Το έγκλημα πολέμου της Χιροσίμας
06/08/2021 by Αθ. Αναγνωστόπουλος
Θεωρώ ότι αυτή η αλήθεια είναι αυταπόδεικτη, ότι δηλαδή ο ατομικός βομβαρδισμός της Χιροσίμας και του Ναγκασάκι υπήρξε ένα από τα φρικτότερα εγκλήματα πολέμου της αιματοβαμμένης ιστορίας του ανθρώπινου είδους. Δεκάδες χιλιάδες άμαχοι κάηκαν ζωντανοί από ένα νέο όπλο, το οποίο εξ ορισμού παραβίαζε το δίκαιο του πολέμου. Το μέγεθος και η πρωτοτυπία του ανήκουστου και ανεπανάληπτου εγκλήματος καθιστούν την 6η Αυγούστου παγκόσμια ημέρα πένθους.
Παγκόσμια ημέρα πένθους βέβαια όχι για όλους μας, αλλά μόνο για όσους είναι κατά του καψίματος γυναικόπαιδων. Κατανοώ απολύτως λοιπόν ότι ζω σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι δεν είναι κάτι κακό να καις γυναικόπαιδα, αρκεί αυτά να είναι κίτρινα, να μιλάνε μια παράξενη γλώσσα και να ζουν στην χώρα του εχθρού. Ας δούμε λοιπόν τα ψωραλέα επιχειρήματα που επικαλούνται όσοι υποστηρίζουν τα αμερικανικά εγκλήματα πολέμου:
1. Ο ατομικός βομβαρδισμός ήταν αναγκαίος για την λήξη του πολέμου στον Ειρηνικό.
Εισαγωγικά, “ατομικός βομβαρδισμός” είναι το μυστικό συνθηματικό που χρησιμοποιείται ευρέως από τους υπέρμαχους των αμερικανικών εγκλημάτων πολέμου αντί να πουν “ολοκαύτωμα αμάχων”, γιατί ακούγεται πιο ωραίο έτσι. Υποστηρίζουν λοιπόν τα τρουμανάκια ότι χωρίς το διπλό έγκλημα δεν θα τελείωνε ο πόλεμος, ή μάλλον δεν θα τελείωνε τόσο σύντομα. Αυτό είναι αληθές, αλλά ερωτάται πόσα εγκλήματα δικαιολογεί. Η λήξη του πολέμου δεν είναι ένας στόχος που επιτρέπεται να επιτευχθή παντί τρόπω. Υπάρχει και ένα πράγμα που λέγεται ius in bello.
Πράγματι λοιπόν, τα ατομικά όπλα εξ ορισμού παραβιάζουν την καταστατική αρχή του δικαίου του πολέμου: την διάκριση μαχίμων και αμάχων. Επιστρέφουμε δηλαδή στην εποχή των Οστρογότθων ή κάπου εκεί. Πολλώ δε μάλλον όταν, όπως στην Ιαπωνία, τα όπλα αυτά χρησιμοποιήθηκαν εν γνώσει των Αμερικανών κατά στόχων που δεν παρουσίαζαν κανένα στρατιωτικό ενδιαφέρον. Επρόκειτο καθαρά για ένα έγκλημα κρατικής τρομοκρατίας.
Νταξ, δολοφόνησε 200.000 αμάχους, αλλά μάς έστειλε άλευρα και ημιόνους, το αξίζει το άγαλμα.
Για τον λόγο ακριβώς αυτό, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης σε γνωμοδότησή του έχει κρίνει ότι ακόμη και η απειλή χρήσης των ατομικών όπλων, πολλώ δε μάλλον η χρήση τους, παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο:
It follows from the above-mentioned requirements that the threat or use of nuclear weapons would generally be contrary to the rules of international law applicable in armed conflict, and in particular the principles and rules of humanitarian law;
2. “Ναι, αλλά για τον συμβατικό βομβαρδισμό του Τόκιου δεν λέτε τίποτα”.
