Έτσι ταπεινώσαμε την ειδωλολατρεία.

[The Rebel]

Η αλήθεια είναι ότι οτιδήποτε αξίζει να λέγεται για τους Έλληνες, είναι της αρχαίας ειδωλολατρικής παράδοσης. Μετά από αυτό έρχεται παρακμή (σήμερα είμεθα στο κατώτατο στάδιο, και δόξα σοι ο Θεός θα εξαφανιστούμε). Από την άλλη, και οι αρχαίοι δεν ήταν τίποτα παραπάνω από φαλλοκράτες, ρατσιστές,.. με μια λέξη φασίστες. Σκατά στον απανταχού Ελληνισμό.

[Γενιά της Αμαρτίας]

η κόρη του Μιχαλολιάκου είναι αυτή;

ΥΓ. Ήθελα να γράψω «ψόφος». Αλλά ας μην φάω άδικα μπαν.

[tanipteros]

Δυστυχώς οι φανατικοί χριστιανοί (δεν βάζω στο σύνολο αυτό τους απλούς πιστούς που είναι απλοι καλοκάγαθοι άνθρωποι) δεν ντρέπονται και δεν ζητάνε συγνώμη για την καταστροφή του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και για όσους από το λαό δολοφονήσαν κατά τους διωγμούς κατά των Ελλήνων.

Κανονικά όλα αυτά που καναν είναι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και από τις 2 πλευρές... Και οι Ρωμαίοι που σκοτώναν χριστιανούς και οι χριστιανοί που διώκαν Έλληνες...

δυστυχώς αυτός ήταν ένα θρησκευτικός εμφύλιος πόλεμος...με μίσος και αίμα κατά των Ελλήνων καθιερώθηκε η Ορθοδοξία. Και ακόμη μερικοί κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους και συνεχίζουν το κρυφό μίσος για κάθε τι αρχαιοπρεπές...κρίμα...κατάντια..!!!

[tanipteros]

Διωγμοί Εθνικών από Χριστιανούς.

301 - 302 Ο Πάρθος χριστιανός προσηλυτιστής Γρηγόριος, που αργότερα απεκλήθη «φωτιστής της Αρμενίας», κατορθώνει, εκμεταλλευόμενος στη διάρκεια μίας «θεομηνίας» την ανατολίτικη δεισιδαιμονία, να βαπτίσει χριστιανό τον βασιλιά της Αρμενίας Τιριδάτ, Τραντ, Τιρδάρ ή Τιριδάτη τον Γ (τον επωνομαζόμενο «Μεγάλο»), που ωστόσο αν και προγουμένως είχε καταδιώξει κάποιους χριστιανούς, θα υιοθετήσει αιφνιδίως ως μοναδική και επίσημη Θρησκεία του κράτους του τον Χριστιανισμό ως μάλλον πολιτική πράξη αποσχίσεως της χώρας του από την Περσία των Σασσανιδών, χρησιμοποιώντας την νέα «περίεργη» Θρησκεία ως δικαιολογία για να επιτεθεί κατά του Ζωροαστρισμού. Μαζί με τον τελευταίο θα κτυπηθεί φυσικά και η Εθνική Θρησκεία των Αρμενίων, της οποίας το μη θεοκρατικό τμήμα, κυρίως ελληνιστικών επιρροών, θα υποστεί άγριους διωγμούς και σφαγές, ενώ το θεοκρατικό εκείνο, το διεφθαρμένο ανατολίτικο, κατά κανόνα θα προσχωρήσει στην νέα Θρησκεία, αλλάζοντας απλώς ονόματα, σύμβολα και τυπικά (Latourette Kenneth Scott, «A History Of The Expansion Of Christianity», London, 1945, τόμος Α, σελ. 106). Ο Τιριδάτης, εμπνεόμενος από τον Προφήτη Ελάϊα (Ηλία, «Θεός μου είναι ο Γιαχβέ») που κατέσφαξε του ιερείς του Θεού Βάαλ στο Καρμίλλον όρος, διατάσσει την κατασφαγή του μη θεοκρατικού τμήματος του Εθνικού ιερατείου και την μετατροπή όλων των Ναών του Θεού Μίθρα, της Θεάς Αναϊτιδος, του Θεού Ορμούσδ και των διαφόρων ελληνορωμαϊκών Θεών σε εκκλησίες ή οίκους κηρύγματος. Όλες οι θαυμαστές βιβλιοθήκες της Αρμενίας, ιδρυθείδες πριν από αιώνες από τους ελληνιστές ηγεμόνες της, κυρίως της «Αρτασεσιανής» δυναστείας, πυρπολούνται ως… «κιβωτοί δαιμονικής γνώσεως». Ο Γρηγόριος στέφεται στην πρωτεύουσα Βαγκαρσαπάτ (Vagharshapat), πρώτος επίσκοπος της χώρας και πλήθη προσηλυτιστών από την Συρία συρρέουν στην Αρμενία η οποία μετατρέπεται πλέον στο πρώτο στην Ιστορία χριστιανικό Κράτος. Στην Δύση, οι χριστιανοί εξακολουθούν να προκαλούν και δημιουργούν ταραχές ακόμη και στον στρατό, σφυρίζοντας και κάνοντας το σημείο του σταυρού κάθε φορά που οι Οιωνοσκόποι προσπαθούν να κάνουν τις αναγκαίες για το καθήκον τους τελετές.

306 Η επισκοπική Σύνοδος της Ελβίρας (Elvira, Illiberis) με συμμετοχή επισκόπων από όλη την Ιβηρική Χερσόνησο, συνέρχεται αμέσως μετά το τέλος του «διωγμού» του Διοκλητιανού και αφιερώνει το ένα τέταρτο σχεδόν των «Κανόνων» της (20 από 81) στην καταπολέμηση των Εθνικών Θρησκειών και την τιμωρία των χριστιανών που συνεργάσθησαν με τους διώκτες (πληροφοριοδότες, «delatores»), ή προχώρησαν σε αποστασία και θυσίασαν τους Θεούς. Οι τελευταίοι, όπως και οι «ένοχοι» άλλων 17 «αμαρτημάτων» που ξεκινούν από ανθρωποκτονία έως το να είναι απλώς κανείς… ηθοποιός ή… αρματοδρόμος («Κανών» 62), τιμωρούνται με δια βίου αποκοπή από την Εκκλησία. Η εν λόγω Σύνοδος, φανατική πολέμιος κάθε εικονιστικής λατρείας («Κανών» 36), που απαγορεύει στους χριστιανούς (ή μάλλον στις χριστιανές που ήσαν η πλειοψηφία, αφού ο σχετικός «Κανών» 15 κάνει λόγο για αφθονία νεαρών γυναικών) να παντρεύονται Εθνικούς και τιμωρεί ακόμη και τους γονείς με δια βίου αποκοπή από την Εκκλησία («Si qui forte sacerdotibus idolorum filias suas iunxerint, placuit nec in finem eis dandam esse communionem», «Κανών» 17), καθώς και τιμωρεί με τριετή αποκοπή όσους απλώς δανείζουν πράγματά τους ή ενδύματά τους σε Εθνικούς («Κανών» 57), προσφέρει στον αντικειμενικό ιστορικό και κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για την παντοδυναμία της Εκκλησίας έναντι της Πολιτείας, ήδη από εκείνη την παλαιά εποχή που υποτίθεται ότι τελούσε η πρώτη «υπό διωγμόν». Οι «Flamines», δηλαδή οι ανά έτος εύποροι ιερείς της Αυτοκρατορικής Λατρείας, τους οποίους η Σύνοδος καθυβρίζει ως «φονιάδες» και «αναίσχυντους» επειδή με δικά τους έξοδα οργάνωναν, ως ώφειλαν, αγώνες μονομάχων και θεατρικές παραστάσεις («…eo quod geminaverint scelera, accedente homicidio»), βαπτίζονται μόνον μετά από αποκλεισμό 2 ετών («Κανών» 55), αρκεί να μην έχουν θυσιάσει στους Θεούς κατά την διάρκεια της θητείας τους (!!!), ενώ οι εκλεγόμενοι τοπικοί άρχοντες («Duumviri»), ωσάν να πρόκειται για μολυσμένους, τίθενται εκτός Εκκλησίας καθ’ όλη την διάρκεια της ετησίας θητείας τους: «Magistratus vero uno anno, quo agit duumviratum, prohibendum placet, ut se ab ecclesia cohibeat» («Κανών 56»). Επίσης, οι χριστιανοί ιδιοκτήτες και γαιοκτήμονες διατάσσονται με απειλή πενταετούς αποκοπής από την Εκκλησία, να μην κάνουν στους Εθνικούς τις εκπτώσεις μισθίου που εχορηγούντο υπό πάντων έως τότε προς διευκόλυνση των προσφορών προς τους Θεούς («Κανών» 40), καθώς και να πετάξουν από τις ιδιοκτησίες τους όλα τα «ειδωλολατρικά» αντικείμενα στο μέτρο που δεν θα προκαλέσουν τυχόν αντιδράσεις των Εθνικών δούλων τους («Admoneri placuit fideles, ut in quantum possunt, prohibeant ne idola in domibus suis habeant, si vero vim metuunt servorum vel se ipsos puros conservent, si non fecerint, alieni ab ecclesia habeantur», «Κανών» 41).

309 Σε επίδειξη δυνάμεως, οι σκληροπυρηνικοί χριστιανοί πυρπολούν το Ναό της Θεάς Φορτούνα.

312 Πρώτη και υποκριτική προπαγανδιστική χρήση του Χριστιανισμού εν καιρώ πολέμου. Στις 28 Οκτωβρίου, ο ηλιολάτρης Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος κατανικά τον επίσης εθνικό αντίπαλό του Μαξέντιο με χριστιανικά εμβλήματα στις ασπίδες των -κυρίως Γαλατών- στρατιωτών του. Οι ανατολικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας δέχονται συνεχείς επιθέσεις του χριστιανού βασιλιά της Αρμενίας ως αντιπερισπασμό στην προσπάθεια του Μαξιμίνου Ντέα να διαλύσει τους χριστιανούς των περιοχών που διοικεί.

313 Δεύτερη υποκριτική προπαγανδιστική χρήση του Χριστιανισμού εν καιρώ πολέμου. Ένας δηλωμένος άθεος (ο Λικίνιος) κατανικά, στις 30 Απριλίου, τον Εθνικό αύγουστο της Ανατολής Μαξιμίνο Ντέα. Τα στρατεύματά του μπαίνουν ωστόσο στη μάχη ψάλλοντας το «Summe Sancte Deus !» (“Ώ Ανώτατε και Άγιε Θεέ !»). Ο ηττημένος Ντέα εκδίδει μετά από μερικές ημέρες το Διάταγμα της Νικομηδείας με το οποίο χορηγείται πλήρης θρησκευτική ελευθερία σε όλους όσους υπακούουν απλώς στη ρωμαϊκή εξουσία. Καταδιωκόμενος ωστόσο από τον Λικίνιο, ο Ντέα αυτοκτονεί μετά από 3 - 4 μήνες με δηλητήριο. Μετά τον θάνατό του, όλα τα γραπτά και τ’ αγάλματά του καταστρέφονται από τον Λικίνιο και τους χριστιανούς. Το γελοίο της ιστορίας ωστόσο είναι ότι πέντε έτη αργότερα, ο υποτίθεται «των χριστιανών φίλος» Λικίνιος, θα ηττηθεί από τον ηλιολάτρη Κωνσταντίνο, πάλι στο όνομα του Θεού των χριστιανών, αφού οι στρατιώτες του τελευταίου, κατά την μυθιστορία τουλάχιστον του Ευσεβίου, έψαλλαν το «Deus Summus Salvator !» («Ώ Θεέ Ανώτατε Σωτήρα !»). Πριν συγκρουσθούν πάντως μεταξύ τους, με το Διάταγμα των Μεδιολάνων (για τη Δύση), το οποίο ήλθε να συμπληρώσει εκείνο της Νικομηδείας που είχε εκδώσει (για την Ανατολή) ο Μαξιμίνος Ντέα, οι αύγουστοι Λικίνιος και Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος θα εγγυηθούν και αυτοί πλήρη θρησκευτική ελευθερία σε όλους όσους υπακούουν στη ρωμαϊκή εξουσία. Οι χριστιανοί, πολυάριθμοι πια και έχοντας προ πολλού σταματήσει τα κηρύγματά τους κατά της δημοσίας τάξεως και του στρατού, υποτίθεται ότι απολαμβάνουν πλέον τα ίδια δικαιώματα με τους Εθνικούς. Αυτοί ωστόσο δεν αρκούνται εκεί, αλλά εκμεταλλεύονται την εύνοια του Κωνσταντίνου, που ελέγχεται απολύτως από την αρνητική προς τις Εθνικές λατρείες μητέρα του, για να καταστρέψουν ΟΛΕΣ τις άλλες λατρείες. Ο επίσκοπος Ειρηναίος είχε άλλωστε ήδη διακηρύξει ότι οι χριστιανοί «δεν χρειάζονται τους νόμους, διότι βρίσκονται πολύ υπεράνω αυτών». Ο («Άγιος») Αντώνιος της Αιγύπτου, ιδρυτής του μοναχισμού, προτρέπει ήδη ανοικτά σε άμεσο αφανισμό του «ειδωλολατρικού» κόσμου με… φωτιά (…).

314 Κτίζεται στη Ρώμη η πρώτη χριστιανική Βασιλική. Αμέσως μετά την νομιμοποίησή της από τον ηλιολάτρη Ρωμαίο αυτοκράτορα Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο, η Χριστιανική Εκκλησία αρχίζει την επίθεσή της κατά των θρησκειών των Εθνικών. Η Σύνοδος της Αγκύρας ταυτίζει πτυχές της λατρείας της Θεάς Αρτέμιδος (Diana) με… μαγεία και… λατρεία του Σατανά των χριστιανών, ενώ ο 11ος «Κανών» του εν Αρελάτη (Arles, η «Μικρή Ρώμη της Γαλατίας» όπως την έλεγε ο Αυσόνιος) 1ου Εκκλησιαστικού Συμβουλίου που συνεκάλεσε ο Κωνσταντίνος, αναθεματίζει όλες τις χριστιανές που παντρεύονται Εθνικούς. Στο ίδιο Συμβούλιο, καθώς η εξουσία έχει πλέον καταληφθεί και ο Εθνικός Πολιτισμός κτυπηθεί σοβαρά, αποφασίζεται το τέλος της αρνήσεως των χριστιανών να στρατεύονται, καθώς και το τέλος της προπαγάνδας εναντίον της Ρώμης, πρακτικές που φορτώνονται στην ήδη διωκόμενη «δονατιστική» τάση μέσα στους χριστιανούς.

315 Στις 13 Αυγούστου (Ζωναράς «Annales», «Bibliotheca Hagiographica Graeca» 365 και «Χρονικό Γεωργίου Μοναχού» ΧΙ, 1) γίνεται διαγωνισμός ανάμεσα σε δώδεκα Εβραίους ραβίνους και τον εκ Ρώμης γνωστό «εξορκιστή» επίσκοπο Συλβέστρο, για το εάν ο αυτοκράτωρ και η μητέρα του Ελένη θα ασπασθούν την Ιουδαϊκή Ορθοδοξία ή τον σχισματικό Χριστανισμό. Η θαυματοποιϊα του Συλβέστρου αποδεικνύεται πιό δυνατή και επίσης εντυπωσιάσας την θεομανή Ελένη, γίνεται ο προσωπικός της «πνευματικός».


319 Ο Κωνσταντίνος εκδίδει διάταγμα με το οποίο απαλλάσσει πλήρως την Εκκλησία από φόρους και τους χριστιανούς κληρικούς από στρατιωτικές υποχρεώσεις.

320 Στις 17 Δεκεμβρίου ο Κωνσταντίνος απαγορεύει με έδικτό του την τέλεση θυσιών («Si quid de palatio nostro aut ceteris operibus publicis degustatum fulgore esse constiterit, retento more veteris observantiae quid portendat, ab haruspicibus requiratur et diligentissime scriptura collecta ad nostram scientiam referatur, ceteris etiam usurpandae huius consuetudinis licentia tribuenda, dummodo sacrificiis domesticis abstineant, quae specialiter prohibita sunt. Eam autem denuntiationem adque interpretationem, quae de tactu amphiteatri scribta est, de qua ad Heraclianum tribunum et magistrum officiorum scribseras, ad nos scias esse perlatum.», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16, 10, 1). Το ίδιο έτος, ένας από τους αναχωρητές «μαθητές» του «αγίου» Αντωνίου, ο Παχώμιος, οργανώνει τους προβληματικούς της ερήμου σε συμπαγείς κοινότητες υποχρεωμένες ν’ ακολουθούν συγκεκριμένους κανόνες και περιορισμούς, και γίνεται έτσι ο ουσιαστικός ιδρυτής του αντικοινωνικού φαινομένου «Μοναχισμός», ο οποίος, όπως θα δούμε, με την α ή β μορφή του θα παίξει τον πιο αποφασιστικό ρόλο, τον ρόλο του «προγεφυρώματος» στα έθνη - στόχους, στην αργή αλλά άγρια επέκταση του Χριστιανισμού.

324 Ο Κωνσταντίνος συντρίβει τον ανταγωνιστή του Λικίνιο και ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό μόνη επίσημη λατρεία της Αυτοκρατορίας. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος κοντά στην Μίλητο και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, επειδή είχαν υποστηρίξει τον Λικίνιο και παλαιότερα εισηγηθεί στον Διοκλητιανό να λάβει μέτρα κατά της επεκτάσεως των χριστιανών. Στο ιερό όρος Άθως εξαπολύεται μέγας διωγμός κατά των Εθνικών και καταστρέφονται όλα τα εκεί ελληνικά Ιερά.

326 Με προτροπή της μητέρας του Ελένης, ο Κωνσταντίνος δολοφονεί τη σύζυγό του Φαύστα. Η Ελένη φεύγει με τους «πνευματικούς» της για την Ιερουσαλήμ, όπου, παρά το ότι οι ρωμαϊκοί νόμοι της Ιουδαίας προέβλεπαν την καύση όλων ανεξαιρέτως των σταυρών μετά τις θανατώσεις, η Ελένη, και όπως βεβαίως θα ισχυρισθεί η χριστιανική Γραμματεία 114 χρόνια αργότερα, «ανακάλυψε» (με τη βοήθεια φυσικά… Εβραίων ραβίνων !!) άθικτο τον λεγόμενο «Τίμιο Σταυρό» που πάνω του είχε σταυρωθεί σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση ο ραβί Τζεσουά. Ο Balsdon θα γράψει σχετικά: «η Ελένη μνημονεύεται με τρόπο λαμπρό σήμερα στη Ρώμη. Για το ότι βρήκε πράγματι κομμάτια από τον αληθινό σταυρό στα Ιεροσόλυμα, ο κυνικός μπορεί να αμφιβάλλει. Και μια και δεν μνημονεύεται το θέμα αυτό από τον Ευσέβιο, θα έχει και τον ιστορικό με το μέρος του. Είναι πάντως πιθανόν να είχαν διαβεβαιώσει την Ελένη ότι κάποιο αντικείμενο που είχε αποκτήσει στα Ιεροσόλυμα ήταν κάτι τέτοιο. Ο Κωνσταντίνος μπορεί να συμμεριζόταν την ψευδαίσθησή της..» Με προτροπή πάντως της Ελένης, ο υιός της εκθεμελιώνει το Ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας και χρησιμοποιεί τους κίονές του για κατασκευή εκκλησιών. Επίσης, καταστρέφει τον Ναό της Θεάς Αφροδίτης επάνω στον υποτιθέμενο τάφο του ραβί Τζεσουά, αλλά και άλλους Ναούς της ιδίας Θεάς όπως λ.χ. στην Άφακα Λιβάνου, την Μάμβρη, την Φοινίκη και την Βααλβέκ (Ηλιόπολη), και αυτές οι καταστροφές είναι βεβαίως μόνον όσες ομολογεί ο βιογράφος του Ευσέβιος.

330 Οι χριστιανοί λεηλατούν και πυρπολούν στο Bayeux το Ιερό του κελτορωμαϊκού Θεού Βελένου Απόλλωνος και λυντσάρουν τους ιερείς του. Ο Κωνσταντίνος, σε ημερομηνία που τού υπέδειξαν οι αστρολόγοι (στις 11 μηνός Μαϊου, «Ήλιος στον Τοξότη με επιρροές Καρκίνου, άρα μία πόλη θρησκευτική») μεταφέρει την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ανατολικά, στην ιδρυθείσα από αυτόν Κωνσταντινούπολη, την οποία διακοσμεί λεηλατώντας τα Ιερά των Εθνικών.

331 Ο ουσιαστικώς χριστιανός πλέον Κωνσταντίνος συνεχίζει την καταλήστευση των Ιερών των Εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Παραβιάζονται τα θησαυροφυλάκια όλων ανεξαιρέτως των «ειδωλολατρικών» Ναών, εκτός όσων ανήκαν στην αυτοκρατορική λατρεία και οι θησαυροί χαρίζονται στην χριστιανική Εκκλησία. Όσων λατρειών αυθαιρέτως κρίνονται... «άσεμνες», πάντα κατά την άποψη των χριστιανών επισκόπων, οι Ναοί «εξαγνίζονται» πρώτα με φωτιά και εν συνεχεία ισοπεδώνονται.

Ο 3ος κατά σειράν εξελικτικός ελιγμός του Χριστιανισμού: αυτή την εποχή της ανοικτής πλέον μεταστροφής του Κωνσταντίνου, είναι που ο Ευσέβιος, επίσκοπος Καισαρείας, θα κάνει έναν απίθανο ιδεολογικό ακροβατισμό, συνδέοντας πλέον τον Χριστιανισμό με αυτή την ίδια την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την οποία για πρώτη φορά θέτει, και μάλιστα σε κεντρικό σημείο, εντός ενός υποτιθεμένου… «Θείου σχεδίου» για την ανθρωπότητα. Ο F. E. Cranz (γράφοντας στο «Augustine. A Collection of Critical Essays», επιμ. R. A. Markus, 1972) τονίζει ότι η πραγματοποίηση μίας ενοποιημένης Χριστιανικής Αυτοκρατορίας θεωρείται από τον Ευσέβιο «απώτατος σκοπός όλης της ανθρώπινης Ιστορίας», καθώς υποτίθεται ότι υπάρχει άμεση σχέση, σχέση που μάλιστα τείνει σε ταυτότητα, της μοναρχίας του Τζεσούα με την μοναρχία των αυτοκρατόρων, ρόλος της τελευταίας είναι δε το να επιβάλει την Βασιλεία του Θεού στον κόσμο των ανθρώπων.

Όπως παρατηρεί ο Fletcher (Fletcher Richard, «Τhe Conversion Of Europe. From Paganism To Christianity, 371 – 1386 A.D.», London 1997, σελ. 23 - 24), αυτή η νέα θεωρία του Ευσεβίου, που κατ’ ουσίαν είναι η αφετηρία της λεγομένης «πολιτικής θεολογίας» της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η οποία αναιδώς θα ταυτίσει την ρωμαϊκότητα («Romanitas») με τον χριστιανοσύνη («Christianitas»), θ’ αποτελέσει τον 3ο κατά σειράν εξελικτικό ελιγμό του Χριστιανισμού για την πονηρή μεταμόρφωσή του από αντικοινωνική και αντιπολιτισμική αρχικώς ιδεολογία σε παντοδύναμη και πολύπλευρη αυταρχία που εφεξής θα επιδιώκει να έχει δούλη της όλη την γνωστή ανθρωπότητα. Όπως ήδη έχουμε δει, τα άκομψα αντιπολιτισμικά και επιλεκτικώς ισοπεδωτικά κηρύγματα των πρώτων οπαδών του Σαούλ – Σαύλου, είχαν ατονίσει ήδη από την εποχή του Μάρκου Αυρηλίου, γύρω στο 170, όταν ο Μέλιτος, επίσκοπος Σάρδεων, συνέγραψε μία «Απολογία» προς τον αυτοκράτορα, προβάλλοντας την αόριστη ιδέα ότι τάχα ο Χριστιανισμός αποτελεί ευλογία, διότι η εμφάνισή του έχει φέρει καλή τύχη και μεγαλείο στην Αυτοκρατορία. Τον επόμενο (2ο) ελιγμό είχε επιχειρήσει ο χριστιανός απολογητής Ωριγένης, που μεταξύ των ετών 230 και 240 συνέγραψε το «Contra Celsum» («Κατά Κέλσου»), προβάλλοντας τη ιδέα ότι τάχα η ίδια η Αυτοκρατορία σχετίζεται με το υποτιθέμενο… «Θείο σχέδιο» ως άριστο εργαλείο του Θεού, καθώς συνενώνει εκ των άνω τα Έθνη για να δεχθούν ευκολότερα τον «Λόγο του Ευαγγελίου».

335 Εγκαίνια της Εκκλησίας του… «Αγίου Τάφου», ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326 – 327, και για τον διάκοσμό του λεηλατούνται όλα σχεδόν τα Εθνικά Ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Ασίας. Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα σταυρώνονται ως τάχα... υπαίτιοι της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους (...) όλοι οι «μάγοι και μάντεις», και ανάμεσά τους μαρτυρεί ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος εξ Απαμείας, μαθητής του Ιαμβλίχου, που είχε προσωπικά επιχειρήσει να επαναφέρει τον Κωνσταντίνο στον Εθνισμό μέσω της φιλοσοφίας, και συνεπώς είχε συγκεντρώσει επάνω του το μίσος όλων των χριστιανών αυλικών.

337 Ο ετοιμοθάνατος Κωνσταντίνος βαπτίζεται και τυπικώς χριστιανός από τον αρειανό επίσκοπο Ευσέβιο Νικομηδείας, προφανώς με την πονηρή σκέψη ότι ένα βάπτισμα στο τέλος του βίου είναι ό,τι καλύτερο για την άφεση όλων των προηγουμένων αμαρτιών (Latourette, τόμος Α, σελ. 175).

341 Ο ένας εκ των τριών υιών του Κωνσταντίνου, ο ανατραφείς με χριστιανική κατήχηση Κώνστας που έχει ήδη δολοφονήσει το προηγούμενο έτος τον αδελφό του Κωνσταντίνο Β, κηρύσσει νέον διωγμό «κατά των μάντεων και των ελληνιζόντων» και εκδίδει επίσης έδικτο («Προς Μαδαλιανόν, Βοηθό Έπαρχο Διοικήσεως», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16, 10, 2), με το οποίο απαγορεύει την άσκηση της Εθνικής Θρησκείας και πυροδοτεί καταστροφές βωμών από τους χριστιανούς, βίαιες ταραχές και σοβαρές αθλιότητες (Schultze, τόμος Α, σελ. 75 – 87): «Cesset superstitio, sacrificiorum aboleatur insania. Νam quicumque contra legem divi principis parentis nostri et hanc nostrae mansuetudinis iussionem ausus fuerit sacrificia celebrare, competens in eum vindicta et praesens sententia exeratur.» («Ας σταματήσει η ψευδής πίστη και ας καταργηθεί η παραφροσύνη των θυσιών. Γιατί αν κάποιος, παραβιάζοντας το νόμο του Θείου Αυτοκράτορα, του πατέρα μας, και την εντολή της Ευσπλαχνίας μας, τολμήσει να τελέσει θυσίες, θα τιμωρηθεί παραυτά με την επιβολή της ποινής που του ταιριάζει.»). Πολλοί Εθνικοί φυλακίζονται ή εκτελούνται.

346 Κοινό έδικτο του Κωνσταντίου και του Κώνσταντος («Προς Κατουλλίνον, Έπαρχο της Πόλεως»), την 1η Νοεμβρίου 346 (κατά τον Mommsen), απαγορεύει τις ιεροπραξίες των Εθνικών και υποβιβάζει τους Ναούς τους σε άνευ ιερότητος πολιτιστικά μνημεία που απλώς δεν πρέπει να τα καταστρέφουν οι χριστιανοί: «Αν και η ψευδής πίστη έχει ξεριζωθεί, επιθυμούμε οι Ναοί που ευρίσκονται εκτός των τειχών της πόλεως να παραμείνουν άθικτοι. Γιατί καθώς κάποια αθλητικά παιγνίδια ή αγωνίσματα σχετίζονται με τους Ναούς, δεν πρέπει να τους εξαφανίσουμε αφού σε αυτούς οφείλεται η τέλεση εορτών που διασκεδάζουν τον λαό της Ρώμης» («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16, 10, 3). Μέγας διωγμός κηρύσσεται στην Κωνσταντινούπολη κατά των Εθνικών, στα πλαίσια του οποίου ο Εθνικός ρήτωρ Λιβάνιος εξορίζεται με την κατηγορία της «γοητείας» (δηλ. μαγείας).

353 Στις 23 Νοεμβρίου του έτους αυτού, ένα ακόμη έδικτο του αυτοκράτορος Κωνσταντίου («Προς Κερεάλη, Έπαρχο της Πόλεως»), έρχεται ν’ απαγορεύσει τις υπό όρους θυσίες που είχε επιτρέψει ο Μαγνέντιος: «Aboleantur sacrificia nocturna Magnentio auctore permissa et nefaria deinceps licentia repellatur» («Nα σταματήσουν οι νυκτερινές θυσίες που είχαν επιτραπεί από τον Μαγνέντιο και η παράνομη αυτή άδεια ν’ ανακληθεί», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16, 10, 5).

354 O αυτοκράτωρ Κωνστάντιος εκδίδει ένα τρομοκρατικό έδικτο («Προς Ταύρον, Έπαρχο Πραιτωρίου της Ανατολής»), με το οποίο σφραγίζονται όλοι οι Εθνικοί Ναοί της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, απαγορεύονται ο θυσίες και οι παραβάτες, όπως και όσοι αξιωματούχοι φαίνονται ανεκτικοί απέναντί τους, τιμωρούνται με αποκεφαλισμό: «Placuit omnibus locis atque urbibus universis claudi protinus templa et accessu vetito omnibus licentiam deliquendi perditis abnegari. Volumus etiam cunctos sacrificiis abstinere. Quod si quis aliquid forte huiusmodi perpetraverit, gladio ultore sternatur. Facultates etiam perempti fisco decernimus vindicari et similiter puniri rectores provinciarum, si facinora vindicare neglexerint» («Επιθυμούμε να σφραγισθούν όλοι οι Ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης, καθώς και ν’ απαγορευθεί η είσοδος σε αυτούς για να μη διαπραχθεί το κακούργημα της ειδωλολατρίας. Διατάσσουμε επίσης την πλήρη αποχή από τις θυσίες. Και αν κάποιος με κάποια δύναμη παραβεί αυτόν τον νόμο, θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό, ομοίως δε, καθώς και με κατάσχεση της περιουσίας τους, θα τιμωρηθούν όλοι οι διοικητές των επαρχιών που θ’ αμελήσουν να τιμωρήσουν αυτά τα αδικήματα», «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1, 11, 1). Πολλοί Ναοί βεβηλώνονται με παράδοσή τους σε χαρτοπαίκτες και πόρνες για κυβευτήρια ή πορνοστάσια. Ο Πάπας Ρώμης Λιβέριος (Liberius) ορίζει τον εορτασμό της γεννήσεως του ραβί Τζεσουά στις 25 Δεκεμβρίου, ημέρα κατά την οποία οι Ρωμαίοι Εθνικοί εώρταζαν παλαιότερα την γέννηση του Θεού Sol Invictus - Ανικήτου Ηλίου («Ημέρα της Γεννήσεως του Ανικήτου Ηλίου», «Dies Natalis Solis Invicti»), οι δε Έλληνες το «Τριέσπερον» προς τιμήν των πυρφόρων και ηλιακών θεοτήτων Ηρακλέους (ο οποίος κατά τον Κορνούτο ορίζεται ως «ο εν τοίς όλοις Λόγος καθ’όν η Φύσις ισχυρά και κραταιά εστί και απεριγένητος ούσα, μεταδοτικός ισχύος και τοίς κατά μέρος και αλκής υπάρχων») και Ηλίου. Σε όλη την Αυτοκρατορία στήνονται ασβεστοκάμινα δίπλα στα Εθνικά Ιερά, μέσα στα οποία μετατρέπεται σε ασβέστη η εκπληκτική γλυπτική και αρχιτεκτονική των «ειδωλολατρών». Αρχίζουν οι πρώτες συστηματικές πυρπολήσεις βιβλιοθηκών στα μεγάλα αστικά κέντρα της Αυτοκρατορίας.


