Phorum.com.gr

Beria έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:37

Spoiler

Νομίζω ότι το είχα γράψει και στο παλιό

Be me, 18 χρονών, καλοκαίρι στην Ιο. Μυλοπότας, στο Far Out, με τις πιο ωραίες μουσικές και τα πιο όμορφα κορίτσια του κόσμου. Ένα απόγευμα που που αράζουμε με τον κολλητό την βλέπω. Θεά! Ντύσιμο, στυλ, πρόσωπο τέλεια. Με βλέπει ο δικος μου που έχω καρφωθεί και μου λέει 'Ώπα, δεν παίζουμε σε τέτοια κατηγορία, μάγκα. Ξένη, μεγάλη, απλησίαστη'.
Κάναμε σενάρια για την καταγωγή: "Γαλλίδα", είπα εγώ. "Κροάτισσα" επέμενε αυτός. (για κάποιο λόγο εκείνο το καλοκαίρι η Ίος ήταν γεμάτη Γιούγκους, κυρίως Κροάτες)

Και τότε κάνω το απονενοημένο. Σηκώνομαι, πάω εκεί που καθοταν και λέω με βαθειά φωνή: "Ντου γιου χαβ ε λαιτ;"
"Πώς σε λένε, ρε τύπε;" Απαντάει
Και όλη η στρατηγική (και η βαθειά φωνή) πάει περίπατο
"Μπέρια" λέω σαν χαζό. "ελληνίδα είσαι;"
Κι εκεί που ετοιμάζομαι να γυρίσω πίσω σαν βρεμένη γάτα, μου λέει "θες να ανέβουμε στη Χώρα;"
Ήθελα. Πολύ.
Μιλάμε λίγη ώρα και ξαφνικά εξαφανίζεται. Λέω, οκ και πολύ με άντεξε

Μετά από δυο, τρία λεπτά ακούω κόρνα αυτοκινήτου, κοιτάω και κάθεται σε βανάκι και με φωνάζει. Έχει ψήσει τον μαλάκα του Far Out, να την ανεβάσει με το αυτοκίνητο στη Χώρα, και ξαφνικά του λέει ότι θα πάρει και άλλον μαζί. Ο τύπος έχει ένα ξενερωμένο ύφος και με κοιτάει με μισό μάτι, κάτι μουρμουρίζει και μας αφήνει έξω από την χώρα.
Η τύπισα βγάζει δυο βαλίτσες από το πορτ μπαγκάζ και μου λέει 'θές να ανέβουμε στο Ιος Κλαμπ;'
Θα ανέβαινα στον Όλυμπο, όχι 300 ψωροσκαλιά!
Και επειδή ήμουν (και είμαι) και ιππότης, λέω αποφασιστικά 'Φέρε τις βαλίτσες να τις κουβαλήσω'
300 σκαλιά, είπαμε; είπαμε

Ανεβαίνει αιθέριο το κορίτσι τα σκαλιά, ακολουθώ εγώ ζαλωμένος και ξέπνοος, αλλά ιππότης. Ιππότης που πάει το κορίτσι στο Ίος Κλαμπ, με την μαγική θέα που κάνει τους ανθρώπους να ερωτεύονται.

Στη διαδρομή κάνω και κουβέντα (με βαθειά φωνή, ξανά)
'και πώς σε λένε;'
'Αναστασία'
'Και από πού;'
'Περιστεριώτισα, αλλά ζω στο Παρίσι'
'Και τι κάνεις στο Παρίσι;'
Τέτοια. Όμορφα

Και καμιά δεκαριά σκαλιά πριν φτάσουμε στην κορφή -εκεί που με περίμενε το νέκταρ του έρωτος- εμφανίζεται στην κορφή τύπος δίμετρος, ξανθός, ηλιοκαμένος, φιλιούνται, του λέει 'από 'δω ο Μπέρια, με βοήθησε με τις βαλίτσες'
Χαιρέτησα, χαμογέλασα και πέθανα λίγο


