Stalker έγραψε: 21 Απρ 2023, 10:20
hellegennes έγραψε: 20 Απρ 2023, 17:05
Βλέπεις όμως την υπερπροσπάθεια για "εκπροσώπηση" όλων των φυλών, ηλικιών, κτλ. Το επόμενο στάδιο θα ήταν να φοράνε και ταμπέλες "είμαι Ινδή", "είμαι Κολομβιανός".
Φαίνεται όταν το κάνεις για να το κάνεις και δεν είναι απλώς μέρος του έργου. Το πρόβλημα είναι όταν ξεκινάς να φτιάξεις μια ταινία με σκοπό την υπερεκπροσώπηση και όχι με σκοπό να πεις μια ωραία ιστορία. Έτσι καταλήγεις με μια βαρετή ιστορία που κανείς δεν θέλει να δει και αυτός είναι τελικά ο λόγος που πάτωσε τόσο άσχημα.
Αν το τρέιλερ ήταν πιο αντιπροσωπευτικό της ταινίας, θα πάτωνε ακόμη χειρότερα.
Αυτή η επίκληση στο πλατωνικό ιδανικό της τέλειας ταινίας, απαλλαγμένης από κάθε ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό context και όπου κάθε σαμππλοτ και κάθε δευτερόλεπτο δράσης αποτελεί αποκλειστικά μετουσίωση της αυθεντικού καλλιτεχνικού οράματος του δημιουργού, παρατηρώ ότι γίνεται σχεδόν αποκλειστικά όταν τίθεται θέμα εκπροσώπησης ή όταν έχουμε γυναίκα lead σε ταινία που απευθύνεται σε nerds.
Όταν υποβαθμίζεται η ταινία επειδή προσπαθούμε με το στανιό να σπρώξουμε τον chris pratt για σοβαρό action πρωταγωνιστή είναι απλά Τρίτη, αλλά αν θέλουμε να πιάσουμε για κοινό κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια παιδιά νοτιοασιατικής καταγωγής που μέχρι τώρα βλέπουν κόσμο που τους μοιάζει μόνο στο bollywood και σε βρετανικά αστυνομικά σήριαλ, τότε είναι Αμάρτημα Ενάντια στο Σινεμά.
Δεν υπάρχει καμμιά επίκληση. Εξίσου κραξίδι τρώνε και ταινίες με ηλίθιο σενάριο που απλά έχουν πολλά μπαμ-μπουμ και όνομα, όπως τα Jurassic World, τα Star Wars και δεν συμμαζεύεται. Η διαφορά είναι ότι αυτά βγάζουν λεφτά γιατί έχουν μπαμ-μπουμ και όνομα. Η ταινία για την οποία συζητάμε δεν έχει τίποτα. Μπορείς να το συγκρίνεις και με τις υπόλοιπες ταινίες στις οποίες η Ντίσνεϊ έχει χώσει woke μαλακίες αλλά είναι ριμέικ προηγούμενων επιτυχιών της κι έτσι έχουν βγάλει χρήμα.
Από την τέλεια ταινία και το υπόλοιπο που περιγράφεις ως μια βαρετότατη ταινία που είναι ριπίτ προηγούμενων (βλέπε Ταξίδι στο Κέντρο της Γης) υπάρχει μια χαοτική απόσταση και δεν είμαστε πιόνια σκακιού για να παίρνουμε ή την μία ή την άλλην θέση. Θα μπορούσε να είναι μια καθωσπρέπει ταινία που να κάνει όσα λες για την εκπροσώπηση, αλλά για να γίνει αυτό θα έπρεπε πρώτα να έχει κάποιος μια καλή ιδέα για ταινία στην οποία να προσπαθήσουν να έχουν πιο ισορροπημένη εκπροσώπηση, όχι να έχει κάποιος μια ιδέα για το πώς να χωρέσει όση περισσότερη εκπροσώπηση μπορεί και το σενάριο θα το δούμε στην πορεία.
Πέρα απ' αυτό, η ιστορία με την εκπροσώπηση είναι λίγο ηλίθια εξαρχής. Να μην είναι οι εταιρείες παραγωγής κλειστές στο ενδεχόμενο πρόσληψης ηθοποιών κάθε ηλικίας και σωματικών χαρακτηριστικών, ναι. Ότι ντε και καλά πρέπει ο πρωταγωνιστής να μου μοιάζει για να ταυτιστώ ή να απολαύσω την ταινία είναι μια μαλακία που μόνο νεοδικαιωματιστές μπορούν να βγάλουν απ' το μυαλό τους. Ούτε η Σιγκούρνι Γουίβερ μού μοιάζει ούτε η Λίντα Χάμιλτον ούτε ο Σβαρτζενέγκερ ούτε ο Σταλόνε ούτε ο Χιου Γκραντ ούτε η Τζένιφερ Άνιστον ούτε ο Μπραντ Πιτ ούτε ο Ρίτσαρντ Ατένμπορο ούτε ο Κρίστοφερ Λι.
Καταλαβαίνω τις ενοχές που νιώθει το Χόλιγουντ επειδή για δεκαετίες ήταν ρατσιστές και δεν πολυήθελαν ηθοποιούς που δεν είναι Αμερικανοκαναδοί ή Ευρωπαιωκεάνιοι, αλλά αυτό δεν λύνεται φτιάχνοντας κακές ταινίες με αφορμή να διορθώσουν την διαχρονική τους στάση ούτε αλλάζοντας χαρακτήρες με συγκεκριμένη περιγραφή.
Και για να δεις πόσο δίκιο έχω, ο Κόναν του 2011, που πρωταγωνιστούσε ο Τζέισον Μομόα, έχασε τουλάχιστον 60 εκατομμύρια δολάρια. Αντιθέτως, ο Άκουαμαν, που επίσης πρωταγωνιστούσε ο Τζέισον Μομόα, έβγαλε τουλάχιστον 400 εκατομμύρια*.
* χωρίς να υπολογίζεται το μάρκετινγκ, που δεν έψαξα για καμμιά απ' τις δυο.
