https://www.facebook.com/permalink.php? ... cale=el_GR
Μία "λοξή" προσέγγιση, στην σημερινή "Καθημερινή".
Ο θάνατος του Ναβάλνι και η γεωγραφία της συμπόνιας
Όταν πριν από μερικά χρόνια δολοφονήθηκε ο Σαουδάραβας δημοσιογράφος Τζαμάλ Κασόγκι με εντολή του πρίγκιπα διαδόχου της Σαουδικής Αραβίας Μπιν Σαλμάν, στην σύνοδο της G20 που έγινε λίγους μήνες αργότερα, η πλειοψηφία των ηγετών απέφυγαν να τον χαιρετήσουν και να φωτογραφηθούν μαζί του, με μοναδική εξαίρεση τον Βλαντίμιρ Πούτιν.
Ο θάνατος ή καλύτερα η δολοφονία του Ναβάλνι στην ρωσική φυλακή του αρκτικού κύκλου, προκάλεσε ένα κύμα συμπόνιας και συμπαράστασης σε πολλές χώρες της Δύσης, όπου πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες έξω από τις ρωσικές πρεσβείες, ενώ η υπόθεση απασχόλησε τον Τύπο με ρεπορτάζ, αναλύσεις και σχόλια επικριτικά για το νεοαυταρχικό καθεστώς της Ρωσίας.
Αντίθετα, οι κυβερνήσεις πολλών χώρων της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, όχι μόνο δεν καταδίκασαν την δολοφονία ενός πολιτικού, μα προτίμησαν είτε τη σιωπή, είτε την καταστολή των λίγων πολιτών που θέλησαν να διαμαρτυρηθούν, όπως συνέβη στην Κωνσταντινούπολη, στην Τασκένδη και αλλού.
Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι και η παρατήρηση αναφορικά με τη στάση που κράτησαν οι κυβερνήσεις των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, τις οποίες το Κρεμλίνο αποκαλεί υπεροπτικά ως «εγγύς εξωτερικό», θέλοντας έτσι να τους υπενθυμίζει διαρκώς την εξάρτηση - πραγματική ή φανταστική - που έχουν οι χώρες αυτές από την αναγεννημένη «σοβιετική πατρίδα».
Στην Γεωργία και την Αρμενία, δύο χώρες της Υπερκαυκασίας, πραγματοποιήθηκαν μεγάλες διαμαρτυρίες, πράγμα που εξηγείται από το γεγονός πως οι δύο αυτές χώρες, έχουν από καιρό προσεγγίσει τον δυτικό κόσμο και πολιτισμό, όχι μόνο σε γεωπολιτικό επίπεδο μα και σε πολιτισμικό.
Απεναντίας, στο Αζερμπαϊτζάν, αλλά και τις χώρες της Κεντρικής Ασίας, (Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργιζία, Τουρκμενιστάν), οι τοπικές κυβερνήσεις, προϊόντα μιας μακράς παράδοσης ανατολικής δεσποτείας, δεν άφησαν κανένα περιθώριο για εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης.
Η δολοφονία του Ναβάλνι, ξεφεύγει πλέον από τα στενάχωρα όρια του ρωσικού νεοαυταρχικού καθεστώτος και μετατρέπεται σε ένα ορόσημο και όριο, ανάμεσα στους διάφορους πολιτισμούς της εποχής μας. Από τη μία πλευρά, υπάρχει ο δυτικός πολιτισμός και η αυθύπαρκτη αξία της ανθρώπινης ζωής με όλα εκείνα τα δικαιώματα και υποχρεώσεις που απορρέουν από το συγκεκριμένο κοινωνικό συμβόλαιο και, από την άλλη πλευρά, μια σειρά ετερόκλητων κρατών, οι κυβερνήσεις των οποίων είτε είναι νεοαυταρχικές και δικτατορικές, είτε ρέπουν προς αυτού του είδους τη διακυβέρνηση, συνήθως με το πρόσχημα του νεο-αντιαποικιακού αγώνα κατά της Δύσης.
