Phorum.com.gr

Zapata+ έγραψε: 30 Αύγ 2019, 09:00 Και στα όργια.

Στα οποία πρωταγωνιστούσε η Xena αντί να πρωταγωνιστεί στις μονομαχίες.

zteo έγραψε: 30 Αύγ 2019, 08:57 Να υποθεσω Νερο οτι οι κωπηλατες ηταν καταδικασμενοι σε θανατο.

Αυτη ηταν μια ωραια σειρα που εδειχνε με ωμο ρεαλισμο τι γινοταν στην αρενα και με τους μονομαχους.

Δε νομίζω. Όπως είπα, οι μονομάχοι οι κανονικοί δεν ήταν θανατοποινίτες. Ήταν ουσιαστικά επαγγελματίες που έβγαιναν από σχολή και ανήκαν στην ίδια ομάδα, είχαν ένα αφεντικό το οποίο τους παρείχε εξοπλισμό, κανόνιζε τα ματς κλπ. Οι θανατοποινίτες έμπαιναν για τη σφαγή στο ημίχρονο

Η διαφορα ειναι Νερο οτι οι μονομαχοι ηταν μελοθανατοι που μπορουσαν να παρουν παραταση ζωης εαν νικουσαν η εστω τους την χαριζε ο αυτοκρατορας.

zteo έγραψε: 30 Αύγ 2019, 09:08 Η διαφορα ειναι Νερο οτι οι μονομαχοι ηταν μελοθανατοι που μπορουσαν να παρουν παραταση ζωης εαν νικουσαν η εστω τους την χαριζε ο αυτοκρατορας.

Δεν ήτανε όλες οι μάχες μέχρι θανάτου ρε. Αυτές οι ήταν μέχρι θανάτου ήταν ειδικές περιπτώσεις. Γενικά δεν συνέφερε το αφεντικό να πεθάνουν γιατί ήταν επένδυση. Τους έντυνε, τους τάιζε και τους εκμίσθωνε σε μάχες έναντι αμοιβής. Το έγραψα και παραπάνω, πολλές μάχες ήταν στημένες, με στομωμένα όπλα εξαρχής. Κανονικά το ματς τελείωνε με τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό

Ο αυτοκράτορας Γαλέριος έπαιρνε μέρος σε στημένες μονομαχίες. Αφαιρούσαν από αρκούδες και λιοντάρια τα δόντια και τα νύχια και αυτός τις σκότωνε. Έπειτα μια ομάδα ανδρών έκανε επιθέσεις με σφουγγάρια αντί για πέτρες και αυτός τους έστρωνε στο κυνήγι. Θέλοντας να εξοντώσει τον Μεγάλο Κωνσταντίνο τον οποίο διατηρούσε σε τιμητική αιχμαλωσία , προσποιήθηκε ασθένεια ώστε να μην μονομαχήσει. Εθιμικά έπρεπε να τον αντικαταστήσει ο Μ. Κωνσταντίνος. Ο πονηρός Γαλέριος όμως είχε βάλει στην αρένα αρτιμελή ζώα και άνδρες με πραγματικές πέτρες. Με την βοήθεια του Θεού και την γενναιότητά του ο Μ. Κωνσταντίνος σκότωσε τα θηρία κρατώντας μόνο ένα ραβδί και σαπάκιασε τους πετροβόλους.

Όταν έγινε αυτοκράτορας κατάργησε τις μονομαχίες στην Ανατολή. Στην Δύση καταργήθηκαν επί Ονωρίου με την συμβολή του αγίου Τηλέμαχου.

Ταξίδεψε από την Ασία στη Ρώμη, θέλοντας να σώσει την πόλη. Αντιτάχθηκε στις μονομαχίες που γίνονταν στα αμφιθέατρα και ο ίδιος όρμησε στο Κολοσσαίο και φώναξε στους μονομάχους να σταματήσουν στο όνομα του Χριστού. Τότε το πλήθος άρχισε να γελάει και να τον γιουχάρει. Ένας από τους μονομάχους χτύπησε στο στομάχι τον Τηλέμαχο με το ξίφος του και εκείνος έπεσε κάτω. Σηκώθηκε και ξαναφώναξε στους δύο μονομάχους να σταματήσουν. Ένας μονομάχος τον κάρφωσε στο στομάχι με το ξίφος και εκείνος, αφού ψέλλισε για τελευταία φορά το ίδιο, πέθανε στο δάπεδο του αμφιθεάτρου, βουτηγμένος στο αίμα. Το πλήθος σιώπησε και εκκένωσε το Κολοσσαίο.
Χάρη σε αυτόν τον άγιο, την 1η Ιανουαρίου του 404 έλαβε χώρα η τελευταία μονομαχία στην Ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Εξαιτίας του θανάτου του Τηλέμαχου, έπειτα από 3 ημέρες, με αυτοκρατορικό διάταγμα καταργήθηκαν οι μονομαχίες.

https://el.wikipedia.org/wiki/Άγιος_Τηλέμαχος

Ζαποτέκος έγραψε: 30 Αύγ 2019, 09:34 Όταν έγινε αυτοκράτορας κατάργησε τις μονομαχίες στην Ανατολή. Στην Δύση καταργήθηκαν επί Ονωρίου με την συμβολή του αγίου Τηλέμαχου.

Δεν ισχύει. Έβγαλε ένα νόμο που θεωρητικά τις καταργούσε αλλά ήταν σαν το Ζάππειο ή το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης: προεξοφλούσε κατάργηση αλλά ήταν ασαφές το πως και πότε θα γίνει. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας έδινε πάντα το οκ για να γίνουν ο Ντίνος συνέχισε να το δίνει κατα περίπτωση

Nero έγραψε: 30 Αύγ 2019, 09:38

Ζαποτέκος έγραψε: 30 Αύγ 2019, 09:34 Όταν έγινε αυτοκράτορας κατάργησε τις μονομαχίες στην Ανατολή. Στην Δύση καταργήθηκαν επί Ονωρίου με την συμβολή του αγίου Τηλέμαχου.

Δεν ισχύει. Έβγαλε ένα νόμο που θεωρητικά τις καταργούσε αλλά ήταν σαν το Ζάππειο ή το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης: προεξοφλούσε κατάργηση αλλά ήταν ασαφές το πως και πότε θα γίνει. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας έδινε πάντα το οκ για να γίνουν ο Ντίνος συνέχισε να το δίνει κατα περίπτωση

Μαλλον δεν καταργηθηκαν ποτε απλα μετεξελιχθηκαν στα μεσσαιωνικα τουρνουα.Εγραψες οτι οι μονομαχιες δεν ηταν μεχρι θανατου.Η αρχικη εντολη ομως που παιρναν οι μονομαχοι που μπαιναν στην αρενα ποια ηταν?Ποιο ηταν το κριτηριο νικης η ηττας σε μια τετοια μονομαχια?

Nero έγραψε: 30 Αύγ 2019, 09:38

Ζαποτέκος έγραψε: 30 Αύγ 2019, 09:34 Όταν έγινε αυτοκράτορας κατάργησε τις μονομαχίες στην Ανατολή. Στην Δύση καταργήθηκαν επί Ονωρίου με την συμβολή του αγίου Τηλέμαχου.