355 Χορηγείται από τον αυτοκράτορα Φλάβιο Ιούλιο Κωνστάντιο πλήρης ασυλία των χριστιανών επισκόπων απέναντι στα όποια κρατικά δικαστήρια. Την ίδια περίπου εποχή, αποθρασυνθείσα η χριστιανική αγροικία, κηρύσσει ανοικτά πλέον πόλεμο κατά της «ειδωλολατρικής» Παιδείας που ακόμα τυγχάνει ασυλίας από πλευράς της αυτοκρατορικής εξουσίας, όχι βεβαίως από «ανιδιοτελή επιθυμία για την καλλιέργεια των Μουσών», όπως τονίζει ο Cyril Mango (σελ. 157), «αλλά προφανώς ειδικά για να εκπαιδεύονται οι κρατικοί υπάλληλοι». Στους «Αποστολικούς Κανόνες», συνταχθέντες εκείνη ακριβώς την εποχή, διαβάζουμε τα εξής ανατριχιαστικά: «Απόφευγε όλα τα βιβλία των Εθνικών. Τι χρειάζεσαι τις ξένες συγγραφές, τους νόμους και τους ψευδοπροφήτες που οδηγούν τους άφρονες μακριά από την πίστη; Τι βρίσκεις να λείπει από τις εντολές του Θεού και το αναζητάς στους μύθους των Εθνικών; Αν επιθυμείς να διαβάζεις ιστορίες έχεις το βιβλίο των Βασιλειών, αν ρητορική και ποιητική έχεις τους Προφήτες, έχεις τον Ιώβ, έχεις τις Παροιμίες, όπου θα βρεις σοφία μεγαλύτερη από κάθε ποιητική και σοφιστική, γιατί αυτά είναι τα λόγια του Κυρίου, του μόνου σοφού. Αν επιθυμείς τραγούδια έχεις τους Ψαλμούς, αν επιθυμείς αρχαίες γενεαλογίες έχεις την Γένεση, αν νομικά βιβλία και επιταγές, έχεις τον ένδοξο Θείο Νόμο. Γι’ αυτό απόφευγε με επιμονή κάθε εθνικό και διαβολικό βιβλίο».

356 Κοινό έδικτο του Κωνσταντίου και του Κώνσταντος («Προς τον Φλάβιο Ταύρο, Έπαρχο του Πραιτωρίου»), την 20η Φεβρουαρίου ή κατ’ άλλους την 1η Δεκεμβρίου του έτους αυτού, διατάσσει την απομάκρυνση του Βωμού της Θεάς Victoria - Νίκης από την αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου (η Θεά αποτελούσε από την εποχή του Διοκλητιανού. τμήμα της ανωτάτης Τριάδος -Jupiter, Hercules, Victoria- του Πανθέου των Εθνικών), το σφράγισμα των Εθνικών Ιερών και την κατάσχεση των περιουσιών τους, καθώς και την θανάτωση δι’ αποκεφαλισμού όλων όσων ασκούν (ή και απλώς... ανέχονται !) την Παραδοσιακή Λατρεία: «Placuit omnibus locis adque urbibus claudi protinus templa et accessu vetito omnibus licentiam delinquendi perditis abnegari. Volumus etiam cunctos sacrificiis abstinere. Quod si quis aliquid forte huiusmodi perpetraverit, gladio ultore sternatur. Facultates etiam perempti fisco decernimus vindicari et similiter (adfligi) rectores provinciarum, si facinora vindicare neglexerint» («Να κλείσουν αμέσως σε όλους τους τόπους και τις πόλεις οι Εθνικοί Ναοί και ν’ απαγορευθεί η είσοδος σε αυτούς, ώστε να μην μπορούν οι άθλιοι ν’ ανοσιουργήσουν. Θέλουμε επίσης να απέχουν όλοι από τις θυσίες. Αν όμως κάποιος διαπράξει αυτό το αδίκημα, θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό. Διατάσσουμε επίσης να περιέρχεται στο αυτοκρατορικό ταμείο η περιουσία αυτών που θα θανατώνονται. Η ίδια ποινή θα επιβάλλεται και στους διοικητές των επαρχιών που θ’ αμελήσουν να τιμωρήσουν τέτοια αδικήματα», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16, 10, 4). Η χριστιανική τρομοκρατία πρέπει να είναι τόσο άγρια εκείνη την εποχή, που ο ίδιος ο μετέπειτα αυτοκράτωρ Ιουλιανός, Καίσαρ τότε, προσυπογράφει δίχως να φανερώσει τις πεποιθήσεις του ανάλογα διατάγματα του Κωνσταντίου («Θεοδοσιανός Κώδιξ», 16, 10, 6).

357 O Κωνστάντιος θέτει εκτός νόμου επί ποινή θανάτου όλες τις μαντικές μεθόδους, συμπεριλαμβανομένης και της Αστρολογίας. Σε επίσκεψή του στη Ρώμη σφραγίζει ο ίδιος τον εκεί Ναό του Θεού Απόλλωνος και φυλακίζει τους ιερείς. Την ίδια εποχή, ο «μοναχισμός» ισχυροποιείται ακόμη περισσότερο με την βοήθεια τόσο της χριστιανικής ρωμαϊκής εξουσίας όσο και της επισήμου Εκκλησίας, που κατά κανόνα χρησιμοποιούν τους πολυάριθμους και φανατισμένους μοναχούς για τις πιο «βρώμικες» επιχειρήσεις κατά των «ειδωλολατρών». Για να διαφημίσει τον αντικοινωνικό αλλά πολύ χρήσιμο στην εξουσία «μοναχισμό» και να προκαλέσει αθρόα στρατολόγηση καινούργιων μοναχών, ο Αθανάσιος, επίσκοπος Αλεξανδρείας, συγγράφει το έτος αυτό μία ελκυστική αγιογραφία του «πρώτου διδάξαντος» Αντωνίου, που πολύ συντόμως μεταφράζεται και στα Λατινικά και διαβάζεται παντού, από άκρου σε άκρο του ρωμαϊκού κόσμου.

359 Η λατρεία των Θεών Διοσκούρων κηρύσσεται εκτός νόμου θεωρηθείσα ως… «μαγική», θανατώνονται με την κατηγορία της... «μαγείας» οι ιερείς της και κλείνονται όλα τα Ιερά της. Στην Σκυθόπολη της Συρίας, παλαιά πρωτεύουσα της ρωμαϊκής Δεκαπόλεως, στήνονται τα πρώτα «στρατόπεδα θανάτου», οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των καταδικασθέντων Εθνικών: «...και από τα πιό απομακρυσμένα σημεία της Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολλοί πέθαιναν στη διαδρομή ή στις ανά τόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων» γράφει ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος, ενώ στο ίδιο σημείο της συγγραφής του (ΙΘ, 12) τονίζει ότι «αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος από κακόβουλο ρουφιάνο ότι φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή ότι κάποιος τον είδε να κάθεται κοντά σε αρχαίους τάφους ή ερείπια για να καταδικασθεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντης». Στα «στρατόπεδα θανάτου» της Σκυθοπόλεως θ’ «ανδραγαθήσουν» οι ιεροεξεταστές Μόδεστος (αντικαταστάτης του Επάρχου Πραιτωρίου Ερμογένους του Πόντου, ο οποίος είχε κριθεί.. «ελαστικός» και... «ανεκτικός») και Παύλος «Ταρταρεύς» (ένας εξαιρετικά αιμοδιψής χριστιανός, πρώην εκπαιδευτής μονομάχων). Σε εκείνους ακριβώς τους τρομερούς καιρούς θα βασανισθούν ή εξορισθούν, ανάμεσα σε άλλους, και οι Σιμπλίκιος Φιλίππου (πρώην Έπαρχος Αιγύπτου και Ύπατος), Παρνάσιος ο Αχαιός (Έλλην εκ Πατρών, πρώην Έπαρχος Αιγύπτου), καθώς και ο υπέργηρος φιλόσοφος Δημήτριος Κύθρας (με την κατηγορία ότι απλώς θυσίαζε στους Θεούς).

360 Στο Παρίσι, τον Φεβρουάριο του έτους αυτού, ο 28χρονος Καίσαρ και Ύπατος Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, σπουδάσας στις φιλοσοφικές σχολές των Αθηνών (355), νικητής των Αλαμανών, των Σαλίων Φράγκων και των Χαμαβών στις τέσσαρες «Γαλατικές Εκστρατείες» του (356 - 359), στέφεται αυτοκράτωρ από τις ρωμαϊκές λεγεώνες της Δύσεως.

361 - 363 Ο αυτοκράτωρ Ιουλιανός κηρύσσει πλήρη ανεξιθρησκεία μετά τον θάνατο του Κωνσταντίου και εισέρχεται στην Κωνσταντινούπολη στις 11 Δεκεμβρίου του 361. Ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός («Invective versus Julianus», I 58 - 61) διαμαρτύρεται ότι ο ανεξίθρησκος Εθνικός αυτοκράτωρ εστέρησε τους χριστιανούς της πόλεως από την… χαρά του μαρτυρίου (…)

363 Ο Ιουλιανός διατάσσει την απομάκρυνση από τον Ναό του Θεού Απόλλωνος στην Δάφνη της Αντιοχείας του μιάσματος των λειψάνων του «Αγίου» Βαβύλα, ενός επισκόπου Αντιοχείας που υποτίθεται ότι είχε τάχα μαρτυρήσει επί Δεκίου, αλλά στην πραγματικότητα είχε εκτελεσθεί από τον χριστιανό αυτοκράτορα Φίλιππο τον Άραβα επειδή, ως επιτίμιο για τη δολοφονία του Γορδιανού, τού είχε αρνηθεί την «θεία κοινωνία» (Lieu, 1989, σελ. 48). Χριστιανοί εμπρηστές πυρπολούν τον Ναό μετά την απομάκρυνση των λειψάνων, ενώ στις 26 Ιουνίου του ιδίου έτους, ο Ιουλιανός δολοφονείται άνανδρα πιθανόν από χριστιανό ακόλουθό του, ενώ επιτίθεται έφιππος κατά των Περσών (από πολλούς θεωρείται βέβαιο ότι ο Ιουλιανός, μάλλον εδολοφονήθη πισώπλατα από χριστιανό συνομώτη και όχι από Πέρση πολεμιστή. Ο Λιβάνιος ήταν σίγουρος γι' αυτό, εξαιτίας του γεγονότος ότι κανείς Πέρσης στρατιώτης δεν ενεφανίσθη στον βασιλιά Σαπώρ για να εισπράξει την αμοιβή που ο τελευταίος είχε υποσχεθεί σε όποιον εφόνευε τον ικανότατο αντίπαλό του, ενώ, από την άλλη, ο φανατικός χριστιανός Σωζομενός, εμφανέστατα σύμφωνος με την εκδοχή της προδοτικής δολοφονίας, επαινεί τον άγνωστο δολοφόνο «που, για την αγάπη του Θεού και της θρησκείας, εξετέλεσε μια τόσο γενναία πράξη»).

364 Ο νέος αυτοκράτορας Φλάβιος Ιοβιανός διατάσσει την πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Αντιοχείας, ενώ στις 11 Σεπτεμβρίου εκδίδεται έδικτο με το οποίο απαγορεύεται η Εθνική Λατρεία επί ποινή θανάτου. Στα χρησιμοποιούμενα βασανιστήρια κατά των Εθνικών προστίθεται εφεξής ο κατακομματιασμός των πλευρών με σιδερένια άγκιστρα, ενώ με θάνατο τιμωρούνται επίσης και οι σπλαχνοσκοπήσεις: «sileat omnibus perpetuo divinandi curiositas» («να πάψει διαπαντός η μαντική περιέργεια»). Με τρία ακόμη διατάγματα (της 4ης Φεβρουαρίου, 9ης Σεπτεμβρίου και 23ης Δεκεμβρίου) ξανακατάσχονται οι περιουσίες των Εθνικών Ιερών που είχαν επιστραφεί από τον Ιουλιανό και απαγορεύονται ακόμη και οι ιδιωτικές σπονδές, θυσίες και επωδές. Των δύο τελευταίων έχει προηγηθεί από την Σύνοδο της Λαοδικείας η εισήγηση (κατά την πάγια τότε τακτική της Εκκλησίας να εκδίδει αναθέματα κατά συγκεκριμένων στόχων που αμέσως μετά γίνονταν πάντα στόχος των απαγορευτικών εδίκτων και των κρατικών διωγμιτών) να εξοντωθούν οι αστρολόγοι και οι χριστιανοί «αιρετικοί» που εορτάζουν τα Σάββατα. Σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία, ο νεόθρησκος όχλος, προστατευόμενος πλέον από τις βυζαντινές αρχές κατοχής, καταλαμβάνει Εθνικούς τόπους Λατρείας, τους καταστρέφει εκ θεμελίων και κτίζει επάνω τους εκκλησίες, ενώ πάμπολλοι εξέχοντες Εθνικοί φυλακίζονται ή εκτελούνται και δημεύεται η περιουσία τους (ανάμεσά τους και ο επί Ιουλιανού Κόμης Πριβάτων και μετά Ανθύπατος Ασίας Ελπίδιος, πρώην χριστιανός που είχε επιστρέψει στην Εθνική Λατρεία, επιδείξας μάλιστα ιδιαίτερο ζήλο στην τέλεση των ιεροπραξιών, σε σημείο που να τον αποκαλούν κοροϊδευτικά «θυσιαστή» οι χριστιανοί).

365 Έδικτο της 17ης Νοεμβρίου απαγορεύει στους Εθνικούς αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες. Άπειροι σωροί βιβλίων, όλα τους λογοτεχνικά, φιλοσοφικά κι επιστημονικά ελληνικά συγγράμματα -και όχι.. «εγχειρίδια μαγείας», όπως ήθελε η διαστροφή των ιεροεξεταστών- καίγονται στις πλατείες των αστικών κέντρων, ενώ μέσα στα πλήθη των διωκομένων «ειδωλολατρών», βρίσκονται όλοι σχεδόν οι εναπομείναντες αξιωματούχοι του Ιουλιανού, που είτε καθαιρούνται, όπως λ.χ. ο γνωστός Καίσαρ Σαλλούστιος (συγγραφεύς της θαυμαστής πολυθεϊστικής θεολογικής επιτομής «Περί των Θεών και του Κόσμου», ο οποίος και είχε επίσης προτρέψει τον Ιουλιανό στη θέσπιση της απολύτου ανεξιθρησκείας), είτε ρίχνονται στις φυλακές και οι πιο άτυχοι από αυτούς καίγονται ζωντανοί, αποκεφαλίζονται, ή στραγγαλίζονται μετά από φρικτά βασανιστήρια με την κατηγορία, φυσικά, της... «ασκήσεως μαγείας» (!), όπως λ.χ. ο ιατρός Ορειβάσιος, ο φιλόσοφος Σιμωνίδης που τον έκαψαν ζωντανό (στην πρώτη ιστορικά χριστιανική καύση, πολύ πριν τα περιβόητα «auto da fe» των παπικών), ο αρχιερεύς των Εθνικών Ναών της Τρωάδος κα πρώην χριστιανός επίσκοπος Πηγάσιος, κ.ά. Μία απίθανη εκστρατεία σπιλώσεως της μνήμης του Ιουλιανού οργανώνεται από τους χριστιανούς, οι οποίοι συντονισμένα προσπαθούν να τον παρουσιάσουν ως ηθικό αυτουργό θηριωδιών, αιμοδιψή άνθρωπο (βλ. Σωζομενό 5, 9-10, Θεοδώρητο Κύρου 3) ακόμα και ως... ανθρωποθυσιαστή (βλ. Γρηγόριο Θεολόγο, PG 35, 624, Ιωάννη. Χρυσόστομο, PG 50, 555 και, φυσικά, τον εντελώς κακόβουλο Σύριο Θεοδώρητο Κύρου 3, 21 που συγγράφει καθαρά συκοφαντικά, αγιοκατασκευαστικά και αιώνες μετά τα γεγονότα).


367 Ο Εθνικός Βέττιος Αγόριος Πραιτεξτάτος αναστηλώνει στη Ρώμη, με δικά του έξοδα και παρά τις διαμαρτυρίες του Πάπα, το Ιερό των Δώδεκα Ολυμπίων Θεών.


370 Ο αυτοκράτωρ Βάλης εξαπολύει μεγάλο διωγμό κατά των Εθνικών σε ολόκληρη την Ανατολική Αυτοκρατορία με κέντρο την Αντιόχεια (όπου μαρτυρούν ο πρώην κυβερνήτης Φιδούστιος, οι ιερείς Ιλάριος και Πατρίκιος κ.ά.). Σωροί βιβλίων καίγονται στις πλατείες και θανατώνονται ή βασανίζονται χιλιάδες αθώοι άνθρωποι που απλώς αρνούνται να προδώσουν τα ειωθότα των προγόνων τους. Στα θύματα αυτού του νέου διωγμού συμπεριλαμβάνεται και ο μέντωρ του αυτοκράτορος Ιουλιανού Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Μάξιμος, ο οποίος με την κατηγορία της «μαγείας» αποκεφαλίζεται μετά από βασανιστήρια στις 12 Μαρτίου του έτους αυτού.


370 - 371 Ο αυτοκράτωρ της Δύσεως Βαλεντινιανός που «μισούσε τους καλοντυμένους, τους μορφωμένους, τους πλούσιους και τους ευγενείς» (όπως υπογραμμίζει ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος), εξαπολύει μεγάλο διωγμό κατά των Ρωμαίων Εθνικών. Χιλιάδες εξορίζονται, βασανίζονται ή θανατώνονται και όλων η περιουσία κατάσχεται και αποδίδεται στην Εκκλησία. Ο Πάπας Δάμασος κατηγορείται για φόνο, πλην όμως ο αυτοκράτωρ τον απαλλάσσει από κάθε κατηγορία με την απίστευτη δήλωση ότι ο Πάπας… «δεν μπορεί να δικασθεί από κανέναν θνητό».


372 Ο κατεχόμενος από υστερικό φόβο προς την μαγεία αυτοκράτωρ Βάλης, εξουσιοδοτεί τον ανθύπατο Ασίας Φήστο να αφανίσει όλους τους Εθνικούς και τα έργα τους. Έντρομοι οι άνθρωποι αρχίζουν και καίνε μόνοι τους τις βιβλιοθήκες τους για να γλιτώσουν.

373 Επαναλαμβάνεται η απαγόρευση των μαντικών πρακτικών και της Αστρολογίας, και πρωτοχρησιμοποιείται ο απαξιωτικός όρος «pagani» (παγανιστές, άνθρωποι της υπαίθρου) για μείωση των Εθνικών. Εφεξής, οι Εθνικοί δεν θ’ αναφέρονται πλέον στα έδικτα των αυτοκρατόρων ως «gentiles» ή «ethnici», αλλά με τον απαξιωτικό όρο «pagani» με τον οποίο το θράσος των χριστιανών προσπαθεί να παρουσιάσει τον Εθνισμό ως τάχα σύμφυρμα δεισιδαιμονικών αντιλήψεων αμόρφωτων χωριατών «…gentiles quos vulgo paganos vocamus» («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 3. 46)

375 Ο «Άγιος» Μαρτίνος ολοκληρώνει την καταστροφή των Εθνικών Ιερών της Γαλατίας και κτίζει πάνω στα ερείπια μοναστήρια. Οι χριστιανοί της Ανατολικής Αυτοκρατορίας κλείνουν το Ασκληπιείο της Επιδαύρου και ποινικοποιούν ακόμη και τις παράλληλες εκδηλώσεις τής εκεί λατρείας, συμπεριλαμβανομένων των θεατρικών παραστάσεων.

376 Ο άβουλος αυτοκράτωρ της Δύσεως Γρατιανός επιτρέπει στην χριστιανική κοινότητα της Ρώμης να καταστρέψει πολλά Μιθραία και Ιερά των παραδοσιακών Εθνικών λατρειών μέσα στην «Αιωνία Πόλη”, καταργεί το αφορολόγητο των κτήματων που ανήκουν στα «ειδωλολατρικά» ιερατεία, απαγορεύει την κληροδότηση νέων περιουσιών σε αυτά και κατάσχει όλη την κινητή τους περιουσία. Επίσης, υπό την καθοδήγηση των επισκόπων Αμβροσίου και Δαμάσου, διατάσσει τη νέα απομάκρυνση του Βωμού της Νίκης από την αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου όπου τον είχε επανατοποθετήσει ο Ιουλιανός. Επίσης απαρνείται δημοσίως τον τίτλο του Pontifex Maximus, ως αξίωμα των «ειδωλολατρών». Το αποκηρυχθέν αξίωμα ωστόσο ιδιοποιείται αμέσως ο επίσκοπος Δάμασος και από εκεί περνά έκτοτε στην Παποσύνη της Ρώμης.

378 Με νόμο του χριστιανού επάρχου του Πραιτωρίου Γράκχου και προγραφή όλων των ιερέων του Θεού Μίθρα, τα ανά την Αυτοκρατορία «Μιθραία» κατεστρέφονται από τους χριστιανούς με φωτιά και παραχώνονται.

379 Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως υιοθετεί την 25η Δεκεμβρίου του Πάπα Ρώμης Λιβερίου (354) για τον εορτασμό της γεννήσεως του ραβί Τζεσουά στις 25 Δεκεμβρίου.

380 Στις 27 Φεβρουαρίου, ο αυτοκράτωρ Φλάβιος Θεοδόσιος απαγορεύει όλες τις θρησκείες πλην της χριστιανικής. Όλοι οι μη χριστιανοί χαρακτηρίζονται στο εξής «σιχαμεροί, αιρετικοί, μωροί και τυφλοί». Ο επίσκοπος Μεδιολάνου Αμβρόσιος εξουσιοδοτείται να καταστρέψει όλους τους Ναούς των Εθνικών και να κτίσει επάνω στα θεμέλιά τους εκκλησίες. Οι αρχηγοί μερικών γοτθικών φυλών βαπτίζονται χριστιανοί. Καθοδηγούμενος από το μισαλλόδοξο ιερατείο, ο χριστιανικός όχλος επιτίθεται στο ελληνικό Ιερό της Ελευσίνος, το βεβηλώνει και απειλεί να λυντσάρει τους ιερείς Νεστόριο και Πρίσκο. Ο 95χρονος Ιεροφάντης Νεστόριος, γεμάτος θλίψη και αγανάκτηση, ανακοινώνει το οριστικό τέλος των πανάρχαιων Ελευσινίων Μυστηρίων και την απαρχή της επί γής βασιλείας του πνευματικού σκότους. Ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος αποκαλεί σε διάταγμά του «παράφρονες» όλους όσους διαφωνούν με το χριστιανικό δόγμα της Αγίας Τριάδος και απαγορεύει κάθε διαφωνία με τις θελήσεις της Εκκλησίας.

381 Στις 2 Μαϊου, εκδίδεται από τον Θεοδόσιο ο νόμος κατά των «αποστατών» που τιμωρεί με πλήρη στέρηση ατομικών δικαιωμάτων όλους τους πρώην χριστιανούς που απογοητευμένοι από την χριστιανική μισαλλοδοξία αποκηρύσσουν μαζικά την κρατούσα Θρησκεία και επιστρέφουν στην ανεκτική και καταφάσκουσα τη ζωή Εθνική και παραδοσιακή λατρεία. Όλες οι εκκλησίες των διαφόρων δογμάτων των χριστιανών, περνούν υποχρεωτικά στα χέρια των Καθολικών επισκόπων (τότε από κοινού Ορθοδόξθων και Ρωμαιοκαθολικών). Ο Πατριάρχης των Ορθοδόξων Ιουδαίων Γαμαλιήλ, γίνεται στενός φίλος του Θεοδοσίου και εξασφαλίζει την εξαίρεση των ομοθρήσκων του από τους διωγμούς κατά των «αιρετικών και των αλλοθρήσκων» (M. Grant, σελ. 273).

[tanipteros]

Στις 21 Δεκεμβρίου, οι αυτοκράτορες Γρατιανός, Βαλεντινιανός και Θεοδόσιος, εκδίδουν έδικτο («Προς Φλόρον, Έπαρχο του Πραιτωρίου Ανατολής») με το οποίο καταδικάζονται σε θανάτωση και κατάσχεση της περιουσίας τους όλοι όσοι κάνουν θυσίες, χρησιμοποιούν την Μαντική, ψάλλουν λατρευτικούς ύμνους ή πραγματοποιούν επισκέψεις σε Εθνικούς Ναούς, οι δε Εθνικοί χαρακτηρίζονται «παράφρονες» και «ιερόσυλοι»: «Si qui vetitis sacrificiis diurnis nocturnisque velut vesanus ac sacrilegus, incertorum consultorem se inmerserit fanumque sibi aut templum ad huiuscemodi sceleris executionem adsumendum crediderit vel putaverit adeundum, proscribtione se noverit subiugandum, cum nos iusta institutione moneamus castis Deum precibus excolendum, non diris carminibus profanandum» («Αν κάποιος παράφρων ή ιερόσυλος επιδοθεί στις απαγορευμένες θυσίες, ασχέτως αν είναι ημερήσιες ή νυκτερινές, αν αναζητήσει συμβουλές γι’ αβέβαια ζητήματα και αν υποθέσει ότι πρέπει να χρησιμοποιήσει ή να επισκεφθεί κάποιον Ναό για να διαπράξει αυτά τα εγκλήματα, να γνωρίζει ότι θα τιμωρηθεί με θανάτωση και κατάσχεση της περιουσίας του, διότι εμείς με τις δίκαιες αποφάσεις μας έχουμε ορίσει ο Θεός να λατρεύεται με αγνές προσευχές και όχι να εξευτελίζεται με βέβηλα άσματα», «Θεοδοσιανός Κώδιξ», 16, 10, 7). Κύμα λεηλασιών, βεβηλώσεων, πυρπολήσεων και κάθε είδους καταστροφών σαρώνει από άκρου σε άκρο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τους Ναούς, τα μνημεία και τις Βιβλιοθήκες των Εθνικών. Στην Κωνσταντινούπολη μετατρέπεται σε πορνοστάσιο ο Ναός της Θεάς Αφροδίτης και σε αποθήκες οι Ναοί του Ηλίου και της Αρτέμιδος.

382 Στις χριστιανικές εκκλησίες καθιερώνεται το «αλληλούϊα» (hallelu-Jah) δηλαδή «δόξα στον Ιαχωβά». Ο αυτοκράτωρ της Δύσεως Γρατιανός διατάσσει το σβύσιμο της «αιωνίας» Ιεράς Πυράς της Θεάς Βέστα και τον διωγμό των ιερειών της. Η μεγάλη περιουσία των φυλακισμένων Εστιάδων, μεταβιβάζεται στην Εκκλησία. Στις 30 Νοεμβρίου, οι αυτοκράτορες Γρατιανός, Βαλεντινιανός και Θεοδόσιος, εκδίδουν στην Κωνσταντινούπολη έδικτο προς έναν διοικητή μίας περιοχής της Βορειοδυτικής Μεσοποταμίας («Προς Παλλάδιο, Δούκα της Οσροηνής»), με το οποίο τονίζεται ότι οι Ναοί κα τα αγάλματα έχουν μόνο καλλιτεχνικό και όχι ιερό χαρακτήρα και απαγορεύεται κάθε λατρευτική χρήση τους υπό την οιανδήποτε πρόφαση («Θεοδοσιανός Κώδιξ», 16, 10, 8). Από το κείμενο του εν λόγω εδίκτου, γίνεται φανερό ότι πλήθη εντοπίων και επισκεπτών επισκέπτονταν ακόμα τους Ναούς της περιοχής, τους οποίους θα καταστρέψει μετά από λίγο ο μέγας διώκτης των Εθνικών Μάτερνος Κυνήγιος, και μάλιστα δίχως αυτοκρατορική άδεια (Λιβάνιος, 30, 46).

384 Οι Εθνικοί Βέτιος Αγόριος Πραιτεξτάτος (έπαρχος Πραιτωρίου) και Αυρήλιος Σύμμαχος (έπαρχος άστεως), εξουσιοδοτημένοι από την Σύγκλητο, κάνουν έκκληση στον διάδοχο του Γρατιανού Βαλεντινιανό Β να παλινορθώσει τον Βωμό της Νίκης. Ο επίσκοπος Αμβρόσιος απειλεί με αφορισμό τον νεαρό αυτοκράτορα και το αίτημα απορρίπτεται. Ο φωτισμένος Πραιτεξτάτος πεθαίνει από την θλίψη του λίγους μήνες αργότερα. Ο Θεοδόσιος διορίζει ύπαρχο Ανατολής τον φανατικό Μάτερνο Κυνήγιο που επιστρατεύει, σε συνεργασία με τους ανά τόπους επισκόπους, στρατιές μοναχών και λαϊκών για την καταστροφή των Εθνικών Ναών της βορείου Ελλάδος και της Μικράς Ασίας.

385 Στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι φυλακές, που πλέον είναι υπόγειες, δίχως αερισμό και φώς, γεμίζουν από πλήθη «ειδωλολατρών», σε σημείο που οι διωκτικές αρχές υποχρεώνονται να καταφύγουν σε απελευθέρωση των ποινικών κρατουμένων γι’ αδικήματα μέσης βαρύτητος, προκειμένου ν’ αντιμετωπισθεί το πρόβλημα του συνωστισμού των φυλακισμένων, που προ πολλού άλλωστε ήταν οξύτατο (ο Λιβάνιος είχε αναφέρει παλαιότερα, στον λόγο «Προς Βασιλέα Περί των Δεσμωτών», ότι η στενότητς χώρου των φρικτών και δύσοσμων βυζαντινών φυλακών υπεχρέωνε τους φυλακισμένους να κοιμούνται όρθιοι !). Οι αυτοκράτορες Γρατιανός, Βαλεντινιανός, και Θεοδόσιος εκδίδουν τον Ιούνιο στην Κωνσταντινούπολη ένα ακόμη έδικτο («Προς Κυνήγιον, Έπαρχο Πραιτωρίου της Ανατολής»), με το οποίο ανανεώνεται η απαγόρευση όλων των θυσιών και των μαντικών πρακιτκών: «Ne quis mortalium ita faciendi sacrificii sumat audaciam, ut inspectione iecoris extorumque praesagio vanae spem promissionis accipiat vel, quod est deterius, futura sub exsecrabili consultatione dognoscat acerbioris etenim imminebit suplicii cruciatus eis, qui contra vetitum praesentium vel futurarum rerum explorare temptaverint veritatem» («Κανείς θνητός να μην τολμήσει να κάνει θυσίες, ή ν’ αποκτήσει μάταιες ελπίδες από την σπλαχνοσκοπία, ή, ακόμα χειρότερα, να γνωρίσει τα μελλούμενα συμβουλευόμενος αυτά τα αηδιαστικά πράγματα. Σκληρότερη τιμωρία περιμένει δε όλους εκείνους που παρά την απαγόρευση, θα τολμήσουν να εξερευνήσουν την αλήθεια του μέλλοντος ή του παρόντος», «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 2)

385 - 388 Οι Μάτερνος Κυνήγιος και ο επίσκοπος («Άγιος» και αυτός !) Μάρκελλος, καταστρέφουν αμέτρητα μικρασιατικά Ιερά. Ανάμεσά τους και ο Ναός της Εδέσσης, τα Καβείρεια Ίμβρου, το Διδυμαίο Ιερό, όλα τα Ιερά της Παλμύρας, κ.ά. Στα στρατόπεδα θανάτου της Σκυθοπόλεως, που μέχρι να γίνει πρωτεύουσα της Palaestina Secunda το έτος 400 εξακολουθεί να λειτουργεί ως τόπος μαρτυρίου των «ειδωλολατρών» και των λοιπών «αιρετικών», θανατώνονται ή βασανίζονται χιλιάδες αθώοι άνθρωποι.