Όπως στην Ρωσία, έτσι και σε αυτές τις χώρες, το σύστημα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του πολίτη έναντι της αυθαιρεσίας της κρατικής εξουσίας, εκλαμβάνεται ως ξένο και εχθρικό προς τις παραδοσιακές αξίες αυτών των κοινωνιών, ως εργαλείο της δυτικής προπαγάνδας για τη διαφθορά των ηθών. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του κυβερνήτη της περιοχής του Καλίνινγκραντ, ο οποίος άσκησε κριτική στον φιλόσοφο, εκπρόσωπο της γερμανικής κλασσικής φιλοσοφίας Ιμμανουέλ Καντ, το έργο του οποίου θεωρεί πως αποτελεί τον πυλώνα της σημερινής επιθετικότητας της Δύσης κατά της Ρωσίας.
Στο πολιτικό σύστημα, όπου οι απόλυτες αξίες δεν είναι παρά η επιστροφή στην εθνική κυριαρχία και η απόρριψη της νεοαποικιακής παγκοσμιοποίησης, ένα από τα πρώτα θύματα είναι η Διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Το 1948 η σταλινική ΕΣΣΔ την υπέγραψε τυπικά, δίχως να έχει την παραμικρή πρόθεση ή διάθεση να την εφαρμόσει, αποδεικνύοντας την υπεροχή της εσωτερικής έννομης τάξης έναντι των διεθνών υποχρεώσεων που είχε αναλάβει. Αντίστοιχα σήμερα, το καθεστώς του Κρεμλίνου κάνει ένα βήμα παρακάτω, θεωρώντας την υπεροχή έναντι των διεθνών συνθηκών, όχι απλά του εθνικού δικαίου, αλλά των ιδιαίτερων, ρωσικών εννοιών και αντιλήψεων. Έτσι, εύκολα μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τη δολοφονία του Ναβάλνι, την εξόντωση πέρσι του Γιεβγκένι Πριγκόζιν ή την επιδεικτική δολοφονία του Μπορίς Νεμτσόφ πριν μερικά χρόνια, μπροστά στα τείχη του Κρεμλίνου. Ουσιαστικά, έχουμε μία ξεκάθαρη πολιτική αντιπαράθεση στην πραγματική ή υποτιθέμενη επιρροή της Δύσης. Έτσι, όχι μόνο αρνείται τις διεθνείς συνθήκες, αλλά και τις ίδιες τις αρχές του κράτους δικαίου. Το ίδιο, όμως, δεν ισχύει και με το δίκαιο της Σαρίας στις μουσουλμανικές χώρες, όπου οι θρησκευτικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις είναι υπεράνω του δικαίου;
Υπό το πρίσμα των ανωτέρω συλλογισμών, η δολοφονία του Ναβάλνι, παύει να είναι ένα εσωτερικό πρόβλημα της ρωσικής πολιτικής ζωής και της σκλήρυνσης της στάσης του Κρεμλίνου απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους και με μετατρέπεται σε παράδειγμα - μοντέλο πολιτικής βίας, σε σύμβολο των προσπαθειών που καταβάλουν διάφορες πλευρές να αλλάξουν την παγκόσμια τάξη προς όφελος των ελίτ των νεοαυταρχικών καθεστώτων. Οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκλαμβάνονται από αυτές τις ελίτ όχι ως εμπόδιο για την προσωπική τους εξουσία, αλλά ως σύμμαχοι του εχθρού, τους οποίους είναι ευκολότερο να εξοντώσουν, απ’ ότι τους δυτικούς τους προστάτες.
Οι Ρώσοι αφαίμαξαν την Ευρώπη ανεβάζοντας το φυσικό αέριο 20 φορές μέσα σε 2 χρόνια!!!
There are decades where you fuck around and days where you find out
