Μαραδονα, Πελέ, Μέσι κλπ, μια "αντικειμενική" αποψη

[jason0]

Η μαλακία ήταν που κρινόταν τόσο καιρό ο Μέσι απ τους μπουμερς γιατί δεν πήρε Μουντιάλ
Οκ το πηρε, δεν άλλαξε τπτ στο ποιός είναι ο Μέσι

[Σέλευκας]

Η πλακα βέβαια ειναι οτι αν οι δικοι του συμπαιχτες εχαναν τα πεναλτι, θα εγραφαν οι ηλιθιοι οτι ο Μεσι δεν μπορουσε και τετοιες παπαριες και θα ειχαν κανει θεο τον Εμπαπε.

Ο Μπαπε αν παρουμε μονο σαν κριτήριο τα μουντιαλ ειναι καλυτερος . Αλλά ας παίξει ο Μπαπε έστω πέντε χρόνια Ισπανια να δούμε τι κάνει και τότε τα ξαναλέμε. Οσο κρύβεται στην Παρι τι να κρίνεις.

Μα δεν λεω το ποσο καλος ειναι ο εμπαπε, αλλα το οτι πολλοι κρινουν μονο απο το αποτελεσμα. Εβαλαν τα πεναλτι οι αργεντινοι, θεός ο Μεσι, πηρε με το σπαθι του το τροπαιο, emoticons με κατσικες (G.O.A.T) και αλλα φαιδρα.
Αν εβαζαν τα πεναλτι οι Γαλλοι, δεν θα μιλουσε κανενας για τον Μεσι σημερα. Θα βλεπαμε παντου φωτογραφιες του τραβελογαμη Εμπαπε και θα διαβαζαμε για τον Πελε του 21ου αιωνα, τον νεο αυτοκράτορα κλπ.
Και οι 2 ολοκληρωσαν τις αποστολές τους την ωρα που ευστοχησαν ατα 2 πρωτα πεναλτι μετα το τελος του αγωνα. Το τι θα γραφοταν μετα γι'αυτους κριθηκε απο τους συμπαιχτες τους, πραγμα που ειναι μεγαλη μαλακια αλλα δυστυχώς ετσι είναι.

ε ναι επειδή θα φχαριστιούνταν ετσι. Αν θες Μπαπέ και καβλώνεις με Μπαπέ οτι και να κάνει ο άλλος 20 χρόνια εσύ θα κοιτάς τι έκανε ο Μπαπέ. Και ο άλλος δεν γουσταρε Σπανούλη αλλά Διαμαντίδη και οτι και να έκανε ο Σπανούλης δε μετρούσε. Και ο άλλος οτι και να κάνει Ολυμπιακός θεωρεί οτι ο Μπαοκ έπρεπε να εχει 40 πρωταθλήματα. Οκ. Ο Μέσι μας πέταξε τα μάτια 20 χρόνια μαζί με τον Ρονάλντο. Βλέπαμε μπάλα τη μιση ζωή μας αυτούς. Τωρα τι Μπαπέ και πούτσες.

[Σέλευκας]

Η μαλακία ήταν που κρινόταν τόσο καιρό ο Μέσι απ τους μπουμερς γιατί δεν πήρε Μουντιάλ
Οκ το πηρε, δεν άλλαξε τπτ στο ποιός είναι ο Μέσι

κοίτα και εμένα μου την έδινε που ο Μέσι τα έξυνε στα μουντιάλ. Ψέματα δεν θα πω.

[jason0]

Ο Μπαπε αν παρουμε μονο σαν κριτήριο τα μουντιαλ ειναι καλυτερος . Αλλά ας παίξει ο Μπαπε έστω πέντε χρόνια Ισπανια να δούμε τι κάνει και τότε τα ξαναλέμε. Οσο κρύβεται στην Παρι τι να κρίνεις.

Μα δεν λεω το ποσο καλος ειναι ο εμπαπε, αλλα το οτι πολλοι κρινουν μονο απο το αποτελεσμα. Εβαλαν τα πεναλτι οι αργεντινοι, θεός ο Μεσι, πηρε με το σπαθι του το τροπαιο, emoticons με κατσικες (G.O.A.T) και αλλα φαιδρα.
Αν εβαζαν τα πεναλτι οι Γαλλοι, δεν θα μιλουσε κανενας για τον Μεσι σημερα. Θα βλεπαμε παντου φωτογραφιες του τραβελογαμη Εμπαπε και θα διαβαζαμε για τον Πελε του 21ου αιωνα, τον νεο αυτοκράτορα κλπ.
Και οι 2 ολοκληρωσαν τις αποστολές τους την ωρα που ευστοχησαν ατα 2 πρωτα πεναλτι μετα το τελος του αγωνα. Το τι θα γραφοταν μετα γι'αυτους κριθηκε απο τους συμπαιχτες τους, πραγμα που ειναι μεγαλη μαλακια αλλα δυστυχώς ετσι είναι.

ε ναι επειδή θα φχαριστιούνταν ετσι. Αν θες Μπαπέ και καβλώνεις με Μπαπέ οτι και να κάνει ο άλλος 20 χρόνια εσύ θα κοιτάς τι έκανε ο Μπαπέ. Και ο άλλος δεν γουσταρε Σπανούλη αλλά Διαμαντίδη και οτι και να έκανε ο Σπανούλης δε μετρούσε. Και ο άλλος οτι και να κάνει Ολυμπιακός θεωρεί οτι ο Μπαοκ έπρεπε να εχει 40 πρωταθλήματα. Οκ. Ο Μέσι μας πέταξε τα μάτια 20 χρόνια μαζί με τον Ρονάλντο. Βλέπαμε μπάλα τη μιση ζωή μας αυτούς. Τωρα τι Μπαπέ και πούτσες.

[jason0]

Η μαλακία ήταν που κρινόταν τόσο καιρό ο Μέσι απ τους μπουμερς γιατί δεν πήρε Μουντιάλ
Οκ το πηρε, δεν άλλαξε τπτ στο ποιός είναι ο Μέσι

κοίτα και εμένα μου την έδινε που ο Μέσι τα έξυνε στα μουντιάλ. Ψέματα δεν θα πω.

Τίποτα δεν έξυνε ο Μέσι
Απλά είχε Ιγκουαΐν και όχι Κανιγια

[panos291]

Τωρα το 2026 εύχομαι να το κερδισει η μεγάλη Βραζιλία.
Δυστυχώς απο ομαδαρα με Ρονάλντο- Ριβαλντο - Ροναλντινιο - Ρομπέρτο Καρλος - Καφου και τοσους παιχταραδες, εχει καταντησει να παιζει με ενα τσουρμο απο ινσταγκραμερ βαψομαλιαδες και αρχηγο ενα γυφτο απο το Ζεφυρι.
Ομως για το επόμενο μουντιαλ εναποθετω τις ελπιδες μου στο νεο wonderkid Endrick και θα παραμεινω αισιοδοξος μεχρι την μερα που θα τον δω με πλατινε μαλλι.

[Σέλευκας]

Η μαλακία ήταν που κρινόταν τόσο καιρό ο Μέσι απ τους μπουμερς γιατί δεν πήρε Μουντιάλ
Οκ το πηρε, δεν άλλαξε τπτ στο ποιός είναι ο Μέσι

κοίτα και εμένα μου την έδινε που ο Μέσι τα έξυνε στα μουντιάλ. Ψέματα δεν θα πω.

Τίποτα δεν έξυνε ο Μέσι
Απλά είχε Ιγκουαΐν και όχι Κανιγια

Αν έβαζε ο άλλος το σουτ στο τέλος και δεν το επέκρουε ο Μαρτίνεζ σήμερα ολοι θα έλεγαν οτι ο Μεσι είναι λούζερ. Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που στο τέλος χάνει ο Μέσι

[Σέλευκας]

Δυστυχώς απο ομαδαρα με Ρονάλντο- Ριβαλντο - Ροναλντινιο - Ρομπέρτο Καρλος - Καφου και τοσους παιχταραδες, εχει καταντησει να παιζει με ενα τσουρμο απο ινσταγκραμερ βαψομαλιαδες και αρχηγο ενα γυφτο απο το Ζεφυρι.

