Phorum.com.gr

perseus έγραψε: 08 Οκτ 2018, 19:24 Ειναι καθαρη ανοησία να πηγαίνεις βολτα χωρις σκοπι.

Τι είναι αυτό αφεντικό; Μπαστούνι;

ναι ξενιτεμενε μου

Dies Irae έγραψε: 11 Οκτ 2018, 06:39

Μιλάμε για εντελώς ζεν κατάσταση ο σκυλούκος

aLiCat έγραψε: 11 Οκτ 2018, 09:39
Μιλάμε για εντελώς ζεν κατάσταση ο σκυλούκος

Αράζω, άρα ζω, ζωάρα!

Cool σκυλιά, αλλά έχουν "θέματα" (και τα γαλλικά)

Λεγεών έγραψε: 11 Οκτ 2018, 09:51

Λεγεών έγραψε: 11 Οκτ 2018, 09:51

Ωραία τα λουκανικάκια !

https://www.facebook.com/Drewbertcorgi/ ... pcV0GVdgJg


Aπό τα αγαπημένα μου σκυλιά, κανονικοί κλόουν, δεν έχω δει ούτε ένα Corgi στην Ελλάδα, φοβάμαι ότι όταν ξαναπάω στο χωριό το μόνο που θα υπάρχει και εκεί θα είναι pit bull και γαλλικά μπουλντογκ ...

Αυτή είναι η Πέρσα, ήταν κόκερ. Ζήσαμε μαζί 11μιση υπέροχα χρόνια. Απειρες ιστορίες και αναμνήσεις, με είχε αφήσει εκπληκτο πολλές φορές. Όταν πχ μια φορά σε εξοχή βρέθηκε μπροστά ένας αγριεμένος ταύρος και σκέφτομαι έντρομος αυτό ήταν την κάτσαμε, να σου τσουπ η Πέρσα γαυγίζει και ορμάει στα πόδια του ταύρου ο οποίος έφυγε πανικόβλητος. Σοκ είχα πάθει με την ατρόμητη αντίδραση της.
Ως που μια μέρα μάθαμε πως έχουμε επιθετικό καρκίνο και μετάσταση στους πνεύμονες, ο γιατρός είπε κανά τρίμηνο ακόμη ζωής, αν θέλω να γίνει ευθανασία. Όμως τι ευθανασία την Περσούλα μου, αφού ηθελε να ζήσει, χαιρόταν που ζούσε. Δεν την έκανα ευθανασία. Και η Πέρσα έζησε για έναν χρόνο ακόμη σχεδόν και μαλιστα καλά και ζωηρή, αντίθετα με τις προβλεψεις του γιατρού. Ούτε ο γιατρός δε το πίστευε κάθε φορά που τον επισκεπτόμασταν ότι συνεχίζει και ορεξάτη κιόλας. Οι τελευταίες τρεις εβδομάδες ήταν όμως πάρα πολύ δύσκολες, ξεκινήσαν επιληψίες, για ένα ολόκληρο σαββατοκυριακο ανά μια ώρα και ένα επιληπτικό επεισόδιο. Τρόμος. Αυτό ήταν δηλαδή, εδώ είναι το τέλος; Την πήγα στον γιατρό για να γίνει η ευθανασία και εκει που ήταν ξαπλωμένη και εξαντλημένη γυρνάει ξαφνικά και με κοιτάει στα μάτια και με κάνει ένα θυμωμένο γουφ (τις μερες που ειχε τις επιληψίες δεν εβγαλε ουτε ένα γαυγισμα, μονάχα εκλαιγε, ένα κλάμα τρομαχτικο, ανάμεσα στα επεισόδια.

-Γιατρε δεν θέλει, με μαλώνει. Δεν θα κανουμε ευθανασία, θα γυρίσουμε σπίτι.

Και για δεκαπέντε μέρες η Περσούλα μου και πάλι ζωντάνεψε και ήταν όρεξατη και ζωηρή και δεν ξαναπαρουσιασε καποιο επιληπτικό επεισόδιο. Επέμενε το κορίτσι μου. Ως που ένα βράδυ ξαναέκανε επιληπτικο επεισόδιο, χειροτερο και μεγαλύτερο σε διάρκεια από κάθε άλλο και ξέρασε μια λιμνη βλέννας. 'Οταν η επιληψία τελείωσε ήταν εξαντλημένη, εκλαιγε αλλα και το κλαμα ακόμα αυτό εβγαινε με δυσκολία. Την πήρα αγκαλια και εκατσα μαζι της, ξεψύχησε στα χέρια μου.

Δεν μετανοιωσα που δεν την εκανα ευθανασια,οι τελευταίες ώρες της ήταν ασύλληπτα δυσκολες και με πολύ πόνο βέβαια αλλά εζησε έναν ολοκληρο χρόνο αντι για 3 μηνες που τις εδιναν. Και με εξαιρεση το τελος έζησε ολο αυτόν τον καιρο καλά με όρεξη για ζωη. Αυτό το πλάσμα ήταν και είναι από τις μεγαλύτερες αγάπες της ζωής μου.