ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΘΗΝΑ!

[The Rebel]

Πολιτικές ζυμώσεις και αχαλίνωτο σέξ!
Τι γινόταν τα παλιά χρόνια.
Τι γίνεται σήμερα;



Σαν γνήσιος απόφοιτος της Λεοντείου (οδού Σίνα παρακαλώ) δηλώνω απερίφραστα φίλος της Γαλλίας και φυσικά των εκάστοτε προέδρων της. Με ιδιαίτερη θλίψη βλέπω αναρτήσεις στο Facebook που παριστούν τον Γάλλο Πρόεδρο στην γνωστή πόζα του Μεγάλου Ναπολέοντα με το χέρι βαθειά χωμένο στο αμπέχονο –που φυσικά και οι πιο μικροί γνωρίζουν πλέον τι κρατούσε…- αλλά βέβαια στην banal εποχή μας το χέρι έχει κατέβει πολύ πιο κάτω, γιατί είμαστε κουτοί και θέλουμε να μας τα εξηγούν όλα ακριβώς.
Οποία decadence mon Dieux!

Εν πάση περιπτώσει το αντιπαρέρχομαι το θέμα, όχι βεβαίως χωρίς κάποια απογοήτευση. Αισθάνομαι όμως βαθειά ανάγκη να υπερασπιστώ το σύνολο της ιστορίας αυτής με τον President Hollande.

Όλοι γνωρίζουμε ότι οι εκάστοτε Αρχηγοί κρατών, συχνά πυκνά, ταξιδεύουν σ’ εκείνα τα κράτη, όπου εκκρεμούν μεγάλες εμπορικές συμφωνίες, ώστε με το «ειδικό βάρος» που τους περιβάλλει να ολοκληρώσουν το deal.

Όλοι γνωρίζουμε ότι ακόμη πιο συχνά, οι συμφωνίες αυτές περιλαμβάνουν πολεμικό εξοπλισμό. Ολόκληρες βαρειές βιομηχανίες αγωνιούν για το μέλλον τους και πιέζουν, με διακριτικό πάντα τρόπο, τους εκάστοτε President ή Kanzler για την προώθηση των συμφερόντων τους.



Εμφανίστηκε λοιπόν και ένας Πρόεδρος που αντί να προωθεί Mirages και τα συναφή, προωθεί, με τον πιο διακριτικό αλλά απόλυτα επιτυχημένο τρόπο, πιο ειρηνικές, εξίσου όμως σημαντικές γαλλικές βιομηχανίες. Haute Couture, Lingerie, Perfumes, Haute Cuisine και γενικά ότι πιο φινετσάτο διαθέτει η Culture Francaise συμπεριλαμβανομένης και της Τουριστικής Βιομηχανίας, είναι οι μεγάλοι ωφελούμενοι από όλη αυτή την ιστορία.

Μόνο ένας εξπέρ των Δημοσίων Σχέσεων θα μπορούσε να αποτιμήσει τα οφέλη για την μοναδική αυτή χώρα από τα καμώματα του Προέδρου της. Σε τελική ανάλυση αναρωτιέμαι γιατί δεν τον έχουν ακόμη προτείνει για Νόμπελ Ειρήνης; Tragic!

Ακόμη βέβαια πιο Tragic που όλοι μας ξερογλειφόμαστε για την ερωμένη και σπεύσαμε να ξεχάσουμε την επίσημη σύζυγο. Την τόσο διακριτική, που με τον τρόπο της κι’ αυτή στέκεται στο ύψος των αναγκαστικών περιστάσεων, αναδεικνύοντας το μεγαλείο της γαλλικής φινέτσας.

Με συγχωρείτε που μοιράζομαι μαζί σας τέτοιες παράξενες σκέψεις, αλλά μου ήρθαν αυτόματα στο νου, όταν μου έπεσε στα χέρια μια μικρή ιστορία της Παλιάς –μα πάντα επίκαιρης- Αθήνας που θα ήθελα να διαβάσετε και σείς.

Ο γνωστός λογοτέχνης Παύλος Νιρβάνας διηγείται στο «ΕΞΕΛΣΙΟΡ» του 1932 τα παθήματα ενός μπερμπάντη πολιτικού εκείνης της ωραίας εποχής:

«Ενθυμούμαι την τραγικήν περιπέτειαν κάποιου φίλου μου, ο οποίος προ ολίγων ετών, εις ημέρας πολιτικής ζυμώσεως, επλήρωσε πολύ ακριβά τα ζυμωτικά.

Ο φίλος μου δεν επολιτεύετο. Μόλις όμως η πολιτική ζύμη είχεν αρχίσει να φουσκώνη κατώρθωσε να πείση την γυναίκα του ότι πρέπει κι’ αυτός να πολιτευθή.

Ο λόγος ήτο διά να το σκάζη ελευθέρως κάθε βράδυ από την συζυγικήν εστίαν, ευρισκομένην εις γειτονικόν προάστειον, και να έρχεται εις τας Αθήνας, όπου και διενυκτέρευε, πολλές φορές με την πρόφασιν πάντοτε ότι η παρουσία του ήτο απαραίτητη εις τα νυκτερινά συμβούλια και διαβούλια του κόμματος.

-Πάλι θα μας φύγης καϋμένε, του έλεγε στερεοτύπως κάθε βράδυ η δυστυχισμένη η γυναίκα του.
-Τι να κάνω γυναίκα; Πολιτική ζύμωσις βλέπεις. Μπορώ να λείψω;
Και το έσκαζε.

Επί τέλους η γυναίκα του άρχισε να τον υποπτεύεται και κάποιο βράδυ παραλαβούσα κάποιον συγγενή της, τον παρηκολούθησε κρυφά. Αι υποψίαι της δεν διεψεύσθησαν. Τον είδε να εισέρχεται είς ένα ισόγειον της οδού Ψαρομηλίγκου, το οποίον δεν είχε καθόλου την όψιν πολιτικού κέντρου. Οπωσδήποτε απεφάσισε να εξακριβώση τα πράγματα σταματήσασα εις μίαν σκοτεινήν γωνίαν του απέναντι πεζοδρομίου. Έξαφνα από το φωτισμένον παράθυρον του ισογείου διέκρινε την σιλουέτταν του συζύγου της να «ζυμώνη» μίαν άλλην γυναικείαν σιλουέτταν. Ζύμωσις δηλαδή πάντοτε, αλλά όχι πολιτική.

Τρομερά σκηνή επηκολούθησεν αναστατώσασα την συνοικίαν. Σε λιγάκι οι αραιοί νυκτερινοί διαβάται έβλεπαν ένα άνδρα με σκυφτό κεφάλι να πηγαίνη εμπρός και μίαν γυναίκα με ύφος μαινάδος να τον καταδιώκη. Και άκουσαν επαναλαμβανομένας με λυγμούς τας εξής ακατανοήτους γι’ αυτούς φράσεις:

-Αυτή λοιπόν ήτανε η ζύμωσις παληάνθρωπε! Ζύμωσις αι; Μα βέβαια ζύμωσις! Δίκηο έχεις τέρας. Ζύμωσις…

Ο ατυχής φίλος μου ακούει έκτοτε πολιτικήν ζύμωσιν και τρέμει!»

Καταλαβαίνετε βέβαια αγαπητοί φίλοι ότι το περιρρέον σύνθημα εκείνης της εποχής: «Μαζί με την Γαλλία για άλλα μεγαλεία» κάθε άλλο παρά σε μεγαλεία γαλαντόμας συμπεριφοράς παραπέμπει. Μάλλον σε συμπεριφορά Ψωροκώσταινας…

Και εξηγούμαι: στη μία περίπτωση έχουμε την μαινάδα-ατθίδα να κυνηγά ωρυόμενη τον αμαρτήσαντα στους δρόμους της Αθήνας, στην άλλη, την μοντέρνα εκδοχή του «στραβοπατήματος», έχουμε μια πραγματική κυρία που κερδίζει αμέσως την συμπάθεια μας, δίνοντας μας μαθήματα ψυχικής ανωτερότητας.

Αυτά λοιπόν συνέβαιναν κάποτε στο κλεινόν άστυ, αυτά συμβαίνουν σήμερα εις Παρισίους.
Εσείς τι συμπεράσματα βγάζετε;
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Κυρίες μου, αντέχετε ένα τεστ που θα διαπιστώσει με απόλυτη ακρίβεια πόσο τέλεια σύζυγος είστε;
ΠΡΟΣΟΧΗ το τεστ είναι απόλυτα επίκαιρο, εμπιστευθείτε το...

Ο ψυχολόγος του περιοδικού «Μπουκέτο» (1932) θα διαγνώσει μέσα από 45 ερωτήσεις για πόση λύπηση είναι ο σύζυγός σας! ΠΡΟΣΟΧΗ το τεστ είναι απόλυτα επίκαιρο, εμπιστευθείτε το...



Μανία είχε πιάσει τους προγόνους μας τη δεκαετία του 30 με τα τεστ. Μόδα που φυσικά εισήχθη από την Αμερική και τη Γαλλία. Δεν υπήρχε περίπτωση να σταθεί εβδομαδιαίο περιοδικό χωρίς να υποβάλλει συνήθως τις κυρίες –πιο επιρρεπείς σ’ αυτά- μέσω του έγκριτου ψυχολόγου του και σε κάποιο τεστ. Επειδή η στήλη μας δεν έχει μόνο ενημερωτικό χαρακτήρα αλλά και χρηστικό, θα σας υποβάλλω σήμερα στην πρώτη σας δοκιμασία και αν διαπιστώσω ενδιαφέρον θα ακολουθήσουν και άλλες. Για να αποφύγω τα δεικτικά σας σχόλια σημειώστε παρακαλώ ότι θα έχουμε δοκιμασίες και για τους άρρενες…



«Είσθε απολύτως βεβαία, κυρία μου, ότι δεν βρίσκεται κανένα ψεγάδι στον εαυτό σας; Ασφαλώς ναι. Κι’ έχετε δίκηο, γιατί προσέχετε πάντοτε τους κανόνας που πρέπει ν’ ακολουθή κάθε καλή σύζυγος. Εν τούτοις, θα μιλήσουμε σήμερα –με την άδειά σας πάντοτε– για τις μικρολεπτομέρειες εκείνες, τις φαινομενικώς ανώδυνες, που είναι αρκετές καμμιά φορά να θολώσουν τον ορίζοντα της συζυγικής σας ευτυχίας.

»Θα σας υποβάλουμε κατωτέρω σαράντα πέντε ερωτήσεις. Στις ερωτήσεις αυτές θ’ απαντήσετε με μίαν από τις εξής τέσσαρες λέξεις: Ποτέ-Σπανίως-Συχνά-Πάντοτε. Για την κάθε μία από τις τέσσαρες αυτές λέξεις, θα βάζετε τις εξής μονάδες: Στην πρώτη θα βάζετε μηδέν. Στη δεύτερη λέξι 1, στην τρίτη 2 και στην τετάρτη λέξι 3. Στο τέλος του άρθρου μας, θα βρήτε τη γενική σας βαθμολογία.

