Phorum.com.gr

Nostalgia έγραψε: 23 Φεβ 2022, 16:53 https://twitter.com/RealPepeEscobar/sta ... 7846531074

άρχισαν και οι Ψ.Ε

Ο Πούτιν και τα διλήμματα

Του Leonid Bershidsky



Το φουσκωμένο πρόσωπο του άνδρα στην οθόνη παραμορφωνόταν από μίσος: τα μάτια στένευαν, τα λεπτά χείλη πιέζονταν μεταξύ τους και έβγαζαν αιχμηρές λέξεις σε εκρήξεις θυμού. Μερικές φορές, το δεξί χέρι - με ένα ακριβό ρολόι στον καρπό, κρυμμένο από πολύ μακριά μανίκια πουκάμισου και σακακιού - γλιστρούσε κάτω από το γραφείο, σαν να έψαχνε να βρει ένα κουμπί το οποίο ήθελε να πατήσει. Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν απευθυνόταν στο έθνος.



Αυτός ο ασυνήθιστος "θόρυβος" για απόγευμα Δευτέρας - μια σχεδόν ωριαίας διάρκειας καταγγελία της Ουκρανίας και του ό,τι εκείνη αντιπροσωπεύει, με τις αλλόκοτες πινελιές ενός ερασιτέχνη ιστορικού, γεμάτη οργή για εκείνο που ο ίδιος θεωρεί ως αθετημένες υποσχέσεις και παρανοήσεις από πλευράς ΗΠΑ - μου άφησε μια έντονη αίσθηση ασφυξίας. Ήλπιζα και προέβλεπα ότι ο Πούτιν, μετά από μερικές - με μισή καρδιά - προσπάθειες για διπλωματική δραστηριότητα, θα σταματούσε στο να αναγνωρίσει τις μαριονέτες του, δηλαδή τις υποτιθέμενες "λαϊκές δημοκρατίες" της ανατολικής Ουκρανίας - του Λουγκάνσκ (LNR) και του Ντονέτσκ (DNR) - ή, το πολύ, θα τις προσαρτούσε στη Ρωσία. Η ομιλία, ωστόσο, μερικές φορές ακουγόταν σαν το πυρηνικό κουμπί που έψαχνε ο Πούτιν κάτω από το γραφείο του.



Ωστόσο, η αναγνώριση των δύο "κρατιδίων" ήταν η μόνη πρακτική επιλογή του - και όχι μια μαζική εισβολή στην Ουκρανία, με τανκς να κυλούν προς το Κίεβο και βόμβες να πέφτουν βροχή στις ουκρανικές πόλεις. Αν και ο Πούτιν μπορεί να ακούγεται εκνευρισμένος, εξακολουθεί να φαίνεται να έχει ξεκάθαρη εικόνα των δυνατοτήτων του.


Αρχή και όχι τέλος της κρίσης


Αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση το τέλος της κρίσης. Ούτε το σχετικά μικρό βήμα το οποίο έκανε ο Πούτιν είναι σημάδι αδυναμίας ή αποκλιμάκωσης. Είναι η πιο ισχυρή κίνηση την οποία θα μπορούσε να κάνει στον κυνικό, συνωμοτικό, εχθρικό κόσμο στον οποίο κατοικεί.



Μερικοί αναλυτές υποστήριξαν ότι με την αναγνώριση των "δημοκρατιών", ο Πούτιν πετάει το κύριο διαπραγματευτικό του χαρτί, τη μεγαλύτερη διεκδίκηση ρόλου από μέρους του στη χάραξη πολιτικής της Ουκρανίας: τις συμφωνίες του Μινσκ του 2015, οι οποίες θα επέστρεφαν τα μη αναγνωρισμένα αυτά "κρατίδια" πίσω στην Ουκρανία, με αντάλλαγμα ευρεία αυτονομία τους και βέτο σε σημαντικές αποφάσεις. Ωστόσο, ο Πούτιν είχε απελπιστεί ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να χρησιμοποιήσει τις διατάξεις του Μινσκ. Κατά τη διάρκεια της κατάλληλα σκηνοθετημένης τηλεοπτικής συνεδρίασης του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας που προηγήθηκε της ομιλίας του, οι κορυφαίοι διαπραγματευτές του είπαν στο κοινό κάτι που ήξερε ήδη ο Πούτιν – ότι το Μινσκ δεν μπορούσε να αναβιώσει επειδή η Ουκρανία δεν θα το δεχόταν.



