Phorum.com.gr

Giorgos 574 έγραψε: 06 Μάιος 2020, 01:07

Ζαποτέκος έγραψε: 23 Απρ 2020, 18:58 Φιαμέγγος = Φλαμανδός

Ποιοι είναι αυτοί οι Κριβιτσιώτες και οι Καραντάνοι που αναφέρει ο Φαλμεράυερ;

«Αν έκανε κανείς τον κόπο να εξετάσει κατά οικογένειες όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους του Μοριά και της Ρούμελης, από τις Θερμοπύλες μέχρι το ακρωτήρι Ματαπά, συμπεριλαμβάνοντας τα παρακείμενα νησιά Σπέτσες, Ύδρα, Πόρο, Σαλαμίνα και ενμέρει την Εύβοια, την Άνδρο και την Αίγινα, θα ανακάλυπτε ότι ακόμη κι αυτή τη στιγμή περισσότεροι από τους μισούς δεν ανήκουν πια στη σαρματο-ελληνική ούτε -πολύ περισσότερο- στην αρχαιοελληνική φυλή, αλλά στη γενναία φυλή των Σκιπετάρων, και μιλούν τη δική τους μητρική γλώσσα. Αν, απ’ όσους απομένουν, αφαιρεθούν οι εξελληνισμένοι Αρναούτηδες του Μοριά, μετά οι σκηνίτες Βλάχοι της βόρειας Λοκρίδας, οι αγρότες Βλάχοι όλων των επαρχιών, οι μόνιμα εγκατεστημένοι τσιγγάνοι της Αιτωλίας και οι οργανωμένες ορδές των ζητιάνων στα Κράβαρα, ύστερα οι απόγονοι των Βουλγάρων, των Κριβιτσιωτών και των Σλάβων του Ταΰγετου, των Καραντάνων και των Σαρματών κάθε φυλής, των Ιταλών, Ισπανών, Προβηγκιανών, Βαλόνων και Αράβων της Αιγύπτου, η εγκατάσταση και επιμιξία των οποίων στην Ελλάδα έχει αποδειχθεί ιστορικά και ομολογείται ακόμη και στα βυζαντινά κείμενα του ΙΕ΄ αιώνα, τότε ρωτάμε: Θα είχε κανείς το κουράγιο να θεωρήσει την πολλαπλή οικογένεια του βασιλείου αρχαιοελληνική;»

Giorgos 574 έγραψε: 06 Μάιος 2020, 01:07
Ποιοι είναι αυτοί οι Καραντάνοι που αναφέρει ο Φαλμεράυερ;

Ζαποτέκος έγραψε: 06 Ιουν 2020, 23:00

Giorgos 574 έγραψε: 06 Μάιος 2020, 01:07
Ποιοι είναι αυτοί οι Καραντάνοι που αναφέρει ο Φαλμεράυερ;

Σλάβοι τελικά και αυτοί. https://el.wikipedia.org/wiki/

πατησιωτης έγραψε: 26 Απρ 2020, 17:04 Ο Παλαιολόγος έπεσε ως Ενωτικός,κάτι που ο σημερινός Ιερός Κλήρος αποφεύγει να το λέει.

Ένα μικρό βιβλιαράκι τυπώνεται, ανώνυμα, στη Λειψία γύρω στα 1751, ο Χρησμός ήτοι Προφητεία του μακαρίου ιερομονάχου Αγαθαγγέλου. Έντυπο αινιγματικό, που δηλώνει ως τοποχρονολογίες έκδοσης την Αγαθόπολη το 1359 και το Μιλάνο το 1555. Το κείμενο έχει προσγραφεί στον ιερομόναχο Θεόκλητο Πολυείδη (τέλη 17ου αιώνα – π. 1754/1759), που είχε έρθει σε επαφή με τέτοιου είδους προφητείες κατά την παραμονή του στο Άγιον Όρος, είχε ταξιδέψει σε ευρωπαϊκές χώρες (Ιταλία, Ισπανία, Μινόρκα των Βαλεαρίδων, Γερμανία, Ρωσία) στις δεκαετίες 1720-1750 και είχε αποκτήσει γνώση των γεγονότων της διεθνούς πολιτικής σκηνής (Κεχαγιόγλου, 1999, Τόμ. Β1, σσ. 434-442).

