και να σώσουν το δάσος τους.

[Tarkovsky]

Και αυτη και την προηγουμενη βδομαδα, παρατηρησα οτι γραφεις τις καθημερινες μεχρι παρασκευη και μετα παλι απο δευτερα.
Τυχαιο? Δε νομιζω..

αν ξαναπεταχτείς θα σε βάλω μέσα στο διήγημα να σε παίρνουν νουμεράδα όλοι οι δαιμονισμένοι

το σπέρμα που λέγαμε πως λείπει

[Otto Weininger]

Mέρος 25ο: Δυο ριψοκίνδυνες αποστολές.

Ενώ είναι ακόμα πρωί οι ήρωες μας αποφασίζουν δύο ριψοκίνδυνες κινήσεις που ο εχθρός δεν θα περίμενε. Όσο έχουν σύμμαχο το ελάχιστο φως του ήλιο αποφάσισαν να χωριστούν σε 2 ομάδες. Η κουκουβάγια και το νεράτζι θα πάνε να φέρουν το τρίτο κλειδί από τα έγκατα του στοιχειωμένου πηγαδιού που το φυλάει μια μισότρελη δαιμονική γριά. Το ποντίκι με τους σκίουρους θα επιστρέψουν ταχύτατα πίσω στο παλιό σπίτι της κουκουβάγιας με το αεροπλάνο μπαλόνι για να φέρουν κάτι παλιούς χάρτες που τους ζήτησε η κουκουβάγια. Μετά τις τελευταίες οδηγίες οι φίλοι ευχήθηκαν καλή τύχη ο ένας στον άλλο και ξεκίνησαν προς αντίθετες κατευθύνσεις.

Η κυρία Κουκουβάγια και το Νεράτζι ξεκίνησαν για τα έγκατα του στοιχειωμένου πηγαδιού, όπου φυλάσσεται το τρίτο κλειδί από μια μισότρελη δαιμονική γριά. Το δάσος γύρω τους ήταν σιωπηλό και απόκοσμο, με την ομίχλη να παραμένει βαριά στον αέρα.
Η κυρία Κουκουβάγια πετούσε χαμηλά για να αποφύγει την προσοχή, ενώ το Νεράτζι κυλούσε προσεκτικά, προσπαθώντας να μην κάνει θόρυβο. Κάθε τόσο, σταματούσαν για να ακούσουν τους ήχους του δάσους, προσεκτικοί μήπως τους παρακολουθεί κάποιος.

Όταν έφτασαν στο πηγάδι, η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα πιο βαριά. Το πηγάδι ήταν παλιό, με βρύα και κισσό να το καλύπτουν. Το Νεράτζι κοίταξε μέσα και είδε τα σκαλοπάτια που κατέβαιναν στα έγκατα.

Κατέβηκαν προσεκτικά τα σκαλοπάτια, οι τοίχοι του πηγαδιού ήταν υγροί και γλιστεροί. Στα βάθη, συνάντησαν τη μισότρελη δαιμονική γριά παρατημένη εκεί για χρόνια. Η μορφή της ήταν φρικιαστική, με μακριά, άγρια μαλλιά και μάτια που έλαμπαν στο σκοτάδι.
Η γριά επιτέθηκε με δαιμονική μανία, οι φωνές της αντηχούσαν στους τοίχους του πηγαδιού. Η κυρία Κουκουβάγια πετούσε γρήγορα και απέφυγε τα χτυπήματά της, ενώ το Νεράτζι χρησιμοποίησε τα ξόρκια που είχαν μάθει από το βιβλίο.
Τελικά, με συντονισμένες κινήσεις, κατάφεραν να την αποφύγουν και να πάρουν το τρίτο κλειδί. Γρήγορα ανέβηκαν τα σκαλοπάτια και βγήκαν από το πηγάδι, ακούγοντας πίσω τους, τους οργισμένους δαιμονικούς θρήνους της γριάς που έμοιαζε πλέον να τα έχει χάσει εντελώς.

Στην άλλη μεριά τους δάσους, το ποντίκι και οι σκίουροι επέστρεψαν ταχύτατα στο παλιό σπίτι της κουκουβάγιας με το αεροπλάνο μπαλόνι, για να φέρουν τους παλιούς χάρτες που τους ζήτησε η κυρία Κουκουβάγια.

Παρά το ότι ήταν ακόμα μέρα η ορατότητα ήταν δύσκολη λόγω της ομίχλης και η πτήση ήταν επικίνδυνη. Ο Πίκος κρατούσε σταθερά το τιμόνι, ενώ οι σκίουροι παρακολουθούσαν γύρω για τυχόν απειλές.
Όταν έφτασαν, το σπίτι φαινόταν έρημο και σιωπηλό. Μπήκαν γρήγορα μέσα και άρχισαν να ψάχνουν για τους χάρτες. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι σκόνη και οι σκιές έμοιαζαν να κινούνται.