υγ1 Την ιστορία την μετέφερα στον κολλητό αφήνοντας κάποιες λεπτομέρειες (βαλίτσες, 300 σκαλιά, μέγεθος του τύπου)
υγ2 Τέσσερα, πέντε χρόνια μετά, σε άλλο νησί με άγνωστη παρέα, που έχουμε γνωριστεί και κολλήσει εκεί, ακούω ότι περιμένουν και τους υπόλοιπους να έρθουν και όλοι αναφέρουν ότι 'θα έρθει και η Αναστασία'. Σιγά μην το σκεφτόμουν, ή να κάνω σύνδεση. Ε, εμφανίζεται μετά από μέρες αυτή!
Μας συστήνουν, 'γειά, χαίρω πολύ', 'γειά, χάρηκα'. Τίποτα
Λέω από μέσα μου 'σιγά μη σε θυμόταν' και καπάκι 'ευτυχώς, δε με θυμάται'
Καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι, κάνουμε μαζί μπάνιο, γελάμε. Λέω 'οκ, δεν ήσουν και τίποτα για να θυμάται'
και το απόγευμα που έχουν σκορπίσει οι περισσότεροι και αράζουν απο δω κι απο κει, βρισκόμαστε οι δυο μας καθισμένοι στο τραπέζι και γυρνάει και μου λέει χαμογελώντας "αυτή τη φορά κουβάλησα μόνη μου τις βαλίτσες μου"
Δεν το είπε σε κανέναν, ήταν το μικρό μας μυστικό

ωραιες εποχες, τι χρονια ηταν τοτε;

Οργισμένος έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:36

enaon έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:33 εγώ δεν το κατάλαβα καλά όργι εντελώς το πέσιμο τί είναι , πες και άλλα παραδείγματα γιατί τα κορίτσια μας κοροϊδεύουν μάλλον.

Πεσιμο.
Ξαφνικη και επιθετικου υφους , επεκτατικη, «συναισθηματικη» κινηση αρσενικου επι θηλυκου.
Αυτο ειναι πεσιμο.
Δλδ δεν ξερεις τι ειναι πεσιμο;

Εκτος κι αν μιλαμε για πεσιμο σε πχ πανεπιστημια , οπου η χ πολιτικη ομαδα επιτιθεται με καδρονια και πετρες στην ψ πολιτικη ομαδα φοιτητων κοκ.

και πέσιμο όπως πάτησες ένα αυτοκινητάκι κλπ. Γενικά η φύση έχει χίλια πεσίματα να διαλέξεις, πες καμία καλή εμπειρία του τύπου που εννοείς.

talaipwros έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:42

Beria έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:37

Spoiler

Νομίζω ότι το είχα γράψει και στο παλιό

Be me, 18 χρονών, καλοκαίρι στην Ιο. Μυλοπότας, στο Far Out, με τις πιο ωραίες μουσικές και τα πιο όμορφα κορίτσια του κόσμου. Ένα απόγευμα που που αράζουμε με τον κολλητό την βλέπω. Θεά! Ντύσιμο, στυλ, πρόσωπο τέλεια. Με βλέπει ο δικος μου που έχω καρφωθεί και μου λέει 'Ώπα, δεν παίζουμε σε τέτοια κατηγορία, μάγκα. Ξένη, μεγάλη, απλησίαστη'.
Κάναμε σενάρια για την καταγωγή: "Γαλλίδα", είπα εγώ. "Κροάτισσα" επέμενε αυτός. (για κάποιο λόγο εκείνο το καλοκαίρι η Ίος ήταν γεμάτη Γιούγκους, κυρίως Κροάτες)

Και τότε κάνω το απονενοημένο. Σηκώνομαι, πάω εκεί που καθοταν και λέω με βαθειά φωνή: "Ντου γιου χαβ ε λαιτ;"
"Πώς σε λένε, ρε τύπε;" Απαντάει
Και όλη η στρατηγική (και η βαθειά φωνή) πάει περίπατο
"Μπέρια" λέω σαν χαζό. "ελληνίδα είσαι;"
Κι εκεί που ετοιμάζομαι να γυρίσω πίσω σαν βρεμένη γάτα, μου λέει "θες να ανέβουμε στη Χώρα;"
Ήθελα. Πολύ.
Μιλάμε λίγη ώρα και ξαφνικά εξαφανίζεται. Λέω, οκ και πολύ με άντεξε

