Phorum.com.gr

Custom_F έγραψε: 07 Μάιος 2019, 19:46

shrike έγραψε: 07 Μάιος 2019, 19:42

Custom_F έγραψε: 07 Μάιος 2019, 19:29 Εγω νομιζω πως ενας χριστιανος θα ηταν οτι τον μαθαιναν οι γονεις του να ειναι. Αφου τον επεισαν για το ενα, θα τον επειθαν για οτιδηποτε αναλογο. Δεν το λεω προσβλητικα.

Βασικά... δεν τον έπεισαν για τίποτα. Τον μεγάλωσαν με συγκεκριμένο τρόπο, με το έτσι θέλω. Όχι μόνο οι Χριστιανοί φυσικά, το ίδιο ισχύει παντού.

Αυτό δεν απαιτεί προσπάθεια να το πείσεις για κάτι το παιδί. Ένα αφήγημα του μαθαίνεις από μικρό, αυτό ξέρει, αυτό εμπιστεύεται.

Καλα βρε μανουλα μου, αυτο εννοουσα...

shrike έγραψε: 07 Μάιος 2019, 20:23

Custom_F έγραψε: 07 Μάιος 2019, 19:46

shrike έγραψε: 07 Μάιος 2019, 19:42
Βασικά... δεν τον έπεισαν για τίποτα. Τον μεγάλωσαν με συγκεκριμένο τρόπο, με το έτσι θέλω. Όχι μόνο οι Χριστιανοί φυσικά, το ίδιο ισχύει παντού.

Αυτό δεν απαιτεί προσπάθεια να το πείσεις για κάτι το παιδί. Ένα αφήγημα του μαθαίνεις από μικρό, αυτό ξέρει, αυτό εμπιστεύεται.

Καλα βρε μανουλα μου, αυτο εννοουσα...

Ναι μωρέ, το κατάλαβα. Απλά είπα να το διευκρινίσω, να το παίξω και έξυπνος.

bluerose έγραψε: 07 Μάιος 2019, 15:39 Λέμε για φόβο Θεού
Ο Θεός είναι αγάπη και δικαιοσύνη όχι φοβος
Όταν γίνεται κατάχρηση της αγάπης επεμβαίνει η δικαιοσύνη

bluerose έγραψε: 07 Μάιος 2019, 15:56 Ο Θεός είναι αγάπη και δικαιοσυνη. Σ' αυτή τη συχνότητα τον βρίσκουμε
Εάν δε, εξομολογουμαστε και έχουμε υπομονή και έχουμε γνώση ότι η αμαρτία έχει πολύ μεγάλη δύναμη τότε πάντα τον θυμόμαστε
Την αμαρτία την κάνουμε εμείς. Όχι ο Θεός. Η αλήθεια είναι μία σε ένα θέμα
Το θέλημα Του αν γίνεται μόνο
Κάποτε θα επέμβει
Το κάνει αυτό αργεί αλλά δε χαρίζει διότι θέλει να έρθουν κοντά κι οι αμαρτωλοί δείχνοντας ανοχή

bluerose έγραψε: 07 Μάιος 2019, 15:56 .......
Το θέλημα Του αν γίνεται μόνο
Κάποτε θα επέμβει
Το κάνει αυτό αργεί αλλά δε χαρίζει διότι θέλει να έρθουν κοντά κι οι αμαρτωλοί δείχνοντας ανοχή

Custom_F έγραψε: 07 Μάιος 2019, 19:29

O I έγραψε: 07 Μάιος 2019, 14:29 Καλή μου Custom_F, αν είναι κάποιος μλκς είτε με φόβο είτε χωρίς, πάλι μλκς θα είναι.

Μα και βεβαια!

Δεν καταλαβαίνω γιατί βάζεις τον φόβο ως κριτήριο για τη μλκια εκάστου εξ ημών, και μένα και σένα και του άλλου

Ο φοβος δεν ειναι κριτηριο για τη μλκια, αλλα για την αποφυγη αυτης.

Custom_F έγραψε: 07 Μάιος 2019, 19:29

Τώρα για το αν κάποιος είναι παραμυθιασμένος, αυτό ισχύει εκατέροθεν

Δεν ειναι το ιδιο να υπαρχει παραμυθι και να το πιστευω, με το να μην υπαρχει ενα.