Βρήκαν τους χάρτες σε ένα παλιό σεντούκι. Καθώς ετοιμάζονταν να φύγουν, άκουσαν ήχους από έξω. Οι δαιμονισμένοι κάτοικοι πλησίαζαν. Κρύφτηκαν σιωπηλά, περιμένοντας να φύγουν οι απειλές. Όταν οι ήχοι απομακρύνθηκαν, βγήκαν γρήγορα έξω και επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο μπαλόνι. Το ποντίκι ξεκίνησε την απογείωση και το αεροπλάνο ανυψώθηκε γρήγορα, αποφεύγοντας τους δαιμονισμένους.
Η πτήση πίσω ήταν ακόμα πιο δύσκολη, με τον άνεμο να δυναμώνει. Ξάφνου η ίδια τρομακτική σκέψη πλημμύρισε και τους τέσσερις φίλους. Πως γίνεται ενώ ο άνεμος δυναμώνει, ταυτόχρονα να πυκνώνει και άλλο αυτή η ομίχλη; Οδηγώντας σχεδόν από μνήμης κατάφεραν να φτάσουν στο νέο δεντρόσπιτο λίγο πριν το σκοτάδι τυλίξει ξανά το δάσος.

Οι δύο ομάδες έφτασαν ταυτόχρονα στο νέο δεντρόσπιτο. Ήταν ανακουφιστικό να βλέπουν ο ένας τον άλλο ασφαλή. Το Νεράτζι κρατούσε το τρίτο κλειδί με περηφάνια, ενώ το ποντίκι είχε τους χάρτες καλά σφιγμένους στα χέρια του.

"Τα καταφέραμε, αλλά πρέπει να βιαστούμε. Το σκοτάδι είναι πιο επικίνδυνο από ποτέ.", είπε η Κουκουβάγια.
"Πάμε γρήγορα μέσα", απάντησε το ποντίκι. " "Οι δαιμονισμένοι είναι πιο κοντά απ’ όσο νομίζαμε. Πρέπει να προετοιμαστούμε για τη νύχτα."

[Otto Weininger]

Μέρος 26ο: ο Θρύλος των Τριών Κλειδιών

Παραδόξως εκείνο το βράδυ πέρασε ήσυχα χωρίς απρόοπτα, όμως πιο πολύ έδινε την αίσθηση της ηρεμίας πριν την μεγάλη καταιγίδα.
Η ομίχλη, παρέμενε εκεί για να τους το θυμίζει.
Το πρωινό φως, αν και αμυδρό, προσέφερε μια απατηλή αίσθηση ασφάλειας. Οι φίλοι μας, κουρασμένοι αλλά αποφασισμένοι, συγκεντρώθηκαν στο κεντρικό δωμάτιο του νέου δεντρόσπιτου. Τα βιβλία, παλιά και γεμάτα σκόνη, απλώθηκαν στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι. Η κουκουβάγια, με τα σοφά της μάτια, άρχισε να εξιστορεί τον θρύλο των τριών κλειδιών.

Έξω, το κρύο η ομίχλη ήταν αδιαπέραστα, αλλά μέσα στο δεντρόσπιτο υπήρχε μια ζεστή ατμόσφαιρα, γεμάτη ελπίδα και προσδοκία.

"Ο θρύλος λέει ότι τα τρία κλειδιά δημιουργήθηκαν από τους Αρχαίους Φύλακες του δάσους για να φυλακίσουν τον μεγάλο δαίμονα, τον Άρχοντα των Σκιών. Κάθε κλειδί αντιπροσωπεύει ένα στοιχείο: το Φως, τη Γη και το Νερό. Όταν ενωθούν, έχουν τη δύναμη να ανοίξουν ή να κλείσουν την Πύλη των Σκιών, την είσοδο στο βασίλειο των δαιμόνων."

Η κυρία Κουκουβάγια άνοιξε ένα από τα αρχαία βιβλία και έδειξε μια εικόνα των τριών κλειδιών. Το πρώτο κλειδί, το Κλειδί του Φωτός, λαμπύριζε σαν ήλιος. Το δεύτερο, το Κλειδί της Γης, ήταν χοντρό και γεμάτο σύμβολα από πέτρα. Το τρίτο, το Κλειδί του Νερού, είχε κυματιστές γραμμές που έμοιαζαν να ρέουν.

