Phorum.com.gr

Θα τους βάλει ακόμα μια φορά τα γυαλιά ένα μικρό νησάκι της Καραϊβικής.

Spoiler

Ο Κικιλιας ειναι ακομα υπυργος Υγειας ;

Δυστυχώς και η κουβα περνά δύσκολα. Φυσικά δεν έχει τα χάλια των ιμπεριαλιστικών χωρών αλλά έχει 392 νεκρούς, ενα βαρύ τίμημα για έναν λαό που ο ιμπεριαλισμός προσπαθεί να στραγγαλίσει. Π.χ. Η αμερικανικη πολιτική και με τραμπ και με μπαιντεν θεωρει όποια χώρα συνεργαζεται με την κουβα ως συνεργατη τρομοκρατών και επιβάλει κυρώσεις σε όσουυς συνεργαστουν με αυτην.

Έτσι ζουν οι άνθρωποι στην Κούβα.

Περπατώντας στους δρόμους του Santiago de Cuba.

Μια περιήγηση στο Trinidad de Cuba.

Φυσικά τα τηλεοπτικά ΑΡΔακια σε καμιά εκπομπή, από το πρωί μέχρι και το βράδυ. Δεν κάνουν αναφορά για την Κουβα σαν παράδειγμα ουτε για 1 λεπτο. Μέχρι και το Γιβραλτάρ των 30000 κατοίκων έφεραν το πρωί σαν παράδειγμα, οι δημοσιογραφικες ΟΡΤΙΝΑΤΖΕΣ.

Είναι η ώρα να αλλάξουμε τα δολάρια σε πέσος.

Το αμερικανικό δολλάριο έχει “φορολογία” 10%. Είναι το μόνο νόμισμα που έχει τη συγκεκριμένη ποινή, καθώς σε όλα τα υπόλοιπα γίνεται απλά η αλλαγή σύμφωνα με την ισοτιμία.

Οι Κουβανοί έχουν διπλό νόμισμα. Το pesos (cup) και το pesos convertibles (cuc).
1 cuc = 1 euro = 24 cup

Οι τουρίστες, και όσοι ταξιδεύουν από Αμερική, που δεν είναι τουρίστες -χαχα-, ανταλλάζουν τα χρήματα τους στο αεροδρόμιο σε cuc και όχι σε cup.

Ο μηνιαίος μισ8ός των Κουβανών είναι περίπου 500 cup, δηλαδή 20 ευρώ ή 20cuc.

Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι πως εδώ οι άνθρωποι είναι πραγματικά φτωχοί.

Φαντάζεσαι πως τρώνε με κουπόνια και κάνουν ουρές στα συσσίτια.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι λίγο διαφορετική.

Βγαίνοντας από το αερδρόμιο, βλέπεις παρκαρισμένα στη σειρά ταξί κίτρινου χρώματος (παντού Ελλάδα), τα οποία είναι μάλιστα καινούρια μοντέλα αυτοκινήτων.

Την ίδια στιγμή ένας μελαμψός κύριος μας ρωτάει αν ψάχνουμε ταξί.

Το πρώτο που σκέφτηκα να ρωτήσω είναι φυσικά η τιμή.

Από το αεροδρόμιο για το κέντρο της Havana, 35 cuc.

Ναι, καλά κάνατε τη πράξη. 35 ευρώ για απόσταση 18km, είκοσι λεπτά διαδρομή. Σα να λέμε Αθήνα-Ελευθέριος Βενιζέλος.

Κάτι δεν πάει καλά, λέω. Μάλλον με είδανε τουρίστα και προσπαθούν να με πιάσουν λαλάκα. Ρωτάω λοιπόν στη πιάτσα της κίτρινης φυλής.

35cuc.

Η διαδρομή έχει στάνταρ τιμή και είναι η παραπάνω.

Καθόλου άσχημα για κάποιον που δε πληρώνει, ενοίκιο, νερό, ρεύμα, το σύστημα υγείας είναι εντελώς δωρεάν, όπως και το εκπαιδευτικό.

(συνεχίζεται)

Φιλιά από Φλόριντα

Γιώργος

Υ.Γ. Ελπίζω να μη ξεφεύγω από το ύφος του blog. Δε θέλω να το κάνω ταξιδιωτικό.

(Αγαπητέ Γιώργο, μαύρη ζωή περνάς. Τα παίρνεις από τους Γερμανούς και τα κάνεις ταξίδια. Τέλειο. Μου γράφουν αρκετοί αναγνώστες από άλλες ευρωπαϊκές χώρες που -μέσα στον χειμώνα- κάνουν ταξίδια σε μέρη τροπικά κι ονειρεμένα. Και μου στέλνουν ευχές και φωτογραφίες από φοβερές παραλίες. Γιώργο, δεν ξέρω τι περίμενες να δεις στην Κούβα -μια χώρα με ανθρώπους όπως όλοι μας είναι και η Κούβα- αλλά θα σου κάνω ένα μικρό μάθημα μαρξιστικής θεωρίας. Δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα, όσο μεγάλη κι αν είναι. Σοσιαλισμός ή παντού ή πουθενά. Η περίπτωση της Κούβας είναι ιδιαίτερη. Σκέψου μια χώρα που είναι σε εμπάργκο 55 χρόνια. Η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη εφτά χρόνια και έχει διαλυθεί, ενώ οι Έλληνες -όπως εσύ- την εγκαταλείπουν. Η Κούβα δεν διαλύθηκε. Η Κούβα πέτυχε πολλά σε πολλούς τομείς. Βέβαια, μάλλον κάποια στιγμή θα ξαναγίνει αυτό που ήταν πριν την επανάσταση: τόπος διασκέδασης για Αμερικανούς. Πάντως, η ιστορία της θα λέει πως, για μερικές δεκαετίες, κατάφερε να είναι ανεξάρτητη. Εμείς δεν μπορούμε να το πούμε αυτό για τη χώρα μας. Γιώργο, ανάμεσα στους Έλληνες που έφυγαν στο εξωτερικό -μετά την χρεοκοπία-, υπάρχουν και μερικές δεκάδες που μετανάστευσαν στην Κούβα. Άντε, περιμένω τη συνέχεια. Δεν έχει ύφος το μπλογκ. Δικό μας είναι, ό,τι θέλουμε γράφουμε. Να είσαι καλά. Hasta siempre!)

