Ὁ
Θεοδωράκης δὲν ἦταν τῆς ἀπολύτου προτιμήσεώς μου
(σαφῶς ὁ
Χατζιδάκις εἶναι κατὰ πολὺ ἀνώτερός του), ἀλλὰ δὲν κρίνεται ἀπὸ
μία ἄποψη ὁ κάθε ἄνθρωπος.
Ὑπῆρξε ὁπωσδήποτε σπουδαῖος. Μοναδικός. Καὶ Ἕλληνας. Ὁ τελευταῖος πού, ἀπο-
δεδειγμένα, εἶχε ἀπομείνει. Ἡ Μουσική του ἀποπνέει μεγαλεῖο - καὶ μάλιστα Ἑλληνικό,
μὲ ὅλη τὴ σημασία τῆς λέξεως.
Τώρα, ἀπομείναμε σαχλο-Ἄλλονταπ-Γκρήκς, χωρὶς ἐπιστροφή. Χαζοτράγουδα ἀμερικανιζέ,
τουρκογύφτικα ἀμανετζήδικα, μποῦρδες γκαριστικές, χωρὶς τὴν παραμικρὴ μουσικὴ χά-
ρη, κυριαρχοῦν.
Κάποιοι, πρὶν πεθάνουμε κι' ἐμεῖς, θὰ θυμόμαστε, γιὰ λίγον καιρὸ ἀκόμη, ὅτι πέρασε
ἀπὸ δῶ καὶ φύσηξε ἑλληνικὸς ἀέρας, σ' αὐτὸν τὸν τόπο: Χατζιδάκις, Θεοδωράκης.
Οὔτε μουσικός, οὔτε ποιητής, οὔτε ἆλλος σπουδαῖος ἔμεινε κανείς. Ἄν ὄχι γιὰ ἆλλον
λόγο, ὁ τόπος (προσοχή: δὲν λέω ἡ Ἑλλάς, ἡ ἀνύπαρκτη), οἱ κάποιοι ἐναπομείναντες
Ἕλληνες,
ὀφείλουμε νὰ πενθήσουμε, πρὶν μᾶς πάρει ὅλους ὁ Χάρος κι' ὁ
Τοῦρκος. Ἄν ὄχι τίποτ' ἆλλο, τὰ 200 χρόνια ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση, τώρα,
θ' ἀποκτήσουν καὶ κάποιον παλμὸ συγκίνησης. Ὥς τώρα, "γιορτάζονταν" μὴ ποῦμε πῶς.