"Ο Άρχοντας των Σκιών είναι πανίσχυρος και κακόβουλος. Όταν καταφέρνει να σπάσει την Πύλη των Σκιών, στέλνει τα δαιμονικά του πλάσματα για να σκορπίσουν τον τρόμο και το χάος. Η μόνη μας ελπίδα είναι να κλείσουμε ξανά την πύλη χρησιμοποιώντας τα κλειδιά."

Όσο η Κουκουβάγια εξιστορούσε τον θρύλο, οι φίλοι μας αισθάνονταν μια παράξενη αίσθηση θαλπωρής. Το δεντρόσπιτο ήταν ζεστό και άνετο, με μαλακά μαξιλάρια και κουβέρτες να καλύπτουν τους πάγκους και τις καρέκλες. Το τζάκι έκαιγε δυνατά, γεμίζοντας τον αέρα με την ευχάριστη μυρωδιά του ξύλου που καίγεται.

Το δωμάτιο ήταν διακοσμημένο με παλιές εικόνες και φυλακτά που προστάτευαν το σπίτι από τις σκοτεινές δυνάμεις. Στο παρατηρητήριο, ψηλά στο δέντρο, οι φίλοι μπορούσαν να δουν το σκοτεινό δάσος και την ομίχλη που τυλίγει τα πάντα. Οι ακτίνες του ήλιου μετά βίας διαπερνούσαν το σκοτάδι, αλλά το φως από το δεντρόσπιτο έδινε μια αίσθηση ελπίδας.

"Αυτό το δέντρο είναι πραγματικά ασφαλές. Νιώθω ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε οτιδήποτε έρθει." είπε το ποντίκι, και συνέχισε: "το γεγονός δε ότι τα 2/3 του δέντρου "αγκαλιάζονται από τον βράχο πίσω του, το κάνει ακόμα πιο ασφαλές και δύσκολο στο να μπουν οι δαιμονισμένοι. Αισθάνομαι όμως, μετά την εφιαλτική εκείνη βραδιά, ότι πρέπει να οχυρώσουμε ακόμα περισσότερο μερικά μέρη για περισσότερη σιγουριά".

Οι φίλοι μας συμφώνησαν για την έξτρα οχύρωση του δεντρόσπιτου. Ξεκίνησαν από τη βάση του δέντρου, καλύπτοντας τις ρίζες με φύλλα και κλαδιά για να το καμουφλάρουν. Ανεβαίνοντας, ενίσχυσαν τις πόρτες και τα παράθυρα με ξύλινες σανίδες και πέτρες.

Στο παρατηρητήριο, τοποθέτησαν φακούς και κιάλια για να παρακολουθούν τις κινήσεις των εχθρών. Κάθε δωμάτιο ήταν εξοπλισμένο με όπλα και φίλτρα που είχαν φτιάξει για να αντιμετωπίσουν τις δαιμονικές επιθέσεις.

Οι φίλοι μας ήταν έτοιμοι για την επόμενη φρικιαστική νύχτα. Η ζεστασιά του δεντρόσπιτου τους έδινε κουράγιο, ενώ οι ιστορίες της Κουκουβάγιας και οι προετοιμασίες τους κρατούσαν σε εγρήγορση. Ήξεραν ότι έπρεπε να είναι δυνατοί και ενωμένοι για να αντιμετωπίσουν το σκοτάδι που απλωνόταν γύρω τους.

[Otto Weininger]

Μέρος 27ο: Απελπισία

Καθώς οι φίλοι μας κάθονταν στο δεντρόσπιτο, προσπαθώντας να χαλαρώσουν και να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους, ξαφνικά ακούστηκαν απόκοσμοι δαιμονικοί θρήνοι. Το δέντρο άρχισε να κουνιέται ελαφρά, σαν να το χτυπούσαν ισχυροί άνεμοι. Το αρχικό σοκ ήταν τεράστιο.

"Τι συμβαίνει;!", τσίριξε το ποντίκι. Ένας από τους σκίουρους έτρεξε γρήγορα στο παράθυρο. "Είναι οι δαιμονισμένοι! Βρήκαν το δέντρο μας!"

Οι δαιμονισμένοι χωρικοί, σε απόλυτη παραφροσύνη και απελπισία, άρχισαν να πέφτουν με τα κεφάλια τους πάνω στο δεντρόσπιτο, προσπαθώντας να το καταστρέψουν. Οι ήχοι των κραυγών και των χτυπημάτων ήταν φρικιαστικοί, σαν να προσπαθούσαν να σπάσουν την πόρτα ενός καταφυγίου.