Έτσι ο Πούτιν επέλεξε να ανταλλάξει ένα διπλωματικό διαπραγματευτικό χαρτί με ένα στρατιωτικό. Αντί να προσπαθεί να περιορίσει την δυνατότητα του Κιέβου να λαμβάνει σημαντικές αποφάσεις δημιουργώντας μια συνταγματικά κατοχυρωμένη "πέμπτη φάλαγγα" στο εσωτερικό της Ουκρανίας, θα χρησιμοποιεί τη συνεχή απειλή της συντριπτικής ισχύος για να επιτύχει το ίδιο αποτέλεσμα.



Τα συντάγματα των "λαϊκών δημοκρατιών" περιέχουν αξιώσεις για μεγαλύτερο μέρος της ουκρανικής επικράτειας, είναι ωστόσο εξαιρετικά απίθανο η Ρωσία να τις υποστηρίξει αμέσως στρατιωτικά, αν και η σιωπηρή απειλή θα παραμείνει. Το επόμενο βήμα του Πούτιν, το οποίο ορίζεται στα διατάγματα αναγνώρισης τα οποία υπέγραψε, είναι να στείλει στρατεύματα στην τρέχουσα γραμμή επαφής προκειμένου να "διατηρηθεί η ειρήνη".


Διλήμματα


Αυτό δημιουργεί μια σειρά από διλήμματα τόσο για τις ουκρανικές αρχές, όσο και για τους δυτικούς υποστηρικτές τους.



Η Ουκρανία λέει εδώ και οκτώ χρόνια ότι πολεμά στην πραγματικότητα τη Ρωσία και όχι τις αποσχιστικές "δημοκρατίες". Στην πρόσφατη ομιλία του στη Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια, ο πρόεδρος Βολόντιμιρ Ζελένσκι επανέλαβε τον ισχυρισμό ότι η Ουκρανία έχει χρησιμεύσει ως "αξιόπιστη ασπίδα" της Ευρώπης έναντι της ρωσικής επιθετικότητας. Τώρα που ο Πούτιν εγκατέλειψε την πρακτική να ενεργεί μέσω πληρεξούσιων, στις ανατολικές ουκρανικές επαρχίες θα είναι τακτικά, επίσημα ρωσικά στρατεύματα και όχι απλά πολιτοφυλακές που να υποστηρίζονται από τη Ρωσία που θα έχουν να αντιμετωπίσουν οι Ουκρανοί στρατιώτες σε όλη τη γραμμή επαφής - και όποιος προσπαθήσει να πει ότι δεν υπάρχει διαφορά, θα είναι ένοχος αφέλειας.



Οι πυροβολισμοί κατά του ρωσικού στρατού, ακόμη και υπό μορφή απαντητικών πυρών, θα είναι τώρα πολύ βαριά υπόθεση - η πιο επικίνδυνη από τότε που η σύγκρουση εισήλθε σε ήπια φάση το 2015. Τα ρωσικά στρατεύματα που έχουν συγκεντρωθεί γύρω από τα σύνορα της Ουκρανίας - και πλέον κατέχουν επ' αόριστον τη γειτονική Λευκορωσία, της οποίας ο δικτάτορας Αλεξάντερ Λουκασένκο έχει παραιτηθεί οποιασδήποτε προσποίησης ανεξαρτησίας - είναι, σε μεγάλο βαθμό, εκεί για να μείνουν, καθιστώντας την απειλή της συντριπτικής τιμωρητικής δράσης εκ μέρους τους μόνιμη.



Από την άλλη πλευρά, το να μην πυροβολεί κανείς κατά των ρωσικών στρατευμάτων - τα οποία, στην πραγματικότητα, προσαρτούν εδάφη που η Ρωσία έχει αναγνωρίσει ως ουκρανικά βάσει των συμφωνιών του Μινσκ - είναι πολιτικά δύσκολο. Ένας λόγος είναι ότι τα ουκρανικά στρατεύματα και οι βετεράνοι πιστεύουν ότι είναι στην πραγματικότητα η Ρωσία και όχι οι αποσχιστές ενάντια στην οποία πολεμούσαν όλο αυτό το διάστημα. Η λαϊκή υποστήριξη για τον στρατό είναι ένα από τα θεμέλια της σημερινής κρατικής υπόστασης της Ουκρανίας. Η ρητορική περί αξιόπιστη ασπίδας που απευθύνεται από το Κίεβο προς τη Δύση είναι ακόμη ένας λόγος. Μια ξαφνική ειρηνιστική στροφή θα την αναιρούσε, καθιστώντας έτσι δύσκολη μια ντε φάκτο συνθηκολόγηση από πλευράς Ζελένσκι.