(Η συνέχεια του κειμένου του Γιώργου, εδώ.)

Read more: https://pitsirikos.net/2017/03/%ce%ba%c ... z6rqp6Mwqb



Το ταξί που πήραμε ήταν ένα σκουρόχρωμο μπλε Lada, που ήταν πιο παλιό και από αυτό που είχε ο παππούς μου τη δεκαετία του ’80. Αγχώθηκα λίγο στη διαδρομή γιατί δεν είχε καθρέφτη συνοδηγού και ζώνες ασφαλείας, και στις στροφές έγερνε σαν φουσκωτή παιδική βάρκα, αλλά ήμουν τόσο απορροφημένος από τις εικόνες που γρήγορα ξεχάστηκα.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, απλάνονταν φοίνικες δεξιά και αριστερά του δρόμου και έβλεπες παλιά αμερικάνικα αυτοκίνητα σε διάφορα χρώματα και άλλα τόσα Lada.

Αν δεν υπήρχαν και κάποια καινούρια μοντέλα, νομίζω πως θα χανόσουν σε άλλες δεκαετίες που μόνο σε ταινίες έχεις δει.

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, πάνω στα διαζώματα και τις πλατείες υψώνονταν πινακίδες, με φωτογραφίες του Fidel Castro και του Che Guevara -νομίζω είδα και του Jose Marti- με κάποιες φράσεις τους για την επανάσταση και το σοσιαλισμό.

Μετά από περίπου 20 λεπτά, βρισκόμαστε στην Αβάνα και στη περιοχή Vedado.

Τη πόλη θα την περιέγραφα με δύο λέξεις: ζωντανή και θορυβώδης

Κόσμος παντού! Στις πλατείες, στα πεζοδρόμια, στις στάσεις των λεωφορείων, στα φαγάδικα.

Νόμιζες πως για κάποιο λόγω έχουν βγεί όλοι έξω από τα σπίτια τους.

Το σκηνικό το συμπλήρωνε η κίνηση στους δρόμους, τα κορναρίσματα, και ο θόρυβος των λεωφορείων, που μου θύμιζε τα λεωφορεία της Αθήνας τη δεκαετία του ’90.

Σε συγκεκριμένα σημεία της πόλης, έβλεπες δεκάδες κόσμο συγκεντρωμένο, με smartphone, tablet και laptop στα χέρια.

Σε αυτά τα “hot spot”, μπορούσαν οι Κουβανοί, αγοράζοντας μία κάρτα των 2cuc (για τους τουρίστες 3cuc), να συνδεθούν στο ίντερνετ για μία ώρα.

Σε αυτά τα “hot spot” συγκεντρωνόταν κυρίως η νεολαία της Αβάνας, στην οποία δεν θα έλεγα πως της έλειπε η τεχνολογία.

Δεν αργήσαμε πολύ, και τώρα βρισκόμαστε στη διεύθυνση που είχαμε από το airbnb.

Εκεί βρίσκεται ένα τριώροφο κτίριο, αρκετά παλιό, που κάποια σημεία του έχουν χάσει λίγο σοβα, αλλά γενικά βρίσκεται σε καλή κατάσταση.

Κουδούνι δεν υπάρχει να χτυπήσουμε, και, με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο, αρχίζουμε να ψάχνουμε τους ιδιοκτήτες, ρωτώντας τους γείτονες και στο κατάστημα που βρίσκεται στο ημιυπόγειο.

Μετά από κανά δεκάλεπτο, μας ανοίγει την εξώπορτα ο Javier, ο οποίος μιλάει αρκετά καλά αγγλικά και προσφέρεται να μας βοηθήσει με τις βαλίτσες.

Θα έλεγα πως με τον Javier, έκανα τις πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις για τη Κούβα, τους Κουβανούς και το καθεστώς.

Ο Javier είναι γύρω στα 50 και ζει με τη γυναίκα του και την έφηβη κόρη τους. Το σπίτι τους βρίσκεται στο τρίτο όροφο, είναι όμορφο και μοντέρνο, και δεν θυμίζει σε τίποτα την εξωτερική όψη της πολυκατοικίας.

Αφου γνωριστήκαμε και με τη γυναίκα του, αφήσαμε τα πράγματα μας και μας φώναξε για να μας κάνει μία γρήγορη ενημέρωση για ότι χρειάζεται να γνωρίζουμε.