Μετά από δυο, τρία λεπτά ακούω κόρνα αυτοκινήτου, κοιτάω και κάθεται σε βανάκι και με φωνάζει. Έχει ψήσει τον μαλάκα του Far Out, να την ανεβάσει με το αυτοκίνητο στη Χώρα, και ξαφνικά του λέει ότι θα πάρει και άλλον μαζί. Ο τύπος έχει ένα ξενερωμένο ύφος και με κοιτάει με μισό μάτι, κάτι μουρμουρίζει και μας αφήνει έξω από την χώρα.
Η τύπισα βγάζει δυο βαλίτσες από το πορτ μπαγκάζ και μου λέει 'θές να ανέβουμε στο Ιος Κλαμπ;'
Θα ανέβαινα στον Όλυμπο, όχι 300 ψωροσκαλιά!
Και επειδή ήμουν (και είμαι) και ιππότης, λέω αποφασιστικά 'Φέρε τις βαλίτσες να τις κουβαλήσω'
300 σκαλιά, είπαμε; είπαμε

Ανεβαίνει αιθέριο το κορίτσι τα σκαλιά, ακολουθώ εγώ ζαλωμένος και ξέπνοος, αλλά ιππότης. Ιππότης που πάει το κορίτσι στο Ίος Κλαμπ, με την μαγική θέα που κάνει τους ανθρώπους να ερωτεύονται.

Στη διαδρομή κάνω και κουβέντα (με βαθειά φωνή, ξανά)
'και πώς σε λένε;'
'Αναστασία'
'Και από πού;'
'Περιστεριώτισα, αλλά ζω στο Παρίσι'
'Και τι κάνεις στο Παρίσι;'
Τέτοια. Όμορφα

Και καμιά δεκαριά σκαλιά πριν φτάσουμε στην κορφή -εκεί που με περίμενε το νέκταρ του έρωτος- εμφανίζεται στην κορφή τύπος δίμετρος, ξανθός, ηλιοκαμένος, φιλιούνται, του λέει 'από 'δω ο Μπέρια, με βοήθησε με τις βαλίτσες'
Χαιρέτησα, χαμογέλασα και πέθανα λίγο


υγ1 Την ιστορία την μετέφερα στον κολλητό αφήνοντας κάποιες λεπτομέρειες (βαλίτσες, 300 σκαλιά, μέγεθος του τύπου)
υγ2 Τέσσερα, πέντε χρόνια μετά, σε άλλο νησί με άγνωστη παρέα, που έχουμε γνωριστεί και κολλήσει εκεί, ακούω ότι περιμένουν και τους υπόλοιπους να έρθουν και όλοι αναφέρουν ότι 'θα έρθει και η Αναστασία'. Σιγά μην το σκεφτόμουν, ή να κάνω σύνδεση. Ε, εμφανίζεται μετά από μέρες αυτή!
Μας συστήνουν, 'γειά, χαίρω πολύ', 'γειά, χάρηκα'. Τίποτα
Λέω από μέσα μου 'σιγά μη σε θυμόταν' και καπάκι 'ευτυχώς, δε με θυμάται'
Καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι, κάνουμε μαζί μπάνιο, γελάμε. Λέω 'οκ, δεν ήσουν και τίποτα για να θυμάται'
και το απόγευμα που έχουν σκορπίσει οι περισσότεροι και αράζουν απο δω κι απο κει, βρισκόμαστε οι δυο μας καθισμένοι στο τραπέζι και γυρνάει και μου λέει χαμογελώντας "αυτή τη φορά κουβάλησα μόνη μου τις βαλίτσες μου"
Δεν το είπε σε κανέναν, ήταν το μικρό μας μυστικό

ωραιες εποχες, τι χρονια ηταν τοτε;

Ρωτάς ποια χρονιά ήταν το σκηνικό, ή λες τι χρόνια ήταν αυτά! ;
Καλοκαίρι του '81

Beria έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:37

Spoiler

Νομίζω ότι το είχα γράψει και στο παλιό

Be me, 18 χρονών, καλοκαίρι στην Ιο. Μυλοπότας, στο Far Out, με τις πιο ωραίες μουσικές και τα πιο όμορφα κορίτσια του κόσμου. Ένα απόγευμα που που αράζουμε με τον κολλητό την βλέπω. Θεά! Ντύσιμο, στυλ, πρόσωπο τέλεια. Με βλέπει ο δικος μου που έχω καρφωθεί και μου λέει 'Ώπα, δεν παίζουμε σε τέτοια κατηγορία, μάγκα. Ξένη, μεγάλη, απλησίαστη'.
Κάναμε σενάρια για την καταγωγή: "Γαλλίδα", είπα εγώ. "Κροάτισσα" επέμενε αυτός. (για κάποιο λόγο εκείνο το καλοκαίρι η Ίος ήταν γεμάτη Γιούγκους, κυρίως Κροάτες)