386 Νόμος της 16ης Ιουνίου απαγορεύει κάθε φροντίδα των έρημων Εθνικών Ιερών. Γίνονται νέες μαζικές συλλήψεις Εθνικών και πυρπολήσεις ιδιωτικών βιλιοθηκών, ενώ ο επίσκοπος Μάρκελλος καταστρέφει τον Ναό του Θεού Διός Βήλου στην Απάμεια.

387 Απαγορεύονται από τον αυτοκράτορα της Δύσεως Βαλεντινιανό οι τελευταίες Εθνικές εορτές των Ρωμαίων, ενώ 4 έδικτά του στρέφονται κατά της Μαντικής και της Μαγείας, οι οποίες εξισώνονται και ταυτίζονται. Εις θάνατον καταδικάζονται ακόμη και όσοι απλώς μελετούν βιβλία σχετικά με αυτές ή με την επιστήμη των Μαθηματικών: «Cesset mathematicorum tractatus. Nam si qui publice aut privatim in die noctuque deprehensus fuerit in cohibito errore versari, capitali sententia feriatur uterque. Neque enim culpa dissimilis est prohibita discere quam docere» («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 9. 16. 8) Ο επίσκοπος Μεδιολάνων (Μιλάνου) Αμβρόσιος αποκτά πλήρη πνευματικό έλεγχο πάνω στον αυτοκράτορα της Ανατολής Θεοδόσιο.

388 Απαγορεύονται από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο όλες οι δημόσιες συζητήσεις για θρησκευτικά ζητήματα. Ο γηραιός ρήτωρ Λιβάνιος δικάζεται μαζί με άλλους Εθνικούς για… «μαγεία» αλλά αθωώνεται από τον Εθνικό δικαστή Τατιανό. Μετά την αθώωσή του στέλνει στον Θεοδόσιο την έκκληση «Υπερ των Ιερών» με την οποία τον παρακαλεί να σταματήσει την καταστροφή των Εθνικών Ναών: «Επιτίθενται στα Ιερά με ξύλα, πέτρες και σίδερα κι ακόμη χωρίς αυτά, χρησιμοποιώντας τα χέρια και τα πόδια τους. Μετά όλα λεηλατούνται, αφού γκρεμισθούν οι στέγες, κατεδαφισθούν τα οικήματα, κομματιασθούν τα αγάλματα, αναποδογυρισθούν οι βωμοί, ενώ οι λάτρεις έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στο να σωπάσουν οριστικά ή να πεθάνουν. Και όταν γίνει το κακό μια φορά, ακολουθείται από δεύτερη και τρίτη έφοδο και το κάθε παράνομο τρόπαιό τους ακολουθεί κι άλλο κι άλλο. Τέτοιες επιχειρήσεις γίνονται ακόμη και μέσα στις πόλεις, αν και τις περισσότερες υφίσταται η ύπαιθρος..» Ο μισαλλόδοξος επίσκοπος Αμβρόσιος υπερασπίζεται τους συναδέλφους του των ανατολικών επαρχιών (Νικηφόριον κ.ά) που καταστρέφουν επίσης και Ιουδαϊκές Συναγωγές, με το επιχείρημα ότι αυτές αποτελούν «οίκους παραφροσύνης και ασεβείας», και εξασφαλίζει απειλώντας να μην ξαναλειτουργήσει για τον αυτοκράτορα, την μη τιμωρία τους και την ακύρωση της διαταγής να ξανακτισθούν οι Συναγωγές με έξοδα των χριστιανών.


389 Κηρύσσεται εκτός νόμου κάθε μη χριστιανική μέθοδος χρονολογήσεως. Πλήθη μοναχών της ερήμου εισβάλουν στις πόλεις της Μέσης Ανατολής και καταστρέφουν με μανία αγάλματα, βωμούς και Ιερά, λυντσάρουν Εθνικούς και καίνε Βιβλιοθήκες. Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος κινητοποιεί τον φανατισμένο χριστιανικό όχλο για να κάνει μεγάλους διωγμούς κατά των Εθνικών. Μετατρέπει σε εκκλησία τον Ναό του Θεού Διονύσου, πυρπολεί το Μιθραίο και καταστρέφει τον Ναό του Διός. Ο ιερεύς του Διός, Ελλάδιος, γλυτώνει το λυντσάρισμα σκοτώνοντας 9 οχλοκράτες. Ο όχλος διαπομπεύει ανά ομάδες τους Εθνικούς ιερείς σκοτώνοντάς τους στη συνέχεια με λιθοβολισμό. Τα ιερά σύμβολα και αγάλματα παραδίδονται στη χλεύη των χριστιανών περιφερόμενα πάνω σε γαϊδούρια προτού καταστραφούν.

390 Οι μισάνθρωποι μοναχοί παραμένουν στις πόλεις και τρώνε τις περιουσίες των θυμάτων τους Εθνικών, αλλά επεκτείνουν την κακοποιό δράση τους και στους μη Εθνικούς. Στις 2 Σεπτεμβρίου επιχειρείται ανεπιτυχώς με διάταγμα του Θεοδοσίου η εκδίωξή τους από τις πόλεις της Μέσης Ανατολής.

391 Στις 24 Φεβρουαρίου, εκδίδεται στο Μεδιόλανο (σημ. Μιλάνο) ένα ακόμη έδικτο («Προς Αλβίνιο, Έπαρχο Πραιτωρίου Ανατολής»), με το οποίο ανανεώνεται η απαγόρευση των θυσιών, των επισκέψεων σε Εθνικούς Ναούς και επιβάλλεται η ανεικονική λατρεία: «Nemo se hostiis polluat, nemo insontem victimam caedat, nemo delubra adeat, templa perlustret et mortali opere formata simulacra suspiciat, ne divines adque humanis sanctionibus reus fiat» («Κανείς δεν θα μολυνθεί με θυσίες και σφάγια, κανείς δεν θα πλησιάσει ή θα εισέλθει σε Ναούς, ούτε θα τιμήσει εικόνες φτιαγμένες από ανθρώπινο χέρι, διότι θα είναι ένοχος μπροστά στους ανθρωπίνους και τους θεϊκούς νόμους», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 10). Νέος μεγάλος διωγμός σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Στην υπηρεσία της Εκκλησίας, τίθενται επισήμως πλέον οι τρομερές και πολυπληθείς ορδές ψυχοπαθών μοναχών (οι λεγόμενοι «Circumcelliones»), που οπλισμένοι με βαριά ρόπαλα τα οποία τα αποκαλούν κυνικά «Ισραήλ», εισβάλλουν στα σπίτια των πλουσίων Εθνικών και τους Ναούς και κατασπάζουν ό,τι δεν μπορούσε να αρπαχθεί, ξεκοιλιάζοντας οικογενειακώς τους ιδιοκτήτες ή τους ιερείς με την κραυγή «Ευλογητός ο Θεός». Στις 16 Ιουνίου, ακολουθεί ένα ακόμη έδικτο («Προς Ευάγριο, Αυτοκρατορικό Έπαρχο και Ρωμανό, Αυτοκρατορικό Επιτετραμμένο Αιγύπτου»), που επαναλαμβάνει τα του εδίκτου της 24ης Φεβρουαρίου, προφανώς ως δικαιολογία για τις εκτεταμένες καταστροφές Εθνικών Ναών που προεκάλεσαν στην Αίγυπτο οι δύο πιο πάνω αξιωματούχοι, σε συνεργασία με τον επίσκοπο Θεόφιλο: «Nulli sacrificandi tribuatur potestas, nemo templa circumeat, nemo delubra suspiciat. Interclusos sibi nostrae legis obstaculo profanes aditus recognoscant adeo, ut, si qui vel de diis aliquid contra vetitum sacrisque molietur, nullis exuendum se indulgentiis recognoscat» («Κανείς δεν επιτρέπεται να θυσιάζει, να περιφέρεται στους Ναούς ή ν’ αποδίδει εκεί τιμές. Όλοι ν’ αποδεχθούν ότι ο νόμος μας τους απαγορεύει την άνομο είσοδό τους στους Ναούς, ώστε αν κάποιος πράξει κάτι σχετικό με θεούς ή τελετές, παραβαίνοντας την απαγόρευση αυτή, δεν θα αποφύγει την τιμωρία, ούτε θα τύχει ελέους από τις αρχές», «Θεοδοσιανός Κώδιξ», 16. 10. 11). Στην Καρχηδόνα, βεβηλώνεται και σφραγίζεται με αυτοκρατορική διαταγή τα Ιερό της Θεάς Κελαιστίδος, για ν’ ανοίξει αργότερα ως χριστιανική εκκλησία μετά από μετατροπές. Στην Αλεξάνδρεια, μετά από μεγάλες καταστροφές Ναών, βωμών και αγαλμάτων, οι ελάχιστοι Εθνικοί εξεγείρονται με επικεφαλής τον Νεοπλατωνικό φιλόσοφο Ολύμπιο και κλείνονται στο Ιερό του Θεού Σεράπιδος. Οι χριστιανοί, καθοδηγούμενοι υπό του επισκόπου Αλεξανδρείας Θεοφίλου και με επικεφαλής τους τον αιμοδιψή μοναχό Σενούθιο, ο οποίος επί χρόνια περιπολούσε σε όλη την Βόρειο Αφρική με τους συμμορίτες του και λήστευε τα σπίτια των Εθνικών σκοτώνοντας τους ιδιοκτήτες τους,, το καταλαμβάνουν με δόλο, το ισοπεδώνουν και πυρπολούν την ονομαστή Βιβλιοθήκη του που φιλοξενούσε τμήμα της θρυλικής συλλογής της Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας. Τα ιερά σκεύη του Σεραπείου διαπομπεύονται στους δρόμους της Αλεξανδρείας. Ο Peter Brown («Ο Κόσμος Της Ύστερης Αρχαιότητος») γράφει χαρακτηριστικά, για την συγκεκριμένη περίοδο, τα εξής: «Οι Εθνικοί, κτυπημένοι από αυτό το ξαφνικό κύμα τρομοκρατίας, έβλεπαν να φθάνει το τέλος του κόσμου. Αν είμαστε ζωντανοί, έγραφε κάποιος, τότε η ίδια η ζωή έχει νεκρωθεί..»

392 Νέος μεγάλος διωγμός κατά των Εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Σβήνουν τα Μυστήρια της Σαμοθράκης μετά από κατασφαγή των ιερέων και όλων των θρησκευτών από απόσπασμα «διωγμιτών» που αποβιβάσθηκε στο νησί. Καταστροφή του Μαντείου του Άμμωνος Διός στην Άφυτο της Χαλκιδικής. Στις αίθουσες των δικαστηρίων «κυλούν ρυάκια αίματος», όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Λιβάνιος. Στην Κύπρο, ο εβραϊκής καταγωγής επίσκοπος («Άγιος» και αυτός !) Επιφάνειος και ο «Άγιος» Τύχων εκχριστιανίζουν μαζικά και με την απειλή του φασγάνου και της πυράς χιλιάδες Εθνικούς και καταστρέφουν όλα τα Ιερά της νήσου. Παύουν οριστικά τα κυπριακά Μυστήρια της Αφροδίτης. Το σχετικό διάταγμα του Θεοδοσίου δηλώνει κυνικά: «όποιος δεν υπακούσει στον πατέρα Επιφάνειο δεν έχει θέση πάνω στο νησί». Στις μεσανατολικές πόλεις Πέτρα, Αερόπολη, Ράφια, Γάζα και Βααλβέκ (Ηλιόπολη) ξεσπούν απελπισμένες εξεγέρσεις των Εθνικών κατά των διωγμητών, των χριστιανών οχλοκρατών και των μοναχών ροπαλοφόρων. Στην πόλη Σούφες της Β. Αφρικής, 60 χριστιανοί πληρώνουν με τη ζωή τους την προσπάθειά τους να γκρεμίσουν το εκεί άγαλμα του Ηρακλέους. Στη Γαλατία σφάζονται όλοι οι ιερείς και κατάσχονται οι περιουσίες όλων των Εθνικών Ναών που στη συνέχεια πυρπολούνται κι εκθεμελιώνονται. Στις 22 Αυγούστου ανακηρύσσεται αυτοκράτωρ της Δύσεως στο Λούγδουνο από τους Εθνικούς, ο ρήτωρ Φλάβιος Ευγένιος που αποκηρύσσει το βάπτισμά του κι επιστρέφει στην Εθνική λατρεία. Απαντώντας στο πραξικόπημα των Εθνικών της Δύσεως, οι Θεοδόσιος, Αρκάδιος και Ονώριος εκδίδουν, στις 8 Νοεμβρίου, ένα ακόμη έδικτο («Προς Ρουφίνο, Έπαρχο Πραιτωρίου Ανατολής») με το οποίο επιδιώκεται να κτυπηθούν οι τελευταίοι ενεργοί Ρωμαίοι και Έλληνες Εθνικοί της Ανατολικής τουλάχιστον Αυτοκρατορίας, καθώς απαγορεύονται οι θυσίες, οι σπονδές, τα θυμιάματα, τα αναθήματα, η μαντική και κάθε άλλη μορφή της Εθνικής Λατρείας (που αποκαλείται «ειδωλολατρική δεισιδαιμονία») και καθιερώνεται η εφεξής κατάσχεση των περιουσιών των κατά κανόνα ευπόρων θυμάτων της χριστιανικής μισαλλοδοξίας, η οποία θ’ αποτελέσει βασική πηγή περαιτέρω πλουτισμού της Εκκλησίας στην οποία κατέληγαν οι κατασχεθείσες περιουσίες μέσω του αυτοκρατορικού ταμείου: «Κανείς απολύτως, ασχέτως της κοινωνικής τάξεως που προέρχεται ή της ιεραρχικής βαθμίδος που κατέχει, ασχέτως αν κατέχει κάποιο αξίωμα ή έχει αποσυρθεί από αυτό, ασχέτως αν είναι ισχυρός λόγω της καταγωγής του ή ταπεινός ως προς την γενεά του, ασχέτως της οικονομικής του καταστάσεως και της νομικής του υποστάσεως, σε κανέναν τόπο και σε καμμία πόλη, δεν επιτρέπεται να θυσιάσει σε άψυχα αγάλματα. Ούτε και θα τιμήσει, διαπράττοντας κρυφίως στην οικία του αυτή την κακουργία, με πυρά τους Θεούς Λάρητες, με σπονδή οίνου την Θεά Τύχη ή με αρώματα τους Θεούς Πενάτες. Ούτε θα τους ανάψει λυχνάρια, ούτε θα τους κάψει λιβάνι, ούτε θ’ αναρτήσει προς τιμήν τους στεφάνους. Αν τολμήσει κανείς να κάνει άνομο θυσία και να συμβουλευθεί τα σπλάχνα του σφαγίου, προτρέπονται άπαντες να τον καταγγείλουν δημοσίως, όπως είθισται να γίνεται και με τους ενόχους εσχάτης προδοσίας, ώστε να τιμωρηθεί με την πρέπουσα σκληρή τιμωρία, παρ’ όλο που δεν έχει διαπράξει τίποτε ενάντιο ή σχετικό με την ασφάλεια του αυτοκράτορος. Διότι είναι από μόνο του κακούργημα το να θέλει κάποιος να παραβιάσει τους νόμους της φύσεως και να διερευνήσει απαγορευμένα ζητήματα, ν’ ανακαλύψει κρυμμένα μυστικά, ν’ αποτολμήσει απαράδεκτες ενέργειες, να επιδιώξει να μάθει πώς θα εξελιχθεί ο βίος κάποιου άλλου ή να προβλέψει τον θάνατο ενός τρίτου προσώπου. Και αν κανείς αποδώσει τιμές, ανάπτοντας εμπρός από αυτά λιβάνι, σε φθαρτά αγάλματα κατασκευασμένα από ανθρώπινο χέρι, και αν κατά τρόπο γελοίο νοιώσει σέβας για τα ομοιώματα που ο ίδιος έχει κατασκευάσει, ή αν τυλίξει με γιρλάντες κάποιο δένδρο ή αν υψώσει βωμό με υλικά που ο ίδιος έχει σηκώσει από την γή, ή αν προσπαθήσει να τιμήσει αγάλματα αφιερωμένα στην ματαιότητα με αναθήματα, έστω και ταπεινά αφού και τέτοια ακόμη αποτελούν προσβολή κατά της θρησκείας μας, θα τιμωρηθεί με κατάσχεση της οικίας ή του οικοπέδου στο οποίο απεδείχθη ότι τιμήθηκε η ειδωλολατρική δεισιδαιμονία… » («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 12)

393 Ο αυτοκράτωρ Ευγένιος φθάνει στην Ιταλία, όπου ο διανοούμενος στρατηγός Βίριος Νικόμαχος Φλαβιανός ξαναστήνει τον Βωμό της Νίκης στην αίθουσα της Συγκλήτου κι επαναφέρει τη λατρεία των παραδοσιακών Θεών. Στην Ανατολή, ο Θεοδόσιος καταργεί τα Πύθια, τα Άκτια και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δήωση της Ολυμπίας και ισοπέδωση όλων των βωμών της.


394 Πλήρης παλινόρθωση του ρωμαϊκού Εθνισμού στη Δυτική Αυτοκρατορία. Ο Φλαβιανός, με το αξίωμα του υπάτου Ρώμης και υποστηριζόμενος ψυχικά από την ευσεβή σύζυγό του, αναβιώνει όλες τις καταργηθείσες από τους χριστιανούς λατρείες. Στην Όστια επανανοίγει το Ιερό του Ηρακλέους. Στις 27 Μαρτίου, 1 Απριλίου και 28 Απριλίου έως 3 Μαϊου οι Ρωμαίοι ξαναεορτάζουν με μεγαλοπρέπεια την Εορτή της Κυβέλης, την Εορτή της Βήνους Βερτικόρντια, τα Μεγαλήσια και τα Φλοράλια. Κατά χιλιάδες οι χριστιανοί επιστρέφουν στην Εθνική Θρησκεία φοβούμενοι το οριστικό τέλος του Χριστιανισμού. Στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου συγκρούονται οι στρατοί των Εθνικών (υπό τον Φλαβιανό) και των χριστιανών (υπό τον αυτοκράτορα της Ανατολής Θεοδόσιο) στην κοιλάδα του ποταμού Φρίγδου. Οι κατά πολύ ολιγώτεροι Εθνικοί ηττώνται και κατασφάζονται. Ο αυτοκράτωρ Ευγένιος συλλαμβάνεται, βασανίζεται, αποκεφαλίζεται και το κεφάλι του περιφέρεται πάνω σε παλούκι σε ολόκληρη την Δυτική Αυτοκρατορία για παραδειγματισμό. Ο Φλαβιανός αυτοκτονεί για να μην πέσει στα χέρια των χριστιανών.


395 Οι αυτοκράτορες Αρκάδιος και Ονώριος απαγορεύουν ακόμα και την είσοδο στους Εθνικούς Ναούς («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 13), ενώ με τα έδικτα της 22ας Ιουλίου και 7ης Αυγούστου, κηρύσσουν νέους διωγμούς κατά των Εθνικών. Το ίδιο έτος, ο ευνούχος πρωθυπουργός του αυτοκράτορος Αρκαδίου Ρουφίνος κατευθύνει τις ορδές τών, υπό τον Αλάριχο, χριστιανών πλέον Γότθων προς τον ελλαδικό χώρο. Ακολουθούμενοι από πλήθη φανατισμένων μοναχών, οι Γότθοι του Αλαρίχου (ο οποίος είχε πολεμήσει με τον Θεοδόσιο κατά των Εθνικών του Φλαβιανού) κατασφάζουν αμέτρητους Εθνικούς Έλληνες και καταστρέφουν πόλεις και Ιερά στο Δίον, τη Θεσσαλία, τους Δελφούς, τη Βοιωτία, την Αττική, τα Μέγαρα, την Κόρινθο, τη Φενεό, το Άργος, τη Νεμέα, τη Λυκόσουρα, τη Σπάρτη, τη Μεσσήνη, τη Φιγαλεία, την Ολυμπία. Στην Ελευσίνα πυρπολείται το εκεί πανάρχαιο Ιερό και θανατώνονται στην πυρά ο Θεσπιεύς Ιεροφάντης Ιλάριος και όλοι οι ιερείς των Μυστηρίων τα οποία είχαν αναβιώσει από τους Μιθραϊστές λίγο μετά τον θάνατο του Νεστορίου. Την ίδια εποχή περίπου, το βεβηλωθέν Ιερό της Θεάς Κελαιστίδος αρχίζει να επαναλειτουργεί ως χριστιανική εκκλησία έως το έτος 421 που οι χριστιανοί θα το πυρπολήσουν επειδή οι θρησκευτές μέσα από την χριστιανική λατρεία τιμούσαν και την Θεά. Στο έργο του «Paraenesis», ο Ισπανός επίσκοπος Βαρκελώνης Πασιανός (Pacianus) δυσανασχετεί, με πολύ γλαφυρό μάλιστα τρόπο («Me Miserum ! Quid ego facinoris admisi !»), για το γεγονός ότι παρά τους διωγμούς, εξακολουθούν να υπάρχουν στην περιοχή του ενεργοί Εθνικοί που τιμούν τους «ειδωλολατρικούς» Θεούς, πράξη η οποία, κατά το μισαλλόδοξο μυαλό του, είναι στον ίδιο βαθμό… «εγκληματική» με την ανθρωποκτονία !

396 Νόμος της 23ης Μαρτίου, απαγορεύει σε ολόκληρη την Ανατολική Αυτοκρατορία ακόμη και την απλή παρατήρηση «ειδωλολατρικών» τελετών. Στις 7 Δεκεμβρίου, οι αυτοκράτορες Αρκάδιος και Ονώριος, εκδίδουν έδικτο («Προς Καισάριο, Έπαρχο Πραιτωρίου») με το οποίο η Εθνική Λατρεία εξισούται με προδοσία κατά του Κράτους. Οι Εθνικοί ιερείς στερούνται όλων των προνομίων τους και τους απαγορεύεται η περαιτέρω άσκηση των καθηκόντων τους: «Privilegia si qua concessa sunt antiquo iure sacerdotibus, ministris, praefectis, hierofantis sacrorum sive quolibet alio nomine nuncupantur, penitus aboleantur nev gratulentur se privilegio esse munitos, quorum professio per legem cognoscitur esse damnata» («Εάν με παλαιούς νόμους είχαν δοθεί προνόμια σε ιερουργούς, μινίστρους, πρεφέκτους ή ιεροφάντες των παλαιών Μυστηρίων, γνωστούς με τα πιο πάνω ονόματα ή με άλλα, τα προνόμια αυτά θα καταργηθούν πλήρως. Τα πρόσωπα αυτά δεν θα μπορούν να συγκαταλέγονται μεταξύ των τυχερών που προστατεύουμε με προνόμια, αυτή η ίδια η ιδιότης τους άλλωστε καταδικάζεται ήδη υπό του νόμου», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16, 10, 14).

397 Νέος νόμος του Αρκαδίου απαιτεί την ισοπέδωση όλων των Εθνικών Ναών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας που τυχόν στέκουν ακόμη όρθιοι.

398 Η Τετάρτη Σύνοδος της Καρθαγένης απαγορεύει ακόμη και στους επισκόπους την ανάγνωση των βιβλίων των Εθνικών. Ο («Άγιος») επίσκοπος Γάζης Πορφύριος κλείνει τους περισσότερους Εθνικούς Ναούς της πόλεώς του. Σε Δύση και Ανατολή αμέτρητα φιλοσοφικά και επιστημονικά βιβλία του προχριστιανικού κόσμου εξαφανίζονται στην πυρά. Ο εκχριστιανισμένος Βάνδαλος στρατηγός Στηλίχων πρωτοστατεί σε καταστροφές Εθνικών Ιερών και σφαγές ιερέων και θρησκευτών. Με διάταγμα του Αρκαδίου εξουσιοδοτούνται οι τοπικές αρχές να ξυλοκοπούν τους φανατικούς μοναχούς που συνηθίζουν να επιτίθενται, ν’αποσπούν από τα χέρια των στρατιωτών και να λυντσάρουν τους συλλαμβανόμενους Εθνικούς. Ο «Άγιος» Αυγουστίνος εντείνει τις προσηλυτιστικές προσπάθειες των ανθρώπων του, καθώς η πλειοψηφία των αρχόντων της Καρχηδόνος δείχνει να εμμένει στην αρχαία Θρησκεία και τα αγάλματα των Θεών ακόμη στέκουν στο Φόρουμ της πόλεως και δέχονται τιμές. Όπως γίνεται φανερό από μία μεταγενεστέρα επιστολή του Αυγουστίνου («Contra Epistolam Parmeniani» 1, 9, 15), συμμορίες χριστιανών καταστρέφουν συστηματικώς Ιερά, βωμούς και αγάλματα και οι «διωγμίτες» στρατιώτες διαλύουν κάθε απόπειρα τελέσεως θυσιών. Αντίθετα από την αγαθότατη αγιογραφία που του έχουν κατασκευάσει οι νικητές που γράφουν όπως αυτοί θέλουν την Ιστορία, ο συγκεκριμένος άνθρωπος υπήρξε ένας φανατικός και βίαιος προσηλυτιστής, ο πρώτος μάλιστα που θεωρητικοποίησε τον εξαναγκαστικό προσηλυτισμό («cogite intrare») και ζήτησε την βιαία πάταξη των αιρέσεων του Χριστιανισμού.

399 Oι αυτοκράτορες Αρκάδιος και Ονώριος, για να θέσουν όρια στην χριστιανική υστερία καταστροφής κάθε πολιτισμικού στοιχείου των Εθνικών, εκδίδουν τον Ιανουάριο ένα ακόμη έδικτο που θ’ ακολουθηθεί από νεώτερο τον Φεβρουάριο στην Ραβέννα («Προς Μακρόβιο και Προκλιανό, Βικάριο»), με το οποίο ανανεώνεται η απαγόρευση των θυσιών, αλλά και ανακαλούνται όσες προηγούμενες διαταγές πρόσταζαν την καταστροφή του «ειδωλολατρικού» διακόσμου των διαφόρων δημοσίων κτιρίων: «τυχόν τέτοια δικαιολογητικά έγγραφα πρέπει ν’ αποσπασθούν από τα χέρια των καταστροφέων και να μας επιστραφούν» («Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 3). Με το πρώτο έδικτο («Προς Μακρόβιο, Βικάριο Ισπανίας και Προκλιανό, Βικάριο των Πέντε Επαρχιών») απλώς επιτρέπεται να μείνουν άθικτα τα ελάχιστα πια «ειδωλολατρικά» διακοσμητικά στοιχεία που ακόμα κοσμούαν κάποια δημόσια κτίρια στην Δύση, και έως τότε θεωρούντο «κατοικίες των δαιμόνων» από τους χριστιανούς που τα έσπαγαν ή χάρασσαν παντού επάνω τους το «χριστόγραμμα» ή τον σταυρό: «Sicut sacrificia prohibemus, ita volumes publicorum operum ornamenta servari» («Όπως ακριβώς απαγορεύσαμε τις θυσίες, έτσι επιθυμούμε να διατηρηθούν τα διακοσμητικά στοιχεία των δημοσίων κτιρίων», «Θεοδοσιανός Κώδιξ, 16, 10, 15»). Άλλα δύο έδικτα που εκδίδουν οι ίδιοι στην Πάδουα, στις 20 του μηνός Αυγούστου και στην Πατάβια, στις 13 του μηνός Σεπτεμβρίου («Προς Απολλόδωρο, Ανθύπατο Αφρικής», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 17 και «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 4), επιτρέπουν τις εορτές και τις συγκεντρώσεις δίχως όμως να έχουν αυτές θρησκευτική σημασία και οπωσδήποτε δίχως να συμπεριλαμβάνουν τελετές, θυσίες και επικλήσεις στους Θεούς («…ullo sacrificio atque ulla superstitione…»): «αποφασίζουμε ότι σύμφωνα με τα αρχαία έθιμα θα εξακολουθήσουν να παρέχονται διασκεδάσεις στον λαό, χωρίς όμως θυσίες ή άλλες πράξεις της καταραμένης δεισιδαιμονίας και θα επιτρέπεται στον λαό να παρευρίσκεται σε εορταστικά συμπόσια όποτε το επιθυμεί». Με ένα ακόμη έδικτο που εξεδόθη επίσης στις 20 Αυγούστου («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 18) προς τον Απολλόδωρο, ανανεώνεται η απαγόρευση των θυσιών και διατάσσεται η αφαίρεση όλων των «ειδώλων» από τους Ναούς για να σταματήσει έτσι η κάθε είδους απόδοση τιμών προς αυτά: «…depositis sub officio idolis disceptatione habita, quibus etiam nunc patuerit cultum vanae superstitionis inpendi» («… τα είδωλα να αφαιρεθούν από τους Ναούς υπό την επίβλεψη του διοικητικού προσωπικού, καθώς η έρευνά μας έχει αποδείξει ότι ακόμη και τώρα λατρεύεται με την βοήθεια αυτών των ειδώλων η άθλια δεισιδαιμονία»). Στην Ανατολή όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς η παντοδύναμη πλέον Εκκλησία πιέζει για αυτοκρατορική κάλυψη των εγκλημάτων της κατά του Εθνισμού. Στη Βόρειο Αφρική οι διωγμήτες Ιόβιος και Γαυδέντιος κτυπούν όλα τα αστικά κέντρα των Εθνικών, καταστρέφουν τους Ναούς, καίνε τις βιβλιοθήκες και θανατώνουν τους ιερείς. Οι ίδιοι ως άνω αυτοκράτορες, εκδίδουν στις 10 Ιουλίου ένα άλλο έδικτο («Προς Ευτυχιανό, Έπαρχο του Πραιτωρίου Ανατολής») το οποίο αναρτάται στην Δαμασκό και διατάσσει την εξαφάνιση από προσώπου γής, όλων των Ναών των Εθνικών: «Si qua in agris templa sunt, sine turba ac tumultu diruantur. His enim deiectis atque sublatis omnis superstitioni materia consumetur» («Εάν υπάρχουν ακόμη Ναοί σε επαρχιακές περιοχές να καταστραφούν χωρίς φασαρία ή οχλαγωγία. Γιατί μόνον όταν θα έχουν γκρεμισθεί και εξαλειφθεί από προσώπου γής, θα έχει καταστραφεί η υλική βάση επάνω στην οποία στηρίζεται η δεισιδαιμονία», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16, 10, 16)

400 Ο επίσκοπος της Ρεμεσιάνα Δακίας (Remesiana) Νικήτας («άγιος» και αυτός !) καταστρέφει το θρακικό Μαντείο του Θεού Διονύσου των Βεσσών ή Βησσών και εκχριστιανίζει με την βία ολόκληρη την γύρω περιοχή

401 Ο («άγιος») επίσκοπος Πορφύριος. οργανώνει μαζικά λυντσαρίσματα Εθνικών και καταστρέφει με τη βοήθεια του φανατισμένου όχλου τους οκτώ εν ενεργεία Ναούς της Γάζης. Ο χριστιανικός όχλος της Καρχηδόνος λυντσάρει Εθνικούς και καταστρέφει Ναούς και αγάλματα. Στις 16 Ιουνίου του 401, ο «άγιος» Αυγουστίνος, αγάλλεται ανοικτά σε κήρυγμά του (24. 6), για την πράξη των χριστιανών οχλοκρατών της Καρχηδόνος, που είχαν προβεί σε βανδαλισμό ενάντια σε ένα άγαλμα του Θεού Ηρακλέους (Chuvin, σελ. 74), ενώ οι ανυπόμονοι «άγιοι πατέρες» της 5ης Αφρικανικής Συνόδου, η οποία συνέρχεται την ίδια ημέρα στην ίδια πόλη, εκτός του ότι εκδίδουν κανόνες με τους οποίους αφορίζονται ακόμα και μετά θάνατον όλοι όσοι δημιουργούν συγγένειες με Εθνικούς ή δεν αποκληρώνουν τους ήδη συγγενείς τους που παραμένουν Εθνικοί, καθώς τίθεται απαγόρευση ακόμα και για την απλή συμμετοχή σε εορταστικά γεύματα και χορούς των Εθνικών, παροτρύνουν επιπροσθέτως την αυτοκρατορική εξουσία να σαρώσει εδώ και τώρα, «από άκρου σε άκρο της Αφρικής», τα ελάχιστα έσχατα Ιερά της Εθνικής λατρείας που παραμένουν ακόμα άθικτα από την επέλαση των χριστιανών και να απαγορεύσει τις λατρευτικές πράξεις που εξακολουθούν να τελούνται σε ιερά μέρη, που τώρα όμως έχουν καταληφθεί από τον Χριστιανισμό και σε ημερομηνίες που έχουν «επικαλύψει» αρχαίες εορτές (φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης, όπως λέει ο απλός λαός): «υπάρχουν και άλλα αιτήματα προς τους ευσεβέστατους αυτοκράτορες, όπως το να διατάξουν την πλήρη καταστροφή από άκρου σε άκρο της Αφρικής όλων των ειδώλων που απομένουν, διότι σε αρκετές παράκτιες περιοχές και διάφορα κτήματα της υπαίθρου ανθεί η αθλιότητα αυτής της πλάνης και να κανονίσουν επίσης την καταστροφή τόσο των ίδιων των αγαλμάτων όσο και των άγνωστων Ναών που έχουν ανεγερθεί σε αγροτικές ή απομονωμένες περιοχές. Και πρέπει να ζητηθεί επίσης, όπου γίνονται εξαιτίας της παγανιστικής πλάνης διάφορες θρησκευτικές εκδηλώσεις που δεν επιτρέπονται από τους νόμους και πιέζονται οι χριστιανοί να συμμετάσχουν σε αυτές… να επιβληθεί η πλήρης απαγόρευση και εκδίωξή τους από πόλεις και κτήματα και να επιβληθούν αυστηρές ποινές, καθώς αυτοί (οι Εθνικοί) επιμένουν σε κάποιες πόλεις αμετανόητα να εορτάζουν ακριβώς στις ημέρες που τιμούμε τους πιο ευλογημένους μάρτυρές μας, ακόμα και κοντά στις ίδιες τις εκκλησίες μας» (58 – 60, όπως παρατίθενται στους Macmullen – Lane, «Paganism ans Christianity, 100 - 425 C. E. : A Source Book», σελ. 287 - 288).

