Μυστικισμός.

[Papa John]

Για μια γενική εικόνα του μυστικισμού, ρίξε μια ματιά στο παλιό αλλά κλασσικό "Μεγάλοι μύστες" του Συρέ.

Ένα από τα 5 πιο αγαπημένα μου βιβλία-αναγνώσματα ever.

[ΓΑΛΗ]

To δίδυμο Απόλλων - Άρτεμις και όχι μόνον. Ήλιος - Σελήνη.
Η συγκεκριμένη ισορροπία υπάρχει σε όλες τις θρησκευτικές και μυθολογικές προσεγγίσεις.

Αυτό έγραφα και στον Antigeist, σε άλλο θέμα.




Για μια γενική εικόνα του μυστικισμού, ρίξε μια ματιά στο παλιό αλλά κλασσικό "Μεγάλοι μύστες" του Συρέ.

Το ελληνικό δωδεκάθεο έχει μια σοφή ισορροπία ανάμεσα στο αρσενικό και θηλυκό. Ακόμη και ο Διόνυσος, παραπάνω αναφέρεται το διονυσιακό θηλυκό, είναι αρσενική θεότητα.
Δεν μπορείτε να αρνηθείτε ότι σε άλλα μυστικιστικά σχήματα ευλογούν πρώτα τα γένια τους, μην πω ότι ευλογούν και κάτι άλλο.

Ο Χριστός είναι ο απόλυτος φροϋδικός Θεός. Το λέει ωραία στο Τοτέμ και Ταμπού ο κ. Φρόυντ.

Αποκαθιστά τον Πατέρα Θεό μέσω της μετάβασης και της θυσίας Του. Από δέος μπρος στον Ιερό Τρόμο τον γιορτάζουμε και ταυτόχρονα τον κανιβαλίζουμε (Θεία Κοινωνία)

Η Ορθοδοξία είναι ψυχανάλυση

Ο διαμελισμός που προηγείται της Ανάστασης, υπάρχει και στο μύθο του Διόνυσου, του Όσιρι και του Άττι. Στους δύο τελευταίους παίζει και ο συμβολικός ευνουχισμός.

[Γενιά της Αμαρτίας]

Το ελληνικό δωδεκάθεο έχει μια σοφή ισορροπία ανάμεσα στο αρσενικό και θηλυκό. Ακόμη και ο Διόνυσος, παραπάνω αναφέρεται το διονυσιακό θηλυκό, είναι αρσενική θεότητα.
Δεν μπορείτε να αρνηθείτε ότι σε άλλα μυστικιστικά σχήματα ευλογούν πρώτα τα γένια τους, μην πω ότι ευλογούν και κάτι άλλο.

Ο Χριστός είναι ο απόλυτος φροϋδικός Θεός. Το λέει ωραία στο Τοτέμ και Ταμπού ο κ. Φρόυντ.

Αποκαθιστά τον Πατέρα Θεό μέσω της μετάβασης και της θυσίας Του. Από δέος μπρος στον Ιερό Τρόμο τον γιορτάζουμε και ταυτόχρονα τον κανιβαλίζουμε (Θεία Κοινωνία)

Η Ορθοδοξία είναι ψυχανάλυση

Ο διαμελισμός που προηγείται της Ανάστασης, υπάρχει και στο μύθο του Διόνυσου, του Όσιρις και του Άττι. Στους δύο τελευταίους παίζει και ο συμβολικός ευνουχισμός.

Ασφαλώς. Και η Θεοκτονία καθόλου καινούρια δεν ήταν, μάλλον υπήρχε πριν καν υπάρξει ιστορία.

Όμως οι άλλες θρησκείες είναι επεισοδιακές, δηλαδή αυτό που αναφέρεις είναι ένα μίνι επεισόδιο σαν μικρό σύντομο παραμύθι, και όχι ολοκληρωμένες όπως η Βίβλος που προσπαθεί να τα χωρέσει όλα σε μια τεράστια αφήγηση.

Η Ορθοδοξία είναι μοναδική ψυχανάλυση γιατί επιχειρεί να εξηγήσει τα πάντα που αφορούν την ψυχοσύνθεση και το ψυχικό σύμπαν του Ανθρώπου.

