Νομίζω ότι το είχα γράψει και στο παλιό
Be me, 18 χρονών, καλοκαίρι στην Ιο. Μυλοπότας, στο Far Out, με τις πιο ωραίες μουσικές και τα πιο όμορφα κορίτσια του κόσμου. Ένα απόγευμα που που αράζουμε με τον κολλητό την βλέπω. Θεά! Ντύσιμο, στυλ, πρόσωπο τέλεια. Με βλέπει ο δικος μου που έχω καρφωθεί και μου λέει 'Ώπα, δεν παίζουμε σε τέτοια κατηγορία, μάγκα. Ξένη, μεγάλη, απλησίαστη'.
Κάναμε σενάρια για την καταγωγή: "Γαλλίδα", είπα εγώ. "Κροάτισσα" επέμενε αυτός. (για κάποιο λόγο εκείνο το καλοκαίρι η Ίος ήταν γεμάτη Γιούγκους, κυρίως Κροάτες)
Και τότε κάνω το απονενοημένο. Σηκώνομαι, πάω εκεί που καθοταν και λέω με βαθειά φωνή: "Ντου γιου χαβ ε λαιτ;"
"Πώς σε λένε, ρε τύπε;" Απαντάει
Και όλη η στρατηγική (και η βαθειά φωνή) πάει περίπατο
"Μπέρια" λέω σαν χαζό. "ελληνίδα είσαι;"
Κι εκεί που ετοιμάζομαι να γυρίσω πίσω σαν βρεμένη γάτα, μου λέει "θες να ανέβουμε στη Χώρα;"
Ήθελα. Πολύ.
Μιλάμε λίγη ώρα και ξαφνικά εξαφανίζεται. Λέω, οκ και πολύ με άντεξε
Μετά από δυο, τρία λεπτά ακούω κόρνα αυτοκινήτου, κοιτάω και κάθεται σε βανάκι και με φωνάζει. Έχει ψήσει τον μαλάκα του Far Out, να την ανεβάσει με το αυτοκίνητο στη Χώρα, και ξαφνικά του λέει ότι θα πάρει και άλλον μαζί. Ο τύπος έχει ένα ξενερωμένο ύφος και με κοιτάει με μισό μάτι, κάτι μουρμουρίζει και μας αφήνει έξω από την χώρα.
Η τύπισα βγάζει δυο βαλίτσες από το πορτ μπαγκάζ και μου λέει 'θές να ανέβουμε στο Ιος Κλαμπ;'
Θα ανέβαινα στον Όλυμπο, όχι 300 ψωροσκαλιά!
Και επειδή ήμουν (και είμαι) και ιππότης, λέω αποφασιστικά 'Φέρε τις βαλίτσες να τις κουβαλήσω'
300 σκαλιά, είπαμε; είπαμε
Ανεβαίνει αιθέριο το κορίτσι τα σκαλιά, ακολουθώ εγώ ζαλωμένος και ξέπνοος, αλλά ιππότης. Ιππότης που πάει το κορίτσι στο Ίος Κλαμπ, με την μαγική θέα που κάνει τους ανθρώπους να ερωτεύονται.
Στη διαδρομή κάνω και κουβέντα (με βαθειά φωνή, ξανά)
'και πώς σε λένε;'
'Αναστασία'
'Και από πού;'
'Περιστεριώτισα, αλλά ζω στο Παρίσι'
'Και τι κάνεις στο Παρίσι;'
Τέτοια. Όμορφα
Και καμιά δεκαριά σκαλιά πριν φτάσουμε στην κορφή -εκεί που με περίμενε το νέκταρ του έρωτος- εμφανίζεται στην κορφή τύπος δίμετρος, ξανθός, ηλιοκαμένος, φιλιούνται, του λέει 'από 'δω ο Μπέρια, με βοήθησε με τις βαλίτσες'
Χαιρέτησα, χαμογέλασα και πέθανα λίγο
υγ1 Την ιστορία την μετέφερα στον κολλητό αφήνοντας κάποιες λεπτομέρειες (βαλίτσες, 300 σκαλιά, μέγεθος του τύπου)
υγ2 Τέσσερα, πέντε χρόνια μετά, σε άλλο νησί με άγνωστη παρέα, που έχουμε γνωριστεί και κολλήσει εκεί, ακούω ότι περιμένουν και τους υπόλοιπους να έρθουν και όλοι αναφέρουν ότι 'θα έρθει και η Αναστασία'. Σιγά μην το σκεφτόμουν, ή να κάνω σύνδεση. Ε, εμφανίζεται μετά από μέρες
αυτή!
Μας συστήνουν, 'γειά, χαίρω πολύ', 'γειά, χάρηκα'. Τίποτα
Λέω από μέσα μου 'σιγά μη σε θυμόταν' και καπάκι 'ευτυχώς, δε με θυμάται'
Καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι, κάνουμε μαζί μπάνιο, γελάμε. Λέω 'οκ, δεν ήσουν και τίποτα για να θυμάται'
και το απόγευμα που έχουν σκορπίσει οι περισσότεροι και αράζουν απο δω κι απο κει, βρισκόμαστε οι δυο μας καθισμένοι στο τραπέζι και γυρνάει και μου λέει χαμογελώντας "αυτή τη φορά κουβάλησα μόνη μου τις βαλίτσες μου"
Δεν το είπε σε κανέναν, ήταν το μικρό μας μυστικό