Δεν ισχύει. Έβγαλε ένα νόμο που θεωρητικά τις καταργούσε αλλά ήταν σαν το Ζάππειο ή το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης: προεξοφλούσε κατάργηση αλλά ήταν ασαφές το πως και πότε θα γίνει. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας έδινε πάντα το οκ για να γίνουν ο Ντίνος συνέχισε να το δίνει κατα περίπτωση

Αδυναμία εφαρμογής νόμου από τότε.

zteo έγραψε: 30 Αύγ 2019, 09:47

Nero έγραψε: 30 Αύγ 2019, 09:38

Ζαποτέκος έγραψε: 30 Αύγ 2019, 09:34 Όταν έγινε αυτοκράτορας κατάργησε τις μονομαχίες στην Ανατολή. Στην Δύση καταργήθηκαν επί Ονωρίου με την συμβολή του αγίου Τηλέμαχου.

Δεν ισχύει. Έβγαλε ένα νόμο που θεωρητικά τις καταργούσε αλλά ήταν σαν το Ζάππειο ή το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης: προεξοφλούσε κατάργηση αλλά ήταν ασαφές το πως και πότε θα γίνει. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας έδινε πάντα το οκ για να γίνουν ο Ντίνος συνέχισε να το δίνει κατα περίπτωση

Μαλλον δεν καταργηθηκαν ποτε απλα μετεξελιχθηκαν στα μεσσαιωνικα τουρνουα.Εγραψες οτι οι μονομαχιες δεν ηταν μεχρι θανατου.Η αρχικη εντολη ομως που παιρναν οι μονομαχοι που μπαιναν στην αρενα ποια ηταν?Ποιο ηταν το κριτηριο νικης η ηττας σε μια τετοια μονομαχια?

στο είπα, εξαρτάται από τον τύπο ο οποίο ανακοινώνονταν πριν ξεκινήσει το ματς. Αν ήταν μέχρι θανάτου το ανακοίνωναν εξαρχής, το έβαζαν και στη διαφήμιση. Οι απλές ήταν μέχρι ο ένας να μην μπορεί να συνεχίσει, χωρίς να σημαίνει ότι δεν πέθαιναν εκεί. Υπήρχε η ψηφοφορία με το δάχτυλο κλπ αλλά δε γινόταν πάντα

Ζαποτέκος έγραψε: 30 Αύγ 2019, 09:55

Nero έγραψε: 30 Αύγ 2019, 09:38

Ζαποτέκος έγραψε: 30 Αύγ 2019, 09:34 Όταν έγινε αυτοκράτορας κατάργησε τις μονομαχίες στην Ανατολή. Στην Δύση καταργήθηκαν επί Ονωρίου με την συμβολή του αγίου Τηλέμαχου.

Δεν ισχύει. Έβγαλε ένα νόμο που θεωρητικά τις καταργούσε αλλά ήταν σαν το Ζάππειο ή το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης: προεξοφλούσε κατάργηση αλλά ήταν ασαφές το πως και πότε θα γίνει. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας έδινε πάντα το οκ για να γίνουν ο Ντίνος συνέχισε να το δίνει κατα περίπτωση

Αδυναμία εφαρμογής νόμου από τότε.

όχι ακριβώς. Όπως είπα για χριστιανικούς λόγους τις "απαγόρεψε" αλλα ξέρουμε ότι συνέχισαν κανονικά να ζητάνε την άδειά του για να οργανώσουν μάχες και κατα περίπτωση την έδινε όπου έκρινε αυτός*. Αυτό που σταμάτησε απολύτως ήταν οι μονομαχίες με κρατική επιχορήγηση απο προσωπικά λεφτά και σκλάβους του αυτοκράτορα. Σταμάτησε να οργανώνει ο ίδιος προσωπικά δηλαδή.

* κάπως έτσι καταργήθηκαν αλλά πολύ σταδιακά. Δεν έγινε με ένα νόμο και ένα άρθρο αλλά σταδιακά άρχισαν να αρνούνται όλο και πιο πολύ τις αιτήσεις για διοργάνωση απο τις διάφορες πόλεις. Πήρε καμιά εκατοστή χρόνια βέβαια

Κόμμοδος : ῾Η διαγωγὴ ἑνὸς ἀνισόρροπου αὐτοκρἀτορα.
Μπροστὰ ἀπ’ αὐτὸν στοὺς δρόμους μεταφερόταν ἡ λεοντὴ καὶ τὸ ρόπαλο του καὶ στὸ ἀμφιθέατρο τὰ ἔβαζαν πάνω σὲ ἐπίχρυσο ἅρμα, εἴτε ἦταν αὐτὸς ἐκεῖ, εἴτε ὄχι. ῾Ο ἴδιος ἔκανε τὴν εἴσοδό του μὲ ἐμφάνιση ῾Ερμῆ καὶ, ἀφοῦ τὰ ἔβγαζε ὅλα καὶ ἔμενε μὲ τὸ χιτώνα, ξυπόλητος ἄρχιζε τὰ ἔργα του. Τὴν πρώτη μέρα μονάχος του χτυπώντας μὲ ἀκόντιο ἀπὸ τὸν περίβολο κάτω στὸ στίβο σκότωσε ἑκατὸ ἀρκοῦδες...
...Τὶς ἄλλες μέρες κατεβαίνοντας ὁ ἴδιος κάτω στὸ στίβο ἄλλοτε κομμάτιαζε κατοικίδια ζῶα, ὅσα μποροῦσε νὰ πλησιάση, ἤ ἄγρια ὅσα τοῦ τὰ ἔφερναν ἤ τὰ ἔριχναν μέσα σὲ δίχτυα. ῎Ετσι ἔσφαξε μιὰ τίγρη, ἕναν ἱπποπόταμο κι ἕναν ἐλέφαντα. Μετὰ τὰ κατορθώματά του αὐτὰ ἀπομακρυνόταν, ἔτρωγε καὶ μετὰ τὸ φαγητό μονομαχοῦσε. Φοροῦσε καὶ χρησιμοποιοῦσε τὸν ὁπλισμὸ τοῦ σεκουράτορα , κρατώντας τὴν ἀσπίδα στὸ δεξὶ χέρι, τὸ ξύλινο ξίφος στὸ ἀριστερό῾ κι ἦταν πολὺ περήφανος γιατὶ ἦταν ζερβοχέρης.
( Δίων ὁ Κάσσιος )

Αν θυμάμαι καλά μια μέρα το κοινό την έκανε από τις κερκίδες γιατί είχε ακουστεί πως θα τους τόξευε σαν στυμφαλίδες όρνιθες παριστάνοντας τον Ηρακλή.

Ζαποτέκος έγραψε: 30 Αύγ 2019, 10:08 Κόμμοδος : ῾Η διαγωγὴ ἑνὸς ἀνισόρροπου αὐτοκρἀτορα.
Μπροστὰ ἀπ’ αὐτὸν στοὺς δρόμους μεταφερόταν ἡ λεοντὴ καὶ τὸ ρόπαλο του καὶ στὸ ἀμφιθέατρο τὰ ἔβαζαν πάνω σὲ ἐπίχρυσο ἅρμα, εἴτε ἦταν αὐτὸς ἐκεῖ, εἴτε ὄχι. ῾Ο ἴδιος ἔκανε τὴν εἴσοδό του μὲ ἐμφάνιση ῾Ερμῆ καὶ, ἀφοῦ τὰ ἔβγαζε ὅλα καὶ ἔμενε μὲ τὸ χιτώνα, ξυπόλητος ἄρχιζε τὰ ἔργα του. Τὴν πρώτη μέρα μονάχος του χτυπώντας μὲ ἀκόντιο ἀπὸ τὸν περίβολο κάτω στὸ στίβο σκότωσε ἑκατὸ ἀρκοῦδες...
...Τὶς ἄλλες μέρες κατεβαίνοντας ὁ ἴδιος κάτω στὸ στίβο ἄλλοτε κομμάτιαζε κατοικίδια ζῶα, ὅσα μποροῦσε νὰ πλησιάση, ἤ ἄγρια ὅσα τοῦ τὰ ἔφερναν ἤ τὰ ἔριχναν μέσα σὲ δίχτυα. ῎Ετσι ἔσφαξε μιὰ τίγρη, ἕναν ἱπποπόταμο κι ἕναν ἐλέφαντα. Μετὰ τὰ κατορθώματά του αὐτὰ ἀπομακρυνόταν, ἔτρωγε καὶ μετὰ τὸ φαγητό μονομαχοῦσε. Φοροῦσε καὶ χρησιμοποιοῦσε τὸν ὁπλισμὸ τοῦ σεκουράτορα , κρατώντας τὴν ἀσπίδα στὸ δεξὶ χέρι, τὸ ξύλινο ξίφος στὸ ἀριστερό῾ κι ἦταν πολὺ περήφανος γιατὶ ἦταν ζερβοχέρης.
( Δίων ὁ Κάσσιος )