Πέρα από τις οδηγίες προσανατολισμού, κράτησα δύο πράγματα:

-Δεν υπάρχει εγκληματικότητα, και μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε ό,τι ώρα θέλουμε.

-Να προσέχουμε όμως, όσους προσπαθούν να μας αποσπάσουν χρήματα.

Μετά την ενημέρωση, ήταν η ώρα του φαγητού.

Ο Javier μας σύστησε ένα εστιατόριο στο οποίο τρώει και ο ίδιος με τους φίλους του, και βρισκόταν σε απόσταση δέκα λεπτών με τα πόδια από το σπίτι μας.

Έτσι λοιπόν και κάναμε.

Το εστιατόριο δεn θύμιζε σε καμία περίπτωση Κούβα. Νόμζα πως ήμουν κάπου στη Νέα Υόρκη. Χλιδάτο στυλ,αριστοκρατικά διακοσμημένο, πορτιέρης κοστουμαρισμένος και σερβιτόροι στη “πένα”. Το κόστος του πιάτου ήταν γύρω στα 15 cuc.

Δε το λες ακριβό γι’ αυτό που προσφέρει, αλλά είμαι σε μία χώρα με μισθό 20 cuc το μήνα.

Αφού φάγαμε, στο γυρισμό για το σπίτι, και έξω από το πανεπιστήμιο της Κούβας, βρίσκουμε ένα παγωτατζίδικο. Με τόση ζέστη, και μετά από το αλμυρό, ο οργανισμός ζητάει το παγωτό του.

Το παγωτατζίδικο θύμιζε κυλικείο σχολείου. Ήταν χωμένο σε ένα τοίχο, με ένα παράθυρο ανοιχτό από το οποίο εξυπηρετούσε το κόσμο.

Κοιτώντας τις τιμές, παρατηρώ πως μία μπάλα παγωτό σε χωνάκι κοστίζει 10 cup. Δηλαδή 40 λεπτά του cuc.

Επηρρεασμένος από τις τιμές που έχω συναντήσει μέχρι στιγμής, σκέφτομαι πως κάτι δε καταλαβαίνω.

Ρωτάω λοιπόν το νεαρό που εργαζόταν εκεί και πριν προλάβει να μου απαντήσει, ένας παππούς γύρω στα 80, που περιμένει πίσω μας, με ένα τεράστιο χαμόγελο μου λέει πως όντως τόσο κοστίζει.

Εκεί αρχίζω τις πράξεις. Δηλαδή, έχω πληρώσει για φαγητό 15 cuc=360 cup, και εδώ μπορώ να φάω παγωτό με 10 cup= 0,4cuc.

Οι διαφορές είναι πέρα από κάθε φαντασία.

Σκέφτομαι πως όποιος ασχολείται με τουρισμό εδώ, έιναι πλούσιος και όποιος όχι, απλά τα φέρνει βόλτα.

Μπορεί προς το παρόν να μην έχουν χτιστεί οι οικονομικές διαφορές των δυτικών κοινωνιών, αλλά έχω την εντύπωση πως σε κάποια χρόνια δε θα διαφέρουν και πολύ.

Για την ιστορία, δεν έφαγα καν παγωτό γιατί δεν είχαν να μου δώσουν ρέστα από το μικρότερο χαρτονόμισμα των 10 cuc=240 cup που τους έδινα.

Οι παραπάνω εμπειρίες είναι πολλές.

Στο φαγητό, τα ταξί, στα προϊόντα, μέχρι και στη παραλία που είχαν ομπρέλες και ξαπλώστρες που τις νοίκιαζαν σε τιμές Ελλάδας, ενώ σε πολλές περιπτώσεις, για το ίδιο προϊόν, ήταν άλλες οι τιμές αν ήσουν ξένος, από αυτές που πλήρωναν οι ντόπιοι.

Μαζί με κάποια άλλα περιστατικά, όπως η προσπάθεια από πλανόδιους να σε εξαπατήσουν για να πουλήσουν πχ πούρα, ρούμι σε “καλές” τιμές ή να προσφερθούν να τραβήξουν κάποια φωτογραφία, ζητώντας χρήματα μετέπειτα, διαμορφώνουν τη μία Κούβα.

Την Κούβα του καπιταλισμού και της αγοράς.

Την Κούβα που διαμορφώνει ανισότητες.

Την Κούβα που διψάει για χρήμα και υλικά αγαθά.

Την Κούβα που δημιουργεί φτωχούς και πλούσιους.

Την Κούβα που αλλοιώνεται και μετατρέπεται σε ένα σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος.

(Συνεχίζεται)

Αυτή τη φορά, φιλιά από Γερμανία. Δυστυχώς επέστρεψα!