Custom_F έγραψε: 07 Μάιος 2019, 19:29

Το ανεξέλεγκτος, όλοι τέτοιοι είμαστε, άσχετα αν κάποιοι εξομολογούμαστε τις αστοχίες τού βίου μας. Αυτό απ' τη μια είναι ασφάλεια διότι όλοι ξέρουμε τι λάθη μπορεί να κάνει ένας ανεξέλεγκτος, χωρίς γνώμονα τη γνώμη κάποιου άλλου (εξακριβωμένο και από την επιστήμη τής ψυχολογίας αν θες ). Όσοι είμαστε στη μέση + , η πείρα μάς διδάσκει ότι έτσι είναι. Όσοι δε θέλουν να έχουν πείρα, δεν μπορεί και να εκφέρουν άποψη. Μόνο κατά φαντασία γίνεται, όπως είπαμε και εδώ γενικότερα

Ε βεβαια εξαρταται και απο το αν μπερδευεις την πειρα με τη φαντασια.

Εγω νομιζω πως ενας χριστιανος θα ηταν οτι τον μαθαιναν οι γονεις του να ειναι. Αφου τον επεισαν για το ενα, θα τον επειθαν για οτιδηποτε αναλογο. Δεν το λεω προσβλητικα.

Juno έγραψε: 08 Μάιος 2019, 00:23

bluerose έγραψε: 07 Μάιος 2019, 15:56 .......
Το θέλημα Του αν γίνεται μόνο
Κάποτε θα επέμβει
Το κάνει αυτό αργεί αλλά δε χαρίζει διότι θέλει να έρθουν κοντά κι οι αμαρτωλοί δείχνοντας ανοχή

Εάν όμω ςμέχρι τότε οι αμαρτωλοί έχουν αλλάξει την πίστη στους υπόλοιπους;
Πχ: κάποιος βιάζει, το θύμα αυτοκτονεί, άρα πάει στην κόλαση. Ο βιαστής προλαβαίνει να μετανοήσει, άρα πάει στον παράδεισο. Αυτό είναι δικαιοσύνη;


Επίσης χωρίς καμία διάθεση ειρωνείας, ρωτάω σοβαρά: πιστεύετε στην ανάσταση νεκρών;
Όχι καμία πνευματική εξήγηση του όρου, ξεκάθαρη ανάσταση νεκρών. Γιατί κατά την ανάσταση, ή τον θάνατο του Ιησού, δεν θυμάμαι, αναφέρονται διάφορα υπερφυσικά φαινόμενα, πχ ότι ο ναός του Σολομώντα σκίστηκε στα δύο και ότι αναστήθηκαν νεκροί και βγήκαν από τους τάφους τους. Πιστεύετε πως έγινε έτσι;

Juno έγραψε: 08 Μάιος 2019, 00:23

bluerose έγραψε: 07 Μάιος 2019, 15:56 .......
Το θέλημα Του αν γίνεται μόνο
Κάποτε θα επέμβει
Το κάνει αυτό αργεί αλλά δε χαρίζει διότι θέλει να έρθουν κοντά κι οι αμαρτωλοί δείχνοντας ανοχή

Εάν όμω ςμέχρι τότε οι αμαρτωλοί έχουν αλλάξει την πίστη στους υπόλοιπους;
Πχ: κάποιος βιάζει, το θύμα αυτοκτονεί, άρα πάει στην κόλαση. Ο βιαστής προλαβαίνει να μετανοήσει, άρα πάει στον παράδεισο. Αυτό είναι δικαιοσύνη;

ΓΑΛΗ έγραψε: 08 Μάιος 2019, 00:01

bluerose έγραψε: 07 Μάιος 2019, 15:56 Ο Θεός είναι αγάπη και δικαιοσυνη. Σ' αυτή τη συχνότητα τον βρίσκουμε
Εάν δε, εξομολογουμαστε και έχουμε υπομονή και έχουμε γνώση ότι η αμαρτία έχει πολύ μεγάλη δύναμη τότε πάντα τον θυμόμαστε
Την αμαρτία την κάνουμε εμείς. Όχι ο Θεός. Η αλήθεια είναι μία σε ένα θέμα
Το θέλημα Του αν γίνεται μόνο
Κάποτε θα επέμβει
Το κάνει αυτό αργεί αλλά δε χαρίζει διότι θέλει να έρθουν κοντά κι οι αμαρτωλοί δείχνοντας ανοχή

Βάσει αυτού που γράφεις, η μεγάλη δύναμη της αμαρτίας βασίζεται στη μεγάλη ανοχή του θεού.

Βινόσαυρος έγραψε: 07 Μάιος 2019, 23:46 custom_f
τα αγορασες χρυσή μ
τα βιβλία που σε είπα;

O I έγραψε: 08 Μάιος 2019, 00:43 Οπότε ισχύει για όλους μας όπως διευκρινίζεις εδώ.