"Δεν μπορούν να εντοπίσουν την είσοδο και χτυπάνε στα τυφλά. Είναι τελείως τρελοί!", είπε το νεράτζι.

Οι δαιμονισμένοι, με ημίτρελο βλέμμα και απόλυτη απελπισία, συνέχιζαν να ρίχνονται στο δέντρο, αφήνοντας αιματοβαμμένα σημάδια στους κορμούς και τις ρίζες του. Ήταν μια φρικιαστική επίθεση, με τον πανικό να απλώνεται μέσα στο δεντρόσπιτο.

Η μάχη που ακολούθησε ήταν επική και γεμάτη ένταση. Οι φίλοι μας ήταν αποφασισμένοι να υπερασπιστούν το δεντρόσπιτο με κάθε κόστος. Η Κουκουβάγια πετούσε από παράθυρο σε παράθυρο, δίνοντας οδηγίες και προσπαθώντας να κρατήσει τους δαιμονισμένους μακριά. Ο Πίκος και το Νεράτζι χρησιμοποιούσαν τα όπλα και τα φίλτρα τους για να απωθήσουν τους εισβολείς.
Οι σκίουροι έτρεχαν ασταμάτητα πάνω κάτω βοηθώντας κάθε φορά και αλλού.

Οι δαιμονισμένοι παραφρονούσαν τελείως, σκίζοντας ακόμα και τις σάρκες τους σε μια προσπάθεια να εισβάλλουν στο δεντρόσπιτο. Η απελπισία τους ήταν εμφανής, καθώς ήξεραν ότι ο χρόνος τους ήταν περιορισμένος. Η νύχτα ήταν γεμάτη φρίκη και αίμα, με τους φίλους μας να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να προστατεύσουν τα κλειδιά.

Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά αργά, αλλά οι φίλοι μας δεν έχαναν την ελπίδα τους. Το δεντρόσπιτο αντέχει. Οι επιθέσεις γίνονταν ολοένα και πιο βίαιες, αλλά οι φίλοι μας, με τη βοήθεια των σκίουρων και των στρατηγικών τους, κατάφεραν να αποκρούσουν τους δαιμονισμένους.

Όταν επιτέλους άρχισε να χαράζει, οι δαιμονισμένοι υποχώρησαν με ουρλιαχτά και λιγμούς. Οι φίλοι μας ήξεραν ότι αυτή η νίκη ήταν προσωρινή. Ο Άρχοντας των Σκιών δεν θα σταματούσε μέχρι να πάρει τα κλειδιά. Η κουκουβάγια τους κοίταξε με σοβαρότητα.

"Δεν έχουμε πολύ χρόνο μέχρι την τελική μάχη. Πρέπει να προετοιμαστούμε. Ο Άρχοντας των Σκιών θα επιστρέψει, και αυτή τη φορά, θα είναι ακόμα πιο δυνατός.", προειδοποίησε η Κουκουβάγια.

Οι φίλοι μας, αν και εξαντλημένοι, ήξεραν ότι έπρεπε να είναι έτοιμοι. Ο θρύλος των τριών κλειδιών ήταν η μόνη τους ελπίδα για να σφραγίσουν τον Άρχοντα των Σκιών για πάντα. Η τελική μάχη πλησίαζε, και η μοίρα του δάσους εξαρτιόταν από αυτούς.

[Otto Weininger]

Μέρος 28ο: Οι 3 Αδερφές.

Το επόμενο πρωί, οι ήρωές μας άρχισαν να επαναφέρουν την τάξη στο δεντρόσπιτο. Οι σκίουροι ανέβηκαν στα κλαδιά και έλεγξαν το εξωτερικό για τυχόν ζημιές, επισκευάζοντας ό,τι μπορούσαν. Το ποντίκι και το Νεράτζι τακτοποιούσαν τα πράγματα μέσα, βάζοντας τα βιβλία στη θέση τους και οργανώνοντας τις προμήθειες.

Ξαφνικά, η Κουκουβάγια συνειδητοποίησε κάτι τρομακτικό και η καρδιά της σταμάτησε για λίγο. Τα δύο από τα τρία κλειδιά τα είχαν πάρει από την ίδια δαιμονική γριά. Πως ήταν δυνατόν;
Η ανάσα της βαριά καθώς θυμήθηκε την ιστορία με τις τρεις καταραμένες αδερφές.

"Παιδιά, πρέπει να κατέβετε αμέσως! Έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα!", φώναξε.
Όλοι έτρεξαν κάτω, περιμένοντας με αγωνία να ακούσουν τι είχε να τους πει.