Και τότε κάνω το απονενοημένο. Σηκώνομαι, πάω εκεί που καθοταν και λέω με βαθειά φωνή: "Ντου γιου χαβ ε λαιτ;"
"Πώς σε λένε, ρε τύπε;" Απαντάει
Και όλη η στρατηγική (και η βαθειά φωνή) πάει περίπατο
"Μπέρια" λέω σαν χαζό. "ελληνίδα είσαι;"
Κι εκεί που ετοιμάζομαι να γυρίσω πίσω σαν βρεμένη γάτα, μου λέει "θες να ανέβουμε στη Χώρα;"
Ήθελα. Πολύ.
Μιλάμε λίγη ώρα και ξαφνικά εξαφανίζεται. Λέω, οκ και πολύ με άντεξε

Μετά από δυο, τρία λεπτά ακούω κόρνα αυτοκινήτου, κοιτάω και κάθεται σε βανάκι και με φωνάζει. Έχει ψήσει τον μαλάκα του Far Out, να την ανεβάσει με το αυτοκίνητο στη Χώρα, και ξαφνικά του λέει ότι θα πάρει και άλλον μαζί. Ο τύπος έχει ένα ξενερωμένο ύφος και με κοιτάει με μισό μάτι, κάτι μουρμουρίζει και μας αφήνει έξω από την χώρα.
Η τύπισα βγάζει δυο βαλίτσες από το πορτ μπαγκάζ και μου λέει 'θές να ανέβουμε στο Ιος Κλαμπ;'
Θα ανέβαινα στον Όλυμπο, όχι 300 ψωροσκαλιά!
Και επειδή ήμουν (και είμαι) και ιππότης, λέω αποφασιστικά 'Φέρε τις βαλίτσες να τις κουβαλήσω'
300 σκαλιά, είπαμε; είπαμε

Ανεβαίνει αιθέριο το κορίτσι τα σκαλιά, ακολουθώ εγώ ζαλωμένος και ξέπνοος, αλλά ιππότης. Ιππότης που πάει το κορίτσι στο Ίος Κλαμπ, με την μαγική θέα που κάνει τους ανθρώπους να ερωτεύονται.

Στη διαδρομή κάνω και κουβέντα (με βαθειά φωνή, ξανά)
'και πώς σε λένε;'
'Αναστασία'
'Και από πού;'
'Περιστεριώτισα, αλλά ζω στο Παρίσι'
'Και τι κάνεις στο Παρίσι;'
Τέτοια. Όμορφα

Και καμιά δεκαριά σκαλιά πριν φτάσουμε στην κορφή -εκεί που με περίμενε το νέκταρ του έρωτος- εμφανίζεται στην κορφή τύπος δίμετρος, ξανθός, ηλιοκαμένος, φιλιούνται, του λέει 'από 'δω ο Μπέρια, με βοήθησε με τις βαλίτσες'
Χαιρέτησα, χαμογέλασα και πέθανα λίγο


υγ1 Την ιστορία την μετέφερα στον κολλητό αφήνοντας κάποιες λεπτομέρειες (βαλίτσες, 300 σκαλιά, μέγεθος του τύπου)
υγ2 Τέσσερα, πέντε χρόνια μετά, σε άλλο νησί με άγνωστη παρέα, που έχουμε γνωριστεί και κολλήσει εκεί, ακούω ότι περιμένουν και τους υπόλοιπους να έρθουν και όλοι αναφέρουν ότι 'θα έρθει και η Αναστασία'. Σιγά μην το σκεφτόμουν, ή να κάνω σύνδεση. Ε, εμφανίζεται μετά από μέρες αυτή!
Μας συστήνουν, 'γειά, χαίρω πολύ', 'γειά, χάρηκα'. Τίποτα
Λέω από μέσα μου 'σιγά μη σε θυμόταν' και καπάκι 'ευτυχώς, δε με θυμάται'
Καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι, κάνουμε μαζί μπάνιο, γελάμε. Λέω 'οκ, δεν ήσουν και τίποτα για να θυμάται'
και το απόγευμα που έχουν σκορπίσει οι περισσότεροι και αράζουν απο δω κι απο κει, βρισκόμαστε οι δυο μας καθισμένοι στο τραπέζι και γυρνάει και μου λέει χαμογελώντας "αυτή τη φορά κουβάλησα μόνη μου τις βαλίτσες μου"
Δεν το είπε σε κανέναν, ήταν το μικρό μας μυστικό

