νέος νεκρός από χέρι ναζί

[Libre arbitre]

Τίποτε δεν είναι δεδομένο νουδομπότ, κάτσε να δούμε τι θα αποφανθούν οι κοντοκουρεμένες νεοναζιάρες αδερφάρες του πχώρου πρώτα.

Ν.Δ ή ΠΑΣΟΚ θα ψήφιζα απλά και μόνο γιατί όλοι οι άλλοι είναι ξεκάθαρα επικίνδυνοι.

Γεια σου επικινδυνομπότ. Τι ποσοστό είχες στις εκλογές;

[sys3x]

Έλα αρκετά.

[Orion22]

Μια δυσλειτουργική κυβέρνηση
Το «οπαδικό έγκλημα» δεν είναι ιδιαίτερα οπαδικό, αλλά είναι εκατό τοις εκατό έγκλημα. [ΑΠΕ-ΜΠΕ]
Άρης Αλεξανδρής
12.08.2023 • 20:54
Κοινοποίηση

Στον τελευταίο κύκλο του «Succession», υπάρχει μία σκηνή όπου ο Λόγκαν, ο πανίσχυρος πατριάρχης της οικογένειας Ρόι, έρχεται αντιμέτωπος με τα κακομαθημένα παιδιά του, που ερίζουν άλλοτε για την εύνοια του πατέρα τους και άλλοτε για την εξουσία μέσα στον εταιρικό του ογκόλιθο. Τυφλωμένα από τη μωροφιλοδοξία και τον ανταγωνισμό τους, τα παιδιά θέτουν ενώπιον του πατέρα τους τα υψιπετή τους σχέδια, τις αλαζονικές τους γνώμες, αλλά και τα παράπονά τους από αυτόν, ενώ παράλληλα του επιτίθενται και τον εκβιάζουν ψυχολογικά. Ο Λόγκαν, ένοχος για πολλά και ο ίδιος, αλλά έχοντας τουλάχιστον το ατού του ηγέτη, παρακολουθεί αμήχανα το θέατρο που εκτυλίσσεται μπροστά του· έπειτα, στρέφεται προς τα παιδιά του και τους λέει: «Σας αγαπώ, αλλά δεν είστε σοβαροί άνθρωποι». Στο τέλος, σηκώνεται και φεύγει από το δωμάτιο, αφήνοντας άπαντες ακινητοποιημένους σε έναν ωκεανό χαρισμένου προνομίου, μολυσμένο ωστόσο από την ανικανότητα και την αδιέξοδη τεμπελιά τους. Μέχρι στιγμής, η δεύτερη θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη θυμίζει πολύ το σεναριακό αυτό σχήμα: ο εκλογικά ατσάλινος Μητσοτάκης κλήθηκε να εκπληρώσει μια υπόσχεση ευημερίας σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον απολύτως πρόσφορο για ένα μοντέρνο κοινωνικό συμβόλαιο, και όμως αδυνατεί. Το επιτελικό κράτος πέφτει διαρκώς στις λακκούβες που του σκάβει το ανεπαρκές επιτελείο του, και η κοινωνία παρακολουθεί ανήμπορη τη μία ματαίωση να διαδέχεται την άλλη.

Αντίλογος και λογική

Ο αντίλογος είναι γνωστός και προβλέψιμος· περιέχει δε και αρκετές δόσεις αλήθειας, πράγμα που ευνοεί τη βολική, φιλοκυβερνητική αναπαραγωγή του. Ναι, η κρατική αναποτελεσματικότητα δεν είναι γέννημα της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, αλλά ένα προϊόν διαχρονικής πολιτικής κουλτούρας που όχι μόνον υπερβαίνει τις παρατάξεις, αλλά συχνά τις φοβίζει κιόλας. Οι «αρμοί της εξουσίας», οι συντεχνίες, οι ποικίλες εκφάνσεις του Δημοσίου έχουν δικό τους μυαλό και βούληση, δεν τιθασεύονται εύκολα. Η κυβέρνηση ορίζει σε μεγάλο βαθμό το κράτος, έχει τη νομιμοποίηση και τα εργαλεία να το κάνει, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι μπορεί και να το επιτύχει. Ακόμη όμως κι αν δεχτούμε μοιρολατρικά τη θλιβερή ελληνική πραγματικότητα της αυτονόμησης του κράτους από την πολιτική εξουσία, πρέπει κάπως να αιτιολογήσουμε την ύπαρξη της πολιτικής εξουσίας αυτής καθαυτή: Για ποιο λόγο ψηφίζουμε; Για ποιο λόγο διορίζονται υπουργοί; Οποιος υπουργός αποδίδει τις «τραγικές αποτυχίες» που λαμβάνουν χώρα επί υπουργίας του σε παράγοντες που δεν εμπίπτουν στην αρμοδιότητά του, πώς ακριβώς αυτοπροσδιορίζεται και αυτοαξιολογείται εντέλει; Βάσει των δηλώσεών του στο Twitter; Τι θεωρεί υπουργική του υπόθεση και τι όχι;

