Phorum.com.gr

Евге́ний Васи́льевич Трофи́мов (27 июня 1944, Кузнецк, Пензенская область — 3 января 2025, Волгоград)



Окончил Волгоградский государственный институт физической культуры в 1966 году. С 2006 года являлся старшим тренером сборной команды России по легкой атлетике (прыжок с шестом).



Личный тренер Елены Исинбаевой с 1997 по 2006 и с 2010 по 2013 годы. Спортсменка под его руководством выиграла Олимпийские игры в Афинах (2004), чемпионаты мира: в Будапеште (2004), Хельсинки (2005), в Москве в 2006 году и в 2013 году, а также завоевала бронзовые медали Олимпийских игр в Лондоне (2012) и чемпионата мира в Париже (2003).





Умер 3 января 2025 года в Волгограде в возрасте 80 лет

Γίναμε όντως Βουλγαρία;

По случаю его смерти Евге́ний Трофи́мов Я снова вспомнил ее карьеру Еле́на Исинба́ева



и я понял, что на протяжении шести лет он был абсолютным хозяином





Ее карьера длится уже двадцать лет...с юных лет








до зрелого возраста 35

и за пределами триумфов, которые известны всем



она всегда была рядом...даже когда у нее были неудачи...даже в Рио в 2016 году, когда ей (к счастью) не разрешили участвовать в соревнованиях




Елена, после двух лет воздержания, вернулась с огромными 4,90

оставляя огромное «ЧТО ЕСЛИ» навсегда

memberlist.php?mode=viewprofile&u=67 ευχαριστώ για την πρόσκληση

Δεν είμαι των ενδοφορουμικων προσωπικών επαφών.... αλλά ποτέ δεν ξέρεις

Αν θες, όταν έχετε εξελίξεις, εκτός απ το άλλο με τους Πάνθηρες, βάλε και δω μια ενημέρωση

Διαβάζοντας ο georgebi το συγκεκριμένο εδάφιο



απ το προχθεσινό σπουδαίο κείμενο του Jonathan Gault

https://www.letsrun.com/news/2025/01/th ... 1500m-win/

με την καθηλωτικα αναλυτική περιγραφή (ειδικα των τελευταίων 150 μέτρων)



αυτής της ιστορικής κούρσας




δεν μπορούσε ο georgebi να αναφωνήσει πως και το δικό του αγαπημένο αγώνισμα.....τα 1500 ειναι




Όσο και να αναγνωρίζει ο georgebi το αρχετυπικο των 100 μέτρων....αυτά πάντα του φαίνονταν πολύ λίγα και απλοϊκά

Για τα 200 και τα 400 ουτε λόγος φυσικά....φτηνές απομιμήσεις του 100αριου....άσε που στα 400 μεχρι να μπουν στην ευθεία δεν ξέρεις ποιος ειναι πρώτος και ποιος τελευταίος

Στα 800 τα πράγματα ειναι πιο σύνθετα....αληθινός σκυλοκαυγάς αλλά το οτι και οι 8 αθλητές τρέχουν τα πρώτα 700μ με το 100% τους.... και νικητής ειναι αυτός που σέρνεται λιγότερο απ τους άλλους (ως γνωστό τα τελευταία 100μ του 800ριου ειναι πάντα με διαφορά τα πιο αργά) πάντα μείωνε στα μάτια του georgebi κάτι απ την αίγλη του αγωνίσματος

Απ την άλλη πλευρά πάλι....όσο συγκλονιστικός και αν ειναι ο μαραθώνιος....γεγονός ειναι πως η πρώτη 1,5 ώρα ειναι ένας πόλεμος φθοράς που δύσκολα μπορείς να τον παρακολουθήσεις συγκεντρωμένος

Για τα 5000 - 10000μετρα δεν το συζητώ..... πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όλα κρίνονται στα τελευταία 400μ και σε όλο το υπόλοιπο ένα μάτσο μαύροι (ως επί το πλείστον τα τελευταία 30 χρονια) απλά γυρνάνε γύρω γύρω τις 400αρες στροφές

Μονο στα 1500 (και στο μίλι για μας τους Αγγλοσαξονοαναθρεμμένος) όλα...........

