Οι αναλυτές της CIA είχαν προλάβει, πάντως, να επιδείξουν κάποια κατανόηση για τη δυσφορία και αυτών των πραξικοπηματιών:
«Γνωρίζουμε πως ένας αρκετά μεγάλος αριθμός νεότερων μελών της χούντας είναι δυσαρεστημένα με την κυβέρνηση. Απεχθάνονται τη συγκέντρωση εξουσίας στα χέρια του Παπαδόπουλου. Μιλάνε όλο και πιο ανοιχτά για την αύξηση της διαφθοράς από ανώτερους αξιωματούχους και υπουργούς» (9/11/1972).
Πολυτεχνείο και Ιωαννίδης
Το μόνο έγγραφο που αφορά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η ημερήσια ενημέρωση του προέδρου Νίξον από τη CIA στις 19/11/1973, αποτυπώνει αμήχανα τα όρια της υπηρεσιακής πληροφόρησης:
«Δεν είναι ακόμη σαφές ποιος διηύθυνε την αντικαθεστωτική δραστηριότητα μέσα στο Πολυτεχνείο, επίκεντρο των διαδηλώσεων μέχρι την εκκαθάρισή του το πρωί του Σαββάτου. Οπαδοί του εξόριστου αριστερού Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ωστόσο πολύ ορατοί, ως ταραξίες και συμμετέχοντες».
Η συγκυρία θεωρείται «ατυχής για τις προσπάθειες της κυβέρνησης να “πολιτικοποιήσει” το καθεστώς», μέρος δε της ευθύνης επιρρίπτεται «στους πολιτικούς» που «ενθάρρυναν τους φοιτητές».
Διαυγέστατη είναι, αντίθετα, η ανάλυση του πραξικοπήματος Ιωαννίδη:
«Ο Παπαδόπουλος κατέστρεψε την πελατειακή του βάση στο στρατό δίχως να οικοδομήσει καινούρια.
Οι προσπάθειές του να σχηματίσει κυβέρνηση πολιτικών υπό το Σπύρο Μαρκεζίνη και να προσεταιριστεί τους οπαδούς των παλιών πολιτικών κομμάτων δεν διέλυσαν τους φόβους πως οι εκλογές θα ήταν φάρσα. [...]
Την ώρα της ανατροπής του, ο Παπαδόπουλος διέθετε έτσι ελάχιστους υποστηρικτές στις ελληνικές δομές εξουσίας» (7/12/1973).
Οσον αφορά το νέο καθεστώς, η ίδια έκθεση εξηγεί πως «ο Ιωαννίδης πιστεύει ότι οι Ελληνες δεν είναι ακόμη έτοιμοι για δημοκρατία» κι ότι «τα οικονομικά προβλήματα έχουν προτεραιότητα»:
«Πριν από μερικούς μήνες δήλωσε πως η χούντα του Παπαδόπουλου έμεινε υπερβολικά λίγο στην εξουσία για να κάνει πειράματα με τη δημοκρατία.
Χρειάζεται, είπε, “20 χρόνια ή τουλάχιστον 10” για να ολοκληρώσει το πρόγραμμά της να καθαρίσει την ελληνική πολιτική σκηνή από τα σημάδια του παλιού κοινοβουλευτικού συστήματος.
Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι το πραξικόπημα [της 25/11] μετέβαλε δομικά το χρονοδιάγραμμά του για επάνοδο στους δημοκρατικούς θεσμούς».
Καθώς ο αόρατος δικτάτορας δεν συνήθιζε καθόλου τις δημόσιες διακηρύξεις, είναι προφανές πως αυτές οι δηλώσεις έγιναν στο πλαίσιο σχετικής βολιδοσκόπησης της CIA.
Για τον νέο «πρωθυπουργό», Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο, επισημαίνεται, τέλος, πως «η υπόληψή του πάσχει από φήμες για ανάμιξη σε διαφθορά κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής υπηρεσίας του» ως υπουργού Οικονομικών (1967-71) και Εσωτερικών (1971-73) του Παπαδόπουλου.
Το «θαύμα» καταρρέει
Ο Παπαδόπουλος με τον Ελληνοαμερικανό μεγιστάνα Τομ Πάππας
Το στοιχείο που καθορίζει τις εξελίξεις την τελευταία χρονιά της δικτατορίας είναι ωστόσο η παταγώδης κατάρρευση του «οικονομικού θαύματός» της μόλις ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση.
«Μέσα στο 1973, και ιδίως από τον Σεπτέμβριο, το ισοζύγιο πληρωμών επιδεινώθηκε ταχύτατα. Οι αυξήσεις των τιμών έχουν πετσοκόψει αγρίως τα πραγματικά μεροκάματα των εργατών», επισημαίνει η έκθεση της 7/12/1973, ενώ αυτή της 18/4/1974 επικεντρώνεται στις πολιτικές επιπτώσεις της κρίσης:
«Οι νέοι και οι εργάτες έχουν τη δυνατότητα ν’ απειλήσουν το καθεστώς – παραμένει όμως απλώς δυνατότητα.
Η δημόσια κινητοποίησή τους έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανατροπή του Παπαδόπουλου. [...] Η οικονομική δυσπραγία δουλεύει υπέρ των αντιφρονούντων, όπως και τον Νοέμβριο.
Οι φοιτητές και οι εργάτες θ’ απολάμβαναν τη λαϊκή συμπάθεια, αν όχι ανοιχτή υποστήριξη, έτσι κι αψηφούσαν ξανά ανοιχτά την κυβέρνηση».
Ο εθνικισμός θα προβάλει έτσι ως η μοναδική διέξοδος ενός απονομιμοποιημένου καθεστώτος:
«Οι αξιωματικοί που ελέγχουν την κυβέρνηση είναι σθεναρά αφοσιωμένοι στη Δύση κι έντονα αντικομμουνιστές στη νοοτροπία», εξηγεί η τελευταία έκθεση.
«Ταυτόχρονα, είναι ακόμη πιο εθνικιστές κι επαρχιώτες στις αντιλήψεις από τους προκατόχους τους. Είναι πιο τυχοδιώκτες από τον Παπαδόπουλο στην προσέγγιση του Κυπριακού κι ανησυχούν για μια στρατιωτική αντιπαράθεση με την Τουρκία. Το μίγμα αυτών των στοιχείων θέτει ακόμη περισσότερα προβλήματα για τις ΗΠΑ απ’ όσα έθετε το καθεστώς Παπαδόπουλου».
Εξ ου και η έγκαιρη αναζήτηση του επόμενου Μεσσία, που θα μπορούσε να δρομολογήσει μια κοινά αποδεκτή μεταπολίτευση:
«Ο τέως πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής εξακολουθεί να προτιμάται από πολλούς στην Ελλάδα ως εναλλακτική λύση στο στρατιωτικό καθεστώς.
Επειδή όμως ενδεχομένως αισθάνεται πως οι στρατιωτικοί κυβερνήτες ίσως στραφούν προς αυτόν για βοήθεια, δεν έχει ακόμη επιτεθεί δημόσια στο καθεστώς [Ιωαννίδη] από την αυτοεξορία του στο Παρίσι».
https://www.efsyn.gr/themata/fantasma-t ... ia-tis-cia
)