Εγώ λέω: ήταν επίσης ένα φρικτό έγκλημα πολέμου. Όπως ήταν και οι γερμανικοί βομβαρδισμοί στο Βελιγράδι, το Ρότερνταμ ή το Λονδίνο, καθώς και οι εμπρηστικοί αγγλικοί βομβαρδισμοί σε όλη την Γερμανία. Ειδικά οι τελευταίοι ήταν σχεδιασμένοι ακριβώς για να κάψουν αμάχους. Η διαφορά είναι διαφορά ποσότητας. Κάθε πολεμική πράξη που στοχοποιεί αμάχους είναι έγκλημα πολέμου. Πραγματικά, δεν θέλει και πολλή νοημοσύνη, λίγη ενσυναίσθηση μόνο.
3. “Αν δεν είχε γίνει η Χιροσίμα, θα είχε επιχειρηθή απόβαση και θα είχαν πεθάνει 1 χιλιοδισεκατομμύριο φτωχόπαιδα από το Κάνσας στις ακτές του Χονσού κλπ κλπ”.
Ενθουσιάζομαι με την εναλλακτική ιστορία, όπου ο καθένας μπορεί ανεύθυνα να υποστηρίξη ό,τι τον συμφέρει. Βρισκόμαστε λοιπόν στο καλοκαίρι του 1945. Η Ιαπωνία δεν έχει συμμάχους, δεν έχει ναυτικό ή αεροπορία, δεν έχει πρόσβαση σε πρώτες ύλες, αντιμετωπίζει το φάσμα της λιμοκτονίας ενόψει του επερχόμενου χειμώνα, αλλά, προς Θεού, οι άγιοι Αμερικανοί δεν είχαν άλλη επιλογή. Τρία θαυμαστικά!!! Δεν μπορούσαν π.χ. ούτε να αποκλείσουν την Ιαπωνία, που δεν παρήγε καν τα δικά της τρόφιμα ούτε διέθετε πετρέλαιο, ούτε να επιδείξουν την χρήση του εγκληματικού τους όπλου στον ανοιχτό ωκεανό για να απειλήσουν την Ιαπωνία. Δεν μπορούσαν ούτε να στείλουν στην Ιαπωνία οπτικοακουστικό υλικό των ατομικών δοκιμών. Μπορούσαν μόνο να δολοφονήσουν αμάχους.
Εν πάση περιπτώσει, τέτοιου είδους επιχειρήματα εντυπωσιάζουν τους Ιησουίτες, όσους πιστεύουν δηλαδή ότι ο πολιτικός σκοπός αγιάζει το ολοκαύτωμα των αμάχων, και όχι τους κανονικούς ανθρώπους.
Μιας και μιλάμε για επίδειξη, ακούστε κάτι παράξενες συμπτώσεις: στην διάσκεψη του Γιάλτας (Φεβ 1945), η Σοβιετική Ένωση, δηλαδή ο κύριος Στάλιν, δεσμεύθηκε ότι θα επιχειρούσε κατά της Ιαπωνίας στην Ανατολή τρεις μήνες μετά την λήξη του πολέμου στην Ευρώπη. Δηλαδή στις 09 Αυγούστου 1945, όπερ και εγένετο. Μια τέτοια επιθετική ενέργεια πιθανόν θα προκαλούσε την διαίρεση της Ιαπωνίας δίκην Κορέας σε Βόρεια και Νότια, αν δεν ωδηγούσε σε ολοκληρωτική σοβιετοποίηση της Ιαπωνίας. Με λίγα λόγια, θα επέφερε μια σοβαρή γεωπολιτική αλλαγή στην Άπω Ανατολή, που θα άλλαζε την ισορροπία εις βάρος των ΗΠΑ και θα έδινε άπλετα πρόσβαση στους Σοβιετικούς στον ανοιχτό Ειρηνικό Ωκεανό.
Ε, μαντέψτε τι έγινε τρεις ημέρες πριν την σοβιετική επίθεση. Και ποιος ήταν ο αποδέκτης του μηνύματος για το οποίο κάηκαν δεκάδες χιλιάδες γυναικόπαιδα.
http://anamorfosis.net/blog/?p=14115