Αν θυμάμαι καλά μια μέρα το κοινό την έκανε από τις κερκίδες γιατί είχε ακουστεί πως θα τους τόξευε σαν στυμφαλίδες όρνιθες παριστάνοντας τον Ηρακλή.

κατα πάσα πιθανότητα δεν μονομαχούσε αλλά στην πραγματικότητα εκτελούσε θανατοποινίτες που παρίσταναν τους μονομάχους. Για τα άλλα ες το αρχικό ποστ. Ήταν μέσα σε πλαίσια του θεατρικού. Εδώ έβαλαν την άλλη μέσα στην αρένα να τη βιάσει ο ταύρος σαν την Πασιφάη

Ο Ιουγούρθας , βασιλιάς των Νουμιδών ( Βέρβεροι της σημερινής Αλγερίας ) , ηττάται επιτέλους από τους Ρωμαίους, συλλαμβάνεται και ρίχνεται στην φυλακή. Ο Πλούταρχος περιγράφει το τέλος του στην βιογραφία του Μαρίου.

καὶ μετὰ τὸν θρίαμβον εἰς τὸ δεσμωτήριον ἐμπεσών, ὡς οἱ μὲν αὐτοῦ βίᾳ περιέρρηξαν τὸν χιτωνίσκον, οἱ δὲ σπεύδοντες ἀφελέσθαι βίᾳ τὸ χρυσοῦν ἐλλόβιον ἅμα τὸν λοβὸν συναπέρρηξαν, ὠσθεὶς δὲ γυμνὸς εἰς τὸ βάραθρον κατεβλήθη, μεστὸς ὢν ταραχῆς καὶ διασεσηρώς «Ἡράκλεις» εἶπεν, «ὡς ψυχρὸν ὑμῶν τὸ βαλανεῖον.» ἀλλὰ τοῦτον μὲν ἓξ ἡμέραις ζυγομαχήσαντα τῷ λιμῷ καὶ μέχρι τῆς ἐσχάτης ὥρας ἐκκρεμασθέντα τῆς τοῦ ζῆν ἐπιθυμίας εἶχεν ἀξία δίκη τῶν ασεβημάτων.

Μετά τον θρίαμβο τον έριξαν στο δεσμωτήριο. Του έσκισαν τον χιτώνα , ενώ στην βιασύνη τους να του πάρουν το χρυσό σκουλαρίκι του έκοψαν κομμάτι από το αφτί. Τον πέταξαν γυμνό με σπρωξιές στο βάραθρο. Ταραγμένος καθώς ήταν είπε με σαρκασμό "Μα τον Ηρακλή, πολύ κρύο είναι το μπάνιο σας." Πάλεψε 6 ημέρες με την πείνα γιατί είχε μεγάλη επιθυμία να ζήσει, αλλά τελικά είχε δίκαιη τιμωρία για τις ασέβειές του.

Ο Πλούταρχος περιγράφει το τέλος του Κικέρωνος , εχθρού του Μάρκου Αντωνίου.

ἐσφάγη δὲ τὸν τράχηλον ἐκ τοῦ φορείου προτείνας, ἔτος ἐκεῖνο γεγονὼς ἑξηκοστὸν καί τέταρτον, τὴν δὲ κεφαλὴν ἀπέκοψεν αὐτοῦ καὶ τὰς χεῖρας, Ἀντωνίου κελεύσαντος, αἷς τοὺς Φιλιππικοὺς ἔγραψεν. αὐτός τε γὰρ ὁ Κικέρων τοὺς κατ᾽ Ἀντωνίου λόγους Φιλιππικοὺς ἐπέγραψε καὶ μέχρι νῦν τὰ βιβλία Φιλιππικοὶ καλοῦνται. τῶν δ᾽ ἀκρωτηρίων εἰς Ῥώμην κομισθέντων ἔτυχε μὲν ἀρχαιρεσίας τελῶν ὁ Ἀντώνιος, ἀκούσας δὲ καὶ ἰδὼν ἀνεβόησεν ὡς νῦν αἱ προγραφαὶ τέλος ἔχοιεν. τὴν δὲ κεφαλὴν καὶ τάς χεῖρας ἐκέλευσεν ὑπὲρ τῶν ἐμβόλων ἐπὶ τοῦ βήματος θεῖναι, θέαμα Ῥωμαίοις φρικτόν, οὐ τὸ Κικέρωνος ὁρᾶν πρόσωπον οἰομένοις, ἀλλὰ τῆς Ἀντωνίου ψυχῆς εἰκόνα

Του έκοψαν τον λαιμό πάνω στο φορείο. Ήταν εκείνο το 64ο έτος της ηλικίας του. Με διαταγή του Αντωνίου του έκοψαν το κεφάλι και τα χέρια με τα οποία έγραψε τους Φιλιππικούς. Γιατί ο Κικέρων είχε γράψει Φιλιππικούς λόγους κατά του Αντωνίου και μέχρι σήμερα τέτοια βιβλία έτσι καλούνται. Τα άκρα μεταφέρθηκαν στην Ρώμη ενώ έτυχε να γινονται εκολγές . Ο Αντώνιος όταν άκουσε την άφιξή τους είπε "Τώρα μπορούν να σταματήσουν οι προγραφές". Η κεφαλή και τα χέρια διέταξε να καρφωθούν σε έμβολα στη δημοσιά, θέαμα φρικτό για τους Ρωμαίους. Γιατί πίστευαν πως δεν έβλεπαν το πρόσωπο του Κικέρωνος , αλλά την εικόνα της ψυχής του Αντωνίου.

Πιο πριν είχαν παραδώσει το κομμένο κεφάλι του Κικέρωνος στην Φουλβία, σύζυγο του Αντωνίου. Αυτή έβγαλε την γλώσσα έξω απ' το στόμα και άρχισε να την κατατρυπά με βελόνα νομίζοντας πως έτσι τον εκδικείται για όσα είχε πει στους Λόγους του για τον σύζυγό της. Γι' αυτό μετά ο Αντώνιος για ανταμοιβή την κεράτωσε με την Κλεοπάτρα.

Φυλακίσεις με χρώμα και φαντασία.