.......έχουν τη σωστή ισορροπία

Ένα δύσκολο πρώτο 100αρι (στην απέναντι ευθεία αν μιλαμε για τα 1500 ή ακομα πιο δύσκολο πάνω στη στροφή αν μιλαμε για το μίλι) όπου ο κάθε αθλητής ψάχνει να βρει τη θέση του στη κούρσα.....το πέρασμα απ τα πρώτα 800 όπου αρχίζει να ξεχωρίζει ήρα από το στάρι, και προτού προλάβει να κάνει η κούρσα κοιλιά, αν ο ρυθμός πέσει στη κρίσιμη τρίτη στροφή...... το καμπανάκι

Τριάμισι με τέσσερα λεπτά τελειότητας....σαν να απολαμβάνεις ένα απ τα κομψοτεχνήματα που ηχογράφησε ο Φιλ Σπέκτορ στη δεκαετία του '60

Φυσικά ο σκοπός του georgebi ειναι να μιλήσει για τους αθλητές που κάναν αυτό το αγώνισμα σπουδαίο....τους milers ....και ειδικα αυτούς που κυριάρχησαν απόλυτα στην εποχή τους

Και όταν λέω κυριάρχησαν απόλυτα...σημαίνει να έχουν κατακτήσει κατ ελαχιστο το δίπτυχο: Ολυμπιακό χρυσό και Π.Ρ. σε τουλάχιστο ένα απ τα 1500 ή το μιλι

κάτι που ο



όσο και σπουδαίος και αν ειναι....ακομα τα Π.Ρ. του



δεν τα έχει πάρει ( χρυσό Ολυμπιακό στα 1500 κατέκτησε το 2021)

Κυρίαρχος ήταν και ο



και το




που πέτυχε σε εκείνες τις πρωτόγονες συνθήκες ήταν



Ατυχώς όμως για αυτόν οι πρώτοι Ολυμπιακοί του 1896 ήταν να γίνουν μια δεκαετία μετά τα χρονια της δόξας του


Χρυσό Ολυμπιακό και Π.Ρ. στα 1500 πέτυχε και ο Flying Finn



αλλά κυρίαρχος miler δεν ήταν....τα 5 και τα 10 χιλιόμετρα ήταν το βασίλειο του

Ο πλανήτης θα περίμενε άλλα 30 χρονια για να δει τον πρώτο απόλυτο κυρίαρχο miler ....ο οποίος μάλιστα πέτυχε το αδιανόητο...ολοκλήρωσε τη καριέρα του αήττητος

Και αυτός φυσικά δεν ήταν ο πρώτος άνθρωπος κάτω απ τα 4 λεπτά στο μίλι



ουτε ο καλός του φίλος απ την Αυστραλία που ένα μήνα μετά του πήρε το ρεκόρ



Κανένας απ τους δυο δεν κέρδισε χρυσό στους Ολυμπιακούς

Θα χρειαστεί να περάσουν ακομα τέσσερα χρονια ώστε ένας άλλος Αυστραλός να..........

......γίνει μολις στα 20 του χρονια ο νέος παγκόσμιος ρεκορντμαν στα 1500 και στο μιλι και μολις στα 22 ο χρυσός Ολυμπιονίκης στα 1500 κανοντας το αδιανόητο.... τρέχοντας χωρίς λαγούς σε ένα τελικό Ολυμπιακών και κάνοντας εκ νέου παγκόσμιο ρεκορ



Φυσικά η ιστορία ειχε ξεκινήσει λίγο νωρίτερα ...το 1955...όταν στα 17 του χρονια ....έκανε τη πρώτη του γνωριμία με τον εκκεντρικό προπονητή



με τις πρωτοποριακές για την εποχή μεθόδους



τον οποίο αμέσως μολις τον

...met Cerutty when his father took him to Melbourne for the Olympics. After a three-hour meeting, Elliott wanted to stay in Melbourne to train with Cerutty. His parents gave him their blessing, and the next week he was trying to keep up with Murray Halberg at Cerutty’s Portsea training camp. Elliott relished the routine at Portsea: a 7am run, outdoor activity like swimming in the morning, a session at the Portsea oval at noon, a siesta, weight training at 4, and a long run at 5. “It was demanding, incredibly so, Elliott recalled. “But also inspirational, natural and beautiful.”

όλα τα υπόλοιπα ήταν προορισμένα να μείνουν στην ιστορία





Στα 22 του μολις χρονια....ήταν με το χρυσό Ολυμπιακό στο στήθος

he found it all an anti-climax after his great Olympic run.

