Phorum.com.gr

nick έγραψε: 19 Νοέμ 2019, 23:56

ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ έγραψε: 19 Νοέμ 2019, 19:50

dna replication έγραψε: 19 Νοέμ 2019, 16:28 https://twitter.com/kurdifusion_eng/sta ... 9551215617

Γιατι φαίνονται σαν απο το μενιδι αυτοι οι κουρδοι;

Ειχαν τα κοστουμια στο καθαριστηριο.

Μολοτοφ και συνεχεις διαδηλωσεις εναντια στους Τουρκους και τα τσιρακια τους τουρ Ρωσους...

Ωρα να ξεμπροστιαστει για τα καλα και ο κοντος του Κρεμπλινου.

Αρίστος έγραψε: 19 Νοέμ 2019, 16:31 Πολυ καλά highlights ενημερωσης απο dna replication ως συνηθως.

Θα σου ταιριαζε να ησουν ανταποκριτης μεγαλου καναλιου σε εμπολεμες περιοχες.

ευχαριστώ, θα το σκεφτώ να αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό

Northern Spirit έγραψε: 20 Νοέμ 2019, 15:05 Μολοτοφ και συνεχεις διαδηλωσεις εναντια στους Τουρκους και τα τσιρακια τους τουρ Ρωσους...

Ωρα να ξεμπροστιαστει για τα καλα και ο κοντος του Κρεμπλινου.

μπορεί να καταφέρουν τελικά οι κουρδοι να σταματήσουν τις κοινές περιπολίες οι ρωσοι και να αφησουν τους τουρκους να ενεργούν μόνοι τους

https://twitter.com/southfronteng/statu ... 9763037184

dna replication έγραψε: 21 Νοέμ 2019, 00:10

Northern Spirit έγραψε: 20 Νοέμ 2019, 15:05 Μολοτοφ και συνεχεις διαδηλωσεις εναντια στους Τουρκους και τα τσιρακια τους τουρ Ρωσους...

Ωρα να ξεμπροστιαστει για τα καλα και ο κοντος του Κρεμπλινου.

μπορεί να καταφέρουν τελικά οι κουρδοι να σταματήσουν τις κοινές περιπολίες οι ρωσοι και να αφησουν τους τουρκους να ενεργούν μόνοι τους

https://twitter.com/southfronteng/statu ... 9763037184

Αχαριστοι Κουρδοι...Δεν εκτιμησαν οτι ο ..τσαρος παρεδωσε την Αρφιν στο σουλτανο και επετρεψε νεα εισβολη. Αχαριστοι βρε παιδι μου..Ο Πουτιν για το..καλο τους εργαζεται..

οι ρώσοι δεν "είχαν" την περιοχή για να την παραδώσουν, οι φιλοαμερικανοί κούρδοι την κατειχαν.

Οι Ρωσοι δεν κατεχουνε τιποτε περαν των βασεων.Η Αρφιν ομως ανηκε στην δικη τους πλευρα ελεγχου..Και εχουνε υποτιθεται και τα κολλητηλικια με το σουλτανο..

Τελικα ασφησανε τους Κορδους να σφαχτουνε..

Τελικα ρε παιδια τι εγινε? Επεσε στην παγιδα του Τραμπ ο Ερντογαν οπως λεγανε οι φωστηρες του φορουμ?

Στρακαστρουκας έγραψε: 25 Ιαν 2020, 05:29 Τελικα ρε παιδια τι εγινε? Επεσε στην παγιδα του Τραμπ ο Ερντογαν οπως λεγανε οι φωστηρες του φορουμ?

Ή όπως έλεγε ο φωστήρας Κουμουτσάκος για στρατηγικό overextension

13 Φεβρουαρίου, 2020
Στρατεύσιμες Κούρδισες μασάνε φίδια και κουνέλια σε μία τελετή φρίκης!



Δεν «μάσησαν» σε τελετή «αποφοίτησης» αξιωματικών για τους Πεσμεργκά, του στρατιωτικού σώματος των Κούρδων.

Τη φήμη που τις συνοδεύει ως πολεμίστριες που δεν λυγίζουν ακόμα και μπροστά στην πιο δύσκολη κατάσταση επιβεβαίωσαν γυναίκες από το Κουρδιστάν που μετείχαν σε τελετή «αποφοίτησης» αξιωματικών για τους Πεσμεργκά, τον «στρατό», δηλαδή, των Κούρδων.

Οι γυναίκες αξιωματικοί δεν αρκέστηκαν στο να δείξουν τις ικανότητες σε μάχη σώμα με σώμα με άνδρες συναδέλφους τους αλλά προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα.