Ανδρέας Σενιέ , 1762 – 1794, Γαλλία, Απολογία

Πήγα το 1783 με δύο φίλους μου να δούμε τον καστρόπυργο της Βενσάν. Δεν υπήρχαν πια φυλακισμένοι. Επισκέφτηκα όλες τις φυλακές, έως το φριχτό μπουντρούμι που είναι κάτω από τον πύργο και που η ανάμνησή του με κάνει να ανατριχιάζω ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Ανάμεσα στα άλλα ανέκδοτα που μας διηγήθηκε ο δεσμοφύλακας που μας έδειξε αυτό το φρικαλέο οίκημα , ακούστε ένα το οποίο αξίζει να μάθετε :
Σε μιά από τις φυλακές του πύργου είχαν κλείσει έναν άνθρωπο. Καθώς όμως δεν μπορούσε να υποφέρει υπομονετικά την δυστυχία του και ξεφώνιζε και έδειχνε εχθρικές διαθέσεις κατά των δημιουργών της αιχμαλωσίας του , σκέφτηκαν, για να τον συνετίσουν, να τον μεταφέρουν σε αυτό το υπόγειο μπουντρούμι. Μέσα εκεί έζησε για 2 χρόνια. Τρελλάθηκε. Το ανώτατο δικαστήριο διέταξε να τον πάνε στην Μπισέτρ. Αλλά καθώς ήταν αδύνατον να τον πλησιάσουν, σκέφτηκαν να του αμολύσουν ένα πελώριο τσοπανόσκυλο το οποίο σε λίγο τον ξάπλωσε κάτω και ευκόλυνε το δέσιμό του. Ο καλός άνθρωπος που μας αφηγείτο αυτή την ιστοριούλα γελούσε πολύ, και ήταν αστείρευτος σε καλά λόγια. Προπάντων θαύμαζε την εφεύρεση του τσοπανόσκυλου και φαινόταν σαν να μας παρακαλούσε να προσέξουμε πόσο ευφυές ήταν το στρατήγημα. Αργότερα έμαθα πως ο δυστυχής που είχε χάσει τα λογικά του μέσα σ’αυτό το μπουντρούμι είχε υποστεί αυτή την τρομερή μεταχείριση γιατί δεν είχε ακολουθήσει το παράδειγμα τόσων τιμίων ανθρώπων κλείνοντας τα μάτια στις αταξίες της γυναίκας του με κάποιον ελεεινό ο οποίος ήταν τότε υπουργός.
**** ***** ******
Ο Φρερέ κλείστηκε στην Βαστίλλη γιατί είχε κάνει ένα εξαιρετικό υπόμνημα. Ο υπουργός της δικαιοσύνης του υπέβαλε ερωτήσεις. Ο Φρερέ απάντησε και έπειτα είπε :
– Μου φαίνεται ότι είστε ικανοποιημένος από τις απαντήσεις μου. Θα μου επιτρέψετε και εμένα μια ερώτηση ;
– Ποια είναι αυτή ;
– Γιατί βρίσκομαι εδώ ;
– Είστε πολύ περίεργος, κύριε, είπε ο υπουργός γυρνώντας του την πλάτη.
Έλεγαν στον κ. ντε λα Τούρ ότι ήταν πολύ σκληρό να κλείνει τους σοφούς ανθρώπους που έγραφαν την αλήθεια στην Βαστίλλη.
– Ω ! κυρία, απαντούσε, τι θα θέλατε να κάνουμε ;

( Unesco , Το δικαίωμα να είσαι άνθρωπος , Εκδόσεις ΓΕΣ/ΔΙΣ )

Ας αφήσω αυτό εδώ.

Μερικές ποινές παλαιοδιαθηκικού τύπου ψυχήν αντί ψυχής, οφθαλμόν αντί οφθαλμού , οδόντα αντί οδόντος , χείρα αντί χειρός, πόδα αντί ποδός , κατάκαυμα αντί κατακαύματος, τραύμα αντί τραύματος, μώλωπα αντί μώλωπος ( Έξοδ. 21. 23- 25) ( ποινή - κάτοπτρο ) στην βυζαντινή εποχή ( κυρίως ) .

Τα στοιχεία είναι από το Κ. Γ. ΠΙΤΣΑΚΗΣ , ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ «ΠΟΙΝΕΣ-ΚΑΤΟΠΤΡΟ» ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΧΩΡΟ


Ιουστινιανός και καυλοτομία
Το 528 ( ή 529 ) ο Ιουστινιανός εξαπολύει ένα χωρίς προηγούμενο και χωρίς επόμενο στη βυζαντινή ιστορία διωγμό κατά των ομοφυλοφίλων και των παιδεραστών . Αν και μπροστά μπαίνουν ηθικοί λόγοι , στην πραγματικότητα οι λόγοι ήταν πολιτικοί και προσωπικοί . Ήθελε δηλαδή να κάνει κακό σε κάποιους που δεν πήγαινε. Τα πρώτα του θύματα ήταν ο επίσκοπος Ρόδου Ησαϊας και ο επίσκοπος Διοσπόλεως Θράκης Αλέξανδρος. Τους καταδίκασε σε καυλοτομία . Όταν του επισήμαναν πως δεν είναι αυτή η ποινή για παιδεραστία ( αρρενοφθορία ) , απάντησε πως αν κάποιος διαπράξει ιεροσυλία δεν θα του κόψουμε το χέρι ; Για την ιστορία ούτε αυτή ήταν η ποινή για την ιεροσυλία. Για την παιδεραστία ο νόμος του Κωνσταντίου Β΄ προέβλεπε θάνατο με ξίφος .Για την ιεροσυλία η κανονική ποινή ήταν η τύφλωση.
Οι καυλοκοπήσεις του Ιουστινιανού ήταν αυθαίρετες και οδηγούσαν πάντα όλους τους καυλοτομηθέντες στον θάνατο απ' την αιμορραγία. Έτσι άλλαξε την ποινή του και την έκανε βασανισμό του πέους : να βάζουν καλάμι μέσα στην τρύπα του πέους και να περιφέρουν τον ένοχο στην αγορά !!! Έπειτα να τον εξορίζουν κιόλας. Αυτή την ποινή έλαβε ο Ρόδου Ησαϊας , ενώ ο Διοσπόλεως Αλέξανδρος πέθανε απ' την καυλοτομία.

Ο ευνουχισμός
Ο Ιουστινιανός είχε νομοθετήσει να ευνουχίζεται αυτός που είχε ευνουχίσει άλλον ( οι γυναίκες που ευνούχιζαν εξορίζονταν ) .
( Ο ευνουχισμός έκπτωτων αυτοκρατόρων ή νεαρών μελών αυτοκρατορικών οικογενειών στο Βυζάντιο ήταν πάντοτε αυθαίρετος . Να σημειώσουμε πως ο ευνουχισμός σε βρεφική/νηπιακή/παιδική ηλικία είχε επιπτώσεις στη διαμόρφωση των ψυχοσωματικών λειτουργιών . Αντίθετα ο ευνουχισμός σε ώριμη ηλικία , μετά την πλήρη ανδρική διαμόρφωση , και ανάλογα την τεχνική , δεν σήμαινε πως οι ευνούχοι δεν μπορούσαν να συνευρεθούν ερωτικά με γυναίκα. Ενίοτε μάλιστα θεωρούνταν και περιζήτητοι εραστές ! * )
Ο Λέων ο Σοφός άλλαξε την ποινή σε κόψιμο χεριού , αλλά ο ίδιος πάλι θέσπισε να τυφλώνεται τουλάχιστον απ' το ένα μάτι όποιος είχε τυφλώσει άλλον. ( Θα ζεις στα σκοτάδια όπως τον άλλον που τύφλωσες. Και πάλι καλά γιατί εσύ μπορεί να τύφλωσες τον άλλον και απ' τα δύο μάτια , ενώ εμείς θα σε τυφλώσουμε μόνο απ' το ένα . Αλλά θα πάρουμε και τα 2/3 της περιουσίας σου και θα τα δώσουμε στο θύμα σου. Αν δεν έχεις καθόλου περιουσία να δώσουμε στο θύμα σου , θα σε τυφλώσουμε και απ' τα δύο μάτια ).