Γιώργος

Υ.Γ.1. Πιτσιρίκο καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που λες και γι’ αυτό η Κούβα με γοήτευσε. Στο επόμενο κείμενο θα γράψω για τις συζητήσεις μου με τον Javier και για αυτά που έμαθα για την οικονομία της Κούβας και τα χρόνια που ακολούθησαν μετά την επανάσταση. Αυτά που πέτυχε σε αντίξοες συνθήκες, όπως και την οπτική γωνία που βλέπει ο Javier τη σημερινή Κούβα και το μέλλον της και που διαφωνούσε με τη γυναίκα του. Αυτό που δεν περίμενα να συναντήσω και με απογοήτευσε ήταν το πάθος των Κουβανών για το χρήμα. Ένιωσα κάποια στιγμή πως ο Κουβανικός λαός έχει ξεχάσει τι πέρασε και τι έχει καταφέρει αυτά τα χρόνια. Ένιωσα την αλλοίωση στη συνείδησή του. Σε λίγα χρόνια, θα γιορτάζεται η επανάσταση, ο Fidel Castro και ο Che Guevara, όπως γιορτάζεται στην Ελλάδα η 28η Οκτωβρίου, η 25η Μαρτίου και οι ήρωες τoυς. Θα είναι κενές γιορτές χωρίς κανένα νόημα. Στο τέλος, πολύ φοβάμαι, πως θα αλλοιωθεί και η ιστορία τους, όπως έχει αλλοιωθεί η δική μας, μόνο και μόνο για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μαφιόζων που θα λυμαίνονται τον τόπο.

Υ.Γ.2 Φώτο από Santa Maria, παραλία λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αβάνα.

(Αγαπητέ Γιώργο, έχει μεγάλο ενδιαφέρον το πώς είδες την Κούβα. Το ενδιαφέρον είναι ότι ένας Έλληνας που δεν μετανάστευσε στην Γερμανία -επειδή η πατρίδα του δεν μπορούσε να τον ζήσει- πάει διακοπές στην Κούβα και περιγράφει αυτό που βλέπει. Γιώργο, όπως πάνε τα πράγματα, και στην Ελλάδα θα είναι πλούσιοι μόνο όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό. Πριν τους τον πάρουν κι αυτόν οι ξένοι. Και στην Ελλάδα υπάρχουν -σε πολλά μέρη- άλλες τιμές για τους τουρίστες και άλλες για τους Έλληνες. Βέβαια, οι περισσότεροι Έλληνες δεν κάνουν διακοπές τα τελευταία χρόνια, οπότε θα έχουν …ενοποιηθεί οι τιμές. Το ενδιαφέρον είναι πως οι Κουβανοί μάλλον απολαμβάνουν την χώρα τους περισσότερο από όσο απολαμβάνουν οι Έλληνες την δική τους. Μην στενοχωριέσαι για τους Κουβανούς. Δεν ξέρω αν ο Xavier ήταν λευκός ή μαύρος αλλά οι μαύροι τουλάχιστον Κουβανοί δεν θα ξεχάσουν και τόσο εύκολα τι ήταν πριν την Επανάσταση. Η Κούβα είναι η μόνη χώρα του κόσμου που δεν ξέρουμε πόσοι είναι λευκοί και πόσοι μαύροι επειδή δεν επιτρέπονταν οι διακρίσεις. Περιμένω τη συνέχεια και σε ευχαριστώ. Να είσαι καλά. Κούβα και ΗΠΑ εσύ, Καλιφόρνια ο Βασίλης, χάλια τα περνάτε στην Γερμανία και στη Σουηδία.)

(Το πρώτο μέρος από την επίσκεψη του Γιώργου στην Κούβα εδώ και η συνέχεια αυτού του κειμένου, εδώ.)

Read more: https://pitsirikos.net/2017/04/%ce%ba%c ... z6rqpOyFta

Κατά τον Xavier, στόχος των Αμερικανών ήταν να γίνει η Κούβα, Las Vegas.

Κέντρο διακοπών και διασκέδασης για Αμερικάνους, που θα προσέφερε τζόγο, ναρκωτικά, πoυτάνες και γενικά ό,τι δεν θα ήθελε κανένας Αμερικάνος να χτιστεί δίπλα στο σπίτι του.

Για να το πετύχουν αυτό οι γείτονες, αναγνώρισαν και στήριξαν με όπλα την δικτατορία του Φουλχένσιο Μπατίστα -τον οποίο ο Xavier, χαρακτήρισε ουκ ολίγες φορές ψυχοπαθή- και παρέδωσαν τη χώρα στη τότε μαφία της Αμερικής.

Όποιος διαφωνούσε με τον Μπατίστα και εναντιωνόταν στο καθεστώς, αν ήταν τυχερός τον εξόριζαν, διαφορετικά αναλάμβαναν είτε εκτελεστές του Μπατίστα, είτε του οργανωμένου εγκλήματος.

Νομίζω πως τα παραπάνω, για οποιον έχει διαβάσει για τη Κούβα, είναι λίγο πολύ γνωστά. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι το τι ακολούθησε την επανάσταση.


​
Η φωτογραφία είναι από το Μαϊάμι, και το κτίριο ονομάζεται Freedom Tower. Σε αυτό συγκεντρώνονταν οι Κουβανοί που έφευγαν από τη Κούβα μετά την επανάσταση, γιατί διαφωνούσαν με το νέο καθεστώς.

Αυτοί που έφυγαν ήταν κυρίως εύποροι Κουβανοί, οι οποίοι πήραν μαζί τους, τους υπαλλήλους και τους εργάτες που βρίσκονταν στη δούλεψη τους.

Επίσης, διέφυγαν συνεργάτες του δικτάτορα Μπατίστα, και όσοι επωφελούνταν από τις συναλλαγές τους με το οργανωμένο έγκλημα.