Beria έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:46

talaipwros έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:42

Beria έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:37

Spoiler

Νομίζω ότι το είχα γράψει και στο παλιό

Be me, 18 χρονών, καλοκαίρι στην Ιο. Μυλοπότας, στο Far Out, με τις πιο ωραίες μουσικές και τα πιο όμορφα κορίτσια του κόσμου. Ένα απόγευμα που που αράζουμε με τον κολλητό την βλέπω. Θεά! Ντύσιμο, στυλ, πρόσωπο τέλεια. Με βλέπει ο δικος μου που έχω καρφωθεί και μου λέει 'Ώπα, δεν παίζουμε σε τέτοια κατηγορία, μάγκα. Ξένη, μεγάλη, απλησίαστη'.
Κάναμε σενάρια για την καταγωγή: "Γαλλίδα", είπα εγώ. "Κροάτισσα" επέμενε αυτός. (για κάποιο λόγο εκείνο το καλοκαίρι η Ίος ήταν γεμάτη Γιούγκους, κυρίως Κροάτες)

Και τότε κάνω το απονενοημένο. Σηκώνομαι, πάω εκεί που καθοταν και λέω με βαθειά φωνή: "Ντου γιου χαβ ε λαιτ;"
"Πώς σε λένε, ρε τύπε;" Απαντάει
Και όλη η στρατηγική (και η βαθειά φωνή) πάει περίπατο
"Μπέρια" λέω σαν χαζό. "ελληνίδα είσαι;"
Κι εκεί που ετοιμάζομαι να γυρίσω πίσω σαν βρεμένη γάτα, μου λέει "θες να ανέβουμε στη Χώρα;"
Ήθελα. Πολύ.
Μιλάμε λίγη ώρα και ξαφνικά εξαφανίζεται. Λέω, οκ και πολύ με άντεξε

Μετά από δυο, τρία λεπτά ακούω κόρνα αυτοκινήτου, κοιτάω και κάθεται σε βανάκι και με φωνάζει. Έχει ψήσει τον μαλάκα του Far Out, να την ανεβάσει με το αυτοκίνητο στη Χώρα, και ξαφνικά του λέει ότι θα πάρει και άλλον μαζί. Ο τύπος έχει ένα ξενερωμένο ύφος και με κοιτάει με μισό μάτι, κάτι μουρμουρίζει και μας αφήνει έξω από την χώρα.
Η τύπισα βγάζει δυο βαλίτσες από το πορτ μπαγκάζ και μου λέει 'θές να ανέβουμε στο Ιος Κλαμπ;'
Θα ανέβαινα στον Όλυμπο, όχι 300 ψωροσκαλιά!
Και επειδή ήμουν (και είμαι) και ιππότης, λέω αποφασιστικά 'Φέρε τις βαλίτσες να τις κουβαλήσω'
300 σκαλιά, είπαμε; είπαμε

Ανεβαίνει αιθέριο το κορίτσι τα σκαλιά, ακολουθώ εγώ ζαλωμένος και ξέπνοος, αλλά ιππότης. Ιππότης που πάει το κορίτσι στο Ίος Κλαμπ, με την μαγική θέα που κάνει τους ανθρώπους να ερωτεύονται.

Στη διαδρομή κάνω και κουβέντα (με βαθειά φωνή, ξανά)
'και πώς σε λένε;'
'Αναστασία'
'Και από πού;'
'Περιστεριώτισα, αλλά ζω στο Παρίσι'
'Και τι κάνεις στο Παρίσι;'
Τέτοια. Όμορφα

Και καμιά δεκαριά σκαλιά πριν φτάσουμε στην κορφή -εκεί που με περίμενε το νέκταρ του έρωτος- εμφανίζεται στην κορφή τύπος δίμετρος, ξανθός, ηλιοκαμένος, φιλιούνται, του λέει 'από 'δω ο Μπέρια, με βοήθησε με τις βαλίτσες'
Χαιρέτησα, χαμογέλασα και πέθανα λίγο