Εκλεγμένος ως δυνητικός ειρηνοποιός, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια σκληρή επιλογή μεταξύ του να γίνει ηγέτης της χώρας εν μέσω ενός πολέμου σε μια δυνητικά αυτοκτονική σύγκρουση -τον ρόλο που έπαιξε κάποτε ο πρώην πρόεδρος της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι- και του να προσπαθήσει να αποστρατικοποιήσει μια χώρα που έχει συνηθίσει να βλέπει τον εαυτό της ως διεξάγοντα έναν δίκαιο πόλεμο. κρατώντας γενναία τις ορδές των εισβολέων μακριά από την Ευρώπη. Η πολιτική αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας είναι ένας από τους βασικούς στόχους του Πούτιν και η αναγνώριση των "δημοκρατιών" υπονομεύει την εγχώρια και διεθνή θέση του Ζελένσκι.


Εισβολή ή όχι;


Η αναγνώριση είναι επίσης μια ύπουλη κίνηση στο γεωπολιτικό παιχνίδι του Πούτιν κατά των ΗΠΑ. Είναι εισβολή ή δεν είναι; Η κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν έχει δεσμευτεί να τιμωρήσει μια ρωσική εισβολή στην Ουκρανία με τις πιο σκληρές κυρώσεις που μπορεί να φανταστεί κανείς. Οι ΗΠΑ αναμφίβολα θα επιβάλουν τις δικές τους κυρώσεις, θα είναι ωστόσο δύσκολο να βρουν υποστήριξη για δραστικές κινήσεις μεταξύ των Ευρωπαίων συμμάχων τους.



Πολλοί από αυτούς, πιθανότατα συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας και της Γερμανίας, θα υποστηρίξουν ότι τα συγκεκριμένα "κρατίδια" ήταν υπό ρωσικό έλεγχο εδώ και χρόνια και στην πραγματικότητα δεν αλλάζουν και πολλά. Το ενιαίο μέτωπο στον Οργανισμό του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (NATO) για την Ουκρανία, το οποίο ο Μπάιντεν δημιούργησε και απολάμβανε τους τελευταίους μήνες, θα υπονομευθεί από τις συζητήσεις για τις κυρώσεις.



Αφού κέρδισε τον Πούτιν στο δικό του παιχνίδι στο πεδίο του πολέμου πληροφοριών για μήνες, ο Μπάιντεν μπορεί να χρειαστεί να αλλάξει ρότα σχετικά με την πρόβλεψη μιας μεγάλης ρωσικής επίθεσης τύπου Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ουκρανία - ειδικά εάν ο Ζελένσκι επιλέξει την υπεύθυνη ειρηνιστική επιλογή προκειμένου να σώσει τις ζωές των Ουκρανών. Ωστόσο, τώρα που ο Πούτιν έκανε μια επιθετική κίνηση πετώντας τις μάσκες στην ανατολική Ουκρανία, δεν θα είναι εύκολο για την κυβέρνηση Μπάιντεν να ισχυριστεί ότι απέτρεψε μια επίθεση. Το να αποδείξει ότι οι ΗΠΑ κάνουν λάθος είναι ένα σημαντικό κίνητρο για τον Πούτιν, κάτι που συχνά υποτιμάται στις ΗΠΑ.



Εάν τα ρωσικά στρατεύματα δεν προχωρήσουν περαιτέρω και απλώς διατηρήσουν μια στάση μόνιμης απειλής, ο Μπάιντεν θα χρειαστεί να εμπλακεί σε μια επιχείρηση "περιορισμού της ζημίας" τόσο στο εσωτερικό, όσο και στην Ουκρανία, όπου δεν έχει κερδίσει κανέναν πόντο, ειδικά απομακρύνοντας διπλωμάτες από το Κίεβο προς ασφαλέστερες περιοχές.


Απρόβλεπτο


Φυσικά, μια μεγάλης κλίμακας αναζωπύρωση παραμένει πιθανή. Μια τυχαία σύγκρουση, μια κίνηση ανεξέλεγκτων παραγόντων και από τις δύο πλευρές και το απροκάλυπτο μίσος του Πούτιν για την Ουκρανία θα μπορούσαν όλα τους να προκαλέσουν την κλιμάκωση των γεγονότων μέσα σε μια στιγμή.



Ο Ρώσος πρόεδρος φαίνεται να κατανοεί, ωστόσο, ότι τα συμφέροντά του δεν εξυπηρετούνται από μια τέτοια κλιμάκωση - ή τουλάχιστον όχι ακόμη. Διαφορετικά θα είχε ήδη κάνει μια πιο ριζοσπαστική κίνηση ή θα είχε προχωρήσει στην ενσωμάτωση των "δημοκρατιών" στη Ρωσία - ένα σενάριο που αναφέρθηκε στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας από τον Σεργκέι Ναρίσκιν, επικεφαλής της Υπηρεσίας Εξωτερικών Πληροφοριών της χώρας, μονάχα για να το απορρίψει ο Πούτιν λέγοντας: "Κάτι τέτοιο δεν συζητείται αυτή τη στιγμή".



