in.gr
Οι ράγες της επικοινωνιακής διαχείρισης για τα Τέμπη οδηγούν σε μετωπική με την κοινωνία
Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
5–6 minutes
Υπάρχει μια βασική αρχή που
οι πολιτικοί συνηθίζουν να ξεχνούν. Και αυτή είναι ότι οι άνθρωποι δεν είναι ανόητοι. Ότι αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα από όσα οι πολιτικοί νομίζουν, ιδιαίτερα σε καταστάσεις που ανοίγουν πληγές στην κοινωνία, όπως συνέβη με την τραγωδία στα Τέμπη. Ότι έχουν
πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς εύκολα να κοροϊδέψεις τους ανθρώπους. Ούτε να τους χειραγωγήσεις. Ούτε να τους «καθοδηγήσεις».
Ακόμη και όταν μια κυβέρνηση ή ένα κόμμα θεωρεί ότι «έπιασε κορόιδο» ένα μέρος της κοινωνίας,
συχνά το πραγματικό «κορόιδο» βρίσκεται στον καθρέφτη, αφού δεν μπόρεσε να αντιληφθεί ότι κάποιες φορές οι άνθρωποι επιλέγουν με κύριο
κριτήριο αυτό του «μικρότερου κακού». Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ξέχασαν, ούτε ότι συγχώρησαν, ούτε πολύ περισσότερο ότι έδωσαν λευκή επιταγή.
Ήξεραν πολύ καλά τι και γιατί το ψήφιζαν.
Τα γράφω αυτά γιατί βλέπω την
κυβερνητική διαχείριση για τα Τέμπη. Που
εθελοτυφλεί απέναντι στο βάθος της οργής και
κωφεύει απέναντι στα αμείλικτα ερωτήματα της κοινωνίας. Και που
επιμένει να θεωρεί ότι
μπορεί να λύσει το θέμα «επικοινωνιακά».
Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί ο τρόπος που η κυβέρνηση αναζητά
πολιτικό σωσίβιο στα βίντεο της εμπορικής αμαξοστοιχίας ως εάν αυτά να ισοδυναμούν με απαλλακτικό βούλευμα.
Και δεν αναφέρομαι καν στο ότι είναι
προβληματικό -και σίγουρα καθόλου τιμητικό για την κυβέρνηση- να εμφανίζονται βίντεο τώρα, με καθυστέρηση δύο ετών, ενώ
θα έπρεπε να ήταν εξαρχής τμήμα της δικογραφίας,
αν όντως εννοούσαν τις υποσχέσεις που έδιναν συντετριμμένοι τις ημέρες μετά το τραγικό δυστύχημα.
Αναφέρομαι στην ουσία.
Πιστεύουν άραγε αλήθεια στην κυβέρνηση ότι όλο αυτό γίνεται επειδή
η κοινωνία πίστεψε ότι υπήρχε κάποιο «βαγόνι-φάντασμα»; Και άρα
εάν αποδείξουν ότι δεν υπήρχε «βαγόνι-φάντασμα» έχουν ξεμπερδέψει; Πιστεύουν ότι ένα βίντεο απαντάει σε
όλα τα κρίσιμα -και ομολογουμένως αρκετά- αναπάντητα ερωτήματα;
Όλα αυτά δείχνουν ότι εξακολουθούν να μην έχουν αντιληφθεί αυτό που συμβαίνει και κυρίως το γιατί συμβαίνει.