Οχι ακριβώς αμέλεια

Για την ανεμπόδιστη είσοδο διακοσίων Κροατών χούλιγκαν στην Ελλάδα και για την εξίσου απρόσκοπτη, μαζική κάθοδό τους στην Αθήνα, η οποία και κατέληξε σε μία στυγερή δολοφονία, η ευθύνη της αστυνομίας είναι η πιο προφανής παράμετρος. Λαμβάνοντας υπόψη, μάλιστα, τα στοιχεία που έχουν έρθει ήδη στο φως, ότι δηλαδή οι Αρχές γνώριζαν για την έλευση των χούλιγκαν, για την επικινδυνότητά τους και για τα ναζιστικά στοιχεία της ταυτότητάς τους, συμπεραίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ύποπτο φιάσκο: αν η αστυνομία δεν γνώριζε, θα μπορούσαμε να της προσάψουμε ερασιτεχνισμό και κακή πληροφόρηση· εφόσον όμως γνώριζε και παρέμεινε από την αρχή μέχρι το τέλος αδρανής, τι μπορούμε να της προσάψουμε που να μη συνδέεται με τις προθέσεις της; Η έννοια του «επιχειρησιακού σφάλματος» δεν μπορεί να συγκαλύπτει τα διαρκή και αλλεπάλληλα σφάλματα κρίσης και πρόσληψης της οφθαλμοφανούς πραγματικότητας.

Επαγγελματίες αναρμόδιοι

Ο Γιάννης Οικονόμου επέλεξε τη δημοσιοϋπαλληλίστικη οδό για να διαχειριστεί την κατάσταση: «Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη δεν είναι αστυνομικός για να καταστρώνει σχέδια αντιμετώπισης των χούλιγκαν», είπε, με τον ίδιο τρόπο που ο μέσος υπάλληλος σε δημόσια υπηρεσία παραπέμπει τον πολίτη σε άλλο υπάλληλο, επειδή δεν είναι «αρμόδιος» να τον εξυπηρετήσει. Δεν σκέφτηκε, όμως, το πιο βασικό: ο υπουργός μπορεί πράγματι να μην είναι αρμόδιος να εκπονήσει ένα αντιεγκληματικό επιχειρησιακό σχέδιο· αν όμως ούτε οι αρμόδιοι κάνουν τη δουλειά τους, ποιος είναι τότε αρμόδιος να τους ελέγξει, να τους προλάβει, να τους επαναφέρει στην τάξη, να τους τιμωρήσει; Σε ένα ελαττωματικό σύστημα ιεραρχίας, ποιος οφείλει να βλέπει τη μεγάλη εικόνα και να αναλαμβάνει την ευθύνη της;

Οπαδοί και τέρατα

Αν οι πολιτικώς αρμόδιοι για την τραγωδία αρνούνται τη σύνδεσή τους με τα σκουριασμένα κρατικά γρανάζια που οδήγησαν σε αυτήν, ας μας κάνουν τουλάχιστον τη χάρη να αρνηθούν και τα κλισέ της παρηγοριάς. Αυτή τη φορά, ας λείπουν τα δακρύβρεχτα πολιτικά συλλυπητήρια («μόνο αυτά αρμόζουν», δήλωσε ο Αδωνις Γεωργιάδης!), ας λείπουν και οι θεωρητικές μεγαλοστομίες περί οπαδικής βίας. Οι εγκληματίες είναι εγκληματίες και η οπαδική τους ταυτότητα είναι ένα συνειδητό ή ασύνειδο προκάλυμμα για να ασκούν το εγκληματικό τους χόμπι με την προστασία της συσπείρωσης και του αθλητικού γοήτρου. Αδυνατεί το κράτος να εξυγιάνει τον αθλητισμό; Δεν πειράζει. Ας εστιάσει στις συμμορίες με τα μαχαίρια και ο αθλητισμός θα εξυγιανθεί από μόνος του.