Ως αφηγητής φέρεται κάποιος ορθόδοξος κληρικός, ο ιερομόναχος Αγαθάγγελος, που βλέπει ένα όραμα το 1279 στη Μεσσήνη της Σικελίας. Πρόκειται προφανώς για πρόσωπα πλασματικά και ψευδεπίγραφες τοποχρονολογίες. Η θεόσταλτη οραματική-αποκαλυπτική εμπειρία που βίωσε ο αφηγητής προέβλεπε την πτώση του Βυζαντίου και την ανάστασή του στις αρχές του 19ου αιώνα με τη συνδρομή του «ξανθού γένους». Το κείμενο, γραμμένο σε αρχαϊστική γλώσσα, διακρίνεται από μυστικό, θρησκευτικό συμβολισμό, έλλειψη ειρμού, ευκρίνειας και λογικής, δυσνόητο ύφος, στοιχεία που του προσέδωσαν με τον καιρό μαγική διάσταση.

Ο Αγαθάγγελος προσέλκυσε την προσοχή πολλών λογίων της εποχής, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγεται και ο Ρήγας. Η πρώτη σωζόμενη έκδοσή του στη Βιέννη το 1790 πραγματοποιήθηκε με δική του επιμέλεια .

Με τις προφητικές αυτές εκδηλώσεις φαίνεται να ήρθε σε επαφή ο μοναχός και λαϊκός ιεροκήρυκας Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779), στο περιβάλλον της Αθωνιάδας (γύρω στα 1750). Με τις ευλογίες διαδοχικών πατριαρχών της Κωνσταντινούπολης, κυρίως ρωσόφιλων, στράφηκε στην ιεραποστολική δράση και στην εξυπηρέτηση της ρωσικής προπαγάνδας. Μέσα στα χρόνια 1761-1779 πραγματοποίησε τρεις περιοδείες, επισκεπτόμενος ολόκληρη σχεδόν τη νότια Βαλκανική. Στα κηρύγματά του συμπεριλάμβανε και χρησμούς του Αγαθαγγέλου, συμβάλλοντας έτσι στην προφορική τους διάδοση.

Απόσπασμα :