»1) Όταν είσθε στον κινηματογράφο, φλυαρείτε;
2) Μήπως υποχρεώνετε τον άνδρα σας να σας φέρνη το πρωινό σας ρόφημα στο κρεββάτι;
3) Δέχεστε προσκλήσεις σε σπίτια, σε γλέντια, σε κέντρα, χωρίς να συμβουλευθήτε τον άνδρα σας;
4) Του μιλάτε για τα φλερτ που είχατε προ των γάμων σας;
5) Τον υποχρεώνετε να φάγη το υπόλοιπο της πιατέλας, λέγοντας ότι αν μείνη για την επαύριον, θα χαλάση;
6) Χρησιμοποιείτε οδοντόπαστα για τον καθαρισμό των δοντιών σας;
7) Μιλάτε για την πεθερά σας με ειρωνία ή με οίκτο;
8) Όταν μιλάει ο σύζυγός σας, τον διακόπτετε για να συμπληρώσετε σεις τα λόγια του, όπως σας συμφέρει, ή για να συντομεύσετε την αφήγησή του;
9) Τον υποχρεώνετε να τρώγη τα φαγητά που δεν του αρέσουν, βεβαιώνοντάς τον ότι τα μαγειρέψατε κατά τον καλλίτερον τρόπο;
10) Όταν στέλλετε τα πουκάμισα του συζύγου σας στην πλύστρα, ξεχνάτε πάνω τους και τα κουμπιά των μανικετιών;



11) Όταν βρίσκεσθε τα βράδυα σε φιλικά σας σπίτια, του λέτε “Πάμε, ανδρούλη μου, γιατί είναι ώρα να κοιμηθής”;
12) Τακτοποιείτε τα συρτάρια του, χωρίς να σας το πη;
13) Αν σας ρωτάη για να του πήτε τη γνώμη σας, του λέτε ότι αυτός πρέπει ν’ αποφασίση;
14) Όταν νυστάζει και θέλει να κοιμηθή, μήπως κρατάτε το φως αναμένο για να τελειώσετε το διάβασμα ενός μυθιστορήματος;



15) Του βάζετε με το ζόρι φαγητό στο πιάτο του, όταν λέγει ότι δεν θέλει άλλο;
16) Του έχετε πάντοτε έτοιμα ασπρόρουχα;
17) Όταν κοιμάσθε μαζί του, τραβάτε το πάπλωμα;
18) Διηγείσθε ιστορίες στις οποίες ο σύζυγός σας έχει παίξει ρόλον γελοίου;
19) Λέτε πάντοτε “τα παιδιά μου”, “το σπίτι μου”, “τα έξοδά μου”;
20) Όταν τρώτε στο ρεστωράν, κυττάζετε το λογαριασμό που πληρώνει;
21) Μιλάτε περιφρονητικά για τους άνδρες, για τους συζύγους, για το γάμο;
22) Επιμένετε τα βράδυα να βγαίνετε έξω, όταν ο άντρας σας λέγει ότι είναι κουρασμένος;



23) Όταν έρχεται στο σπίτι με κανένα βιβλίο, του το αρπάζετε για να δήτε τι βιβλίο είναι;
24) Όταν πλαγιάζει, τον σηκώνετε για να δη αν είναι κλειδωμένη η πόρτα;
25) Όταν του πέφτη η στάχτη του τσιγάρου στο χαλί, του δημιουργείτε σκηνές;
26) Φορείτε το βράδυ στο κεφάλι σας μπιγκουντί;
27) Του γκρινιάζετε ότι δεν έχει όρεξι, όταν αρνείται να ξαναπάρη λίγο από το φαγητό της προτιμήσεώς του, αφού έχει φάγει κατά κόρον;
28) Αλλάζετε σε κάθε φαγητό πιάτα;
29) Αγοράζετε πράγματα που δεν σας αρέσουν και λέτε κατόπιν στον σύζυγόν σας ότι τ’ αγοράσατε οκαζιόν;
30) Του υπενθυμίζετε διάφορα οικογενειακά του ζητήματα που ξέρετε ότι δεν θέλει να τα θυμάται;
31) Το πρωί, του αρπάζετε την εφημερίδα από τα χέρια, για να τη διαβάσετε πρώτα εσείς;
32) Το βράδυ, πριν κοιμηθήτε, φροντίζετε για την καλλονή του προσώπου σας;



33) Πετάτε τις παληές του γραβάτες χωρίς να τον ρωτήσετε;
34) Φλερτάρετε με τους φίλους του συζύγου σας, για να τον πειράξετε;
35) Όταν θέλετε να του επιβάλετε τη θέλησή σας, προφασίζεσθε ότι έχετε πονοκέφαλο ή ότι είσθε πολύ κουρασμένη;
36) Του απαγορεύετε ν’ ανακατώνεται στους λογαριασμούς του σπιτιού;
37) Τον υποχρεώνετε ν’ ακολουθή τη δίαιτα φαγητού που κάνετε σεις;
38) Γυρίζετε σβαρνιάρα, ακτένιστη και άβαφη στο σπίτι;
39) Όταν γράφει ή διαβάζει, τον διακόπτετε για να του πήτε διάφορες ασήμαντες κουβέντες;
40) Του λέτε ότι οι φίλοι του είναι καλλίτεροι απ’ αυτόν;
41) Παραπονείσθε ότι έπαυσε να σας προσέχη όπως πρώτα;
42) Τον ζαλίζετε με ασήμαντες φλυαρίες για μικρολεπτομέρειες του νοικοκυριού ή για διάφορα γυναικεία κουτσομπολιά;
43) Χρησιμοποιείτε την ξυριστική του μηχανή για τον σβέρκο σας ή για τις τρίχες των ποδιών σας;



44) Επιμένετε ότι οι γυναίκες οδηγούν καλλίτερα απ’ τους άνδρες αυτοκίνητο;
45) Όταν ο σύζυγός σας σας προσφέρει ένα δώρο, επιμένετε να μάθετε πόσο το αγόρασε;»

Προτού προχωρήσουμε στην αξιολόγησή σας να ξαναθυμηθούμε το δεκάλογο των υποχρεώσεων σας, τουλάχιστον όπως το διατύπωσε το έγκριτο «Ρομάντζο».



«Και τώρα η βαθμολογία. Είπαμε ότι σε κάθε είδος απαντήσεως θα βάζετε και τον ανάλογο αριθμό. Ας δούμε τώρα τα αποτελέσματα.
»Όταν συγκεντρώσετε 135 βαθμούς, αυτό σημαίνει ότι ο σύζυγός σας είναι για λύπη.
Το καλό που του θέλουμε είναι να σας χωρίση μια ώρα αρχύτερα!
»125-135 βαθμούς: Είναι καιρός να διορθωθείτε, αν θέλετε να συγκρατήσετε τον άνδρα σας. Οι άνδρες που ανέχονται τέτοιες γυναίκες σαν εσάς, είναι σπάνιοι και δεν πρέπει να τους χάσετε.
100-125 βαθμοί: Πάλι πρέπει να διορθωθείτε.
80-100 βαθμοί: Είσθε μια σύζυγος υποφερτή.
70-80 βαθμοί: Καλούτσικη σύζυγος.
30-70 βαθμοί: Καλή.
20-30: Πολύ καλή.
15-20: Τα συγχαρητήριά μας.
6-15 βαθμοί: Είσθε η πιο σπάνια σύζυγος του κόσμου.
»Κάτω των 6 βαθμών: Ας απαντήση ο σύζυγός σας».



Τώρα στις γιορτές χαρίστε ένα βιβλίο… Και γιατί όχι ένα βιβλίο για την Παλιά Αθήνα. Ζήστε και εσείς μια εποχή γεμάτη νοσταλγία και όμορφες εικόνες…

Βιβλιογραφία για την «Παλιά Αθήνα»
Σιταράς, Θωμάς, Η Παλιά Αθήνα ζει, γλεντά, γεύεται 1834-1938, εκδ. Ωκεανίδα, Αθήνα 2011
Σιταράς Θωμάς, Πόθοι και Πάθη στην Παλιά Αθήνα 1834-1938, εκδ. Ωκεανίδα, Αθήνα 2012
Μιχελή, Λίζα, Η Αθήνα των Ανωνύμων, Αθήνα 1990
Γάριος, Τηλέμαχος, Αθήνα και πάλι Αθήνα, εκδ. Βασδέκη, Αθήνα 1984
Καιροφύλας, Γιάννης, Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, εκδ. Φιλιππότη 2008 Άννινος, Μπάμπης, Αι Αθήναι του 1850, εκδ. Γαλαξίας, Αθήνα 1971
Καμπούρογλου, Δημήτρης, Απομνημονεύματα μιας μακράς ζωής 1852-1932, εκδ. Καραβία, Αθήνα 1985
Μαρκογιάννη, Μαρία, Ματιές στην Αθήνα που έφυγε, εκδ. Φιλιππότη, Αθήνα 1995 Κανδήλης, Ιωάννης, Η Αθήνα όπως την έζησα και την εγνώρισα, εκδ. Τ. Πιτσιλός, Αθήνα 1987
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Ο… Εικοσάλογος του Ιδανικού Συζύγου.
Τι έπρεπε ν’αποφεύγει, αλλά και τι όφειλε να κάνει ο σύζυγος του 1937,
αν ήθελε πάσει θυσία οικογενειακή ειρήνη...



Μανία είχε πιάσει τους προγόνους μας τη δεκαετία του 1930 να ανακαλύψουν τι τέλος πάντων θέλουν αι κυρίαι για να είναι ευτυχισμέναι. Μέσα σε όλα ξεχωρίζουν οι ιδιαίτερα ακριβείς οδηγίες που δημοσίευσε η κατά τα άλλα σοβαρή εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» το 1937. Κύριοι, κρατείστε σημειώσεις και πάρτε τα μέτρα σας. Σε κάθε περίπτωση ενημερώστε τους φίλους σας. Τίποτα καλύτερο δεν μπορούμε να κάνουμε για σας...



Τι πρέπει ν’ αποφεύγει ο ιδανικός σύζυγος:
1) Να ρογχαλίζη την νύκτα, εκτός αν και η σύζυγος κάνη το ίδιον.

2) Να αποβάλλη τα ενδύματά του μπροστά της.

3) Να προτιμά καταφανώς, όταν γευματίζη μαζί της, φαγητά δια τα οποία αυτή αισθάνεται αποστροφήν και να πίνη κρασιά που δεν της αρέσουν.



4) Να καπνίζη πούρα εις το μποντουάρ της.

5) Να φορή το καπέλλο του, όταν βρίσκεται μαζί της.

6) Να σβήνη το φως όταν αυτή διαβάζη κάποιο παθητικό ρομάντζο.

7) Να κερδίζη πάντα όταν παίζη μαζί της τάβλι ή άλλο παιχνίδι.



8) Να την κατηγορή πως εχάλασε την μαγιονέζα.