[Antares]

Το ελληνικό δωδεκάθεο που αναφέρεις, δεν ήταν μια πάγια αντίληψη στον ελλαδικό χώρο.
Στην εξισορρόπηση/αντιπαλότητα του διονυσιακού με το απολλώνιο στοιχείο, αναφέρεται λεπτομερώς ο Νίτσε στη "Γέννηση της Τραγωδίας".

Χωρίς όμως να συσχετίζει το διονυσιακό με την γυναίκα και το απολλώνιο με τον άνδρα απαραιτήτως. Δεν το έχω διαβάσει.
Αλλά και στην χριστιανική θρησκεία έχουμε αντίστοιχες εξισορροπήσεις. Άγιο όρος όπου απαγορεύεται η είσοδος γυναικών αλλά είναι αφιερωμένο στην Παναγία.

Ο Χριστός είναι ο απόλυτος φροϋδικός Θεός. Το λέει ωραία στο Τοτέμ και Ταμπού ο κ. Φρόυντ.

Αποκαθιστά τον Πατέρα Θεό μέσω της μετάβασης και της θυσίας Του. Από δέος μπρος στον Ιερό Τρόμο τον γιορτάζουμε και ταυτόχρονα τον κανιβαλίζουμε (Θεία Κοινωνία)

Η Ορθοδοξία είναι ψυχανάλυση

Δεν το αμφισβητώ. Αλλά υπάρχουν και προχριστιανικές ανθρωποθυσίες. Αν γινόταν μια ανθρωποθυσία για να παρέχει η γη καλή σοδειά για παράδειγμα, είναι η ανθρωποθυσία που βοηθούσε την σοδειά, ή ο φόβος συσπείρωνε τους ανθρώπους, ώστε να δουλεύουν χωρίς να διαμαρτύρονται και μετά να αισθάνονται ευγνωμοσύνη που είχαν τον άρτο τον επιούσιο; Ένα τρικ των ιερατείων δηλαδή, γιατί η σοδειά προφανώς δεν εξαρτάται από την θυσία αλλά από άλλους παράγοντες. Η ελληνική σκέψη έφερε την λογική και την επιστήμη στους απλούς ανθρώπους για να είναι κτήμα τους και όχι γνώση κάποιου ιερατείου για τα δικά του συμφέροντα.

[Γενιά της Αμαρτίας]

Το ελληνικό δωδεκάθεο που αναφέρεις, δεν ήταν μια πάγια αντίληψη στον ελλαδικό χώρο.
Στην εξισορρόπηση/αντιπαλότητα του διονυσιακού με το απολλώνιο στοιχείο, αναφέρεται λεπτομερώς ο Νίτσε στη "Γέννηση της Τραγωδίας".

Χωρίς όμως να συσχετίζει το διονυσιακό με την γυναίκα και το απολλώνιο με τον άνδρα απαραιτήτως. Δεν το έχω διαβάσει.
Αλλά και στην χριστιανική θρησκεία έχουμε αντίστοιχες εξισορροπήσεις. Άγιο όρος όπου απαγορεύεται η είσοδος γυναικών αλλά είναι αφιερωμένο στην Παναγία.

Ο Χριστός είναι ο απόλυτος φροϋδικός Θεός. Το λέει ωραία στο Τοτέμ και Ταμπού ο κ. Φρόυντ.

Αποκαθιστά τον Πατέρα Θεό μέσω της μετάβασης και της θυσίας Του. Από δέος μπρος στον Ιερό Τρόμο τον γιορτάζουμε και ταυτόχρονα τον κανιβαλίζουμε (Θεία Κοινωνία)

Η Ορθοδοξία είναι ψυχανάλυση

Δεν το αμφισβητώ. Αλλά υπάρχουν και προχριστιανικές ανθρωποθυσίες. Αν γινόταν μια ανθρωποθυσία για να παρέχει η γη καλή σοδειά για παράδειγμα, είναι η ανθρωποθυσία που βοηθούσε την σοδειά, ή ο φόβος συσπείρωνε τους ανθρώπους, ώστε να δουλεύουν χωρίς να διαμαρτύρονται και μετά να αισθάνονται ευγνωμοσύνη που είχαν τον άρτο τον επιούσιο; Ένα τρικ των ιερατείων δηλαδή, γιατί η σοδειά προφανώς δεν εξαρτάται από την θυσία αλλά από άλλους παράγοντες. Η ελληνική σκέψη έφερε την λογική και την επιστήμη στους απλούς ανθρώπους για να είναι κτήμα τους και όχι γνώση κάποιου ιερατείου για τα δικά του συμφέροντα.