Η προσάρτηση των αποσχιστικών κρατιδίων υπό μορφή Κριμαίας παραμένει μια επιλογή κλιμάκωσης για τον Πούτιν - την οποία, εν πάση περιπτώσει, θα χρησιμοποιούσε σίγουρα πριν βομβαρδίσει το Κίεβο.



Βραχυπρόθεσμα, ο Πούτιν έδειξε όση αυτοσυγκράτηση μπορούσε να επιδείξει στην εμφανώς συναισθηματικά φορτισμένη κατάστασή του. Μακροπρόθεσμα, η καταστροφή μιας δυτικού τύπου Ουκρανίας παραμένει στρατηγικός στόχος για εκείνον. Μπορεί να είναι ικανοποιημένος με ένα σενάριο παρόμοιο με τη Γεωργία - μια κυβέρνηση που δεν θα είναι ανοιχτά φιλορωσική, αλλά που θα φοβάται την πραγματοποίηση μιας νέας ρωσικής εισβολής και, επομένως, θα υπόκειται σε πιέσεις - ή μπορεί να επιλέξει τη σκληρή δράση για να επιτύχει περισσότερα.



Ωστόσο δεν θα εγκαταλείψει την υπονόμευση της γειτονικής του χώρας. Τόσο οι Ουκρανοί όσο και οι δυτικοί πολιτικοί πρέπει να εξετάσουν το πώς θα σχεδιάσουν να ζήσουν με αυτή την πραγματικότητα για το άμεσο μέλλον.

https://www.capital.gr/forum/thread/738 ... Id=7390548

Ειναι η πρωτη φορα που θα το πω, αλλα νομιζω οτι τελικα κατι πολυ χοντρο θα παιχτει. Πιστευα οτι θα παραμεινει σε πολυ τοπικες μαχες περιορισμενης εντασης, αλλα εδω φαινεται οτι ειναι πιο χοντρο.

Nostalgia έγραψε: 23 Φεβ 2022, 16:59 Ειναι η πρωτη φορα που θα το πω, αλλα νομιζω οτι τελικα κατι πολυ χοντρο θα παιχτει. Πιστευα οτι θα παραμεινει σε πολυ τοπικες μαχες περιορισμενης εντασης, αλλα εδω φαινεται οτι ειναι πιο χοντρο.

Λόγω του υποτιθέμενου SMS;

John Brown Gun Club έγραψε: 23 Φεβ 2022, 00:00

Juno έγραψε: 22 Φεβ 2022, 23:52 Θα τους φάνε λάχανο τους Ρώσους οι Ευρωπαίοι!
Κλαίνε από τώρα!

Ζήτω ο ευρωπαϊκός στρατός!!!

λολ φανταζομαι τον scouser να δεχεται διαταγες απο αυτην σε συμμαχικη επιχειρηση

Δεν παίζει αυτό.
Ο scouzer διατάζει του δικούς μας και η ξανθιά λουλού, τους Γερμανούς.

Dwarven Blacksmith έγραψε: 23 Φεβ 2022, 17:03

Nostalgia έγραψε: 23 Φεβ 2022, 16:59 Ειναι η πρωτη φορα που θα το πω, αλλα νομιζω οτι τελικα κατι πολυ χοντρο θα παιχτει. Πιστευα οτι θα παραμεινει σε πολυ τοπικες μαχες περιορισμενης εντασης, αλλα εδω φαινεται οτι ειναι πιο χοντρο.

Λόγω του υποτιθέμενου SMS;

Οχι, λογω οτι ατομα οπως Μαρτιανωφ, Πεπε, Σεικερ κλπ που κατα καιρους εχουν δειξει να εχουν "επαφες/εσωτερικη πληροφορηση" χτυπουν τυμπανα πολεμου και ΟΚ ο Πεπε γραφει καπως λογοτεχνικα και συχνα πυκνα το μετατρεπει σε show, ομως Σεικερ και Μαρτιανωφ ειναι παντα πιο μετρημενοι. Μεσα σε ολα αυτα εαν προσθεσεις τον ογκο στρατου, τα λογια που εχουν ειπωθει (θα σας μαθω τι σημαινει αποκομμουνιστικοποιηση - Πουτιν, Κυριαρχια της Ουκρανιας -Λαβροφ κλπ), ε δεν ειναι και ιδιαιτερα θετικα.