9) Να τηλεφωνή εις την μοδίστρα της για να μάθη αν ευρίσκεται εκεί.

10) Να χαϊδεύη με τρόπο τα μπράτσα της υπηρέτριας εις τον διάδρομον.



Αντίθετα, ένας ιδανικός σύζυγος οφείλει:
1) Να στερήται δια να προσφέρη στην γυναίκα του κάποιο δώρο, που εκείνη ονειρεύεται από μακρού.

2) Να ενθυμείται πόσο καλά της επήγαινε το φόρεμα, τον οποίον έφερε την 1ην Ιανουαρίου 1923.



3) Να εγείρεται οσάκις η γυναίκα του σηκώνεται από το τραπέζι του ρεστωράν για να πάη εις το τηλέφωνον.

4) Να σέβεται τα μυστικά της τσάντας της.

5) Να ευρίσκη τις άλλες γυναίκες «πολύ συνηθισμένους τύπους».

6) Να κατεβάζη τα μάτια οσάκις η καλλίτερη φίλη της του ρίχνει προκλητικές ματιές.



7) Να κτυπά οσάκις θέλει να εισέλθη εις το μπάνιο της (εκτός αν είνε υπερβολικά αισιόδοξος).

8) Να αγαπά τα νέα της καπέλλα, εκ των οποίων το ένα μοιάζει με τον Πύργον της Πίζας και το άλλο με τον πύργον Σαιν Ζακ.

9) Να προσποιήται πως πλήττει όταν αυτή απουσιάζη.



10) Να σκέπτεται την εορτήν της και προ πάντων, κατά την ημέρα εκείνην να μη της προσφέρη δώρα χρήσιμα, όπως απορροφητήρα της σκόνης των χαλιών, στίφτη των λεμονιών κλπ..».
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Η οικογένεια "Χωραφά" διασκεδάζει στην Παλιά Αθήνα...
Είπαμε, η διασκέδασις διασκέδασις αλλά και η οικονομία οικονομία!



«Η οικογένεια πηγαίνει να διασκεδάση. Έλαβε την πρόνοιαν να πάρη και "κάτι τι" μαζή της. Αυτό το "κάτι τι" είνε όλα τα τρόφιμα. Εις το εξοχικόν εστιατόριον που θα κατασταλάξη, μόλις θα ζητήση κρασί και αυτό πολύ ολίγον, διότι κανείς από την οικογένειαν δεν πίνει. Ο ξενοδόχος θα προσφέρη καθίσματα, τραπέζι, μαχαιροπήρουνα, πιάτα, αλάτι, πιπέρι, ποτήρια, πετσέτες και θα πληρωθή την μισή οκάν το κρασί που θα φέρη.

Η εκστρατεία γίνεται καθ' όλους τους κανόνας της τακτικής. Προηγείται μικρά υπηρέτρια με το κοτσιδάκι της και με πελώριον πανέρι, περιέχον ένα μέρος των προμηθειών. Διατί παρά τους κανόνας της εκστρατείας προηγείται η υπηρέτρια εκπροσωπούσα την επιμελητείαν, δεν είνε μυστήριον άλυτον. Πρέπει να είνε υπό τα βλέμματα πάντων, δια να μη χαθή μέσα εις το πλήθος.

Ακολουθεί ο πατέρας, σύρων από το χέρι του τα παιδιά και κρατών υπό μάλης διάφορα συμπληρωματικά δέματα. Αεικίνητος και προσεκτικός, πρέπει εις κάθε στιγμήν να μεταβάλη τάξιν πορείας και να επιβλέπη τα πάντα.



-Γιαννάκη πήγαινε μπροστά! Ευθαλία πρόσεξε το αμάξι! Πολυξένη μην προχωρείς πολύ, θα σε χάσουμε!... Όχι μ'αυτό το τραμ, θα περιμένωμε το άλλο. Αυτό είνε πολύ γεμάτο. Γιώργο, που είνε το δικό σου δέμα; Δεν σου είπα να το κρατής μπροστά σου να το βλέπω; Τι κατάστασις είνε αυτή Περσεφόνη; Θα σου το λυώσουνε το ψητό.



Η μαμά αποτελεί το κύριο σώμα της εκστρατείας. Έχει την επίβλεψιν των θυγατέρων και το πράγμα είνε δύσκολο. Γύρω είνε τόσοι πολλοί οι ρομαντικοί νέοι, οι κομψοί λοχίαι του ιππικού, οι φοιτηταί, οι εξερχόμενοι εις άγραν ερώτων.

Πολυξένη κύτταζε μπροστά σου! Είνε περιττόν να γυρίζεις διαρκώς δεξιά. Ευθαλία, έλα κοντά μας, μην απομακρύνεσαι! Τι αναιδείς τέλος πάντων είνε αυτοί οι άνθρωποι! Ξέρω εγώ τι ήθελαν: να τους σπάση κανείς το κεφάλι. Περσεφόνη, θα βάλης τον μπαμπά σου σε μπελλάδες. Αν σε ιδή πως είσαι έτσι αφηρημένη, θα κάμη κανένα κακό…



Αυτό εις την Ελληνικήν λέγεται διασκέδασις!».
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Εικόνες ανθρωπιάς αλλά και ασέβειας στην οδό Σταδίου.
Δύο στιγμιότυπα, μια καθημερινή του 1927, που σίγουρα μας βάζουν σε σκέψεις.



Είναι Μάιος του 1927
«Εις την οδόν Σταδίου χθες οι περιπατηταί απήλαυσαν θέαμα σπανιώτερον ίσως από το θέαμα ένος κομήτου, όπως ο κομήτης του Χάλλεϋ.

Από την πλατείαν του Συντάγματος κατέβαινε προς τα κάτω ένας νέος, τριαντάρης ίσως, αρκετά κομψός, αρκετά καλοντυμένος, με την μητέρα του, επαρχιώτισσαν προφανώς, με μαντήλι εις το κεφάλι, γρηούλαν σαστισμένην και συμπαθητικήν.



Δια να περάσουν σώοι και αβλαβείς από το πεζοδρόμιον της οδού Σταδίου, εν ω διασταυρούνται τα τραμ, τ’ αυτοκίνητα και αι άμαξαι, ο νέος επήρε από το χέρι την μητέρα του και την διεκπεραίωσε με προσοχήν απέναντι.
Αλλά όταν έφθασαν πλέον εις την ασφάλειαν του πεζοδρομίου, ο νέος εξέχασεν η εθεώρησε περιττόν να αφήση την μητέρα του, και εξηκολούθησε να την κρατή από το χεράκι, το γεροντικόν χεράκι, και έτσι χειροκρατούμενοι κατέβαιναν την οδό Σταδίου. Εις την μορφήν του νέου ήτο χυμένη η τρυφερότης και εις την φυσιογνωμίαν της γρηούλας η υπερηφάνεια. Ο νέος επεριμάζευε το βήμα του δια να τον φθάνη η γρηούλα και εκείνη συχνά εσταματούσε δια να ιδή της βιτρίνες και να ζητήση εξηγήσεις και λεπτομερείας.



Οι διαβάται εσταματούσαν να ιδούν το θέαμα εκείνο, το σπάνιο της στοργής. Κάποιος εχαιρέτησεν τον νέον και εκείνος ανταποδίδων τον χαιρετισμόν έδειξε την γρηούλαν και είπε:

-Είνε η μητέρα μου. Ήρθε χθες από το χωριό μας να με ιδή. Και τώρα της δείχνω τας Αθήνας !



Ταυτοχρόνως από το άλλον πεζοδρόμιον εγένετο μια σκηνή εντελώς αντίθετος. Μία κόρη, κορίτσι του λαού, αλλά με περιβολήν πριγκηπίσσης των Δολλαρίων, εβάδιζεν εμπρός, και μια μητέρα με καπελλίνον, κάπως παραμελημένη όμως, κάπως ξεβαμμένη, στεγνή δε και διπλωμένη εις δύο, έτρεχεν από πίσω. Η κόρη επροσπαθούσε να τηρήση τόσην απόστασιν από την γραίαν, ώστε η μάννα να φαίνεται ξένη. Εις την γωνίαν ένας διαβάτης εχαιρέτισεν την κόρην. Η μάννα επλησίασε περιέργως.

-Ποιος ήτανε αυτός; Ηρώτησε.
-Είνε περιττόν να μάθης, απήντησεν η κόρη και ήνοιξε βήματα δια ν’ απομακρυνθή.»

Και ο ρεπόρτερ της εφημερίδας «Αθηναϊκή» καταλήγει γεμάτος σκεπτικισμό. «Όσο συχνά είνε σήμερον η εικών των κοριτσιών που προσπαθούν ν’ αφήσουν ως ξένην και άγνωστον από πίσω την μητέρα των, τόσο σπάνιος είνε ο νέος που κρατεί από το χεράκι την δικήν του μάννα.»

Κάτι αλλάζει προφανώς στην κοινωνική ζωή της Παλιάς Αθήνας, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 30. Τα νεαρά κορίτσια διεκδικούν ένα άλλο, πιο απελευθερωμένο από παραδοσιακές-συντηρητικές αξίες, τρόπο ζωής. Είναι η δική τους επανάσταση, το δικό τους ξέσπασμα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Και οι μεγαλύτεροι σταυροκοπιούνται ψιθυρίζοντας «αν παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι ….
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

"Να μένει το βύσσινο"
Φράσεις της Παλιάς Αθήνας που έμειναν (3)

Κάπου στο 1905, ένας ψηφοφόρος θέλησε να πετύχει ρουσφέτι από βουλευτή, προσφέροντάς του στο καφενείο ένα πιατάκι βύσσινο. Ο βουλευτής, όμως, δεν ενέδωσε και αγανακτισμένος ο ψηφοφόρος έδωσε νέα παραγγελία στο σερβιτόρο του καφενείου…
«Να μένει το βύσσινο».



Ένα απο τα μεγαλύτερα καφενεία της Παλιάς Αθήνας: η "Ωραία Ελλας".
Τόπος συνάντησης τα χρόνια της βασιλείας του Όθωνα όλων των πολιτικών της εποχής και των παρατρεχάμενων. Γωνία Ερμού και Αιόλου, δέσποζε στο τότε κέντρο της Αθήνας.



Άλλη μια εικόνα καφενείου εποχής Όθωνα, που δείχνει ανάγλυφα το πάθος της πολιτικής συζήτησης που ποτέ δεν έλλειπε απο τη χώρα μας.



Εικόνα καφενείου της εποχής όπου διαδραματίζεται το επεισόδιο με τον βουλευτή (1896). Πρόκειται για το καφενείο Ζαχαράτου στην Ομόνοια. Το ξακουστό "αδελφάκι" του στο Σύνταγμα ήταν το επίκεντρο των πολιτικών παρασκηνίων της χώρας μέχρι το 1960.