https://www.kathimerini.gr/opinion/5625 ... 91863626-1


edit για το bump στο σημαντικότατο:

Αφού η ενημέρωση έμεινε στο γραφείο του υπουργού και του αρχηγού για δύο ημέρες, ο Αττικάρχης ενημερώθηκε την ίδια ημέρα που έγινε το τραγικό συμβάν και έδωσε τις σχετικές εντολές για κινητοποίηση περιπολικών, μοτοσικλετών και δυνάμεων των ΟΠΚΕ στον ταξίαρχο Βασίλειο Καλαμπόκη (Α55), να προλάβουν να σταματήσουν τους Κροάτες χούλιγκανς.

Ο Ταξίαρχος Βασίλειος Καλαμπόκης, μισή ώρα μετά ανακάλεσε την εντολή του Αττικάρχη με δική του πρωτοβουλία και χωρίς να τον ενημερώσει, έχοντας την εντύπωση ότι το κομβόι των οπαδών της Ντιναμό Ζάγκρεμπ θα κατέληγε για διανυκτέρευση σε στέκια Ελλήνων οπαδών στο κέντρο της Αθήνας και έδωσε εντολή να φύγουν οι δυνάμεις της Τροχαίας και της ΟΠΚΕ από την Ελευσίνα.

[Prepon]

Εκτός όλων των άλλων εγκλημάτων που έκαναν οι αεκτζήδες, τους είδαμε να πετούν και μολότοφ, που είναι κακούργημα. Αν νομίζετε ότι δεν βρίσκεστε σε μπανανία, πώς εξηγείτε το γεγονός ότι δεν συνελήφθη ούτε ένας από την πλευρά της αεκ; Πώς εξηγείτε ότι κανείς Έλληνας δημοσιογράφος δεν έχει θέσει αυτό το ερώτημα σε κανέναν από τους αστυνομικούς που φιλοξενούν στις εκπομπές τους;

Τι βλακείες είναι αυτές;
Εσύ ειδικά δεν είσαι υπέρ του δικαιώματος να αμυνθεί ο οποιοσδήποτε πλήττοντας τον επιτιθεμενο ;

Δεν γουστάρεις το δικαίωμα στην αυτοάμυνα;

Δεν είσαι υπέρ του να μαχαιρωσω τον κλέφτη που κρατάει μαχαιρι όταν μπαίνει σπίτι μου; Ή να πυροβολήσω τον κλέφτη που κρατάει όπλο; Ή να πετάξω μολότοφ στον κλέφτη που κρατάει μολότοφ;

Τι έγινε ξαφνικά και το παίζεις αριστερός;

[Dorian]

Αν δεν διωχθούν για τα επεισόδια οπαδοί και από τις δυο πλευρές τότε η δικαιοσύνη θα ειναι μια φάρσα. Επισης καλό ειναι να μην πάνε αεκτζιδες στο ζαγκρεμπ γιατί μπορεί να βρεθούν στη φυλακή.

πέρα από τα χουλιγκανιστικα που δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, πολιτικά το μόνο σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση ΝΔ πήγε να επαναλάβει τη βυσματική παρέμβαση στην "δικαιοσύνη¨ τύπου παναθηναικάκια για να το παίξει τσάμπα φιλοπροοδευτική στους αριστερούς (που καταπίνουν τα πάντα όλα στα υπόλοιπα). Βάλε 100 νοματαίους μέσα ούλους κυρ δικαστικέ πλέον δεν ξέρουν καν ποιος και αν εσφαξε, βάλε και εγκληματική το τέλειο δικονομικό εργαλείο. Όμως εδώ δεν παίζουν μόνοι τους της νουδου, Μετά την παρέμβαση του Κροάτη προέδρου, που υπερασπίστηκε τους πολίτες του, θα το κάνουν σιγουρα γαργάρα. τώρα πως θα το καλύψουν επικοινωνιακά ποιος ξέρει. Πιθανότατα να φεύγουν σιγά σιγά ή αν το ρίξουν το σφάξιμο σε ένα δυο να αφήσουν τα εγκληματικής οργάνωσης και να φύγουν οι άλλοι..
Κροατία δεν θα πήγαινα για κάποιο διάστημα όχι μόνο ώς αεκτζης αντιφα, αλλά και ως Έλληνας.