405 Το έτος αυτό, ο τρομερός Ιωάννης «Χρυσόστομος» (ο μισέλληνας που ευθέως αποκαλεί την Ελληνική Φιλοσοφία «ελληνική μωρία», «έξωθεν άνοια» και «μητέρα των κακών» στην 1η «Ομιλία» του «Εις Α προς Κορινθίους»), έχει ακόμα την ισχύ να στέλνει, παρ’ όλο που είναι πλέον εξόριστος στην Αρμενία, τις ορδές των ροπαλοφόρων συμμοριτών μοναχών να σαρώσουν τα «είδωλα», δηλαδή τους Ναούς, τα αγάλματα και τους βωμούς της Παλαιστίνης και της Συρίας: «τους μεν ουν υπολειφθέντας των δαιμόνων σηκούς τούτον τον τρόπον εκ βάθρων ανέσπασεν», αγάλλεται ο όμοιός του Θεοδώρητος Κύρου («όταν έμαθε -ο Ιωάννης- ότι η Φοινίκη επέμενε ακόμα στις τελετές υπέρ των δαιμόνων, μάζεψε ασκητές που καίγονταν από θείο ζήλο και αφού τους εφοδίασε με βασιλικούς νόμους, τους έστειλε ενάντια στους ναούς, τα δε χρήματα για τους κατεδαφιστές και τους εποπτεύοντες δεν τα άντλησε από τα βασιλικά ταμεία, αλλά έπεισε πιστές πλούσιες γυναίκες να τα δώσουν με φιλοτιμία... έτσι λοιπόν εκ θεμελίων κατέστρεψε τους σηκούς των δαιμόνων που ακόμα έστεκαν όρθιοι», «Εκκλησιαστική Ιστορία» 5). Όπως γράφει ο Chuvin (σελ. 75), ο φανατικός αυτός θεοκράτης «ενθαρρύνει από τον τόπο της εξορίας του στην Αρμενία, τις συμμορίες των μοναχών που λεηλατούσαν τα Εθνικά Ιερά στην Φοινίκη» και «όταν οι χωρικοί της Φοινίκης σκοτώνουν ή βγάζουν εκτός μάχης τους φανατισμένους ζηλωτές, ο Ιωάννης παρακινεί όσους παραμένουν γεροί να συνεχίσουν όπως οι καπετάνιοι στην καταιγίδα… τους προσφέρει δε κάθε υλική βοήθεια… και πληρώνει τους επιστάτες και τους εργάτες των κατεδαφίσεων των Ιερών». Εντυπωσιακό είναι εδώ, ότι ο «Χρυσόστομος» μπορεί να δρα δυναμικά και ανενόχλητος «από τον τόπο της εξορίας του» όπως τονίζει πολύ ορθώς ο Chuvin, πράγμα που αποδεικνύεται άλλωστε και από την αλληλογραφία του παντοδύναμου εκείνου θεοκράτη (Επιστολές 123 και 126): «...διότι ούτε τώρα σας έχει λείψει τίποτε, αφού ζήτησα να έχετε στην διάθεσή σας την ίδια αφθονία αγαθών, σε ενδύματα, υποδήματα και τροφή για όλους τους αδελφούς, αν και εμείς βρισκόμαστε σε τέτοια θλίψη και είμαστε υποχρεωμένοι να διαβιούμε στην ερημιά εδώ στην Κουκουσό...» και «...πληροφορηθήκαμε ότι προέκυψαν πάλι στην Φοινίκη τα κακά και αυξήθηκε η μανία των Ελλήνων και πολλοί από τους μοναχούς είτε τραυματίσθηκαν είτε έχασαν την ζωή τους... το να σταθείτε συνεπώς με γενναιότητα απέναντι στον μαινόμενο διάβολο και να του στερήσετε τους ανθρώπους που έχουν στρατευθεί στην υπηρεσία του και άλλους να εμποδίσετε να πέσουν στα χέρια του, είναι πράξη άνδρα γενναίου, νηφάλιας ψυχής, έργο υψηλής και σπουδαίας διάνοιας σαν την δική σας, έργο άξιο μυρίων στεφανιών και βραβείων από τον Θεό, είναι αποστολικό κατόρθωμα». Είναι πασιφανές λοιπόν, ότι αυτή η παντοδυναμία του πρώην πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τον οποίο υποστήριζαν άλλωστε και οι συνάδελφοί του της Δύσης, ήταν που θα υποχρεώσει τους προσωπικούς και εκκλησιαστικούς εχθρούς του, για να τον εξουδετερώσουν, να τον εκτοπίσουν για δεύτερη φορά το καλοκαίρι του 407 προς μία απομακρυσμένη περιοχή του Καυκάσου, επιτηρούμενο σε συνεχή βάση από 2 στρατιώτες φρουρούς.

406 Ο οπαδός του ειδωλοφάγου «άγιου» Μαρτίνου Μαυρίλιος (Maurilius, 336 – 426) παλαιός ερημίτης και μέλλων (από το 407) επίσκοπος Αγγέρης (Angers, ρωμαϊστί Andegavum, «άγιος» βεβαίως και αυτός και μάλιστα με… αναστάσεις νεκρών και θεραπείες κατάκοιτων και τυφλών στο μακρύ αγιογραφικό ενεργητικό του !), αφανίζει Εθνικά Ιερά και ιερά δάση (Turcan Robert, «Cults of the Roman Empire», Oxford, 1996, σελ. 326) μαζί με τους ιερείς και τους θρησκευτές, ενώ οι αγιογράφοι του θα κάνουν λόγο για… «θαυματουργό» (φυσικά!) τιμωρία των «ειδωλολατρών»… με «φωτιές που έπεσαν από τον… ουρανό». Ο Ιωάννης «Χρυσόστομος» παρουσιάζεται και το έτος αυτό να συγκεντρώνει χρήματα από θεομανείς προσήλυτες για τις εργασίες διάλυσης των Εθνικών Ναών, καθώς επίσης και να... κονιορτοποιεί ή πυρπολεί με προσευχή, δηλαδή (σε μετάφραση για φυσιολογικούς ανθρώπους) να διατάσσει την εκθεμελίωση ή πυρπόληση του ανακατασκευασμένου (μετά από την καταστροφή τού έτους 262 από τους Ερούλους) θαυμαστού Ναού της Θεάς Εφεσίας Αρτέμιδος. Τα γεγονότα υπολογίζεται πάντως, ότι έλαβαν χώρα πέντε έτη νωρίτερα, το έτος 401 (Κούτουλας, σελ. 23). Στην Σαλαμίνα της Κύπρου ο (επίσης «άγιος») Ευτύχιος συνεχίζει τις καταστροφές των Εθνικών Ιερών και τις θηριωδίες ενάντια σε όσους Εθνικούς αρνούνται να βαπτισθούν.

[tanipteros]

407 Νέος νόμος ανανεώνει την ποινικοποίηση κάθε μη χριστιανικής τελετής. Το ίδιο έτος, εκδίδεται στην Ρώμη κοινό έδικτο των Αρκαδίου, Ονωρίου και Θεοδοσίου, με το οποίο διώκονται όλοι οι αιρετικοί «Πρισκιλλιανοί» και στερούνται του δικαιώματος της ιδιοκτησίας και δικαιοπραξίας. Οι ιδιοκτήτες των τόπων συναθροίσεών τους τιμωρούνται με δήμευση των περιουσιών τους και οι οργανωτές των συναθροίσεων με εξορία ή καταναγκαστική εργασία σε ορυχεία («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 5. 40)

408 Ένα ακόμη αυτοκρατορικό έδικτο εκδοθέν στην Ρώμη, επιτρέπει στην Εκκλησία να κατάσχει τις περιουσίες και τα ακίνητα των «Πρισκιλλιανών» («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 5. 43). Στις 15 Νοεμβρίου, οι Αρκάδιος, Ονώριος και Θεοδόσιος εκδίδουν στην Ρώμη ένα ακόμη έδικτο («Προς Κούρτιο, Έπαρχο Πραιτωρίου της Ανατολής»), με το οποίο διατάσσεται η καταστροφή όλων των αγαλμάτων και βωμών: «Simulacra, si qua etiamnunc in temples fanisque consistunt et quae alicubi ritum vel acceperunt vel accipiunt paganorum, suis sedibus evellantur, cum hoc repetita sciamus saepius sanctione decretum. Aedificia ipsa templorum, quac in civitatibus vel oppidis vel extra oppida sunt, ad usum publicum vindicentur, arae locis omnibus destruantur…» («Εάν κάποια αγάλματα βρίσκονται ακόμη μέσα στους Ναούς και τα Ιερά και έχουν δεχθεί ή δέχονται ακόμη την λατρεία των ειδωλολατρών, όπου κι αν συμβαίνει αυτό, θα ξεριζωθούν εκ θεμελίων, αναγνωρίζοντας ότι αυτό έχει διαταχθεί κατ’ επανάληψη και πολύ συχνά. Τα ίδια τα κτίρια των Ναών που βρίσκονται μέσα σε πόλεις ή κωμοπόλεις, ή έξω από αυτές, θα παραδοθούν σε δημόσια χρήση και θα καταστραφούν οι ανά τόπους βωμοί…», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 19). Ο Στηλίχων ληστεύει στη Ρώμη τον χρυσό του Ναού του Καπιτωλίου Διός. Νέοι διωγμοί και καταστροφές Βιβλιοθηκών μεθοδεύονται υπό την άμεση εποπτεία των ανά τόπους επισκόπων, ενώ οι δικαστές που φαίνονται επιεικείς προς τους «ειδωλολάτρες» μετατρέπονται αυτομάτως σε κατηγορούμενους. Στην πόλη Καλάμα της σημερινής Αλγερίας, η σκληρότητα των διωγμών προκαλεί μεγάλη εξέγερση του πληθυσμού με πυρπολήσεις εκκλησιών η οποία όμως πνίγεται στο αίμα υπό την εποπτεία του «Αγίου» Αυγουστίνου.

409 Ο κατ’ ουσία πολιορκών την ακέφαλη Ρώμη Αλάριχος, προσποιούμενος ότι εναντιώνεται στον απόντα αυτοκράτορα Ονώριο, στέφει νέο αυτοκράτορα Ρώμης τον Εθνικό (αποστάτη Αρειανό χριστιανό) Άτταλο και παρασύρει τους ελάχιστους ευγενείς της Ρώμης που είχαν παραμείνει πιστοί στα πάτρια να εκδηλώσουν δημοσίως τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, πλαισιώνοντας τον Άτταλο στα διάφορα αξιώματα. (Dill, σελ. 28 – 55 και Boyd, σελ. 31). Μετά από λίγους μήνες, ο Άτταλος, που έχει επαναφέρει στον δημόσιο βίο όλα τα τυπικά της πολιτειακής πλευράς της Εθνικής Λατρείας, καθαιρείται και διώκονται όλοι οι αξιωματούχοι Εθνικοί. Η Ρωμαϊκή Εθνική Θρησκεία περνά έκτοτε οριστικώς στην παρανομία. Επαναλαμβάνεται η επί ποινή θανάτου απαγόρευση όλων των μαντικών πρακτικών και της Αστρολογίας.

410 Ο αυτοκράτωρ Ονώριος κηρύσσει νέο διωγμό κατά των Εθνικών. Στο σχετικό διάταγμά του αναφέρει: «Ας μάθουν λοιπόν όλοι αυτοί που δρούν ενάντια στους αγίους νόμους ότι η εμμονή τους στην αιρετική δεισιδαιμονία, τού να ασκούν λατρεία σε απόμακρα μαντεία, τιμωρείται με εξορία ή αίμα, ώστε να μην ξανατολμήσουν να συγκεντρωθούν σε τέτοια μέρη για τις εγκληματικές τους δραστηριότητες”. Σε συνέχεια των προηγούμενων νόμων των ετών 371 και 385, καλούνται τώρα όλοι οι μαθηματικοί («mathematici») να αποφασίσουν ανάμεσα σε διαρκή εξορία ή σε παραδοχή των «αμαρτιών» τους και άμεσο εκχριστιανισμό («Θεοδοσιανός Κώδιξ», 9. 16. 12). Στις 24 Αυγούστου, ο Αλάριχος καταλαμβάνει την Ρώμη μετά από προδοσία των χριστιανών που άνοιξαν τα μεσάνυχτα την Σαλαριανή Πύλη των τειχών και επί τρείς ημέρες λεηλατεί τους θησαυρούς της, καταστρέφει τα έργα τέχνης και τα βιβλία των Εθνικών και κατασφάζει επιλεκτικά τους μη χριστιανούς κατοίκους της «Αιωνίας Πόλεως» (John H. Carlson, «Scroll Of Oplontis», τεύχος 2: 2, 1990). Οι διαταγές του βαρβάρου είναι να μην πειραχθούν οι εκκηλσίες των χριστιανών. Το χάλκινο άγαλμα της Θεάς Βίρτους (Ανδρείας) καταστρέφεται στο χυτήριο από τους φανατικούς μοναχούς.

415 Λίγο πριν το Πάσχα, κατά προτροπή του επισκόπου Κυρίλλου, η Εθνική φιλόσοφος Υπατία δολοφονείται με άγριο τρόπο από τον χριστιανικό όχλο της Αλεξανδρείας. Οδηγείται στην πατριαρχική εκκλησία του «Αγίου Μιχαήλ», όπου οι χριστιανοί την κόβουν κομμάτια και περιφέροντάς τα στους δρόμους της πόλεως, τα καίνε τελικά μαζί με τα συγγράμματα της φιλοσόφου σε μία τεράστια πυρά στη θέση Κυναρών. Οι αυτοκράτορες Ονώριος και Θεοδόσιος, εκδίδουν 3 ημέρες πριν τις Καλένδες του Σεπτεμβρίου (30 Αυγούστου) στην Ραβέννα, ένα ακόμη έδικτο, αυτή την φορά προς τον Λαό των Καρχηδονίων («Populo Carthaginiensi»), με το οποίο ανακοινώνεται η προσάρτηση στο αυτοκρατορικό ταμείο όλων των ακινήτων που ανήκαν στην Εθνική Θρησκεία: «Omnia loca, quae sacris error veterum deputavit, nostrae rei iubemus sociari…» («Προσαρτώνται στο αυτοκρατορικό ταμείο μας όλοι οι τόποι που έως τώρα ανήκαν στο θρησκευτικό σφάλμα των παλαιών»). Το εν λόγω έδικτο είναι πολύ σημαντικό ιστορικό στοιχείο, αφού από όσα αναφέρονται στο τέλος αυτού, αποδεικνύεται ότι μεγάλο τμήμα των κατασχεθεισών περιουσιών της Εθνικής Θρησκείας κατέληγαν στην αρχομανή και πλουτομανή Εκκλησία που φυσικά καθοδηγούσε κατά τις ορέξεις της την εκάστοτε εξουσία: «…ea vero, quae muliplicibus constitutes ad venerabilem ecclesiam voluimus pertinere, Christiana sibi merito religio vindicabit» («…όσα βεβαίως με πολλαπλά διατάγματά μας έχουμε χαρίσει στην σεβαστή Εκκλησία, αυτοδικαίως θα ανήκουν για πάντα σε αυτήν», «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 5). Σε δεύτερο έδικτο που εκδίδουν την ίδια ημέρα, ή στο ίδιο που ταξινομείται υπό διαφορετικό κείμενο στον «Θεοδοσιανό Κώδικα» (16. 10. 20) ορίζουν τα ακόλουθα: «Οι ιερείς της ειδωλολατρικής δεισιδαιμονίας θα τιμωρούνται, εκτός αν αποχωρήσουν από την Καρχηδόνα πριν τις Καλένδες του Νοεμβρίου, το ίδιο και όλοι οι ιερείς των αφρικανικών πόλεων, εκτός εάν αποχωρήσουν και επιστρέψουν στις κοινότητές τους. Επίσης, σύμφωνα με την νομοθεσία του Γρατιανού, που τώρα ευρίσκεται μεταξύ των Αγίων, διατάσσουμε να περιέλθουν όλα τα μέρη που χρησιμοποιούσε η θρησκευτική πλάνη των παλαιών στην ιδιοκτησία του αυτοκρατορικού μας ταμείου. Άπαξ και απαγορεύθηκε η χρηματοδότηση της αισχρής δεισιδαιμονίας, τα οφέλη από τέτοια μέρη θ’ αφαιρούνται από τους παράνομους πλέον ιδιοκτήτες τους… Επιπλέον, εάν με νόμους μας έχει επανειλημμένως ορισθεί οι τέτοιου είδους περιουσίες ν’ ανήκουν στη σεβαστή Εκκλησία, η χριστιανική Θρησκεία μπορεί να τις διεκδικήσει για λογαριασμό της. Κατά συνέπεια, όλα τα κτήματα που κάποτε ανήκαν στην καταδικασθείσα δεισιδαιμονία και όλοι οι τόποι που προηγουμένως ανήκαν στους Φρεντιάνους, τους Δενδροφόρους και σε άλλους που φέρουν διάφορα ονόματα ειδωλολατρικών φορέων, και που συντηρούσαν τις εορτές και τις δαπάνες τους, θα μπορούν στο εξής να ενισχύουν το ημέτερο εισόδημα, αφού η ειδωλολατρία απαγορεύεται να υπάρχει. Και επίσης, εάν κάτι έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ για θυσίες και άρα έχει εξυπηρετήσει την εξαπάτηση των ανθρώπων, θ’ απομακρυνθεί από όλους τους τόπους που αρέσκεται να συχνάζει το κοινό, ώστε να μην έχει πια την δυνατότητα να παρασύρει ανθρώπους στην πλάνη…»

416 Ο αυτοκράτορας Ονώριος και ο «περιβαλλόμενος από φιλόδοξες ψευδοευλαβείς κυρίες και ζηλωτές παπάδες» (Deschner) Θεοδόσιος (15χρονος !), εκδίδουν στις 7 Δεκεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη, ένα ακόμη έδικτο («Προς Αυρηλιανό, Έπαρχο Πραιτωρίου της Ανατολής»), με το οποίο εφαρμόζεται καθεστώς πλήρους πολιτικού αποκλεισμού ακόμη και των απλών Εθνικών, ενώ η Εθνική Λατρεία παρουσιάζεται σαν μολυσματική ασθένεια: «…qui profano pagani ritus errore seu crimine poluuntur, hoc est Gentiles, nec ad militiam admittantur nec administratoris vel iudicis honore decorentur» («…αυτά τα άτομα που έχουν μολυνθεί από την ειδωλολατρία ή έχουν διαπράξει το έγκλημα της τελέσεως ειδωλολατρικών τελετών, δηλαδή οι Εθνικοί, δεν θα γίνονται δεκτοί στον στρατό, ούτε θα ορίζονται ποτέ διοικητές ή δικαστές», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 21). Ο αιμοσταγής μοναχός Υπάτιος, επονομαζόμενος «Η Σπάθα του Θεού», περιοδεύει την Βιθυνία και εντοπίζει «κρυφούς» λάτρεις των αρχαίων Θεών, τους οποίους εξοντώνει μαζί με τις οικογένειές τους δίχως μεσολάβηση δίκης.

418 Ο μόλις 17χρονος αυτοκράτορας – ανδρείκελο Θεοδόσιος «διατάσσει», κατά παραγγελία των ιερωμένων χειριστών του, την καταστροφή κάθε αντι-χριστιανικού βιβλίου (Deschner, τόμος 2, σελ. 69).

421 Το έτος αυτό καταστρέφεται το ήδη «πατημένο» μεγάλο Ιερό της Θεάς Ουρανίας Τανίτ ή Καιλεστίδος στην Καρχηδόνα, καθώς οι νεοπροσηλυτισθέντες θρησκευτές μαζί με τον Ιαχωβά λάτρευαν και την Εθνική Θεά, με αποτέλεσμα οι εκκλησιαστικές αρχές να προτιμήσουν την καταστροφή του κτίριου με φωτιά και ισοπέδωση (Leclercq, τόμος Β, σελ. 85 - 86). Όπως γράφει ο Chuvin, οι Εθνικοί της πόλης θα εξακολουθήσουν ωστόσο να τιμούν την Θεά με σπονδές επάνω στα καμμένα ερείπια έως και το έτος 439, οπότε η Καρχηδόνα θα καταληφθεί από τους Βάνδαλους. Την ίδια εποχή πραγματοποιούνται νέες σφαγές Εθνικών σε ολόκληρη την Βόρειο Αφρική. Στην πόλη της Αντιόχειας, το σφραγισμένο «Τυχαίον», ο Ναός της Θεάς Τύχης, έχει ήδη βεβηλωθεί από την ταφή μέσα στον σηκό του των λειψάνων του «άγιου» Ιγνάτιου και σε λίγο θα μετατραπεί σε εκκλησία αφιερωμένη σε αυτόν.

423 Μετά από μία 8ετή τρομοκρατία που εγκαινιάσθηκε από το έδικτο του Σεπτεμβρίου 415 για κατασχέσεις των περιουσιών της Εθνικής Θρησκείας, το οποίο είχε εφαρμοσθεί από την πονηρή Εκκλησία της Ανατολής και κατά απλών πολιτών που εξακολουθούσαν να τιμούν τα πάτρια, οι ίδιοι αυτοκράτορες (Ονώριος και Θεοδόσιος) υπογράφουν στην Κωνσταντινούπολη 3 ακόμη έδικτά τους («Προς Ασκληπιόδοτο, Έπαρχο Πραιτωρίου της Ανατολής»). Με τα δύο πρώτα (9 Απριλίου και 8 Ιουνίου) ορίζεται ως ποινή για τους Εθνικούς η προγραφή της περιουσίας τους και η ισόβια εξορία αντί της θανατώσεως, ενώ η Εθνική Λατρεία αποκαλείται πλέον «δαιμονολατρία»»: «Paganos qui supersunt, quamquam iam nullos esse credamus, promulgatarum…» («Οι ειδωλολάτρες θα εξαλειφθούν με την εφαρμογή των ήδη εκδοθέντων νόμων», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 22) και «Paganos qui supersunt, si aliquando in execrandis daemorum sacrificiis fuerint comprehensi, quamvis capitali poena subdi debuerint, bonorum proscriptio ac exilium cohercebit» («…Οι ειδωλολάτρες θα αποτραπούν από την τέλεση των καταραμένων θυσιών στους δαίμονες με προγραφή της περιουσίας τους και ισόβια εξορία, παρόλο που κανονικά αυτοί θα έπρεπε να θανατώνονται», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 23). Με το τρίτο έδικτο ωστόσο (8 Ιουνίου), το οποίο καταδικάζει σε προγραφή της περιουσίας τους και ισόβια εξορία τους Μανιχαίους, τους Πεπυζίτες και τους διαφωνούντες ως προς την ημέρα του Πάσχα, αυτοί οι ίδιοι προσπαθούν να σώσουν τους μη χριστιανούς από την ληστρική και σαδιστική μανία των οπαδών της… «Αγάπης»: «Christianis, qui vel vere sunt vel esse dicuntur, specialiter demandamus, ut Ioudaeis ac Paganis in quiete degentibus nihilque temptantibus turbulentum legibusque contrarium non audeant manus inferre religionis auctoritate abusi…» («Ζητάμε από αυτούς που είναι ή λένε ότι είναι χριστιανοί, να μην τολμούν, ερχόμενοι σε αντίθεση με τους νόμους, να κάνουν κατάχρηση της εξουσίας που τους έχει δοθεί απέναντι στους Ιουδαίους και τους Εθνικούς και να επιχειρούν να δημιουργήσουν προβλήματα σε ανθρώπους που ζουν ησύχως...», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 24 και «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 6)

429 – 439 Σε διάστημα μόλις μίας μόνον δεκαετίας εκδίδονται κατ’ απαίτηση φυσικά της Εκκλησίας 150 (!!!) συνολικά νόμοι, οι οποίοι στοχεύουν να την ισχυροποιήσουν σε τέτοιον βαθμό που στο τέλος θα την καταστήσουν κυριολεκτικά παντοδύναμη (Hillgarth, σελ. 45).

429 Δήωση του Παρθενώνος των Αθηνών και μέγας διωγμός των εκεί… «οπαδών των δαιμόνων».

431 Το ιερό σύμβολο των Εθνικών, ο Σταυρός, ως χριστιανικό πλέον σύμβολο, εισάγεται στις εκκλησίες (Woodrow, σελ. 70). Η Γ΄Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσσου καταδικάζει ως «αίρεση» τη διδασκαλία του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου (428 - 431) ότι η ανθρώπινη φύση του «Χριστού» είναι ανεξάρτητη από την θεϊκή και άρα η μητέρα του Μύριαμ (Παναγία) υπήρξε όχι Θεοτόκος αλλά Χριστοτόκος, και υιοθετεί επίσης την λατρεία της ως επίσημο δόγμα. Πλήθη πιστών, ιδίως γυναίκες, παραληρούν στους δρόμους από την χαρά τους. Ναοί των Εθνικών που στέγαζαν λατρεία γυναικείων θεοτήτων, μετατρέπονται από τους χριστιανούς σε εκκλησίες της Παναγίας: στη Ρώμη ο Ναός της Κυβέλης στον Εσκουϊτίνο Λόφο μετατρέπεται σε εκκλησία της Santa Maria Maggiore και την ίδια μοίρα έχει ο Ναός της Ίσιδος δίπλα στο Πάνθεον.

435 Στις 14 Νοεμβρίου, ο Θεοδόσιος και ο υιός του Βαλεντινιανός Β, εκδίδουν έδικτο («Προς Ισίδωρο, Έπαρχο του Πραιτωρίου Ανατολής») με το οποίο διατάσσεται η καταστροφή όλων των Εθνικών Ναών που έχουν απομείνει όρθιοι και η θανάτωση όλων όσων αποδεδειγμένα ασκούν την Εθνική Λατρεία: «Omnibus sceleratae mentis paganae exsecrandis hostiarum immolationibus damnandisque sacrificiis ceterisque antiquiorum sanctionum auctoritate prohibitis interdicimus cunctaque eorum fana templa delubra, si qua etiam nunc restant integra, praecepto magistratuum destrui conlocationeque venerandae Christianae religionis signi expiari praecipimus, scientibus universes, si quem huic legi aput conpetentem iudicem idoneis probationibus inlusisse constiterit, eum morte esse multandum» («Απαγορεύουμε σε εκείνους που έχουν μιαρές ειδωλολατρικές πεποιθήσεις να προσφέρουν τις καταραμένες τους θυσίες και να ασκούν όλες τις άλλες καταδικαστέες πρακτικές τους. Διατάσσουμε δε όλα τα Ιερά και οι Ναοί τους που στέκουν ακόμη, να καταστραφούν με πρωτοβουλία των τοπικών διοικητών και να εξαγνισθούν τα’ απομεινάρια τους με την ύψωση του σημείου της σεβαστής χριστιανικής θρησκέιας. Όλοι ας γνωρίζουν ότι αν παραβάτης του παρόντος νόμου παραπεμφθεί με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον δικαστού, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16, 10, 25). Μόνο ο Ιουδαϊσμός γίνεται αποδεκτός ως νόμιμη θρησκεία, αν και καθίσταται αδύνατη η σχέση ή απλή επικοινωνία μεταξύ χριστιανών και Ιουδαίων. Σε περίπτωση κρυφού μικτού γάμου η χριστιανή γυναίκα θανατώνεται ως… μοιχαλίδα.

438 Στις 31 Ιανουαρίου του έτους αυτού, σε μία περίοδο λιμού «που προκλήθηκε από την λατρεία των δαιμόνων», ορίζεται με μία «Νεαρά» για μία ακόμη φορά η θανατική ποινή για όσους ασκούν την Εθνική λατρεία. Πρόκειται για ανανέωση της απαγόρευσης άσκησης της «ειδωλολατρίας» του έτους 435 με επισήμανση μάλιστα, ότι οι τελετουργίες των Εθνικών είναι τελικά εκείνες που προκαλούν τις… κακές σοδειές και τις… επιδημίες (Deschner, τόμος 2, σελ. 68). Ένα άλλο αυτοκρατορικό έδικτο του ίδιου έτους, απαγορεύει την ελάχιστη έστω επικοινωνία με Εθνικούς θεουργούς («arioli», ενικός «ariolus», δηλαδή τους προσευχόμενους στους βωμούς, «arae», των Θεών). Το ίδιο έτος κατανοώντας, ότι δεν μπορεί ν’ αλλοιωθεί η εκ των πραγμάτων θρησκευτική φύση του κανονικού Θέατρου, εκείνοι που απατεωνίστικα κατασκεύασαν μέχρι και «άγιους» και «μάρτυρες» ηθοποιούς (όπως λ.χ. τον Πορφύριο, «τον από μίμων», «προστάτη» μάλιστα των Νεοελλήνων ηθοποιών που τάχα μαρτύρησε το 362, επί Ιουλιανού δηλαδή !), τώρα καταλήγουν στο ανήκουστο να απαγορεύσουν εφεξής στους ηθοποιούς να είναι χριστιανοί (Σολομός, σελ. 64): «οι γραμμένοι στα θυμελικά μητρώα, λέει ο νόμος, είναι υποχρεωμένοι να μείνουν άπιστοι. Κι ούτε μπορούν, αλλάζοντας επάγγελμα, να γίνουν χριστιανοί».