Τον Μάρτιο του 1928, το "Ελεύθερον Βήμα" θα γράψει:
«Δεν είναι καφενείο αυτό. Είναι η “συνισταμένη” των νεοελληνικών παλμών.
Η κλώσσα όλων ανεξαιρέτως των νεοσσών της πολιτικής. Το να περάσης ένα μέρος της ζωής σου στου Ζαχαράτου, είνε η μόνη ασφαλής εγγύησις για την καρριέρα σου.
Άμα ο Ζαχαράτος σε αγνοεί, εχάθηκες. Είσαι απών από την πραγματικότητα και η τυχόν αξία σου προώρισται να παραγνωρισθή οικτρώς, διότι εκεί είνε ο στίβος που θα δοκιμασθής, που θα κριθής και από κει θα ξεκινήσης για να λάβης χαρτοφυλάκιο.
Άπαξ σου δώση το δίπλωμα, χωρείς ακατάσχετος προς την κυβέρνησιν. Ετελείωσε.
Είνε το φυτώριο των επισήμων θέσεων, ο προθάλαμος των εξουσιών.
Ανωτάτη έδρα πολιτικών επιστημών!»

Σιγά τον πολυέλαιο...



Η βασίλισσα Αμαλία συνήθιζε να προσκαλεί στις εσπερίδες των ανακτόρων παλιούς αγωνιστές του '21, στους οποίους θαύμαζε την ιστορία τους, το παράστημα και τη φουστανέλα. Όταν τελείωναν τα βαλς και οι καντρίλλιες, άρχιζε ο πάντα ελληνοπρεπής τσάμικος. Ο λεβέντικος αυτός χορός ήταν ο αγαπημένος της Αμαλίας και οι αγωνιστές τον χόρευαν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Όταν μάλιστα έφταναν στο κέφι, έβγαζαν τα τσαρούχια τους και τα πετάγανε στον αέρα. Τότε οι αυλικοί έτρεχαν, με το φόβο μήπως κανένα τσαρούχι πετύχει τους ακριβούς πολυελαίους, και ψιθύριζαν στους φουστανελοφόρους:
...Σιγά τον πολυέλαιο
Φράση, που έμεινε σαν παροιμία μέχρι και σήμερα!
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

«Κόβω που λες την κλωστή. Φέρνω και μια βόλτα τον γύρο του Σταδίου για ασικλίκι!»
Μια αποκαλυπτική συνέντευξη, με άγνωστες λεπτομέρειες, του Σπύρου Λούη στον νεαρό τότε Δημήτρη Ψαθά.



1936. Λίγο πριν φύγει για τους Ολυμπιακούς του Βερολίνου, όπου τιμήθηκε όσο κανένας άλλος, ο Σπύρος Λούης έδωσε μια μοναδική συνέντευξη στο νεαρό τότε ρεπόρτερ των «Αθηναϊκών Νέων» Δημήτρη Ψαθά. Ξετρυπώσαμε το ενδιαφέρον αυτό κείμενο στη Κεντρική Βιβλιοθήκη του Δήμου της Αθήνας και σας το παρουσιάζουμε.

«Έχουν περάσει σαράντα χρόνια από τότε που ο Σπύρος Λούης κέρδισε τον Μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας (σ.σ. 1896) και διηγείται τα κατορθώματά του σαν να ήταν χθες:
-Πόσες φορές τα έχεις πει όλα αυτά Λούη;
-Πέντε χιλιάδες!
-Και μία τώρα;
-Πέντε χιλιάδες μία. Κομμάτια να γίνη. Παίρνετε ένα κρασάκι;
-Πρωί-πρωί;
-Αν θέλης την υγειά σου τέτοια ώρα να παίρνης το κρασάκι σου. Δεν με βλέπεις εμένα; Ντούρος!



Δεν θα δυσκολευθήτε να τον βρήτε. Πάντα ήταν ο γνωστότερος τύπος του συμπαθητικού Μαρουσιού. Οποιονδήποτε ρωτήσετε, θα προθυμοποιηθή να σας δείξη, με υπερηφάνεια, τον γηραιό αλλά ευσταλή Μαρουσιώτη, με το λεβέντικο κορμί και την ακόμη πιο λεβέντικη μουστάκα. Αυτός θα τερματίση τον μεγαλείτερον Μαραθώνιον, τον οποίον εγνώρισεν ποτέ ο κόσμος, για να μεταφέρη τη φλόγα της Ολυμπίας στο στάδιο του Βερολίνου.

Βρισκόμαστε λοιπόν με τον θαλερό Μαραθωνοδρόμο σε μια μικρή ταβέρνα του Μαρουσιού, όπου ο Λούης παίρνει το πρωινό του ρόφημα μαζί με τον αχώριστο φίλο του Γιάννη. Μπροστά ένας αχνιστός πατσάς και ένα κατοσταράκι ρετσίνα.
-Λοιπόν Λούη;
-Ό,τι θέλετε
-Να μας πεις για τον Μαραθώνιο αν δεν βαρέθηκες
-Εγώ; Δεν τα βαριέμαι αυτά. Δουλειά μου έγινε και λιγάκι. Σε ρωτάνε. Μπορείς να μην πεις; Δεν επιτρέπεται. Λοιπόν πάρτε τα ποτηράκια σας να τα ξαναπούμε.

Ήταν που λες Μεγάλη Παρασκευή του 1896. Έτρεχε ο Παπασυμεών από το Μαρούσι και ο Καράς ο καφετζής από το Χαλάντρι. Έτρεχαν όλοι για να δουν αν θα τα βγάλουν πέρα και για να έχουν το δικαίωμα να πάρουν μέρος στον Μαραθώνιο. Εγώ κι’ ένας Μαριέτης τους πήραμε στον δρόμο από πίσω. Ο Παπασυμεών έμεινε στο δρόμο, ενώ ο Καράς ο Χαλαντραίος εμπήκε στο Στάδιο. Καταλαβαίνεις τώρα τι έγινε. Οι Χαλαντραίοι το βράδυ που γυρνούσαμε μας πήραν στη γιούχα. Πάρε μεζεδάκι.



-Ευχαριστώ. Λοιπόν;
-Λοιπόν που λες πάμε την Κυριακή του Πάσχα στον Μαραθώνα. Το πήραμε φιλότιμο οι Μαρουσιώτες. Τι διάβολο να μας πάρουν τον αέρα οι Χαλαντριώτες; Δεν θάχαμε μούτρα να τους δούμε. Έρχεται μαζί μου που λες ο φίλος μου από δώ ο Γιάννης ο Πέππας, ο Μασούρης, ο Παπασυμεών, ο Λαυρέντης. Μπήκαμε σε μια παληοσούστα μ’ ένα μουλάρι της κακιάς ώρας. Γρουσούζικο και τζαναμπέτικο. Κλώτσαγε στο δρόμο το αφιλότιμο. Θυμάσαι Γιάννη;
-Θυμάμαι λέει. Ανήμερα το Πάσχα. Άλλοι πήγαν με τα πόδια. Πάλι καλά που είχαμε τη σούστα…
-Ναι. Επήγαμε στο σπίτι του Δημάρχου. Μας φίλεψε. Καλοί άνθρωποι στον Μαραθώνα.

Την Δευτέρα του Πάσχα είμαστε μαζεμένοι καμμιά εβδομηταριά να τρέξωμε δοκιμή που λέει ο λόγος. Μπήκαμε στη γραμμή. Ένα ποτήρι γάλα μας έδωσαν και λίγο ψωμί.

Ξεκινάμε. Πρώτος ερχόταν ο Λαυρέντης. Εγώ τέταρτος. Πέμπτος ο Γιάννης. Άμα μπήκαμε στο Στάδιο πιαστήκαμε. Είμαστε χάλια. Κουτσοί, δεν μπορούσαμε να πατήσωμε στα πόδια μας. Μια φορά όμως το πήραμε απόφασι να βγούμε ασπροπρόσωποι.

Την Πέμπτη πάλι με τη σούστα στον Μαραθώνα. Οι ξένοι είχαν πάει μ’ αμάξια. Εμείς τη δουλειά μας. Μουλάρι που κλώτσαγε και τα ρέστα.
Την Παρασκευή που ήταν ο Μαραθώνιος ακόμη πιασμένοι. Στη μιάμιση αφού μας είδε όλους ο γιατρός μας βάζουν στη γραμμή και ρίχνουν τη πιστολιά.



Φεύγουμε. Οι ξένοι κάνανε πέρα σαν τα πουλιά. Εμείς τρέχαμε με ρέγουλα. Αργήσαμε λιγάκι. Τους λέω δεν φεύγουμε λίγο βρε παιδιά; Ανοίγουμε. Είμαστε κοντά με τον Γρηγορίου. Φτάνω στο δρόμο της Ραφίνας κι’ ως που να πάω στο Πικέρμι τους έχασα. Ο Γρηγορίου έπεσε κάπου εκεί. Στον Μαντρίγκο έφτασα τον Βασιλάκο που τον είχαν όλοι σίγουρο, και σ’ αυτόν έλπιζαν γιατί ήταν ο καλλίτερος της εποχής. Τον παρακολούθησα εφτά ως οκτώ χιλιόμετρα. Τέταρτος εγώ, πέμπτος ο Βασιλάκος. Σιγά-σιγά τον περνούσα.

Φτάνω στον Σταυρό, πίνω μια πορτοκαλάδα. Του λέω: Βασιλάκο εγώ φεύγω, έρχεσαι; Δεν τα πολυκατάφερνε. Τραβάω μπροστά. Ο Τερμιζώ έπεσε στην Αγιά Παρασκευή. Από κει και πέρα τους περνούσα τους ξένους έναν-ένα.

Ερχόμουν δεύτερος. Μπροστά πήγαινε ο Αυστραλός. Ανοίγω με τρόπο. Τον φτάνω στη σχολή Χωροφυλακής. Ώμο με ώμο παλαίψαμε πολλή ώρα, ώσπου στο τέλος έπεσε κι’ αυτός. Διακόπτει ο Γιάννης:
-Δεν είχε πιή βλέπεις κρασί μαρουσιώτικο. Εις υγείαν παιδιά.
-Στην υγειά σας. Αυστραλός και ρετσίνα; Που να την δουν τα μάτια του; Τραβάω λοιπόν κατά κάτω. Με βλέπει πρώτον ο κακομοίρης ο ταγματάρχης ο Παπαδιαμαντόπουλος και τον πιάνει το μεράκι. Τραβάει το πιστόλι και μπαμ-μπουμ απ’ τον ενθουσιασμό ! Ίσα μου λέει Λούη και τους φάγαμε. Τους φαγωμένους λογαριάζεις του λέω. Θάρρος μου λέει. Μωρέ τι θάρρος! Τώρα πια; Ένα μαντήλι δώσε μου του λέω. Μου δίνει ένα μαντήλι και τραβάω κάτω.

Φτάνω σιγά-σιγά. Ανοίγω. Στου Θων μου δώσανε κρασάκι. Φτάνω Ηρώδου του Αττικού. Από κοντά ο Παπαδιαμαντόπουλος με τ’ άλογο. Το κουράγιο; Μου λέει. Πρώτης! Του απαντώ.