υγ1 Την ιστορία την μετέφερα στον κολλητό αφήνοντας κάποιες λεπτομέρειες (βαλίτσες, 300 σκαλιά, μέγεθος του τύπου)
υγ2 Τέσσερα, πέντε χρόνια μετά, σε άλλο νησί με άγνωστη παρέα, που έχουμε γνωριστεί και κολλήσει εκεί, ακούω ότι περιμένουν και τους υπόλοιπους να έρθουν και όλοι αναφέρουν ότι 'θα έρθει και η Αναστασία'. Σιγά μην το σκεφτόμουν, ή να κάνω σύνδεση. Ε, εμφανίζεται μετά από μέρες αυτή!
Μας συστήνουν, 'γειά, χαίρω πολύ', 'γειά, χάρηκα'. Τίποτα
Λέω από μέσα μου 'σιγά μη σε θυμόταν' και καπάκι 'ευτυχώς, δε με θυμάται'
Καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι, κάνουμε μαζί μπάνιο, γελάμε. Λέω 'οκ, δεν ήσουν και τίποτα για να θυμάται'
και το απόγευμα που έχουν σκορπίσει οι περισσότεροι και αράζουν απο δω κι απο κει, βρισκόμαστε οι δυο μας καθισμένοι στο τραπέζι και γυρνάει και μου λέει χαμογελώντας "αυτή τη φορά κουβάλησα μόνη μου τις βαλίτσες μου"
Δεν το είπε σε κανέναν, ήταν το μικρό μας μυστικό

ωραιες εποχες, τι χρονια ηταν τοτε;

Ρωτάς ποια χρονιά ήταν το σκηνικό, ή λες τι χρόνια ήταν αυτά! ;
Καλοκαίρι του '81

αααχ, τελευταίοι μηνες της ακμης της σύγχρονης ελλαδος.
Τυχερος που τα προλαβες

αυτό τον κράτησε καθώς κατέβαινε, τα χρόνια ακμής που ζούσαμε τότε.

brb και tyt έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:19

κουλούρι Θεσσαλονίκης έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:09

brb και tyt έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:04

Προφανώς ήθελε μεγαλύτερο.

ματάκιας;;

Από πού κι ως πού; Διαπίστωση (με διάθεση για πείραγμα)

Το αντιλήφθηκα και δεν νιώθω στο παραμικρό προσβεβλημένος, παρόλα αυτά εκτιμώ την διάθεση του κουλουριού να με υπερασπιστεί

Spoiler

ματάκια, διεστραμμένε

Beria έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:37

Πολύ γλυκιά ιστορία. Κατά την γνώμη μου βγήκες κερδισμένος από τον ιπποτισμό σου, αφού την έζησες.

Γραφικός έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:57

Beria έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:37

Πολύ γλυκιά ιστορία. Κατά την γνώμη μου βγήκες κερδισμένος από τον ιπποτισμό σου, αφού την έζησες.

επειδή είναι άνδρας πρεπει να μεταφέρει τις βαλίτσες;
πάλι καλά που δεν του έδωσε και φιλοδώρημα.

Για φιλοδώρημα 6 ευρώ πάντως, μεταφέρω βαλίτσες, όχι 300, αλλά 1000 σκαλιά, χωρίς να αποσκοπώ σε σεξάκι. Το πολύτιμο αλκοόλ που θα εισέλθει στον οργανισμό μου θα με ανταμείψει.

Γραφικός έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:57

Beria έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:37

Πολύ γλυκιά ιστορία. Κατά την γνώμη μου βγήκες κερδισμένος από τον ιπποτισμό σου, αφού την έζησες.

Eθνικοκοινωνιστης

talaipwros έγραψε: 11 Ιαν 2019, 00:12

Γραφικός έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:57

Beria έγραψε: 10 Ιαν 2019, 23:37

Πολύ γλυκιά ιστορία. Κατά την γνώμη μου βγήκες κερδισμένος από τον ιπποτισμό σου, αφού την έζησες.

Eθνικοκοινωνιστης

Καρφί

κριμα

έλα ρε παιδιά τρομερή ιστορία ήταν. Σε κάθε ταινία πλέον υπάρχει μία αλυσίδα μπέρια να βοηθήσει τους ήρωες να φτάσουν στον στόχο. Ήταν η αρχή τότε, ρομαντικές εποχές που αλλάξαν τον κόσμο.