[Maspoli]

Τίποτα δεν έξυνε ο Μέσι
Απλά είχε Ιγκουαΐν και όχι Κανιγια

Ο Τέβες θα το ειχε χώσει αλλά προτίμησαν να μην τον πάρουν-γουσταραν τον Ιγκουαΐν και τον ανεκδιήγητου Παλάσιο που φρετσώθηκαν στον ίσκιο και μόνο του Νόιερ. Δεν είχε καμία ευθύνη ο Μεσι που ο μαλάκας κόουτς αποφάσισε να μην πάρει τον Τέβες;

[Ερμής]

Η μαλακία ήταν που κρινόταν τόσο καιρό ο Μέσι απ τους μπουμερς γιατί δεν πήρε Μουντιάλ
Οκ το πηρε, δεν άλλαξε τπτ στο ποιός είναι ο Μέσι

Σε αυτό συμφωνώ. Είτε το έπαιρνε είτε όχι ξέρουμε την αξία του και φυσικά από μπάλα ξέρει πολύ παραπάνω από τον Εμπαμπε.

Τίποτα δεν έξυνε ο Μέσι
Απλά είχε Ιγκουαΐν και όχι Κανιγια

Ο Τέβες θα το ειχε χώσει αλλά προτίμησαν να μην τον πάρουν-γουσταραν τον Ιγκουαΐν και τον ανεκδιήγητου Παλάσιο που φρετσώθηκαν στον ίσκιο και μόνο του Νόιερ. Δεν είχε καμία ευθύνη ο Μεσι που ο μαλάκας κόουτς αποφάσισε να μην πάρει τον Τέβες;

Τεβες, Αϊμαρ και Αγουερο τους έκαψε ο Μαραδονα, το γιατί δεν έγινε το ίδιο με το Μέσσι το γράφω στο αρχικό.
Επίσης επειδή έχουμε πει για τον Εντρικ από νωρίς εδώ και εμένα μου έχει βγάλει τα μάτια στα βιντεάκια αλλά μετά θυμήθηκα και ένα άλλο wonderkid Που δεν ανταποκρίθηκε.
Μιλάω για τον Ρομπινιο

[Εκτωρ]