Μα τι λες τώρα... θες να με πείσεις ότι δεν πιστεύεις στο δικό σου παραμυθάκι;

...ενώ εσύ (και καταλαβαίνω από που η τοποθέτησή σου έτσι.. επειδή προφανώς κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια), ίσως μεγάλωσες σε κάπως αυστηρά "χριστιανική" οικογένεια + ότι είσαι γυναίκα και ίσως αντέδρασες με την εν λόγω αυστηρότητα και ιδού το αποτέλεσμα. Αν έγινε έτσι, απλά είναι τα πράγματα... εσύ αν θες μας λες

Custom_F έγραψε: 08 Μάιος 2019, 09:07 Ημασταν μια κλασικη οικογενεια που πιστευε και πηγαινε στην εκκλησια συγκεκριμενες μερες του χρονου. Πηγα και κατηχητικο, ωραια ηταν. Ισως το μονο που πιεστηκα να κανω και δε μαρεσε να ηταν να εξομολογηθω. Δημοτικο πρεπει να πηγαινα. Τι στο καλο... Τοσο αγχος λες και πηγαινα στην ιερα εξεταση. Δε μαρεσε. Δεν ειχα και κατι σοβαρο να πω, αλλα δε μαρεσε. Τεσπα.

Custom_F έγραψε: 08 Μάιος 2019, 09:07

O I έγραψε: 08 Μάιος 2019, 00:43 Μα τι λες τώρα... θες να με πείσεις ότι δεν πιστεύεις στο δικό σου παραμυθάκι;

Ποιο ειναι το δικο μου παραμυθι; Οτι δεν υπαρχει παραμυθι;
Εγω δεν πιστευω σε κατι. Απλως λεω οτι δεν ξερω, δεν εχω ιδεα και πως δεν πιστευω οτι θα μαθω ποτε.
Δεν εχω χτισει στη φαντασια μου καποιο παραμυθι με πρωταγωνιστες και σεναριο. Κανω υποθεσεις καμια φορα, διερωτωμαι, αναρωτιεμαι... καταλαβαινεις, αλλα μεχρι εκει. Δε φανταζεσαι ποσο θα με βολευε να πιστευω!!! Πολλες φορες πιστευω πως θα μαρεσε κιολας! Ισως καμια φορα ζηλευω και οσους πιστευουν!Ειναι πιο καλα. Εστω στον κοσμο τον δικο τους, αυτον που εχουν πλασει να ειναι πιο καλα, αλλα και παλι, ειναι νομιζω πιο καλα. και ποσο θα ζησει καποιος; Ας ειναι αυτο το διαστημα οσο πιο καλα μπορει!

Custom_F έγραψε: 08 Μάιος 2019, 09:07

O I έγραψε: 08 Μάιος 2019, 00:43...ενώ εσύ (και καταλαβαίνω από που η τοποθέτησή σου έτσι.. επειδή προφανώς κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια), ίσως μεγάλωσες σε κάπως αυστηρά "χριστιανική" οικογένεια + ότι είσαι γυναίκα και ίσως αντέδρασες με την εν λόγω αυστηρότητα και ιδού το αποτέλεσμα. Αν έγινε έτσι, απλά είναι τα πράγματα... εσύ αν θες μας λες

Αυστηρα οχι. Δε μας επιβληθηκε ποτε κατι. Ουτε πιεστηκαμε ποτε για να κανουμε κατι. Ημασταν μια κλασικη οικογενεια που πιστευε και πηγαινε στην εκκλησια συγκεκριμενες μερες του χρονου. Πηγα και κατηχητικο, ωραια ηταν. Ισως το μονο που πιεστηκα να κανω και δε μαρεσε να ηταν να εξομολογηθω. Δημοτικο πρεπει να πηγαινα. Τι στο καλο... Τοσο αγχος λες και πηγαινα στην ιερα εξεταση. Δε μαρεσε. Δεν ειχα και κατι σοβαρο να πω, αλλα δε μαρεσε. Τεσπα.
Επειδη ομως ψαχνεις να βρεις που μου εγινε το κλικ, δεν εχω προβλημα να σου πω.