Τοποθεσία: εκεί που σπούδαζα. Ήταν μια ωραία κοπέλα που με σύστηνε συνέχεια σαν φίλο της, θα την πούμε Κατερίνα Ά, όλες Κατερίνες θα τις λέω γιατί δεν θέλω να πω το πραγματικό όνομά τους και Κατερίνα λένε την ξαδερφούλα μου που την αγαπώ πολύ. Με πήγαινε σπίτι μετά από βραδινή έξοδο (μετά από βραδινή έξοδο δεν είμαι ποτέ σε θέση να οδηγήσω). Όταν φτάνουμε σπίτι μου την ρωτάω:
-Τώρα δηλαδή είμαστε φίλοι-φίλοι;
-Τι άλλο να είμαστε;
-Δεν είμαστε τίποτα άλλο εκτός από φίλοι;
Παύση.
-Γιατί ρωτάς;
Ρίχνω βλέμμα "έλα τώρα που δεν ξέρεις"
-Αν πέσει ερώτηση στο τρίβιαλ να ξέρω τι να απαντήσω.
Γέλασε, την κάλεσα σπίτι μου, αρνήθηκε ευγενικά. Παρόλα αυτά ξαναβρεθήκαμε. Αργότερα ως φίλη 'ξηγήθηκε σπαθί σε διάφορες φάσεις της ζωής μου. Να με τραβολογάει λιώμα μέχρι σπίτι μου, να την καλώ σε ακατάλληλες ώρες όταν έχω πρόβλημα και να έρχεται, τέτοια πράγματα. Έκανε τις σχέσεις της, έκανα τις δικιές μου, πάντα βρισκόμασταν όμως. Εγώ, κάθε φορά που έπινα κανα-δυο (τέσσερα, πέντε, έξι, δέκα) ποτάκια της έκανα ερωτική εξομολόγηση κι αυτή πάντα με απέρριπτε. Ήταν πολύ όμορφη κοπέλα κι άξια και δοτική και τα πάντα. Ήταν ο λόγος που θα κάνει τον χειρότερο μισογύνη στον κόσμο να πει "υπάρχουν γυναίκες που γαμάνε". Όταν πια χώνεψα ότι είμαστε φίλοι δεν σταμάτησα να της την πέφτω και να της λέω πόσο άψογη ήτανε αλλά το έκανα πια σαν αστείο. Έκανα κοπλιμέντα που δεχότανε. Ότι ήτανε η πιο γαμάτη τύπισσα στον κόσμο, ότι ήθελα να κάνουμε οικογένεια και τέτοια.
Τέλος πάντων, περνάει ο καιρός, καμιά δεκαετία. Καλοκαίρι ήτανε κι αράζαμε. Εγώ αυτή την στιγμή ήμουν σχεδόν νηφάλιος, άντε να' χα πιει κανένα τσιγάρο. Θα έφευγα την επομένη. Μου προτείνει να πάμε σπίτι της να κάνει μια δουλειά. Μπαίνουμε σπίτι της λοιπόν, πάει σε ένα δωμάτιο, βγαίνει με ένα στριγκάκι Παναγιά μου φύλαγε, και με κοιτάζει παράξενα. Εγώ που είχα κάνει τόσες κινήσεις, λέω "ε, δεν θα αλλάξει η φάση μας μετά από τόσο καιρό, τώρα στο παραπέντε. Μάλλον θα είναι σε μοντέρνα, ασέξουαλ φάση " και δεν αντέδρασα. Να σημειωθεί ότι ήταν το άτομο που σεβόμουν πιο πολύ σε όλο τον κόσμο. Αν έσκαγε με το εσώρουχό της επειδή με εμπιστευόταν, δεν ήθελα να προδώσω αυτή την εμπιστοσύνη. Τέλος πάντων, κάνει την δουλειά της, ντύνεται, μου λέει "έχει έρθει η Κατερίνα 'Β", φίλη μας που σπούδαζε στο εξωτερικό και την βλέπαμε σπάνια. "Πάμε να την δούμε;" Πήγαμε οι τρεις μας για καφέ (αν βγω βέβαια, δεν βάζω πράμα στο στόμα μου που δεν περιέχει αλκοόλ, αλλά ας πούμε "για καφέ"). Μιλάγαμε για διάφορα, μιλήσαμε και για τις σχέσεις των δύο φύλων. Εγώ την είχα ψιλοακούσει από τους "καφέδες" που είχα πιει. Είπα στην Κατερίνα 'Β: "εγώ, να πούμε, μόνο την Κατερίνα Ά έχω αγαπήσει, αλλά αυτή με γράφει". Τότε, η Κατερίνα Ά με κοίταξε με βλέμμα που δεν με είχε ξανακοιτάξει. Όσα και να της είχα κάνει, τέτοια επιθετικότητα δεν είχα ξαναδεί. "Γιατί λες, ρε Γραφικέ, πως σε γράφω;" Εδώ φαινόταν ότι θα έπαιζε σοβαρή συζήτηση -σοβαρή κι επώδυνη. Ήμουν αραχτός με τα πράματα που ρέανε μέσα μου, ευχήθηκα να μην το είχα πει. "Ξέρω γω", της κάνω, "τόσες φορές σου την έχω πέσει και με απορρίπτεις". Σε αυτή τη φάση έβγαλε έναν οχετό για την πάρτη μου, ότι ήμουν άχρηστος, ότι δεν είχα αρχίδια, ότι δεν ήξερα τι μου γινότανε.
-Δεν ξέρω αν και έστω μία φορά στην ζωή σου εννοούσες αυτά που έλεγες ή έκανες πλάκα, είπε στο τέλος. Πάντα λιώμα ήσουν. Κάθε φορά που προσπαθούσα να εμβαθύνω ειρωνευόσουν
Σταματήσαμε να μιλάμε. Τέλειωσα το ποτό μου κι έφυγα, αυτή την μέρα από το μαγαζί, την επομένη από το μέρος που σπούδαζα. Κάποια στιγμή έμαθα ότι παντρεύτηκε με ένα άτομο που ήξερα. Ήταν γαμάτος, ακριβώς κάποιος που της άξιζε. Δεν με κάλεσαν στον γάμο.
Βρεθήκαμε με την Κατερίνα μετά από αρκετό καιρό όταν επέστρεψα στο μέρος που σπούδαζα για έναν άλλο γάμο, ενός κοινού γνωστού. Την είχα σκεφτεί πολλές φορές στο ενδιάμεσο. Αυτή είχε έρθει χωρίς τον σύζυγο. Καθότανε μόνη της. Πήγα δίπλα της και της ψιθύρισα: Θυμάσαι που σου έλεγα ότι είσαι η πιο γαμάτη γυναίκα που έχω γνωρίσει; Έλεγα ψέματα, είσαι ο πιο γαμάτος άνθρωπος. Ανεξαρτήτως φύλου." Μετά αγκαλιαστήκαμε για ώρα. Τέλειωσε ο γάμος, γύρισα Μυτιλήνη κι έγραψα ένα ποίημα που το είχα βάλει στο παλιό πχόρουμ.