Μόλις έφτασα έξω από το Στάδιο χαλάει ο κόσμος. Ζήτω η Ελλάς! Μπαίνω μέσα. Πέφτει επάνω μου ο Διάδοχος και με αγκαλιάζει. Σύρε και κόψε τη κλωστή μου λέει. Μωρέ τι κλωστή; Σκοινί να βάλετε να το κόψω! Ε ρε νειάτα! Θυμάσαι Γιάννη εποχή;
-Θυμάμαι λέει…
-Κόβω που λες την κλωστή. Φέρνω και μια βόλτα τον γύρο του Σταδίου για ασικλίκι! Τ’ άλλα τα ξέρετε…

Σήμερα πλέον ο μαραθωνοδρόμος του Μαρουσιού μ’ αυτή την ανάμνησιν ζη. Τώρα ετοιμάζεται για το Βερολίνον. Δεν έχει ταξιδέψη άλλη φορά παρά μονάχα κάποτε, προ πολλών ετών, στην Αλεξάνδρειαν. Έχει κάνη και τις ετοιμασίες του.
-Δυο φουστανέλλες λεβεντιά. Σε δυο βαλίτσες τις έχω. Έχεις δη το περιστέρι που βγαίνει από το αυγό του;
-Δεν έτυχε… -Ε λοιπόν αν τώβλεπες θα καταλάβαινες. Έτσι άσπρος σαν το περιστέρι θα μπω στο στάδιο του Βερολίνου να τους δώσω τη φωτιά. Την Δευτέρα φεύγω.
-Καλό ταξείδι
-Ευχαριστώ παιδιά. Θα το βγάλομεν πάλι ασπροπρόσωπο το Μαρούσι!
Ασφαλώς και οι Χαλαντριώτες για μιάν ακόμη φοράν θα σκάσουν από το κακό τους»



Μερικές μέρες μετά, αγαπητοί φίλοι, η Ελληνική αντιπροσωπεία άνοιγε την μεγάλη παρέλαση των αθλητών στο κατάμεστο στάδιο του Βερολίνου. Προηγείτο ένα παιδί που κρατούσε την πινακίδα GRIECHENLAND. Ακολουθούσε η Ελληνική σημαία και μετά ο περήφανος Μαρουσιώτης, ο περήφανος Έλληνας, φορώντας την άσπρη του φουστανέλα και το σκούρο του γιλέκο κρατώντας ένα φουντωτό κλαδί ελιάς στο δεξί του χέρι. Όλοι οι θεατές σηκώθηκαν για να τιμήσουν ένα μεγάλο ήρωα.


Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Η κηδεία ενός «Θηρίου»
Η επεισοδιακή τελευταία του διαδρομή με όλες τις προσήκουσες τιμές …



Το «Θηρίο» γεννήθηκε την Καθαρή Δευτέρα του 1885 και την γέννησή του πανηγύρισε όλη η Αθήνα. Η νέα γραμμή της Εταιρείας Σιδηροδρόμων Αττικής, Αθηνών-Λαυρίου, «με διακλάδωση στο Ηράκλειον προς Αμαρούσιον και Κηφισιάν» είχε την αφετηρία της στην αρχή της Γ΄ Σεπτεμβρίου - Πλατεία Λαυρίου και γύρω απ’ αυτήν δημιουργήθηκαν πολλά καφενεία και εστιατόρια.



Γράφτηκε ότι απετέλεσε σταθμό στην συγκοινωνία του τόπου και πράγματι.
Όλη του η ζωή ήταν ένας διαρκής σταθμός! Σε κάθε βήμα του στάθμευε!
Δεν έτρεχε ποτέ. Κυλούσε ήρεμα.



Με τους μαύρους καπνούς που έβγαζε και το μεγάλο θόρυβο που δημιουργούσε, ενώ στην αρχή αντιμετωπίστηκε με δέος κι έκπληξη από τους Αθηναίους, αργότερα έγινε αντικείμενο σαρκασμού. Έτσι δεν άργησαν να του κολλήσουν το παρατσούκλι «Το Θηρίο» (με αναφορά στο «θηρίο» του Καραγκιόζη). Ακολούθησε και ένα σατυρικό τραγουδάκι:

Μόλις ξεκίνησες προ τριμηνίας
εκ της πλατείας της Ομονοίας
φθάνεις εν μόχθω τε και βασάνω
εις τα Πατήσια ευθύς τα άνω.
Τότε οργίζεσαι και ασθμαίνεις
και μια βδομάδα στο Ηράκλειο μένεις.
Έπειτα κάνεις ένα γιουρούσι
κι’ αισίως φθάνεις εις το Μαρούσι.
Κι’ απελπισμένοι σου λέν’ πολλοί:
– Βάλε τουλάχιστον και... βαγκόν-λι.

Ο επιβάτης κοίταζε από το παράθυρο, απολάμβανε τα τοπία και ευχαριστιότανε ταξίδι. Ξεκινούσε το μεσημέρι με τα λινά του και έφθανε στην Κηφισιά το βράδυ. Αλλά ήταν ντυμένος βραδινά, διότι όταν έφθανε, τα λινά είχαν γίνει μαύρα!



Αφήστε τα άλλα αβαντάζ της βραδυπορίας. Σε ένα ταξίδι με το «Θηρίο», είχε κανείς όλο το τον καιρό να κάμει μίαν κατάκτηση. Άρχιζε το φλερτ στα Πατήσια. Στο Ηράκλειο είχε γνωριστεί και αι σχέσεις είχαν… ωριμάσει! Στο Μαρούσι, ο δεσμός εθεωρείτο παλαιός. Και όταν έφθανε στην Κηφισιά, ανήγγελλε τους γάμους του!



Παρ’ όλη αυτή την αυστηρή κάπως κριτική θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στο ατμοκίνητο «Θηρίο» ότι εξυπηρέτησε πάρα πολύ τους Αθηναίους, που αναζητούσαν λίγη δροσιά, ιδίως το καλοκαίρι, στα βόρεια και δροσερά προάστια της Κηφισιάς και του Μαρουσίου. Χωρίς να ξεχνάμε και το Λαύριο με τον εργατικό του πληθυσμό και τα μεταλλεία.



Κάποια στιγμή βέβαια το «Θηρίο» γέρασε. Κουράστηκε ν’ ανεβοκατεβαίνει τόσα χιλιόμετρα. Στις 8 Αυγούστου του 1938 ήλθε η ώρα της απόσυρσης.
Δύο χρόνια μετά μια πιο σύγχρονη μηχανή θα συνέχιζε …

Δεν ξέρω αγαπητοί αναγνώστες πόσες κηδείες θηρίων έχετε παρακολουθήσει
αλλά εδώ μιλάμε για μια πολύ γραφική κηδεία που τίποτε δεν της έλειπε.
Ο δημοσιογράφος «ΕΥ» γράφει στο «ΕΘΝΟΣ»:

"Πιο χαρούμενη κηδεία δεν είχαμε δη ποτέ μας. Οι «συγγενείς και φίλοι» που εκλήθησαν «να συνοδεύσουν την εκφοράν» -εκυκλοφόρησε «φαίρ παρ» αποσταλέν προς όλους τους κατοίκους του Μαρουσιού και της Κηφισιάς-, ομολόγησαν όλοι ότι η ατμόσφαιρα δεν ήτο καθόλου πένθιμος!



Την άφιξιν της «σορού του μεταστάντος», την υποδέχθησαν με βεγγαλικά, ζητωκραυγές και χειροκροτήματα!
-Το Θηρίο!... Ωααα!
-Ζήτωωω!...

Τι κωμικοτραγική οξυμωρία! Να φωνάζουμε «ζήτω» σ’ ενα μακαρίτη!...

Ακολούθησαν πολλά επεισόδια. Κυρίως με εκείνους, που δεν εχώρεσαν και ανέβηκαν επάνω στα βαγόνια. Ώρα ολόκληρη ηγωνίζετο η τριμελής χωροφυλακή της Κηφισιάς να τους κατεβάση! Αλλά κανείς δεν εννοούσε να υπακούση!
-Κατεβάτε, βρε παιδιά, και πάτε με το άλλο! φωνάζει κάποιος.

Επί τέλους, οι επιβάται της ταράτσας κατεβαίνουν… τραβηχτοί από τους χωροφύλακες.

Εν τω μεταξύ, οι ευτυχείς που ευρίσκονται μέσα στο τραίνο, κινδυνεύουν να πάθουν ασφυξία. Οι σαρδέλλες στο βαρέλι τους έχουν καταπληκτικήν άνεσιν μπροστά στην ανθρώπινη αυτή μάζα, που έχει γίνη κυριολεκτικώς ένα σώμα…

Φωνές ακούγονται απεγνωσμένες:
-Παναγιώτη, με σκάσανε! Θα λιποθυμίσω!...
-Κώστα, το παιδί για το Θεό!

Αλλά ο Παναγιώτης είνε στην άλλη άκρη του βαγονιού. Και ο Κώστας, που έχει και «το παιδί» ο αφιλότιμος μαζί, δεν φαίνεται να υπάρχη πουθενά.

Επί τέλους, το Θηρίο ξεκινάει υπό τους ήχους «μαρς φυνέμπρ» που παίζουν οι σάλπιγγες μερικών νεαρών Κηφισιωτών. Βαδίζει σιγά. Η μόνη φορά που είνε εν τάξει. Αλλά οι επιβάται αλαλάζουν, μαίνονται, ωρύονται. Τους καταλαμβάνει πραγματική φρενίτις. Ξεσκίζουν τα κουρτινάκια, σπάζουν τις λάμπες και τα τζάμια, τραβούν τα κουδούνια του κινδύνου και ανταλλάσσουν… ασπασμούς.



-Δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν!
Ματς-μουτς! Δυο φιλιά σκαστά στα τριζάτα ροδομάγουλα της αγνώστου διπλανής!...
Πού να μιλήση… εκείνη.

Όπου επέρασε επετροβολήθη αγρίως ο ατυχής, ενώ άκουγε κραυγές χαράς και αλαλαγμούς ενθουσιασμού εις ολόκληρον το διάστημα, από Κηφισιάς μέχρις Αθηνών. Όλος ο κόσμος επερίμενε να τον αποχαιρετίση.

Στην Αττική έφθασε στις 3.30 το πρωί ακριβώς. Εκεί εγκατελείφθη από όλους και μόνος, ολομόναχος, εβάδισε προς την τελευταίαν του κατοικίαν.

Αυτός, λοιπόν, υπήρξεν ο μακαρίτης. Βραδύς, ήρεμος, φίλος του έρωτος, φυσιογνωμία της Παληάς Αθήνας, από τις αντιπροσωπευτικότερες… …

Εμείς τον κηδεύσαμε χθες σαν βάνδαλοι

Ο Θεός ας τον συγχωρήση. Αν είνε… δυνατόν!"