Οι περιουσίες που άφηναν πίσω κατάσχονταν και ανήκαν πλέον στο κράτος.

Ενώ, όπως μου είπε ο Xavier, όσοι είχαν διαπράξει εγκλήματα, και δε κατάφερναν να διαφύγουν, συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν.

Μέσα σε αυτούς που άφησαν τη χώρα, ήταν και 3.000 ιατροί.

Σύμφωνα με τον Xavier, τότε υπήρχαν σε όλο το νησί περίπου 5.000 ιατροί.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, στην προσπάθειά τους να ρίξουν τον Κάστρο, τους προσέφεραν συμβόλαια με υψηλές αποδοχές, προσπαθώντας να κάνουν ζημιά στο σύστημα υγείας της χώρας και να το αφήσουν γυμνό.

Η αλήθεια είναι πως σε μεγάλο βαθμό το πέτυχε.

Το σύστημα υγείας σχεδόν διαλύθηκε, και το ιατρικό προσωπικό δεν έφθανε να εξυπηρετήσει τους ασθενείς.

Παράλληλα, ακολούθησε το εμπάργκο. Τα φάρμακα έγιναν είδος πολυτελείας και τα τρόφιμα δυσεύρετα.

Το εμπάργκο δεν αφορά μόνο την άμεση εισαγωγή ή εξαγωγή προϊόντων μεταξύ ΗΠΑ-Κούβας.

Εάν ένα προϊόν που παράγεται παραδείγματος χάρην στο Καναδά, χρησιμοποιεί κάποιο υλικό που έχει αγοραστεί από τη Κούβα, δεν μπορεί να πουληθεί στις ΗΠΑ.

Ο επόμενος στόχος ήταν ο τουρισμός.

Έγινε μεγάλη προσπάθεια να θεωρηθεί η Κούβα μη ασφαλής τουριστικός προορισμός και το καθεστώς επικίνδυνο, με σκοπό να τηΝ στραγγαλίσουν οικονομικά.

Υπήρξε τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών από σαμποτέρ σε ξενοδοχεία, που μάλιστα κόστισαν τη ζωή και σε ένα Ιταλό τουρίστα, και σε κτίρια.

Και φυσικά, ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει τις αμέτρητες απόπειρες δολοφονίας του Κάστρο από τη CIA.

Μάλιστα έχει γίνει και ντοκιμαντέρ γι αυτό, 638 Ways to kill Castro.


Φωτογραφία από το εργοστάσιο παραγωγής του ποτού “La Occidental Guayabita del Pinar

Τα μέτρα:

Λόγω των προβλημάτων που δημιούργησε η φυγή των ιατρών και η έλλειψη φαρμάκων, ξεκίνησε αμέσως να δίνεται τεράστια βαρύτητα στην εκπαίδευση των νέων.

Αν δεν κάνω λάθος, η Κούβα ξοδεύει μεγαλύτερο ποσοστό του προϋπολογισμού της στην εκπαίδευση και την υγεία από κάθε άλλη χώρα.

Το όραμα ήταν το εκπαιδευτικό σύστημα να παράγει ιατρούς και επιστήμονες, ώστε να μη ξαναβρεθεί η χώρα ξεκρέμαστη.

Η εκπαίδευσηη ήταν και είναι υποχρεωτική για όλους και δωρεάν.

Ενώ οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και οι γιατροί είναι οι πιο καλοπληρωμένοι.

Σε περίπτωση που κάποιος ανήλικος απουσίαζε από το σχολείο, υπάλληλοι του κράτους επισκέπτονταν το σπίτι της οικογένειας, για να βεβαιώσουν πως υπήρχε σοβαρός λόγος.

Σε διαφορετική περίπτωση, υποχρέωναν το παιδί να επιστρέψει στα θρανία, ενώ οι γονείς δεν είχαν δικαίωμα να επέμβουν.

Η οικονομία της χώρας στηρίχθηκε στο εμπόριο με κάποιες χώρες της Λατινικής Αμερικής, τα σοσιαλιστικά κράτη της Ευρώπης, τη Ρωσία, την Κίνα και τον Καναδά.

Εδώ να αναφέρω πως οι Κινέζοι πολέμησαν στο πλευρό της κουβανικής επανάστασης και υπάρχει και μνημείο προς τιμήν τους, στη περιοχή Vedado, που γράφει: “Δεν υπήρξε ούτε ένας Κινέζος που να πρόδωσε την επανάσταση”

Οι βιομηχανίες του νησιού και τα εργοστάσια κρατικοποιήθηκαν. Όπως και τα ξενοδοχεία και οι τουριστικές επιχειρήσεις. ‘Ολα περιήλθαν στην κυριότητα του κράτους.


​
Ο Κουβανός του οποίου τη φάρμα επισκεφθήκαμε στη περιοχή Vinales, μας είπε πως η φάρμα του ανήκει. Υποχρεούται όμως, να πουλάει το 90% της παραγωγής των πούρων στην κουβανική κυβέρνηση, ενώ το “10%” -το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί μας έκανε με τα χέρια του τη γνωστή κίνηση-, είναι δικό του και μπορεί να το χρησιμοποιήσει όπως αυτός επιθυμεί.