"Υπάρχει μια παλιά ιστορία που συνδέεται με αυτές τις γριές. Είναι η ιστορία των τριών καταραμένων αδερφών. Πρέπει να ακούσετε προσεκτικά."

Κουκουβάγια άνοιξε ένα από τα παλιά της βιβλία και άρχισε να διαβάζει:

Πριν από πολλά χρόνια, υπήρχαν τρεις αδερφές, οι Αγαθία, Βερονίκη και Ευρυδίκη. Ζούσαν ειρηνικά σε ένα μικρό χωριό στην άκρη του δάσους, γνωστές για την καλοσύνη και τη σοφία τους. Ωστόσο, η μοίρα τους άλλαξε δραματικά όταν μια ζηλόφθονη μάγισσα εμφανίστηκε στο χωριό τους.

Η μάγισσα, φοβούμενη τη δύναμη και την επιρροή των αδερφών, αποφάσισε να τις καταραστεί. Με ένα μαγικό ξόρκι, τις μεταμόρφωσε σε δαιμονικές γριές, δεμένες για πάντα υπό τις διαταγές του Άρχοντα των Σκιών. Από τότε, οι αδερφές έπρεπε να υπακούν τυφλά τις εντολές του, προστατεύοντας τα κλειδιά που κρατούσαν τη δύναμη να τον σφραγίσουν για πάντα.

Η Αγαθία έγινε η Φρουρός του Χειμώνα, προκαλώντας φοβερές χιονοθύελλες και φυλάσσοντας το δεύτερο κλειδί. Η Βερονίκη έγινε η Φρουρός της Νύχτας, δημιουργώντας αδιαπέραστο σκοτάδι και προστατεύοντας το τρίτο κλειδί. Όμως, η τρίτη αδερφή, η Ευρυδίκη, έγινε η Φρουρός της Ψυχής, κυνηγώντας τους θαρραλέους που θα είχαν καταφέρει να πάρουν τα τρια κλειδιά.

Η Κουκουβάγια έκλεισε το βιβλίο και κοίταξε τους φίλους της με σοβαρότητα.

"Η τρίτη αδερφή, η Ευρυδίκη, είναι ακόμη εκεί έξω. Και αν οι δύο πρώτες ήταν τόσο τρομακτικές, δεν θέλω καν να φανταστώ τι μπορεί να κάνει η τρίτη."

"Που μπορεί να είναι τώρα;" , ρώτησε το ποντίκι.

"Σίγουρα θα μας περιμένει κάπου", απάντησε ένας από τους σκίουρους. "Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί."

"Ας ετοιμάσουμε το δεντρόσπιτο για την επόμενη επίθεση, αλλά πρέπει να σκεφτούμε και πώς θα την αντιμετωπίσουμε."

Οι φίλοι μας γνώριζαν ότι δεν είχαν πολύ χρόνο. Η νύχτα θα έπεφτε ξανά και η επόμενη μάχη πλησίαζε. Έπρεπε να είναι έτοιμοι για την τελική αναμέτρηση με την Ευρυδίκη, την τρίτη καταραμένη αδερφή, και τον ίδιο τον Άρχοντα των Σκιών.

[πήζον bot]

ποτε τελειωνει?
θα χει και β κυκλο του χρονου?
ετσι μια ωραια πρωια μια καποια τριτη ασ πουμε, ετσι για αλλαγη.
απο αλλο τζιπιτι του χρονου?

[πήζον bot]

παιδια ειναι καλο? το διαβαζει κανεις?
εγω ουτε μιση παραγραφο. μου φανηκε μεγαλη μαλακια.
για πειτε

[Otto Weininger]

ποτε τελειωνει?
θα χει και β κυκλο του χρονου?
ετσι μια ωραια πρωια μια καποια τριτη ασ πουμε, ετσι για αλλαγη.
απο αλλο τζιπιτι του χρονου?

1. Έχει τελειώσει, έχουν γραφτεί και τα τελευταία 5 μέρη.

2. Δε θα έχει Β Κύκλο, γιατί θα ανέβει το "Short Horror Stories - Phorum Edition" με πρωταγωνιστές διάφορους από εσάς.

3. Πιθανό spinoff με τους σκιουρους.

4. Σε προειδοποίησα τι θα συμβεί αν ξαναπεταχτείς και δεν με άκουσες.

[Ερμής]

Και αυτη και την προηγουμενη βδομαδα, παρατηρησα οτι γραφεις τις καθημερινες μεχρι παρασκευη και μετα παλι απο δευτερα.
Τυχαιο? Δε νομιζω..

αν ξαναπεταχτείς θα σε βάλω μέσα στο διήγημα να σε παίρνουν νουμεράδα όλοι οι δαιμονισμένοι