Έτσι όμορφα περνούσαν οι πρόγονοί μας. Δεν έχαναν αφορμή για χαρούλες και πανηγύρια.
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Ψάχνοντας στον Εθνικό Κήπο για την "περιτομή" του Διονυσίου Σολωμού.
Καθαρευουσιάνικα "μαργαριτάρια" εποχής που προκαλούν δέος.



Ο μαθητής της Παλιάς Αθήνας είχε να διδαχθεί τρεις ελληνικές γλώσσες:
αρχαία, καθαρεύουσα και δημοτική. Φυσικά η μόνη γλώσσα που χειριζόταν χωρίς λάθη ήταν η δημοτική.

Όταν ήθελε κάποιος να εντυπωσιάσει, έπρεπε βέβαια να χρησιμοποιήσει την καθαρεύουσα και εδώ άρχιζαν τα δύσκολα και κωμικοτραγικά, διότι μόνο οι πραγματικά μορφωμένοι μπορούσαν να τη χειριστούν χωρίς λάθη. Αποτέλεσμα; Καθημερινά «μαργαριτάρια» πρώτου μεγέθους, ανατριχιαστικές ελληνικούρες, ξεκαρδιστικές αρλούμπες! Πάρτε γεύση:

Η κυρία στο κοσμικό σαλόνι αναφέρεται με αποτροπιασμό στον Μουσολίνι, «διδάκτορα» της Ιταλίας», ενώ υπερηφανεύεται για το γιο της που μόλις τελείωσε «δικτάτορας» της φιλοσοφίας! Κι όλα αυτά, στη γιορτή του αγίου Ιωάννη του... Αποκεφαλιστού!



Στην ίδια συντροφιά μια άλλη κυρία, για να μη μείνει πίσω, έλεγε για το δικό της κανακάρη:

– Ο υιός μου είναι δεκανέας του λόχου και πηγαίνει πρωί διότι έχει... προσκαλλυντήριο!



Μια άλλη, που τη ρώτησαν αν η κόρη της, που τη συνόδευε, ήταν η μεγαλύτερη, απάντησε:

– Όχι, αυτή είναι η ετέρα. Είναι καλό και ευάερο κορίτσι.

Και επειδή το κορίτσι κλήθηκε κι αυτό να πει την κουβέντα του στην κοσμική συγκέντρωση, συμπλήρωσε ότι... τρελαίνεται διά τον αέρα της θαλάσσεως.



Η παρέα δεν παρέλειψε βέβαια να επαινέσει την ωραία «αποφορά» των γαλλικών της δεσποινίδος, ενώ η ωραία συντροφιά έκλεισε με τη χήρα, η οποία αποκάλυψε στις φίλες της ότι θα κάνει σύντομα τη... συγκομιδή των λειψάνων του μακαρίτη!

Βέβαια η καθημερινότητα ήταν ανεξάντλητη από τέτοια «διαμάντια» πρώτου μεγέθους: Ο μπακάλης σε διαβεβαίωνε ότι μένει... έγκυος για την ποιότητα του λαδιού, ο περιπατητής του Εθνικού Κήπου θαύμαζε την «περιτομή» του Σολωμού, ενώ ο κύριος που ρωτούσε τη νέα καμαριέρα:

– Είσαι η νέα θαλαμηπόλος; έπαιρνε την εξής απάντηση:
– Όχι, κύριε. Εγώ είμαι Σαμιώτισσα!

Στο νεκρώσιμο διάβαζε κανείς:
«Την σεβαστήν ημών μητέρα, θυγατέρα και αδελφήν, ως καπνός εκλείψασαν, κηδεύομεν σήμερον...»

Ο νεαρός Δον Ζουάν έγραφε με περιπάθεια στην «επαισθητικωτάτην» εκείνην του:
«Η κόμη σας έχει θαυμασίας διακυμάνσεις»

ενώ ο γονιός άκουγε εμβρόντητος από το δάσκαλο της κόρης του:
«Βραδύνει πολύ εις την προέλασίν της. Της το είπον χιλιάκις».

Βασισμένο σε μια διάλεξη που έδωσε ο δημοσιογράφος «Σύλβιος» στον Πειραϊκό Σύνδεσμο το 1932.
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Όταν ο Michelangelo δούλευε στο Γιουσουρούμ της Παλιάς Αθήνας !
Σαν περιστασιακός ελαιοχρωματιστής και με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Άγγελος Μιχαλάκης.



Για τον ερευνητή-λαογράφο είναι η υπέρμετρη χαρά όταν, ξεφυλλίζοντας αμέτρητες εφημερίδες και περιοδικά, ανακαλύπτει τέτοια ιστορικά διαμαντάκια. Με ιδιαίτερη συγκίνηση θα ήθελα, αγαπητοί φίλοι, να μοιραστώ μαζί σας ένα ζωντανό ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Δ. Ευαγγελίδη, που δημοσιεύτηκε στο «Έθνος» τον Ιούνιο του 1935.

Ελάτε λοιπόν μαζί μου για μια υπέρ το δέον ζωντανή επίσκεψι Κυριακή πρωί στην Πλατεία Αβησσυνίας.



«– Ορίστε, κύριοι... Διαλέγετε και παίρνετε!
»Συνωστισμός που θα τον ζήλευε η Ερμού.
»Ένας, κάποτε κομψευόμενος, γεροντάκος παζαρεύει ματογυάλια...
– Θέλετε για μύωψ; ρωτά ο πωλητής.
– Όχι, πρεσβυωπία έχω.
– Δεν έχουμε δυστυχώς. Αυτά είναι για τους μύωψ και γι’ αυτούς που δε βλέπουνε κοντά!!!
– Ε, απ’ αυτά θέλω! εξηγεί ο γεροντάκος. Δοκιμάζει διαβάζοντας ένα παλιό βιβλίο και ικανοποιείται! Ούτε νούμερο ούτε τίποτα! Πληρώνει και φεύγει ενθουσιασμένος...



»Στο διπλανό μαγαζί με επιγραφή “Εν τούτω νίκα”, ο καταστηματάρχης έχει βάλει το γραμμόφωνο: “Κελαηδήστε, ωραία μου πουλάκια κελαηδήστε”...
Το γραμμόφωνο πωλείται.

– Είναι... ρομαντικό! φωνάζει ο πωλητής για να προσελκύσει την πελατεία.
– Είναι καλό; ρωτά ένας.
– Αφού παίζει και συναυλίες, απαντά σοβαρότατα ο καταστηματάρχης.
»Κι επειδή ο πελάτης δεν ενθουσιάζεται, συμπληρώνει:
– Άκου δω... αν δεν το θέλεις, έχω μέσα και βιολί!
»Ένας πόλισμαν παίρνει να δει μια σφυρίχτρα.

– Αυτή που βλέπεις, μπορεί να είναι και του Μπαϊρακτάρη, παρατηρεί ο καταστηματάρχης. (σ.σ. cultφιγούρα εποχής. Ο αστυνομικός διευθυντής που καθάρισε τη συνοικία του Ψειρή από τους κουτσαβάκηδες)
– Μα, δε σφυρίζει! παρατηρεί ο πόλισμαν...
– Τι λες, καλέ; Αυτή δε σφυρίζει;
-Φέρ’ τη δω! »Την παίρνει, τη βάζει στο στόμα και με ταχυδακτυλουργική δεξιοτεχνία αφήνει ένα παρατεταμένο και ηχηρό σφύριγμα... με τα δάχτυλα!
Ο πόλισμαν τον αγριοκοιτάζει και φεύγει...
– Πάρτην κι άμα θέλεις να σφυρίξεις εδώ είμαι εγώ! επιμένει ο έμπορος...



»Πιο κάτω, ένας πλανόδιος “καθηγητής του Πανεπιστημίου” φωνάζει αξιοπρεπώς: “Εδώ τα ανθρωποσωτήρια έμπλαστρα!”.
– Τι κάνουν αυτά;
– Όλες τας παθήσεις των νοσημάτων, κύριε, τας νοσηλεύουν στιγμιαίως!
– Δηλαδή;
– Γρίπη, συνάχι, βήχα, καρκίνο, φυματίωση, βαρυστομαχιά! Βάζετε ένα έμπλαστρο και είσθε εν τάξει. Όλοι οι καθηγηταί του Πανεπιστημίου τα χρησιμοποιούν...
– Τι λες; Και γιατί δε σε υποστηρίζουν;
– Ένεκα η αντιζηλία βλέπετε!



»Παραδίπλα κρέμονται καμιά δεκαριά κιθάρες...
– Θέλεις μια κανταδορίστικη, αφεντικό; Είναι μερακλού!
– Μα, δεν ξέρω να παίζω...
– Άμα την πάρεις αυτή, θα μάθεις. Να, κοίτα... και της τραβάει μια στις χορδές που ηχούν ασυνάρτητα.
– Είδες! λέει σοβαρότατα...
»Αλλά ο πελάτης φεύγει.
»Παρακάτω ένας πελάτης περιεργάζεται ένα πιάτο του τοίχου.
– Να σου δώσω ένα τάληρο να το πάρω;
»Ο καταστηματάρχης ενδίδει...
– Κομμάτια να γίνει!
»Και... ω του θαύματος, το πιάτο γλιστρά από τα χέρια του πελάτη και γίνεται κομμάτια. Ο έμπορος θέλει να πληρωθεί, ο πελάτης αρνείται, ο μοιραίος πόλισμαν, χωρίς σφυρίχτρα, εμφανίζεται και ο πελάτης συμβιβάζεται να πληρώσει τα μισά...

– Ορίστε, κυρία... περάστε, κύριοι...
– Μα πού να περάσουμε; Μήπως έχεις μαγαζί;
– Τι να το κάνω; Εδώ δε σταυρώνουμε φράγκο στο δρόμο!
Φαντάσου νάχαμε και μαγαζί!
– Πόσο έχει το καναρίνι;
– Ένα χιλιάρικο, εγώ το πουλάω διακόσες...
– Και γιατί το πουλάς διακόσιες;
– Γιατί τόχω κλεμμένο, κύριος!
»Και ο κύριος που είναι λιγάκι αφελής, την παθαίνει και
παίρνει τον φλώρο για καναρίνι οκαζιόν!
– Μα, κελαηδεί; διατυπώνει την τελευταία του αμφιβολία...
– Αν κελαηδεί! Μήπως παύει μέρα-νύχτα; Μην κοιτάς τώρα που σε είδε και φοβήθηκε... –



Σαλόνια ωραία, μοντέρνα, Λουδοβίκου τετάρτου!
Τι κοιτάτε, κυρία μου; Το κάντρο; Αυτό είναι του Μιχαήλ Άγγελου!
»Η κυρία όμως φαίνεται να μην καταπλήσσεται...
– Ποίος είναι ο Μιχαήλ Άγγελος; ρωτάει...
– Ο Μιχαλάκης ο Άγγελος, αλλάζει αμέσως το τροπάρι ο έμπορος, παιδί δικό μας, ελαιοχρωματιστής. Να, εδώ κάθεται. Θέλεις να τον φωνάξω;
»Και η κυρία αγοράζει αντί 45 δραχμών τον πίνακα και παρακαλεί να περάσει από το σπίτι της ο Μιχαήλ Άγγελος για να βάψει κάτι!
– Ορίστε, κύριοι... δόξες, χαρές, δάκρυα, αισθήματα, αναμνήσεις...
Όλα στη φτήνια!»
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Ερμού, η οδός της «τρυφηλής ασωτίας»...
Τι γράφει ένα βιβλίο του 1850 για τον ιστορικό δρόμο της Αθήνας.