440 περ. Ο προαναφερθείς φανατικός μοναχός «άγιος» Υπάτιος και οι μοναχοί του, εξορμούν με δική τους πρωτοβουλία και οργανωμένοι με διάφορους βίαιους θεομανείς σε πολυπληθείς συμμορίες, με σκοπό να καταστρέψουν στην Βιθυνία διάφορα αγροτικά Ιερά των Εθνικών, κακοποιώντας ή εξοντώνοντας, όπου μπορούν τους θρησκευτές και κόβοντας επίσης συστηματικά όλα τα ιερά δένδρα: «τα δασωμένα υψώματα γύρω από τον Εύξεινο Πόντο ήσαν αρκετά δύσβατα, όπως είναι ακόμα και σήμερα, και εκεί έστρεψε τον ιεραποστολικό του ζήλο ο Υπάτιος… ακολουθώντας το παράδειγμα που του είχε δώσει ο πνευματικός τους πατέρας και συνερημίτης Ιωνάς στην Θράκη, όπου το τοπίο ήταν παρόμοιο. Πώς όμως θα μπορούσε να κόψει όλα τα ιερά δένδρα στα δάση της Βιθυνίας; Το εγχείρημα αυτού του παράφρονα υλοτόμου δεν ήταν δυνατόν να πετύχει, γι’ αυτό άλλωστε η δενδρολατρία έχει επιζήσει σε αυτή την περιοχή όπως και σε άλλες έως και τις ημέρες μας» (Chuvin, σελ. 80 - 81).

440 114 χρόνια μετά την επίσκεψη της Ελένης στην Ιερουσαλήμ, παρουσιάζεται η πλήρης διήγηση του παραμυθιού περί... «ανευρέσεως» του «Τιμίου Σταυρού» (Forlong J.G.R., «Encyclopedia Of Religions», Vol 1, N. York, 1964, σελ. 494). Ο νέος επίσκοπος της Καρχηδόνος, όταν παρατηρεί ότι ο εκεί Ναός της Ουρανίας Μητέρας (δηλαδή της Θεάς Ίσιδος), που ήδη από τις αρχές του αιώνος είχε μετατραπεί σε εκκλησία, ουσιαστικά εξακολουθεί να φιλοξενεί την λατρεία της Θεάς, διατάσσει την βεβήλωση και άμεση ισοπέδωσή του (Smith, σελ. 229). Τέλος, ο αρνητής της ζωής Συμεών ο μετέπειτα «Στυλίτης», επιτίθεται λεκτικά στους «ειδωλολάτρες» της Αντιόχειας που «προφάσει τύχης της πόλεως», δηλαδή για το καλό της πόλης, προβαίνουν σε... «διαβολικές πράξεις (!), όπως «παράθεση εορταστικών γευμάτων, προσφορά σπονδών και θυσιών στους δαίμονες» (MacMullen, 1997, σελ. 182, σημ.30).

440 - 450 Μεθοδεύεται η καταστροφή «όλων» των μνημείων, βωμών και Ναών που στέκουν ακόμα στην Αθήνα, την Ολυμπία και τις άλλες ελληνικές πόλεις, καταστροφή που όμως πραγματοποιείται μόνον κατά το... μέτρο του δυνατού από τους ανά τόπους επίσκοπους

448 Το ανδρείκελο των θεοκρατών Θεοδόσιος διατάσσει να παραδοθούν στις φλόγες όλα τα «αντιχριστιανικά» βιβλία. Ανάμεσά τους καταστρέφεται (μαζί με τα έργα των χριστιανών απολογητών που είχαν προσπαθήσει να τον αντικρούσουν) και το 15τομο έργο του νεοπλατωνικού Πορφυρίου «Κατά Χριστιανών», το οποίο ήδη είχε παλαιότερα απαγορεύσει και ο Κωνσταντίνος, επειδή βήμα προς βήμα ξεσκέπαζε την αληθινή φύση του Χριστιανισμού: «Θεσπίζομεν πάντα όσα Πορφύριος υπό της εαυτού μανίας ελαυνόμενος κατά της ευσεβούς των χριστιανών Θρησκείας συνέγραψε, παρ’ οιωδήποτε ευρισκόμενα πυρί παραδίδοσθαι». ήμα προς βήμα ξεσκέπαζαν την αληθινή φύση του Χριστιανισμού.

450 Καταστρέφονται όλοι οι Ναοί και οι Βιβλιοθήκες της Αφροδισιάδος της οποίας το όνομα αλλάζει σε Σταυρούπολις. Το ίδιο έτος προστίθενται στην λεγομένη «Αγία Γραφή» τα περί αναστάσεως του Ραβί Τζεσουά (Μάρκος 16, 9-20). Την ίδια περίπου εποχή, στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δραστηριοποιούνται σε συνεργασία με τα μοναστήρια διάφορες ομάδες λαϊκών ζηλωτών (που στην Αλεξάνδρεια τους ονόμαζαν «φιλόπονους»), με σκοπό τον εντοπισμό και την κατάδοση ενόχων «ειδωλολατρίας». Ο Mango (σελ. 162) μας δίνει την γενικότερη εικόνα αυτών των ομάδων με τα ακόλουθα λόγια: «στρατολογούσαν σπουδαστές σε θρησκευτικές αδελφότητες, τους παρακινούσαν να εκκλησιάζονται κάθε βράδυ και να αποφεύγουν τα θέατρα, τους αγώνες και τα λουτρά –ο αρχηγός μάλιστα της ομάδας της Βηρυτού, πλενόταν μόνο μία φορά τον χρόνο…»

451 Οι Βαλεντινιανός και Μαρκιανός, εκδίδουν στην Κωνσταντινούπολη τον Νοέμβριο, ένα ακόμη έδικτο («Προς Παλλάδιο, Έπαρχο Πραιτωρίου Ανατολής»), με το οποίο ανανεώνεται η επί ποινή θανάτου απαγόρευση κάθε μορφής Εθνικής Λατρείας (σε αντικατάσταση των διατάξεων του 423 που περιόριζαν την ποινή σε ισόβια εξορία) και κατασχέσεως της περιουσίας του «ενόχου», ενώ με την ίδια ποινή τιμωρούνται τυχόν αξιωματούχοι που αντιμετωπίζουν φιλικώς την άσκηση τέτοιας Λατρείας ή με εξοντωτικό πρόστιμο οι διοικητές των επαρχιών: «Nemo venerantis adorantisque animo delubra, quae olim iam clausa sunt, reseret: absit a saeculo nostro infandis exsecrandisque simulacris honorem pristinum reddi, redimiri sertis templorum impios postes, profanis aris accendi ignes, adoleri in isdem thura, victimas caedi, pateris vina libari et religionis loco existimari sacrilegium…» («Διατάσσουμε ότι κανείς δεν θα τιμήσει και λατρεύσει σε Ιερά που έχουν σφραγισθεί: δεν θ’ αποδίδονται στο εξής τιμές προς ανόσια και αηδιαστικά αγάλματα, ούτε θα στολίζονται με στεφάνια οι ανόσιοι Ναοί, ούτε θα ανάπτονται οι βλάσφημες επιβώμιες πυρές, ούτε λιβάνια θα καίγονται, ούτε ιερεία θα θυσιάζονται, ούτε θα βρέχονται τα πάτερα με σπονδές οίνου και δεν θα διαπράττεται καμμία από τις ιεροσυλίες αυτών των Θρησκειών…» και εν συνεχεία «…όποιος αποπειραθεί να θυσιάσει ενάντια στις απαγορεύσεις που η Γαληνότης μας έχει επιβάλει και ενάντια στις απαγορεύσεις των προγενεστέρων αγιοτάτων διαταγμάτων, και κατηγορηθεί δημοσίως ενώπιον δικαστού, θα καταδικάζεται εις θάνατον και θα κατάσχεται όλη η περιουσία του. Ας γίνει επίσης γνωστό σε όλους τους αξιωματούχους ότι θα καταδικασθούν στην ίδια ποινή, αν εξακολουθήσουν να συμμετέχουν σε απαγορευμένους από τους αυστηρούς νόμους μας εορτασμούς. Εάν κάποιος επιφανής πολίτης ή διοικητής επαρχίας αποκαλυφθεί μετά από κανονική καταγγελία ότι έχει συμμετάσχει σε τέτοια κακουργήματα, θα υποχρεωθεί να πληρώσει στο αυτοκρατορικό ταμείο πενήντα λίβρες χρυσού ο ίδιος και πενήντα λίβρες χρυσού οι αξιωματούχοι της ακολουθίας του», «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 7).

457 - 491 Σποραδικοί διωγμοί Εθνικών στην Ανατολική κυρίως Αυτοκρατορία (αφού η Δυτική κατελύθη το 476). Ανάμεσα σε χιλιάδες ανωνύμους μάρτυρες θανατώνονται ο ιατρός Ιάκωβος και φιλόσοφος Γέσσιος, ενώ φυλακίζονται οι Σεβηριανός, Ηραίστιος, Ζώσιμος, Ισίδωρος κ.ά. Την ίδια εποχή, ο προσηλυτιστής Κόνων κατασφάζει τους «pagani» της νήσου Ίμβρου, ενώ άλλοι προσηλυτιστές εξοντώνουν τους τελευταίους λάτρεις του Διός Λαβρανίου στη Φασούλα της Κύπρου και της Ίσιδος στην Αίγυπτο.

472 Οι αυτοκράτορες Λέων και Ανθέμιος εκδίδουν στην Κωνσταντινούπολη ένα ακόμη έδικτο («Προς Διόσκωρο, Έπαρχο Πραιτωρίου της Ανατολής»), με το οποίο οι εναπομείνατες Εθνικοί που εντοπίζονται να ασκούν κρυφίως την Λατρεία των προγόνων τους, που χαρακτηρίζεται ευθέως «δημόσιο έγκλημα» («crimen publicum»), καθαιρούνται από το όποιο αξίωμά τους, χάνουν την περιουσία τους που περνά στα χέρια της Εκκλησίας («…praedium quidem vel domus Sacratissimi Viribus aerarii addicetur…»), υφίστανται υποχρεωτικώς σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα και οδηγούνται σε ισόβια εξορία («…post cruciatus corporis operibus metallorum perpetuo deputabuntur exilio», «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 8). Επίσης, ενθαρρύνεται η συστηματική αναζήτηση, ο εντοπισμός και η κατάδοση των Εθνικών που επιμένουν στην «Ελληνική πλάνη» (1. 11. 9), των οποίων πρέπει να κατάσχεται η περιουσία και οι ίδιοι να τιμωρούνται με τις ως άνω ποινές («…με τις οποίες οι προηγούμενοι βασιλείς είχαν καταδιώξει την Ελληνική πλάνη ή με τις οποίες προσεπάθησαν να διασφαλίσουν την ορθόδοξη πίστη»). Ενδιαφέρον παρουσιάζει εδώ η έμμεση πλην σαφής αναγνώριση από τους Βυζαντινούς της πλήρους ταυτίσεως της Ελληνικότητος με την πολυθεϊστική Εθνική Θρησκεία: «…όσα παρά των προβεβασιλευκότων κατά της Ελληνικής ηπείληται πλάνης ή υπέρ της ορθοδόξου πίστεως εισενήνεκται…» ενώ στο λατινικό κείμενο αναγράφεται «…quae ad anterioribus imperatoribus adversus paganum errorem vel in favorem orthodoxae fidei introductae sunt…»). Το ίδιο και στην συνέχεια της ιδίας νομοθεσίας, με την οποία καταδικάζονται εις θάνατον όλοι όσοι αν και βαπτισμένοι χριστιανοί εξακολουθούν να λατρεύουν τους Εθνικούς Θεούς και διατάσσονται όλοι οι μη βαπτισμένοι να βαπτισθούν (1. 11. 10), και που αρχίζει με την φράση «επειδή έχουν συλληφθεί κάποιοι που διακατέχονται από την πλάνη των ανοσίων και μιαρών Ελλήνων…» (αντιστοίχως στην λατινική και βυζαντινή εκδοχή «quoniam nonnulli inventi sunt, qui impiorum ac sceleratorum paganorum errore…» και «επειδή τινές εύρηνται τήι των ανοσίων και μυσαρών Ελλήνων κατεχόμενοι πλάνηι…»).

Στην συνέχεια της ίδιας πάντοτε νομοθεσίας (1. 11. 10) διαβάζουμε τα εξής τρομοκρατικά: «…ανακοινώνουμε σε όλους εκείνους που έχουν γίνει χριστιανοί και ήδη αξιωθεί το άγιο και σωτήριο βάπτισμα, ότι όποτε εντοπισθούν επιμένοντες στην πλάνη των Ελλήνων θα καταδικασθούν στην εσχάτη των ποινών. Όσοι όμως δεν έχουν αξιωθεί ακόμη το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να εμφανισθούν οικειοθελώς στην Βασιλεύουσα ή στις επαρχιακές πόλεις τους και να προσέλθουν στις αγιότατες εκκλησίες μαζί με τις συζύγους τους, τα τέκνα τους και όλα τα υπόλοιπα μέλη του οίκου τους και να κατηχηθούν στην αληθινή πίστη των χριστιανών. Έτσι, αφού κατηχηθούν και αποβάλουν μια για πάντα την πλάνη που τους διακατείχε, θα πρέπει να δεχθούν το σωτήριο βάπτισμα, διαφορετικά δεν θα έχουν κανένα απολύτως πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες κινητής ή ακινήτου περιουσίας. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν οι οικογένειές τους στην εξαθλίωση και επιπλέον οι ίδιοι θα υποβληθούν σε διάφορες ποινές. Απαγορεύουμε δε κάθε διδασκαλία των πασχόντων από την νόσο των ανοσίων Ελλήνων, ώστε να μην μπορούν να διαφθείρουν τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες… Οι περιουσίες αυτών των ανθρώπων θα δημευθούν και οι ίδιοι θα τιμωρηθούν με εξορία. Αν κάποιος στην επικράτειά μας κρύβεται, αλλά συλληφθεί θυσιάζων ή διαπράττων το αδίκημα της ειδωλολατρίας θα τιμωρηθεί με την εσχάτη των ποινών, με την οποία άλλωστε τιμωρούνται δικαίως και οι Μανιχαίοι και οι Βορβορίτες, γιατί κρίνουμε ότι όλοι αυτοί είναι εξίσου εγκληματίες…»

Αμέσως παρακάτω, στην ίδια νομοθεσία (1. 11. 10), αφού επαναλαμβάνεται για πολλοστή φορά, σχεδόν εναγωνίως, το ότι τάχα ο Χριστιανισμός είναι η «αληθινή πίστη» και καθυβρίζονται οι Έλληνες ως «αλιτήριοι» (…), καθιερώνεται ο υποχρεωτικός νηπιοβαπτισμός των χριστιανών για να μην ξεφεύγει κανείς και να εμπίπτουν όλοι στις πιο πάνω διατάξεις, οπότε, ως αποστάτες, είναι «νόμιμο» να τιμωρούνται με την θανατική ποινή: «Θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα μικρά παιδιά πρέπει να δέχονται το σωτήριο βάπτισμα αμέσως και χωρίς καμμία αναβολή, ώστε όπως και οι μεγαλύτεροι να μπορούν να εκκλησιάζονται και να κατηχούνται στις θείες γραφές και τους θείους κανόνες… Έτσι θα μπορούν να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθοδόξων χριστιανών και δεν θα επιστρέψουν ξανά στην παλαιά πλάνη. Και όσων έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα και περιουσία μεγάλη και για να κρατήσουν τα προσχήματα εβαπτίσθησαν οι ίδιοι ή πρόκειται να βαπτισθούν, αφήνοντας όμως τις συζύγους τους και τα τέκνα τους ή τα άλλα μέλη του οίκου τους μέσα στην Ελληνική πλάνη, διατάσσουμε να δημευθεί η περιουσία τους, να στερηθούν όλων των πολιτικών δικαιωμάτων τους και να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, αφού είναι φανερό ότι έτυχαν του αγίου βαπτίσματος δίχως να έχουν πίστη, και τα ίδια δε θα υφίστανται οι αλιτήριοι Έλληνες και οι Μανιχαίοι, τμήμα των οποίων είναι οι Βορβορίτες».

482 - 488 Πνίγονται στο αίμα από τον στρατό του αυτοκράτορα Ταρασικοδίσα / Ζήνωνος οι τελευταίες εξεγέρσεις των Εθνικών της Μικράς Ασίας.

[tanipteros]

484 Με διαταγή του Ταρασικοδίσα / Ζήνωνος λεηλατούνται τα αφιερώματα του Παρθενώνος και διαλύεται το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Θεάς Αθηνάς του Φειδίου, αφού προηγουμένως αφαιρούνται τα σωζόμενα τμήματα της πολύτιμης αλλά πολύπαθης μέσα από τους αιώνες επικάλυψής του (Ευάγγελος Γ. Βαλλιανάτος, «Christians and the Classics. War against Reason» , «Mediterranean Quarterly», καλοκαίρι 2004). Επίσης βεβηλώνεται και λεηλατείται το Ασκληπιείον των Αθηνών, δίπλα στο Θέατρο του Διονύσου στους νότιους πρόποδες της αθηναϊκής Ακροπόλεως και ανάλογες αθλιότητες γίνονται σε όλη την παλαιά (κάτωθεν του Ολύμπου), Ελλάδα, η οποία ακόμα παραμένει Εθνική (πολύ ενδιαφέρουσα είναι μάλιστα η επισήμανση του Frank Trombley, ότι κανένα μοναστήρι δεν θα κτισθεί στην χώρα των Ολυμπίων Θεών πριν από τον 9ο αιώνα, βλ.«Paganism in the Greek World at the End of Antiquity. The Case of Rural Anatolia and Greece», το 1985 στο Harvard Theological Review, 78, 3 – 4, σελ. 345 – 349).

486 Στην Αλεξάνδρεια γενικεύονται οι διαπομπεύσεις και μαρτυρικές θανατώσεις των «κρυφών» Εθνικών ιερέων (Chuvin, σελ. 109 - 110). Δολοφονούνται διάφοροι Εθνικοί στρατιωτικοί, όπως λ.χ. ο νικητής των Βανδάλων στρατηγός Μαρκελλίνος.

490 Μετά από χοντροκομμένη σκευωρία των χριστιανών της Βηρυτού, ο χριστιανός προβοκάτορας Ιωάννης ο Φούλωνος καταδίδει αρκετούς επιφανείς πολίτες, που ακόμα παρέμεναν Εθνικοί και στην συνέχεια ο επίσκοπος της πόλης, βοηθούμενος από χριστιανούς γαιοκτήμονες «που είχαν φέρει στην πόλη μεγάλες ομάδες χωρικών τους, έτοιμες να τσακίσουν κάθε Εθνικό που θα έπεφτε στα χέρια τους» (Chuvin, σελ. 113) οργανώνει άγριες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, ενώ με αρκετή ατιμία αργότερα ο χυδαίος προπαγανδιστής Ζαχαρίας ο Σχολαστικός από τον Μαϊουμά, θα φροντίσει να γελοιοποιήσει αριστοτεχνικά τον τοπικό Εθνισμό της εποχής, παρουσιάζοντας τους πλέον γνωστούς εκπροσώπους του ως πρόσωπα ξεπεσμένα και φαιδρά.

494 Ο Παπας Γελάσιος ο Α αφορίζει τους εορταστές των καθαρσίων και γονιμικών «Λουπερκαλίων» («Lupercalia») και απαγορεύει τον εφεξής εορτασμό τους, τον οποίο επικαλύπτει την ίδια ακριβώς ημέρα (15 Φεβρουαρίου) με τον εορτασμό του Καθαρμού της Παρθένου Μαρίας (Chuvin). Σφραγίζονται όλοι οι ακόμη όρθιοι αρχαίοι Ναοί της Δύσεως.

497 Από αναφορά του Τζεσούα του Στυλίτη («Χρονικόν» 27) πληροφορούμαστε ότι έως και αυτό το έτος τουλάχιστον συνεχίζονται στην Έδεσσα με χορούς και θεατρικά δρώμενα παλαιές Εθνικές εορτές προς τιμή των Ολυμπίων Θεών.

500 Η χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η… συντέλεια του Κόσμου (βλ. McIver Tom, «The End of the World: An Annotated Bibliography», Jefferson NC, 1999, Kyle Richard, «The Last Days Are Here Again», Grand Rapids MI, 1998, σελ. 37 και Abanes Richard , «End - Time Visions. Four Walls Eight Windows», New York, 1998, σελ. 283). Νέες πυρές των χριστιανών καταστρέφουν ό,τι είχε απομείνει από την σοφία και επιστήμη των Εθνικών. Η ανθρωπότητα πέφτει σε ακόμη μεγαλύτερη αποκτήνωση. Εξαφανίζονται παντελώς η αποχέτευση των οικιών, η ρωμαϊκή κεντρική θέρμανση και τα κρεβάτια. Ο γνωστός συγγραφέας McCabe (στο «History’s Greatest Liars», σελ. 27) κάνει μία εκπληκτική σύγκριση ανάμεσα στον ρωμαϊκό κόσμο των Εθνικών και σε εκείνον των χριστιανών του Μεσαίωνος: «Στην Ρώμη του τετάρτου αιώνος, αντιστοιχούσαν τρείς ελεύθεροι χειρώνακτες σε έναν σκλάβο, αλλά από το 500 έως το 1100 η συντριπτική πλειοψηφία των χειρωνακτών της Ευρώπης ήσαν δουλοπάροικοι... Στην Ρώμη, οι εργάτες των πόλεων μπορούσαν ν’απολαύσουν δωρεάν εκπαίδευση, φθηνή διασκέδαση, φθηνή τροφή, υπέροχα λουτρά και γυμναστήρια, εορτές και αργίες για τουλάχιστον 200 από τις 365 ημέρες του έτους. Από το 500 έως το 1100, οι εργάτες της Ευρώπης δεν είχαν κανένα από τα παραπάνω αγαθά, ούτε ελευθερία, ούτε προστασία από τον νόμο. Στην παγανιστική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι γυναίκες είχαν ισονομία και ίση κοινωνική αντιμετώπιση με τους άνδρες. Από το 500 έως το 1100 τις αντιμετώπιζαν όπως και τα ζώα. Οι παγανιστές Ρωμαίοι παρήγαγαν μία μεγάλη βιβλιογραφία, οικοδόμησαν εκπληκτικά κτίρια ακόμη και στις περιφέρειες, καθώς και υδραγωγεία, γέφυρες, υπέροχες οδούς, θέατρα κ.τ.λ. Από το 500 έως το 1100 σχεδόν κανένα βιβλίο δεν παρήχθη, τουλάχιστον σημαντικό ώστε να διαβάζεται και σήμερα, σχεδόν κανένα ζωγραφικό έργο ή γλυπτό ή οικοδόμημα που να είναι σήμερα αξιοθέατο. Οι Ρωμαίοι διέθεταν βιβλιοθήκες μέχρι και 500.000 τόμων. Από το 500 έως το 1100 δεν υπήρχαν πάνω από 600 τόμοι σε ολόκληρη την Ευρώπη…»

500 περ. Το «ειδωλολατρικό» θυμίαμα, που τόσο πολύ είχε αγανακτήσει τους θεοκράτες της Εφέσου όταν το έκαιγαν πριν από 70 περίπου χρόνια οι γυναίκες στην αρχικά ημι-παγανιστική λατρεία της «Θεομητέρας» Μυριάμ, γίνεται για πρώτη φορά δεκτό στις εκκλησίες των χριστιανών (στα τέλη του 4ου αιώνα βρίσκουμε τον ψυχοπαθή αρχιμοναχό Σανούτιο, που «διέβαλε και βλασφημούσε χυδαία και πρωτόγονα <την παλαιά Θρησκεία>, κλιμακώνοντας έτσι το μίσος και τον φανατισμό», να χλευάζει την προσφορά του θυμιάματος από τους Εθνικούς, βλ. Deschner, τόμος 2, σελ. 301).

508 Οι χριστιανοί που χρησιμοποιούν το αλεξανδρινό σύστημα χρονολογήσεως του Αννιανού προβλέπουν, ανεπυτιχώς φυσικά, για το συγκεκριμένο έτος την… συντέλεια του Κόσμου.

515 Τον Μάρτιο του έτους αυτού, κατασφάζονται οι ιερείς του αραβικού Θεού Θεανδρίτου στην Ζοάρα, στα νότια της Νεκρής Θάλασσας και ο Ναός του «αποδαιμονοποιείται» και μετατρέπεται σε εκκλησία του «αγίου Γεωργίου». Πέτρινες και μαρμάρινες επιγραφές με αφιερώματα στον Θεό Θεανδρίτη, χρησιμοποιούνται ως δομικά υλικά και μία χριστιανική επιγραφή έρχεται με την γνωστή αλαζονεία να περιγράψει και αυτή την τερατώδη βεβήλωση ως «θεάρεστο» έργο (Chuvin, σελ. 141): «Εκεί που παλαιά φώλιαζαν οι δαίμονες, τώρα κατοικεί ο πραγματικός Θεός, εκεί όπου κάποτε άπλωνε τα πέπλα του το σκοτάδι τώρα λάμπει το φως της σωτηρίας και άγγελοι χορεύουν εκεί που κάποτε γίνονταν θυσίες στα είδωλα» (…) Το ίδιο έτος το βάπτισμα γίνεται υποχρεωτικό επί ποινή θανάτου, ακόμα και για όσους δηλώνουν ήδη χριστιανοί.

528 Ο Ιουστινιανός ξεκινάει πεισματικό αγώνα κατά της «ειδωλολατρίας», η οποία αν και είχε κηρυχθεί δημόσιο έγκλημα πριν από 50 χρόνια «εξακολουθούσε να επιβιώνει σε απομακρυσμένες ή παραμεθόριες περιοχές… αλλά και στους κύκλους των λόγιων, στην καλή κοινωνία της Κωνσταντινουπόλεως» (Deschner, τόμος 2, σελ. 527 - 528). «Σε ένα πρώτο διάταγμα εναντίον των Εθνικών –που δεν φέρει χρονολογία και συντάκτη, αλλά αποδίδεται από τους νεότερους ερευνητές στον Ιουστινιανό- εκτός από τους προηγούμενους αυστηρούς νόμους, ορίζεται επίσης να ψάχνουν και να βρίσκουν πού γίνονται ειδωλολατρικές τελετές. Απαγορεύονται οι δωρεές και οι εκτελέσεις διαθηκών, που βαίνουν προς όφελος των Εθνικών. Ένα άλλο διάταγμα, προερχόμενο αναμφίβολα από τον Ιουστινιανό, στηλιτεύει ιδιαίτερα τις θυσίες και τις «ανίερες» εορτές. Και προχωρώντας ακόμα πιο πέρα από την προηγούμενη νομοθεσία που προσπαθούσε να εξαλείψει ολότελα την παγανιστική λατρεία και την ικανότητα των οργανώσεών της για δικαιοπραξία, ο Ιουστινιανός επιδιώκει τώρα, τρόπον τινά, να την καταπολεμήσει σε όλο το φάσμα της. Διατάσσει να βαπτίζονται υποχρεωτικά όλοι οι Εθνικοί μαζί με τις οικογένειές τους, έναντι της ποινής της δήμευσης της περιουσίας. Οι παραβάτες χάνουν στο εξής τα πολιτικά τους δικαιώματα, όπως και όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία τους» γράφει επίσης ο Deschner (σελ. 558). Το ίδιο έτος (528), ο Ιουστινιανός με έδικτό του καταργεί τους εξόριστους στην Αντιόχεια Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ έχει ήδη νομοθετήσει να θανατώνονται με κατασπαραγμό από θηρία, θάνατο στην πυρά, σταύρωση ή ξέσκισμα με σιδερόνυχα, όλοι οι «καταγινόμενοι με την μαγεία, την μαντική, την γοητεία και την ειδωλολατρία» και απαγορεύσει να διδάσκουν οι Εθνικοί, εξαφανίζοντας έτσι και την τελευταία δυνατότητά τους να έχουν πρόσβαση στην κοινωνία («σε όλη την έκταση της Αυτοκρατορίας, παγανιστικές κοινότητες είχαν επιβιώσει έως τότε με τρόπους, που συνήθως μας διαφεύγουν, σίγουρα όμως με δυναμισμό και πνευματικό σφρίγος μεγαλύτερο στην Ανατολή παρά στην Δύση. Οι οπαδοί τους είχαν αποκλεισθεί από την πολιτική διοίκηση και την στρατιωτική εξουσία, αλλά όχι και από την διδασκαλία...», Chuvin, σελ. 10 – 11).

529 Ένας ακόμα νόμος του Ιουστινιανού έρχεται τώρα να απαγορεύσει κάθε είδους Εθνική διδασκαλία ή άλλη μετάδοση «ειδωλολατρικής» γνώσης («Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 10) και να ορίσει την θανατική ποινή αδιάκριτα για Εθνικούς και διπλόπιστους χριστιανούς («…ακόμα και εκείνους που έχουν κριθεί άξιοι τού άγιου βαπτίσματος…»), που υποτίθεται ότι «εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο Θεό» με «ανόσιες πράξεις», όπως θυσίες και συμμετοχή σε «απρεπείς» εορτές (MacMullen, 1997, σελ. 41 και 182, σημ.27). Ο Ιουστινιανός διατάσσει την υποχρεωτική βάπτιση όλων ανεξαιρέτως των Εθνικών, μαζί με τις οικογένειές τους συμπεριλαμβανόμενων ακόμα και των βρεφών (Deschner, τόμος 2ος, σελ. 559), με ποινή σε περίπτωση άρνησης την δήμευση της κινητής και ακίνητης περιουσίας τους. Όσοι ευσεβείς Εθνικοί αρνούνται να προδώσουν τους Θεούς και να ασπασθούν δημόσια τον Χριστιανισμό χάνουν επίσης όλα τα πολιτικά και αστικά τους δικαιώματα και κάθε μέσο βιοπορισμού, ενώ απαγορεύεται εφεξής κάθε διδασκαλία των Εθνικών φιλοσόφων και διδασκάλων, από τους οποίους επιπλέον αφαιρείται ο κρατικός μισθός και δημεύονται όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία (ως άνω, σελ. 558).Με έδικτο του αυτοκράτορος Γιουτπράδα-Ιουστινιανού, κλείνει η Ακαδημία των Αθηνών και κατάσχεται η περιουσία της. Οι επτά τελευταίοι διδάσκαλοι καταφεύγουν σύμφωνα με μία αφήγηση του Αγαθία στον καλλιεργημένο βασιλιά των Περσών Χοσρόη, που κολακευμένος από την παρουσία τους τούς υποδέχεται με εξαιρετικές τιμές και τους προσφέρει καθηγητικές έδρες στο Πανεπιστήμιοτου Ιουντισαπούρ (Jundishapur).

532 Μία ακόμη χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η… συντέλεια του Κόσμου. Ο μοναχός Ιωάννης Ασιακός, επικεφαλής ενόπλων ομάδων προσηλυτιστών, αρχίζει γενοκτονία κατά των Μικρασιατών Εθνικών.

536 Στην παλαιά Ελλάδα, η παραφροσύνη των χριστιανών τους οδηγεί στο να κατακαίνε ή να κόβουν συστηματικά τα δάση της χώρας, κυρίως στις νότιες περιοχές, γιατί μέσα στα δένδρα έβλεπαν.. «κατοικίες των δαιμόνων». Η φωτιά και το τσεκούρι εξαπολύονται κυρίως εναντίον των δρυοδασών (κατοικίες του Διός), των ελατοδασών (κατοικίες της Αρτέμιδος και του Πανός) αλλά και των ελαιώνων ακόμα (κατοικίες της Αθηνάς) που περιέζωναν τις κατά πλειοψηφία έρημες ή ημιέρημες πια πόλεις των «ειδωλολατρών». Τα αποτελέσματα θα είναι τρομακτικά για την γη των Ολυμπίων Θεών, καθώς αυτή η τεράστια αποδάσωση θα φέρει με την σειρά της ξήρανση ποταμών και πηγών, όπως επίσης και πλήρη διαταραχή ολοκλήρου του οικοσυστήματος της χώρας, που μάλιστα θα βασανιστεί το έτος 536 και από μία πρωτόγνωρη για την περιοχή ξηρασία, αλλά και διαπεραστική παγωνιά (σύμφωνα με ανακοίνωση του αρχαιολόγου Stephen G. Miller, καθηγητή του Πανεπιστήμιου του Berkeley, που έκανε ανασκαφές στην Νεμέα: «αναλύσεις σε γύρι της εποχής εκείνης αποδείκνύουν, ότι ανάμεσα στο έτος 500 και το 600 η βλάστηση στην Ελλάδα άλλαξε δραματικά, ακόμα και η καλλιέργεια της ελιάς σταμάτησε σχεδόν εντελώς» και κάτι τέτοιο επιβεβαιώνουν και τα γραπτά των Προκόπιου και Κασσιόδωρου, που μαρτυρούν μία έντονη διατάραξη του καιρού την χρονιά της συγκεκριμένης οικοκαταστροφής).