[Libre arbitre]

Έλα αρκετά.

Ποιο πολύ τι σε πείραξε; Που είμαι κατά των ναζί ή που είμαι κατά των αντιφα; Ή που είμαι κατά και των δύο;

[ΓΑΛΗ]

Μια δυσλειτουργική κυβέρνηση
Το «οπαδικό έγκλημα» δεν είναι ιδιαίτερα οπαδικό, αλλά είναι εκατό τοις εκατό έγκλημα. [ΑΠΕ-ΜΠΕ]
Άρης Αλεξανδρής
12.08.2023 • 20:54
Κοινοποίηση

Στον τελευταίο κύκλο του «Succession», υπάρχει μία σκηνή όπου ο Λόγκαν, ο πανίσχυρος πατριάρχης της οικογένειας Ρόι, έρχεται αντιμέτωπος με τα κακομαθημένα παιδιά του, που ερίζουν άλλοτε για την εύνοια του πατέρα τους και άλλοτε για την εξουσία μέσα στον εταιρικό του ογκόλιθο. Τυφλωμένα από τη μωροφιλοδοξία και τον ανταγωνισμό τους, τα παιδιά θέτουν ενώπιον του πατέρα τους τα υψιπετή τους σχέδια, τις αλαζονικές τους γνώμες, αλλά και τα παράπονά τους από αυτόν, ενώ παράλληλα του επιτίθενται και τον εκβιάζουν ψυχολογικά. Ο Λόγκαν, ένοχος για πολλά και ο ίδιος, αλλά έχοντας τουλάχιστον το ατού του ηγέτη, παρακολουθεί αμήχανα το θέατρο που εκτυλίσσεται μπροστά του· έπειτα, στρέφεται προς τα παιδιά του και τους λέει: «Σας αγαπώ, αλλά δεν είστε σοβαροί άνθρωποι». Στο τέλος, σηκώνεται και φεύγει από το δωμάτιο, αφήνοντας άπαντες ακινητοποιημένους σε έναν ωκεανό χαρισμένου προνομίου, μολυσμένο ωστόσο από την ανικανότητα και την αδιέξοδη τεμπελιά τους. Μέχρι στιγμής, η δεύτερη θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη θυμίζει πολύ το σεναριακό αυτό σχήμα: ο εκλογικά ατσάλινος Μητσοτάκης κλήθηκε να εκπληρώσει μια υπόσχεση ευημερίας σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον απολύτως πρόσφορο για ένα μοντέρνο κοινωνικό συμβόλαιο, και όμως αδυνατεί. Το επιτελικό κράτος πέφτει διαρκώς στις λακκούβες που του σκάβει το ανεπαρκές επιτελείο του, και η κοινωνία παρακολουθεί ανήμπορη τη μία ματαίωση να διαδέχεται την άλλη.

Αντίλογος και λογική

Ο αντίλογος είναι γνωστός και προβλέψιμος· περιέχει δε και αρκετές δόσεις αλήθειας, πράγμα που ευνοεί τη βολική, φιλοκυβερνητική αναπαραγωγή του. Ναι, η κρατική αναποτελεσματικότητα δεν είναι γέννημα της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, αλλά ένα προϊόν διαχρονικής πολιτικής κουλτούρας που όχι μόνον υπερβαίνει τις παρατάξεις, αλλά συχνά τις φοβίζει κιόλας. Οι «αρμοί της εξουσίας», οι συντεχνίες, οι ποικίλες εκφάνσεις του Δημοσίου έχουν δικό τους μυαλό και βούληση, δεν τιθασεύονται εύκολα. Η κυβέρνηση ορίζει σε μεγάλο βαθμό το κράτος, έχει τη νομιμοποίηση και τα εργαλεία να το κάνει, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι μπορεί και να το επιτύχει. Ακόμη όμως κι αν δεχτούμε μοιρολατρικά τη θλιβερή ελληνική πραγματικότητα της αυτονόμησης του κράτους από την πολιτική εξουσία, πρέπει κάπως να αιτιολογήσουμε την ύπαρξη της πολιτικής εξουσίας αυτής καθαυτή: Για ποιο λόγο ψηφίζουμε; Για ποιο λόγο διορίζονται υπουργοί; Οποιος υπουργός αποδίδει τις «τραγικές αποτυχίες» που λαμβάνουν χώρα επί υπουργίας του σε παράγοντες που δεν εμπίπτουν στην αρμοδιότητά του, πώς ακριβώς αυτοπροσδιορίζεται και αυτοαξιολογείται εντέλει; Βάσει των δηλώσεών του στο Twitter; Τι θεωρεί υπουργική του υπόθεση και τι όχι;