Μαζί με την Αιόλου, αποτελούσαν τους κεντρικούς δρόμους της Παλιάς Αθήνας κατά τα πρώτα Οθωνικά χρόνια. Γεμάτη εμπορικά καταστήματα, κυρίως γυναικείων ρούχων, η Ερμού ήταν ανέκαθεν πόλος έλξης του γυναικείου πληθυσμού. Ακόμη και οι Βαυαροί, που δεν άργησαν να γυρίσουν στην πατρίδα τους (1843), την πήραν χαμπάρι και της έδωσαν το παρατσούκλι:
η οδός της «τρυφηλής ασωτίας».



Στο βιβλίο του για την Αθήνα του 1850, ο Μπάμπης Άννινος θα γράψει σχετικά: «Η ζωή της πόλεως κατά την ημέραν έσφυζεν, ιδίως περί την διασταύρωσιν των δύο κεντρικών οδών Αιόλου και Ερμού. Εις αυτάς προ πάντων ευρίσκοντο τα διάφορα εμπορικά καταστήματα, οπόθεν άρρενες και θήλεις επρομηθεύοντο τα χρειώδη. Αλλά ταύτα δεν ήσαν αποκλειστικώς αποθήκαι υφασμάτων και κοσμημάτων και σκευών και ειδών πολυτελείας.



»Δύναμαι να βεβαιώσω εξ ιδίας αντιλήψεως ότι εις το ανώτερον τμήμα της οδού Ερμού, το από της Καπνικαρέας μέχρι της πλατείας του Συντάγματος, εκεί όπου σήμερον δεσπόζει το κράτος της κομψής αμφιέσεως και όπου το αιωνίως φιλάρεσκον θήλυ πορεύεται εις το καθημερινόν προσκύνημα των ιδιοτροπιών του συρμού (σ.σ. εννοεί της μόδας), υπήρχον ακόμη μέχρι προ πεντήκοντα και έλαττον ίσως ετών μεταξύ άλλων εργαστηρίων και πρατηρίων και δύο τρία παντοπωλεία, εις τα πρόθυρα των οποίων το ρυπαρόν μπακαλόπουλον διελάλει –τι βεβήλωσις αλήθεια! – τις μοσχομυρωδάτες σαρδέλλες!»

Ιδιαίτερα καταστήματα της Ερμού
Ο Άννινος έχει σίγουρα κατά νου το μαγαζί του έντιμου μεγαλομπακάλη της Ερμού, Σταμάτη Κουζουλούδη, που εθεωρείτο «κοσμητής της αγοράς». Σημειώστε, αγαπητοί αναγνώστες, ότι ο χαρακτηρισμός «έντιμος» είχε εκείνη την εποχή μεγαλύτερη σημασία από το «μεγαλομπακάλης»!

Στην Ερμού υπήρχαν τότε δύο ειδών ραφτάδες για τους άνδρες: οι «Ελληνοράφτες» (που ασχολούνταν με τη φουστανέλα) και οι «Φραγκοράφτες» (για «ευρωπαϊκά ενδύματα»). Για τις κυρίες, τα πράγματα ήταν πιο απλά.
Όλες πήγαιναν στη Γαλλίδα Λιζιέ, που ίδρυσε πρώτη ευρωπαϊκό ραφείο για γυναικείες τουαλέτες, όπως αποκαλούσαν τότε τα φορέματα!



Ένα άλλο αγαπημένο μαγαζί της Ερμού, εκείνη την εποχή, ήταν του Ροδόλφου Μάιφαρτ. Με τα είδη δώρων που έφερνε απ’όλη την Ευρώπη, στόλιζε τα αριστοκρατικά σπίτια της Παλιάς Αθήνας.

Αντιλαμβάνεσθε, ότι όλο αυτό το συνονθύλευμα καταστημάτων, μικρών ξενοδοχείων και καφενείων, στα οποία αργότερα προστέθηκαν και πολυάριθμα ζαχαροπλαστεία, συγκέντρωνε πολύ κόσμο. Μιλώντας για τα ζαχαροπλαστεία της περιόδου 1880-1910 (Belle Époque), να μην λησμονήσουμε ένα πολύ αγαπητό μαγαζί της Ερμού, εκείνο του «Τζίτζικα». Ο λόγος; Ιδιαίτερος! Είχε μεταβληθεί σε αισθηματικό κέντρο των νεαρών! Εδώ φύλαγαν καρτέρι οι νεαροί κομψευόμενοι, άψογα πάντα ντυμένοι και με άνθος στην «κομβιοδόχη», έτοιμοι να φλερτάρουν με τις κυρίες και τις δεσποινίδες που τους ανέβαζαν τους χτύπους της καρδιάς των!

Επειδή, μάλιστα, όσοι ανεβοκατέβαιναν την Ερμού παρακολουθώντας τις κυρίες που σύχναζαν στα εμπορικά είχαν το παρατσούκλι «εργολάβοι», το ζαχαροπλαστείο προς «τιμήν τους» ονόμασε ένα γλύκισμά του «εργολάβο»!
Το όνομα διατηρήθηκε και μετά τον πόλεμο του 1940. Μια πάστα του ίδιου ζαχαροπλαστείου, που συνέχισε και αυτή τη νικηφόρα πορεία της και μετά τον πόλεμο, ήταν η «Κοπεγχάγη». Αυτή βγήκε, φυσικά, προς τιμήν της πρωτεύουσας της Δανίας, πατρίδας του Βασιλέως Γεωργίου.

Κατά τη διάρκεια της Belle Époque άλλαξε η εμπορική σημασία των κεντρικών δρόμων. Η Ερμού με την Σταδίου «συμμάχησαν» και κατέλαβαν την πρώτη θέση, ενώ το «δίδυμο» Αιόλου-Αθηνάς πέρασε στη δεύτερη θέση. Η «Εφημερίς» θα γράψει σχετικά το 1891: «Ούτως αι Αθήναι εις τινά κέντρα αυτής μεταβάλλονται ολίγον εις Μιλάνον και ουχί σπανίως νομίζει τις ότι ευρίσκεται εις γωνίαν τινά παρισινού βουλεβάρτου. Κυρίως η συγκέντρωσις του πλήθους γίνεται εις τας οδούς του Ερμού και του Σταδίου, κατά δεύτερον δε λόγον εις τας οδούς του Αιόλου και της Αθηνάς. Από πολλού αι δύο πρώται αυταί οδοί κυριαρχούσι του αθηναϊκού εμπορίου. Εις αυτάς συνεκεντρώθησαν τα ε-μπορικά των ειδών της πολυτέλειας και των γυναικείων καλλωπισμών, πράγματα ελκύοντα τας κυρίας, ως τας χρυσαλίδας ή φλοξ [...]



»Αι οδοί του Αιόλου και της Αθηνάς δεν απέβαλον εισέτι ολοτελώς τον χρωματισμόν εμπορικών οδών ανατολικής πόλεως. Όλα αυτά, τα έξωθεν των θυρών κρεμάμενα αντικείμενα, προδίδουσιν ακόμη τας ανατολικάς συνηθείας των πραγματευτάδων, οίτινες εκθέτουσιν έξωθεν της θύρας των ό,τι εκλεκτόν έχει ένδον το κατάστημά των [...]».

Στις παρόδους της Ερμού λειτουργούσαν μετά το 1900 και πάρα πολλές μικρές βιοτεχνίες ρούχων και καπέλων. Μετά τις 5 το απόγευμα η Ερμού γέμιζε κορτάκηδες και λοιπούς λιμοκοντόρους που δοκίμαζαν την τύχη τους με τις αμέτρητες μοδιστρούλες και καπελούδες, που πλημμύριζαν το δρόμο.


Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Η επιστήμη του βερεσέ... και τα ραφινάτα κόλπα της.
Πώς ξεπερνούσαν το 1910 το "πληρωμή μετρητοίς, φιλία διαρκής"



«Το παμπάλαιον "πίστωσις δεν δίδεται" μεταρρυθμίζεται από τινός καιρού σχεδόν κατά μήνα. Εις αρκετά καταστήματα έχει τροποποιηθεί ως εξής: "Μετ' ουδενός διατηρούμεν ανοικτούς λογαριασμούς". Αι τρεις λέξεις έγειναν εξ. Αλλά μετ' ολίγον καιρόν αι εξ έγειναν δεκαέξ: "Φέρεται εις γνώσιν των πελατών ότι ουδέν εξέρχεται απλήρωτον εκ του καταστήματος". Βέβαιον πράγμα λοιπόν ότι μετ' ολίγον καιρόν θ' αναγιγνώσκωμεν ολόκληρον κώδικα εις τας βιτρίνας των καταστημάτων.

»Οι Αθηναίοι έμποροι εσχάτως έχουν δύο ειδών ασχολίας:
Παρακολουθούν αφ' ενός τους νεωτερισμούς, την μόδαν και εν γένει τας προόδους του επαγγέλματός των, αφ' ετέρου δε τας προόδους των πελατών των εις την επιστήμην του βερεσέ. Σπάνιος πλέον ο τύπος του πελάτου, ο οποίος ζητεί πίστωσιν. Ο νεώτερος βερεσετζής δεν λέγει εις τον έμπορον "μου δίνετε πίστωσιν", λέγει μόνον:
– Συνειθίζω να πληρώνω κατά μήνα... Δέχεσθε;



»Οι έμποροι εδέχθησαν αυτήν την μέθοδον, η οποία ήτο απείρως προτιμοτέρα της πιστώσεως, της άνευ προθεσμίας. Αλλά το κατά μήνα έγεινε κατά μήνας. Η δόσις του Φεβρουαρίου επληρώνετο τον Νοέμβριον. Και τοιουτοτρόπως το "πίστωσις δεν δίδεται" έγεινε "μετ' ουδενός διατηρούμεν ανοικτούς λογαριασμούς". »

Και ο πελάτης συνεμορφώθη αμέσως με την νέαν τροπολογίαν. Δεν ανοίγει λογαριασμούς. Εισέρχεται εις το κατάστημα, εκλέγει ό,τι θέλει, ανάβει το τσιγάρον του, πηγαίνει εις τον καθρέφτην, στρίβει το μουστάκι του, ισάζει την γραβάταν του, ξεσκονίζει τα παπούτσια του και αφού βγαίνει εις την πόρταν, δίνει απ' εκεί την εξής παραγγελίαν:
– Τα στέλλετε στο σπίτι μαζί με το λογαριασμό!... »Δεν έχει λοιπόν καμμία θέσιν δι' αυτόν το "πίστωσις δεν δίδεται". Μήπως ο άνθρωπος εζήτησε πίστωσιν;
Εάν του ειπή ο έμπορος ότι δεν δίνει πίστωσιν, ημπορεί κάλιστα να του ειπή:
– Ποιος σου εζήτησε πίστωσι;! »Αλλ' ο κύριος ο οποίος δεν εζήτησε πίστωσιν, ούτε αύριον ούτε τον άλλον μήνα εξοφλεί τον λογαριασμόν του. Ο έμπορος ξεκινά λοιπόν να στείλει το πρώτο σημείωμα. Ακολουθεί το δεύτερο.
Ματαιότης ματαιοτήτων...