540 Η ελληνική Ιατρική έχει ήδη απαγορευθεί ως «γνώση του Διαβόλου» και τα συγγράμματά της έχουν ήδη χαθεί για πάντα στη φωτιά των χριστιανών. Με μόνη θεραπευτική μέθοδο την… αφαίμαξη και το διάβασμα εξορκισμών, αρχίζει στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η μεγάλη επιδημία που υπολογίζεται (Panati Charles, 1989) ότι εξόντωσε 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Η Εκκλησία βγαίνει παρόλα αυτά κερδισμένη, καθώς αποδίδει την επιδημία στην οργή του Θεού για την επιβίωση των «αιρέσεων» και της «ειδωλολατρίας». Ο όχλος τρέχει πανικόβλητος να εκκλησιασθεί. Ο Πέρσης βασιλιάς Χοσρόης σαρώνει τις χριστιανικές πόλεις της Συρίας. Την μόνη πόλη που δεν καταστρέφει ή λεηλατεί είναι η Χαρράν (ελληνιστί Κάρρες), της οποίας οι κάτοικοι είχαν παραμείνει πεισματικά Εθνικοί.

542 Ο Γιουτπράδα-Ιουστινιανός αναθέτει καθήκοντα αυτοκρατορικού προσηλυτιστού («επισκόπου τιτουλαρίου») στον Ιωάννη Ασιακό εξ Εφέσσου. Επί 35 ολόκληρα χρόνια ο τελευταίος εφαρμόζει μαζικούς και βιαίους εκχριστιανισμούς των Εθνικών της Φρυγίας, Καρίας και Λυδίας και κτίζει 99 εκκλησίες και 12 μοναστήρια πάνω στα συντρίμμια των Εθνικών Ιερών (Trombley, τόμος 1, σελ. 333).


545 - 546 Ο Ιωάννης Ασιακός εξοντώνει εκατοντάδες Εθνικούς της Κωνσταντινουπόλεως. Τα θύματα της χριστιανικής παραφροσύνης σταυρώνονται («φουρκίζονται»), κόβονται κομμάτια ή πνίγονται στην θάλασσα μέσα σε σάκκους, και σε πολλές περιπτώσεις τα έντερά τους περιφέρονται ως.. τρόπαια στους δρόμους από τον χριστιανικό όχλο (Mac Mullen, «Christianity & Paganism..», σελ. 176-177, σημ. 89). Πολλοί ευγενείς Εθνικοί γλυτώνουν την βάπτιση ή το μαρτύριο αυτοκτονώντας. Οι χριστιανοί βεβηλώνουν τα πτώματά τους και τους πετούν στους σκουπιδότοπους.

546 Νέος μικρότερος διωγμός κατά των Εθνικών και «αιρετικών» της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έρχεται να ολοκληρώσει το έργο του προηγουμένου. Πλήθος γραμματικοί, σοφιστές, νομικοί και ιατροί σέρνονται μπροστά στον ιεροεξεταστή Ιωάννη Ασιακό και τιμωρούνται με μαστιγώσεις και φυλακίσεις (Mango, σελ. 163).

556 Ο Ιουστινιανός στέλνει στην Αντιόχεια τον φοβερό ιεροεξεταστή Αμάντιο που συλλαμβάνει, βασανίζει και θανατώνει τους τελευταίους Εθνικούς της πόλεως και καίει όλες τις ιδιωτικές βιβλιοθήκες.


557 Η χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η… συντέλεια του Κόσμου.

560 Ο στρατηγός Ναρσής, έχοντας ήδη εξοντώσει τα τελευταία απομεινάρια των Βλεμμύων μετά από 20ετή αιματηρό πόλεμο (540 – 560 περίπου), αναλαμβάνει να σταματήσει το… «σκάνδαλο» της ύπαρξης μίας κανονικής παγανιστικής λατρείας μέσα στα σύνορα της «άγιας» Αυτοκρατορίας. Γύρω στο έτος 560 (ενώ άλλοι τοποθετούν το γεγονός στο έτος 537, πριν δηλαδή και όχι μετά τον 20ετή πόλεμο), βεβηλώνει, ληστεύει και σφραγίζει το τελευταίο Ιερό της Θεάς Ίσιδος στη νησίδα Φίλαι ή Ελεφαντίνη του Νείλου, ασβεστώνει τον ιερογλυφικό διάκοσμο, φυλακίζει τους ιερείς και στέλνει τα αγάλματα των Θεών Οσίριδος, Μηνός και Ίσιδος στην Κωνσταντινούπολη ως πολεμικά τρόπαια.


562 Μετά από διορία τριών μηνών για πλήρη απομάκρυνση από τις πατρογονικές λατρείες, ο Ιουστινιανός διατάσσει νέες μαζικές συλλήψεις, διαπομπεύσεις, βασανιστήρια και φυλακίσεις Εθνικών ιερέων στην Αθήνα, την Αντιόχεια, την Παλμύρα και την Κωνσταντινούπολη, όπως πληροφορούμαστε από τον Beck που αντλεί από τους Μαλάλα, Προκόπιο και Μιχαήλ Σύριο και στην συνέχεια σχολιάζει: «Όπως φαίνεται το Βυζάντιο δεν είχε εκχριστιανισθεί εντελώς τον 6ο αιώνα» (Beck, σελ. 358). Στην πλατεία του Κυνηγίου της Κωνσταντινουπόλεως καίγονται σε τεράστιες πυρές χιλιάδες βιβλία και πολλά ιδιωτικά αγάλματα (Ι. Μαλάλας «Χρονογραφία» και Mango, σελ. 163). Οι συντεχνίες και οι οικογένειες καθίστανται τώρα αποκλειστικά υπεύθυνες για τις θρησκευτικές αντιλήψεις των μελών τους, το ίδιο δε και οι αφέντες για τις αντιλήψεις των δούλων τους. Την ίδια χρονιά οργανώνονται νέες επιχειρήσεις βίαιου εκχριστιανισμού των Εθνικών της Ιωνίας, από τον τρομερό επίσκοπο Εφέσου Ιωάννη τον πρώην «Ασιακό» (Chuvin).

578 - 582 Επί αυτοκράτορος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Τιβερίου, οι χριστιανοί διώκτες φυλακίζουν, βασανίζουν και σταυρώνουν εκατοντάδες επιφανείς Έλληνες τους οποίους υποπτεύονται για Εθνισμό. Ο επικεφαλής των περιβόητων «διωγμιτών» Θεόφιλος, κατασφάζει ή σταυρώνει όλους τους τελευταίους Εθνικούς της Ηλιοπόλεως (Βααλβέκ).

580 Έφοδος των «διωγμιτών» της Αντιοχείας σε μυστικό Ναό του Θεού Διός. Ο ιερεύς αυτοκτονεί επί τόπου, αλλά συλλαμβάνονται αρκετοί θρησκευτές και ανάμεσά τους ο ύπαρχος Ανατόλιος (Chuvin, σελ. 144). Οι κρατούμενοι βασανίζονται και στέλνονται στην Κωνσταντινούπολη για να δικασθούν (και σε αυτό το χρονικό σημείο τοποθετούν οι μη χριστιανοί ερευνητές την απαρχή του ιεροεξετασμού). Ο χριστιανικός όχλος της Κωνσταντινουπόλεως, ερεθισμένος από τις μυστικές δίκες, λυντσάρει στους δρόμους διάφορους, πραγματικούς ή υποτιθέμενους, Εθνικούς. Οι Αντιοχείς Εθνικοί καταδικάζονται σε θάνατο και ρίχνονται στα θηρία του Ιπποδρόμου που όμως δεν δείχνουν πρόθυμα να τους κατασπαράξουν. Οι χριστιανοί τους θανατώνουν τελικά με σταύρωση. Τα πτώματά τους σύρονται από τον όχλο στους δρόμους της πολεως και πετάγονται άταφα στους σκουπιδότοπους.

582 Συνεχίζονται από τον Καππαδόκη αυτοκράτορα Μαυρίκιο (582 – 602) οι άγριοι διωγμοί Εθνικών, Ιουδαίων και μοντανιστών «αιρετικών» και όσοι καταδικάζονται από τα θεοκρατικά δικαστήρια ρίχνονται στα θηρία ή καίγονται ζωντανοί σε δημόσιες πυρές (Chuvin, σελ. 147): «αλίμονο σε εκείνους που τολμούσαν να παρακολουθήσουν τελετές της αρχαίας Θρησκείας παρά το ότι ήσαν βαπτισμένοι. Όλα αυτά τα μαρτύρια θα προαναγγείλουν τα όσα ήσαν να επιβληθούν αργότερα και με μεγαλύτερη επιμονή στην καθολική Ισπανία. Γι’ αυτό λοιπόν καταλήγει ικανοποιημένος ο Ιωάννης Εφέσου, στον οποίο οφείλουμε τις εκπληκτικές μαρτυρίες οι οποίες γράφτηκαν ενώ ακόμα ο διωγμός συνεχιζόταν, κάθε ημέρα καταγγέλλονται όλο και περισσότεροι ειδωλολάτρες και πληρώνουν για τις πράξεις τους τόσο σε αυτόν τον κόσμο όσο και στον άλλον» (Chuvin, ως άνω).

583 Νέοι διωγμοί κατά των Εθνικών από τον αυτοκράτορα Μαυρίκιο (MacMullen, 1997, σελ. 27), ενώ την ίδια εποχή η αγιοκατασκευαστική «λογοτεχνία» κατακλύζει ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο και μόνον ο «άγιος» Γρηγόριος των Τουρόνων θα αναφέρει περισσότερα από 200 θαύματα, στα οποία (φυσικά!) συμπεριλαμβάνονται και οι απαραίτητες νεκραναστάσεις (Deschner, τόμος 3, σελ. 319).

590 Στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι καταδότες της Εκκλησίας «ανακαλύπτουν» συνεχώς «συνωμοσίες» των Εθνικών. Νέες εκτελέσεις με παλουκώματα, σταυρώσεις και αποκεφαλισμούς. Στον παπικό θρόνο ανεβαίνει ο Πάπας Γρηγόριος ο λεγόμενος «Μέγας» (590 - 604), που θα κάψει σε λίγο την Βιβλιοθήκη του Παλατίνου Απόλλωνος «για μη στερήσει τους πιστούς η θύραθεν σοφία της από την Βασιλεία των Ουρανών…»

600 Η Χριστιανική Εκκλησία, δια στόματος Πάπα Γρηγορίου, αναγγέλλει για μία ακόμη φορά τη… συντέλεια του κόσμου. Τρομοκρατημένοι πάμπολλοι δουλοκτήτες και γαιοκτήμονες χαρίζουν την περιουσία και τους δούλους ή δουλοπάροικούς τους στην Εκκλησία και ντύνονται μοναχοί. Το ίδιο έτος, ο Πάπας Γρηγόριος, τονίζει στον «Ιερατικό Κανόνα» ότι «πρέπει να μάθουν καλά οι δούλοι πως απαγορεύεται να παρακούουν τους κυρίους τους, καθώς και το πως δεν είναι τίποτε περισσότερο από δούλοι».


601 Για να κατευνάσει την εναντίον του οργή των εκκλησιαστικών κύκλων, για την σύντομη αντιμοναχική και παράλληλα φιλειρηνική πολιτική του (είχε εξασφαλίσει καλές σχέσεις με τον βασιλιά των Περσών Χοσρόη τον Β), ο αυτοκράτορας Μαυρίκιος διατάσσει τον βίαιο εκχριστιανισμό της Χαρράν και την καταστροφή τού εκεί Μαντείου του σεληνιακού Θεού Σιν. Ανάμεσα σε δεκάδες μάρτυρες Εθνικούς, σταυρώνεται και ο επικεφαλής της στρατιωτικής δύναμης της πόλης Ακίνδυνος, μετά από κατάδοση συνεργατών του. Ο Πάπας Γρηγόριος διατάσσει τον εξαγνισμό όλων των «ειδωλολατρικών» τόπων λατρείας και συστήνει αργή και συστηματική δράση των προσηλυτιστών ώστε να μην προκαλέσει βίαιες αντιδράσεις: «Δεν μπορεί ν’ανέβει κανείς στην κορυφή ενός όρους με ένα μόνο άλμα, αλλά χρειάζεται να το κάνει σιγά και μεθοδικά, βήμα προς βήμα.. Πρέπει να προσέξουμε πρώτα από όλα να μην εξοργίσουμε τους ειδωλολάτρες και να μη καταστρέφουμε τους ναούς τους. Πρέπει να καταστρέφουμε μόνο τα είδωλα και έπειτα να ραντίζουμε το μέρος με αγιασμό και να τοποθετούμε μέσα του άγια λείψανα.. Αν οι ναοί αυτοί είναι καλοκτισμένοι, μάς συμφέρει να τους μετατρέπουμε απλώς από χώρο λατρείας των δαιμόνων σε χώρο λατρείας του αληθινού Θεού».

682 Οι χριστιανοί της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καίνε στην πυρά τον Κωνσταντίνο της Αρμενίας, θεολόγο των «Παυλικιανών» αιρετικών.

692 Η «Εν Τρούλλω» ή «Πενθέκτη» Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως, καταδικάζει τον εορτασμό των Καλενδών, των Βρουμαλίων, των Ανθεστηρίων, καθώς και τις διονυσιακές πομπές και τις μεταμφιέσεις. «Καθόλου απαγορεύει η αγία αύτη και οικουμενική Σύνοδος τους λεγομένους μίμους και τα τούτων θέατρα… και τας επί σκηνής ορχήσεις» («Κανών» 51) και «έτι μην και τας ονόματι των παρ’ Έλλησι ψευδώς ονομασθέντων θεών… κατά τι έθος παλαιόν και αλλότριον του των χριστιανών βίου αποπεμπόμεθα, ορίζοντες μηδένα άνδρα γυναικείαν στολήν ενδιδύσκεσθαι, ή γυναίκα την ανδράσιν αρμόδιον, αλλά μήτε προσωπεία κωμικά ή σατυρικά ή τραγικά υποδύεσθαι, μήτε του βδελυκτού Διονύσου το όνομα την σταφυλήν αποθλίβοντας εν τοις ληνοίς επιβοάν, μηδέ τον οίνον εν τοις πίθοις επιχέοντες γέλωτα επικινείν» («Κανών» 62), όπως παρατίθενται στον χριστιανό Σολομό (σελ. 252, σημ. 4).

804 Οι Έλληνες Εθνικοί της Λακωνικής αντιστέκονται με επιτυχία στην απόπειρα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου να τους εκχριστιανίσει.

950 Στην Ανατολή οι μωαμεθανοί κλείνουν το τελευταίο ελληνικό Εθνικό Ιερό στην Χαρράν (ελληνιστί Κάρρες).

950 - 988 Από τον Αρμένιο προσηλυτιστή Νίκωνα τον «Μετανοείτε»” και τους ενόπλους μοναχούς του, εκχριστιανίζονται με τη βία οι τελευταίοι Έλληνες Εθνικοί της Λακωνίας και κατασφάζονται οι δούκες και οι ιερείς τους.

https://www.rassias.gr/9010.html

[tanipteros]

Διώξεις ειδωλολατρών στην ύστερη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE ... E%AF%CE%B1

[tanipteros]

https://www.e-synews.gr/wp/2019/02/05/s ... -diavaste/

Τα παρακάτω είναι αυτοκρατορικά διατάγματα από την εποχή του Βυζαντίου με τα οποία δίνονται οδηγίες προς τους τοπικούς άρχοντες για το πως θα εξαλείψουν τους “Έλληνες”. Σαν Έλληνες θεωρούνται αυτοί που δεν ασπάστηκαν τον χριστιανισμό αλλά συνέχιζαν να εξασκούν την προγονική τους Ελληνική θρησκεία και να διαβάζουν και να μελετούν αρχαία κείμενα φιλοσόφων.

....

[Nandros]

Το νήμα καθαρίστηκε από τα εμπρηστικά μηνύματα. Αν συνεχιστούν οι αντεγκλήσεις θα κλειδωθεί οριστικά και οι υπεύθυνοι θα πάνε για μπάνιο.

Μπάνιο χειμωνιάτικα δε λέει.

Χειμερινή κολύμβηση: Το «κρύο» ελιξίριο της υγείας
https://www.healthyme.gr/el/kheimerine- ... tes-ugeias

Και θα θεραπεύσει την μόλυνση πίσω από το αυτί!
.

[Nandros]

Ως είδωλα χαρακτηρίζονται έργα μέσω των οποίων λατρεύονται υπάρξεις- ενέργειες ενδοσυμπαντικές.
Έργα ή αντικείμενα μέσω των οποίων λατρεύονται εξωσυμπαντικές υπάρξεις (Θεός, Αγ.Τριάδα,Χριστός) δεν χαρακτηρίζονται ως είδωλα.
ΠΡΟΣΚΉΝΥΣΗ
Υφίσταται προσκήνυση δύο ειδών: 1. Ως λατρευτική εκδήλωση (εξωσυμπαντικές οντότητες)και 2. Ως τιμητική (κλίση κεφαλής) ενδοσυμπαντικών (εντός του χώρου της πίστης χαρητόβρυτων) οντοτήτων.

Χμμ...ενδιαφέρον.

"Είδωλα χαρακτηρίζονται έργα μέσω των οποίων λατρεύονται υπάρξεις- ενέργειες ενδοσυμπαντικές"...πολύ ενδιαφέρον...

Μπορείς να μας φέρεις σε ποιό λεξικό υπάρχει αυτή η ερμηνεία για την λέξη είδωλο;

Μα το jey_papάκειο!
.

[tanipteros]

Ως είδωλα χαρακτηρίζονται έργα μέσω των οποίων λατρεύονται υπάρξεις- ενέργειες ενδοσυμπαντικές.
Έργα ή αντικείμενα μέσω των οποίων λατρεύονται εξωσυμπαντικές υπάρξεις (Θεός, Αγ.Τριάδα,Χριστός) δεν χαρακτηρίζονται ως είδωλα.
ΠΡΟΣΚΉΝΥΣΗ
Υφίσταται προσκήνυση δύο ειδών: 1. Ως λατρευτική εκδήλωση (εξωσυμπαντικές οντότητες)και 2. Ως τιμητική (κλίση κεφαλής) ενδοσυμπαντικών (εντός του χώρου της πίστης χαρητόβρυτων) οντοτήτων.

Χμμ...ενδιαφέρον.

"Είδωλα χαρακτηρίζονται έργα μέσω των οποίων λατρεύονται υπάρξεις- ενέργειες ενδοσυμπαντικές"...πολύ ενδιαφέρον...

Μπορείς να μας φέρεις σε ποιό λεξικό υπάρχει αυτή η ερμηνεία για την λέξη είδωλο;

Μα το jey_papάκειο!
.

ΚΟΣΜΟΣ νοείται το σύμπαν + το Εν που είναι υπερούσιο (πάνω από ουσία δλδ ύλη που σχηματίζει τα όντα).
Οι πνευματικές δυνάμεις τόσο των Εγκόσμιων Θεών όσο και του Ενός είναι εντός του Κόσμου τούτου και άγονται από την ύλη.
Τα αγάλματα πρωτού δοθούν στο κοινό ευλογούνταν και κατέχονταν από θεϊκές δυνάμεις και παρουσίες με την λεγόμενη τελετή της "είσκρισης".
Ναι τα αγάλματα έχουν Θεούς εντός τους και άγουν πνευματικές δυνάμεις...η καταστροφή τους ήταν μια πράξη αντιθεϊας και δεισιδαιμονίας.
Ο δε ισχυρισμός ότι είχαν δαίμονες είναι η περίφημη Χριστιανική διαβολή που χρησιμοποιείται για να συκοφαντήσει τους Θεούς άλλων θρησκειών.

Η λέξη είδωλο πολεμήθηκε και συκοφαντήθηκε από τους Χριστιανούς.
Ως είδωλο υλικό νοείται το κατασκεύασμα εκείνο που καθρεφτίζει το νοητό ον του Νου κάποιου όντος, ανθρώπου ή Θεού.
Από την μια υπάρχει ο Νους που σχηματίζει ιδέες και ο καθρεφτισμός τους μέσω της τέχνης συνήθως παράγει το υλαίο είδωλο το οποίο οπτικώς περιγράφει με σύμβολα την κεκρυμένη ιδέα του Νου.
Το είδωλο χρησιμοποιείται από τις καλές τέχνες για την δημιουργία έργων τέχνης όπως αγάλματα, γλυπτά, ζωγραφιές κτλ και από την θεολογία φιλοσοφία για να μορφοποιήσει τις ιδέες της φιλοσοφιας και θεολογίας.

Δεν είναι ούτε δαιμονικό ούτε κάτι το απεχθές ίσα ίσα που το είδωλο καθρεφτίζει την Ιδέα του Νοητών όρων της θεολογίας και φιλοσοφίας.

Οι Χριστιανοί απλά επειδή έχουν μίσος για κάθε τι Ελληνικό με την Διαβολή συκοφαντούσαν όρους όπως "είδωλο", "Έλληνας" κτλ και φανατίζαν τα πλήθη και τους μάθαιναν να τους μισούν.

Η απόδοση τιμών στους Θεούς μπορεί να γίνει με την παρουσία ενός Υλαίου Ειδώλου ή όχι. Όπως και να έχει η τιμή αποδίδεται σε αυτό που συνδέεται με το Είδωλο και όχι απλά στον υλικό φορέα πχ το μάρμαρο που αποτελεί το είδωλο.

Καιρός να αποκατασταθεί η αλήθεια και να πάψουν όλες αυτές οι παρεξηγήσεις.

[jey_pap]

Να τα μας . τα γνωστά του Ρασσιά (απότησε βέβαια το χρέος του 60 ετών, οπότε τί να πούμε;
Ιδρυτής του Ύπατου Συμβουλίου Ελλήνων Εθνικών

1. Ανατολίτικη δεισιδαιμονία των Εθνικών

Οι ίδιοι οι Εθνικοί ομολογούν εδώ πως ο Γρηγόριος εκμεταλλεύτηκε την «ανατολίτικη δεισιδαιμονία». Δηλαδή παραδέχονται πως οι Εθνικοί ήσαν δεισιδαίμονες και πίστευαν πως οι «θεομηνίες» ήσαν έργο των θεών π.χ. του Δία. Μάλιστα εδώ παραδέχονται οι νεοπαγανιστές, ότι είχαν "ανατολίτικες λατρείες", και ότι αυτές οι λατρείες ήταν "δεισιδαιμονικές". Άρα τι μας λένε περί "Ελληνικής" θρησκείας; Και αν ήταν δεισιδαίμονες, τι φταίει λοιπόν ο Χριστιανισμός που τους απάλλαξε από αυτήν την δεισιδαιμονία;



2. «Θεομηνία» και βασανισμός Γρηγορίου

Ο Τιριδάτ ο Γ΄ (Θιριδάτης) ανήλθε στον θρόνο το 250 μ.Χ. με την βοήθεια των Ρωμαίων. Αντιτάχθηκε στο κήρυγμα του επίσκοπου Γρηγόριου του Φωτιστή (Κρικόρ Λουνσαβορίτς) που ήρθε από την Καισαρεία, και διέταξε την σύλληψη και την φυλάκισή του εντός της ακρόπολης των Αριαξατών, όπου ο δραστήριος αυτός απόστολος του Χριστιανισμού υποβλήθηκε σε βασανιστήρια. Ο Θιριδάτης μετά από λίγο αρρώστησε και αφού είδε πως ούτε οι γιατροί αλλά ούτε και οι επικλήσεις προς τους θεούς του ίσχυσαν την θεραπεία του, αποφυλάκισε τον Γρηγόριο, ο οποίος τον θεράπευσε. Συγκινήθηκε τόσο από το θαύμα όσο και από την καρτερία του ιεράρχη κατά την διάρκεια του μαρτυρίου του, και έτσι ο Θιριδάτης δέχθηκε την νέα θρησκεία με όλη την αυλή του. Τον Γρηγόριο τον διόρισε υπουργό του.

Αυτός διέδωσε τον Χριστιανισμό σε όλη την χώρα, παρ’ όλες τις αντιδράσεις των Εθνικών ιερέων. Ο Θιριδάτης βοήθησε τον Γρηγόριο στην ανέγερση νέας χριστιανικής πόλης, της Ετσιμιατζίν, η οποία μέχρι και σήμερα είναι έδρα των Γρηγοριανών Αρμενίων. Ο Θιριδάτης έπεσε θύμα δολοφονικής απόπειρας από πράκτορες των Περσών, οι οποίοι διέβλεψαν κίνδυνο του Ζωροαστρισμού από την διάδοση του Χριστιανισμού (Πηγή: Νικηφόρος Μοσχόπουλος, Τμηματάρχης του Υπουργείου Εξωτερικών, Μ.Ε.Ε., τόμος Ιβ΄, σελίδα 684). Έχουμε δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από τους ισχυρισμούς τού Ρασιά. Και εκεί ο Χριστιανισμός εν μέσω διωγμών εδραιώθηκε, και μέχρι φόνους έκαναν εναντίον τών Χριστιανών οι ομόπιστοι τού Ρασιά.

Πού το είδαν λοιπόν ο Ρασιάς πως ο Γρηγόριος εκμεταλλεύτηκε θεομηνία;

3. Το «Καρμίλλον» Όρος και οι ανθρωποθυσίες

Κάρμιλλον όρος δεν υπάρχει στην Αρμενία, αλλά στη Παλαιστίνη. Εκεί ο προφήτης Ηλίας, εκτέλεσε ένα τσούρμο ανθρωποθυσιαστών μάγων που μαζί με τη φίλη τους βασίλισσα Ιεζάβελ σκότωναν όσους πίστευαν στο Θεό, θυσίαζαν ΒΡΕΦΗ και παρότρυναν όλους τους γονείς να κάνουν το ίδιο. Αυτό το όρος των βρεφοθυσιών, οι Αιγύπτιοι το αποκαλούσαν «ιερό βουνό» κατά τον 16 αιώνα π.χ. και ήταν κέντρο λατρείας. Στην βίβλο είναι συνδεμένο με τους ψεύτικους προφήτες του Βάαλ - Διονύσου (Α΄ Βασιλείων 18) (Πηγή: Brittanica Deluxe 2002). Αυτή η εκτέλεση τών ανθρωποθυσιαστών ειδωλολατρών τού Βάαλ - Διονύσου είναι που ενοχλεί τον κύριο Ρασιά, ο οποίος μάλιστα στο παρελθόν προσπάθησε να επαναλειτουργήσει τις ειδωλολατρικές τελετουργίες στο Λύκαιο Όρος τής Πελοπονήσου. Και για όποιον δεν ξέρει τι συνέβαινε εκεί, ναι, και εκεί θυσίαζαν και έτρωγαν βρέφη οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες, προς "τιμήν" τού Δία.


4. Οι «βιβλιοθήκες» της Αρμενίας

Ποιες είναι αυτές οι βιβλιοθήκες και γιατί δεν τις αναφέρει ο Ρασιάς και το Υ.Σ.Ε.Ε.; Ουσιαστικά δεν υπήρχε καμία «θαυμαστή» βιβλιοθήκη στην Αρμενία διότι οι Αρμένιοι ήσαν λαός που δεν είχε αλφάβητο. Το αλφάβητό τους το κατασκεύασε ο Χριστιανός Μεσρόπ Μαστότς το 405 μ.Χ., δηλαδή μετά από 100 χρόνια αφότου κάηκαν οι «βιβλιοθήκες» που ονειρεύτηκε ο Ρασιάς και το Υ.Σ.Ε.Ε. Αυτό όμως προφανώς δεν το γνώριζε ο Ρασιάς όταν έγραφε το παραμύθι του!

Κατά την επίσημη ιστορία τής Αρμενίας, ο Μεσρόπ Μαστότς ήταν αυλικός και είχε κάποια θέση στον στρατό, μέχρι που αποφάσισε να γίνει περιπλανώμενος ιερέας, ένας ταξιδευτής που γυρνούσε αδιάκοπα εδώ κι εκεί για να διαδώσει τις ιδέες του. Γεννήθηκε γύρω στο 360 μ.Χ. και τιμάται ως άγιος προστάτης του Αρμενικού έθνους. ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ ΠΟΥ ΕΠΙΝΟΗΣΕ ΤΟ ΑΡΜΕΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ.

Αγαπούσε πολύ τις ξένες γλώσσες, και τα εξαιρετικά Ελληνικά που έμαθε, τον βοήθησαν να αναδειχθεί γρήγορα στη θέση του συμβούλου της κυβέρνησης. Στα 35 του, άρχισε να ταξιδεύει πεζός σε όλη τη Μικρά Ασία. Δέκα χρόνια αργότερα, (δηλαδή γύρω στο 405 μ.Χ.), έδωσε στον Αρμενικό λαό τα 36 γράμματα του μετέπειτα Αρμενικού αλφαβήτου. Τα επόμενα 35 χρόνια ως το θάνατό του, το 440 μ.Χ., ο Μαστότς οργάνωνε ομάδες μοναχών, που είχαν αποστολή να μεταγράψουν τα αριστουργήματα της θρησκευτικής και κοσμικής λογοτεχνίας, αλλά και της επιστήμης σε αυτή την καινούργια γραφή. Μεγάλο μέρος του έργου ολοκληρώθηκε στο μοναστήρι του Αμαράς (Νάσιοναλ Τζεογκράφικ Μάρτιος 2004 σελ. 62,63). Όχι μόνο λοιπόν οι Χριστιανοί δεν έκαψαν τίποτα, αλλά αντιθέτως, έφτιαξαν για τους Αρμένιους αλφάβητο, και διέσωσαν στην Αρμενική όσα αρχαία κείμενα μπόρεσαν! Κάτι που οι ειδωλολάτρες δεν έκαναν για 1000 χρόνια ως τότε, ιστορίας του Αρμενικού έθνους, το έκαναν οι Χριστιανοί στον πρώτο αιώνα της επικράτησής τους στην Αρμενία!

5. Οι «ελληνιστές» ηγεμόνες που ήσαν δεισιδαίμονες (βλέπε ανωτέρω)

Ποιοι είναι οι ελληνιστές ηγεμόνες που είδε ο Ρασιάς εφόσον όλοι οι βασιλείς Θιριδάτης Α΄, Β΄ (Χοσρόης Α΄ ο Μέγας) και ο Θιριδάτης ο Γ΄ είναι τοποθετημένοι στην εξουσία από τους Ρωμαίους; Πώς είναι ελληνιστές εφόσον ελέχθη από τον ίδιο πως είναι ανατολικοί δεισιδαίμονες; Είναι οι ελληνιστές δεισιδαίμονες ή δεν είναι ελληνιστές οι Αρμένιοι για να μην είναι δεισιδαίμονες;

Τα παραπάνω, είναι ένα μικρό δείγμα ΑΠΑΤΗΣ και αμάθειας τών νεοπαγανιστών. Στον ιστότοπό μας, εκθέτουμε πολλά παρόμοια ακόμα!


Οι αθεϊστές, νομίζουν ότι βρήκαν την κότα με το χρυσό αυγό, και παίρνουν μια έκφραση νικητή, όταν λένε: "Τι έχετε να πείτε εσείς οι Χριστιανοί για τα θαύματα άλλων θρησκειών; Αν θεωρείτε τα θαύματα απόδειξη του Θεού σας, τότε γιατί δεν δέχεστε άλλους θεούς, όταν οι πιστοί τους μαρτυρούν και αυτοί θαύματα της δικής τους θρησκείας;" Αλλά όπως πάντα, τους διαφεύγει η πραγματικότητα της πίστης μας...