Επίσης, να αναφέρω πως, εκείνη την εποχή -και ήδη από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο-, η ζάχαρη ήταν η “βαριά” βιομηχανία της Κούβας και οι περισσότερες εκτάσεις χρησιμοποιούνταν γι αυτό το σκοπό.

Τα δύσκολότερα χρόνια που θυμάται να έζησε ο Xavier ήταν το διάστημα 1990-1994.

Με την κατάρρευση των σοσιαλιστικών χωρών της Ευρώπης και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν χώρες φιλικά προσκείμενες στον Φιντέλ Κάστρο, η οικονομία της Κούβας δέχτηκε ισχυρό πλήγμα.

Οι Κουβανοί έμειναν με τόνους ζάχαρη, αλλά χωρίς φαγητό.

Επίσης, δεν υπήρχε πετρέλαιο με αποτέλεσμα για μέρες, να μη κινείται τίποτα στους δρόμους.

Τότε πήγε να ανθίσει και το έγκλημα, αλλά, λόγω των αυστηρών ελέγχων, όσους παρέβαιναν το νόμο τους έβρισκαν πολύ γρήγορα και τους συλλάμβαναν, με αποτέλεσμα να μην επεκταθεί.

Τέλος, για να αποφευχθεί μία αντεπανάσταση και να αντιμετωπιστούν οι εναπομείναντες υπέρμαχοι της Αμερικής και οι πράκτορες που έστελνε η CIA, τα μέτρα που πάρθηκαν από το κομμουνιστικό κόμμα της Κούβας μου θύμισαν τις τηλεοθόνες του “1984”.

Κάθε κτίριο στην Αβάνα, επιβλεπόταν από κάποιο μέλος του κόμματος, το οποίο κατέγραφε την ώρα που έφευγε κάποιος από το σπίτι του και την ώρα που επέστρεφε.

Σε συνδυασμό με το ότι η εργασία και το σχολείο ήταν υποχρεωτικά, δεν υπήρχε στιγμή της ημέρας που να μη γνωρίζουν που βρίσκεται κάποιος πολίτης. Ο έλεγχος ήταν ολοκληρωτικός.

Ο Xavier χαμογελούσε αμήχανα όταν μου μιλούσε για αυτό το Big Brother που είχε στηθεί, αλλά, ταυτόχρονα, αναρωτιόταν τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν για να προφυλαχθούν από τους εχθρούς της Κουβανικής επανάστασης.

Read more: https://pitsirikos.net/2017/04/%ce%ba%c ... z6rqq3kz6H

Η Κούβα έχει πετύχει στο τομέα της εκπαίδευσης και της υγείας τρομερά πράγματα. Εάν αναλογιστεί κάποιος και το τι έχει περάσει αυτά τα χρόνια, τα επιτεύγματά της γίνονται ακόμα μεγαλύτερα.

Παρ’ όλα αυτά, η έλλειψη σε αγαθά και υπηρεσίες είναι μεγάλη.

Το εμπάργκο, σε συνδυασμό με την έλλειψη επενδύσεων -λόγω της συνιδιοκτησίας με το κράτος που υποχρεούται κάποιος ιδιώτης-, κρατάνε τη χώρα αρκετά χρόνια πίσω.

Προς τα πού βαδίζει;

Αν και οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις, οι βιομηχανίες, τα ξενοδοχεία και τα τουριστικά γραφεία παραμένουν στα χέρια του κράτους, έχει δοθεί πλέον η δυνατότητα στους πολίτες να δημιουργούν μικρές τουριστικές επιχειρήσεις.

O Xavier δεν έχει κλείσει χρόνο από τότε που καταχώρησε το σπίτι του στο Airbnb.

Οι φήμες θέλουν τον ιδιοκτήτη ή τον CEO της Airbnb, να έχει ταξιδέψει μαζί με τον Ομπάμα στην ιστορική συνάντηση με τον Κάστρο. Καθόλου απίθανο, αν αναλογιστεί κανείς πως λίγο καιρό μετά ξεκίνησε η δραστηριοποίησή της στο νησί.

Η γυναίκα του Xavier θεωρεί πως πρέπει να γίνουν και άλλα βήματα προς αυτή τη κατεύθυνση.

Είναι ευγνώμων για όλα όσα παρέχει το κράτος, αλλά, όπου δε μπορεί να προσφέρει με τις δικές του δυνάμεις, θεωρεί πως πρέπει να δώσει τη δυνατότητα σε ιδιωτικούς κολοσσούς να επέμβουν.

Πιστεύει πως, όσο υποχρεώνονται οι εταιρείες να δίνουν το 51% στο κράτος, δεν πρόκειται να έρθουν σοβαρές επενδύσεις.

Η άποψή της είναι πως πρέπει να πάνε σε ένα δυτικό μοντέλο οικονομίας, με απελευθέρωση της ιδωτικής επιχειρηματικότητας και φορολογικό σύστημα.

Με αυτό τον τρόπο θα αρθεί και το εμπάργκο και θα επέλθει ανάπτυξη στο νησί.

Θέα από το σαλόνι του Xavier​

Ο Xavier, από την άλλη, είναι πιο σκεπτικός. Κι αυτός θέλει μία καλύτερη, ευκολότερη ζωή, αλλά δεν μπορεί να δεχτεί να κάνουν κουμάντο στη χώρα του οι Αμερικανοί ή οι ιδιωτικές εταιρείες.