Οχι ακριβώς αμέλεια

Για την ανεμπόδιστη είσοδο διακοσίων Κροατών χούλιγκαν στην Ελλάδα και για την εξίσου απρόσκοπτη, μαζική κάθοδό τους στην Αθήνα, η οποία και κατέληξε σε μία στυγερή δολοφονία, η ευθύνη της αστυνομίας είναι η πιο προφανής παράμετρος. Λαμβάνοντας υπόψη, μάλιστα, τα στοιχεία που έχουν έρθει ήδη στο φως, ότι δηλαδή οι Αρχές γνώριζαν για την έλευση των χούλιγκαν, για την επικινδυνότητά τους και για τα ναζιστικά στοιχεία της ταυτότητάς τους, συμπεραίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ύποπτο φιάσκο: αν η αστυνομία δεν γνώριζε, θα μπορούσαμε να της προσάψουμε ερασιτεχνισμό και κακή πληροφόρηση· εφόσον όμως γνώριζε και παρέμεινε από την αρχή μέχρι το τέλος αδρανής, τι μπορούμε να της προσάψουμε που να μη συνδέεται με τις προθέσεις της; Η έννοια του «επιχειρησιακού σφάλματος» δεν μπορεί να συγκαλύπτει τα διαρκή και αλλεπάλληλα σφάλματα κρίσης και πρόσληψης της οφθαλμοφανούς πραγματικότητας.

Επαγγελματίες αναρμόδιοι

Ο Γιάννης Οικονόμου επέλεξε τη δημοσιοϋπαλληλίστικη οδό για να διαχειριστεί την κατάσταση: «Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη δεν είναι αστυνομικός για να καταστρώνει σχέδια αντιμετώπισης των χούλιγκαν», είπε, με τον ίδιο τρόπο που ο μέσος υπάλληλος σε δημόσια υπηρεσία παραπέμπει τον πολίτη σε άλλο υπάλληλο, επειδή δεν είναι «αρμόδιος» να τον εξυπηρετήσει. Δεν σκέφτηκε, όμως, το πιο βασικό: ο υπουργός μπορεί πράγματι να μην είναι αρμόδιος να εκπονήσει ένα αντιεγκληματικό επιχειρησιακό σχέδιο· αν όμως ούτε οι αρμόδιοι κάνουν τη δουλειά τους, ποιος είναι τότε αρμόδιος να τους ελέγξει, να τους προλάβει, να τους επαναφέρει στην τάξη, να τους τιμωρήσει; Σε ένα ελαττωματικό σύστημα ιεραρχίας, ποιος οφείλει να βλέπει τη μεγάλη εικόνα και να αναλαμβάνει την ευθύνη της;

Οπαδοί και τέρατα

Αν οι πολιτικώς αρμόδιοι για την τραγωδία αρνούνται τη σύνδεσή τους με τα σκουριασμένα κρατικά γρανάζια που οδήγησαν σε αυτήν, ας μας κάνουν τουλάχιστον τη χάρη να αρνηθούν και τα κλισέ της παρηγοριάς. Αυτή τη φορά, ας λείπουν τα δακρύβρεχτα πολιτικά συλλυπητήρια («μόνο αυτά αρμόζουν», δήλωσε ο Αδωνις Γεωργιάδης!), ας λείπουν και οι θεωρητικές μεγαλοστομίες περί οπαδικής βίας. Οι εγκληματίες είναι εγκληματίες και η οπαδική τους ταυτότητα είναι ένα συνειδητό ή ασύνειδο προκάλυμμα για να ασκούν το εγκληματικό τους χόμπι με την προστασία της συσπείρωσης και του αθλητικού γοήτρου. Αδυνατεί το κράτος να εξυγιάνει τον αθλητισμό; Δεν πειράζει. Ας εστιάσει στις συμμορίες με τα μαχαίρια και ο αθλητισμός θα εξυγιανθεί από μόνος του.

https://www.kathimerini.gr/opinion/5625 ... 91863626-1

Mε τον όποιο συνειρμό μπορεί να προκύψει και για τις ένοπλες ορδές που φέρουν πολιτική και όχι αθλητική λεοντή.