Νομίζω και παίρνω την θέση ότι αυτά εξηγούνται καλύτερα όχι οικονομικά αλλά ψυχολογικά-ψυχαναλυτικά.

Ο πρωτόγονος εγκέφαλος με απλά λόγια λειτουργεί διαφορετικά, «παράλογα».

Πάντως ο Πλάτων ήταν μυστικιστής και γενικά υπήρχαν μυστήρια στα οποία πιστεύω ότι χρησιμοποιούσαν ψυχολογικά «μαγικά». Όχι, δε διαφωνώ ότι οι φιλόσοφοι έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην εκλαΐκευση της γνώσης. Αλίμονο. Συμφωνώ μαζί σου.

[Antares]

Νομίζω και παίρνω την θέση ότι αυτά εξηγούνται καλύτερα όχι οικονομικά αλλά ψυχολογικά-ψυχαναλυτικά.

Ο πρωτόγονος εγκέφαλος με απλά λόγια λειτουργεί διαφορετικά, «παράλογα».

Πάντως ο Πλάτων ήταν μυστικιστής και γενικά υπήρχαν μυστήρια στα οποία πιστεύω ότι χρησιμοποιούσαν ψυχολογικά «μαγικά». Όχι, δε διαφωνώ ότι οι φιλόσοφοι έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην εκλαΐκευση της γνώσης. Αλίμονο. Συμφωνώ μαζί σου.

Ο Πλάτωνας αν έβλεπε σήμερα ένα εικονικό περιβάλλον με την βοήθεια της τεχνολογίας θα θαύμαζε πιστεύω όπως και με όσα έχει αποκαλύψει η επιστήμη. Δεν θα ήταν αρκετά για το πνεύμα του βέβαια όπως και των υπολοίπων φιλοσόφων, αφού αναζητούσε την αλήθεια πέρα από τον μεταβλητό κόσμο των αισθήσεων. Ούτε θα συμφωνούσε με τον τρόπο χρήσης της επιστήμης και της τεχνολογίας.
Ήθελα να πω ότι αυτό το απολλώνιο φως, έχει σχέση με το φως της επιστήμης που μας αποκαλύπτει πολλά μυστήρια και ότι ακόμη και σήμερα πολλές γνώσεις κρατούνται μυστικές από τους πολλούς, κάτι αντίθετο με το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Γιατί αν κρατούνται μυστικές δεν είναι για καλό.

[Γενιά της Αμαρτίας]

Υπήρχε ο μύθος πως ο Πλάτωνας πήγε στην Αίγυπτο να μάθει από το ιερατείο. Ψευδής.

Αν και αυτό που λες δηλαδή να πλησιάζουμε με τη νοήση Ιδέες και να θεωρούμε τις αισθήσεις απατηλές είναι κάπως μυστικιστικό και σίγουρα σε συνάδει με τη μοντέρνα εμπειριοκρατία.

Σαφώς γνώριζε για τον Πυθαγόρα... και ... μπορούμε να πούμε πολλά.

Οι νεοπλατωνιστές ήταν πάντως μυστικιστές.

[Antares]

Για μένα ήταν μυστικιστές αλλά και επιστήμονες της εποχής. Πρόγονος του Πλάτωνα είχε πάει στην Αίγυπτο και συνομίλησε με τους ιερείς.
Ο Πλάτωνας είχε πληρώσει αδρά για να αποκτήσει τρεις τόμους των Πυθαγορείων που φαίνεται είχαν αφήσει γραπτά.
Αυτοί με την σειρά τους βασίζονταν στον ορφισμό.

[ΓΑΛΗ]

Το ελληνικό δωδεκάθεο που αναφέρεις, δεν ήταν μια πάγια αντίληψη στον ελλαδικό χώρο.

Στην εξισορρόπηση/αντιπαλότητα του διονυσιακού με το απολλώνιο στοιχείο, αναφέρεται λεπτομερώς ο Νίτσε στη "Γέννηση της Τραγωδίας".

Χωρίς όμως να συσχετίζει το διονυσιακό με την γυναίκα και το απολλώνιο με τον άνδρα απαραιτήτως. Δεν το έχω διαβάσει.