Όσο περνάνε τα χρόνια βλέπω πως τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα στα μάτια μου.
Παιδί του 80 μεγάλωσα οταν ο Αργεντίνος μεσουρανούσε, βέβαια όταν άρχισα να παρακολουθώ συνειδητά ποδόσφαιρο τον πέτυχα στο σώσμα γιαυτό και ίσως η άποψη για χρόνια ήταν κάπως μυθική. Θυμάμαι βέβαια τον τελικό του 90 αλλά περισσότερο ώς εικόνες παρά ώς παιγνίδι. Κάποιοι λένε πως εκείνο το μουντιάλ το άξιζε η αργεντινή αλλά όχι, η αρμάδα του μεγάλου Λόταρ τότε ήταν υπερομάδα έχοντας σχεδόν υπεροπλία σε κάθε θέση. Ένας δολοφόνος Κλίνσμαν μπροστά, βράχοι Ρόιτερ Μπρέμε Αουγκεντάλερ Μπουχβαλντ πίσω και στη μέση ο μαέστρος Ματέους με τον Λιτμπάρσκι να κάνουν παιγνίδι. Το πέναλντι μπορεί να ήταν αμφισβητούμενο αλλά το μουντιάλ το άξιζαν οι Γερμανοί.
Πάμε όμως λίγο πιο πίσω.
Κάπου στα μέσα του 70 αποσύρεται ο μεγάλος Εντσο Αράντες ντο Νασιμεντο, κατα κοσμο Πελέ, αδιαφιλονίκητος ώς καλύτερος όλων έως τότε. Αποσύρθηκε, δεν έχρισε διαδόχους, είπε πως είμαι εγώ και κανείς άλλος, κοιτάξτε να φτιάξετε ο καθένας τον δικό του μύθο. Μετά απο αυτόν και αν έβγαλε παίκτες η Βραζιλία, απο που να πιάσουμε, απο Ζίκο, αποΣοκρατες, απο Καρέκα, απο Έντερ και πιο μετά το φαινόμενο Ρονάντο, τον υποτιμημένο Λεονάρντο, τον επαγγελματία παικταρά Ριβάντο, τον τσαρλατανάκο αλλά τεχνιταρά Ροναλντίνιο, τον αρχοντικό Κακά.
Απο την άλλη πλευρά έχουμε τον Αργεντινο Ντιέγκο Μαραντόνα(ή Μαραδόνα πιο σωστά στα λατινοισπανικά). O Μενότι το 78 τον απέκλεισε απο το Μουντιάλ του 78 το οποίο και κατέκτησαν οι Αργεντίνοι. Το 1982 ήταν στην αποστολή αλλα η ομάδα τότε δεν έκανε κάτι το σπουδαίο και έρχεται το 1986 που το κατέκτησε μόνος του, έχοντας μόνο ώς βοήθεια έναν Βαλντάνο στα 33 και έναν Μπουρουσάγκα που μπροστά στους υπόλοιπους φαντάζουν ώς υπερπαίκτες. Σε εκείνο το μουντιάλ έκανε πράγματα και θάματα, απο το μυθικό γκολ που περνάει όλη την ομάδα μέχρι το χέρι του Θεού, το οποίο αν και αντικανονικό γκολ ενισχύει τον μύθο του ίσως περισσότερο απο οποιοδηποτε άλλο, για τον λόγο που έχει μεγάλη σχέση με τη συνέχεια της ιστορίας.
Και κάπου εδώ ας αρχίσουμε λίγο την ανάλυση περι Μαραδόνα, Προσωπικά χαρακτηρίζω τις κινήσεις του ώς πανέξυπνες ή τυχερές ή συνδυασμό και των δύο. Αγωνίστηκε σε δύο Ευρωπαϊκούς συλλόγους, τη Μπαρτσελόνα και τη Νάπολι (η Σεβίλη δε πιάνεται διότι ήταν ήδη σε περίοδο εξοχως δύσκολη για την καριέρα του). Κρατάμε λοιπον τη Βαρκελώνη και τη Νάπολι. Μόνο σε τρείς πόλεις στην Ευρώπη θα μπορούσε να λατρευτεί όπως λατρεύτηκε και αγωνίστηκε στις δύο, η τρίτη θα μπορούσε να είναι η Θεσσαλονίκη και ο ΠΑΟΚ. Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο ομάδες και πόλεις. Μόνιμη σχεδόν εμμονική άποψη για το κατεστημένο, μόνιμη κλάψα, μόνιμα ψάχνουν αυτόν που θα τα βάλει με την κεντρική εξουσία για να τον χρίσουν θεό. Στη Βαρκελώνη ήταν μικρός, η Νάπολι βρήκε όμως αυτόν που έψαχνε, κάποιον που θα τα βάλει με το κατεστημένο αυτών που κρατούν την πόλη φτωχή, κάποιον που θα τα αγκαλιάσει και θα αναδείξει τα προβλήματα της πόλης, κάποιον ακόμη που θα τολμήσει να τα βάλει με τον Πάπα. Αγαπημένο παιδί της πόλης αλλά και της Καμόρα, πιάνει απο το χεράκι τη Νάπολι(όπως έκανε και με την Εθνικη του το 86), της δίνει ένα ευρωπαϊκό τίτλο απο το πουθενά καθώς και δύο πρωταθλήματα ανάμεσα στα τότε θηρία του Βορρά. Ο θεός που έψαχνε αυτή η πόλη ήταν εδώ. Τα εξωαγωνιστικά σκάνδαλα όχι μόνο δεν αποδυναμώνουν αλλά ενισχύουν τον μύθο, άλλωστε κάθε μεγάλος επαναστάτης/ηγέτης έχει πολλά και μελανά σημεία στην ιστορία της προσωπικής του ζωής. Η Νάπολι θα τον λατρεύει για πάντα και τα γκράφιτι που υπάρχουν στην Ισπανική συνοικία της πόλης είναι ισχυρότερα απο τα εικονίσματα της Παναγίας.
Μετά την πτώση του απο τα αγωνιστικά και την παρακμή που ήρθε στην προσωπική του ζωή, θέλοντας και ο ίδιος αλλά και τα μίντια να τον έχουν στη δημοσιότητα, κάθε τόσο χρήζει διαδόχους, απο κάτι απίθανους τύπους όπως ο Ορτέγα και ο Ρικέλμε, μέχρι πολλά υποσχόμενα ταλέντα όπως ο Πάμπλο Αϊμαρ. Όλοι τους κάηκαν με το βάρος του "Θεού" στις πλάτες τους. Απο αυτούς ξέφυγε μόνο ένας. Ο Λίο ο Μέσσι και θα εξηγήσουμε το γιατί.
Γεννημένος στην Αργεντινή με ένα σπάνιο πρόβλημα υγείας αλλά και εξωπραγματικό ταλέντο, τον παίρνει σε πολύ μικρή ηλικία η Μπαρτσελόνα στις ακαδημίες. Στην ουσία γεννιέται αργεντινός αλλα μεγαλώνει ώς Ισπανός. Ο Μαραδόνα φυσικά τρέχει να τον χαρακτηρίσει διάδοχο ΑΛΛΑ ο μικρός Λίο δεν έχει μεγαλώσει στην Αργεντινή, δεν έχει την αργεντινική νοοτροπία, είναι επαγγελματίας ποδοσφαριστής και άλλωστε έτσι μεγάλωσε, άρα αυτή η ευχή/κατάρα του μέγιστου Ντιέγκο δε τον αγγίζει όπως άγγιξε άλλους, σε ηλικία 18-19 χρονών ήδη στη Βαρκελώνη αρχίζουν να τον χειροκροτάνε περισσότερο απο τον τότε σταρ της ομάδος Ροναλντίνιο. Δε τον πτοεί, συνεχίζει να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, σε προσωπικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο, υπάρχει βέβαια το δίπολο με τον Πορτογάλο Κριστιάνο, αλλά μη γελιόμαστε, ο αργεντινος που μεγάλωσε ως ισπανός είναι ο νο1 παικταράς. Ένας τίτλος του λείπει και αυτός ειναι η κατάκτηση του Μουντιάλ με την Αργεντινή. Εδώ όμως υπάρχει κάτι που δε κολλάει στην ιστορία. Ο μικρος Λίο που πλέον μεγάλωσε δε μπορεί να νιώσει τη φανέλα τον μπιανκοτσελέστε δική του, δε μπορεί να τη νιώσει ένα με αυτόν, δε μπορεί(δε τον ενδιαφέρει τόσο ίσως) να τραβήξει αυτή την ομάδα στην κορυφή όπως είχε κάνει και ο Θεός με το χέρι του κάποιες δεκαετίες πριν.
Όμως μόνο αυτός ο τίτλος θα τον βάλει στο πολύ κλειστό κλάμπ των μεγάλων όπως ο Πελέ, Μαραντόνα, Ζιντάν και το Φαινόμενο, στο οποίο δικαιωματικά ανήκει βάση αριθμών. Θέλει αυτο τον τίτλο και τον θέλει πολύ. Κάτι πρέπει να γίνει, πρέπει να γίνει περισσότερο αργεντίνος. Είτε το κατάλαβε ο ίδιος είτε του το σφύριξε ο μάνατζερ αλλά το ζουμι είναι πως πρέπει να γίνει Αργεντινος απο Ισπανός που μέχρι τώρα ήταν, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να βγάλει λίγο προς τα έξω την εγωπάθεια, την αλαζονία, την "αλητεία" που έχει και προς χάρη του καλού προφίλ έκρυβε τόσο καλά(προσωπικά δε πιστεύω πως ειναι φτιαχτό αυτό το προφιλ). Τότε ναι θα μπορούσε να χωρέσει πιο ευκολα στη γαλανόλευκη φανέλα της αργεντινής και να μοιάσει περισσότερο στο είδωλο όλων που περιμένουν την Αργεντινή ως πρωταθλήτρια κόσμου για το 2022.
Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, ο Μέσι σε καθαρά αγωνιστικά πλαίσια έχει ξεπεράσει τον Μαραντόνα. Ο Μαραντόνα πάνω απο υπερπαίκτης ήταν μια τεράστια προσωπικότητα για τον 20ο αιώνα, περισσότερο πολιτικό και κοινωνικό είδωλο και μάλιστα όπως είπαμε παραπάνω τον βοήθησε το μυαλό του και η τύχη ώστε να βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στα κατάλληλα σημεία.
Το ποδόσφαιρο όμως δεν ειναι ένα άθλημα, είναι περισσότερο ένα κοινωνικό φαινόμενο και ώς έτσι πρέπει να κρίνουμε και το ποδόσφαιρο αλλά και τους θρύλους του. Γιαυτό και μονο το λόγο το φτωχόπαιδο απο το Μπουένος Άιρες με την τόσο πολυτάραχη ζωή ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το πρώτο σημείο αναφοράς.

Με απλά λόγια...
-Πελέ: Κανείς δεν τον είδε σε δράση. Και όσοι ισχυρίζονται ότι τον είδαν, άντε να τον είδαν για μισό ημίχρονο. Περισσότερο μύθος παρά πραγματικότητα.
-Μαραντόνα: Αν είχε τιμωρηθεί όπως έπρεπε στο χέρι του Θεού, σήμερα δε θα τον θυμόταν ούτε η μάνα του.
-Ζιντάν: Του έλειπε το εύκολο τέρμα.
-Ρονάλντο (Βραζιλία): Δε θα μάθουμε ποτέ που θα είχε φτάσει αν δεν είχε επιληψία και γυάλινο γόνατο.
-Ροναλντίνιο: Βαρέθηκε νωρίς. Πέρασε και δεν ακούμπησε.
-Κακά: Αδίκησε τον εαυτό του τρώγοντας τα καλύτερα ποδοσφαιρικά του χρόνια στο γηροκομείο της Μίλαν.
-Κριστιάνο Ρονάλντο: Είχε περισσότερη φαντασία στο παιχνίδι του στην πρώτη του θητεία στη Γιουνάιτεντ. Μετά έγινε μια ψυχρή μηχανή παραγωγής τερμάτων. Τελειοποίησε τις μακρινές βολές, τα στημένα, αλλά στέρησε από τον εαυτό του το κάτι παραπάνω που θα του έδινε μια θέση στην αιωνιότητα.
-Μέσι: Ο μόνος που δεν είχε κανένα ψεγάδι. Πολύ φλωρόφατσα, δεν τον συμπαθώ καθόλου, αλλά η ποδοσφαιρική του αξία είναι ασύγκριτη.