Κάποιοι έμποροι διαλέγουν τριανταφυλλί χαρτί για το υπενθυμιστικό του ανοιχτού ακόμη λογαριασμού. Το σκεπτικό είναι να ξεγελιόνται οι πελάτες να νομίζουν ότι είναι ραβασάκια και τουλάχιστον να τα διαβάζουν. Ακολουθεί επίσκεψις κατ' οίκον από εξειδικευμένο εισπράκτωρα. 'Ετσι ο χρόνος επιμηκύνεται στη μεγίστη δυνατή του διάρκεια.



Ο έμπορος κατόπιν όλης αυτής της οδυνηράς εμπειρίας του εξεκρέμασε το "μετ' ουδενός διατηρούμεν ανοικτούς λογαριασμούς" και εκρέμασε πλέον το "φέρεται εις γνώσιν των πελατών ότι ουδέν εξέρχεται απλήρωτον του καταστήματος".



Αυτά διαπίστωνε ο «Χρόνος» τον Απρίλιο του 1910. Δεν θα πρέπει βεβαίως να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι τα βερεσέδια και τα φέσια απασχολούσαν μόνο τα εμπορικά καταστήματα. Το ίδιο συνέβαινε στα ξενοδοχεία-εστιατόρια και τα λαϊκά μαγειρεία.

Μια διαδεδομένη συνήθεια ήταν κάποιοι «πελάτες» να τρώνε και να μην πληρώνουν. Οι τζαμπατζήδες -φόβος και τρόμος των γκαρσονιών- επινοούσαν όλο και πιο ραφινάτα κόλπα για να ξεγελάνε τους «δον γαρσίες» (περιπαικτικό παρατσούκλι που έδιναν στους σερβιτόρους από τη γαλλική λέξη garcon και τον τίτλο «δον»).

Το «κόλπο του Γεωργάκη» παρουσιάζει εύγλωττα η γελοιογραφία: Ο «πελάτης» έχει αφήσει επιδεικτικά ένα μεγάλο πακέτο πάνω στο τραπέζι. Λίγο πριν τελειώσει τρέχει έξω φωνάζοντας «Γεωργάκη!», υποτίθεται κάποιον γνωστό του περαστικό. Το γκαρσόνι «τσιμπάει» βλέποντας ότι έχει αφήσει ολόκληρο πακέτο. Μετά από ώρα, όταν ανοίγει το πακέτο διαπιστώνει ότι είναι άδειο!



Άλλο συνηθισμένο κόλπο ήταν βέβαια ο τζαμπατζής να «ανακαλύψει» βρομιές στο φαγητό. Ο εστιάτορας για να αποφύγει τη φασαρία φρόντιζε να απαλλαγεί το γρηγορότερο από το κουμάσι που του έλαχε...

Δυστυχώς ένα σημαντικό μέρος της πελατείας τους, ακόμη και φοιτητές, διανοούμενοι, επιστήμονες και υπάλληλοι, με εύθυμη ασυνειδησία, προκαλούσε αλλεπάλληλες χρεοκοπίες στους ατυχείς εκείνους εστιάτορες, οι οποίοι είχαν την αφέλεια να κάνουν μακροχρόνιες πιστώσεις ενώ είχαν διαθέσει, για την επιχείρησή τους, όλη την πείρα τους, όλες τις οικονομίες τους και τους μόχθους τους, δεκάδων ετών.

Εκείνοι που, από φιλότιμο, δεν καταδέχονταν να τρώνε, εξαπατώντας τους εστιάτορες, αρκούνταν να αγοράζουν από τους υπαίθριους μαγείρους μία πεντάρα συκωτάκια, μπακαλιάρο ή μαρίδες.
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

25η Μαρτίου 1923
Ηθικόν ακμαιότατον σε μια δύσκολη στιγμή.



«Κάτω από τον συννεφιασμένον ουρανόν ηκούσθησαν χθες στρατιωτικαί
σάλπιγγες.
Έπειτα, από την οδόν Σταδίου, εθεάθησαν ανερχόμενοι
προς τα επάνω, με βαρύ, αρρενωπόν και ισόχρονον βήμα, η μία
κατόπιν
της άλλης, πολυάριθμοι τετράδες ελληνικού στρατού. Εν δύο! Εν
δύο!

»Επί τω θεάματι αυτής της ωραίας παρελάσεως, η οποία ενέπνεε
δύναμιν
και πίστιν, ένας κύριος εστάθη στο πεζοδρόμιο και εκοίταζε.
Έπειτα,
έβγαλε το μαντήλι του και το έφερεν εις τα βουρκωμένα μάτια.
– Κλαίτε;
– Γιατί να σας το κρύψω; Συγκινήθηκα.



»Την συζήτησιν παρηκολούθει μια γυναικούλα μεσόκοπη, η οποία
ίστατο παραπλεύρως. Έξαφνα παρενέβη.
– Αμ’ εγώ; Εμένα πετά η καρδιά μου που τους βλέπω.

»Με το ίδιο βλέμμα είδε χθες όλος ο κόσμος τους παρελαύνοντας.
Και ήτο τούτο σαν μια ανάστασις του ηθικού της πρωτευούσης,
η οποία ξαναβλέπει την ελληνική λεβεντιά, όπως όταν πήγαινε
προς το θρίαμβο ή εγύριζεν από την δόξα».
«Αμάλθεια», Μάρτιος 1923
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Το κέρατο της Αμαλίας.
Περιύβριση Αρχής εις ανώτατον μάλιστα επίπεδον.
Τραγελαφικά μπλεξίματα όταν χρησιμοποιείς μια γλώσσα που δεν ξέρεις.



Ο Βασίλης Αττικός, στις Ιστορίες της Παληάς Αθήνας, αναφέρει το εξής χαριτωμένο επεισόδιο:

Ένας αγράμματος μπακάλης της Πλάκας, θέλοντας να πρωτοτυπήσει, συμβουλεύτηκε ένα δάσκαλο σχετικά με το πώς να ονομάσει το μαγαζί του. Εκείνος του πρότεινε την ονομασία «Το κέρας της Αμαλθείας». Του ετοίμασε μάλιστα και σχετικό σημείωμα με σκίτσο.

Δυστυχώς για τον μπακάλη, ο επίσης αγράμματος επιγραφοποιός τα έκανε κυριολεκτικά θάλασσα, ετοιμάζοντας πινακίδα όπου έγραψε:
«Παντοπωλείο το Κέρας της Αμαλείας».

Περήφανος ο παντοπώλης κρέμασε την επιγραφή με την ωραία ζωγραφιά.
Η προσβολή προς τη βασίλισσα έγινε αμέσως αντιληπτή από τους Οθωνιστές,
οι οποίοι μαζεύτηκαν έξω από το μπακάλικο με άγριες διαθέσεις.
Σωστό πανδαιμόνιο!

Για κακή τύχη του μπακάλη, ο επικεφαλής αστυνόμος που έφτασε με κουστωδία ροπαλοφόρων κλητήρων ήταν παντρεμένος, η δε γυναίκα του λεγόταν επίσης Αμαλία! Διπλό το «κεράτωμα», διπλό το κακό! Το μαγαζί διαλύθηκε και ο δύστυχος παντοπώλης μας έφαγε διπλή μερίδα ξύλο...
Πηγή: www.lifo.gr

Η Λουλού εξεπόρτισεν μετά της κυρίας της...
Μια απίθανη αγγελία απο το "ΕΘΝΟΣ" του 1938.
Βρισκόμαστε στην ιδιαίτερα αμαρτωλή δεκαετία του 30. Συγκεκριμένα στο 1938.
Φυσικά τηλεόραση δεν υπάρχει και οι ραδιοφωνικές εκπομπές εξαντλούνται σε
μουσικές αναμεταδόσεις από την Ευρώπη.

Έτσι κάθε είδηση περνά αναγκαστικά μέσα από τον Τύπο. Εκεί ο κάθε Αθηναίος με την ιδιαίτερη περιέργεια που τον διακατέχει να τα γνωρίζει όλα η αλλιώς με τον φόβο που τον διακατέχει να μη πιαστεί απληροφόρητος, «ρουφά» κυριολεκτικά τα πολιτικά και
τα κοινωνικά δρώμενα. 10.000 φύλλα πουλάνε οι εφημερίδες την ημέρα.

Οι μικρές αγγελίες είναι η καλύτερη πηγή για να «πιάσει» κανείς τον παλμό της πόλης. Για να δικαιολογήσουμε λοιπόν τον αμαρτωλό της χαρακτήρα αλιεύσαμε για σας μια απεγνωσμένη έκκληση ενός απελπισμένου συζύγου….


Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Όταν θύμωναν… στην Παλιά Αθήνα.
Τα «γαλλικά» που χρησιμοποιούσαν ήταν για κάθε επάγγελμα διαφορετικά.



Τώρα που ανεβάζει ζέστη, τα νεύρα τεντώνονται λίγο παραπάνω και λέμε και καμιά κουβέντα παραπάνω. Οι πρόγονοί μας και οξύθυμοι ήταν και δεν χάριζαν κάστανα κανενός. Τα «γαλλικά» που χρησιμοποιούσαν ήταν για κάθε επάγγελμα διαφορετικά όπως εντοπίσαμε στην εφημερίδα «Σατανάς» του 1929.


Πηγή: www.lifo.gr


Όταν ο «Ρήγας» έγινε Τσέλιγκας, και η «Ντάμα» Βλαχοπούλα…
Σπαρταριστές κυβερνητικές αποφάσεις του 1937.



Με αφορμή το πρωτοχρονιάτικο έθιμο της ακράτητης χαρτοπαιξίας, σας βρήκα ένα άρθρο από την εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» (Δεκέμβριος 1937).



Στην προσπάθεια του να διαμορφώσει ακόμη πιο ελληνοπρεπή την κοινωνία ο Μεταξάς, αφού απαγόρεψε τον ναργιλέ και τα αμανετζίδικα άσματα ως έχοντα ανατολίτικη προέλευση, προχώρησε ακάθεκτος και στην συμμόρφωση της τράπουλας στα «ελληνικά» ιδεώδη ... Και μη χειρότερα!!
Πηγή: www.lifo.gr