Οι μακρινές και πρόσφατες ρίζες της κρίσης
Τριάντα χρόνια πριν, η Σοβιετική Ένωση διαμελίστηκε με βάση την ύπαρξη των ομόσπονδων δημοκρατιών της. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μία αλυσίδα αντιπαραθέσεων μεταξύ των εθνών και των εθνοτήτων που αποτελούσαν την ενιαία, αν και ομοσπονδιακή, Σοβιετική Ένωση. Αρμενία-Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία-Ρωσία, Κριμαία, και σήμερα η μεγάλη κρίση.

Το 1991, στο έδαφος της Ουκρανίας, περιελήφθησαν περίπου 12 εκατομμύρια ρωσόφωνοι ενώ, αντιστοίχως, στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, εργάζονταν πολλά εκατομμύρια Ουκρανών και άλλων εθνοτήτων. Στο Καζακστάν, οι Ρώσοι αποτελούσαν σχεδόν το 30% του πληθυσμού κ.ο.κ. Κάτι μάλλον φυσιολογικό, καθώς οι λαοί και τα έθνη που συγκροτούσαν την παλιά τσαρική Ρωσία ή στη συνέχεια τη Σοβιετική Ένωση, είχαν συχνά παράδοση συγκατοίκησης δεκάδων αν όχι εκατοντάδων χρόνων.

Οι Ουκρανοί αποτελούσαν, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, χωριστή εθνική κοινότητα και στον πυρήνα τους για τη συγκρότηση του πρώιμου κράτους τους βρίσκονταν οι Κοζάκοι. Βέβαια, πολύ λίγες φορές μπόρεσαν να συγκροτηθούν σε ανεξάρτητο κράτος, δεδομένου ότι κατείχαν μια εκτεταμένη περιοχή χωρίς φυσικά όρια, υφιστάμενοι τις επιρροές και τις επιθέσεις όλων των γειτονικών κρατών: Ρωσίας, Πολωνίας, Λιθουανίας, Αυστροουγγαρίας. Άλλωστε, Ουκρανία σημαίνει συνοριακή περιοχή. Και το ίδιο θα συμβεί στο πεδίο της θρησκείας όπου θα μοιραστούν ανάμεσα σε καθολικούς, ουνίτες και ορθοδόξους οι οποίοι θα πλειοψηφούν.

Τελικώς, από το 1709, όταν ο αρχηγός των Κοζάκων Μαζέπα θα ηττηθεί από τον Μεγάλο Πέτρο, το μεγαλύτερο μέρος της Ουκρανίας θα ενσωματωθεί στη ρωσική αυτοκρατορία, διαδικασία που θα ολοκληρωθεί το 1945. Όμως, στο μεταξύ, και παρά τους στενούς δεσμούς Ουκρανών και Ρώσων, θα υπάρξουν πολλές ουκρανικές εξεγέρσεις ενώ, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα δημιουργηθεί για δύο χρόνια (1918 έως 1920) ένα βραχύβιο ουκρανικό κράτος. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα μέρος των Ουκρανών εθνικιστών θα συνταχθεί με τα γερμανικά στρατεύματα.

Μετά τον πόλεμο, ο ίδιος ο Στάλιν θα επιβάλει την παρουσία στον ΟΗΕ δύο ακόμα κρατών εκτός από την ΕΣΣΔ, της… Ουκρανίας και τη Λευκορωσίας. Άλλωστε, όπως μας πληροφόρησε και ο γνωστός ιστορικός Πούτιν, ο Λένιν και ο Στάλιν ευθύνονται για τη δημιουργία του ουκρανικού έθνους!

Τελικώς, τον Δεκέμβριο του 1991, η Ουκρανία, μετά από δημοψήφισμα, κηρύχθηκε ανεξάρτητη με το 90,1 % των ψήφων. Το τίμημα για την αποδοχή της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας υπήρξε η παράδοση των πυρηνικών όπλων που κατείχε στη νέα Ρωσική Ομοσπονδία. Έκτοτε θα αρχίσει μια ταραγμένη περίοδος κατά την οποία άλλοτε κυριαρχούσαν οι φιλορωσικἐς τάσεις και άλλοτε οι φιλοδυτικές. Οι τελευταίες θα γίνουν κυρίαρχες μετά το 2014, όταν η Ρωσία θα καταλάβει την Κριμαία και θα στηρίξει ένοπλα δύο ανεξάρτητες περιοχές στο εσωτερικό της Ουκρανίας, το Λουγκάνσκ και το Ντονιέτσκ.