[jason0]

Όσο περνάνε τα χρόνια βλέπω πως τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα στα μάτια μου.
Παιδί του 80 μεγάλωσα οταν ο Αργεντίνος μεσουρανούσε, βέβαια όταν άρχισα να παρακολουθώ συνειδητά ποδόσφαιρο τον πέτυχα στο σώσμα γιαυτό και ίσως η άποψη για χρόνια ήταν κάπως μυθική. Θυμάμαι βέβαια τον τελικό του 90 αλλά περισσότερο ώς εικόνες παρά ώς παιγνίδι. Κάποιοι λένε πως εκείνο το μουντιάλ το άξιζε η αργεντινή αλλά όχι, η αρμάδα του μεγάλου Λόταρ τότε ήταν υπερομάδα έχοντας σχεδόν υπεροπλία σε κάθε θέση. Ένας δολοφόνος Κλίνσμαν μπροστά, βράχοι Ρόιτερ Μπρέμε Αουγκεντάλερ Μπουχβαλντ πίσω και στη μέση ο μαέστρος Ματέους με τον Λιτμπάρσκι να κάνουν παιγνίδι. Το πέναλντι μπορεί να ήταν αμφισβητούμενο αλλά το μουντιάλ το άξιζαν οι Γερμανοί.
Πάμε όμως λίγο πιο πίσω.
Κάπου στα μέσα του 70 αποσύρεται ο μεγάλος Εντσο Αράντες ντο Νασιμεντο, κατα κοσμο Πελέ, αδιαφιλονίκητος ώς καλύτερος όλων έως τότε. Αποσύρθηκε, δεν έχρισε διαδόχους, είπε πως είμαι εγώ και κανείς άλλος, κοιτάξτε να φτιάξετε ο καθένας τον δικό του μύθο. Μετά απο αυτόν και αν έβγαλε παίκτες η Βραζιλία, απο που να πιάσουμε, απο Ζίκο, αποΣοκρατες, απο Καρέκα, απο Έντερ και πιο μετά το φαινόμενο Ρονάντο, τον υποτιμημένο Λεονάρντο, τον επαγγελματία παικταρά Ριβάντο, τον τσαρλατανάκο αλλά τεχνιταρά Ροναλντίνιο, τον αρχοντικό Κακά.
Απο την άλλη πλευρά έχουμε τον Αργεντινο Ντιέγκο Μαραντόνα(ή Μαραδόνα πιο σωστά στα λατινοισπανικά). O Μενότι το 78 τον απέκλεισε απο το Μουντιάλ του 78 το οποίο και κατέκτησαν οι Αργεντίνοι. Το 1982 ήταν στην αποστολή αλλα η ομάδα τότε δεν έκανε κάτι το σπουδαίο και έρχεται το 1986 που το κατέκτησε μόνος του, έχοντας μόνο ώς βοήθεια έναν Βαλντάνο στα 33 και έναν Μπουρουσάγκα που μπροστά στους υπόλοιπους φαντάζουν ώς υπερπαίκτες. Σε εκείνο το μουντιάλ έκανε πράγματα και θάματα, απο το μυθικό γκολ που περνάει όλη την ομάδα μέχρι το χέρι του Θεού, το οποίο αν και αντικανονικό γκολ ενισχύει τον μύθο του ίσως περισσότερο απο οποιοδηποτε άλλο, για τον λόγο που έχει μεγάλη σχέση με τη συνέχεια της ιστορίας.
Και κάπου εδώ ας αρχίσουμε λίγο την ανάλυση περι Μαραδόνα, Προσωπικά χαρακτηρίζω τις κινήσεις του ώς πανέξυπνες ή τυχερές ή συνδυασμό και των δύο. Αγωνίστηκε σε δύο Ευρωπαϊκούς συλλόγους, τη Μπαρτσελόνα και τη Νάπολι (η Σεβίλη δε πιάνεται διότι ήταν ήδη σε περίοδο εξοχως δύσκολη για την καριέρα του). Κρατάμε λοιπον τη Βαρκελώνη και τη Νάπολι. Μόνο σε τρείς πόλεις στην Ευρώπη θα μπορούσε να λατρευτεί όπως λατρεύτηκε και αγωνίστηκε στις δύο, η τρίτη θα μπορούσε να είναι η Θεσσαλονίκη και ο ΠΑΟΚ. Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο ομάδες και πόλεις. Μόνιμη σχεδόν εμμονική άποψη για το κατεστημένο, μόνιμη κλάψα, μόνιμα ψάχνουν αυτόν που θα τα βάλει με την κεντρική εξουσία για να τον χρίσουν θεό. Στη Βαρκελώνη ήταν μικρός, η Νάπολι βρήκε όμως αυτόν που έψαχνε, κάποιον που θα τα βάλει με το κατεστημένο αυτών που κρατούν την πόλη φτωχή, κάποιον που θα τα αγκαλιάσει και θα αναδείξει τα προβλήματα της πόλης, κάποιον ακόμη που θα τολμήσει να τα βάλει με τον Πάπα. Αγαπημένο παιδί της πόλης αλλά και της Καμόρα, πιάνει απο το χεράκι τη Νάπολι(όπως έκανε και με την Εθνικη του το 86), της δίνει ένα ευρωπαϊκό τίτλο απο το πουθενά καθώς και δύο πρωταθλήματα ανάμεσα στα τότε θηρία του Βορρά. Ο θεός που έψαχνε αυτή η πόλη ήταν εδώ. Τα εξωαγωνιστικά σκάνδαλα όχι μόνο δεν αποδυναμώνουν αλλά ενισχύουν τον μύθο, άλλωστε κάθε μεγάλος επαναστάτης/ηγέτης έχει πολλά και μελανά σημεία στην ιστορία της προσωπικής του ζωής. Η Νάπολι θα τον λατρεύει για πάντα και τα γκράφιτι που υπάρχουν στην Ισπανική συνοικία της πόλης είναι ισχυρότερα απο τα εικονίσματα της Παναγίας.
Μετά την πτώση του απο τα αγωνιστικά και την παρακμή που ήρθε στην προσωπική του ζωή, θέλοντας και ο ίδιος αλλά και τα μίντια να τον έχουν στη δημοσιότητα, κάθε τόσο χρήζει διαδόχους, απο κάτι απίθανους τύπους όπως ο Ορτέγα και ο Ρικέλμε, μέχρι πολλά υποσχόμενα ταλέντα όπως ο Πάμπλο Αϊμαρ. Όλοι τους κάηκαν με το βάρος του "Θεού" στις πλάτες τους. Απο αυτούς ξέφυγε μόνο ένας. Ο Λίο ο Μέσσι και θα εξηγήσουμε το γιατί.
Γεννημένος στην Αργεντινή με ένα σπάνιο πρόβλημα υγείας αλλά και εξωπραγματικό ταλέντο, τον παίρνει σε πολύ μικρή ηλικία η Μπαρτσελόνα στις ακαδημίες. Στην ουσία γεννιέται αργεντινός αλλα μεγαλώνει ώς Ισπανός. Ο Μαραδόνα φυσικά τρέχει να τον χαρακτηρίσει διάδοχο ΑΛΛΑ ο μικρός Λίο δεν έχει μεγαλώσει στην Αργεντινή, δεν έχει την αργεντινική νοοτροπία, είναι επαγγελματίας ποδοσφαριστής και άλλωστε έτσι μεγάλωσε, άρα αυτή η ευχή/κατάρα του μέγιστου Ντιέγκο δε τον αγγίζει όπως άγγιξε άλλους, σε ηλικία 18-19 χρονών ήδη στη Βαρκελώνη αρχίζουν να τον χειροκροτάνε περισσότερο απο τον τότε σταρ της ομάδος Ροναλντίνιο. Δε τον πτοεί, συνεχίζει να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, σε προσωπικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο, υπάρχει βέβαια το δίπολο με τον Πορτογάλο Κριστιάνο, αλλά μη γελιόμαστε, ο αργεντινος που μεγάλωσε ως ισπανός είναι ο νο1 παικταράς. Ένας τίτλος του λείπει και αυτός ειναι η κατάκτηση του Μουντιάλ με την Αργεντινή. Εδώ όμως υπάρχει κάτι που δε κολλάει στην ιστορία. Ο μικρος Λίο που πλέον μεγάλωσε δε μπορεί να νιώσει τη φανέλα τον μπιανκοτσελέστε δική του, δε μπορεί να τη νιώσει ένα με αυτόν, δε μπορεί(δε τον ενδιαφέρει τόσο ίσως) να τραβήξει αυτή την ομάδα στην κορυφή όπως είχε κάνει και ο Θεός με το χέρι του κάποιες δεκαετίες πριν.
Όμως μόνο αυτός ο τίτλος θα τον βάλει στο πολύ κλειστό κλάμπ των μεγάλων όπως ο Πελέ, Μαραντόνα, Ζιντάν και το Φαινόμενο, στο οποίο δικαιωματικά ανήκει βάση αριθμών. Θέλει αυτο τον τίτλο και τον θέλει πολύ. Κάτι πρέπει να γίνει, πρέπει να γίνει περισσότερο αργεντίνος. Είτε το κατάλαβε ο ίδιος είτε του το σφύριξε ο μάνατζερ αλλά το ζουμι είναι πως πρέπει να γίνει Αργεντινος απο Ισπανός που μέχρι τώρα ήταν, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να βγάλει λίγο προς τα έξω την εγωπάθεια, την αλαζονία, την "αλητεία" που έχει και προς χάρη του καλού προφίλ έκρυβε τόσο καλά(προσωπικά δε πιστεύω πως ειναι φτιαχτό αυτό το προφιλ). Τότε ναι θα μπορούσε να χωρέσει πιο ευκολα στη γαλανόλευκη φανέλα της αργεντινής και να μοιάσει περισσότερο στο είδωλο όλων που περιμένουν την Αργεντινή ως πρωταθλήτρια κόσμου για το 2022.
Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, ο Μέσι σε καθαρά αγωνιστικά πλαίσια έχει ξεπεράσει τον Μαραντόνα. Ο Μαραντόνα πάνω απο υπερπαίκτης ήταν μια τεράστια προσωπικότητα για τον 20ο αιώνα, περισσότερο πολιτικό και κοινωνικό είδωλο και μάλιστα όπως είπαμε παραπάνω τον βοήθησε το μυαλό του και η τύχη ώστε να βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στα κατάλληλα σημεία.
Το ποδόσφαιρο όμως δεν ειναι ένα άθλημα, είναι περισσότερο ένα κοινωνικό φαινόμενο και ώς έτσι πρέπει να κρίνουμε και το ποδόσφαιρο αλλά και τους θρύλους του. Γιαυτό και μονο το λόγο το φτωχόπαιδο απο το Μπουένος Άιρες με την τόσο πολυτάραχη ζωή ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το πρώτο σημείο αναφοράς.

