Phorum.com.gr

Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης έγραψε: 21 Μάιος 2020, 17:07 Σε ξενοδοχεία κεντρικα
Μία θλίψη τοξικομανιας
Κι όλα σε ένα σχήμα ερημιας
Και βουβης μονοτονίας.

Γιατι την βαθια καταθλιπτικη μοναχική νεφοπνιγμενη μιζερη θλιμμενη γκριζα βρωμικη αδιεξοδη ατμοσφαιρα των 80ς, που κανεις στα λογικα του δνε ηθελε να ζησει ποτε, εχει ενα τοσο μοναδικο αισθημα, οσο καμια αλλη,

Μετά από αυτό το νήμα ακόμα και η εφημερία μου φαίνεται όμορφη . Έχω παρέα τις νοσηλεύτριες και τους ασθενείς

like here nowhere έγραψε: 30 Ιουν 2020, 03:30

Με τόσα λεφτά που έπεσαν χρεωμένα στις επόμενες γενιές ο οίκος ανοχής έγινε πολυτελείας (πήγαν και σε μια ανάπτυξη που φυσιολογικά θα ερχόταν όπως σε όλες τις χώρες).

Για να επανελεθει στη μιζερη σοβαροτητα το νημα, Μια τυπική μέρα της Ελπίδας, μιας 80ς δασκαλας απο την καλλιθεα, η οποία προσπαθεί να ανταπεξέλθει στους πολλαπλούς ρόλους που έχει αναλάβει και της έχουν ανατεθεί: μητέρα, σύζυγος, ερωμένη του ιδιοκτήτη του σπιτιου που νοικιαζουν, εργαζόμενη, νοικοκυρά.

Αυτο το βιντεο ειναι τοσο 80s, που φημες λενε πως οταν το ειδε τυχαια μιλενιαλ παρεα, χτυπησε το τηλεφωνο οπου οταν το σηκωσανε ακουστηκε ο υμνος του πασοκ, και μετα απο μια εβδομαδα βγηκε ο κατσιφαρας ασπρομαυρος απο την τηλεοραση του και τους κυνηγούσε.

Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης έγραψε: 08 Ιούλ 2020, 17:08 Αυτο το βιντεο ειναι τοσο 80s, που φημες λενε πως οταν το ειδε τυχαια μιλενιαλ παρεα, χτυπησε το τηλεφωνο οπου οταν το σηκωσανε ακουστηκε ο υμνος του πασοκ, και μετα απο μια εβδομαδα βγηκε ο κατσιφαρας ασπρομαυρος απο την τηλεοραση του και τους κυνηγούσε.

τεράστιο ρησπέκτ (για όλο το νήμα)

Ωραίο τραγούδι, καταπληκτική τραγουδίστρια, αλλά ας μην το παίρναμε τόσο σοβαρά για την εξέλιξή μας από τα 80ς.

Planis έγραψε: 21 Μάιος 2020, 18:04 Δεν ξέρω τι προσλαμβάνουσες έχουν αυτοί οι οποίοι έγραφαν αυτά τα τραγούδια (όζει αριστερίλα βέβαια από χιλιόμετρα όλο αυτό), αλλά οι διηγήσεις τις οποίες έχω ακούσει εγώ από αθηναίους για τη δεκαετία του '80 δεν ήταν καθόλου καταθλιπτικές. Επικρατούσε η απόλυτη ανεμελιά, όλο βόλτες, αλητείες, γκομενιλίκια και ξενύχτια στις πλατείες. Σίγουρα η Αθήνα ήταν πολύ χειρότερη οπτικά από ό,τι σήμερα, αλλά αυτή η κατάθλιψη την οποία παρουσιάζουν τα τραγούδια έχει μάλλον ιδεολογική αφετηρία...

