Όταν το 1988 ο Βλάσης Κανιάρης εξέθεσε στο ελληνικό περίπτερο της Μπιεννάλε της Βενετίας, ένα υπερμέγεθες αγγούρι τυλιγμένο με τις σημαίες της Ιταλίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Τουρκίας, με τον τίτλο «Where’s North, Where’s South?», για να καυτηριάσει οπτικά-εικαστικά τις τότε ενδοευρωπαϊκές οικονομικές ανισότητες Βορά και Νότου, δεν θυμάμαι να είχε διαμαρτυρηθεί κανείς, ούτε υπήρξε διπλωματική όχληση από τις άλλες χώρες για την ανίερη χρήση του εθνικού τους συμβόλου.
Ο ίδιος καλλιτέχνης χρησιμοποίησε στη συνέχεια επανειλημμένως το εθνικό σύμβολο σε εμβληματικά έργα-εγκαταστάσεις με οξύτατες κοινωνικοπολιτικές αιχμές, δίχως ποτέ να τολμήσει κανένας να τον λογοκρίνει απαιτώντας την απόσυρση των έργων του.
Κάποια ζητήματα θεωρούσαμε ότι ήταν κεκτημένα στη Δημόσια Σφαίρα του Δυτικού κόσμου, τουλάχιστον ως προς την ελευθερία της έκφρασης στο πεδίο της τέχνης.
Τίποτε ωστόσο δεν είναι εσαεί κεκτημένο. Οι ιδεολογικοί φονταμενταλισμοί έχουν βρικολακιάσει και διεκδικούν να έχουν τον ρόλο του υπέρτατου κριτή.
Η απόσυρση του έργου του Τιερί ντε Κορντιέ, από την έκθεση Outlook, το 2003, ύστερα από απαίτηση του μακαρίτη Μιλτιάδη Έβερτ, ήταν απλώς ένα προμήνυμα του οποίου τότε δεν είχαμε αντιληφθεί τη μακροπρόθεσμη εμβέλεια.
Η απόσυρση της μεγάλης εγκατάστασης-πανό, με τίτλο «People’s Justice», της ινδονησιακής κολεκτίβας Taring Padi από την Ντοκουμέντα του Κάσελ, το 2022, με την κατηγορία του αντισημιτισμού, ήρθε να επιβεβαιώσει ότι η λογοκρισία έχει ενσκήψει εκ νέου στην καρδιά των δυτικών δημοκρατιών: αναδύεται πλέον μπροστά στα μάτια μας ως εν δυνάμει εξουσία και απειλή.
https://www.facebook.com/evgenios.matth ... Jc5SaSmq3l