Ελπίζω ο Δημάκης να δραπέτευσε…
Γιώργος X. Παπασωτηρίου
http://artinews.gr/%CE%B5%CE%BB%CF%80%C ... CE%B5.html
Ο Βασίλης Δημάκης ή δραπέτευσε
ή δολοφονήθηκε.
Από που
δραπέτευσε; Από την κόλαση. «…Αίματα! Στα πατώματα, τους τοίχους, τις πόρτες, τις βρώμικες κουβέρτες, παντού. Πρησμένα παραμορφωμένα πρόσωπα γεμάτα από αιματώματα από βαριές κακώσεις. Βασανισμένα κορμιά κουλουριασμένα σε κουβέρτες για εβδομάδες, να μην μπορούν να πάνε ούτε για την προσωπική τους ανάγκη. Στοιβαγμένες
εγκαταλελειμμένες ψυχές σε θαλάμους, σε κελιά, σε κρατητήρια. Να μεταφέρονται σε κλούβες χειρότερα και από ζώα, χωρίς μέλλον και χ
ωρίς ελπίδα. Σκληρός ο νομοθέτης κι
απάνθρωπος ο δικαστής. Πιστοί κι οι δύο ότι η ελπίδα του ανθρώπου δεν μπορεί να ανθίσει δίχως πόνο και φόβο στην ψυχή του, κραδαίναν τον αστραφτερό, ψυχρό και ατσάλινο πέλεκυ του δικαίου πάνω από τα κεφάλια τους, με ηδονή που σε κάνει να αποστρέφεσαι τον ανθρώπινο πολιτισμό και τα επιτεύγματά του.».,
γράφει ο Βασίλης Παλαιοκώστας 
στο βιβλίο του «Μια φυσιολογική ζωή».
Ή μήπως δολοφονήθηκε;
Ο Βασίλης Δημάκης, δραπέτευσε, όπως και ο Ζενέ.
Ο Ζενέ (το ίδιο και ο Δημάκης) είναι
η ενσάρκωση της λαϊκής ανυπακοής τόσο στους νόμους της πειθαρχικής κοινωνίας όσο και στην πειθαρχία μέσω της γνώσης. Ήθελε λέει δύο μαθήματα για να πάρει το πτυχίο! Και μετά τι; Θα τον προσλάμβαναν στο Δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ;
Ο Δημάκης υιοθετεί την ηθική των απόκληρων, των ανώνυμων, των ξένων, των ομοφυλόφιλων, των γυναικών, των άλλων, όλων εκείνων των οποίων ο λόγος «καταπατείται και απορρίπτεται από την κατεστημένη «ηθική»,
τη διεφθαρμένη ηθική ολόκληρου του συστήματος: αστυνομία-δικαιοσύνη(δικαστές και δικηγόροι)-φυλακές-πολιτικοί***».
Ελπίζω ο Βασίλης Δημάκης να δραπέτευσε.
Γιατί «
Πώς να συγκρατηθεί η θέληση για ζωή; Τούτο το ζουλάπι δεν έλεγε να προσκυνήσει την αλυσίδα. Μου απαγόρευε να ζήσω και πολύ περισσότερο να αποδεχτώ ως φυσιολογική κατάσταση την αιχμαλωσία. Με κρατούσε σε συνεχή εγρήγορση, ψάχνοντας αδιάκοπα μια δίοδο διαφυγής.
Να σκάψει, να κόψει κάγκελα, να βάλει φουρνέλο στα ντουβάρια, να φτιάξει μια σκάλα να ανεβεί στ' άστρα 
, μέχρι να ανακαλύψει τη μεγάλη έξοδο. Να απαλλαγεί απ' τον κυκλωτικό
χορό των βρικολάκων που στήναν ολόγυρα τ' ανθρώπινα βαμπίρ. Ώσπου να βρεθεί έξω εκεί, μακριά. Να 'χει στα ποδάρια του τη φυλλωσιά του δάσους, στα πνευμόνια του τον
καθάριο βουνίσιο άνεμο και να αφουγκράζεται τον αντίλαλο της φωνής του στην αστροφεγγιά.»

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου του Βασίλη Παλαιοκώστα).
Ελπίζω ο Δημάκης να δραπέτευσε…