[sys3x]

Έλα αρκετά.

Ποιο πολύ τι σε πείραξε; Που είμαι κατά των ναζί ή που είμαι κατά των αντιφα; Ή που είμαι κατά και των δύο;

Τίποτε από όλα αυτά και γενικότερα απολύτως τίποτα, απλά δεν έχω να συζητήσω κάτι στην πραγματικότητα με κανένα μποτ, τίποτε προσωπικό δηλαδή.
Άντε στο καυλό λοιπόν.

[Dorian]

Δεν μπορω να καταλαβω γιατι ολοι αυτοι οι απιθανοι χουλιγκανς που το παιζουν αντρες, γιατι τη βαρβατιλα τους δεν τη βγαζουν στις γυναικες, σε περιπετειες σε μακρινα ταξιδακια και βεβαια στη μαχη της ζωης για να βγαλουν χρημα. Πρεπει να υπαρχει καποια σεξουαλικη ανωμαλια για να θελει να γινει κανεις δολοφονος για χαρη μιας ποδοσφαιρικης φανελας, δεν μου καθεται καλα.

.

Προφανώς είναι υποκατάσταστο. Οι άνθρωποι ζούσαν εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια σε φυλές μερικών εκατοντάδων ατόμων, κυνηγουσαν διασκέδαζαν πολεμούσαν μαζί. Έτσι είναι προσαρμοσμένος να ζει το ανθρώπινο ζώο. Πιο πολιτισμένη ανωτερη εκδοχή που ισορροπεί χωρίς να αποξενώνει εντελώς από την φύσική τάση του ανθρώπου αλλά και πιο ανώτερο πνευματικά είναι ο εθνικισμός.

[Πλέριος]

Έλα αρκετά.

Ποιο πολύ τι σε πείραξε; Που είμαι κατά των ναζί ή που είμαι κατά των αντιφα; Ή που είμαι κατά και των δύο;

μαλλον το οτι εισαι εναντια στους φασιστες και ταυτοχρονα εναντια στους αντιφασιστες

[Libre arbitre]

Έλα αρκετά.

Ποιο πολύ τι σε πείραξε; Που είμαι κατά των ναζί ή που είμαι κατά των αντιφα; Ή που είμαι κατά και των δύο;

Τίποτε από όλα αυτά και γενικότερα απολύτως τίποτα, απλά δεν έχω να συζητήσω κάτι στην πραγματικότητα με κανένα μποτ, τίποτε προσωπικό δηλαδή.
Άντε στο καυλό λοιπόν.

Στο καλό επικινδυνομπότ!

[sys3x]

Έλα αρκετά.

Ποιο πολύ τι σε πείραξε; Που είμαι κατά των ναζί ή που είμαι κατά των αντιφα; Ή που είμαι κατά και των δύο;

μαλλον το οτι εισαι εναντια στους φασιστες και ταυτοχρονα εναντια στους αντιφασιστες

[Libre arbitre]

Έλα αρκετά.

Ποιο πολύ τι σε πείραξε; Που είμαι κατά των ναζί ή που είμαι κατά των αντιφα; Ή που είμαι κατά και των δύο;

μαλλον το οτι εισαι εναντια στους φασιστες και ταυτοχρονα εναντια στους αντιφασιστες

Το ίδιο επικίνδυνοι είναι.