Η αιματηρή διαδικασία της συγκρότησης εθνικών κρατών παρατηρείται πάντοτε όταν διαλύονται οι πολυεθνικές Αυτοκρατορίες, καθώς συχνά οι πληθυσμοί είναι ανάμεικτοι και η εθνική συνείδηση ρευστή – αρκεί να θυμηθούμε τις περιπέτειες της δικής μας Μακεδονίας και της Μικράς Ασίας.

Η πληγωμένη αρκούδα είναι πιο επικίνδυνη
Παράλληλα, σε ένα άλλο πεδίο, εξελίσσεται η σχέση των δυτικών χωρών με τη Ρωσία και τα νέα κράτη που αναδύθηκαν. Καθώς η Ρωσία βρισκόταν στο καναβάτσο, πολλές από τις δυτικές κυβερνήσεις θεώρησαν πως ήταν η μεγάλη ευκαιρία για να τη θέσουν οριστικά εκτός παιγνιδιού. Τότε, μπορούσαν να ακολουθήσουν μια πολιτική στήριξης, κατ’ εξοχήν οικονομικής, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, έτσι ώστε η Ρωσία να εισέλθει στο ευρωπαϊκό και δυτικό σύστημα ασφάλειας και το τέλος του ψυχρού πολέμου να καταστεί πραγματικότητα. Αντ’ αυτού προσπάθησαν να προσεταιριστούν τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης αντί να τις προσεγγίσουν ως ένα σύνολο, μαζί με τη Ρωσία, τουλάχιστον σε μια μεταβατική περίοδο.

Και όμως, ο μεγάλος διπλωμάτης Τζωρτζ Κέναν, παρότι αρχιτέκτονας του Ψυχρού Πολέμου, προειδοποιούσε τις ΗΠΑ να μην πληγώσουν υπέρμετρα τη ρωσική αρκούδα, διότι θα αντιδράσει. Όπως άλλωστε είχε γίνει με τη Γερμανία, μετά τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, με τις συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε. Πολιτικοί νάνοι του διαμετρήματος του Κλίντον και του Μπους του νεώτερου ακολούθησαν την αντίθετη πολιτική, σύμφωνα με τις συμβουλές του Μπρεζίνσκυ που ήθελε να αποκόψει τη Ρωσία από την Ευρώπη – και το πέτυχε! Το αποτέλεσμα το βλέπουμε μπροστά μας και είμαστε μόλις στην αρχή.

Η Ρωσία του Πούτιν, μπροστά στην πολιτική απομόνωσής της, ξαναγύρισε στη γνωστή ρωσική πολιτική, του τσάρου και του Στάλιν· όχι στην οικοδόμηση ενός ρωσικού έθνους – κράτους, που μόνο αυτό θα μπορούσε να είναι δημοκρατικό, αλλά στην επιμονή για αποκατάσταση της Αυτοκρατορίας. Ο αυτοκρατορικός ιδεασμός οδηγεί σε μια οικονομία στηριγμένη στην πολεμική βιομηχανία, στις εξαγωγές όπλων, και τα τεράστια ενεργειακά αποθέματα.

Η διατήρηση μιας αυτοκρατορίας ετερόκλητης, σε έναν τεράστιο γεωγραφικό χώρο με εκατό εκατομμύρια μουσουλμάνους στο εσωτερικό της Ομοσπονδίας ή στις πρώην ομόσπονδες δημοκρατίες, οδηγεί αναπόφευκτα σε αυταρχική πολιτική στο εσωτερικό. Γι’ αυτό ο Πούτιν έχει ήδη είκοσι χρόνια στην εξουσία, σκοπεύει να μείνει άλλα τόσα ενώ οι νεοαποκτηθείσες δημοκρατικές ελευθερίες των Ρώσων πήγαν περίπατο – η μοίρα του Ναβάλνυ είναι σε όλους γνωστή. Στο εξωτερικό θα μεταβληθεί σε αναθεωρητική δύναμη που θα παρεμβαίνει όλο και περισσότερο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Στη δε πρόσφατη κρίση, θα αμφισβητεί στην ουσία την ύπαρξη ουκρανικού έθνους, και θα ανοίξει τον δρόμο για ακόμα μεγαλύτερη αναθεώρηση των συνόρων.

Το ότι αποφάσισε να εισβάλει –«λίγο ή πολύ»– στην Ουκρανία σημαίνει ότι πλέον οδηγείται σε ρήξη όχι μόνο με τις ΗΠΑ αλλά και με την Ευρώπη. Έχει πλέον τις πλάτες μια παγκόσμιας οικονομικής υπερδύναμης, της Κίνας – άλλωστε η πρώτη εισβολή θα γίνει την ημέρα λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Μεταβάλλει τη Ρωσία στον ένοπλο βραχίονα μιας νέας ευρασιατικής συμμαχίας απέναντι και ενάντια στο δυτικό στρατόπεδο. Η τύφλωση των ΗΠΑ και η αναθεωρητική αυτοκρατορική πολιτική του Πούτιν οδηγούν τον κόσμο πιο κοντά σε πολεμικές συρράξεις μεγάλης κλίμακας. Πλησιάζουμε επικίνδυνα σε γενικευμένη αποσταθεροποίηση.

