Αρίστος έγραψε: 19 Αύγ 2021, 20:01
Μικρο κομματι απο το αρθρο μου στο Strange που συνολικα ξεπερνουσε τις 6000 λεξεις:
Έχω την πεποίθηση ότι η θεωρία του Νταβίντοβιτς, έστω και αν δεν έχει κερδίσει την αποδοχή της συντηρητικής επιστημονικής κοινότητας, κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Ωστόσο εφόσον ισχύει δεν είναι απαραίτητο ότι οι Πυραμίδες της Γκίζας κατασκευάστηκαν συνολικά από το Χέοπα και τους γιους του. Η έλλειψη ιερογλυφικών στις τρεις πυραμίδες και το κείμενο της Στήλης της Απογραφής (που είδαμε με σοβαρά επιχειρήματα ότι είναι αυθεντικό) με κάνουν να πιστεύω πως ο Χέοπας απλά ανακαίνισε την Μεγάλη Πυραμίδα τοποθετώντας τους λευκούς ογκόλιθους της εξωτερικής επένδυσης. Δηλαδή η θεωρία του Νταβίντοβιτς για κατασκευασμένους τεχνητά λίθους εκτιμώ ότι πρέπει να εφαρμοστεί ειδικά στους ασβεστολιθικούς ογκόλιθους της επένδυσης. Σε αυτούς θα μπορούσε να εξηγήσει ικανοποιητικά το πως κόπηκαν με ακρίβεια και τοποθετήθηκαν σε μεγάλα ύψη. Θυμίζω πως αυτοί είναι οι λίθοι που είδαμε πως μεταφέρονταν από το ορυχείο της Τούρα μέσω πλοίων. Εφόσον ο Νταβίντοβιτς έχει δίκιο, αυτοί οι ακατέργαστοι ογκόλιθοι θα διαλύθηκαν όταν έφτασαν στη Γκίζα σε υγρό ασβέστη και στη συνέχεια θα πήραν το σχήμα τους με τις ακριβείς γωνίες μέσω καλουπιών.
Αν και ο Νταβίντοβιτς ανέλυσε με κάθε λεπτομέρεια το πως οι Αιγύπτιοι μπορούσαν να κατασκευάζουν τους ασβεστολιθικούς ογκόλιθους αγνοεί με ποια διαδικασία μετέφεραν και ανύψωσαν στη Μεγάλη Πυραμίδα τους γρανιτένιους ογκόλιθους βάρους έως και 70 τόνων που βρίσκονται στο Δωμάτιο του Βασιλιά. Και επιπλέον πως τους έκοψαν με ανυπέρβλητη ακρίβεια. 8.000 τόνοι γρανίτη χρησιμοποιήθηκαν συνολικά σε διάφορες βαθμίδες της Μεγάλης Πυραμίδας! Και μάλιστα μεταφέρθηκαν από το Ασουάν, 850 χιλιόμετρα μακριά!
Σε αυτό το σημείο γεννιούνται και άλλα ερωτήματα.
Πως κατάφερναν οι Αιγύπτιοι να κοιλώνουν με ακρίβεια, αγγεία από διορίτη, βασάλτη και γρανίτη (πετρώματα με βαθμό σκληρότητας άνω του σιδήρου) σε εποχές πριν καν την έναρξη της χρήσης του χαλκού;
Όπως για παράδειγμα στο χωριουδάκι της Νακάντα, όπου μεταξύ 4.000 π.Χ. και 3.500 π.Χ. κατασκευάζονταν από τέτοια σκληρά πετρώματα, εντυπωσιακά αγγεία με επιμήκεις λαιμούς, τόσο στενούς που δεν χωρούσε μέσα ούτε χέρι παιδιού, καμιά φορά ούτε δάχτυλο. Ο ερευνητής Γκράχαμ Χάνκοκ τονίζει πως ούτε ένας σύγχρονος γλύπτης που χρησιμοποιεί τρυπάνια από καρβίδιο του βολφραμίου δεν θα μπορούσε να κατασκευάσει τα συγκεκριμένα αγγεία.
Ακόμη και όταν πρωτοχρησιμοποιήθηκε ο χαλκός στην Αίγυπτο το 3.500 π.Χ., ήταν πολύ μαλακό μέταλλο για να κόψει αγγεία και αγάλματα από διορίτη, βασάλτη και γρανίτη. Ο σίδηρος ήταν σκληρότερος από το χαλκό αλλά οι Αιγύπτιοι δεν τον χρησιμοποιούσαν. Τον θεωρούσαν αγενές μέταλλο και τον συσχέτιζαν με τον Σετ που ήταν το πνεύμα του κακού στις παραδόσεις τους (κι εδώ να σημειώσω πως ούτε οι Άτλαντες του Πλάτωνα ήθελαν να χρησιμοποιούν σίδηρο). Ακόμη όμως και αν οι Αιγύπτιοι αποφάσιζαν να χρησιμοποιήσουν σιδερένια εργαλεία δεν θα μπορούσαν να καταφέρουν να κόψουν τον γρανίτη και μάλιστα με ακρίβεια. Βλέπετε ο σίδηρος έχει βαθμό σκληρότητας στην κλίμακα Mohs 4-4,5 ενώ ο διορίτης υπερέχει με 6 έως 7, ο ροδόχροος γρανίτης του Ασουάν με 6 έως 8 και ο βασάλτης με 5 έως 9.
Γι΄αυτό πρέπει να συνεχίσουμε τα ερωτήματα.
Πως κατασκεύασαν οι Αιγύπτιοι τα 730 γρανιτένια αγάλματα της θεάς Σεκμέτ που τοποθετήθηκαν στον τάφο του Αμενχοτέπ του 3ου;
Πως πέτυχαν την ακρίβεια στη χάραξη των επιφανειών και τα εξαιρετικά φινιρίσματα στο γρανίτη λες και δούλευαν σε ασβεστόλιθο;
Πως κατασκεύασαν οι Αιγύπτιοι το ανυπέρβλητο άγαλμα του Ραμσή του Β που βρέθηκε στο Λούξορ; To συγκεκριμένο άγαλμα είχε ύψος 10 μέτρων και ήταν σμιλευμένο με εξαιρετική ακρίβεια σε ροδόχροο γρανίτη.
Πως κατάφεραν να κοιλώσουν με ακρίβεια χιλιοστού τη γρανιτένια σαρκοφάγο που βρέθηκε στο Δωμάτιο του Βασιλιά της Μεγάλης Πυραμίδας;
Πως κατασκεύασαν τα 30.000 αγγεία από διορίτη και βασάλτη που βρέθηκαν κάτω από την κλιμακωτή πυραμίδα του Ζοζέρ στη Σακκάρα; Αγγεία που είχαν επιμήκεις λαιμούς και κούφια χερούλια;
Και πως κατάφεραν να κόψουν με ακρίβεια το θηριώδη γρανιτένιο οβελίσκο που βρέθηκε στο Ασουάν; Ο οβελίσκος αυτός είχε μήκος 42 μέτρα και ζύγιζε 1200 τόνους!
.