Με απλά λόγια...
-Πελέ: Κανείς δεν τον είδε σε δράση. Και όσοι ισχυρίζονται ότι τον είδαν, άντε να τον είδαν για μισό ημίχρονο. Περισσότερο μύθος παρά πραγματικότητα.
-Μαραντόνα: Αν είχε τιμωρηθεί όπως έπρεπε στο χέρι του Θεού, σήμερα δε θα τον θυμόταν ούτε η μάνα του.
-Ζιντάν: Του έλειπε το εύκολο τέρμα.
-Ρονάλντο (Βραζιλία): Δε θα μάθουμε ποτέ που θα είχε φτάσει αν δεν είχε επιληψία και γυάλινο γόνατο.
-Ροναλντίνιο: Βαρέθηκε νωρίς. Πέρασε και δεν ακούμπησε.
-Κακά: Αδίκησε τον εαυτό του τρώγοντας τα καλύτερα ποδοσφαιρικά του χρόνια στο γηροκομείο της Μίλαν.
-Κριστιάνο Ρονάλντο: Είχε περισσότερη φαντασία στο παιχνίδι του στην πρώτη του θητεία στη Γιουνάιτεντ. Μετά έγινε μια ψυχρή μηχανή παραγωγής τερμάτων. Τελειοποίησε τις μακρινές βολές, τα στημένα, αλλά στέρησε από τον εαυτό του το κάτι παραπάνω που θα του έδινε μια θέση στην αιωνιότητα.
-Μέσι: Ο μόνος που δεν είχε κανένα ψεγάδι. Πολύ φλωρόφατσα, δεν τον συμπαθώ καθόλου, αλλά η ποδοσφαιρική του αξία είναι ασύγκριτη.

Συμφωνώ μέχρι και στα κόμματα στις κριτικές
Απλά ο ρόλος του αρχοντικού Ζιντάν δεν ήταν να βάλει γκολ, απλά τον εβλεπες
Εννοείται πάντως ότι ο Μέσι είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών, ο,τι και να κάνει ο Εμπαπέ μπορεί να γίνει Κριστιάνο, δεν θα μάθει ποτέ την μπάλα του Μέσι

[Lugozzi]