Planis έγραψε: 21 Μάιος 2020, 20:20 Είναι άλλο πράγμα το πώς είναι όντως μία εποχή και άλλο πράγμα το πώς οι καλλιτέχνες την προσλαμβάνουν και πού επιλέγουν να εστιάσουν ανάλογα με τις ευαισθησίες τους ή και με τις ιδεολογικές του καταβολές. Είναι σαν να λέμε ότι η δεκαετία του '60 είναι εξ ολοκλήρου γκλαμουρία, μπουζούκια και μεγάλα διαμερίσματα με υπηρέτριες και κυρίες με γούνες αφού οι περισσότερες ταινίες της εποχής προβάλλουν αυτήν την εικόνα. Προφανώς δεν είναι εκτός πραγματικότητος, αλλά υπάρχει και η εικόνα των μελό ταινιών με τις φτωχογειτονιές. Έτσι και το '80 υπάρχει ο Ροζ Γάτος και η Ρόδα τσάντα και κοπάνα, υπάρχει και η μελαγχολία/μίρλα των αριστεριστών της εποχής οι οποίοι αφού λαδώθηκαν καλά με τον Ανδρέα, ονειρεύονταν σοβιετικά "μεγαλεία" και μελαγχολούσαν.

η συνεισφορά μου για την αστική εϊτίλα της Θεσσαλονίκης

Σύνοψη της υπόθεσης:
Ο Χρήστος, ένας σαραντάρης και μοναχικός επιχειρηματίας, αποφασίζει ξαφνικά και χωρίς ιδιαίτερο λόγο να μεταβεί στη γενέτειρά του Θεσσαλονίκη. Η παιδική του φίλη Άννα ζει μια ήρεμη και χωρίς εξάρσεις ζωή, ενώ ο φίλος του Κοσμάς, που είναι αρχιτέκτονας, έχει αφοσιωθεί στην προετοιμασία ενός πολυθεάματος ιστορικού χαρακτήρα για τον εορτασμό των 2.300 χρόνων της πόλης. Ο Χρήστος περνάει τις μέρες του μέσα σε ανία, αλλά η γνωριμία του με μια φοιτήτρια, την Έλενα, η οποία είναι και πρωταγωνίστρια του πολυθεάματος, φέρνει κάποια αχτίδα στη ζωή του. Όμως η Έλενα αρνείται να τον ακολουθήσει περαιτέρω και όταν ο μεγάλος εορτασμός των 2.300 χρόνων τελειώνει, η επόμενη μέρα βρίσκει τον Χρήστο και πάλι αντιμέτωπο με τα ίδια υπαρξιακά προβλήματα, τα οποία είχε και πριν από την άφιξή του στη γενέθλια πόλη.

Antares έγραψε: 08 Ιούλ 2020, 17:28 Ωραίο τραγούδι, καταπληκτική τραγουδίστρια, αλλά ας μην το παίρναμε τόσο σοβαρά για την εξέλιξή μας από τα 80ς.

Να ορίστε. Θες να βάλεις την αρβανιτακη, αλλά είσαι εκτός κλίματος του νηματος. Εντός είναι αυτό,80ς, και το φανταριλικι μέχρι μέσα 90ς, είχε μια σκληρή μελαγχολικη τσαμπουκομιζέρια, γι αυτό γραφοντουσαν και τόσα τραγούδια, είχαμε ταινίες κλπ. Μετά τα 00ς που έγινε 12μηνο, έχασε την ατμόσφαιρα του, τον χαρακτήρα του, έγινε απλά μια ενόχληση. Καλό για τη ζωή, κακό για την τέχνη.

Όσοι μιλάνε για αριστερή μελαγχολία στα 80ς, αυτη κρατάει από τα 70ς, και πάει μέχρι τις αρχές. Στο 85-89 η μελαγχολια παίρνει εσωτερικά υπαρξιακά χαρακτηριστικά για την μοναξιά, την ερημιά, την θλίψη, την μονοτονία, την ρουτίνα, και όλα τα υπόλοιπα. Στα 90ς αρχίζει το έντεχνο μαζί με το ροκ και το λαϊκό να φτιάχνει πιο "ανεβαστικες" καταστάσεις, κι ας έχει μπόλικη κλάψα στον στιχο, και να γίνεται γνωστό, ενώ η περίοδος 85-89 είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξερευνητη. Τουλάχιστον τώρα με το yt μπορούμε να την ανακαλύψουμε, χώρια να ψάχνουμε στα σκονισμένα δισκοπωλεία.

Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης έγραψε: 08 Ιούλ 2020, 18:01 Να ορίστε. Θες να βάλεις την αρβανιτακη, αλλά είσαι εκτός κλίματος του νηματος. Εντός είναι αυτό,80ς, και το φανταριλικι μέχρι μέσα 90ς, είχε μια σκληρή μελαγχολικη τσαμπουκομιζέρια, γι αυτό γραφοντουσαν και τόσα τραγούδια, είχαμε ταινίες κλπ. Μετά τα 00ς που έγινε 12μηνο, έχασε την ατμόσφαιρα του, τον χαρακτήρα του, έγινε απλά μια ενόχληση. Καλό για τη ζωή, κακό για την τέχνη.

Δεν ακούω μουσική πια. Να μην χαλάσω το κλίμα. Απλά εμένα μου άρεσε η εποχή, κυρίως 90ς όπου ζούσα για κάμποσα χρόνια στο εξωτερικό, ίσως βέβαια παίζει ρόλο και η νεανική ηλικία του τότε.
Τα 80ς μπορώ να πω ότι είχαν μια μιζέρια αλλά και μια αισιοδοξία ταυτόχρονα, στην μουσική, στα χρώματα, ακούγαμε αγγλικά και αμερικανικά.

Καποια μερα του 1987, στο κεντρο της αθηνας εμφανιστηκε ενα παραξενο φαινομενο. Ολοι όσοι γυρνουσαν εκει γυρω, αντρες και γυναικες, ενιωσαν εντος τους ενω περιεργο συναίσθημα ανεξελεγκτης καβλας, που δεν μπορουσαν να συγκρατήσουν, και τελικα βγηκε προς τα εξω, με αποτελεσμα πολλα ευτραπελα να γινουν, με πηδηματα σε κοινη θεα και παρτούζες ευυπόληπτων πολιτων , που ειχαν ως αποτελεσμα η συντηρητικη ελληνικη κοινωνια να ταραχτει, οπως και η σοσιαλιστικη κυβερνηση να θορυβηθεί, και να ψαξει τις αιτιες. τελικα αυτο το γεγονος ξεχαστηκε μεσα στην αποχαυνωτική ξενερωτικη ληθη του χρόνου, και δε δωθηκε συνεχεια. Μονάχα τωρα, μεσω τις συγχρονες τεχνολογιες και τα αρχεια που μας δίδει και απολαμβανουμε, καταθεραμε να κανουμε την αναλογη συνδεση, για να δουμε απο που πήγασε αυτο το αξιοπερίεργο φαινομενο.

Στης μοναξιάς μου την πόλη,
τοίχοι γραμμένοι συνθήματα,
άνθρωποι τυφλοί,
χαμένα, στοιχήματα...

Κι εσύ να ψάχνεις επαφές.

Τα μαύρα σου τα μάτια μη δακρύζεις,
θα ρθουνε μέρες πιο γλυκές.
Το τσιμέντο π’ αντικρίζεις,
γεννάει ήλιους παιδικές φωνές.

Στη γειτονιά πικρά στενά,
κουτιά μπύρας παλιοί φωταγωγοί.
Εγώ να σε κοιτώ ερωτευμένα,
και το γκάζι με συνεχή διαρροή.

Κι εσύ να ψάχνεις επαφές.

Τα μαύρα σου τα μάτια μη δακρύζεις,
θα ρθουνε μέρες πιο γλυκές.
Το τσιμέντο π’ αντικρίζεις,
γεννάει ήλιους παιδικές φωνές.

Τα μαύρα σου τα μάτια μη δακρύζεις,
θα ρθουνε μέρες πιο γλυκές.
Το τσιμέντο που σε πνίγει,
γεννάει ήλιους παιδικές φωνές.

Στης μοναξιάς μου την πόλη,
τοίχοι γραμμένοι συνθήματα,
άνθρωποι τυφλοί,
χαμένα, στοιχήματα...

Κι εσύ να ψάχνεις επαφές.
Κι όλο να ψάχνεις επαφές...