Alien666 έγραψε: 29 Δεκ 2019, 22:24
Επειδή το έχω περάσει στο παρελθόν (οι 5 χειρότεροι μήνες της ζωής μου) θα σας πω πώς το έχω βιώσει εγώ.
Τα παραπάνω που λέει η γενιά είναι η ήπια μορφή, που στις βαριές περιπτώσεις είναι ουσιαστικά τα πρώτα στάδια. Λίγο προηγουμένως από αυτά, το στρες αυξάνεται και οι σκέψεις γίνονται εξαιρετικά αρνητικές. Μικρά λάθη και παραλείψεις που έχουμε κάνει στη ζωή μας, έρχονται σε αυτό το πρώιμο στάδιο και μας κάνουν να νιώθουμε αρνητικά (ανησυχία, φόβο, τύψεις κλπ). Το μυαλό μπορεί να τεκμηριώσει πλήρως ότι όλες αυτές οι αρνητικές σκέψεις έχουν σοβαρή βάση (κι ας μην ισχύει κάτι τέτοιο). Κάπου εδώ είναι που ξεκινάει η στεναχώρια.
Πολλοί θεωρούν ότι η κατάθλιψη χαρακτηρίζεται από στεναχώρια. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Η στεναχώρια είναι απλώς η αρχή.
Αμέσως μετά έρχονται αυτά που λέει η Γενιά. Κοινωνική απόσυρση, αδυναμία ευχαρίστησης από οποιαδήποτε δραστηριότητα, διαρκής κόπωση, δεν έχεις διάθεση ούτε να κάνεις μπάνιο κλπ. Και βέβαια ο ύπνος είναι η μόνη διέξοδος εφόσον το μυαλό στην αδυναμία του να νιώσει την παραμικρή ευχαρίστηση, επιδιώκει να παύει να σκέφτεται.
Στο πιο βαθύ στάδιο, η ανηδονία ξεπερνά τα όρια που μπορούν να γίνουν αντιληπτά από τον κοινό νου και μετατρέπεται σε ΠΟΝΟ. Όταν λέμε "πόνο", δεν εννοούμε τον κλασικό σωματικό πόνο, αλλά ένα συναίσθημα το ίδιο ανυπόφορο και έντονο με αυτόν. Ο όρος "πόνος" χρησιμοποιείται πολλές φορές από τους καταθλιπτικούς για να δώσει στον άλλο να καταλάβει το πόσο διαφορετικό είναι αυτό που βιώνει από μία στεναχώρια. Σε αυτά τα βαθιά στάδια, πολλές φορές δεν υπάρχουν αρνητικές σκέψεις (τουλάχιστον σε μένα έτσι συνέβη). Σε αυτά τα στάδια, υποφέρεις από την ίδια σου την ύπαρξη. Μέχρι και η διαδικασία της αναπνοής είναι επώδυνη και βασανιστική. Κάποιοι δεν μπορούν καν να σηκωθούν από το κρεβάτι το πρωί. Αυτός που σφίγγει τα δόντια και κατορθώνει να βγει από το σπίτι του, αισθάνεται ακριβώς όπως κάποιος που έχει 40 πυρετό και βγαίνει έξω. Σκεφτείτε πόσο δύσκολες γίνονται οι δραστηριότητες όταν έχετε πυρετό και θα καταλάβετε.
Εννοείται ότι αν μέχρι να φτάσει ως εδώ ο ασθενής δεν έχει αρχίσει τα αντικαταθλιπτικά, τότε είναι εξαιρετικά πιθανό να κάνει αυτοκτονικές σκέψεις (εγώ ευτυχώς τις απέφυγα).
Ο τρόπος που γίνεται η επαναφορά σε μία κανονική διάθεση, είναι επίσης αποθαρρυντικός. Ο λόγος είναι πως γίνεται τόσο αργά, ώστε να μη είναι αισθητή. Τη στιγμή που ο παθών πει "δεν πάει άλλο, πρέπει να βγω έξω, έστω και με το ζόρι", αρχίζει μεν η άνοδος (γιατί η αρρώστια είναι που αρχίζει να υποχωρεί και που τον ωθεί να πει "δεν πάει άλλο"), αλλά στο μυαλό του το εκλαμβάνει ότι η κατάστασή του δεν πρόκειται να περάσει ποτέ και ότι δεν έχει άλλη διέξοδο από το να παραστήσει τον δραστήριο. Υποφέρει ακόμη από τις δραστηριότητες, ωστόσο θεωρεί ότι υποδύεται κάποιον ρόλο.