Όπως φαίνεται στις φωτογραφίες που ακολουθούν οι γυναίκες από το Κουρδιστάν δεν «μάσησαν» όταν κλήθηκαν να δαγκώσουν από κουνέλια μέχρι… φίδια!

Το ακραίο τελετουργικό τελέστηκε στην πόλη Σοράν, βορειοδυτικά της «πρωτεύουσας» του Κουρδιστάν, Αμπρίλ.

Οι γυναίκες Πεσμεργκά έγιναν ευρέως γνωστές για τη μάχη που έδωσαν στο Κομπάνι απέναντι στους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους για αρκετούς μήνες.

Όπως είχε δηλώσει στην Daily Mail γυναίκα αξιωματικός των Πεσμεργκά οι γυναίκες αποτελούσαν φόβο και τρόμο για τους τζιχαντιστές επειδή πίστευαν ότι αν σκοτωθούν από αυτές δεν θα καταλήξουν στον παράδεισο.






https://www.el.gr/paraxena/bizar/strate ... ane-fidia/

Μερικές πληροφορίες για τους Τούρκους , τους Κούρδους , τους Άραβες και τους Αραμαίους της Τουρκίας. Απ' το σοβαρότατο άρθρο

Το Τουρκικό Μωσαϊκό - Οι εθνοτικοί σχηματισμοί
Σχης (ΤΘ) Χαράλαμπος Λαλούσης
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2012
http://army.gr/sites/default/files/mag_20120101.pdf



Τούρκοι

Οι κά­τοικοι της Τουρ­κί­ας που αυ­το­προσ­διο­ρί­ζο­νται ως Τούρ­κοι, σύμ­φω­να με την ε­πίση­μη κρα­τι­κή εκδο­χή του ό­ρου, αγ­γί­ζουν το 80% του πλη­θυ­σμού. Πλη­θυ­σμια­κά η Τουρ­κί­α το 1927, σύμ­φω­να με την πρώ­τη της α­πο­γρα­φή, εί­χε μό­λις πά­νω α­πό 10 ε­κατομ­μύ­ρια κατοί­κους, το 1950 γύ­ρω στα 20 ε­κα­τομ­μύ­ρια, το 1980 45 ε­κα­τομ­μύ­ρια, ε­νώ σή­με­ρα [ 2012 ] υ­πο­λο­γίζεται πε­ρί­που στα 65 ε­κα­τομ­μύρια. Η η­λι­κια­κή δο­μή του πλη­θυ­σμού εί­ναι ου­σια­στι­κά νέ­α, ε­φό­σον το 50% εί­ναι κά­τω των 19 ε­τών. Ο μέ­σος ό­ρος δια­βί­ω­σης έ­χει με­τα­το­πι­στεί α­πό 35 χρό­νια στη δε­κα­ε­τί­α του 1950, στα 60 το 1980, ε­νώ η παι­δι­κή θνη­σι­μό­τη­τα ποι­κίλ­λει α­πό πε­ριο­χή σε πε­ριο­χή α­πό το υ­ψη­λό 18% (στις δυ­τι­κές πε­ριο­χές) στο υ­ψη­λό­τε­ρο 25% στις α­να­το­λι­κές. Η γε­ω­γρα­φι­κή κι­νη­τι­κό­τη­τα α­πό την ε­παρ­χί­α στα α­στι­κά κέ­ντρα, α­νά­με­σα στις πε­ρι­φέ­ρειες και α­νά­με­σα στις πό­λεις, θε­ω­ρεί­ται με­γά­λη συ­γκρι­τι­κά με άλλες χώ­ρες. Οι βα­σι­κές με­τα­κι­νή­σεις εί­ναι α­πό Α­να­το­λάς προς Δυ­σμάς. Η Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, η Ά­γκυ­ρα και η Σμύρ­νη α­πορ­ρό­φη­σαν με­τα­πο­λε­μι­κά το 40% της ε­σωτε­ρι­κής με­τα­νά­στευ­σης. Α­νά­με­σα στο 1/5 και το 1/6 του πλη­θυ­σμού (10-12 ε­κα­τομ­μύ­ρια) κα­τοι­κούν στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη.