Όσο περνάνε τα χρόνια βλέπω πως τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα στα μάτια μου.
Παιδί του 80 μεγάλωσα οταν ο Αργεντίνος μεσουρανούσε, βέβαια όταν άρχισα να παρακολουθώ συνειδητά ποδόσφαιρο τον πέτυχα στο σώσμα γιαυτό και ίσως η άποψη για χρόνια ήταν κάπως μυθική. Θυμάμαι βέβαια τον τελικό του 90 αλλά περισσότερο ώς εικόνες παρά ώς παιγνίδι. Κάποιοι λένε πως εκείνο το μουντιάλ το άξιζε η αργεντινή αλλά όχι, η αρμάδα του μεγάλου Λόταρ τότε ήταν υπερομάδα έχοντας σχεδόν υπεροπλία σε κάθε θέση. Ένας δολοφόνος Κλίνσμαν μπροστά, βράχοι Ρόιτερ Μπρέμε Αουγκεντάλερ Μπουχβαλντ πίσω και στη μέση ο μαέστρος Ματέους με τον Λιτμπάρσκι να κάνουν παιγνίδι. Το πέναλντι μπορεί να ήταν αμφισβητούμενο αλλά το μουντιάλ το άξιζαν οι Γερμανοί.
Πάμε όμως λίγο πιο πίσω.
Κάπου στα μέσα του 70 αποσύρεται ο μεγάλος Εντσο Αράντες ντο Νασιμεντο, κατα κοσμο Πελέ, αδιαφιλονίκητος ώς καλύτερος όλων έως τότε. Αποσύρθηκε, δεν έχρισε διαδόχους, είπε πως είμαι εγώ και κανείς άλλος, κοιτάξτε να φτιάξετε ο καθένας τον δικό του μύθο. Μετά απο αυτόν και αν έβγαλε παίκτες η Βραζιλία, απο που να πιάσουμε, απο Ζίκο, αποΣοκρατες, απο Καρέκα, απο Έντερ και πιο μετά το φαινόμενο Ρονάντο, τον υποτιμημένο Λεονάρντο, τον επαγγελματία παικταρά Ριβάντο, τον τσαρλατανάκο αλλά τεχνιταρά Ροναλντίνιο, τον αρχοντικό Κακά.
Απο την άλλη πλευρά έχουμε τον Αργεντινο Ντιέγκο Μαραντόνα(ή Μαραδόνα πιο σωστά στα λατινοισπανικά). O Μενότι το 78 τον απέκλεισε απο το Μουντιάλ του 78 το οποίο και κατέκτησαν οι Αργεντίνοι. Το 1982 ήταν στην αποστολή αλλα η ομάδα τότε δεν έκανε κάτι το σπουδαίο και έρχεται το 1986 που το κατέκτησε μόνος του, έχοντας μόνο ώς βοήθεια έναν Βαλντάνο στα 33 και έναν Μπουρουσάγκα που μπροστά στους υπόλοιπους φαντάζουν ώς υπερπαίκτες. Σε εκείνο το μουντιάλ έκανε πράγματα και θάματα, απο το μυθικό γκολ που περνάει όλη την ομάδα μέχρι το χέρι του Θεού, το οποίο αν και αντικανονικό γκολ ενισχύει τον μύθο του ίσως περισσότερο απο οποιοδηποτε άλλο, για τον λόγο που έχει μεγάλη σχέση με τη συνέχεια της ιστορίας.
Και κάπου εδώ ας αρχίσουμε λίγο την ανάλυση περι Μαραδόνα, Προσωπικά χαρακτηρίζω τις κινήσεις του ώς πανέξυπνες ή τυχερές ή συνδυασμό και των δύο. Αγωνίστηκε σε δύο Ευρωπαϊκούς συλλόγους, τη Μπαρτσελόνα και τη Νάπολι (η Σεβίλη δε πιάνεται διότι ήταν ήδη σε περίοδο εξοχως δύσκολη για την καριέρα του). Κρατάμε λοιπον τη Βαρκελώνη και τη Νάπολι. Μόνο σε τρείς πόλεις στην Ευρώπη θα μπορούσε να λατρευτεί όπως λατρεύτηκε και αγωνίστηκε στις δύο, η τρίτη θα μπορούσε να είναι η Θεσσαλονίκη και ο ΠΑΟΚ. Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο ομάδες και πόλεις. Μόνιμη σχεδόν εμμονική άποψη για το κατεστημένο, μόνιμη κλάψα, μόνιμα ψάχνουν αυτόν που θα τα βάλει με την κεντρική εξουσία για να τον χρίσουν θεό. Στη Βαρκελώνη ήταν μικρός, η Νάπολι βρήκε όμως αυτόν που έψαχνε, κάποιον που θα τα βάλει με το κατεστημένο αυτών που κρατούν την πόλη φτωχή, κάποιον που θα τα αγκαλιάσει και θα αναδείξει τα προβλήματα της πόλης, κάποιον ακόμη που θα τολμήσει να τα βάλει με τον Πάπα. Αγαπημένο παιδί της πόλης αλλά και της Καμόρα, πιάνει απο το χεράκι τη Νάπολι(όπως έκανε και με την Εθνικη του το 86), της δίνει ένα ευρωπαϊκό τίτλο απο το πουθενά καθώς και δύο πρωταθλήματα ανάμεσα στα τότε θηρία του Βορρά. Ο θεός που έψαχνε αυτή η πόλη ήταν εδώ. Τα εξωαγωνιστικά σκάνδαλα όχι μόνο δεν αποδυναμώνουν αλλά ενισχύουν τον μύθο, άλλωστε κάθε μεγάλος επαναστάτης/ηγέτης έχει πολλά και μελανά σημεία στην ιστορία της προσωπικής του ζωής. Η Νάπολι θα τον λατρεύει για πάντα και τα γκράφιτι που υπάρχουν στην Ισπανική συνοικία της πόλης είναι ισχυρότερα απο τα εικονίσματα της Παναγίας.
Μετά την πτώση του απο τα αγωνιστικά και την παρακμή που ήρθε στην προσωπική του ζωή, θέλοντας και ο ίδιος αλλά και τα μίντια να τον έχουν στη δημοσιότητα, κάθε τόσο χρήζει διαδόχους, απο κάτι απίθανους τύπους όπως ο Ορτέγα και ο Ρικέλμε, μέχρι πολλά υποσχόμενα ταλέντα όπως ο Πάμπλο Αϊμαρ. Όλοι τους κάηκαν με το βάρος του "Θεού" στις πλάτες τους. Απο αυτούς ξέφυγε μόνο ένας. Ο Λίο ο Μέσσι και θα εξηγήσουμε το γιατί.
Γεννημένος στην Αργεντινή με ένα σπάνιο πρόβλημα υγείας αλλά και εξωπραγματικό ταλέντο, τον παίρνει σε πολύ μικρή ηλικία η Μπαρτσελόνα στις ακαδημίες. Στην ουσία γεννιέται αργεντινός αλλα μεγαλώνει ώς Ισπανός. Ο Μαραδόνα φυσικά τρέχει να τον χαρακτηρίσει διάδοχο ΑΛΛΑ ο μικρός Λίο δεν έχει μεγαλώσει στην Αργεντινή, δεν έχει την αργεντινική νοοτροπία, είναι επαγγελματίας ποδοσφαριστής και άλλωστε έτσι μεγάλωσε, άρα αυτή η ευχή/κατάρα του μέγιστου Ντιέγκο δε τον αγγίζει όπως άγγιξε άλλους, σε ηλικία 18-19 χρονών ήδη στη Βαρκελώνη αρχίζουν να τον χειροκροτάνε περισσότερο απο τον τότε σταρ της ομάδος Ροναλντίνιο. Δε τον πτοεί, συνεχίζει να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, σε προσωπικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο, υπάρχει βέβαια το δίπολο με τον Πορτογάλο Κριστιάνο, αλλά μη γελιόμαστε, ο αργεντινος που μεγάλωσε ως ισπανός είναι ο νο1 παικταράς. Ένας τίτλος του λείπει και αυτός ειναι η κατάκτηση του Μουντιάλ με την Αργεντινή. Εδώ όμως υπάρχει κάτι που δε κολλάει στην ιστορία. Ο μικρος Λίο που πλέον μεγάλωσε δε μπορεί να νιώσει τη φανέλα τον μπιανκοτσελέστε δική του, δε μπορεί να τη νιώσει ένα με αυτόν, δε μπορεί(δε τον ενδιαφέρει τόσο ίσως) να τραβήξει αυτή την ομάδα στην κορυφή όπως είχε κάνει και ο Θεός με το χέρι του κάποιες δεκαετίες πριν.
Όμως μόνο αυτός ο τίτλος θα τον βάλει στο πολύ κλειστό κλάμπ των μεγάλων όπως ο Πελέ, Μαραντόνα, Ζιντάν και το Φαινόμενο, στο οποίο δικαιωματικά ανήκει βάση αριθμών. Θέλει αυτο τον τίτλο και τον θέλει πολύ. Κάτι πρέπει να γίνει, πρέπει να γίνει περισσότερο αργεντίνος. Είτε το κατάλαβε ο ίδιος είτε του το σφύριξε ο μάνατζερ αλλά το ζουμι είναι πως πρέπει να γίνει Αργεντινος απο Ισπανός που μέχρι τώρα ήταν, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να βγάλει λίγο προς τα έξω την εγωπάθεια, την αλαζονία, την "αλητεία" που έχει και προς χάρη του καλού προφίλ έκρυβε τόσο καλά(προσωπικά δε πιστεύω πως ειναι φτιαχτό αυτό το προφιλ). Τότε ναι θα μπορούσε να χωρέσει πιο ευκολα στη γαλανόλευκη φανέλα της αργεντινής και να μοιάσει περισσότερο στο είδωλο όλων που περιμένουν την Αργεντινή ως πρωταθλήτρια κόσμου για το 2022.
Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, ο Μέσι σε καθαρά αγωνιστικά πλαίσια έχει ξεπεράσει τον Μαραντόνα. Ο Μαραντόνα πάνω απο υπερπαίκτης ήταν μια τεράστια προσωπικότητα για τον 20ο αιώνα, περισσότερο πολιτικό και κοινωνικό είδωλο και μάλιστα όπως είπαμε παραπάνω τον βοήθησε το μυαλό του και η τύχη ώστε να βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στα κατάλληλα σημεία.
Το ποδόσφαιρο όμως δεν ειναι ένα άθλημα, είναι περισσότερο ένα κοινωνικό φαινόμενο και ώς έτσι πρέπει να κρίνουμε και το ποδόσφαιρο αλλά και τους θρύλους του. Γιαυτό και μονο το λόγο το φτωχόπαιδο απο το Μπουένος Άιρες με την τόσο πολυτάραχη ζωή ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το πρώτο σημείο αναφοράς.