Βρεθήκαμε πάλι η παλιά παρέα
καθότανε μόνη, χωρίς τον Ανδρέα.
Ξεχώριζε κόκκινη απ' όλο το πλήθος,
κοιτούσε μ' αγάπη και λίγο μίσος.
Χρόνια περάσανε τι να της πω;
Να αναφέρω το εντός μου καινό;
Πως ήτανε κρίμα; Πως έκανα λάθος;
Να της θυμίσω το μέγα το πάθος;
Ν' αρχίσω να λέω τα τυπικά;
"τι κάνει ο σύζυγος, όλα καλά;"
Δίπλα της κάθισα, έψαχν' ακόμη
Το μόνο που βγήκε ήταν "συγνώμη".
Τότε ξεκλείδωσε τ' άβολο βλέμμα
και το χαμόγελο, που ήταν ψέμα.
Δάκρυα ετών το ώμο μουλιάζαν
και λίγες μύξες, μα δεν με νιάζαν.
Σαν από δάκρυα δεν έμειναν ίχνη
δεξί κροσέ στο στήθος μου ρίχνει
Όλους τους γράψαμε και μακριά
φεύγοντας γίναμε μια αγκαλιά.

Ξεχώριζε κόκκινη απ' όλο το πλήθος,
κοιτούσε μ' αγάπη και λίγο μίσος.
Μου' κανε νεύμα, σα να' παιζε ρόλο,
το ξύδι μου ύψωσα κι αυτό ήταν όλο.