Το ανέφερα απλώς ως παράδειγμα εξισορρόπησης των αντίθετων. Το διονυσιακό και το απολλώνιο στοιχείο έχουν θετικές και αρνητικές εκφράσεις, τόσο στη χαρά της ζωής όσο και στην καταστροφική οργή.

Αναφορικά δε με τη διαφορετική άποψη για τους θεούς και τις ιδιότητες τους, εννοώ ότι δεν ίσχυε σε όλες τις περιοχές η ίδια ιεραρχία. Κάθε περιοχή είχε τον δικό της θεό ή θεά στην πρωτοκαθεδρία. Και ενίοτε υπήρχαν "ταυτίσεις" στα πρόσωπα. Συγκεκριμένα η Εκάτη, ταυτιζόταν πότε με την Άρτεμη, πότε με τη Δήμητρα ή και την Περσεφόνη. Και ακριβώς γι' αυτό υπήρχαν πολλά αγάλματα με την τρισυπόστατη μορφή της.

[Who is The 4th man]

Το ελληνικό δωδεκάθεο έχει μια σοφή ισορροπία ανάμεσα στο αρσενικό και θηλυκό. Ακόμη και ο Διόνυσος, παραπάνω αναφέρεται το διονυσιακό θηλυκό, είναι αρσενική θεότητα.
Δεν μπορείτε να αρνηθείτε ότι σε άλλα μυστικιστικά σχήματα ευλογούν πρώτα τα γένια τους, μην πω ότι ευλογούν και κάτι άλλο.

Ο Χριστός είναι ο απόλυτος φροϋδικός Θεός. Το λέει ωραία στο Τοτέμ και Ταμπού ο κ. Φρόυντ.

Αποκαθιστά τον Πατέρα Θεό μέσω της μετάβασης και της θυσίας Του. Από δέος μπρος στον Ιερό Τρόμο τον γιορτάζουμε και ταυτόχρονα τον κανιβαλίζουμε (Θεία Κοινωνία)

Η Ορθοδοξία είναι ψυχανάλυση

Ο διαμελισμός που προηγείται της Ανάστασης, υπάρχει και στο μύθο του Διόνυσου, του Όσιρι και του Άττι. Στους δύο τελευταίους παίζει και ο συμβολικός ευνουχισμός.

πίσω από τό πάνθεον τού δωδεκάθεου ήταν ό βακχικός κ' ορφικός μυστικισμός(ελευσίνια μυστήρια)-Μπέρτραντ Ράσελ

αλλά υπάρχει ένα σφάλμα στόν συγκρητισμό πού έχω αναφέρει εδώ
viewtopic.php?f=46&t=1542&p=64204#p64204

δηλ. οί μύθοι πού αναφέρεις(καί πού εδράζονται σέ παλιότερα γεγονότα) είναι "προεικονίσεις" ή "προδρομικά συμβάντα" ενός
καθολικού αρχέτυπου πού θά πραγματωθεί στό μέλλον,γι'αυτό όπως εξηγεί ό Κ.Γιούνγκ ότι ήταν προετοιμασμένος
ό αρχαίος κόσμος στήν έλευση τού χριστιανιανισμού,γι'αυτό ό συγκρητισμός είναι λάθος νά εκλαμβάνεται μέ μιά
νομικίστική νοοτροπία

[Γενιά της Αμαρτίας]

Lugozzi για πες αν ξέρεις κανά βιβλίο.

[Prepon]

Η Ορθοδοξία είναι ψυχανάλυση

Ενδιαφέρον.
Το λες με την έννοια της λογοθεραπείας του Φρανκλ;
Η αλλιώς πώς;

Έχεις κάποιο βιβλίο να προτείνεις σχετικά;

[Who is The 4th man]

Υπήρχε ο μύθος πως ο Πλάτωνας πήγε στην Αίγυπτο να μάθει από το ιερατείο. Ψευδής.

Αν και αυτό που λες δηλαδή να πλησιάζουμε με τη νοήση Ιδέες και να θεωρούμε τις αισθήσεις απατηλές είναι κάπως μυστικιστικό και σίγουρα σε συνάδει με τη μοντέρνα εμπειριοκρατία.

Σαφώς γνώριζε για τον Πυθαγόρα... και ... μπορούμε να πούμε πολλά.