Η αντίφαση της μη αποδοχής θαυμάτων ξένων θρησκειών

Από τη στιγμή όμως κάποιος αποδέχεται τα θαύματα για τη δική του θρησκεία, επειδή τα μαρτυρούν οι πιστοί της, είναι ανακόλουθο το να απορρίπτει τα θαύματα που συμβαίνουν σε άλλες θρησκείες. Δεν μπορείς να λες: «Εμείς κάνουμε θαύματα, αλλά εσείς λέτε ψέματα», γιατί με την ίδια λογική, μπορεί κάποιος να σου πει το ίδιο, για τους δικούς σου ισχυρισμούς. Και αυτό το αντιλαμβάνονται οι αθεϊστές, γι' αυτό συνήθως κάνουν αυτή την ερώτηση. Γιατί νομίζουν ότι θα οδηγήσουν έτσι τους πιστούς σε αντίφαση.

Όμως, εφ’ όσον υπάρχουν ισχυρισμοί (αλλά και στοιχεία) για θαύματα σε άλλες θρησκείες, όχι μόνο μέσα, αλλά και έξω από τις ονομαζόμενες «Χριστιανικές» θρησκείες, η Χριστιανική πίστη αποδέχεται ότι συμβαίνουν. Το ερώτημα όμως που τίθεται αμέσως μετά, είναι: "Πώς εξηγούνται τα θαύματα αυτά;"


......

ουφ βαρέθηκα.

[jey_pap]

......


Οι τρεις πηγές

Εάν εξαιρέσουμε διάφορα φυσικά φαινόμενα, που παρεξηγούνται μερικές φορές, όσον αφορά τις ανεξήγητες επαφές με νοήμονες δυνάμεις, τρεις μπορεί να είναι οι πηγές αυτών των ανεξήγητων καταστάσεων: 1. Από τον Θεό, ή οντοτήτων απεσταλμένων από Αυτόν. 2. Από ανθρώπινες ψυχικές δυνάμεις. 3. Από μη ανθρώπινες νοήμονες οντότητες. Και αυτή δεν είναι μόνο της Εκκλησίας θέση, αλλά την υιοθετούν άνθρωποι από όλες τις θρησκείες, μια και καλύπτουν όλες τις επαφές αυτές, χωρίς να μένει άλλη πηγή που να μπορούμε να στραφούμε για λύση. Ας δούμε αυτές τις επαφές μία - μία:

1ον. Όσον αφορά τον Θεό, δεν είναι δυνατόν να αποδοθούν όλες αυτές οι επαφές με μη ανθρώπινες νοήμονες οντότητες σε Αυτόν ή στους αγγέλους Του, για έναν κυρίως λόγο: Πολλές από αυτές, είναι η μία ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ. Για παράδειγμα, εφ’ όσον ο Θεός είναι εξ’ ορισμού καλός, και δεν στοχεύει στην εξαπάτησή μας, δεν είναι δυνατόν να πούμε ότι ο Θεός και οι απεσταλμένοι Του, λένε αντίθετα πράγματα σε δύο διαφορετικές θρησκείες, άλλα στη μία και άλλα στην άλλη. Άρα τα θαύματα πρέπει να αποδοθούν ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΗΓΗ.

2ον. Όσον αφορά τις ανθρώπινες ψυχικές δυνάμεις και τις μη ανθρώπινες ΚΤΙΣΤΕΣ οντότητες που έρχονται σε επαφή μαζί μας, ήδη έχει αποδειχθεί η ύπαρξή τους στα εργαστήρια ESP (Extra Sensory Perception ή «Υπεραισθητική Αντίληψη), και μάλιστα γίνονται εκτενή πειράματα. Ήδη από την αρχαιότητα, η Θιβετιανή Βίβλος των Νεκρών, η πολύ προγενέστερή της Αιγυπτιακή Βίβλος των Νεκρών, και οι καταγραμμένες στην Αγία Γραφή και στα υπόλοιπα κείμενα των πατέρων, Χριστιανικές περιθανάτιες ή εξωσωματικές εμπειρίες, συμφωνούν με όλα αυτά που σήμερα καταγράφονται από τους συγχρόνους ερευνητές, όπως ο δρ Μούντυ, ο Ρόμπερτ Μόνροου, η δρ Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ Ρος, και οι γιατροί Όσις και Χάραλντσον, που ηγήθηκαν στην προσπάθεια αυτή, στο τελευταίο μισό του 20ού αιώνα. Μάλιστα ο Αμερικανός Ρόμπερτ Μόνροου, από το 1958 άρχισε ο ίδιος να κάνει έρευνες στο λεγόμενο «αστρικό πεδίο» βγαίνοντας κατά βούλησιν από το σώμα του, και καταγράφοντας τον εναέριο κόσμο των πνευμάτων. Εκεί, τόσο αυτός, όσο και όσοι συναντούσε ήταν «πνευματικές οντότητες». Όμως περισσότερες λεπτομέρειες ξεφεύγουν από το θέμα μας.

Όποιος έχει «βγει» από το σώμα του, γνωρίζει τι εννοούμε με τα παραπάνω. Τόσο για τη δική του έξοδο και τις ανθρώπινες δυνατότητες όταν βγαίνει, όσο και για «αυτούς» που συναντάει εκεί. Μάλιστα πλήθος σχολών Ανατολικών θρησκειών όπως του Βουδισμού και του Ινδουϊσμού, έχουν ως βασική ενασχόληση τις εξωσωματικές αυτές δραστηριότητες, και το σύστημά τους ΔΟΥΛΕΥΕΙ. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ύλη, αλλά και πνεύμα. Και υπό ορισμένες συνθήκες, ή τεχνικές που χρησιμοποιούνται από τις θρησκείες αυτές, το πνεύμα του ανθρώπου, μπορεί να ενεργεί και ερήμην του υλικού του σώματος.

3ον: Πιθανόν όμως, κάποιες τέτοιες εμπειρίες με μη υλικά όντα, να οφείλονται σε άλλες νοήμονες πνευματικές δυνάμεις, άσχετες με τον άνθρωπο και με τον Θεό. Στη Χριστιανική πίστη, τις λέμε: "δαίμονες".



Η διάκριση κτιστού και ακτίστου

Τόσο οι άνθρωποι όταν βρίσκονται σε εξωσωματική εμπειρία, όσο και οι άλλες πνευματικές οντότητες που ζουν στη διάσταση εκείνη, είναι ΚΤΙΣΜΑΤΑ.

Οτιδήποτε είναι άχρονο και αχώρετο, είναι αναλλοίωτο, και συνεπώς ούτε αρχή έχει, ούτε περιορίζεται στο χώρο, αλλά διαχέεται ως «πανταχού παρόν». Είναι δηλαδή ΟΜΟΟΥΣΙΟ με τον Θεό ως συνάναρχο. Κάτι όμως που βρίσκεται μέσα στον χώρο και τον χρόνο περιοριζόμενο από αυτά, είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ από τον άναρχο Θεό, συνεπώς είναι κτίσμα που έχει την αρχή του στο χρόνο. Αυτή είναι μια βασική διάκριση, που δυστυχώς διέφυγε από πολλούς αρχαίους φιλοσόφους.

Οι άνθρωποι λοιπόν, και οι άλλες νοήμονες οντότητες που βρίσκονται μέσα στο χώρο και το χρόνο, ανήκουν στην ίδια ομάδα, στην ομάδα των ΚΤΙΣΤΩΝ αιτιών τέτοιων φαινομένων. Έτσι, έχουμε την εξής διάκριση, ως προς την προέλευση των «παράξενων» εμπειριών που βιώνει η ανθρωπότητα: Κτιστή πηγή, και Άκτιστη. Στην κτιστή πηγή, συμπεριλαμβάνονται και οι θεόσταλτοι άγγελοι που επικοινωνούν συχνά μαζί μας.



Δείγμα δαιμονικού θαύματος

Ας δούμε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο του Αμερικανού Ιερομονάχου π. Σεραφείμ Ρόουζ, στο βιβλίο του: «Η Ορθοδοξία και η Θρησκεία του Μέλλοντος». Πρόκειται για ένα βιβλίο, αφιερωμένο στην ανάλυση των θαυμάτων που συμβαίνουν σε άλλες σύγχρονες θρησκείες, στο φως της Ορθόδοξης πίστης. Το βιβλίο αυτό, στις σελίδες 52,53 αναφέρει τα εξής, ως προσωπική εμπειρία μιας πρώην Ινδουίστριας Αμερικανίδας, και μετέπειτα Ορθόδοξης Χριστιανής:

«Έντεκα χρόνια μετά το επεισόδιο στους Ιφουγκάο, έκανα ένα προσκύνημα στο σπήλαιο του Αμαρνάθ, (Amarnath), βαθειά στα Ιμαλάϊα. Η Ινδουϊστική παράδοση το έχει για το πιο ιερό μέρος λατρείας του Σίβα, το μέρος όπου αποκαλύπτει τον εαυτό του στους λάτρεις του και εισακούει τις παρακλήσεις τους. Είναι ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι πάνω από τη Μαχαγκούνα (Mahaguna), ένα στενό πέρασμα στα 14.000 πόδια και πάνω σ’ ένα παγετώνα. Έτσι υπήρχε πολύς χρόνος να τον λατρέψω νοερά στον δρόμο, ιδίως αφού το παιδί που οδηγούσε το πόνυ με το φορτίο δεν μιλούσε καθόλου Αγγλικά, κι εγώ δεν μιλούσα καθόλου Ινδικά. Αυτή τη φορά ήμουν προδιατεθειμένη να πιστέψω ότι ο θεός που λάτρευα και διαλογιζόμουν σχετικά μ’ αυτόν για χρόνια, θα αποκαλυπτόταν καταδεκτικά σε εμένα.

Η εικόνα του Σίβα μέσα στο σπήλαιο είναι κάτι αξιοπερίεργο από μόνη της. Μια εικόνα από πάγο, σχηματισμένη από νερό που στάζει. Όταν είναι πανσέληνος, η φυσική εικόνα φτάνει την οροφή του σπηλαίου – περίπου 15 πόδια – και στη χάση του φεγγαριού δεν απομένει σχεδόν τίποτα απ’ αυτήν. Έτσι μεγαλώνει και μικραίνει κάθε μήνα. Απ’ όσο ξέρω, κανείς ως τώρα δεν έχει εξηγήσει αυτό το φαινόμενο. Πλησίασα το σπήλαιο σε ευνοϊκό καιρό, όταν η εικόνα είχε σχηματιστεί πλήρως. Σύντομα επρόκειτο να λατρέψω το θεό μου με πράσινη καρύδα, θυμίαμα, κόκκινα και λευκά κομμάτια υφάσματος, καρύδια, σταφίδες και ζάχαρη – όλα όσα απαιτούσε η τελετή. Μπήκα στο σπήλαιο με δάκρυα αφοσίωσης. Αυτό που συνέβη τότε δύσκολα περιγράφεται. Το μέρος δονείτο…»

Εδώ θα κάνω μια στάση, για να πω ότι η γυναίκα αυτή που αφηγείται την εμπειρία της, 11 χρόνια πριν πάει εκεί, είχε μια άλλη εμπειρία, την οποία θα αναφέρω περιληπτικά όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Σεραφείμ Ρόουζ: «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος», στις σελίδες 51, 52:

«Το 1956 έκανα κοινωνική εργασία για τους κυνηγούς κεφαλιών στις Φιλιππίνες. Ενδιαφερόμουν για την πρωτόγονη θρησκεία… Όταν έφτασα στη φυλή των Ιφουγκάο δεν πίστευα στη μαύρη μαγεία. Όταν έφυγα πίστευα. Ένας ιερέας Ιφουγκάο, ένας μουνμπάκι, ονόματι Ταλούπα, έγινε ο καλύτερος φίλος και πληροφοριοδότης μου. Με τον καιρό έμαθα ότι ήταν φημισμένος για την επιτηδειότητά του στη μαύρη τέχνη. Με πήρε στο «μπάκι», που είναι μια τελετή μυσταγωγικής μαγείας που γίνεται σχεδόν κάθε βράδυ κατά την περίοδο του θερισμού… Οι εικόνες πλένονταν σε αίμα κοτόπουλου, το οποίο είχε μαζευτεί σ’ ένα πιάτο και χρησίμευε για μαντεία του μέλλοντος… (σημείωση δική μας: Πρόσεξε πώς οι Ιφουγκάο χρησιμοποιούσαν τις ίδιες πρακτικές με τους αρχαίους Έλληνες Παγανιστές, για την πρόγνωση του μέλλοντος!) …τον καιρό που έφυγα, είχα δει τέτοια ποικιλία και ποσότητα υπερφυσικών φαινομένων πού κάθε επιστημονική εξήγηση ήταν ουσιαστικά αδύνατη. Αν ήμουν προδιατεθειμένη να πιστέψω κάτι όταν έφτασα, αυτό ήταν ότι η μαγεία είχε μια εντελώς φυσική εξήγηση. Επίσης, επιτρέψτε μου να πω ότι δεν τρομάζω πολύ εύκολα. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι άφησα τους Ιφουγκάο επειδή είδα ότι οι τελετές τους όχι μόνο λειτουργούσαν, αλλά είχαν λειτουργήσει και πάνω μου – τουλάχιστον δύο φορές».

Στο σημείο αυτό, θα συνεχίσουμε την ιστορία της ιδίας, από εκεί που τη σταματήσαμε πριν, όταν περιέγραφε την προσκύνηση της εικόνας πάνω στα Ιμαλάϊα. Είχαμε σταματήσει εκεί που μπήκε μέσα, και πρόσφερε τη θυσία της στον Ινδουίστικό θεό Σίβα, και στην εικόνα του τη φτιαγμένη από νερό που έσταζε:

«…Μπήκα στο σπήλαιο με δάκρυα αφοσίωσης. Αυτό που συνέβη τότε, δύσκολα περιγράφεται. Το μέρος δονείτο – όπως μια Ιφουγκάο καλύβα με μπάκι σε πλήρη δραστηριότητα. Συγκλονισμένη που βρήκα το ναό ένα τόπο ανεξήγητου λάθους, έφυγα αναγουλιάζοντας πριν ο ιερέας προλάβει να τελειώσει την προσφορά μου στη μεγάλη εικόνα από πάγο. Το προσωπείο του Ινδουϊσμού είχε ραγίσει όταν μπήκα στο σπήλαιο του Σίβα…».

Η γυναίκα αυτή, ευτυχώς είχε την εμπειρία της μαύρης μαγείας των Ιφουγκάο, και έτσι αναγνώρισε την ταυτότητα του δαίμονα που εμφανιζόταν με το όνομα «Σίβα» στους Ινδουϊστές. Όμως εκατομμύρια άνθρωποι πάνε εκεί ακόμα, στα Ιμαλάϊα, και εντυπωσιάζονται από αυτές τις θαυματουργικές εκδηλώσεις, και λατρεύουν τον δαίμονα αυτόν, νομίζοντας ότι είναι θεός.

Τέτοιες οντότητες που προκαλούν σήμερα θαύματα, δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι ίδιες οντότητες, τα προκαλούσαν και στο παρελθόν. Τέτοιες οντότητες ήταν και οι "θεοί" των αρχαίων Ελλήνων, όπως δείξαμε σε άλλο σχετικό άρθρο.

Απομένει λοιπόν να ορίσουμε τρόπους διάκρισης, ώστε να γνωρίζουμε από πού προέρχονται τα διαφόρων ειδών θαύματα, και πώς να τα διαχωρίζουμε. Και αυτά όμως θα τα αναλύουμε σε άλλο άρθρο.


Γράφει στο συκοφαντικό αυτό κείμενο μεταξύ άλλων:

315 μ.Χ. Στις 13 Αυγούστου (Ζωναράς Annales, Bibliotheca Hagiographica Graeca 365 και Χρονικό Γεωργίου Μοναχού ΧΙ, 1) γίνεται διαγωνισμός ανάμεσα σε δώδεκα Εβραίους ραβίνους και τον εκ Ρώμης γνωστό εξορκιστή επίσκοπο Συλβέστρο, για το εάν ο αυτοκράτωρ και η μητέρα του Ελένη θα ασπασθούν την Ιουδαϊκή Ορθοδοξία ή τον σχισματικό Χριστιανισμό.

Διαβάζοντας τα παραπάνω, ο κάθε άσχετος, υποθέτει αφ' ενός ότι ο Χριστιανισμός επεκράτησε κατά τύχην, χάριν ενός διαγωνισμού, και της συμπάθειας που έδειξε μετά ο Κωνσταντίνος σε αυτόν, και όχι λόγω της δυναμικής αληθείας που περιείχε. Λες και ο Χριστιανισμός δεν είχε σταθεί και μάλιστα αποκτήσει το μισό πληθυσμό της αυτοκρατορίας, εν μέσω τριών αιώνων διωγμών!!!

Ο άσχετος επίσης, βλέποντας αυτές τις παραπομπές, θα υποθέσει ότι αυτή η δήλωση εδώ, είναι αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός. Όμως δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο. Γιατί αυτό το γεγονός, δημιουργήθηκε από έναν... μυθοπλάστη! Ας δούμε ποιοι είναι αυτοί οι δύο που επικαλείται εδώ ο Ρασσιάς:

Ζωναράς Ιωάννης: Βυζαντινός χρονογράφος, ακμάσας κατά το πρώτον ήμισυ του ΙΒ΄ αιώνος. Το ιστορικόν έργον του Ζωναρά άρχεται από θεμελιώσεως κόσμου, φθάνει δε μέχρι της αναρρήχεως εις τον αυτοκρατορικόν θρόνον του Ιωάννου Κομνηνού, ήτοι μέχρι του έτους 1118. (Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα "Ζωναράς").

Αμαρτωλός Γεώργιος Μοναχός: "Έγραψε κατά τα μέσα του Θ΄ αιώνος, εισαγαγών πολλά μυθώδη και φανταστικά εις τα υπ' αυτού ιστορούμενα". (Εγκ. Ελευθερουδάκη, λήμμα "Αμαρτωλός").

Έτσι, ενώ οι Νεοπαγανιστές αρνούνται τη μαρτυρία του Θεοδώρητου Κύρου περί των εγκλημάτων του Ιουλιανού, επειδή απέχει από τα γεγονότα 70 χρόνια, ενώ αρνούνται τη μαρτυρία του Κεδρηνού περί του τελευταίου χρησμού των Δελφών, επειδή απέχει από το γεγονός κατά 700 χρόνια, δέχονται τη μαρτυρία του Γεωργίου Μοναχού, όσο κι αν πρώτος αυτός αναφέρει το παραπάνω γεγονός έπειτα από 600 ολόκληρα χρόνια, με δεδομένη τη χρήση "μυθολογικών στοιχείων" στις αναφορές του. Μια μυθολογική μαρτυρία, που την επαναλαμβάνει και ο Ζωναράς μετά από 300 χρόνια, προφανώς εκλαμβάνοντας τη μαρτυρία για αληθινή. Βλέπει κανείς πόσο υποκριτές είναι οι Νεοπαγανιστές, από τη μια να αρνούνται μαρτυρίες 70 ετών κι από την άλλη να δέχονται μαρτυρίες 600 ετών.

Σκοπός τους είναι να αποδόσουν την εξάπλωση του Χριστιανισμού σε κάτι τυχαίο, μια θαυματοποιΐα. Το μόνο που κατορθώνουν είναι να γελοιοποιηθούν ακόμη μια φορά, μπερδεύοντας τους μύθους με την πραγματικότητα.

Οι Νεοειδωλολάτρες για να δικαιολογήσουν την εγκατάλειψη τής ειδωλολατρικής θρησκείας από τους αρχαίους προγόνους μας, προσπαθούν απεγνωσμένα να την αποδώσουν σε διώξεις που δήθεν υπέστησαν από τους Χριστιανούς αυτοκράτορες, ώστε να μη φανεί ότι εγκαταλείφθηκε λόγω τής κατωτερότητάς της και τής βαρβαρότητάς της. Όμως η σύγχρονη ιστορική έρευνα, ρίχνει άπλετο φως στην εποχή εκείνη, και αποδεικνύει το δόλο και τη διαστρέβλωση που επιχειρείται από τις Νεοειδωλολατρικές πηγές.

Το επιχείρημα αυτό, συμπεριλαμβάνεται στο συκοφαντικό "πόνημα" του κου Βλάση Ρασσιά "Ιστορίες Αγάπης" (Απάτης), το οποίο στην ιστοσελίδα μας αναιρούμε σημείο προς σημείο.

Το άρθρο αυτό, ασχολείται με το εξής απόσπασμα:

"341 μ.Χ. Ο ένας εκ των τριών υιών του Κωνσταντίνου, ο ανατραφείς με χριστιανική κατήχηση Κώνστας που έχει ήδη δολοφονήσει το προηγούμενο έτος τον αδελφό του Κωνσταντίνο Β, κηρύσσει νέον διωγμό «κατά των μάντεων και των ελληνιζόντων» και εκδίδει επίσης έδικτο (Προς Μαδαλιανόν, Βοηθό Έπαρχο Διοικήσεως, Θεοδοσιανός Κώδιξ 16, 10, 2)".

Βεβαίως στο πρωτογενές του κείμενο, δεν είχε καμία πηγή. Εδώ κάποιος παγανιστής τόλμησε να βάλει κάποια πηγή, μια και ήταν εύκολο, εφόσον (κατά τη γνώμη του), το επιχείρημά τους αυτό, αναφέρεται σε δήθεν γνωστό νόμο. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο θα τα ήθελαν οι Νεοπαγανιστές.

Πρώτον, δεν μας απασχολεί τι έκανε ο Κωνστάντιος, επειδή δεν ήταν Χριστιανός, αλλά Αρειανιστής. Μάλιστα δίωξε τους Χριστιανούς, αν και σεβάστηκε τους Εθνικούς.



Δεύτερον, δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία ούτε για έναν εκτελεσθέντα εξ αιτίας αυτού του εδίκτου. Παρακάτω, θα δούμε ότι ο νόμος αυτός, όχι μόνο δεν εφαρμόστηκε, αλλά ούτε καν υπήρξε!!!

Ας δούμε αρχικά τι λέει ο παλιός ιστορικός Gibbon (Γίβων), ένας εχθρός της Χριστιανικής πίστης, από την «Ιστορία της παρακμής και πτώσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας»:

«..Υπάρχει σοβαρός λόγος να πιστεύουμε ότι το επίσημο έδικτο (σημ.: των Αυτοκρατόρων Κωνστάντιου και Κώνστα κατά των Εθνικών) είτε εγράφη δίχως να δημοσιευθεί, είτε εδημοσιεύθη δίχως να εκτελεστεί. Η μαρτυρία των γεγονότων και τα μνημεία που ακόμη είναι σε ύπαρξη, αποδεικνύουν την δημόσια εξάσκηση της παγανιστικής λατρείας καθ’ όλη τη βασιλεία των γιων του Κωνσταντίνου. Στην Ανατολή καθώς και στη Δύση, στις πόλεις καθώς και στην επαρχία, μεγάλος αριθμός ναών παρέμεινε σεβαστός, ή τουλάχιστον διασώθηκαν˙ και το ευσεβές πλήθος ακόμα απολάμβανε την πολυτέλεια των θυσιών, των τελετών και των πομπών, με την άδεια ή την συγκατάθεση της δημόσιας αρχής. Τέσσερα περίπου χρόνια μετά την υποτιθέμενη ημερομηνία του φοβερού έδικτού του, ο Κωνστάντιος επεσκέφθη τα τεμένη της Ρώμης και η εντιμότητα της συμπεριφοράς του συνιστάται απο έναν παγανιστή ρήτορα ως ένα παράδειγμα άξιο μίμησης από τους επόμενους ηγεμόνες. «Ο αυτοκράτωρ», λέει ο Σύμμαχος, «επέτρεψε να μείνουν άθικτα τα προνόμια των Εστιάδων. Εγγυήθηκε τη καθορισμένη παροχή για να παράσχει τα έξοδα των δημόσιων τελετών και θυσιών. Και παρ’ όλο που ασπάζεται μια άλλη θρησκεία, ποτέ δε σκέφτηκε να στερήσει την αυτοκρατορία από την ιερή λατρεία της αρχαιότητας». (Vol. 1, p.399)

Ο Σύμμαχος (επιστολή, Migne, 18, 391) επαινεί τον Κωνστάντιο ότι επικύρωσε τα προνόμια των Εστιάδων, απένειμε ιερατικά αξιώματα σε εξέχοντες Ρωμαίους και έδωσε επιχορηγήσεις σε εθνικούς ναούς και αγώνες.

Ο Κωνστάντιος μερίμνησε και για την εκλογή εθνικού πρωθιερέως της Αφρικής με ειδικό νόμο του (C. Th., XII, 1, 46), το έτος 358. (Υποτίθεται ότι αυτό ήταν έτος διωγμών, κατά τους Νεοπαγανιστές...)

Επίσης, ο Κωνστάντιος επεκύρωσε τα δικαιώματα των ποντιφήκων επί της επιθεώρησης των ιερών θεσμών, με νόμο (C. Th., IX, 17, 2) το έτος 349.

"Η εφαρμογή των νόμων (του Κωνστάντιου) έγινε σε περιορισμένο βαθμό. Οι εθνικοί εν πολλοίς διέσωζαν τη λατρεία τους με πλάγια μέσα, τα οποία εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί. Οι εθνικοί συμμαχούσαν με τους αρειανούς, για να αποκτήσουν την εύνοια του αρειανόφρονα Κωνστάντιου και να διατηρήσουν τη λατρεία τους: «Έλληνες μεν ουν ώσπερ ωνούμενοι τηι υπογραφήι [έγγραφο, με το οποίο μετά το 355 δέχονταν «όν αν αποστείλη βασιλεύς επίσκοπον»] την των ειδώλων ασυλίαν» γράφει ο Μέγας Αθανάσιος (επιστολή προς Μοναχούς, 55)"(σ. 146)

Όμως, πέρα από τις ιστορικές μαρτυρίες για την ελεύθερη λατρεία των Εθνικών τότε, στην πραγματικότητα ο νόμος αυτός δεν εξεδόθη από τον Κωνστάντιο όπως γράφει ο Ρασσιάς εδώ, αλλά ο Κωνστάντιος αναφέρθηκε σε αυτόν τον νόμο, ότι δήθεν εξεδόθη από τον πατέρα του!!!.

Ο Σπύρος Ν. Τρωϊανός ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με εξειδίκευση στη Ρωμαϊκή νομοθεσία, γράφει τα εξής σε άρθρο του στα «Ιστορικά» Νο 135, στις 23 Μαϊου 2002 σελ. 43 – 49:

«Τον επόμενο χρόνο (320/321) έκανε ο Μ. Κωνσταντίνος μία ακόμη μεγαλύτερη παραχώρηση στην παράδοση. Στο κείμενο άλλου νόμου (Θεοδ. Κώδ. 16.10.1) ομολογεί ότι και αυτός ενδέχεται να προσφύγει στις υπηρεσίες των θυοσκόπων: Αν πέσει στο παλάτι ή σε άλλο δημόσιο κτίριο κεραυνός, θα τους καλέσει για να του δώσουν επίσημη ερμηνεία του φαινομένου. Αφήνει μάλιστα να νοηθεί ότι μία τέτοια ενέργεια θα αποτελούσε συμμόρφωση σε αρχαίο έθιμο.

Η ύπαρξη αυτού του νόμου, του οποίου δεν αμφισβητείται η γνησιότητα, εξουδετερώνει ένα φάντασμα που πλανάται επάνω από τη νομοθεσία των χρόνων εκείνων. Συγκεκριμένα, σε νόμο του 341 ο Κωνστάντιος, γιος του Μ. Κωνσταντίνου, αναφέρεται σε νόμο του πατέρα του, με τον οποίο απαγορεύθηκαν – υποτίθεται – χωρίς καμία εξαίρεση όλες οι θυσίες (Θεοδ. Κώδ. 16.10.2). Νόμος ωστόσο με τέτοιο περιεχόμενο δεν εντοπίσθηκε μέχρι τώρα, παρά τις εντατικές προσπάθειες των ιστορικών του Δικαίου προς την κατεύθυνση αυτή. Η λογική λοιπόν επεξεργασία της δεύτερης έκδοσης του Ιουστιανιάνειου Κώδικα σε συνδυασμό με τον παραπάνω νόμο του 320/321 επιτρέπει το συμπέρασμα ότι ο Μ. Κωνσταντίνος δεν φαίνεται να εξέδωσε ποτέ γενικό νόμο, ο οποίος απαγόρευε την τέλεση θυσιών».

Οι ιστορικοί διαψεύδουν τους Νεοπαγανιστικούς ισχυρισμούς, και εκθέτουν τους Νεοπαγανιστές και σε αυτό το σημείο. Για περισσότερα επί της νομοθεσίας Κωνσταντίνου και Κωνσταντίου, μπορείτε να δείτε άλλο εκτενέστερο άρθρο μας.

Ο Εθνικός Βλάσης Ρασσιάς, στο Συκοφαντικό του κείμενο "Ιστορίες Αγάπης" ("Ιστορίες Απάτης" είναι στην πραγματικότητα), ανάμεσα στα υπόλοιπα ψεύδη που γράφει, γράφει και για έναν δήθεν διωγμό της Κωνσταντινούπολης, και του Λιβάνιου. Μια πιο προσεκτική ματιά στην ιστορία όμως, εκθέτει και εδώ τους Νεοπαγανιστές που διαδίδουν αυτό το ψέμα, είτε ως ημιμαθείς είτε ως συκοφάντες.



Για το έτος 346 μ.Χ. γράφει ο Ρασσιάς:

"Μέγας διωγμός κηρύσσεται στην Κωνσταντινούπολη κατά των Εθνικών, στα πλαίσια του οποίου ο Εθνικός ρήτωρ Λιβάνιος εξορίζεται με την κατηγορία της “γοητείας” (μαγείας)" (Βλ. Ρασσιά, Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Α’, σ. 162).

Ας δούμε λοιπόν κι εδώ το μέγεθος της απάτης που επιχειρεί ο Ρασσιάς:

Η μετάφραση της αυτοβιογραφίας του Λιβάνιου "Λόγος περί της εαυτού τύχης" είναι από τις εκδ. Κάκτος.

Ο Λιβάνιος είχε πάει στην Κωνσταντινούπολη το 340 για να εξασκήσει το επάγγελμα του ρήτορα. Το 342, σύμφωνα με τον Ευνάπιο, συνέβη το εξής (Βίοι φιλοσόφων και σοφιστών, 495):

«διαβολής δε τινος αυτώ γενομένης περί τα μειράκια, ην θεμιτόν ουκ ην εμοί γράφειν, ες μνήμην αξιόλόγων ανέντι την γραφήν, εκπεσών εκ της Κωνσταντίνου πόλεως, κατέσχε την Νικομηδείαν» δηλαδή: «μια σκανδαλώδης κατηγορία έγινε εναντίον του σχετικά με τους μαθητές του. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να γράψω γι’ αυτήν, επειδή θέλω να καταγράψω μόνο σημαντικά γεγονότα. Λόγω αυτής της κατηγορίας διώχτηκε από την Κωνσταντινούπολη και πήγε στη Νικομήδεια».

Ο Λιβάνιος στον Λόγο περί της εαυτού τύχης ισχυρίζεται ότι επειδή είχε τους περισσότερους μαθητές από τους άλλους ρήτορες, αυτοί, για να τον εκδικηθούν, τον συκοφάντησαν.

Πάλι εδώ, έχουμε το σύνηθες φαινόμενο της προσωπικής αντιπαράθεσης και της χρήσης ύπουλων μέσων (συκοφαντία). Κανένας από τους αντίζηλους δάσκαλους ρητορικής δεν κατηγόρησε τον Λιβάνιο ότι ήταν Εθνικός. Άλλωστε αυτός ο οποίος κατηγόρησε τον Λιβάνιο ότι κέρδιζε τους ρητορικούς αγώνες με τη βοήθεια μαγείας ήταν ένας Εθνικός ρήτορας, ο Βημάρχιος (Λιβάνιου, Λόγος περί της εαυτού τύχης, 39), ο οποίος δεν άντεχε το γεγονός ότι ο Λιβάνιος είχε περισσότερους μαθητές από τον ίδιο και ήταν δημοφιλέστερος στην Κωνσταντινούπολη. «Ο ίδιος [ο Βημάρχιος] πρόσφερε θυσίες στους θεούς (…) τριγυρνώντας διηγείτο [ο Βημάρχιος] πομπωδώς ότι νικήθηκε [από τον Λιβάνιο] από μαγεία· διότι έλεγε ότι συσχετιζόμουν με έναν άνδρα που έλεγχε τα άστρα», γράφει ο Λιβάνιος (Λόγος περί της εαυτού τύχης, 39 και 43).