*

Spoiler

Γιατί, ένώ παρέχουν φαινομενικά προς τα έξω, κατά τή γενική αντίληψη, τα εχέγγυα τής «ασφαλείας», καί συγχρόνως αποκλείουν κάθε κίνδυνο ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, επιτρέπουν, τουλάχιστον θεωρητικώς, προσδοκίες ηύξημένων τεχνικών καί χρονικών δυνατοτήτων, ελλείψει αδένων καί επομένως εκκρίσεως...
Τα έγνώριζε αυτά ό Ψευδο-Βασίλειος Καισαρείας, σε ένα περίφημο κείμενο Περί παρθενίας (στην πραγματικότητα τό κείμενο ανήκει σε άλλον, ομώνυμο, πατέρα τής Εκκλησίας, τον άγιο Βασίλειο Άγκυρας) , όπου συμβουλεύει τίς νεαρές παρθένους να έχουν τον νού τους: "Αρρενα σώματα δει παρθένους, καν ευνούχων η φυλάττεσθαι , καν ευνούχος γαρ η αλλ' άνήρ εστί τήν φύσιν...' .
Τα έγνώριζε ό άγιος Κύριλλος, ό οποίος πιστεύει οτι πολλοί ευνούχοι γυναικάρια ταλαίπωρα καί σεσοβημένα, κατά το είρημένον, άμαρτίαις καταμολύνουσι καί καταβλάπτουσιν, οία λυσσώντες κύνες'.
Τα γνωρίζει ή Σούδα, η οποία παραδίδει τό χωρίο τού αγίου Κυρίλλου καί διευκρινίζει οτι ειώθασιν, ως ακριβώς μεμαθήκαμεν, ... οι... τα μόρια της αίσχρουργίας ποσώς έχοντες ασελγαίνειν αμέτρως καί άκολασταίνειν άναιδώς τε καί άκορέστως .
Τα γνωρίζει καί ό Ψελλός, όταν καθυβρίζει ένα ευνούχο Σαββαΐτη μοναχό: ευνούχε τον σίδηρον, άρρην τον τρόπον / άτμητε τον νουν, ήμίτμητε τήν φύσιν .
Δεν τα έγνώριζε όμως, φαίνεται, στην αρχή ό ϊδιος ό Ιουστινιανός, όταν θέλοντας να κατοχυρώσει κατά το δυνατόν το άβατον των γυναικείων μονών (το άβατον τών ανδρικών μονών στίς γυναίκες μπορεί πάντοτε να είναι απόλυτο, ένώ τό αβατον τών γυναικείων μονών σε άνδρες είναι κατ' ανάγκην περιωρισμένο, έστω καί μόνον για τήν εξυπηρέτηση τών λειτουργικών-λατρευτικών αναγκών τους), επέβαλε αρχικά ως λειτουργούς στίς μονές αυτές ευνούχους κληρικούς- διεψεύσθη τα μάλα: οί ευνούχοι ιερείς του απεδείχθησαν ελάχιστα «φερέγγυοι», καί ο 'Ιουστινιανός έσπευσε να αναθεωρήσει τίς αποφάσεις του καί να αναζητήσει άλλες λύσεις στο πρόβλημα.
"Ας θυμηθούμε τον 'Εμμανουήλ Ροΐδη καί τήν Πάπισσα Ιωάννα, οπού ευνουχισμένος μοναχός πέφτει τυχαία στον Περί παρθενίας λόγο τού αγίου Βασιλείου: «Άνοίξας τό βιβλίον τούτο εν ω ήλπιζε να εύρη νέας αφορμάς ίνα δοξάση τον "Υψιστον ότι άπεκόπη αύτω πάν μέσον άπωλείας, έπεσε κατά κακήν τύχην εις τό χωρίον εκείνο όπου ό άγιος επίσκοπος Καισαρείας συμβουλεύει τάς σεμνάς παρθένους άρρενα σώματα καν ευνούχων η φυλάττεσθαι. Τό ανάγνωσμα εκείνο κατεθορύβησε τον άπό τοσούτων ετών ήσυχάσαντα καλόγηρον. Όλος ένθους υπό της θεοφορήτου εύγλωπίας τού θείου Βασιλείου έκράτει νυχθημερόν τήν βίβλον εις τάς άγκάλας, ως νέα μήτηρ τό πρωτότοκον τέκνον, καί ότέ μεν ήσπάζετο, ότέ δε αντέγραφεν τάς ίεράς έκείνας σελίδας. Ό 'Αρχιμήδης βεβακχευμένος υπό της χαράς έκραζεν εύρηκα!, ό δε μοναχός περιέτρεχε τάς στοάς τού μοναστηρίου, κράζων μεγάλη τη φωνή δύναμαι !» .

- Εάν κατηγορούσες τον άλλον ψευδώς για κάτι ( μοιχεία , πλαστογραφία κ.λπ. ) θα υποστείς την ποινή που θα δεχόταν εκείνος.

