Κάτω τα χέρια σας από την νεολαία!
Αυτά τα παιδιά που συγκεντρώνονται σε πηγαδάκια στις πλατείες είναι τα φοβισμένα σπουργίτια μας...
Έχουμε χρέος να τα ακούσουμε, να τα νιώσουμε, να τους συμπαρασταθούμε.
της Μαρίνας Βήχου
https://www.koutipandoras.gr/article/ka ... in-neolaia
Κυριακή 21 Μάρτη επιστρέφοντας αρκετά μετά τα μεσάνυχτα κατεβαίνοντας την οδό Τήνου, βλέπω αριστερά στον πεζόδρομο κίνηση. Στρίβω προς τα εκεί και πέφτω πάνω σε παρέες νέων που εκείνη την ώρα είχαν αρχίσει να διαλύονται.
Στην Ιθάκης προπορεύονται 4 κοπέλες. Πιάνουμε την κουβέντα με αμοιβαίες φιλοφρονήσεις για το ότι κυκλοφορούμε τέτοια ώρα έξω.
«Πώς βλέπετε τα πράγματα κορίτσια;» τις ρωτάω.
«Τι να πούμε... έχουμε πέσει από τα σύννεφα. Ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα έσκαγε χούντα στη γενιά μας»
, η απάντηση.
«Εσείς όμως πρέπει να είχατε εμπειρία από τη χούντα. Πώς ήταν τότε;», και βρέθηκε η αφορμή για να ξεκινήσει η συζήτηση...
..... στην πλατεία του Άη Γιώργη. Πηγαδάκια γύρω και μέσα στην πλατεία. 4-5 άτομα το κάθε πηγαδάκι.
Μου θυμίζει τα φοιτητικά μου χρόνια με τα πηγαδάκια της Νομικής.
...ένα πηγαδάκι με 3 αγόρια κι ένα κορίτσι και τους πιάνω τη συζήτηση. Μου εξηγούν πόσο δύσκολη είναι για όλους τους αυτή η περίοδος. Είναι φοιτητές και έχουν χάσει και τη χαρά του ζωντανού μαθήματος και την μετέπειτα κοινωνική συναναστροφή.
«Δεν παίζεται η κατάσταση αυτή. Μέσα στα σπίτια νιώθουμε εγκλωβισμένοι. Εδώ
παίρνουμε μια ανάσα 
. Δυο κουβέντες με φίλους, ένα ποτό.
Κάπως έτσι αντέχουμε...».
Μου εκφράζουν τις αγωνίες τους, πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση... δεν τους φαίνεται φυσιολογική η διαχείριση... ανησυχούν πώς θα διαμορφωθεί η αγορά εργασίας μετά και αν οι ίδιοι θα βρίσκουν δουλειά...
Αναπόφευκτη η ερώτηση «τη στάση των κομμάτων της Αντιπολίτευσης πως την βλέπετε;».
«Ποια Αντιπολίτευση; Δεν υπάρχει Αντιπολίτευση», η μία απάντηση.
«Όχι, ρε συ,
αν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν σίγουρα καλύτερα τα πράγματα»
, λέει η κοπέλα.
«
Ελπίζουμε να μην σας ενοχλούμε με την φασαρία 
. Μένετε εδώ κοντά;», με ρωτάνε.
Φεύγω γεμάτη σκέψεις και έντονα συναισθήματα. Αυτά τα παιδιά που συγκεντρώνονται σε πηγαδάκια στις πλατείες
είναι τα φοβισμένα σπουργίτια μας...
έχουν ξυπνήσει σε ένα παρανοϊκό κόσμο που οικοδομείται με πρόσχημα τον κορονοϊό και προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει και πώς θα τους επηρεάσει.
Αυτά τα παιδιά είναι τα δικά μας παιδιά, εγγόνια, ανίψια, γειτονόπουλα, παιδιά φίλων μας, φίλοι των παιδιών μας.
Έχουμε χρέος να τα ακούσουμε, να τα νιώσουμε, να τους συμπαρασταθούμε.
Έχουμε χρέος να αντιδράσουμε στην στοχοποίηση τους από
μια ανάλγητη κυβέρνηση 
που ενώ δείχνει όλους τους υπόλοιπους με το δάχτυλο έχει την κύρια ευθύνη για το ότι εδώ και ένα χρόνο δεν έχει κάνει τίποτα.