Επίσης, αναρωτιέται ποιος θα ελέγξει όλες αυτές τις εταιρείες και τα μονοπώλια που θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν.

Παρ’ όλα αυτά, το πλάνο έχει εκπονηθεί ήδη όπως μου είπε.

Μέχρι το 2030, η Κούβα θα έχει ολοκληρωμένο φορολογικό σύστημα και θα επιτρέπει την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Ο Xavier δεν είναι αισιόδοξος.

Η νέα γενιά δεν ενδιαφέρεται για τον Φιντελ Κάστρο και τον Τσε Γκεβάρα.

Δεν ενδιαφέρεται για την ιστορία και τους αγώνες που δόθηκαν, ούτε για τους λόγους. Μου έδειχνε χαρακτηριστικά τα hotspot που μαζεύονται οι νέοι.

Εκατό ατόμα σε μία πλατεία να ασχολούνται με το Facebook, το lifestyle της Αμερικής, ρούχα, παπούτσια, αυτοκίνητα, κοσμήματα. Μία ολόκληρη γενιά που βλέπει το τυρί και όχι τη φάκα.

Δεν ξέρει ο νέος Κουβανός τι σημαίνει ανεργία.

Δεν ξέρει τι σημαίνει να μη μπορείς να σπουδάσεις.

Δεν ξέρει τι σημαίνει να χρωστάς το σπίτι σου, στην εφορία, στη τράπεζα.

Δεν ξέρει τι σημαίνει να σου πέφτουν τα δόντια και να μην έχεις λεφτά για οδοντίατρο.

Δεν ξέρει τι σημαίνει να σε μαχαιρώνουν για λίγα ευρώ ή δολλάρια..

Δεν ξέρει τι είναι η κατάθλιψη και οι ψυχολόγοι.

Δεν ξέρει τι σημαίνει να αυτοκτονείς λόγω χρεών.

Δεν ξέρει και δεν μπορεί να το δει. Είναι σαν τον ερωτευμένο που δε βλέπει τον καραγκιόζη ή την καριόλα που έχει ερωτευτεί.

Βλέπει όλους εμάς τους τουρίστες, με τις κάμερες μας, τα κινητά, τα laptop, τα ακριβά ρούχα αλλά δεν βλέπει τα αντικαταθλιπτικά και τα αγχολυτικά στις τσάντες.

Θέλω να τους φωνάξω με όλη μου τη δύναμη!

Ξυπνήστε ρε! Μη την πατησετε!

Μπορεί να μη ζείτε στον παράδεισο, αλλά είστε πολύ πιο κοντά σε αυτόν από ό,τι όλοι εμείς οι υπόλοιποι.

Δε θα με ακούσουν. Κανέναν δε θα ακούσουν. Η ψευδαίσθηση του “Εγώ θα τα καταφέρω, εκεί που οι άλλοι θα αποτύχουν”.

Κρίμα.

Μου λείπει ήδη η Κούβα.

Μακάρι με κάποιο μαγικό τρόπο να μη παρασυρθούν. Μακάρι να χτίσουν πάνω στις επιτυχίες τους και να κρατήσουν τα κεκτημένα τους.

Φιλιά από Γερμανία

Γιώργος

Υ.Γ. Τα γερμανικά μου έχουν φάει τη ψυχή, Ηλία!

Read more: https://pitsirikos.net/2017/06/%ce%ba%c ... z6rqqe5877

Ανταπόκριση από την Κούβα

Σε αυτή μου την επίσκεψη, έχοντας τη δυνατότητα να ζήσω από μέσα την κοινωνία, κατάλαβα γιατί η Κούβα ακόμα δεν έχει κατακτηθεί όπως θα επιθυμούσαν οι απανταχού νεοφιλελεύθεροι καπιταλιστές.

Συνάντησα νέα παιδιά και μίλησα μαζί τους.

Παιδιά μορφωμένα που αγαπούν τη μουσική, την λογοτεχνία, τις νέες τεχνολογίες και ψάχνουν το καλύτερο.

Και ω του θαύματος, δεν θεωρούν ως καλύτερο για αυτούς τον δυτικό πολιτισμό, τον θεωρούν αποτυχημενο.

Χαρακτηριστικά, μου είπαν, δίπλα μας είναι η Αϊτή, το Πουέρτο Ρίκο (ΗΠΑ), πέντε μήνες μετά τον τυφώνα που σάρωσε και εμάς, αυτοί ακόμα υποφέρουν, βλέπεις εδώ κάποιον που να υποφέρει να είναι άστεγος χωρίς φαρμακευτική περίθαλψη χωρίς το παιδί του να πηγαίνει σχολείο;

Γιατί να ζηλέψουμε ένα σύστημα που δεν έχει κάτι άλλο κατι καλύτερο να μας δώσει;

Οι Κουβανοί σήμερα γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει στον κόσμο και αυτό ειναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της επανάστασης.

Κάποτε λέγαμε να πολεμήσουμε τον αναλφαβητισμό, κανείς αναλφάβητος.

Ξεχάσαμε όμως την μόρφωση, έτσι στο δυτικό κόσμο δεν έχουμε αναλφάβητους, έχουμε αμόρφωτους, χειρότερο από τον αναλφαβητισμο.

