Ωχ ωχ
.....το άρθρο του τίτλου εκτος απο τον memberlist.php?mode=viewprofile&u=1470 το έπιασαν και ραντάρ που....... ίσως κινητοποιήσουν.......''παρεμβάσεις''....
Σοφία Γιαννακά: Ενα αντι-ΚΚΕ άρθρο, από μια "γυναικούλα με βλέμμα συγκαμένο και γλώσσα φιδιού στάζοντας ξεθυμασμένο δηλητήριο"
http://tsak-giorgis.blogspot.com/2020/1 ... st_28.html
.......πολιτικά ρεμάλια, που σέρνονται από δω κι από κει........Καθ’ έξιν γλύφτες και βαστάζοι του οποιουδήποτε........Συμπλεγματικοί αριβίστες και χαζοαπατεωνίσκοι της φάπας....
......."γυναικούλα με βλέμμα συγκαμένο και γλώσσα φιδιού στάζοντας ξεθυμασμένο δηλητήριο"..... την στόλισε με τον ιδιαίτερο καυστικό τρόπο η Ελενα Ακρίτα*(
η απαντηση της παρακατω...), όταν δέχτηκε απρόκλητα επίθεση από την Γιαννακά επειδή έκανε κριτική στην κυβέρνηση του νέου "Μωησή".
.......φασιστική μπόχα της κυρίας, του τύπου "Τους φόρεσε τα γυαλιά στα σύνορα ο Μητσοτάκης" και "απέτρεψε την εισβολή" από τα “νέα κύματα των λάθρο”. ...
.......εμετικό αντι-ΚΚΕ άρθρο της που τιτλοφορεί: "Μια πληγή που τη λένε ΚΚΕ", με αφορμή την απόφαση του κόμματος του Περισσού να συμμετέχει στην πορεία στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
....... γελοίο, το κείμενο της κ. Γιαννακά..........λίγο ακόμα και θα ζητούσε να στέλνονται σε ξερονήσια οι κομμουνιστές
......... θα μπορούσε να ονομάζεται η μαλάκυνση εγκεφάλου;
*Η ανάρτηση και το άρθρο της Έλενας Ακρίτα
https://eretikos.gr/i-elena-akrita-sfaz ... ike/320697
Γράφω στα Νέα για κάποιες κυρίες που διεκδικούν ένα 5λεπτο δημοσιότητας στις πλάτες των ομόφυλων τους. Προς Σοφία Γιαννακά και Iefimerida.Το λινκ δεν ανοίγει για κοινοποιήσεις, κοπι πειστ το κείμενο
Πόσο λίγες, πόσο
ασήμαντες, πόσο το απολύτως τίποτα είστε κάτι
γυναικούλες που μισείτε τις γυναίκες. Γυναικούλες με
βλέμμα συγκαμένο και
γλώσσα φιδιού. Εσείς που βασανίζετε ανυπεράσπιστα πληκτρολόγια για να βρίσετε εμάς. Δεν μάς αντέχετε με τίποτα.
Και δεν μάς αντέχετε με τίποτα, γιατί πολύ απλά
είμαστε καλύτερες σας. Γιατί έχουμε ζωή, έχουμε στόχους. Δεν τα πάμε καλά με όλους και δεν τούς γουστάρουμε όλους. Αγαπάμε κι αγαπιόμαστε και πέφτουμε και στο γκρεμό για τους φίλους μας. Βγαίνουμε στους δρόμους. Περπατάμε δίπλα δίπλα καμιά φορά με την ψυχή στο στόμα. Γιατί και βέβαια φοβόμαστε. Και το ξύλο και τα δακρυγόνα και το γομάρι που θα μάς πετάξει κάτω. Και φοβόμαστε και νοιαζόμαστε και εισπράττουμε την μια ήττα πίσω απ’ την άλλη. Και μετά πάλι μαζί. Στο ίδιο πεζοδρόμιο. Στο ίδιο σπίτι με κρασί και γεμιστά και σοκολάτες άπειρες και γέλια κοριτσίστικα που δεν έχουν ηλικία. Στο ίδιο σινεμά, στην ίδια συναυλία, στην ίδια εκδρομή του μυαλού και της ψυχής!
Πόσο λίγες είστε, αγάπες μου. Και πόσο μα πόσο
σάς έχουμε γραμμένες και σάς και την
ανυπαρξία σας. Μάς στοχοποιείτε για να κάνετε ονοματάκι. Δολοφονείτε χαρακτήρες για να γίνετε φίρμες. Μπα δεν βγαίνω μάναμ’. Όσο
ξεθυμασμένο δηλητήριο κι αν στάξετε, δεν ιδρώνει το αυτί μας. Είστε
τόσο μικροσκοπικές που απορεί κανείς πώς χωράει τόσο
σκατό μέσα σας, μιλάμε για τρελές ποσότητες, πώς τις ανακυκλώνετε απορώ.
Μεγάλη πανδημία οι wannabe, αδελφάκι μου. Άγριο πράγμα να την ιδρώνεις τη φανέλα κι όμως να μένεις πάντα στη Β’ Εθνική.
Wannabe γυναίκες, πίκρα και καημός αγιάτρευτος. Κι αντί να αγωνιστείς να γίνεις καλύτερη, να βρίζεις την καλύτερη σου.
Άσχετο, εγώ αυτές
τις βαριέμαι απ’ το ντύσιμο κιόλας. Ούτε καν
κακόγουστες – η κακογουστιά ενίοτε είναι και ενδιαφέρουσα. Αυτές είναι ντυμένες το τίποτα. Τι είστε ντυμένη; Το τίποτα. Τι θα φορέσετε στα βαφτίσια του Γιωργάκη;
Το τίποτα. Το απολύτως. Πώς είναι όταν γκουγκλάρεις και σού βγαίνουν κάτι συνολάκια-πακέτο; Φούστα μπλούζα, τσάντα γόβα, εκείνο το ασορτί της Κολάσεως; Το μπλε και το νιουντ και το
θα ξεράσω τώρα; Αυτό. Γλυκούλες μωρέ.
Όταν με βρίζουν
κατινούλες και κατινούλοι πατόκορφα, ξέρετε τί κάνω; Ό,τι έκανα και πριν: ζω όσο μπορώ πιο ανθρώπινα, γράφω στην εφημερίδα, γράφω τα βιβλία μου, πηγαίνω βόλτα τα σκυλιά μου, χαζεύω βιτρίνες, διαβάζω τους πολύ καλύτερους μου.
Υ.Γ. Για τον δρόμο ο ‘Οροφέρνης’ του Καβάφη σπέσιαλ αφιερωμένο και ελαφρώς παραφρασμένο…
«…κι ανίκανα, και μισοζαλισμένη
κάτι εζήτησε να ραδιουργήσει,
κάτι να κάμει, κάτι να σχεδιάσει,
κι απέτυχεν οικτρά κι εξουδενώθη.»
Έλενα Ακρίτα