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο τα συμπτώματα υποχωρούν, ωστόσο αυτό γίνεται τόσο αργά που ο παθών νομίζει ότι έχει μπει στο πετσί του ρόλου που υποδύεται. Κάποια στιγμή όμως, συνειδητοποιεί ότι δεν καταβάλλει πλέον προσπάθεια για να υποδυθεί το δραστήριο και τον ευδιάθετο. Τότε είναι που το έχει ξεπεράσει.
Τα αντικαταθλιπτικά απλώς βοηθούν στη πιο γρήγορη επαναφορά (π.χ. αντί να κρατήσει ένα χρόνο το κακό, κρατάει μόνο 5 μήνες) και συνήθως δεν μπορούν να αποτρέψουν την πάθηση γιατί δεν προνοεί ο παθών να τα πάρει πιο πριν (λογικό εφόσον δεν γνωρίζει ότι θα τον βρει η ασθένεια). Εξαίρεση αποτελούν όσοι παθαίνουν κατάθλιψη σε τακτά χρονικά διαστήματα (π.χ. οι διπολικοί) επομένως μπορούν να τα παίρνουν σε μόνιμη βάση και να περιορίζουν τα συμπτώματα.
Σε εμένα διαγνώστηκε ότι το φαινόμενο ήταν παροδικό, επομένως τα πήρα μόνο για το διάστημα που διήρκησε (και λίγο μετά). Όποιος όμως νοσήσει, θα πρέπει να πιστοποιήσει από τους ειδικούς ότι το φαινόμενο δεν θα επαναληφθεί. Διαφορετικά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σταματήσει τα φάρμακα.
Μπαίνω στο νήμα να χαζέψω πρωτοχρονιάτικα (να ευχηθώ παρεπιπτόντως καλή χρονιά σε όλους) άρρωστη και αδιάθετη και διαβάζω αυτό... Εντάξει, δεν μπορώ να το αγνοήσω. Κομμάτια έγινα και έχω την ανάγκη να γράψω.
Ξαναθυμήθηκα κάτι που δεν θέλω γενικά να θυμάμαι και αυτό χτύπησε κατευθείαν καρδιά. Σε εμένα κράτησε ένα χρόνο γιατί όπως ακριβώς λέει ο alien δεν πήρα φάρμακα. Μετά τον 8ο μήνα (μπορεί και περισσότερο, ούτε που θυμάμαι) κατάφερα να πάρω μπρος με αργά βήματα και αυτό γιατί είχα φτάσει σε σημείο που πίστευα πως δεν υπάρχει πιο κάτω (πάντα υπάρχει) και είχα σιχαθεί τον εαυτό μου. Με μικρά βήματα, που στην αρχή δεν καταλαβαίνεις καμιά διαφορά. Τα εξήγησε άψογα ο φίλος από πάνω. Μου πήρε 2-3 μήνες αλλά στο σύνολο "έχασα" έναν ολόκληρο χρόνο από την ζωή μου. Όταν το είπα αυτό σε ψυχίατρο μου είχε πει "Άντεξες; Πέρασα από κατάθλιψη μικρότερος, μπράβο που το άντεξες όλο αυτό για τόσο διάστημα γιατί με τα φάρμακα σε 2 μήνες από τώρα θα ήσουνα περδίκι". Αν μετανιώνω; Μαζοχίστρια δεν είμαι αλλά όχι, δεν μετανιώνω. Πήρα μαθήματα χαστούκια, από όλη αυτή την κατάσταση. Εγώ δεν ήθελα να υπάρχω. Ήθελα να σταματήσω να υπάρχω χωρίς να πονέσει κανείς και χωρίς να χρειαστεί να κάνω κάτι εγώ, μιας και δεν μπορούσα. Τώρα θέλω όχι μόνο να υπάρχω αλλά να ΖΩ όσες περισσότερες στιγμές μπορώ και να μην ξανανιώσω ποτέ σε τόσο βάθος αυτό το κωλοσυναίσθημα.