Προφητεία του μακαρίου ιερομονάχου Αγαθαγγέλου

Κεφάλαιον α΄

Ο δούλος του Ιησού Χριστού, του αληθινού Θεού και σωτήρος του ανθρωπίνου γένους, εγώ ο Ιερώνυμος Αγαθάγγελος, ομολογητής ιερομόναχος της του Μεγάλου Βασιλείου τάξεως, γεγεννημένος εν Ρόδω της Ροδονήσου, εις το οθ΄ της ηλικίας μου και να΄ της εν κοινοβίω ιεράς θείας τάξεως του Μεγάλου Βασιλείου μοναδικής πολιτείας μου, εν ημέρα Κυριακή του Μαρτίου μηνός επονομαζόμενη η αγία Κυριακή της Ορθοδοξίας, ήτις εστίν η α΄ της Τεσσαρακοστής, εν έτει ͵ασοθ΄, εν Μεσσήνη της Σικέλιας, ευρισκόμενος πολλάκις παρενοχλημένος από πολλών και διαφόρων νυκτερινών οπτασιών, τέλος πάντων εις αυτήν την αγίαν Κυριακήν ημέραν προς την αυγήν ήκουσα μίαν τρομερώδην φωνήν, ερχομένην εκ μέρους της Ανατολής, εξερχομένην ως από λυπηράς και φρικτής σάλπιγγος θαλασσινής· εγερθείς εκ ταύτης της τρομεράς φωνής και τρέμων όλος έκπληκτος, εκατάλαβα τον εαυτόν μου αδύναμον και, πεσών έμπροσθεν της εικόνος του εσταυρωμένου και νομίσας ότι ήδη έφθασε το φοβερόν τελευταίον κριτήριον, εζήτουν την εξ ύψους βοήθειαν.
Ανελθών όμως πάλιν εις εμαυτόν και ενδυναμωθείς, ήκουσα άλλης, γλυκυτέρας φωνής, ήτις έλεγέ μοι καθαρώς τα τοιαύτα: «Ιερώνυμε Αγαθάγγελε, μη φοβού, αλλ’ έξελθε του ταμείου και ύπαγε εις τον παραθαλάσσιον κήπον και, ό,τι αν σοι αποκαλυφθεί, γράψον αυτό επί πίνακος και πάντα καταλεπτώς εγχάραξον και μη εάσεις ουδεμίαν ιώτα, ίνα μη εξαλειφθεί το όνομά σου εκ της βίβλου της αιωνίου ζωής!».
Εξήλθον ευθύς από του κελίου μου, ενωτιζόμενος το επίταγμα, απήλθον εις το περιβόλιον κατά την προσταγήν και εν τω άμα —ω!— είδον ότι έπιπτον από τον ουρανόν κεραυνοί και σαΐται πύργοι, και έσταξαν ανθρώπινον αίμα, έπεσον καταγής και έκρυβον το πρόσωπόν μου, διότι ο φόβος και τρόμος τοσούτον κατέλαβε τας ζωτικάς δυνάμεις μου, τόσον ουκ ηδυνάμην εις εμαυτόν ελθείν, επιπλέον και να υποφέρω, έως ότου πάλιν εξ άλλης, τερπνοτέρας μιας φωνής έγνων τον εαυτόν μου ενδυναμούμενον, ήτις έλεγέ μου ούτως: «Υιέ ανθρώπου, εγέρθητι και βλέψον κατά Ανατολάς, Δυσμάς, Μεσημβρίαν και Άρκτον και, ό,τι αν σοι αποκαλυφθεί, γράψον πιστώς εις ενθύμησην των μετά ταύτα πιστών!». Ηγέρθην ορθός και, αναβλέψας κατά Ανατολάς, ιδού είδον μορφήν ενός λεονταρίου θυμωμένου και ημικειμένου επάνω ευμορφοτάτων χόρτων, και από της μεγαλοπρεπούς θεωρίας έθετο φόβον και σέβας. Και εκράτει εν τη χειρί διπλωμένην περγαμήνον εκ δέρματος προβάτου, δωρική διαλέκτω και χαρακτήρι γεγραμμένην, εις κατανόησην των ανθρώπων. Και, ως παραπλησίασα εγώ προς τον λέοντα και έκλινα τα γόνατά μου καταγής, του αναγνώσαι, τότε ο λέων πραέως έφη μοι: «υιέ ανθρώπου, ανάμενε, και ύπαγε πρώτον εις την θάλασσαν, έκπλυνε το σώμα σου, έπειτα στρέψον και ανάγνωθι, ότι υπέρ σου εφυλάττετο η ανάγνωσις ταύτης της δέλτου! Αλλά πρέπει πρώτον να πλυθείς και να καθαρισθείς, όπως μη εκλείψει από σου η ενθύμησις».
Απήλθον και έπλυνα το σώμα μου εις την θάλασσαν και ευθύς έστρεψα εις τον λέοντα, όστις άπλωσε την περγαμήνον καταγής και είπε μοι: «Ανάγνωθι, ανάγνωθι γουν, υιέ του ανθρώπου, την κατά της αμαρτίας του λαού του Χριστού, του εξαγορασθέντος πολυτίμως από του υιού του Θεού, θείαν κρίσην, και σύνες ακριβώς ότι η αμαρτία ενός τοιούτου λαού αγνώμονος βοά ενώπιον του θρόνου του Θεού, ης ένεκα βιάζεται ο Θεός αυτόν κολάσαι!». Ανέγνων την γεγραμμένην βίβλον, και εμπεριείχε τα ακόλουθα λόγια: «Κωνσταντίνος άρχισε, και Κωνσταντίνος απολέσει το βυζαντινόν της Ανατολής βασίλειον. Υιέ ανθρώπου, αρίθμησον από του α΄ Κωνσταντίνου έως του δωδεκάτου αριθμού του ομοίου ονόματος, και συναπαντήσεις τον αριθμόν εφ’ ω μέλλει συμβήναι εκείνο το οποίον ο Θεός αποφάσισε! Και η ορισθείσα θεία βουλή αμετάθετος έσται· πληρωθήσεται δε κατά την τετάρτην εκατοντάδα του πεντηκοστού δευτέρου έως του τρίτου, εφ’ ω έτει εκπεσείται το υπέρογκον βασίλειον εις χείρας των σαρακηνών, έσονται δε αι οικίαι διεφθαρμέναι, οι ιεροί ναοί μεμιασμένοι και οι πιστοί καταδιωγμένοι, έως της ογδόης εκατοντάδος αποφασιστικώς. Επειδή θέλει ο Θεός όπως γνωρίσει ο λαός την δικαιοσύνην του και αισθανθεί το βάρος της παντοδυνάμου αυτού χειρός και μετανοήσει και αναδράμει προς αυτόν και ευδόκιμος μετά ταύτα και ευπρόσδεκτος γένηται. Αλλ’ όμως, υιέ ανθρώπου, μη φοβού! Επιστραφήσεται νεόθεν εις την χάρην και έσται μάλλον της προτέρας ενδοξότερος, και, υπ’ αυτό το του κόσμου κράτος, το οποίον μέλλει να διαφθαρθεί, μέλλει ο Θεός να υποτάξει εκ καινουργόθεν νεαρά άπειρα γένη και των προτέρων περισσότερα. Και, καθάπερ ευρίσκετο ο ισραηλιτικός λαός υποτεταγμένος τω Ναβουχοδονόσορ, ούτως έσται ο λαός ούτος υποτεταγμένος τοις ασεβέσιν αγαρηνοίς έως του διορισμένου καιρού, και διαμένει αιχμάλωτος υπό τον ζυγόν έως τετάρτης ολοκλήρου σχεδόν εκατοντάδος».