Οι
λαοθάλασσες για τα Τέμπη στις 26 Ιανουαρίου δεν έγιναν γιατί κάποιες
θεωρίες συνωμοσίας παρέσυραν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Έγιναν για πολύ συγκεκριμένους λόγους:
- Γιατί υπήρξε η πολιτική απόφαση τα τρένα να λειτουργούν με «τυφλά» μέρη του δικτύου. Δηλαδή, με όρους που σχεδόν αναπόφευκτα εάν γινόταν λάθος, θα είχαμε τραγωδία. Δεν έκανε το «ανθρώπινο λάθος» την τραγωδία. Την τραγωδία την έφεραν πολιτικές επιλογές που οδήγησαν στην καθυστέρηση αναγκαίων έργων αλλά και στη λειτουργία των τρένων «σαν κανονικά» χωρίς αυτό να ισχύει. Για αυτές τις επιλογές δεν έχει υπάρξει ανάληψη πολιτικής ευθύνης από την κυβέρνηση, ούτε έχουν ληφθεί χειροπιαστά μέτρα που να εγγυώνται ότι έστω τώρα οι συγκοινωνίες είναι όντως ασφαλείς. Γιατί την ασφάλεια δεν την εγγυάται η, ούτως ή άλλως αδύνατη, εξάλειψη των λαθών, αλλά υποδομές και διαδικασίες που εξασφαλίζουν ότι το λάθος δεν οδηγεί στην καταστροφή.
Γιατί δεν υπήρξε πραγματική διερεύνηση του ατυχήματος. Ουσιαστικά, θεωρήθηκε από την πρώτη μέρα ότι το ανθρώπινο λάθος είναι η απάντηση που απάλλασσε όχι από τις πολιτικές ευθύνες αλλά και από την ανάγκη να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη με το δυστύχημα, αν μη τι άλλο για να κατανοήσουμε τι έγινε και κάτι τέτοιο να μην επαναληφθεί.
Γιατί χρειάστηκαν σχεδόν δύο χρόνια για να γίνει σαφές ότι η έκρηξη και η πυρκαγιά δεν ήταν από τα έλαια σιλικόνης αλλά από κάποια άλλη εύφλεκτη ύλη, που κανείς δεν αναζήτησε τότε, -αντιθέτως χάθηκαν στοιχεία με το «μπάζωμα»- και που ακόμη και σήμερα δεν ξέρουμε τι ακριβώς ήταν και πώς φορτώθηκε στο τρένο.
Γιατί σε διάφορες στιγμές οι πολίτες αισθάνονται και δικαιολογημένα ότι έχει φέρει περισσότερα στοιχεία στο φως ο αγώνας των συγγενών των θυμάτων παρά η ίδια η δικαστική έρευνα.
Γιατί η κυβέρνηση εξακολουθεί να φέρεται ως να θεωρεί ότι επί της ουσίας εισπράττει «κακή δημοσιότητα» και δεν φέρεται σαν μια κυβέρνηση με πλήρη επίγνωση της πολιτικής ευθύνης για όλα αυτά, μιας ευθύνης που αρνείται επίμονα να την αναλάβει, επιλέγοντας να οχυρωθεί πίσω από το «η υπόθεση είναι στα χέρια της δικαιοσύνης», παραβλέποντας ότι πέραν των ποινικών ευθυνών (που αφορούν και πολιτικούς παράγοντες) η πολιτική ευθύνη για το πώς λειτουργούσαν οι σιδηρόδρομοι με τρόπο επικίνδυνο είναι δική της σε κάθε περίπτωση.
Για όλους αυτούς τους λόγους
η κοινωνία δεν περιμένει να δει κάποια βίντεο.
Περιμένει να δει πραγματική διερεύνηση του δυστυχήματος και περιμένει να δει μια κυβέρνηση που να μπορεί να πει
«ναι, εξαιτίας δικών μας λαθών και παραλείψεων έγινε το δυστύχημα, έχουμε την πολιτική ευθύνη και πήραμε αυτά τα μέτρα». Όχι μια κυβέρνηση που κατηγορεί την κοινωνία για συνωμοσιολογία.
Και επειδή η κοινωνία ξέρει καλά ότι τέτοια
ανάληψη ευθύνης και παραδοχή ενοχής δεν θα ακούσει,
θα ξανακατέβει στον δρόμο στις 28 Φεβρουαρίου, κάνοντας σαφές ότι αυτή τη στιγμή
η κυβέρνηση αυτή την «δεδηλωμένη» μέσα στην κοινωνία την έχει χάσει. 
