Isildur έγραψε: 18 Σεπ 2024, 18:59
student έγραψε: 18 Σεπ 2024, 18:31
+1
"ὁ λογισμὸς τῆς καρδίας τοῦ ἀνθρώπου"
Και επανερχόμαστε στο ότι η καρδιά, έτσι ψυχρά και πραγματιστικά, είναι απλά και μόνο μια αντλία. Πολύπλοκη και αρκετά καλά σχεδιασμένη για να δουλεύει ασταμάτητα για χρόνια, αλλά αντλία, τίποτα παραπάνω. Ακόμα και το φτερούγισμα που νιώθει κανείς από χαρά ή άλλο συναίσθημα (αν δεν είναι καμμιά κοιλιακή έκτακτη συστολή δηλαδή... ή κολπική; πάντα τα μπερδεύω αυτά
), ή όταν (νομίζουμε ότι) ευφραίνεται, ή ακόμα και η απλή, ταπεινή λειτουργία του ντουπ-ντουπ της, στον εγκέφαλο οφείλεται.
Και όχι, δεν το λέω αυτό για να δηλώσω το προφανές περί οργάνων και αρμοδιότητας/ειδίκευσης του καθενός. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο διαχωρισμός που κάνουμε συχνά σε μυαλό και καρδιά, άρα σε ψυχρή λογική και συναίσθημα,
μπορεί στην πραγματικότητα να είναι απλώς διαφορετικές λειτουργίες του ίδιου προγραμματισμού-σχεδιασμού μας, με σκοπό την συνέχιση της ευρύτερης γενικής λειτουργίας μας.
Λέω... δεν ξέρω, ε;
Πλιζ, μην αρχίσεις τις κοινοτοπίες "ναι, αλλά ποιος τα σχεδίασε και ποιος τα προγραμμάτισε όλα αυτά" κλπ... Όχι εσύ τουλάχιστον, από όλους τους πιστούς.
Ψυχρά και πραγματιστικά μπορεί να είναι μια αντλία.
Μπορεί
Μπορεί και όχι
Μπορεί επίσης αν είναι μόνο μια αντλία, όλα να κατέληγαν..."Ψυχρά και πραγματιστικά"
Πρακτικά, αυτό που αισθάνεται ο άνθρωπος να συμβαίνει στην αντλία όταν συμβεί κάτι πολύ κακό, όταν αυτή σφιχτεί και γεννήσει ένα αυθόρμητο ουρλιαχτό πόνου και γεμίσουν τα μάτια δάκρυα πριν καν συνειδητοποιήσει το "μυαλό" το τι ακριβώς συμβαίνει, μπορεί να δείχνει ότι ίσως δεν είναι απλά μια αντλία.
Αυτό που επίσης αισθάνεται ο άνθρωπος όταν συμβεί κάτι πολύ καλό, και η αντλία φτερουγίσει και για κάποιο ανεξήγητο λόγο φέρει ξαφνικά ξανά δάκρυα στα μάτια αλλά αυτή τη φορά από χαρά, μπορεί να δείχνει ότι δεν είναι απλά μια αντλία και ίσως να μην οφείλεται στον εγκέφαλο. Είναι δε τόσες οι φορές που νιώθει κανείς να συγκινείται χωρίς να μπορεί ούτε ο ίδιος να εξηγήσει γιατί στο διάτανο συγκινήθηκε και βούρκωσε.
Αυτό που μπορεί να κάνει κάποιον να συμπαθήσει κάποιον άλλον πριν καν τον/την γνωρίσει ώστε να μπορεί να το τεκμηριώσει, αυτό που μπορεί να κάνει κάποιον να αντιπαθήσει κάποιον άλλον, ίσως να δείχνει ότι δεν είναι απλά μια αντλία που περιμένει εγκεφαλικές εντολές κι ορμόνες για να αντιδράσει.
Δεν ξέρω ρε σειρούλα, δεν μπορώ να σου αποδείξω τίποτα. Αλλά εδώ είμαι πλήρως με τον αρίστο καθαρά για βιωματικούς λόγους. Είναι τόσες και τόσες οι φορές που προκύπτει να λειτουργούμε καθαρά από μια ενέργεια που κυριεύει την καρδιά μας, χωρίς να έχει παρέμβει το μυαλό, οι συνάψεις, οι ορμόνες. Στιγμές που γινόμαστε ακαριαία πονόψυχοι ή σκληρόκαρδοι χωρίς λογική τεκμηρίωση. Στιγμές που γινόμαστε αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι χωρίς να μπορούμε να το εκλογικεύσουμε. Στιγμές που γεννιέται ελπίδα μέσα σε απέλπιδες πιθανότητες, στιγμές που γινόμαστε κακοί και φθονεροί όταν είναι εντελώς παράλογο ακόμα και αντίθετα στο λογικό συμφέρον μας. Και ακολουθεί μετά το μυαλό να δικαιολογήσει, να εκλογικεύσει το γιατί αισθανόμαστε όπως αισθανόμαστε.
Καλές καρδιές, κακιές καρδιές γεμάτος ο κόσμος γύρω μας χωρίς να μπορεί να βρεθεί λόγος και αιτία. Σαν να χει μια δική της βούληση που προηγείται και υπερβαίνει σε ταχύτητα την όποια πυροδότηση συνάψεων στον επεξεργαστή (vs pump).
Σαν αποτέλεσμα σε εμένα δείχνει απολύτως κατανοητό και ξεκάθαρο αυτό που λέει ο Κύριος...
ἐκ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοὶ...
ο ἀγαθὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ θησαυροῦ τῆς καρδίας αὑτοῦ ἐκφέρει τὸ ἀγαθόν, καὶ ὁ κακὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ κακοῦ θησαυροῦ τῆς καρδίας αὑτοῦ ἐκφέρει τὸ κακόν· διότι ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας λαλεῖ τὸ στόμα αὐτοῦ
Και ίσως, ίσως, όλα τα παραπάνω να καταλήγουν τελικά σε μια λέξη...επιθυμία! "ἡ ἐπιθυμία τῆς καρδίας μου"