Οι νεοπλατωνιστές ήταν πάντως μυστικιστές.

στόν "κριτία-διάλογοι μέ τόν τίμαιο" αναφέρεται ότι ό πλάτων πήρε μέν κάποιες πληροφορίες από τόν Σόλωνα(πού είχε πάει στήν αίγυπτο)
αλλά αργότερα ταξίδεψε καί ό ίδιος καί μάλιστα αναφέρει καί τόν διάλογο πού είχε μέ τόν ιερέα τού ναού τής Σαϊδος(Αθηνάς των Ελλήνων)
καί τίς πληροφορίες πού πήρε από αυτόν

[ΓΑΛΗ]

Υπήρχε ο μύθος πως ο Πλάτωνας πήγε στην Αίγυπτο να μάθει από το ιερατείο. Ψευδής.

Αν και αυτό που λες δηλαδή να πλησιάζουμε με τη νοήση Ιδέες και να θεωρούμε τις αισθήσεις απατηλές είναι κάπως μυστικιστικό και σίγουρα σε συνάδει με τη μοντέρνα εμπειριοκρατία.

Σαφώς γνώριζε για τον Πυθαγόρα... και ... μπορούμε να πούμε πολλά.

Οι νεοπλατωνιστές ήταν πάντως μυστικιστές.

στόν "κριτία-διάλογοι μέ τόν τίμαιο" αναφέρεται ότι ό πλάτων πήρε μέν κάποιες πληροφορίες από τόν Σόλωνα(πού είχε πάει στήν αίγυπτο)
αλλά αργότερα ταξίδεψε καί ό ίδιος καί μάλιστα αναφέρει καί τόν διάλογο πού είχε μέ τόν ιερέα τού ναού τής Σαίδος(Αθηνάς των Ελλήνων)
καί τίς πληροφορίες πού πήρε από αυτόν

Και ο μεταγενέστερος Πλούταρχος αναφέρεται σε αυτό. Το έχω ξαναγράψει σε άλλο θέμα.

Οι ομοιότητες Ιησού, Μίθρα, Διόνυσου, Ώρου κλπ αναφορικά με τα μυθολογικά στοιχεία, είναι υπαρκτές. Είναι απολύτως φυσικό το ανακάτεμα του ελληνικού δωδεκάθεου, με το ρωμαϊκό και το ζωροαστρικό πάνθεον. Οι κατακτήσεις και ο συγχρωτισμός των στρατών με τους τοπικούς πληθυσμούς βοήθησαν πολύ περισσότερο σ' αυτόν το μυθολογικό συγχρωτισμό. Η Ίσις, η Ήρα, η Κυβέλη, η Αθηνά, η Εκάτη, η Φρέγια, η Κάλι/Παρβάτι έχουν πολλές ομοιότητες και εμφανίζονται πότε ως σύζυγοι και πότε ως μητέρες στις μυθολογικές εκφάνσεις. Πότε ως ευεργέτριες και πότε ως καταστροφείς, είναι η σεληνιακή φυσική δύναμη, με δισυπόστατη/τρισυπόστατη διάσταση.