[Orion22]

Spoiler

Μια δυσλειτουργική κυβέρνηση
Το «οπαδικό έγκλημα» δεν είναι ιδιαίτερα οπαδικό, αλλά είναι εκατό τοις εκατό έγκλημα. [ΑΠΕ-ΜΠΕ]
Άρης Αλεξανδρής
12.08.2023 • 20:54
Κοινοποίηση

Στον τελευταίο κύκλο του «Succession», υπάρχει μία σκηνή όπου ο Λόγκαν, ο πανίσχυρος πατριάρχης της οικογένειας Ρόι, έρχεται αντιμέτωπος με τα κακομαθημένα παιδιά του, που ερίζουν άλλοτε για την εύνοια του πατέρα τους και άλλοτε για την εξουσία μέσα στον εταιρικό του ογκόλιθο. Τυφλωμένα από τη μωροφιλοδοξία και τον ανταγωνισμό τους, τα παιδιά θέτουν ενώπιον του πατέρα τους τα υψιπετή τους σχέδια, τις αλαζονικές τους γνώμες, αλλά και τα παράπονά τους από αυτόν, ενώ παράλληλα του επιτίθενται και τον εκβιάζουν ψυχολογικά. Ο Λόγκαν, ένοχος για πολλά και ο ίδιος, αλλά έχοντας τουλάχιστον το ατού του ηγέτη, παρακολουθεί αμήχανα το θέατρο που εκτυλίσσεται μπροστά του· έπειτα, στρέφεται προς τα παιδιά του και τους λέει: «Σας αγαπώ, αλλά δεν είστε σοβαροί άνθρωποι». Στο τέλος, σηκώνεται και φεύγει από το δωμάτιο, αφήνοντας άπαντες ακινητοποιημένους σε έναν ωκεανό χαρισμένου προνομίου, μολυσμένο ωστόσο από την ανικανότητα και την αδιέξοδη τεμπελιά τους. Μέχρι στιγμής, η δεύτερη θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη θυμίζει πολύ το σεναριακό αυτό σχήμα: ο εκλογικά ατσάλινος Μητσοτάκης κλήθηκε να εκπληρώσει μια υπόσχεση ευημερίας σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον απολύτως πρόσφορο για ένα μοντέρνο κοινωνικό συμβόλαιο, και όμως αδυνατεί. Το επιτελικό κράτος πέφτει διαρκώς στις λακκούβες που του σκάβει το ανεπαρκές επιτελείο του, και η κοινωνία παρακολουθεί ανήμπορη τη μία ματαίωση να διαδέχεται την άλλη.

Αντίλογος και λογική

Ο αντίλογος είναι γνωστός και προβλέψιμος· περιέχει δε και αρκετές δόσεις αλήθειας, πράγμα που ευνοεί τη βολική, φιλοκυβερνητική αναπαραγωγή του. Ναι, η κρατική αναποτελεσματικότητα δεν είναι γέννημα της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, αλλά ένα προϊόν διαχρονικής πολιτικής κουλτούρας που όχι μόνον υπερβαίνει τις παρατάξεις, αλλά συχνά τις φοβίζει κιόλας. Οι «αρμοί της εξουσίας», οι συντεχνίες, οι ποικίλες εκφάνσεις του Δημοσίου έχουν δικό τους μυαλό και βούληση, δεν τιθασεύονται εύκολα. Η κυβέρνηση ορίζει σε μεγάλο βαθμό το κράτος, έχει τη νομιμοποίηση και τα εργαλεία να το κάνει, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι μπορεί και να το επιτύχει. Ακόμη όμως κι αν δεχτούμε μοιρολατρικά τη θλιβερή ελληνική πραγματικότητα της αυτονόμησης του κράτους από την πολιτική εξουσία, πρέπει κάπως να αιτιολογήσουμε την ύπαρξη της πολιτικής εξουσίας αυτής καθαυτή: Για ποιο λόγο ψηφίζουμε; Για ποιο λόγο διορίζονται υπουργοί; Οποιος υπουργός αποδίδει τις «τραγικές αποτυχίες» που λαμβάνουν χώρα επί υπουργίας του σε παράγοντες που δεν εμπίπτουν στην αρμοδιότητά του, πώς ακριβώς αυτοπροσδιορίζεται και αυτοαξιολογείται εντέλει; Βάσει των δηλώσεών του στο Twitter; Τι θεωρεί υπουργική του υπόθεση και τι όχι;