Με απλά λόγια...
-Πελέ: Κανείς δεν τον είδε σε δράση. Και όσοι ισχυρίζονται ότι τον είδαν, άντε να τον είδαν για μισό ημίχρονο. Περισσότερο μύθος παρά πραγματικότητα.
-Μαραντόνα: Αν είχε τιμωρηθεί όπως έπρεπε στο χέρι του Θεού, σήμερα δε θα τον θυμόταν ούτε η μάνα του.
-Ζιντάν: Του έλειπε το εύκολο τέρμα.
-Ρονάλντο (Βραζιλία): Δε θα μάθουμε ποτέ που θα είχε φτάσει αν δεν είχε επιληψία και γυάλινο γόνατο.
-Ροναλντίνιο: Βαρέθηκε νωρίς. Πέρασε και δεν ακούμπησε.
-Κακά: Αδίκησε τον εαυτό του τρώγοντας τα καλύτερα ποδοσφαιρικά του χρόνια στο γηροκομείο της Μίλαν.
-Κριστιάνο Ρονάλντο: Είχε περισσότερη φαντασία στο παιχνίδι του στην πρώτη του θητεία στη Γιουνάιτεντ. Μετά έγινε μια ψυχρή μηχανή παραγωγής τερμάτων. Τελειοποίησε τις μακρινές βολές, τα στημένα, αλλά στέρησε από τον εαυτό του το κάτι παραπάνω που θα του έδινε μια θέση στην αιωνιότητα.
-Μέσι: Ο μόνος που δεν είχε κανένα ψεγάδι. Πολύ φλωρόφατσα, δεν τον συμπαθώ καθόλου, αλλά η ποδοσφαιρική του αξία είναι ασύγκριτη.

Συμφωνώ μέχρι και στα κόμματα στις κριτικές
Απλά ο ρόλος του αρχοντικού Ζιντάν δεν ήταν να βάλει γκολ, απλά τον εβλεπες
Εννοείται πάντως ότι ο Μέσι είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών, ο,τι και να κάνει ο Εμπαπέ μπορεί να γίνει Κριστιάνο, δεν θα μάθει ποτέ την μπάλα του Μέσι

Αρχίσανε οι μεσιτσες να μιλάνε σαν μαραντονιτσες

[panos291]

Όσο περνάνε τα χρόνια βλέπω πως τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα στα μάτια μου.
Παιδί του 80 μεγάλωσα οταν ο Αργεντίνος μεσουρανούσε, βέβαια όταν άρχισα να παρακολουθώ συνειδητά ποδόσφαιρο τον πέτυχα στο σώσμα γιαυτό και ίσως η άποψη για χρόνια ήταν κάπως μυθική. Θυμάμαι βέβαια τον τελικό του 90 αλλά περισσότερο ώς εικόνες παρά ώς παιγνίδι. Κάποιοι λένε πως εκείνο το μουντιάλ το άξιζε η αργεντινή αλλά όχι, η αρμάδα του μεγάλου Λόταρ τότε ήταν υπερομάδα έχοντας σχεδόν υπεροπλία σε κάθε θέση. Ένας δολοφόνος Κλίνσμαν μπροστά, βράχοι Ρόιτερ Μπρέμε Αουγκεντάλερ Μπουχβαλντ πίσω και στη μέση ο μαέστρος Ματέους με τον Λιτμπάρσκι να κάνουν παιγνίδι. Το πέναλντι μπορεί να ήταν αμφισβητούμενο αλλά το μουντιάλ το άξιζαν οι Γερμανοί.
Πάμε όμως λίγο πιο πίσω.
Κάπου στα μέσα του 70 αποσύρεται ο μεγάλος Εντσο Αράντες ντο Νασιμεντο, κατα κοσμο Πελέ, αδιαφιλονίκητος ώς καλύτερος όλων έως τότε. Αποσύρθηκε, δεν έχρισε διαδόχους, είπε πως είμαι εγώ και κανείς άλλος, κοιτάξτε να φτιάξετε ο καθένας τον δικό του μύθο. Μετά απο αυτόν και αν έβγαλε παίκτες η Βραζιλία, απο που να πιάσουμε, απο Ζίκο, αποΣοκρατες, απο Καρέκα, απο Έντερ και πιο μετά το φαινόμενο Ρονάντο, τον υποτιμημένο Λεονάρντο, τον επαγγελματία παικταρά Ριβάντο, τον τσαρλατανάκο αλλά τεχνιταρά Ροναλντίνιο, τον αρχοντικό Κακά.
Απο την άλλη πλευρά έχουμε τον Αργεντινο Ντιέγκο Μαραντόνα(ή Μαραδόνα πιο σωστά στα λατινοισπανικά). O Μενότι το 78 τον απέκλεισε απο το Μουντιάλ του 78 το οποίο και κατέκτησαν οι Αργεντίνοι. Το 1982 ήταν στην αποστολή αλλα η ομάδα τότε δεν έκανε κάτι το σπουδαίο και έρχεται το 1986 που το κατέκτησε μόνος του, έχοντας μόνο ώς βοήθεια έναν Βαλντάνο στα 33 και έναν Μπουρουσάγκα που μπροστά στους υπόλοιπους φαντάζουν ώς υπερπαίκτες. Σε εκείνο το μουντιάλ έκανε πράγματα και θάματα, απο το μυθικό γκολ που περνάει όλη την ομάδα μέχρι το χέρι του Θεού, το οποίο αν και αντικανονικό γκολ ενισχύει τον μύθο του ίσως περισσότερο απο οποιοδηποτε άλλο, για τον λόγο που έχει μεγάλη σχέση με τη συνέχεια της ιστορίας.
Και κάπου εδώ ας αρχίσουμε λίγο την ανάλυση περι Μαραδόνα, Προσωπικά χαρακτηρίζω τις κινήσεις του ώς πανέξυπνες ή τυχερές ή συνδυασμό και των δύο. Αγωνίστηκε σε δύο Ευρωπαϊκούς συλλόγους, τη Μπαρτσελόνα και τη Νάπολι (η Σεβίλη δε πιάνεται διότι ήταν ήδη σε περίοδο εξοχως δύσκολη για την καριέρα του). Κρατάμε λοιπον τη Βαρκελώνη και τη Νάπολι. Μόνο σε τρείς πόλεις στην Ευρώπη θα μπορούσε να λατρευτεί όπως λατρεύτηκε και αγωνίστηκε στις δύο, η τρίτη θα μπορούσε να είναι η Θεσσαλονίκη και ο ΠΑΟΚ. Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο ομάδες και πόλεις. Μόνιμη σχεδόν εμμονική άποψη για το κατεστημένο, μόνιμη κλάψα, μόνιμα ψάχνουν αυτόν που θα τα βάλει με την κεντρική εξουσία για να τον χρίσουν θεό. Στη Βαρκελώνη ήταν μικρός, η Νάπολι βρήκε όμως αυτόν που έψαχνε, κάποιον που θα τα βάλει με το κατεστημένο αυτών που κρατούν την πόλη φτωχή, κάποιον που θα τα αγκαλιάσει και θα αναδείξει τα προβλήματα της πόλης, κάποιον ακόμη που θα τολμήσει να τα βάλει με τον Πάπα. Αγαπημένο παιδί της πόλης αλλά και της Καμόρα, πιάνει απο το χεράκι τη Νάπολι(όπως έκανε και με την Εθνικη του το 86), της δίνει ένα ευρωπαϊκό τίτλο απο το πουθενά καθώς και δύο πρωταθλήματα ανάμεσα στα τότε θηρία του Βορρά. Ο θεός που έψαχνε αυτή η πόλη ήταν εδώ. Τα εξωαγωνιστικά σκάνδαλα όχι μόνο δεν αποδυναμώνουν αλλά ενισχύουν τον μύθο, άλλωστε κάθε μεγάλος επαναστάτης/ηγέτης έχει πολλά και μελανά σημεία στην ιστορία της προσωπικής του ζωής. Η Νάπολι θα τον λατρεύει για πάντα και τα γκράφιτι που υπάρχουν στην Ισπανική συνοικία της πόλης είναι ισχυρότερα απο τα εικονίσματα της Παναγίας.
Μετά την πτώση του απο τα αγωνιστικά και την παρακμή που ήρθε στην προσωπική του ζωή, θέλοντας και ο ίδιος αλλά και τα μίντια να τον έχουν στη δημοσιότητα, κάθε τόσο χρήζει διαδόχους, απο κάτι απίθανους τύπους όπως ο Ορτέγα και ο Ρικέλμε, μέχρι πολλά υποσχόμενα ταλέντα όπως ο Πάμπλο Αϊμαρ. Όλοι τους κάηκαν με το βάρος του "Θεού" στις πλάτες τους. Απο αυτούς ξέφυγε μόνο ένας. Ο Λίο ο Μέσσι και θα εξηγήσουμε το γιατί.
Γεννημένος στην Αργεντινή με ένα σπάνιο πρόβλημα υγείας αλλά και εξωπραγματικό ταλέντο, τον παίρνει σε πολύ μικρή ηλικία η Μπαρτσελόνα στις ακαδημίες. Στην ουσία γεννιέται αργεντινός αλλα μεγαλώνει ώς Ισπανός. Ο Μαραδόνα φυσικά τρέχει να τον χαρακτηρίσει διάδοχο ΑΛΛΑ ο μικρός Λίο δεν έχει μεγαλώσει στην Αργεντινή, δεν έχει την αργεντινική νοοτροπία, είναι επαγγελματίας ποδοσφαριστής και άλλωστε έτσι μεγάλωσε, άρα αυτή η ευχή/κατάρα του μέγιστου Ντιέγκο δε τον αγγίζει όπως άγγιξε άλλους, σε ηλικία 18-19 χρονών ήδη στη Βαρκελώνη αρχίζουν να τον χειροκροτάνε περισσότερο απο τον τότε σταρ της ομάδος Ροναλντίνιο. Δε τον πτοεί, συνεχίζει να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, σε προσωπικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο, υπάρχει βέβαια το δίπολο με τον Πορτογάλο Κριστιάνο, αλλά μη γελιόμαστε, ο αργεντινος που μεγάλωσε ως ισπανός είναι ο νο1 παικταράς. Ένας τίτλος του λείπει και αυτός ειναι η κατάκτηση του Μουντιάλ με την Αργεντινή. Εδώ όμως υπάρχει κάτι που δε κολλάει στην ιστορία. Ο μικρος Λίο που πλέον μεγάλωσε δε μπορεί να νιώσει τη φανέλα τον μπιανκοτσελέστε δική του, δε μπορεί να τη νιώσει ένα με αυτόν, δε μπορεί(δε τον ενδιαφέρει τόσο ίσως) να τραβήξει αυτή την ομάδα στην κορυφή όπως είχε κάνει και ο Θεός με το χέρι του κάποιες δεκαετίες πριν.
Όμως μόνο αυτός ο τίτλος θα τον βάλει στο πολύ κλειστό κλάμπ των μεγάλων όπως ο Πελέ, Μαραντόνα, Ζιντάν και το Φαινόμενο, στο οποίο δικαιωματικά ανήκει βάση αριθμών. Θέλει αυτο τον τίτλο και τον θέλει πολύ. Κάτι πρέπει να γίνει, πρέπει να γίνει περισσότερο αργεντίνος. Είτε το κατάλαβε ο ίδιος είτε του το σφύριξε ο μάνατζερ αλλά το ζουμι είναι πως πρέπει να γίνει Αργεντινος απο Ισπανός που μέχρι τώρα ήταν, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να βγάλει λίγο προς τα έξω την εγωπάθεια, την αλαζονία, την "αλητεία" που έχει και προς χάρη του καλού προφίλ έκρυβε τόσο καλά(προσωπικά δε πιστεύω πως ειναι φτιαχτό αυτό το προφιλ). Τότε ναι θα μπορούσε να χωρέσει πιο ευκολα στη γαλανόλευκη φανέλα της αργεντινής και να μοιάσει περισσότερο στο είδωλο όλων που περιμένουν την Αργεντινή ως πρωταθλήτρια κόσμου για το 2022.
Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, ο Μέσι σε καθαρά αγωνιστικά πλαίσια έχει ξεπεράσει τον Μαραντόνα. Ο Μαραντόνα πάνω απο υπερπαίκτης ήταν μια τεράστια προσωπικότητα για τον 20ο αιώνα, περισσότερο πολιτικό και κοινωνικό είδωλο και μάλιστα όπως είπαμε παραπάνω τον βοήθησε το μυαλό του και η τύχη ώστε να βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στα κατάλληλα σημεία.
Το ποδόσφαιρο όμως δεν ειναι ένα άθλημα, είναι περισσότερο ένα κοινωνικό φαινόμενο και ώς έτσι πρέπει να κρίνουμε και το ποδόσφαιρο αλλά και τους θρύλους του. Γιαυτό και μονο το λόγο το φτωχόπαιδο απο το Μπουένος Άιρες με την τόσο πολυτάραχη ζωή ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το πρώτο σημείο αναφοράς.