- Στην Κύπρο αν έθαβες παρανόμως κάποιον νεκρό , τότε σε έθαβαν κι εσένα ζωντανό !
Ενδιαφέρουσα είναι ή ευρύτατη παρουσία όλων των ανταποδοτικών ποινών (ταυτοπάθεια, ποινή-κάτοπτρο καί παραλλαγές τους, εξιδιασμένες μορφές εκτελέσεως τής θανατικής ποινής) στη δυτικής βέβαια προελεύσεως ποινική νομοθεσία των Ασσιζών τής Κύπρου, οπού και η σκληρότητα των ποινών και των μεθόδων εκτελέσεως, άλλα και ή εφευρετικότητα περί αυτά είναι εντελώς ιδιάζουσες για τον ευρύτερο ελληνικό χώρο. Ποινές οικείες και στο βυζαντινό δίκαιο, όπως η προβλεπομένη, και εδώ, για τον εμπρηστή (θάνατος δια πύρας) ( φυσικά θανατική ποινή προβλέπεται καί για τους ομοφυλοφίλους, αλλά, εδώ, με εξιδιασμένο τρόπο εκτελέσεως: εντέχουνται να αποθάνουν απαί κακόν θάνατον, άσχημον ) , αλλά και πρωτότυπες, όπως π.χ. αυτή πού προβλέπεται για όσους προβαίνουν σέ λαθραίο ενταφιασμό νεκρού — προφανώς γιατί θεωρείται ότι ό λαθραίος ενταφιασμός εμπεριέχει συνήθως απόπειρα συγκαλύψεως ανθρωποκτονίας. Η ποινή: πρέπει να τους φυτέψουν όλους ζωντανούς κάτω εις την γήν, ή κεφαλή κάτω καί τα πόδια τους άνω .
( Στο βυζαντινό θετικό δίκαιο ποινή ταφής ζώντος δέν προβλέπεται. 'Υπάρχουν μαρτυρίες μεμονωμένων αυτοκρατορικών πράξεων, στην πρώιμη βυζαντινή περίοδο- ό Μαυρίκιος καταδικάζει να ταφή ζωντανός μαζί μέ το θύμα του ό δράστης ληστείας μετά φόνου ενός ναυαγού πού μόλις είχε διασωθη άπό τα κύματα: Ώ δυσσεβέστατε' εί την κεφαλήν σου άποιέμωμεν, ουδέν άντάξιον. Τοιγαρούν σε τον ζώντα προστάττομαι τω νεκρω συνταφήναι, ίνα κακει σύν αύτω ευρεθής Ή τελευταία φράση: ίνα κακει συν αύτω ευρεθής δίνει την εντύπωση μιας ιδιόρρυθμης μορφής ποινης-κατόπτρου ή ταυτοπαθείας: ό δράστης, ό οποίος ιδιοποιήθηκε τα πράγματα του θύματος του, είναι εύλογο να «οίκειωθή» καί τήν ίδια τύχη... )
'Αλλά καί τυπικές ποινές-κάτοπτρα εδώ π.χ. ό πλαστογράφος τιμωρείται ρητά μέ χειροκόπηση (καί εξορία): οτι εκείνον
τον γραμματτικόν εντέχεται να τού κόψουν τον γρόθον του τον δεξιον καί να τον διώξουν άπαί το ρηγάτον — αυτά ό «γραμματικός»- γιατί ό έντολεύς του καί χρήστης του πλαστού δέν δικαιούται να ελπίζει σέ τέτοια «επιεική» μεταχείρηση, μεταξύ άλλων καί για το «κακόν» όπου έποΐκεν τού γραφειά: το δίκαιον κρινίσκει να τον κρεμάσουν .
Ή ποινή για τον βιασμό παρθένου (εάν γίνεται οτι εϊς άνθρωπος λαμβάνει μια παρθένον δυναστικον τρόπον και ποντίζει της την παρθενίαν της), άλλα καί για την αποπλάνηση, είναι ή αποκοπή τού πέους καί των όρχεων — έδώ δέν υπάρχουν οΐ λεπτολογίες καί οί διακρίσεις των Βυζαντινών : οτι εκείνος ος γοιός ενι η καβαλλάρης ή πουργέζης, να κόψουν τήν βέργαν του σύνπάσι τοίς μορίοις αυτού, τοιούτος ος γοιόν καί ενι, κάτε καβαλλάρης κάτε βουργέσης, έντέχεται να τού κόψουν τήν ψωλήν μέ όλα τα λιμπά ' μόνον πού τώρα πια τα πράγματα έχουν, φαίνεται, βελτιωθή αρκετά στον τομέα τής χειρουργικής, γιατί προσδοκάται οτι ό τραυματίας θα επιζήσει , ώστε να τον εκτοπίσουν άπό τον τόπο τού εγκλήματος ένα χρόνον καί μίαν ήμέραν. Τον 14ο αιώνα ό Εφραίμ ό Α'ίνιος ομιλεί επίσης για πρακτικές καυλοκοπίας συνδυαζόμενης μέ ευνουχισμό, στους βαρβάρους: καί κειμένων πάς ην σεσυρμένος δέρας / το τής κορυφής και φαλλούς τετμημένος, / ως ην άκούειν βαρβάροις πεπραγμένον (στίχ. 4648- 4650)• αιδώ τε κακώς παιδικούς τε διδύμους / χιτών' άναστέλλοντες εδρών, ώ πάθους! (στίχ. 5593-5594) .
'Αλλά, πέρα καί άπό τό θετικό δίκαιο, στην κυπριακή μεσαιωνική περί δικαίου αντίληψη, όπως απεικονίζεται στην τοπική ιστοριογραφία, ή ποινή-κάτοπτρο κατέχει μία ιδιάζουσα θέση. Ή αιματοβαμμένη ιστορία της «πορνείας» του βασιλέως της Κύπρου καί των 'Ιεροσολύμων Pierre (A') de Lusignan (1359-1369), όπως την αφηγείται ό Λεόντιος Μαχαιράς , περιλαμβάνει δύο τουλάχιστον ιδιόρρυθμες περιπτώσεις αυθαίρετης απόδοσης δικαιοσύνης μέ την αντίληψη της ποινης-κατόπτρου. Ή βασίλισσα Λινόρα (Éléanore d'Aragon), ασκώντας την αντιβασιλεία, κατά την απουσία του Πέτρου στη Δύση, συλλαμβάνει τη μία από τίς δύο ευνοούμενες ερωμένες του, την Τζουάνα Λαλεμά (Jeanne d'Alleman), σύζυγο του σίρ Τζουάν Τεμουντολήφ (Jean de Montolives) —έγκυο από τον βασιλέα στον όγδοο μήνα . Ή βασίλισσα διατάσσει καί έρριψαν την χαμαί καί ενα γδίν καί έβαλαν το επάνω εις την κοιλίαν της καί εκουπάνισαν πολλά πράγματα... Αυτό το μαρτύριο βάστηξε ολη την ημέρα, καί συνεχίσθηκε μέ επίταση την επόμενη: ώρισεν καί έφεραν την ομπρός της και έφεραν καί έναν χερομύλην καί άπλωσαν την χαμαί καί βαλαν το εις την κοιλίαν της καί άλέσασιν ενα πινάκι σιτάριν απάνω εις την κοιλιάν της. Ή γυναίκα έπρεπε να τιμωρηθή σκληρά στην κοιλιά πού «αμάρτησε» καί πού έφερε το προϊόν της «αμαρτίας»- και αυτό έπρεπε να έξοντωθή, μαζί με τη μητέρα του, πού βέβαια δεν θα επιβίωνε από μία τέτοιας μορφής έκτρωσης, στον όγδοο μήνα της κυήσεως... Τελικά διασώζονται και ή μητέρα καί τό έμβρυο, ως εκ θαύματος — αλλά αυτό είναι μία
άλλη ιστορία. Περαιτέρω ένα μεγάλο μέρος τού χρονικού του Μαχαιρά είναι αφιερωμένο στον δαίμονα της πορνείας πού έχει καταλάβει τον Πέτρο: πού είς κοινολογίαν άντρόπιασεν οΰλαις ταις κυράδαις της Λευκοσίας, ταις ποίαις είναι μεγάλη άντροπή νά ταίς άνοματίσωμεν — και που καθοδηγεί πλέον τίς πράξεις του, ως τη δολοφονία του από συνωμότες ευγενείς. Τελευταίος ό τουρκοπουλιέρης, ό αρχηγός της φρουράς, πού δέν μετείχε στη συνωμοσία καί στον φόνο, προβαίνει —όταν πια ό βασιλιάς είναι νεκρός— σέ μία συμβολική πράξη δικαιοσύνης, μέ τήν τελετουργική επιβολή μιας ποινης-κατόπτρου στο νεκρό σώμα τού βασιλιά: του αποκόπτει τα γεννητικά όργανα (κατά τό κυπριακό σύστημα πού είδαμε, το πέος και τους όρχεις: τα λιμπά του μέ τον αύλόν), πού υπήρξαν ή αιτία τόσων δεινών, στους άλλους και στον ίδιον, και πολλών θανάτων :

Spoiler

... πώς έσφαλε κι ό ρήγας , έκανε το λιγωμένο
μά είχε στο πισωπόρτι καί δυο καΰχες.
Άναστατώθη το νησί σαν ή Λινόρα
πρόσταξε καί της έφεραν τη μιά, τη γκαστρωμένη
κι άλεθαν με το χερομύλι πάνω στην κοιλιά της
πινάκι το πινάκι το σιτάρι.
.........................................................
Κερά δεν έμεινε πού να μη βουληθεϊ να την πορνέψει ,
τις ντρόπιασε όλες. Φόβος κι έχτρα ζευγάρωναν
καί γέμιζαν τη χώρα φόβο κι έχτρα.
Έτσι... βάδιζε ή μοίρα
ώς την αυγή τ' "Αγί 'Αντωνίου, μέρα Τετάρτη
που ήρθαν οι καβαλάρηδες καί τον έσυραν
από της καύχας του τήν αγκαλιά καί τον έσφαξαν.
«Και τάπισα παρά ούλους ό τουρκοπουλιέρης
ήβρεν τον τυλιμένον τό αίμαν» λέει ό χρονογράφος
«κι εβγαλεν τήν μαχαίραν του καί κόβγει
τά λυμπά του μέ τον αύλόν καί του είπε:
Για τούτα έδωκες θάνατον!»
Αυτό το τέλος
όρισε για το ρήγα Πιέρ ό δαίμων της πορνείας.