His running career was really over after his European tour

και έμεινε για πάντα στην ιστορία ως αυτός που ποτέ δεν γνώρισε την ήττα σε κανένα αγώνα 1500-μιλιου που έδωσε....απ τον πιο ασήμαντο όταν ήταν 16χρονο παιδί εως και τον πιο σημαντικό στο τελικό των ολυμπιακών αγώνων




Ενώ όμως μετά το τέλος της αθλητικής του καριέρας του ξεκίναγε στην πατρίδα του Αυστραλία τα πρώτα βήματα μιας σπουδαίας επαγγελματικής πορείας

served as the CEO of Puma North America and between 2001 and 2006 as a board member at Ansell. From May 2005, he served as deputy chairman of Fortescue Metals Group, the world's fifth largest iron ore miner by capacity, and was the non-executive chairman of the firm from March 2007 On 18 August 2011, was expected to move from chairman to deputy chairman, handing over the role of chairman to Andrew Forrest

πολύ κοντά, στη Νέα Ζηλανδία, ένα μυώδης σαν δισκοβόλος συνομήλικος του, που μόνο για δρομέας ημιαντοχης δεν έμοιαζε, έμελλε.........

........να ΜΗΝ ήταν ο επόμενος κυρίαρχος miler




Και αυτό παρ όλο που κέρδισε χρυσό Ολυμπιακό στα 1500



παρ όλο που έκανε δυο παγκοσμια στο μιλι



το ένα μάλιστα σε 350αρα πίστα η οποία αντί να ειναι στρωμένη με κοκκινόχωμα που συνηθίζονταν τοτε (το ταρτάν δεν ειχε εφευρεθεί ακομα) ειχε φυτεμένο γκαζόν



Και δεν ήταν κυρίαρχος miler γιατι 800αρης ήταν ο άνθρωπος
800αρης που ακομα και σήμερα ο πλανήτης συζητάει για το μεγαλύτερο επίτευγμα του (εκτός απ τα δυο μπακ του μπακ Ολυμπιακά χρυσα του στα 800)





Μετά το χρυσό του στα 1500...νέος ακομα, 26 χρονών... θα αποσυρόταν



Απ τις Ηνωμένες Πολιτείες ερχόντουσαν φήμες για ένα νέο ταλέντο που σαν αυτό δεν ειχε δει ξανά η ανθρωπότητα...ενδεχομένως και το σύμπαν ολόκληρο

Πολλά έχουν γραφεί από εκείνο το απόγευμα του Ιουλη του 1966 όταν ο 19χρονος έφηβος Τζιμ διέλυσε κατά δυόμιση δεύτερα το παγκόσμιο ρεκόρ ΑΝΤΡΩΝ



κάποιοι ακομα και σήμερα λένε πως



άλλοι ακομα παραμιλάνε για το φινις του σε εκείνη τη κούρσα στο Ντυσελτολφ το 1967



πολλοί ακομα μετράνε και ξαναμετρανε μήπως βρουν μικρότερη τη πίστα του σταδίου όπου κονιορτοποίησε αυτό που πιστευόταν ακατάρριπτο



Είμαι σιγουρος πως κάπου εχω διαβάσει πως κάποιοι ισχυρίζονταν πως μπορούσε να περπατήσει στο νερό ή ακομα και να πολλαπλασιάσει τον άρτο




Δυστυχώς όμως η ιστορία έγραψε πως στο Τοκιο το 1964 ήταν πολύ μικρός ακομα (17 χρονών)



στο υψόμετρο του Μεξικό το 1968 - παρά την ηρωική του προσπάθεια - ήταν αδύνατο να νικήσει έναν Αφρικανό γεννημένο και μεγαλωμένο σε υψόμετρο



ενώ στο Μόναχο το 1972 ήταν απλά άτυχος



Δεν ήταν γραφτό να γίνει ουτε αυτός ο κυρίαρχος miler της γενιάς του



Άλλωστε έχουμε μπει πια στη δεκαετία του '70 και οι Βρετανοί για όσους θυμούνται κάτι απ τα τέλη της, κάποιο σπουδαίο δίδυμο....ίσως και τρίδυμο ετοιμάζουν......