Spoiler

Εγινε το κλικ λοιπον, οταν πεθανε η γιαγια μου. Η μητερα της μητερας μου. Η γιαγια μου, για τη μητερα μου, ηταν κατι σαν... δεν ξερω... θεα! Την αγαπουσε και τη θαυμαζε πολυ! Της ειχε τρελη αδυναμια! Δεν ειχα καταλαβει ποτε να ειναι αμοιβαιο, βεβαια, αλλα αυτο ειναι αλλη ιστορια. Οταν πεθανε λοιπον η γιαγια, η οποια ηταν πιο τυπικη στα εκκλησιαστικα θεματα και στα της θρησκειας γενικοτερα, η μητερα μου αλλαξε. Ξαφνικα, απο τη μια μερα στην αλλη, απλως αλλαξε. Σταματησε να φοραει παντελονια, αρχισε να νηστευει αυστηρα Τεταρτες, Παρασκευες, 40+ ημερα Χριστουγεννα και Πασχα, 15αυγουστο κτλ. Αρχισε να πηγαινει στην εκκλησια της Κυριακες και σε ολες τις γιορτες αγιων κτλ. Συμμετειχε σε ερανους, κυκλους και στην προνοια οπου επισκεπτοταν σχεδον καθημερινα παιδακια ορφανα σε νοσοκομεια με προβληματα και τα φροντιζε. Που ειναι το κακο σε ολα αυτα; Στα ματια σου ισως κανενα. Εγω ομως ημουν 11 χρονων οταν πεθανε η γιαγια και οταν με ξεχασε η μητερα μου, αφιερωνοντας τον περισσοτερο χρονο της στην εκκλησια και φροντιζοντας αλλα παιδια. Με το δικο μου προβλημα υγειας δεν ασχοληθηκε ποτε, αφηνοντας με στη μοιρα μου.
Δεν αμφιβαλλω οτι με αγαπουσε. Αν και ποτε δεν το ειπε. Δεν ξερω κιολας...Φανταζομαι ναι, ομως. Ουτε ασφαλως και μαγκαλιασε. Και καλη ηταν και ευγενικη και χαμογελαστη, με αρχες και ηθος και αξιοπρεπεια και νοικοκυρα εκπληκτικη, αλλα το παθος της ηταν η οικογενεια που μεγαλωσε. Οι γονεις, ταδελφια της. Και σιγουρα ο θανατος της μητερας της, της στοιχισε πολυ. Αλλαξε. Ουσιαστικα, ενιωσα να μου την κλεβουν. Και ηξερα ποιος. Οχι αμεσως, αργοτερα. Ηξερα, και ολο αυτο εφερε την αντιδραση. Και σιγα σιγα τη σκεψη. Η σκεψη εφερε αυτο το αποτελεσμα. Που απο τη μια, τοτε ημουν χαρουμενη που ειχα ανοιξει τα ματια μου, απο την αλλη, τωρα, σκεφτομαι οτι ισως ναταν προτιμοτερο να ζω μεσα σενα παραμυθι. Ισως να μου εκανε καλο, ισως να μην ειχα τοσο αγχος και να ειχα την ελπιδα πως σε κατι στραβο, καποιος υπαρχει εκει για να με βοηθησει αν ειμαι καλος ανθρωπος.
Και ειμαι οσο μπορω. Προσπαθω να ειμαι (αν και οχι παντα με επιτυχια... ). Μα δε βοηθαει κανεις. Και ολο χαστουκια τρωω. Και παλι ομως προσπαθω να ειμαι σωστος ανθρωπος, γιατι δε μπορω και αλλιως.
Και βλεπω απλως οτι... Ετσι ειναι, τελικα. Απλα... Ετσι ειναι.
Δεν ξερω τι υπαρχει και τι δεν υπαρχει. Θα ζησω, οσο ζησω, προσπαθωντας να ειμαι οσο πιο πολυ μπορω ενταξει με τον εαυτο μου και τους γυρω μου. Παλια σκεφτομουν δεκα βηματα μπροστα, αλλα οι υπολογισμοι λαθος εβγαιναν μετα το πεμπτο, εκτο, και κουραστηκα να σκεφτομαι. Τωρα παω βημα βημα. Ειναι πιο διαχειρισιμο ετσι. Δεν ξερω λοιπον τι υπαρχει, αν υπαρχει, ξερω μονο οτι απο καπου μπαζει, και μπορει ολα να εγιναν με καλο σκοπο, αλλα καπου στο δρομο εκοψε η μαγιονεζα, καπου στην προσπαθεια να γινει εκπληκτικο το παραμυθι, εγινε ψευτικο. Ειχαν αλλωστε και διαφορετικο αγοραστικο κοινο τοτε... Χρειαζοταν μια καποια ανανεωση με τα χρονια, μια νεα εκδοση, μια προσαρμογη, μια παραδοχη της υπερβολης, κατι! Χρειαζοταν κατι παραπανω για να αγορασω παλι...

Δεν ειμαι απο τους ανθρωπους που σταυρωνω χερια, χτυπαω ποδι στο πατωμα, μουτσουνιαζω και δεν αλλαζω γνωμη. Μπορω να αλλαξω γνωμη. Υπαρχουν πραγματα που δεν ξερω. Απειρα! Μπορω να αλλαξω γνωμη. Αρκει να ικανοποιηθει η λογικη μου.