( Γιώργος Σεφέρης, Ό Δαίμων της Πορνείας, Κύπρον ου μ' έθέσπισεν (σιίχ. 31-36, 57-69). Το έδωκες θάνατον του Μαχαιρά = έδωκες θάνατον (εις άλλους); το σχήμα πάντως αποδίδεται συνήθως ώς έδωκες (ώς πληρωμή τον δικό σου) θάνατον. — Δυο σεφερικά ποιήματα αντλούν από τον Μαχαιρά, καί μάλιστα από τήν ιστορία τού ρήγα Πιέρ (το άλλο είναι οι Τρεις μούλες.)

- Στην Κύπρο οι παιδεραστές ανασκολοπίζονταν. Το έκαναν ως ως ανταποδοτική μίμηση της φρικτής τους πράξης. Τελευταία φορά επιβλήθηκε αυτή η ποινή αυθαιρέτως απ' τους χωρικούς σε ένα χωριό της Κύπρου το 1950 !

- Στην Δύση τους παραχαράκτες τους περιέλουζαν με ζέουσα ύλη.

Ευνουχισμός κ.λπ. στη Δύση : Ας θυμηθούμε τον Πέτρο Άβαιλάρδο (Pierre Abélard, 1079-1142) και τον ευνουχισμό που τού επιβάλλουν αυθαίρετα τα όργανα τού κανονικού Fulbert, για την αποπλάνηση τής ανεψιάς τού τελευταίου Héloïse (1101-1164). '
Υπολείμματα τέτοιων αντιλήψεων επιβιώνουν ακόμη και στο δίκαιο των νεωτέρων χρόνων.
Στη Γαλλία, όπου ύπερμεσούντος τού 18ου αιώνος (1757), ό Damiens, υποτιθέμενος επίδοξος δολοφόνος, κατά τρόπο εντελώς απρόσφορο, τού Λουδοβίκου ΙΕ', υπέστη, με απόλυτη θεσμική και δικαστική «νομιμότητα», μία απίστευτη σέ επινοητικότητα φρικαλέα μεταχείριση πριν, απολύτως νόμιμα επίσης, διαμελισθή — κατά τρόπο εξ ίσου ή περισσότερο φρικτό με αυτόν πού είχε χρησιμοποιηθή, αλλά αυθαίρετα, και χίλια περίπου χρόνια πριν, για τη θανάτωση τού παρ' ολίγον δολοφόνου τού Λέοντος ΣΤ΄ του Σοφού — ό ποινικός κώδικας εξακολουθεί να προβλέπει, ακόμη στις πρώτες δεκαετίες τού 19ου αιώνα, για τους πατροκτόνους την αποτομή της δεξιάς πριν από την εκτέλεση τής θανατικής ποινής. Η ίδια ποινή επεκτείνεται και στην περίπτωση τής ανθρωποκτονίας κατά τού αρχηγού τού Κράτους — στη Γαλλία από τον 15ο αιώνα ο ίδιος ορός parricide χρησιμοποιείται και για τα δύο εγκλήματα.
Αυτή ή διάταξη εφαρμόστηκε κατά την καταδίκη τού Γεωργίου Μαυρομιχάλη, τού φονέως τού Καποδίστρια, από το έκτακτο Στρατοδικείο που τον δίκασε, το 1831, με βάση τον γαλλικό στρατιωτικό ποινικό κώδικα. Ή επιβολή όμως της γαλλικής αυτής ποινής ακρωτηριασμού, τελευταίας ποινής-κατόπτρου, στή μεταπαναστατική Ελλάδα ήταν ανυπόφορη: κατά κοινή απαίτηση και μπροστά στη γενική δυσφορία, με κυβερνητική πράξη ό Αυγουστίνος Καποδίστριας εχάρισε το μέρος αυτό τής ποινής, και έτσι ό Μαυρομιχάλης υπεβλήθη μόνο στη στρατιωτική εκτέλεση με τυφεκισμό. Η διάταξη απαλείφθηκε από τον γαλλικό ποινικό κώδικα κατά την αναθεώρηση του, το επόμενο έτος (1832).

- Η νομοθεσία των Ισαύρων προέβλεπε πως όποιος έκαιγε έναν οικισμό , θα καιγόταν ζωντανός.
Στους εμπρηστές εκ προθέσεως έξω απ' τις πόλεις έκοβαν το χέρι .

- Η Εκλογή των Ισαύρων προέβλεπε πως η κλοπή , η παραχάραξη νομίσματος , το λαθρεμπόριο μεταξιού, άλλα οικονομικά εγκλήματα, ο φόνος με όπλο που προκάλεσε θάνατο , ο εξανδραποδισμός ελευθέρου και η τυμβωρυχία τιμωρούταν με το κόψιμο του χεριού.
Στους κτηνοβάτες ( μόνο για άνδρες ) προβλεπόταν κόψιμο του πέους ( καυλοτομία -> οδηγούσε σχεδόν σίγουρα στον θάνατο ) και για την ψευδορκία κόψιμο της γλώσσας. :

- Στον επίδοξο δολοφόνο του Λέοντος του Σοφού ( 903 ) του έκοψαν χέρια - πόδια και τον έκαψαν. Η ποινή ήταν αυθαίρετη , αφού η τότε ισχύουσα νομοθεσία απ' την εποχή του Ιουστινιανού έλεγε πως μόνο ένα χέρι μπορείς να κόψεις και όχι τα υπόλοιπα 3 μέλη. Ο ακρωτηριασμός δηλαδή προέβλεπε μόνο μέχρι ένα χέρι και όχι παραπάνω. Αλλά μάλλον στην συγκεκριμένη περίπτωση η τιμωρία ήταν μόνο ο θάνατος ( κάψιμο ) και ο ακρωτηριασμός των 4 μελών ήταν βασανισμός και όχι ποινή.



- Μια δέσποινα απ' την αλβανική Κολωνία έπιασε το 1219 έναν κλέφτη και έβαλε τα τσιράκια της και του έκοψαν τα χέρια. Δεν τον περιποιήθηκαν μετά και πέθανε απ' την αιμορραγία. Μετά η δέσποινα πήγε στην Αχρίδα να εξομολογηθεί τις αμαρτίες της στον Δημήτριο Χωματιανό. Της έβαλε ποινή πενταετούς αποχής απ' την θεία κοινωνία γιατί πέθανε ο ακρωτηριασμένος. Όμως η δέσποινα είχε παρανομήσει και σύμφωνα με το πολιτειακό δίκαιο γιατί 1) δεν έπρεπε να επιβάλει η ίδια την ποινή 2) μόνο το ένα χέρι έπρεπε να κοπεί και όχι και τα δύο.

