Το Oppenheimer δεν είναι πατριωτική ταινία/προπαγάνδα ούτε και αντιπολεμική ταινία. Ο Νόλαν το πήγε ακόμα παραπέρα (μήπως είναι ο καλύτερος εν ζωή σκηνοθέτης;)
Έδειξε όλες τις όψεις της ιστορικής πραγματικότητας και της προσωπικής ιστορίας που οδήγησαν στην Υπέροχη Ατομική Εποχή. Και κάποιες φορές το κάνει σαν τον Κιούμπρικ, χρησιμοποιώντας έξοχα την ειρωνεία.
Για παράδειγμα: Δείχνει τους στρατηγούς ν’ αποφασίζουν σε ποια πόλη της Ιαπωνίας θα ρίξουν την πρώτη ατομική βόμβα, κι ο υπουργός λέει να μην τη ρίξουν στο Κυότο, γιατί είχε πάει ταξίδι του μέλιτος εκεί –κι είναι όμορφη πόλη.
Υπάρχουν οι επιστήμονες που αρνούνται να συμμετάσχουν στην κατασκευή της βόμβας (πχ Νιλς Μπορ), υπάρχουν κι εκείνοι που πανηγυρίζουν στη δοκιμή της Τρίνιτυ (της πρώτης ατομικής βόμβας, στην έρημο), αλλά μόνο στις 6 Αυγούστου (Χιροσίμα) αντιλαμβάνονται τι έκαναν.
Στο επίκεντρο όλων ο δόκτωρ Οπενχάιμερ. Ο Νόλαν καταφέρνει σε τρεις ώρες να τον αποδώσει τόσο καλά, που είναι σαν να έχεις διαβάσει ολόκληρο μυθιστόρημα.
Αντιφατικός χαρακτήρας, αμφίθυμος, εγωκεντρικός, με τιτάνιες εσωτερικές συγκρούσεις, απολαμβάνει τον θρίαμβο, ενώ συνθλίβεται -ένας πλήρης άνθρωπος και Προμηθέας.
Ο Κίλιαν Μέρφυ έχει πάρει ήδη το Όσκαρ (αν δεν το πάρει ο Κεν Γκόσλινγκ). Εκπληκτική ερμηνεία. Παίζει μόνο με τα μάτια του -κοντινά πλάνα όλη την ώρα.
Ένα απ’ τα καλύτερα της ταινίας είναι ο ήχος. Όχι μόνο το σάουντρακ (κι άλλο Όσκαρ εκεί), αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιεί τον ήχο ο Νόλαν• επιβλητικός (μόνο στην αίθουσα μπορείς να το νιώσεις αυτό).
Ο τρόπος που ανεβαίνει η ένταση του ήχου σε κάποιες σκηνές σε κολλάει πίσω.
Κι όταν εκρήγνυται η πρώτη βόμβα, η δοκιμαστική Τρίνιτυ, τι ήχο θα έβαζες; Ο Νόλαν βάζει ακριβώς τον αντίθετο...
Δεν ακουγόταν ούτε ανάσα μέσα στο σινεμά.
Κοιτούσα την οθόνη κι ήμουν έτοιμος να κλάψω, σαν να ήμουν κι εγώ υπεύθυνος για τα λάθη της ανθρωπότητας.
Φοβήθηκα ότι θα έβλεπα μια ταινία προπαγάνδα.
Ο Νόλαν αναφέρεται διαρκώς στις δύο πόλεις που κατέστρεψαν οι ΗΠΑ, μιλάει για τη φρίκη της Βόμβας, τους 220.000 άμαχους που σκοτώθηκαν. Δείχνει ότι ο Χίτλερ είχε ήδη αυτοκτονήσει τότε, δείχνει ότι οι Ιάπωνες ήταν ήδη ηττημένοι.
Σε μια σκηνή, σ’ ένα γήπεδο μπάσκετ, ο «Όπι» μιλάει στους κατοίκους του Λος Άλαμος (επιστήμονες με τις οικογένειές τους), που κουνάνε πλαστικά σημαιάκια και πανηγυρίζουν για την Επιτυχία της Χιροσίμα. Τους λέει αυτά που θέλουν ν’ ακούσουν, και μέσα στο πανηγύρι ο Νόλαν βάζει ηχητικά εφέ από βομβαρδισμό, λάμψεις ατομικής βόμβας, καμένους ανθρώπους, στάχτες… Σκηνή ανθολογίας για το σινεμά.
Ένα απ’ τα πιο σημαντικά στοιχεία της ταινίας είναι ότι αναδεικνύει ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της «εφεύρεσης» της ατομικής βόμβας. Όχι η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι (στο Τόκιο είχαν σκοτώσει 100.000 Ιάπωνες με κανονικές βόμβες).
Άλλο είναι το Πρόβλημα που δημιούργησε ο σύγχρονος Προμηθέας, οι επιστήμονες: Ο άνθρωπος μπορεί πλέον να καταστρέψει όλον τον πλανήτη.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΥΓ1: Λίγο κουραστικό το τελευταίο μισάωρο και η υπερβολική ανάλυση για τα Μακαρθιστικά - αντικομουνιστικά θέματα των Αμερικάνων. Ο γιος μου το ‘πε πρώτος αυτό, συμφώνησα.
ΥΓ2: Πρώτη ταινία που είχα δει με τον γιο μου στο σινεμά ήταν… κάποιο Σπάιντερμαν. Τώρα πάμε πλέον για πιο δύσκολες ταινίες.
ΥΓ3: Ταινία που μπορείς ν' απολαύσεις μόνο σε κινηματογραφική αίθουσα. Δεν είναι Netfilx ή HBO.
Πρέπει να μπεις μέσα.
https://www.facebook.com/gelotopoios/po ... fHaYroBmZl