Κάποιος άνθρωπος πριν λίγους μήνες με είχε ρωτήσει ΠΟΥ έχω πάρει το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου. Μιλούσαμε λίγο φιλοσοφικά. Ήτανε δικός μου άνθρωπος αλλά δεν ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες γιατί ούτως ή άλλως δεν έχει καμία σχέση η περιγραφή με αυτό που βιώνεις. Και του απάντησα πως το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου το πήρα κλεισμένη σε ένα σκοτεινό δωμάτιο για μήνες. Αυτό μόνο. Κανένα άλλο βίωμα δεν περιγράφεται με το συναίσθημα του να είσαι σε ένα κρεβάτι, να είναι πρωί, να αναπνέεις, να ξέρεις πως πρέπει να σηκωθείς, πως ξημέρωσε άλλη μια μέρα και εσύ το μοναδικό πράγμα που θα ήθελες είναι να έκλεινες για πάντα τα μάτια. Αυτό που λέτε, το να υποφέρεις από την ίδια σου την ύπαρξη και να μεταφέρεται και σωματικά αφού ακόμα και το να σηκωθείς για σένα είναι άθλος. Μάθημα λοιπόν γιατί μέσα σε εκείνο το δωμάτιο πέρασε όλη η ζωή μπροστά στα μάτια μου, ανέλυσα σχεδόν τα πάντα γιατί
είχα χρόνο (αφού δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο) και όταν βγήκα κατάλαβα την αξία της κάθε στιγμής.
Cavaliere έγραψε: 29 Δεκ 2019, 21:21
Ποιά είναι, πρακτικά, με απλά λόγια, τα συμπτώματα μιας κατάθλιψης που επείγει να ζητήσεις ιατρική βοήθεια;
Πόσο δυνατή είναι ρεαλιστικά η αντιμετώπιση χωρίς φάρμακα;
Μπορείς να την θεραπεύσεις πραγματικά;
Ρωτάει κανείς σαν τι; Σαν ασθενής; Σαν παρατηρητής; Σαν συγγενής κάποιου που υποφέρει; Από περιέργεια; Όπως και να' χει, εγώ πιστεύω πως ναι μεν είναι καλό να γνωρίζεις λίγα πράγματα για την κάθε διαταραχή, αλλά πριν μιλήσουμε απόλυτα σε θέματα ψυχοπαθολογίας, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, αντιμετωπίζει τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο και δεν τον βοηθάνε κιόλας τα ίδια πράγματα. Πήγαινα για 6 μήνες στην ψυχολόγο στο πανεπιστήμιο με δωρεάν συνεδρίες. Όσο με άκουγε πως ήθελα να το παλέψω μόνη μου και να μάθω, όσο έβλεπε πως "τράβαγα", παρόλο που ήξερε πως υπόφερα και με ποιό τρόπο, παρόλο που μου έλεγε πως με τα φάρμακα θα γίνω καλά, παραδέχτηκε πως ξέρω τι κάνω και ήταν σίγουρη πως θα καταφέρω και χωρίς αυτά. Υπάρχουν άνθρωποι που παραδίνονται, που βολεύονται στη μιζέριά τους, που βρίσκουν μια δικαιολογία για τα πάντα. Γνωρίζω τέτοιους ανθρώπους. ΔΕΝ φταίει η κατάθλιψη γι' αυτό. ΔΕΝ φταίει καμιά ασθένεια. Υπάρχουν άνθρωποι με κατάθλιψη που το παλεύουν, που χαμογελάνε, που δεν θα τους ακούσεις ποτέ να παραπονιούνται, να προσπαθούν να δικαιολογηθούν στους γύρω τους ή να σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους. Υπάρχουν όμως κι' άλλοι (με ή χωρίς κατάθλιψη) που σε κάθε λύση θα βρίσκουν και ένα πρόβλημα. Αυτό δεν το αξιολογείς όταν ο άλλος είναι στη φάση της ασθένειας και δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά. Αυτό το βλέπεις γενικά σαν στάση ζωής. Ο άνθρωπος που έχει σαν στάση ζωής την θυματοποίηση και βολεύεται στις καταστάσεις (ακόμη και σε καταστάσεις που ξεκάθαρα υποφέρει - είναι όμως το comfort zone - το γνώριμο μονοπάτι) δεν θα γίνει καλά ούτε με τα φάρμακα. Κανένα φάρμακο δεν πρόκειται να σε σώσει αν εσύ ο ίδιος δεν θέλεις και δεν προσπαθείς και δυστυχώς αυτά τα πράγματα δεν σηκώνουν μια ελαφριά προσπάθεια. Με τον ίδιο σου τον εαυτό παλεύεις καθημερινά.