Ο Πλούταρχος (Περί Ίσιδος και Οσίριδος) αναφέρει ότι την είσοδο του ναού της Ίσιδος στην Αίγυπτο “τῆς Ἀθηνᾶς, [ἣν καὶ Ἶσιν νομίζουσιν” υπήρχε η επιγραφή “‘ἐγώ εἰμι πᾶν τὸ γεγονὸς καὶ ὂν καὶ ἐσόμενον καὶ τὸν ἐμὸν πέπλον οὐδείς πω θνητὸς ἀπεκάλυψεν.. ” Και στον ελληνικό μύθο ο Ακταίων, πληρώνει με τη ζωή του, τη θέαση της γυμνής Άρτεμης. Η Ίσις είναι αδελφή-σύζυγος του Όσιρι και η Άρτεμις δίδυμη αδελφή του Απόλλωνα. Δεν είναι τυχαίο ότι το ανδρικό δίδυμο Όσιρις/Απόλλων συμβολίζει το φως του Ήλιου, ενώ το δίδυμο Ίσις/Άρτεμις κινείται στο μυστηριακό φως της Σελήνης, που ρίχνει το ίδιο αινιγματικό φως σε πολλές Ελληνίδες θεές, ταυτίζοντας ενίοτε την Αθηνά με την Ίσιδα και την Αστάρτη “οἱ αὐτῇ δ' οἱ μὲν Ἀστάρτην οἱ δὲ Σάωσιν δὲ Νεμανοῦν, ὅπερ ἂν Ἕλληνες Ἀθηναΐδα προσείποιεν.”, και την Ίσιδα με την Περσεφόνη (Περσέφασσα) και την Τηθύ “τὴν δὲ Τηθὺν Ἶσιν ὡς τιθηνουμένην πάντα καὶ συνεκτρέφουσαν” .
“Ἑλληνικὸν γὰρ ἡ Ἶσίς ἐστι” γράφει ο Πλούταρχος και συμπληρώνει:“Τοῦ δ' ἱεροῦ τοὔνομα καὶ σαφῶς ἐπαγγέλλεται καὶ γνῶσιν καὶ εἴδησιν τοῦ ὄντος· ὀνομάζεται γὰρ Ἰσεῖον ὡς εἰσομένων τὸ ὄν, ἂν μετὰ λόγου καὶ ὁσίως εἰς τὰ ἱερὰ τῆς θεοῦ παρέλθωμεν.” Σε όλο το κείμενο, οι αναφορές του στις ομοιότητες/μετονομασίες μεταξύ Ελλήνων και Αιγυπτίων θεών είναι συνεχείς: “τὰ γὰρ Γιγαντικὰ καὶ Τιτανικὰ παρ' Ἕλλησιν ᾀδόμενα καὶ Κρόνου τινὲς ἄθεσμοι πράξεις καὶ Πύθωνος ἀντιτάξεις πρὸς Ἀπόλλωνα φυγαί τε Διονύσου καὶ πλάναι Δήμητρος οὐδὲν ἀπολείπουσι τῶν Ὀσιριακῶν καὶ Τυφωνικῶν ἄλλων θ' ὧν πᾶσιν ἔξεστιν ἀνέδην μυθολογουμένων ἀκούειν· ὅσα τε μυστικοῖς ἱεροῖς περικαλυπτόμενα καὶ τελεταῖς ἄρρητα διασῴζεται καὶ ἀθέατα πρὸς τοὺς πολλούς, ὅμοιον ἔχει λόγον.” και αφορούν όχι μόνον στη “γήινη” αλλά και την ουράνια σφαίρα: “Υπό των Ελλήνων Κύων καλείται η ψυχή της Ίσιδος, Σώθις δε υπό των Αιγυπτίων, Ωρίων δε, η ψυχή του Ώρου, η δε ψυχή του Τυφώνος, Άρκτος.” Αλλά οι πολυπληθείς οι πληροφορίες που δίνει ο Πλούταρχος για την Ίσιδα, τον Όσιρι, το συσχετισμό τους με τους Έλληνες και “αλλογενείς” άλλους θεούς συμπυκνώνεται στο ότι “..θεούς ενομίσαμεν ουχ ετέρους παρ'ετέροις ουδέ βαρβάρους και Έλληνας ουδέ νοτίους και βορείους, αλλ'ώσπερ ήλοιος και σελήνη και ουρανός και γη και θάλασσα κοινά πάσιν, ονομάζεται δ'άλλως υπ'άλλων, ούτως ενός λόγου του ταύτα κοσμούντος και μιας προνοίας επιτροπευούσης...”

[Who is The 4th man]

Υπήρχε ο μύθος πως ο Πλάτωνας πήγε στην Αίγυπτο να μάθει από το ιερατείο. Ψευδής.

Αν και αυτό που λες δηλαδή να πλησιάζουμε με τη νοήση Ιδέες και να θεωρούμε τις αισθήσεις απατηλές είναι κάπως μυστικιστικό και σίγουρα σε συνάδει με τη μοντέρνα εμπειριοκρατία.

Σαφώς γνώριζε για τον Πυθαγόρα... και ... μπορούμε να πούμε πολλά.

Οι νεοπλατωνιστές ήταν πάντως μυστικιστές.