Δηλαδή ένας Εθνικός ρήτορας, ο Βημάρχιος, προκάλεσε τη δίωξη ενός άλλου Εθνικού ομότεχνού του, του Λιβάνιου. Δεν προκάλεσε καμία θρησκευτική αντιπαλότητα Χριστιανών προς τον Λιβάνιο την εκδίωξή του από την Κωνσταντινούπολη. Ήταν δίωξη Εθνικού από Εθνικό!!! Αυτό και μόνο αρκεί για να κατανοήσουμε ότι είναι λανθασμένη ερμηνεία η μετατροπή τοτινών προσωπικών αντιζηλιών σε δήθεν «αποδείξεις διωγμών κατά Εθνικών».

Κι ο Γίββων γράφει ότι «η ζήλεια των αντιπάλων του [δάσκαλων ρητορικής] που τον κυνηγούσαν απ’ την μια πόλη στην άλλη, επιβεβαιώνει την ανώτερη αξία του».

Άλλο πράγμα η «μαγεία» και άλλο η λατρεία των θεών (και συνεπώς οι κατηγορίες για το ένα δεν συνεπάγονται κατηγορία για το άλλο).

Ο Λιβάνιος έμεινε πέντε χρόνια διδάσκοντας στην Νικομήδεια, τα οποία ο ίδιος θεωρούσε – σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του – ως τα καλύτερα χρόνια· εκεί ίδρυσε ρητορική σχολή. Το 349 όμως, ο Κωνστάντιος τον ξανακάλεσε στην Κωνσταντινούπολη δίνοντάς του κάποιο αξίωμα (άραγε τι «διωγμός» ήταν αυτός;). Ο Λιβάνιος δέχτηκε, αλλά το 354 προτίμησε να πάει στην Αντιόχεια, όπου και διορίστηκε δημόσιος δάσκαλος.

Όσο για τον, σύμφωνα με τον Ρασσιά, «μέγα διωγμό κατά των Εθνικών στην Κωνσταντινούπολη», κατά τον οποίο εκδιώχθηκε ο Λιβάνιος, ο Λιβάνιος αναφέρεται αόριστα σε μια «αναταραχή του δήμου, κατά την διάρκεια της οποίας ο ανθύπατος γλυτώνει τραυματισμένος και βρίσκει προστασία στα τείχη των Περίνθιων» (Λόγος περί της εαυτού τύχης, 44 κ.ε.).

Καμία αναφορά ή υπόνοια από τον Λιβάνιο για θρησκευτική δίωξη δεν γίνεται. Κι όμως, αυτό για τον Ρασσσιά και τους ομοίους του, είναι... διωγμός των Εθνικών!

Δείτε με τι ανθρώπους έχουμε να κάνουμε όταν μιλάμε για Νεοπαγανιστές! Διαστροφείς της ιστορίας, συκοφάντες και παραχαράκτες μέχρις αηδίας. Όμοιοι με τους "θεούς" τους!

Οι Νεοειδωλολάτρες για να δικαιολογήσουν την εγκατάλειψη τής ειδωλολατρικής θρησκείας από τους αρχαίους προγόνους μας, προσπαθούν απεγνωσμένα να την αποδώσουν σε διώξεις που δήθεν υπέστησαν από τους Χριστιανούς αυτοκράτορες, ώστε να μη φανεί ότι εγκαταλείφθηκε λόγω τής κατωτερότητάς της και τής βαρβαρότητάς της. Όμως η σύγχρονη ιστορική έρευνα, ρίχνει άπλετο φως στην εποχή εκείνη, και αποδεικνύει το δόλο και τη διαστρέβλωση που επιχειρείται από τις Νεοειδωλολατρικές πηγές.

Το επιχείρημα αυτό, συμπεριλαμβάνεται στο συκοφαντικό "πόνημα" του κου Βλάση Ρασσιά "Ιστορίες Αγάπης" (Απάτης), το οποίο στην ιστοσελίδα μας αναιρούμε σημείο προς σημείο.

Το άρθρο αυτό, ασχολείται με το εξής απόσπασμα:

"341 μ.Χ. Ο ένας εκ των τριών υιών του Κωνσταντίνου, ο ανατραφείς με χριστιανική κατήχηση Κώνστας που έχει ήδη δολοφονήσει το προηγούμενο έτος τον αδελφό του Κωνσταντίνο Β, κηρύσσει νέον διωγμό «κατά των μάντεων και των ελληνιζόντων» και εκδίδει επίσης έδικτο (Προς Μαδαλιανόν, Βοηθό Έπαρχο Διοικήσεως, Θεοδοσιανός Κώδιξ 16, 10, 2)".

Βεβαίως στο πρωτογενές του κείμενο, δεν είχε καμία πηγή. Εδώ κάποιος παγανιστής τόλμησε να βάλει κάποια πηγή, μια και ήταν εύκολο, εφόσον (κατά τη γνώμη του), το επιχείρημά τους αυτό, αναφέρεται σε δήθεν γνωστό νόμο. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο θα τα ήθελαν οι Νεοπαγανιστές.

Πρώτον, δεν μας απασχολεί τι έκανε ο Κωνστάντιος, επειδή δεν ήταν Χριστιανός, αλλά Αρειανιστής. Μάλιστα δίωξε τους Χριστιανούς, αν και σεβάστηκε τους Εθνικούς.



Δεύτερον, δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία ούτε για έναν εκτελεσθέντα εξ αιτίας αυτού του εδίκτου. Παρακάτω, θα δούμε ότι ο νόμος αυτός, όχι μόνο δεν εφαρμόστηκε, αλλά ούτε καν υπήρξε!!!

Ας δούμε αρχικά τι λέει ο παλιός ιστορικός Gibbon (Γίβων), ένας εχθρός της Χριστιανικής πίστης, από την «Ιστορία της παρακμής και πτώσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας»:

«..Υπάρχει σοβαρός λόγος να πιστεύουμε ότι το επίσημο έδικτο (σημ.: των Αυτοκρατόρων Κωνστάντιου και Κώνστα κατά των Εθνικών) είτε εγράφη δίχως να δημοσιευθεί, είτε εδημοσιεύθη δίχως να εκτελεστεί. Η μαρτυρία των γεγονότων και τα μνημεία που ακόμη είναι σε ύπαρξη, αποδεικνύουν την δημόσια εξάσκηση της παγανιστικής λατρείας καθ’ όλη τη βασιλεία των γιων του Κωνσταντίνου. Στην Ανατολή καθώς και στη Δύση, στις πόλεις καθώς και στην επαρχία, μεγάλος αριθμός ναών παρέμεινε σεβαστός, ή τουλάχιστον διασώθηκαν˙ και το ευσεβές πλήθος ακόμα απολάμβανε την πολυτέλεια των θυσιών, των τελετών και των πομπών, με την άδεια ή την συγκατάθεση της δημόσιας αρχής. Τέσσερα περίπου χρόνια μετά την υποτιθέμενη ημερομηνία του φοβερού έδικτού του, ο Κωνστάντιος επεσκέφθη τα τεμένη της Ρώμης και η εντιμότητα της συμπεριφοράς του συνιστάται απο έναν παγανιστή ρήτορα ως ένα παράδειγμα άξιο μίμησης από τους επόμενους ηγεμόνες. «Ο αυτοκράτωρ», λέει ο Σύμμαχος, «επέτρεψε να μείνουν άθικτα τα προνόμια των Εστιάδων. Εγγυήθηκε τη καθορισμένη παροχή για να παράσχει τα έξοδα των δημόσιων τελετών και θυσιών. Και παρ’ όλο που ασπάζεται μια άλλη θρησκεία, ποτέ δε σκέφτηκε να στερήσει την αυτοκρατορία από την ιερή λατρεία της αρχαιότητας». (Vol. 1, p.399)

Ο Σύμμαχος (επιστολή, Migne, 18, 391) επαινεί τον Κωνστάντιο ότι επικύρωσε τα προνόμια των Εστιάδων, απένειμε ιερατικά αξιώματα σε εξέχοντες Ρωμαίους και έδωσε επιχορηγήσεις σε εθνικούς ναούς και αγώνες.

Ο Κωνστάντιος μερίμνησε και για την εκλογή εθνικού πρωθιερέως της Αφρικής με ειδικό νόμο του (C. Th., XII, 1, 46), το έτος 358. (Υποτίθεται ότι αυτό ήταν έτος διωγμών, κατά τους Νεοπαγανιστές...)

Επίσης, ο Κωνστάντιος επεκύρωσε τα δικαιώματα των ποντιφήκων επί της επιθεώρησης των ιερών θεσμών, με νόμο (C. Th., IX, 17, 2) το έτος 349.

"Η εφαρμογή των νόμων (του Κωνστάντιου) έγινε σε περιορισμένο βαθμό. Οι εθνικοί εν πολλοίς διέσωζαν τη λατρεία τους με πλάγια μέσα, τα οποία εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί. Οι εθνικοί συμμαχούσαν με τους αρειανούς, για να αποκτήσουν την εύνοια του αρειανόφρονα Κωνστάντιου και να διατηρήσουν τη λατρεία τους: «Έλληνες μεν ουν ώσπερ ωνούμενοι τηι υπογραφήι [έγγραφο, με το οποίο μετά το 355 δέχονταν «όν αν αποστείλη βασιλεύς επίσκοπον»] την των ειδώλων ασυλίαν» γράφει ο Μέγας Αθανάσιος (επιστολή προς Μοναχούς, 55)"(σ. 146)

Όμως, πέρα από τις ιστορικές μαρτυρίες για την ελεύθερη λατρεία των Εθνικών τότε, στην πραγματικότητα ο νόμος αυτός δεν εξεδόθη από τον Κωνστάντιο όπως γράφει ο Ρασσιάς εδώ, αλλά ο Κωνστάντιος αναφέρθηκε σε αυτόν τον νόμο, ότι δήθεν εξεδόθη από τον πατέρα του!!!.

Ο Σπύρος Ν. Τρωϊανός ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με εξειδίκευση στη Ρωμαϊκή νομοθεσία, γράφει τα εξής σε άρθρο του στα «Ιστορικά» Νο 135, στις 23 Μαϊου 2002 σελ. 43 – 49:

«Τον επόμενο χρόνο (320/321) έκανε ο Μ. Κωνσταντίνος μία ακόμη μεγαλύτερη παραχώρηση στην παράδοση. Στο κείμενο άλλου νόμου (Θεοδ. Κώδ. 16.10.1) ομολογεί ότι και αυτός ενδέχεται να προσφύγει στις υπηρεσίες των θυοσκόπων: Αν πέσει στο παλάτι ή σε άλλο δημόσιο κτίριο κεραυνός, θα τους καλέσει για να του δώσουν επίσημη ερμηνεία του φαινομένου. Αφήνει μάλιστα να νοηθεί ότι μία τέτοια ενέργεια θα αποτελούσε συμμόρφωση σε αρχαίο έθιμο.

Η ύπαρξη αυτού του νόμου, του οποίου δεν αμφισβητείται η γνησιότητα, εξουδετερώνει ένα φάντασμα που πλανάται επάνω από τη νομοθεσία των χρόνων εκείνων. Συγκεκριμένα, σε νόμο του 341 ο Κωνστάντιος, γιος του Μ. Κωνσταντίνου, αναφέρεται σε νόμο του πατέρα του, με τον οποίο απαγορεύθηκαν – υποτίθεται – χωρίς καμία εξαίρεση όλες οι θυσίες (Θεοδ. Κώδ. 16.10.2). Νόμος ωστόσο με τέτοιο περιεχόμενο δεν εντοπίσθηκε μέχρι τώρα, παρά τις εντατικές προσπάθειες των ιστορικών του Δικαίου προς την κατεύθυνση αυτή. Η λογική λοιπόν επεξεργασία της δεύτερης έκδοσης του Ιουστιανιάνειου Κώδικα σε συνδυασμό με τον παραπάνω νόμο του 320/321 επιτρέπει το συμπέρασμα ότι ο Μ. Κωνσταντίνος δεν φαίνεται να εξέδωσε ποτέ γενικό νόμο, ο οποίος απαγόρευε την τέλεση θυσιών».

Οι ιστορικοί διαψεύδουν τους Νεοπαγανιστικούς ισχυρισμούς, και εκθέτουν τους Νεοπαγανιστές και σε αυτό το σημείο. Για περισσότερα επί της νομοθεσίας Κωνσταντίνου και Κωνσταντίου, μπορείτε να δείτε άλλο εκτενέστερο άρθρο μας.

Οι Νεοειδωλολάτρες για να δικαιολογήσουν την εγκατάλειψη τής ειδωλολατρικής θρησκείας από τους αρχαίους προγόνους μας, προσπαθούν απεγνωσμένα να την αποδώσουν σε διώξεις που δήθεν υπέστησαν από τους Χριστιανούς αυτοκράτορες, ώστε να μη φανεί ότι εγκαταλείφθηκε λόγω τής κατωτερότητάς της και τής βαρβαρότητάς της. Όμως η σύγχρονη ιστορική έρευνα, ρίχνει άπλετο φως στην εποχή εκείνη, και αποδεικνύει το δόλο και τη διαστρέβλωση που επιχειρείται από τις Νεοειδωλολατρικές πηγές.

Το επιχείρημα αυτό, συμπεριλαμβάνεται στο συκοφαντικό "πόνημα" του κου Βλάση Ρασσιά "Ιστορίες Αγάπης" (Απάτης), το οποίο στην ιστοσελίδα μας αναιρούμε σημείο προς σημείο.

Το άρθρο αυτό, ασχολείται με το εξής απόσπασμα:

"341 μ.Χ. Ο ένας εκ των τριών υιών του Κωνσταντίνου, ο ανατραφείς με χριστιανική κατήχηση Κώνστας που έχει ήδη δολοφονήσει το προηγούμενο έτος τον αδελφό του Κωνσταντίνο Β, κηρύσσει νέον διωγμό «κατά των μάντεων και των ελληνιζόντων» και εκδίδει επίσης έδικτο (Προς Μαδαλιανόν, Βοηθό Έπαρχο Διοικήσεως, Θεοδοσιανός Κώδιξ 16, 10, 2)".

Βεβαίως στο πρωτογενές του κείμενο, δεν είχε καμία πηγή. Εδώ κάποιος παγανιστής τόλμησε να βάλει κάποια πηγή, μια και ήταν εύκολο, εφόσον (κατά τη γνώμη του), το επιχείρημά τους αυτό, αναφέρεται σε δήθεν γνωστό νόμο. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο θα τα ήθελαν οι Νεοπαγανιστές.

Πρώτον, δεν μας απασχολεί τι έκανε ο Κωνστάντιος, επειδή δεν ήταν Χριστιανός, αλλά Αρειανιστής. Μάλιστα δίωξε τους Χριστιανούς, αν και σεβάστηκε τους Εθνικούς.



Δεύτερον, δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία ούτε για έναν εκτελεσθέντα εξ αιτίας αυτού του εδίκτου. Παρακάτω, θα δούμε ότι ο νόμος αυτός, όχι μόνο δεν εφαρμόστηκε, αλλά ούτε καν υπήρξε!!!

Ας δούμε αρχικά τι λέει ο παλιός ιστορικός Gibbon (Γίβων), ένας εχθρός της Χριστιανικής πίστης, από την «Ιστορία της παρακμής και πτώσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας»:

«..Υπάρχει σοβαρός λόγος να πιστεύουμε ότι το επίσημο έδικτο (σημ.: των Αυτοκρατόρων Κωνστάντιου και Κώνστα κατά των Εθνικών) είτε εγράφη δίχως να δημοσιευθεί, είτε εδημοσιεύθη δίχως να εκτελεστεί. Η μαρτυρία των γεγονότων και τα μνημεία που ακόμη είναι σε ύπαρξη, αποδεικνύουν την δημόσια εξάσκηση της παγανιστικής λατρείας καθ’ όλη τη βασιλεία των γιων του Κωνσταντίνου. Στην Ανατολή καθώς και στη Δύση, στις πόλεις καθώς και στην επαρχία, μεγάλος αριθμός ναών παρέμεινε σεβαστός, ή τουλάχιστον διασώθηκαν˙ και το ευσεβές πλήθος ακόμα απολάμβανε την πολυτέλεια των θυσιών, των τελετών και των πομπών, με την άδεια ή την συγκατάθεση της δημόσιας αρχής. Τέσσερα περίπου χρόνια μετά την υποτιθέμενη ημερομηνία του φοβερού έδικτού του, ο Κωνστάντιος επεσκέφθη τα τεμένη της Ρώμης και η εντιμότητα της συμπεριφοράς του συνιστάται απο έναν παγανιστή ρήτορα ως ένα παράδειγμα άξιο μίμησης από τους επόμενους ηγεμόνες. «Ο αυτοκράτωρ», λέει ο Σύμμαχος, «επέτρεψε να μείνουν άθικτα τα προνόμια των Εστιάδων. Εγγυήθηκε τη καθορισμένη παροχή για να παράσχει τα έξοδα των δημόσιων τελετών και θυσιών. Και παρ’ όλο που ασπάζεται μια άλλη θρησκεία, ποτέ δε σκέφτηκε να στερήσει την αυτοκρατορία από την ιερή λατρεία της αρχαιότητας». (Vol. 1, p.399)

Ο Σύμμαχος (επιστολή, Migne, 18, 391) επαινεί τον Κωνστάντιο ότι επικύρωσε τα προνόμια των Εστιάδων, απένειμε ιερατικά αξιώματα σε εξέχοντες Ρωμαίους και έδωσε επιχορηγήσεις σε εθνικούς ναούς και αγώνες.

Ο Κωνστάντιος μερίμνησε και για την εκλογή εθνικού πρωθιερέως της Αφρικής με ειδικό νόμο του (C. Th., XII, 1, 46), το έτος 358. (Υποτίθεται ότι αυτό ήταν έτος διωγμών, κατά τους Νεοπαγανιστές...)

Επίσης, ο Κωνστάντιος επεκύρωσε τα δικαιώματα των ποντιφήκων επί της επιθεώρησης των ιερών θεσμών, με νόμο (C. Th., IX, 17, 2) το έτος 349.

"Η εφαρμογή των νόμων (του Κωνστάντιου) έγινε σε περιορισμένο βαθμό. Οι εθνικοί εν πολλοίς διέσωζαν τη λατρεία τους με πλάγια μέσα, τα οποία εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί. Οι εθνικοί συμμαχούσαν με τους αρειανούς, για να αποκτήσουν την εύνοια του αρειανόφρονα Κωνστάντιου και να διατηρήσουν τη λατρεία τους: «Έλληνες μεν ουν ώσπερ ωνούμενοι τηι υπογραφήι [έγγραφο, με το οποίο μετά το 355 δέχονταν «όν αν αποστείλη βασιλεύς επίσκοπον»] την των ειδώλων ασυλίαν» γράφει ο Μέγας Αθανάσιος (επιστολή προς Μοναχούς, 55)"(σ. 146)

Όμως, πέρα από τις ιστορικές μαρτυρίες για την ελεύθερη λατρεία των Εθνικών τότε, στην πραγματικότητα ο νόμος αυτός δεν εξεδόθη από τον Κωνστάντιο όπως γράφει ο Ρασσιάς εδώ, αλλά ο Κωνστάντιος αναφέρθηκε σε αυτόν τον νόμο, ότι δήθεν εξεδόθη από τον πατέρα του!!!.

Ο Σπύρος Ν. Τρωϊανός ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με εξειδίκευση στη Ρωμαϊκή νομοθεσία, γράφει τα εξής σε άρθρο του στα «Ιστορικά» Νο 135, στις 23 Μαϊου 2002 σελ. 43 – 49:

«Τον επόμενο χρόνο (320/321) έκανε ο Μ. Κωνσταντίνος μία ακόμη μεγαλύτερη παραχώρηση στην παράδοση. Στο κείμενο άλλου νόμου (Θεοδ. Κώδ. 16.10.1) ομολογεί ότι και αυτός ενδέχεται να προσφύγει στις υπηρεσίες των θυοσκόπων: Αν πέσει στο παλάτι ή σε άλλο δημόσιο κτίριο κεραυνός, θα τους καλέσει για να του δώσουν επίσημη ερμηνεία του φαινομένου. Αφήνει μάλιστα να νοηθεί ότι μία τέτοια ενέργεια θα αποτελούσε συμμόρφωση σε αρχαίο έθιμο.

Η ύπαρξη αυτού του νόμου, του οποίου δεν αμφισβητείται η γνησιότητα, εξουδετερώνει ένα φάντασμα που πλανάται επάνω από τη νομοθεσία των χρόνων εκείνων. Συγκεκριμένα, σε νόμο του 341 ο Κωνστάντιος, γιος του Μ. Κωνσταντίνου, αναφέρεται σε νόμο του πατέρα του, με τον οποίο απαγορεύθηκαν – υποτίθεται – χωρίς καμία εξαίρεση όλες οι θυσίες (Θεοδ. Κώδ. 16.10.2). Νόμος ωστόσο με τέτοιο περιεχόμενο δεν εντοπίσθηκε μέχρι τώρα, παρά τις εντατικές προσπάθειες των ιστορικών του Δικαίου προς την κατεύθυνση αυτή. Η λογική λοιπόν επεξεργασία της δεύτερης έκδοσης του Ιουστιανιάνειου Κώδικα σε συνδυασμό με τον παραπάνω νόμο του 320/321 επιτρέπει το συμπέρασμα ότι ο Μ. Κωνσταντίνος δεν φαίνεται να εξέδωσε ποτέ γενικό νόμο, ο οποίος απαγόρευε την τέλεση θυσιών».

Οι ιστορικοί διαψεύδουν τους Νεοπαγανιστικούς ισχυρισμούς, και εκθέτουν τους Νεοπαγανιστές και σε αυτό το σημείο. Για περισσότερα επί της νομοθεσίας Κωνσταντίνου και Κωνσταντίου

Οι Νεοειδωλολάτρες για να δικαιολογήσουν την εγκατάλειψη τής ειδωλολατρικής θρησκείας από τους αρχαίους προγόνους μας, προσπαθούν απεγνωσμένα να την αποδώσουν σε διώξεις που δήθεν υπέστησαν από τους Χριστιανούς αυτοκράτορες, ώστε να μη φανεί ότι εγκαταλείφθηκε λόγω τής κατωτερότητάς της και τής βαρβαρότητάς της. Όμως η σύγχρονη ιστορική έρευνα, ρίχνει άπλετο φως στην εποχή εκείνη, και αποδεικνύει το δόλο και τη διαστρέβλωση που επιχειρείται από τις Νεοειδωλολατρικές πηγές.

Το επιχείρημα αυτό, συμπεριλαμβάνεται στο συκοφαντικό "πόνημα" του κου Βλάση Ρασσιά "Ιστορίες Αγάπης" (Απάτης), το οποίο στην ιστοσελίδα μας αναιρούμε σημείο προς σημείο.

Το άρθρο αυτό, ασχολείται με το εξής απόσπασμα:

"341 μ.Χ. Ο ένας εκ των τριών υιών του Κωνσταντίνου, ο ανατραφείς με χριστιανική κατήχηση Κώνστας που έχει ήδη δολοφονήσει το προηγούμενο έτος τον αδελφό του Κωνσταντίνο Β, κηρύσσει νέον διωγμό «κατά των μάντεων και των ελληνιζόντων» και εκδίδει επίσης έδικτο (Προς Μαδαλιανόν, Βοηθό Έπαρχο Διοικήσεως, Θεοδοσιανός Κώδιξ 16, 10, 2)".

Βεβαίως στο πρωτογενές του κείμενο, δεν είχε καμία πηγή. Εδώ κάποιος παγανιστής τόλμησε να βάλει κάποια πηγή, μια και ήταν εύκολο, εφόσον (κατά τη γνώμη του), το επιχείρημά τους αυτό, αναφέρεται σε δήθεν γνωστό νόμο. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο θα τα ήθελαν οι Νεοπαγανιστές.

Πρώτον, δεν μας απασχολεί τι έκανε ο Κωνστάντιος, επειδή δεν ήταν Χριστιανός, αλλά Αρειανιστής. Μάλιστα δίωξε τους Χριστιανούς, αν και σεβάστηκε τους Εθνικούς.



Δεύτερον, δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία ούτε για έναν εκτελεσθέντα εξ αιτίας αυτού του εδίκτου. Παρακάτω, θα δούμε ότι ο νόμος αυτός, όχι μόνο δεν εφαρμόστηκε, αλλά ούτε καν υπήρξε!!!

Ας δούμε αρχικά τι λέει ο παλιός ιστορικός Gibbon (Γίβων), ένας εχθρός της Χριστιανικής πίστης, από την «Ιστορία της παρακμής και πτώσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας»:

«..Υπάρχει σοβαρός λόγος να πιστεύουμε ότι το επίσημο έδικτο (σημ.: των Αυτοκρατόρων Κωνστάντιου και Κώνστα κατά των Εθνικών) είτε εγράφη δίχως να δημοσιευθεί, είτε εδημοσιεύθη δίχως να εκτελεστεί. Η μαρτυρία των γεγονότων και τα μνημεία που ακόμη είναι σε ύπαρξη, αποδεικνύουν την δημόσια εξάσκηση της παγανιστικής λατρείας καθ’ όλη τη βασιλεία των γιων του Κωνσταντίνου. Στην Ανατολή καθώς και στη Δύση, στις πόλεις καθώς και στην επαρχία, μεγάλος αριθμός ναών παρέμεινε σεβαστός, ή τουλάχιστον διασώθηκαν˙ και το ευσεβές πλήθος ακόμα απολάμβανε την πολυτέλεια των θυσιών, των τελετών και των πομπών, με την άδεια ή την συγκατάθεση της δημόσιας αρχής. Τέσσερα περίπου χρόνια μετά την υποτιθέμενη ημερομηνία του φοβερού έδικτού του, ο Κωνστάντιος επεσκέφθη τα τεμένη της Ρώμης και η εντιμότητα της συμπεριφοράς του συνιστάται απο έναν παγανιστή ρήτορα ως ένα παράδειγμα άξιο μίμησης από τους επόμενους ηγεμόνες. «Ο αυτοκράτωρ», λέει ο Σύμμαχος, «επέτρεψε να μείνουν άθικτα τα προνόμια των Εστιάδων. Εγγυήθηκε τη καθορισμένη παροχή για να παράσχει τα έξοδα των δημόσιων τελετών και θυσιών. Και παρ’ όλο που ασπάζεται μια άλλη θρησκεία, ποτέ δε σκέφτηκε να στερήσει την αυτοκρατορία από την ιερή λατρεία της αρχαιότητας». (Vol. 1, p.399)

Ο Σύμμαχος (επιστολή, Migne, 18, 391) επαινεί τον Κωνστάντιο ότι επικύρωσε τα προνόμια των Εστιάδων, απένειμε ιερατικά αξιώματα σε εξέχοντες Ρωμαίους και έδωσε επιχορηγήσεις σε εθνικούς ναούς και αγώνες.

Ο Κωνστάντιος μερίμνησε και για την εκλογή εθνικού πρωθιερέως της Αφρικής με ειδικό νόμο του (C. Th., XII, 1, 46), το έτος 358. (Υποτίθεται ότι αυτό ήταν έτος διωγμών, κατά τους Νεοπαγανιστές...)

Επίσης, ο Κωνστάντιος επεκύρωσε τα δικαιώματα των ποντιφήκων επί της επιθεώρησης των ιερών θεσμών, με νόμο (C. Th., IX, 17, 2) το έτος 349.

"Η εφαρμογή των νόμων (του Κωνστάντιου) έγινε σε περιορισμένο βαθμό. Οι εθνικοί εν πολλοίς διέσωζαν τη λατρεία τους με πλάγια μέσα, τα οποία εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί. Οι εθνικοί συμμαχούσαν με τους αρειανούς, για να αποκτήσουν την εύνοια του αρειανόφρονα Κωνστάντιου και να διατηρήσουν τη λατρεία τους: «Έλληνες μεν ουν ώσπερ ωνούμενοι τηι υπογραφήι [έγγραφο, με το οποίο μετά το 355 δέχονταν «όν αν αποστείλη βασιλεύς επίσκοπον»] την των ειδώλων ασυλίαν» γράφει ο Μέγας Αθανάσιος (επιστολή προς Μοναχούς, 55)"(σ. 146)

Όμως, πέρα από τις ιστορικές μαρτυρίες για την ελεύθερη λατρεία των Εθνικών τότε, στην πραγματικότητα ο νόμος αυτός δεν εξεδόθη από τον Κωνστάντιο όπως γράφει ο Ρασσιάς εδώ, αλλά ο Κωνστάντιος αναφέρθηκε σε αυτόν τον νόμο, ότι δήθεν εξεδόθη από τον πατέρα του!!!.

Ο Σπύρος Ν. Τρωϊανός ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με εξειδίκευση στη Ρωμαϊκή νομοθεσία, γράφει τα εξής σε άρθρο του στα «Ιστορικά» Νο 135, στις 23 Μαϊου 2002 σελ. 43 – 49:

«Τον επόμενο χρόνο (320/321) έκανε ο Μ. Κωνσταντίνος μία ακόμη μεγαλύτερη παραχώρηση στην παράδοση. Στο κείμενο άλλου νόμου (Θεοδ. Κώδ. 16.10.1) ομολογεί ότι και αυτός ενδέχεται να προσφύγει στις υπηρεσίες των θυοσκόπων: Αν πέσει στο παλάτι ή σε άλλο δημόσιο κτίριο κεραυνός, θα τους καλέσει για να του δώσουν επίσημη ερμηνεία του φαινομένου. Αφήνει μάλιστα να νοηθεί ότι μία τέτοια ενέργεια θα αποτελούσε συμμόρφωση σε αρχαίο έθιμο.

Η ύπαρξη αυτού του νόμου, του οποίου δεν αμφισβητείται η γνησιότητα, εξουδετερώνει ένα φάντασμα που πλανάται επάνω από τη νομοθεσία των χρόνων εκείνων. Συγκεκριμένα, σε νόμο του 341 ο Κωνστάντιος, γιος του Μ. Κωνσταντίνου, αναφέρεται σε νόμο του πατέρα του, με τον οποίο απαγορεύθηκαν – υποτίθεται – χωρίς καμία εξαίρεση όλες οι θυσίες (Θεοδ. Κώδ. 16.10.2). Νόμος ωστόσο με τέτοιο περιεχόμενο δεν εντοπίσθηκε μέχρι τώρα, παρά τις εντατικές προσπάθειες των ιστορικών του Δικαίου προς την κατεύθυνση αυτή. Η λογική λοιπόν επεξεργασία της δεύτερης έκδοσης του Ιουστιανιάνειου Κώδικα σε συνδυασμό με τον παραπάνω νόμο του 320/321 επιτρέπει το συμπέρασμα ότι ο Μ. Κωνσταντίνος δεν φαίνεται να εξέδωσε ποτέ γενικό νόμο, ο οποίος απαγόρευε την τέλεση θυσιών».

Οι ιστορικοί διαψεύδουν τους Νεοπαγανιστικούς ισχυρισμούς, και εκθέτουν τους Νεοπαγανιστές και σε αυτό το σημείο. Για περισσότερα επί της νομοθεσίας Κωνσταντίνου και Κωνσταντίου, μπορείτε να δείτε


.......

ξανα βαρεθηκα.

[jey_pap]

Όπως φαίνεται, το Ύπατο Συμβούλιο Εθνικών με το Ρασσιά μπροστάρη, φάνηκε πλέον να κουράζεται απ' όλ' αυτά που αποπειράθηκε να προωθήσει σχετικά με την ένωση των νεο- διά φανταστικής καταστροφολογίας και διώξεων.