Οχι ακριβώς αμέλεια

Για την ανεμπόδιστη είσοδο διακοσίων Κροατών χούλιγκαν στην Ελλάδα και για την εξίσου απρόσκοπτη, μαζική κάθοδό τους στην Αθήνα, η οποία και κατέληξε σε μία στυγερή δολοφονία, η ευθύνη της αστυνομίας είναι η πιο προφανής παράμετρος. Λαμβάνοντας υπόψη, μάλιστα, τα στοιχεία που έχουν έρθει ήδη στο φως, ότι δηλαδή οι Αρχές γνώριζαν για την έλευση των χούλιγκαν, για την επικινδυνότητά τους και για τα ναζιστικά στοιχεία της ταυτότητάς τους, συμπεραίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ύποπτο φιάσκο: αν η αστυνομία δεν γνώριζε, θα μπορούσαμε να της προσάψουμε ερασιτεχνισμό και κακή πληροφόρηση· εφόσον όμως γνώριζε και παρέμεινε από την αρχή μέχρι το τέλος αδρανής, τι μπορούμε να της προσάψουμε που να μη συνδέεται με τις προθέσεις της; Η έννοια του «επιχειρησιακού σφάλματος» δεν μπορεί να συγκαλύπτει τα διαρκή και αλλεπάλληλα σφάλματα κρίσης και πρόσληψης της οφθαλμοφανούς πραγματικότητας.

Επαγγελματίες αναρμόδιοι

Ο Γιάννης Οικονόμου επέλεξε τη δημοσιοϋπαλληλίστικη οδό για να διαχειριστεί την κατάσταση: «Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη δεν είναι αστυνομικός για να καταστρώνει σχέδια αντιμετώπισης των χούλιγκαν», είπε, με τον ίδιο τρόπο που ο μέσος υπάλληλος σε δημόσια υπηρεσία παραπέμπει τον πολίτη σε άλλο υπάλληλο, επειδή δεν είναι «αρμόδιος» να τον εξυπηρετήσει. Δεν σκέφτηκε, όμως, το πιο βασικό: ο υπουργός μπορεί πράγματι να μην είναι αρμόδιος να εκπονήσει ένα αντιεγκληματικό επιχειρησιακό σχέδιο· αν όμως ούτε οι αρμόδιοι κάνουν τη δουλειά τους, ποιος είναι τότε αρμόδιος να τους ελέγξει, να τους προλάβει, να τους επαναφέρει στην τάξη, να τους τιμωρήσει; Σε ένα ελαττωματικό σύστημα ιεραρχίας, ποιος οφείλει να βλέπει τη μεγάλη εικόνα και να αναλαμβάνει την ευθύνη της;

Οπαδοί και τέρατα

Αν οι πολιτικώς αρμόδιοι για την τραγωδία αρνούνται τη σύνδεσή τους με τα σκουριασμένα κρατικά γρανάζια που οδήγησαν σε αυτήν, ας μας κάνουν τουλάχιστον τη χάρη να αρνηθούν και τα κλισέ της παρηγοριάς. Αυτή τη φορά, ας λείπουν τα δακρύβρεχτα πολιτικά συλλυπητήρια («μόνο αυτά αρμόζουν», δήλωσε ο Αδωνις Γεωργιάδης!), ας λείπουν και οι θεωρητικές μεγαλοστομίες περί οπαδικής βίας. Οι εγκληματίες είναι εγκληματίες και η οπαδική τους ταυτότητα είναι ένα συνειδητό ή ασύνειδο προκάλυμμα για να ασκούν το εγκληματικό τους χόμπι με την προστασία της συσπείρωσης και του αθλητικού γοήτρου. Αδυνατεί το κράτος να εξυγιάνει τον αθλητισμό; Δεν πειράζει. Ας εστιάσει στις συμμορίες με τα μαχαίρια και ο αθλητισμός θα εξυγιανθεί από μόνος του.

https://www.kathimerini.gr/opinion/5625 ... 91863626-1

Mε τον όποιο συνειρμό μπορεί να προκύψει και για τις ένοπλες ορδές που φέρουν πολιτική και όχι αθλητική λεοντή.

[Πλέριος]

Ποιο πολύ τι σε πείραξε; Που είμαι κατά των ναζί ή που είμαι κατά των αντιφα; Ή που είμαι κατά και των δύο;

μαλλον το οτι εισαι εναντια στους φασιστες και ταυτοχρονα εναντια στους αντιφασιστες

Το ίδιο επικίνδυνοι είναι.