Όσο για μας, τους Έλληνες, θα είμαστε χαμένοι ούτως ή άλλως. Τόσο με την ενεργειακή κρίση που θα επιδεινωθεί με τεράστιες οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις όσο, και κυρίως, με τις συνέπειες που θα έχει στη σύγκρουσή μας με τη νεο-οθωμανική Τουρκία. Οποιαδήποτε λογική αμφισβήτησης των συνόρων στην Ευρώπη είναι κατ’ αρχήν απολύτως αρνητική για εμάς. Γιατί έχουμε δίπλα μας τη δεύτερη αναθεωρητική δύναμη στην Ευρώπη που ψάχνει την ευκαιρία για επίθεση στην Κύπρο και την Ελλάδα. Και παρότι η συνολική πορεία της ισλαμικής Τουρκίας μεσοπρόθεσμα την οδηγεί στο ευρασιατικό στρατόπεδο, άμεσα υπάρχει η πιθανότητα, τονίζοντας και πάλι τη «σημασία» της για τη Δύση σε μια στιγμή μεγάλης κρίσης, να ζητήσει ανταλλάγματα στην πλάτη της Ελλάδας και της Κύπρου.

Είναι προφανές από την ουκρανική κρίση ότι τα σπασμένα θα τα πληρώσει κυρίως η Ευρώπη, και οικονομικά το κόστος θα είναι τεράστιο, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, και θα συρθεί πάλι πίσω από την Αμερική διαλυμένη, μοιραία και άβουλη. Αν και αυτή η κρίση δεν καταδείξει στην Ευρώπη πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ενεργειακή και στρατιωτικο-πολιτική αυτονόμησή της, τίποτε δεν μπορεί να τη σώσει. Και η Ελλάδα με τη Γαλλία έδειξαν τον δρόμο. Αυτόν που πρέπει να ακολουθήσει τάχιστα ολόκληρη η Ευρώπη.

https://www.defence-point.gr/news/oykra ... oydas-quot

Ευρωπαίοι φορολογούμενοι χρηματοδοτούν την επιθετικότητα του Πούτιν
22 Φεβρουαρίου 2022

Η διοίκηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας πραγματοποιεί εχθρικές ενέργειες κατά άλλων κρατών και της ΕΕ συνολικά με τα χρήματα που παίρνει από την ίδια την Ευρώπη. Με απλά λόγια, μας πολεμάει με τα ίδια μας τα λεφτά.

Του Παντελή Μπούμπουρα*

Τα τελευταία 25 χρόνια παρακολουθώ την κατάσταση στην Ουκρανία ζώντας και αναπτύσσοντας επιχειρηματική δραστηριότητα στην Οδησσό, ενώ είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ δεκάδες φορές τη Μόσχα και άλλες ρωσικές πόλεις οπότε καταλαβαίνω σε μεγάλο βαθμό τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή, τουλάχιστον όσον αφορά το οικονομικό σκέλος. Ο πόλεμος που πραγματοποιεί ο Πούτιν και το περιβάλλον του – διότι δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα του εργατικού λαού της Ρωσίας – είναι πρωτίστως ένας οικονομικός πόλεμος.

Τα προηγούμενα χρόνια, εξαιτίας των συντονισμένων κινήσεων που έκανε ο Πούτιν και εξαιτίας παραλείψεων ευρωπαίων στελεχών, η Μόσχα κατάφερε να ελέγξει σε μεγάλο βαθμό την ενεργειακή ασφάλεια όχι μόνο της ΕΕ αλλά άλλων χωρών, όπως η Τουρκία. Δεν είμαι ο αρμόδιος να πω αν τα ευρωπαϊκά στελέχη σκόπιμα και δόλια επέτρεψαν να συμβεί κάτι τέτοιο, ωστόσο το σχέδιο ενεργειακής ομηρείας που έκανε ο Πούτιν είχε φανεί από νωρίς. Οπως είχαν φανεί και οι προθέσεις του. Η ΕΕ δεν αντέδρασε αποφασιστικά ούτε στην εισβολή και στην κατάληψη της Υπερδνειστερίας, ούτε στην κατάληψη περιοχών της Γεωργίας. Ακόμα και οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία ως αποτέλεσμα της κατάληψης της Κριμαίας και της συμμετοχής της στον πόλεμο στο Ντονμπάς δεν δείχνουν ότι η Ευρώπη αντιμετωπίζει αποφασιστικά και αποτελεσματικά τις επιθετικές ενέργειες της Μόσχας.