- Σε κάτι πολιτειακούς νομοκανόνες του 13ου αι. κάποιος είχε γράψει αυθαίρετα ( πριν τον 17ο αι. ) μια ποινή για αυτούς που κάνουν στοματικό έρωτα : να τους καίνε την γλώσσα με "λαμπουδιστήριο" . Αν θα ήταν το μικρό ή το μεγάλο λαμπουδιστήριο θα αποφάσιζε ο δικαστής.
Για τα γενετήσια εγκλήματα ( στα οποία μάλλον δεν προβλεπόταν ο στοματικός έρωτας ) η ποινή της πολιτείας ήταν κόψιμο της μύτης , ώστε να παραμορφωθείς και να μην είσαι ωραίος. Αλλά επειδή αυτό προφανώς δεν θα έπιανε για τους κτηνοβάτες που θα έβρισκαν συνεχώς "ταίρι" , τους έκοβαν το πέος ώστε να πεθάνουν . Να σημειώσουμε πως δεν υπήρχαν πολιτειακές ποινές για τις λεσβίες και τις κτηνοβάτριες/κτηνοβάτισσες. Εθιμικά ( ή μπορεί να το έγραψε κάποιος συντάκτης αυθαίρετα στο κυρίως σώμα των νόμων ) όμως ( και όχι νόμιμα ) για τις τελευταίες προβλεπόταν :
Γυνη αλογευομένη ξίφει τιμωρείσθω, φιλανθρωπίας δε άξιουμένη καταδουλούσθω.
Δηλαδή σε καταδικάζουμε σε θάνατο , αλλά από επιείκεια σε κάνουμε δούλη.

Για να μην στεναχωριόμαστε να πούμε πως συνήθως δεν εφαρμόζονταν αυτές οι τρομερές ποινές , αλλά άλλες κατά παράβαση της νομοθεσίας. Ο χριστιανισμός έπαιζε τον ρόλο του σε αυτό.Π.χ σκασίλα του του Βυζαντινού για τους ομοφυλόφιλους. Χέστηκε ο πολίτης και ο αυτοκράτορας αν τον παίρνεις ή τον δίνεις.
Γι' αυτό και ο σχετικός νόμος που προέβλεπε θανάτωση έπεσε σε πλήρη αχρηστία. Δεν υπάρχει ούτε μια γνωστή περίπτωση στο Βυζάντιο που κάποιος τιμωρήθηκε απ' την πολιτεία επειδή ήταν ομοφυλόφιλος με εξαίρεση το πογκρόμ του Ιουστινιανού. Ακόμη δεν υπάρχει ούτε μια γνωστή περίπτωση επιβολής της ποινής της καυλοκοπήσεως σε κτηνοβάτη.
Ίσως και η Εκκλησία να συνέβαλε σε αυτό γιατί ποτέ δεν επιδίωκε τον θάνατο του παραβάτη. Μάλιστα τους κτηνοβάτες τους διακρίνει ο κανονολόγος Βαλσαμών σε αυτούς που από φυσικής ανάγκης ενίοτε άμαρτάνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο, ένώ είναι αυστηρότερος για τους κατακόρως τουτέστιν υπέρ τήν χρείαν επιδιδομένους στην πράξη αυτή.
Όσο για τήν ποινή τής καυλοκοπήσεως, πού θυμάται ακόμη καί καταγράφει τον 14ο αιώνα ό ιερομόναχος Ματθαίος Βλαστάρης (όπως βέβαια καί ό σύγχρονος του δικαστής Κωνσταντίνος Αρμενόπουλος, άλλα αυτός «κατά καθήκον»), ένας ανώνυμος σχολιαστής του αρκείται να σημειώσει: αδεκτόν μοι δοκεί τη εκκλησία.


=================================================
Νικήτας Ωορύφας ( = Αβγορούφης ) vs Άραβες

Ο Νικήτας δεν ρουφούσε καθόλου το αβγό του ...


Όταν ό νικητής τού στόλου των Αράβων πατρίκιος Νικήτας Ώορύφας επιβάλλει τη γνωστή φρικτή μεταχείριση στους εξωμότες χριστιανούς που είχαν συμπολεμήσει με τους εχθρούς του, επικαλείται μία λογική ποινής-κατόπτρου . Τους επιβάλλει την εκδορά — εξηγώντας ότι το δέρμα τους πρέπει να τους αφαιρεθή, γιατί δεν τους ανήκει: με τη βάπτιση τους άνηκε πλέον στον Χριστό, τον οποίο όμως έν τώ μεταξύ αρνήθηκαν, και έτσι δεν δικαιούνται πια να το φέρουν: Τους μεν τήν τής σαρκός δοράν αφαιρούμενος, καί μάλλον τους άρνησαμένους το βάπτισμα τού Χρίστου, τούτο παρ' αυτών άφαιρεΐσθαι λέγων, καί ουδέν ίδιον. "Αλλως, πρόκειται για «τιμωρία» τού δέρματος πού «αμάρτησε»· είχε δεχθή τό βάπτισμα καί τό «αρνήθηκε». Βεβαίως δέν πρόκειται έδώ κατ' άκρίβειαν για ποινή: είναι απλώς η εν πολέμω αυθαιρεσία, η απάνθρωπη μεταχείριση των ηττημένων από τον νικητή, όπως σε κάθε εποχή και, δυστυχώς, σέ κάθε κοινωνία και ή φράση του Ώορύφα δεν αποτελεί την νομική δικαιολόγηση της πράξης του (πάντως, μη το ξεχνούμε: για την αποστασία το κοινό ποινικό δίκαιο προέβλεπε πράγματι θανατική ποινή, χωρίς βέβαια τέτοιον εξιδιασμένο τρόπο εκτελέσεως) , άλλα εκδήλωση τού συνήθους σέ τέτοιες περιπτώσεις μαύρου «χιούμορ» τού Ισχυρού, πού απολαμβάνει το έργο του. Ή λογική όμως πού χρησιμοποιεί είναι η λαϊκή λογική τής ποινής-κατόπτρου. (Το ίδιο περίπου και όταν ό Ώορύφας εμβάλλει τους ηττημένους εξωμότες σέ καυτή πίσσα σ' ενα είδος απαίσιου «κατόπτρου» τού βαπτίσματος εκείνου, το οποίο είχαν αρνηθή επιλέγοντας αντ' αυτού τον ζόφο τής απιστίας: του ιδίου αύτοϊς μεταδιδόναι βαπτίσματος έλεγε, τού επώδυνου και ζοφερού. )

==================================
Στους αρχαίους Ασσυρίους η μοιχαλίδα τιμωρείται απ' τον σύζυγο , ενώ ο συνένοχος εραστής ευνουχίζεται και υφίσταται γενική παραμόρφωση του προσώπου. Ή γυναίκα, καθισταμένη με την παραμόρφωση της αποκρουστική για τον άνδρα της, πιθανώς υποβιβάζεται σε τάξη δούλης.

Στο αττικό δίκαιο απεκόπτετο το χέρι του αυτόχειρος και εθάπτετο χωριστά από το σώμα (ενώ στη περίπτωση του φονέως, φαίνεται ότι το χέρι μετά θάνατον απεκόπτετο και απλώς απερρίπτετο): καί εάν τις αυτόν διαχρήσηται, τήν χείρα τήν τούτο πράξασαν χωρίς τοϋ σώματος θάπτομεν (Αισχίνης, Κατά Κτησιφώντος, 244)· παρ' έτέροις δε καί τάς δεξιάς τών τοιούτων νεκρών αποκόπτειν έκέλευσαν, αις έστρατεύσαντο καθ' εαυτών, ηγούμενοι, καθάπερ το σώμα τής ψυχής άλλότριον, οϋτως καί τήν χείρα τού σώματος (Ίώσηπος, Ιστορία Ιουδαϊκού πολέμου, 3.378).