Με απλά λόγια...
-Πελέ: Κανείς δεν τον είδε σε δράση. Και όσοι ισχυρίζονται ότι τον είδαν, άντε να τον είδαν για μισό ημίχρονο. Περισσότερο μύθος παρά πραγματικότητα.
-Μαραντόνα: Αν είχε τιμωρηθεί όπως έπρεπε στο χέρι του Θεού, σήμερα δε θα τον θυμόταν ούτε η μάνα του.
-Ζιντάν: Του έλειπε το εύκολο τέρμα.
-Ρονάλντο (Βραζιλία): Δε θα μάθουμε ποτέ που θα είχε φτάσει αν δεν είχε επιληψία και γυάλινο γόνατο.
-Ροναλντίνιο: Βαρέθηκε νωρίς. Πέρασε και δεν ακούμπησε.
-Κακά: Αδίκησε τον εαυτό του τρώγοντας τα καλύτερα ποδοσφαιρικά του χρόνια στο γηροκομείο της Μίλαν.
-Κριστιάνο Ρονάλντο: Είχε περισσότερη φαντασία στο παιχνίδι του στην πρώτη του θητεία στη Γιουνάιτεντ. Μετά έγινε μια ψυχρή μηχανή παραγωγής τερμάτων. Τελειοποίησε τις μακρινές βολές, τα στημένα, αλλά στέρησε από τον εαυτό του το κάτι παραπάνω που θα του έδινε μια θέση στην αιωνιότητα.
-Μέσι: Ο μόνος που δεν είχε κανένα ψεγάδι. Πολύ φλωρόφατσα, δεν τον συμπαθώ καθόλου, αλλά η ποδοσφαιρική του αξία είναι ασύγκριτη.

Συμφωνώ μέχρι και στα κόμματα στις κριτικές
Απλά ο ρόλος του αρχοντικού Ζιντάν δεν ήταν να βάλει γκολ, απλά τον εβλεπες
Εννοείται πάντως ότι ο Μέσι είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών, ο,τι και να κάνει ο Εμπαπέ μπορεί να γίνει Κριστιάνο, δεν θα μάθει ποτέ την μπάλα του Μέσι

Ενα θεμα βέβαια ειναι οταν συγκρινουμε τον Α παιχτη με τον Β παιχτη ειναι αν μιλαμε για καριερα ή για πικ, γιατι πολλες φορες ειναι 2 τελειως διαφορετικα πράγματα. Πως οριζουμε το "καλυτερος"?
Γιατι αν μιλαμε για πικ, ποιος ειναι καλύτερος απο τον Ροναλντο Ναζαριο?

[stavmanr]

Η μαλακία ήταν που κρινόταν τόσο καιρό ο Μέσι απ τους μπουμερς γιατί δεν πήρε Μουντιάλ
Οκ το πηρε, δεν άλλαξε τπτ στο ποιός είναι ο Μέσι