Πλησιάζοντας πια στα '80ς απ όπου ακομα και όσοι ήταν αγέννητοι τοτε.....εύκολο ειναι να βρουν πληροφορία και βίντεο απ αυτά

κανουμε ένα άλμα πίσω..... στα χρονια του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολεμου....όταν πάνω στον πλανητη αγωνίστηκαν δυο απ τους μεγαλύτερους milers που υπήρξαν ποτέ



αλλά ατυχώς ελάχιστοι στον πλανητη (πέρα απ την πατρίδα τους) είχαν τη τύχη να τους δουν να αγωνίζονται



Natural born front runner ο ένας



δολοφονικός kicker ο άλλος



έφτιαξαν ένα δίδυμο που άλλαξε ολοκληρωτικά τον πινάκα των παγκοσμίων ρεκόρ....τόσο στα 1500



όσο και στο μίλι



φτάνοντας μια ανάσα απ το μυθικό τοτε φράγμα των τεσσάρων λεπτών

Και θα το είχαν ίσως σπάσει μια 10ετια σχεδόν πριν τον Sir Roger Bannister αν η Σουηδική ομοσπονδία βλακωδώς δεν τους έκοβε τη καριέρα πρόωρα, αφαιρώντας τους τη φίλαθλο ιδιότητα, κατηγορώντας τους για επαγγελματισμό .....


Ο georgebi νιώθει πολύ λίγος για να διηγηθεί την ιστορία αυτών των δυο θρύλων




για αυτό και παραδίδει τη σκυτάλη στον κορυφαίο των κορυφαίων....στον John Cobley να το κάνει

https://www.racingpast.ca/john_contents.php?id=235

https://www.racingpast.ca/john_contents.php?id=126

Είναι πραγματικά λυπηρό που λόγοι μάνατζμεντ δεν μας επέτρεψαν να δούμε αυτούς τους τρεις μεγάλους Βρετανούς milers να συναγωνίζονται μεταξύ τους παρά μόνο δυο (2) φορές ....και ας ήταν στο κουρμπέτι μαζί για παραπάνω από 15 χρονια

Η πρώτη ήταν στη Μόσχα....όπου ο Κραμ ήταν πολύ μικρός ακομα για να ειναι ανταγωνιστικός




και η δεύτερη....και τελευταία στο L.A. όπου ο Οβετ ήταν πολύ άρρωστος...σκιά του εαυτού του

αν και το απαράμιλλο πείσμα του και μόνο, τον οδήγησε και στους δυο τελικούς (800 και 1500) ένας άθλος αληθινός



Οι τρεις τους όμως ξαναέγραψαν (για μια εξαετία) τον πινάκα των παγκοσμίων ρεκόρ ....τόσο στα 1500




όσο και στο μιλι




11 φορές αθροιστικά





Το ερώτημα όμως ειναι....ποιος ήταν ο κυρίαρχος απ τους τρεις;

Σίγουρα δεν ήταν ο Κραμ ....με ένα αργυρό στους Ολυμπιακούς και και άντε με ένα χρυσό στο παγκόσμιο



κυρίαρχος δεν εισαι

Αλλά και ο Οβετ....το χρυσό του Ολυμπιακό δεν το κέρδισε στα 1500 (εκεί ήταν 3ος)

στα 800 το κέρδισε

Οπότε ήταν ο 800αρης Κοε ο κυρίαρχος;

Γεγονός ειναι πως και ο Κοε στη τεράστια καριέρα του γνώρισε πολλές ήττες

και οι άλλοι δυο φυσικά....ενίοτε όχι μόνο από τους άλλους σπουδαίους milers της εποχής....αλλά ακομα και απ τους ''λαγούς''



Το θέμα ειναι πως ο Κοου πέτυχε να κερδίσει κάτι που κανένας miler στο γνωστό και άγνωστο σύμπαν, δεν πέτυχε ποτέ

Να κερδίσει ΔΥΟ (2) Ολυμπιακά χρυσά στα 1500

Πολύ συγκινήθηκα με τα βρεταννικά οχτακοσάρια. Well done georgebi

Προφανώς Κόου, Όβεττ ήσαν οι σταρ, ο Κραμ όπως έγραψες ήταν λίγο μκρότερος, αλλά εξ ίσου ταλαντούχος. Στη Μόσχα κέρδισαν ο ένας στο αγώνισμα του άλλου. Θυμάμαι ότι ο Όβεττ ήταν ψιλοπαλιοχαρακτήρας, ενώ για τον Κόου είχα διαβάσει ότι ήταν ο κλασσικός ερασιτέχνης του στίβου που τον προπονούσε ο πατέρας του.

Θυμάμαι και μία μεταγενέστερη κούρσα, όπου ο Όβεττ κέρδιζε στο φίνις τον παγκόσμιο ρέκορντμαν (Αφρικανός ίσως;) ενώ ταυτόχρονα χαιρετούσε το πλήθος με το χέρι κοιτώντας δεξιά πάνω στο προσπέρασμα

Τρελλάρες Άγγλοι...