στόν "κριτία-διάλογοι μέ τόν τίμαιο" αναφέρεται ότι ό πλάτων πήρε μέν κάποιες πληροφορίες από τόν Σόλωνα(πού είχε πάει στήν αίγυπτο)
αλλά αργότερα ταξίδεψε καί ό ίδιος καί μάλιστα αναφέρει καί τόν διάλογο πού είχε μέ τόν ιερέα τού ναού τής Σαίδος(Αθηνάς των Ελλήνων)
καί τίς πληροφορίες πού πήρε από αυτόν

Και ο μεταγενέστερος Πλούταρχος αναφέρεται σε αυτό. Το έχω ξαναγράψει σε άλλο θέμα.

Οι ομοιότητες Ιησού, Μίθρα, Διόνυσου, Ώρου κλπ αναφορικά με τα μυθολογικά στοιχεία, είναι υπαρκτές. Είναι απολύτως φυσικό το ανακάτεμα του ελληνικού δωδεκάθεου, με το ρωμαϊκό και το ζωροαστρικό πάνθεον. Οι κατακτήσεις και ο συγχρωτισμός των στρατών με τους τοπικούς πληθυσμούς βοήθησαν πολύ περισσότερο σ' αυτόν το μυθολογικό συγχρωτισμό. Η Ίσις, η Ήρα, η Κυβέλη, η Αθηνά, η Εκάτη, η Φρέγια, η Κάλι/Παρβάτι έχουν πολλές ομοιότητες και εμφανίζονται πότε ως σύζυγοι και πότε ως μητέρες στις μυθολογικές εκφάνσεις. Πότε ως ευεργέτριες και πότε ως καταστροφείς, είναι η σεληνιακή φυσική δύναμη, με δισυπόστατη/τρισυπόστατη διάσταση.

Ο Πλούταρχος (Περί Ίσιδος και Οσίριδος) αναφέρει ότι την είσοδο του ναού της Ίσιδος στην Αίγυπτο “τῆς Ἀθηνᾶς, [ἣν καὶ Ἶσιν νομίζουσιν” υπήρχε η επιγραφή “‘ἐγώ εἰμι πᾶν τὸ γεγονὸς καὶ ὂν καὶ ἐσόμενον καὶ τὸν ἐμὸν πέπλον οὐδείς πω θνητὸς ἀπεκάλυψεν.. ” Και στον ελληνικό μύθο ο Ακταίων, πληρώνει με τη ζωή του, τη θέαση της γυμνής Άρτεμης. Η Ίσις είναι αδελφή-σύζυγος του Όσιρι και η Άρτεμις δίδυμη αδελφή του Απόλλωνα. Δεν είναι τυχαίο ότι το ανδρικό δίδυμο Όσιρις/Απόλλων συμβολίζει το φως του Ήλιου, ενώ το δίδυμο Ίσις/Άρτεμις κινείται στο μυστηριακό φως της Σελήνης, που ρίχνει το ίδιο αινιγματικό φως σε πολλές Ελληνίδες θεές, ταυτίζοντας ενίοτε την Αθηνά με την Ίσιδα και την Αστάρτη “οἱ αὐτῇ δ' οἱ μὲν Ἀστάρτην οἱ δὲ Σάωσιν δὲ Νεμανοῦν, ὅπερ ἂν Ἕλληνες Ἀθηναΐδα προσείποιεν.”, και την Ίσιδα με την Περσεφόνη (Περσέφασσα) και την Τηθύ “τὴν δὲ Τηθὺν Ἶσιν ὡς τιθηνουμένην πάντα καὶ συνεκτρέφουσαν” .
“Ἑλληνικὸν γὰρ ἡ Ἶσίς ἐστι” γράφει ο Πλούταρχος και συμπληρώνει:“Τοῦ δ' ἱεροῦ τοὔνομα καὶ σαφῶς ἐπαγγέλλεται καὶ γνῶσιν καὶ εἴδησιν τοῦ ὄντος· ὀνομάζεται γὰρ Ἰσεῖον ὡς εἰσομένων τὸ ὄν, ἂν μετὰ λόγου καὶ ὁσίως εἰς τὰ ἱερὰ τῆς θεοῦ παρέλθωμεν.” Σε όλο το κείμενο, οι αναφορές του στις ομοιότητες/μετονομασίες μεταξύ Ελλήνων και Αιγυπτίων θεών είναι συνεχείς: “τὰ γὰρ Γιγαντικὰ καὶ Τιτανικὰ παρ' Ἕλλησιν ᾀδόμενα καὶ Κρόνου τινὲς ἄθεσμοι πράξεις καὶ Πύθωνος ἀντιτάξεις πρὸς Ἀπόλλωνα φυγαί τε Διονύσου καὶ πλάναι Δήμητρος οὐδὲν ἀπολείπουσι τῶν Ὀσιριακῶν καὶ Τυφωνικῶν ἄλλων θ' ὧν πᾶσιν ἔξεστιν ἀνέδην μυθολογουμένων ἀκούειν· ὅσα τε μυστικοῖς ἱεροῖς περικαλυπτόμενα καὶ τελεταῖς ἄρρητα διασῴζεται καὶ ἀθέατα πρὸς τοὺς πολλούς, ὅμοιον ἔχει λόγον.” και αφορούν όχι μόνον στη “γήινη” αλλά και την ουράνια σφαίρα: “Υπό των Ελλήνων Κύων καλείται η ψυχή της Ίσιδος, Σώθις δε υπό των Αιγυπτίων, Ωρίων δε, η ψυχή του Ώρου, η δε ψυχή του Τυφώνος, Άρκτος.” Αλλά οι πολυπληθείς οι πληροφορίες που δίνει ο Πλούταρχος για την Ίσιδα, τον Όσιρι, το συσχετισμό τους με τους Έλληνες και “αλλογενείς” άλλους θεούς συμπυκνώνεται στο ότι “..θεούς ενομίσαμεν ουχ ετέρους παρ'ετέροις ουδέ βαρβάρους και Έλληνας ουδέ νοτίους και βορείους, αλλ'ώσπερ ήλοιος και σελήνη και ουρανός και γη και θάλασσα κοινά πάσιν, ονομάζεται δ'άλλως υπ'άλλων, ούτως ενός λόγου του ταύτα κοσμούντος και μιας προνοίας επιτροπευούσης...”