Η Κούβα κατάφερε να μορφώσει τους κατοίκους της κατάφερε τα σχολεία της να είναι πολυεπίπεδα. Διδάσκοντας λογοτεχνία, μουσική, φιλοσοφία.

Με τις κοινωνικές αποστολές στο εξωτερικό, κατάφερε να νικήσει την προπαγανδα της ευμάρειας.

Όσοι επέστρεφαν, είχαν τις εικόνες και τα βιώματα εκείνα για να περιγράψουν την πραγματικότητα.

Η καλλιέργεια της ψυχής, η μόρφωση σου δίνει την δυνατότητα να σκεφτείς και να κρίνεις.

Φεύγοντας για τη Λα Παζ, η εικόνα της μικρούλας που ήρθε στη ζωή μου, θα γαληνευει τα δύσκολα βράδυα την ψυχή μου.

Και ένα τέτοιο βράδυ ήταν, όταν αντίκρισα τις φωτογραφίες από την Παλαιστίνη.

Η είδηση της σφαγής παίζει σε όλα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία και στα κοινωνικά δικτυα, όμως το τι εμετικά σχόλια διαβάζει κανείς κάτω από αυτές τις συγκλονιστικές εικόνες είναι απερίγραπτο.

Δεν ξέρω αν είναι κυνισμός ή κάτι βαθύτερο.

Σίγουρα, ο φασισμός έχει διαπεράσει και έχει εγκατασταθεί οριστικά στις δυτικές κοινωνίες, και φυσικά στην ελληνική.

Δεν ξέρω αν υπάρχει γυρισμός.

Η βία είναι κάτι που υπήρξε, και θα υπάρχει όσο θα υπάρχουν ταξικές κοινωνίες.

Δεν μπορώ όμως να δεχτώ κάποιον που βγάζει τόσο μίσος πίσω από ένα πληκτρολόγιο.

NIZ
Dalat
Vietnam

Υ.Γ. Βρίσκομαι ακόμα στην Νότια Αμερική.

Read more: https://pitsirikos.net/2018/05/%ce%b1%c ... z6rqrAJqD1

το μαμπίσα ως ρινικό σπρει εχει δρομολογηθεί και για λόγους ασφαλείας

οι λαοι που υποφέρουμε κατω από την καπιταλιστική διαχείριση της πανδημίας προσβλέπουμε με ενδιαφέρον την κουβα μας, την κούβα των λαών!

Παραιτείται ο 90χρονος Ραούλ Κάστρο από αρχηγός του ΓΓ.
Ο 60χρονος ημιπιτσιρικάς Miguel Diaz Canel θα πάρει και αυτό τον τίτλο.

https://www.nbcnews.com/news/latino/cub ... ty-rcna689

Το κόμμα συνέρχεται για το 8ο συνέδριο του

Fluffy έγραψε: 16 Απρ 2021, 07:37 το μαμπίσα ως ρινικό σπρει εχει δρομολογηθεί και για λόγους ασφαλείας

οι λαοι που υποφέρουμε κατω από την καπιταλιστική διαχείριση της πανδημίας προσβλέπουμε με ενδιαφέρον την κουβα μας, την κούβα των λαών!

21/04/2021
Ρεκόρ στα κρούσματα κορονοϊού στην Κούβα, σχεδόν 1.200 σε ένα 24ωρο.
Έφτασαν τους 538 οι νεκροί από την πανδημία στη χώρα.



Σχεδόν 1.200 κρούσματα του νέου κορονοϊού κατέγραψε η Κούβα μέσα σε ένα 24ωρο, αριθμό – ρεκόρ.

Το υπουργείο Υγείας της Κούβας ανακοίνωσε χθες Τρίτη ότι τις προηγούμενες 24 ώρες καταγράφηκαν άλλοι 7 θάνατοι ασθενών με την COVID-19, ενώ επιβεβαιώθηκαν εργαστηριακά 1.183 κρούσματα του SARS-CoV-2, αριθμός άνευ προηγουμένου.

Σύμφωνα με το υπουργείο, ο απολογισμός της πανδημίας έφτασε τους 538 νεκρούς επί συνόλου 95.754 μολύνσεων.

Η Αβάνα –554 κρούσματα σε 24 ώρες, κατά κεφαλή 365,5 ανά 100.000 κατοίκους– παραμένει επίκεντρο της κρίσης στη χώρα, όπως εξηγεί το ΑΜΠΕ.

Από τον Ιανουάριο, η Κούβα αντιμετωπίζει νέο κύμα της πανδημίας του νέου κορονοϊού, που δυσκολεύεται να ελέγξει παρά τα αυστηρά μέτρα που επιβάλλουν οι αρχές.

Δύο υποψήφια εμβόλια που αναπτύχθηκαν εγχωρίως, το Soberana 2 και το Abdala, βρίσκονται στην 3η φάση των κλινικών δοκιμών τους. Άλλα τρία βρίσκονται σε διάφορα στάδια μελέτης. Η Αβάνα, που έχει επικριθεί διότι δεν έχει αρχίσει ακόμη εκστρατεία μαζικού εμβολιασμού, σκοπεύει να έχει ανοσοποιηθεί έναντι του νέου κορονοϊού όλος ο πληθυσμός της χώρας μέσα στη χρονιά.
https://www.newsbeast.gr/world/arthro/7 ... -ena-24oro