Νεοελληνική γραμματεία 1670-1830 , Στέση Αθήνη και Γιάννης Ξούριας , 2015 ,σελ. 239 - 240 , 269 - 270

Λοξίας έγραψε: 27 Δεκ 2020, 16:38 Κατά την γνώμη μου, αυτό που, πρωτίστως, πρέπει να σε ενδιαφέρει είναι το κατά ποσον οι αποδιδόμενες στον Πατροκοσμά "προφητείες" είναι πραγματικές. Δηλαδή αν έχουν πράγματι ειπωθεί από αυτόν.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει το παραμικρό τεκμήριο για να υποστηριχθεί σοβαρά (και όχι παπαδίστικα) κάτι τέτοιο.
Αντιθέτως, οι "λαθροχειρίες" και οι παντελώς αστήριχτες φήμες, ακόμα και βιβλία, ενισχύουν κατά πολύ την υπόθεση της απάτης.
Σε κανένα από τα σωζώμενα ιδιόχειρα γραπτά του Πατροκοσμά δεν υπάρχει η παραμικρή μνεία σε κάποια από τις προφητείες που του αποδίδονται.
Μετά τον θάνατό του άρχισαν να καταγράφουν τις ομιλίες που είχε κάνει σε διάφορα μέρη. Ευκολάκι να προσθέσουν ό,τι συνέφερε προς "ενδυνάμωση" της πίστης.
Μήπως το ίδιο δεν έχει γίνει και με τον Παΐσιο; Τα περισσότερα από αυτά που του αποδίδοντα, δεν τα είχε πει ποτε!


Από την άλλη, το περίφημο βιβλίο του Καντιώτη, στηρίζεται μόνο σε μια μαρτυρία του ιδίου για ένα χειρόγραφο που τάχα μου ανακάλυψε σε ένα σπίτι στην Αλβανία, ένας αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και του το παρέδωσε. Το χειρόγραφο αυτό, που ο Καντιώτης το αποδίδει ως γραμμένο από τον ίδιο τον Πατροκοσμά, δεν το είδε ποτέ κανείς, δεν το εξέτασε ποτέ κανείς και κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται.
Επί πλέον, ο αξιωματικός αυτός, ήταν πνευματικοπαίδι του Καντιώτη!
Χώρια που η πρώτη έκδοση του βιβλίου αυτού είναι κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1970, αν θυμάμαι καλά.

Οπότε, τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;
Πάντως όχι κροκόδειλος...

Ζαποτέκος έγραψε: 05 Μαρ 2021, 23:14 Ένα ακόμη Ρωμαίικο. Από επιστολή του Καραϊσκάκη στον Στορνάρη και τον Τζαβέλα το 1823 :

Pertinax έγραψε: 06 Μαρ 2021, 19:41

Ζαποτέκος έγραψε: 05 Μαρ 2021, 23:14 Ένα ακόμη Ρωμαίικο. Από επιστολή του Καραϊσκάκη στον Στορνάρη και τον Τζαβέλα το 1823 :

Ενδιαφέρον!

Το ερώτημα είναι γιατί ο Καραϊσκάκης λέει πως αν χτυπήσει τους Σουλιώτες θα προδώσει την πίστη και όχι την πατρίδα/έθνος;

1) γιατί θεωρούσε την πίστη ως πρωταρχικό στοιχείο του έθνους;
2) γιατί θεωρούσε τους Αρβανίτες Σουλιώτες ομόθρησκους, αλλά όχι εθνοτικά Έλληνες;

Ενώ ο γραμματικός του Καραϊσκάκη, ο Γεώργιος Γαζής, όριζε το Ρωμαίικο θρησκευτικά ("πόθος των χριστιανών Ελλήνων και των ομοθρήσκων") δεν είμαι βέβαιος αν το έβλεπε έτσι και ο Καραϊσκάκης.

Pertinax έγραψε: 06 Μαρ 2021, 19:41