ακριβώς πάνω σ'αυτό σάς είπα
ό άκρατος συγκρητισμός βλέπει,σάν εξωτερικός παρατηρητής σέ σχέση μέ τό σήμερα, από έξω πρός τά μέσα αλλά(γιά νά τό πώ απλά)
,δέν βλέπει τό "από μέσα πρός τά έξω".δηλ.όπως συμβαίνει στό ίδιο τό όν όταν κατακλύζεται (γιά κάποιο λόγο) από μιά σειρά ονειρικές καταστάσεις
αρχετυπικής μορφής,όπως έχει δείξει ή ψυχολογία τού ασύνειδου στίς παραστάσεις αυτές υπάρχει τό παρελθόν,τό παρόν αλλά δίδονται καί κλειδιά
συμβολικά γιά τό μέλλον.
τό ίδιο ισχύει γιά τίς κοινωνίες διαχρονικά,δηλ κάποια γεγονότα πού έχουν λάβει χώρα ή κάποιοι μύθοι πού εδράζονται σέ γεγονότα, δέν είναι παρά "προεικονίσεις" ή "προδρομικό στάδιο" γιά τήν ολοκλήρωση τού καθολικού-συλλογικού αρχέτυπου στό μέλλον.
παραδ.χάριν ό μύθος τών "νεαρών θεών πού πεθαίνουν" ή ό "μύθος τής λητούς" πού κυριαρχεί στήν αποκ.ιωάνν. είναι προεικονίσεις γιά τό μέλλον,ειδικά ή αποκ.ιωάνν. χρησιμοποιεί πολλές παραστάσεις από τήν αρχ.ελλην.μυθολογία, όπως τόν μύθο τής λητούς,ό στείρος όμως συγκρητισμός βλέπει τήν μία φορά τών γεγονότων μέ αποτέλεσμα νά καταντάει νομικίστικος ενίοτε δε κουτσομπολίστικος.

δηλ. οί μύθοι πού αναφέρεις(καί πού εδράζονται σέ παλιότερα γεγονότα) είναι "προεικονίσεις" ή "προδρομικά συμβάντα" ενός
καθολικού αρχέτυπου πού θά πραγματωθεί στό μέλλον,γι'αυτό όπως εξηγεί ό Κ.Γιούνγκ ότι ήταν προετοιμασμένος
ό αρχαίος κόσμος στήν έλευση τού χριστιανιανισμού,γι'αυτό ό συγκρητισμός είναι λάθος νά εκλαμβάνεται μέ ένα τρόπο
απόλυτο καί μονοδιάστατο