Η κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου North Stream 2 ήταν μια συμφωνία μεταξύ της Μόσχας και του Βερολίνου και εξυπηρετεί τους σκοπούς αυτών των δύο χωρών. Για τη Μόσχα εξυπηρετεί τις επιθετικές της προθέσεις στην κατάληψη εδαφών και στην τελική υπόταξη της Ουκρανίας, ενώ παράλληλα τοποθετεί τη Γερμανία σε ρόλο ρυθμιστή της Ευρώπης όσον αφορά τα ενεργειακά. Ο North Stream 2 δεν θα κάνει φθηνότερο το αέριο για τον μέσο καταναλωτή σε σχέση με το δίκτυο μεταφοράς της Ουκρανίας, για τον απλό λόγο ότι η απόσταση είναι πολύ μεγαλύτερη. Το υπάρχον δίκτυο της Ουκρανίας επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες της Ευρώπης ενώ το κόστος μεταφοράς θα μπορούσε να μειωθεί ακόμα περισσότερο. Σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται με οικονομικούς όρους η κατασκευή του νέου αγωγού.

Αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά. Αυτό όμως που – κατά την άποψή μου – πρέπει να έχουν υπόψη τους οι αναγνώστες είναι ότι όπως η ΕΕ έχει ανάγκη το ρωσικό αέριο, έτσι και η Ρωσία έχει ανάγκη τα ευρωπαϊκά λεφτά από την πώληση του αερίου. Δυστυχώς αυτά τα λεφτά η Ρωσία δεν τα διαθέτει για το καλό και την ευημερία του λαού της, για να φτιάξει σχολεία και νοσοκομεία. Τα διαθέτει για να πολεμάει με τους γείτονές της, να σκοτώνει Ουκρανούς, Γεωργιανούς, Σύρους και, πλέον, να απειλεί ανοιχτά και την ίδια την Ευρώπη. Σήμερα ζητάει να έχει λόγο στα θέματα Ρουμανίας – Βουλγαρίας. Αύριο θα υποστηρίξει ότι η «στρατηγική της ασφάλειας» περνάει από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.

Είναι απόφαση και επιλογή της ίδιας της Ευρώπης το αν αυτή η κατάσταση θα συνεχίσει να κλιμακώνεται καθώς όλη αυτή η κλιμάκωση, όπως ανέφερα στην αρχή, γίνεται με τα λεφτά των ευρωπαίων φορολογουμένων. Στην περίπτωση που η Ευρώπη πάρει την απόφαση να μειώσει άμεσα την εξάρτησή της από το ρωσικό φυσικό αέριο, οι τιμές του φυσικού αερίου θα ανέβουν για ένα μικρό διάστημα και στη συνέχεια θα πέσουν σημαντικά. Οι Ευρωπαίοι θα κερδίσουν από μια τέτοια απόφαση όχι μόνο σε θέματα ασφαλείας (ποιος το περίμενε ότι εν έτει 2021 θα μιλάμε για πιθανό πόλεμο στην Ευρώπη) αλλά και οικονομικά. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος επιχειρηματίας ή ειδικός για να καταλαβαίνει τις συνέπειες μονοπωλίων και ολιγοπωλίων για τους καταναλωτές.

Περίπου τα μισά κρατικά έσοδα της Ρωσίας καλύπτονται από την πώληση πετρελαίου και φυσικού αερίου. Οσο και να προσπαθεί ο Πούτιν και το περιβάλλον του να δείξουν ότι «είναι αποφασισμένοι για όλα», αν κοπεί η κάνουλα με τα ευρώ αυτή η «αποφασιστικότητα» θα αλλάξει μέσα σε λίγες μέρες. Και θα είναι απόφαση αποκλειστικά της Ευρώπης και πού διαθέτει τα χρήματά της. Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις, ακόμα υπάρχει περιθώριο να σταματήσουν οι μιλιταριστικές ορέξεις του Πούτιν και ίσως και να αποτραπεί ένας μεγάλος πόλεμος.

http://onisenko.com/?p=1068

Γνωστα πραγματα.. η οικονομια της Ρωσιας ειναι της πλακας .-

Nostalgia έγραψε: 23 Φεβ 2022, 17:57 https://twitter.com/mutludc/status/1496484939633770496

Ε αναμενομενο