Υπάρχουν χαρακτήρες ευαίσθητοι που έχουν προδιάθεση στη θλίψη. Τι να θεραπεύσεις; Την προδιάθεση; Εμένα οι ευτυχισμένες μου στιγμές έχουν πάντα και μια νότα μελαγχολίας. Προ κατάθλιψης αυτή η μελαγχολία υπερίσχυε των όμορφων και έντονων στιγμών. Τώρα δεν την διαχειρίζομαι απλά, την χαίρομαι κιόλας γιατί υπάρχει και όμορφη μελαγχολία που σε κάνει απλά να ζεις πιο έντονα τις στιγμές σου. Από την κατάθλιψη όμως θεραπεύτηκα και ξέρω πια τι κινήσεις να κάνω και με ποιό τρόπο πρέπει να παλεύω δύσκολες καταστάσεις για να μην με αφήσω να ξαναφτάσω εκεί. Αν γίνει κάτι τραγικό και μη διαχειρίσιμο, άνθρωπος είμαι όμως όπως όλοι. Θα ξαναπέσω. Και θα ξανασηκωθώ όπως σηκώθηκα και ξανά ο ίδιος κύκλος. Χτυπάει και τους δυνατούς και τους ευαίσθητους. Οι ευαίσθητοι που βολεύονται και θυματοποιούνται, είτε θα παραμείνουν στην κατάθλιψη, είτε θα το ξεπεράσουν με φάρμακα και θα το ξαναπάθουν γιατί δεν δυνάμωσαν τον εαυτό τους και δεν προσπάθησαν όσο έπρεπε, και οι ευαίσθητοι που το έκαναν μπορεί να τους πήρε παραπάνω χρόνο, αλλά κέρδισαν μέσα από την διαδικασία και τουλάχιστον ξέρουν πως αν είναι να ξανάρθει, θα το παλέψουν με καλύτερο τρόπο την επόμενη φορά και πιο δυνατοί. Και εκτός κατάθλιψης μπορεί να είσαι μίζερος και να πας να αυτοκτονήσεις. Αυτό εννοώ με το "στάση ζωής".
Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτε απόλυτο. Γι' αυτό και η διάγνωση και δουλειά όλων των ειδικών ψυχικής υγείας είναι τόσο δύσκολη. Επειδή πρέπει να επικεντρώνεται στο κάθε άτομο ξεχωριστά και επειδή καμιά κατάθλιψη και κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος. Αν θες να βοηθήσεις κάποιον έμπρακτα, δείχνεις αγάπη, κατανόηση, άκους, νοιάζεσαι και στέκεσαι δίπλα του. Τα άλλα που ρωτάς νομίζω πάνω κάτω στα απάντησα και η πιο σωστή απάντηση για όλα νομίζω είναι "εξαρτάται" ή απλά "δεν μπορείς να ξέρεις". Τα ιατρικά βιβλία σου λένε άλλα, η εμπειρία σου δείχνει άλλα και οι γιατροί ΠΡΕΠΕΙ να αξιολογούν αναλόγως της κάθε περίπτωσης και επειδή με είχε πιάσει μια τρέλα ένα διάστημα με την ιδψ και έτρεχα τους γιατρούς να πάρω γνώμες, ο καθένας μου έλεγε και κάτι διαφορετικό. Ακριβώς επειδή είναι τραγικά δύσκολο να κάτσουν να ασχοληθούν με τον καθένα και η δουλειά τους είναι οι συνταγές και ο πειραματισμός με αυτά.
Στο χέρι του ασθενούς είναι κυρίως. Στη θέληση, το πείσμα, την υπομονή του και την προσπάθεια που κάνει. Αυτό δεν ισχύει και για τον καρκίνο ειδικά στα τελευταία στάδια; Σε έχουνε για καμένο χαρτί και ξαφνικά το θαύμα. Ο παράγοντας ψυχολογία (και πώς αντιμετωπίζεις γενικά τις καταστάσεις στη ζωή σου) είναι καταλυτικός σε όλες τις ασθένειες.
Αυτά από εμένα. Καλή χρονιά