{ Έχουμε ] τρεις κυ­ρί­ως ο­μα­δο­ποι­ή­σεις: τους Τούρ­κους που εί­ναι α­πό­γο­νοι των πα­λαιών ο­θω­μα­νικών κτή­σε­ων ε­πί ευ­ρω­πα­ϊ­κού ε­δά­φους και με­τα­νάστευ­σαν ή με­τα­φέρ­θη­καν στα­δια­κά στην Τουρ­κί­α με την α­νά­δυ­ση των Ε­θνι­κών Κρα­τών στα Βαλ­κά­νια, τους Τούρ­κους της Α­να­το­λί­ας και τους Τούρ­κους της Κε­ντρι­κής Α­σί­ας (με­τα­νά­στες και α­πό­γο­νοι με­τα­ναστών α­πό την πε­ριο­χή του Καυ­κά­σου).



Η ο­μά­δα της Α­να­το­λί­ας α­ντι­προ­σω­πεύ­ει την πιο «γνή­σια» φυ­λε­τι­κά εκ­δο­χή του Τούρ­κου ή του­λά­χι­στον αυ­τή υ­πήρ­ξε η ε­πί­ση­μη ά­πο­ψη του πρώ­ι­μου κε­μα­λικού κράτους. Τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που α­πο­δό­θη­καν στον Τούρ­κο της Α­να­το­λί­ας φυ­σι­κή α­ντο­χή, πα­ροι­μιώ­δης υ­πο­μο­νή, πεί­σμα, υ­πε­ρη­φά­νεια, φι­λό­ξε­νη διά­θεση, μα­κρο­θυ­μί­α, αλ­λά και μοι­ρο­λα­τρί­α, προ­βλή­θη­καν συ­χνά σαν τα θε­με­λιώ­δη συ­στα­τι­κά της τουρ­κι­κής ι­διο­συ­γκρα­σί­ας. Ο γε­ω­γρα­φι­κός χώ­ρος ε­ξά­πλω­σής τους εί­ναι -ό­πως προ­δί­δει και το ό­νο­μά τους- τα υψί­πε­δα της Α­να­το­λί­ας ό­που ζουν διε­σπαρ­μέ­νοι σε μι­κρές κοι­νό­τη­τες, χω­ριά και κω­μο­πό­λεις. Η κύ­ρια α­πα­σχό­λη­σή τους εί­ναι η καλ­λιέρ­γεια της γης και η κτη­νο­τρο­φί­α. Στην ί­δια ο­μά­δα θε­ω­ρεί­ται ό­τι α­νή­κουν και οι κά­τοι­κοι των τουρ­κι­κών πα­ρα­λί­ων στο Αι­γαί­ο και τη Μαύ­ρη θά­λασ­σα αν και ως προς τα πο­λι­τισμι­κά τους χαρα­κτη­ρι­στι­κά δεν ταυ­τί­ζο­νται με τους κα­τοί­κους των υ­ψι­πέδων. Η δια­φο­ρο­ποίη­ση εί­ναι φυ­σιο­λο­γι­κή αν σκε­φτεί κα­νείς τις δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­σμι­κές πα­ρα­στάσεις στις ο­ποί­ες ε­κτί­θε­νται οι πλη­θυ­σμοί που διαβιούν κο­ντά στη θά­λασ­σα. Τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια η ε­ντα­τι­κο­ποί­η­ση της α­στι­κοποί­η­σης, ο εκ­βιο­μη­χα­νι­σμός και η ει­σα­γω­γή κα­τα­να­λω­τι­κών συ­νη­θειών έ­χουν σε με­γά­λο βαθ­μό ε­λατ­τώ­σει τις το­πι­κές δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις και οι δια­κρίσεις υ­φί­στα­νται πλέ­ον σε ε­πί­πε­δο τα­ξι­κό και ε­παγ­γελ­μα­τι­κό. Η ε­πο­χια­κή, ω­στό­σο, με­τα­κί­νη­ση του ο­ρει­νού πλη­θυ­σμού για την ε­ξα­σφά­λι­ση βο­σκο­τό­πων παρα­μέ­νει βα­σι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της κα­θη­με­ρινής ζω­ής στα υ­ψί­πε­δα. Υ­πολο­γί­ζε­ται ό­τι έ­να ε­κα­τομ­μύ­ριο πε­ρί­που Τούρ­κοι της Ανατολίας ε­ξα­κο­λου­θούν να διά­γουν ημι­νο­μα­δι­κό βί­ο. Με­τα­ξύ αυ­τών συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται και 600.000 Yörük. Οι Yörük εί­ναι τουρ­κό­φω­νοι και ορ­γα­νω­μέ­νοι σε νο­μα­δι­κές φα­τρί­ες. Το με­γα­λύ­τε­ρο τμή­μα του πλη­θυ­σμού των Yörük ε­ντο­πί­ζε­ται στις ε­παρ­χί­ες Μα­νί­σα, Μπα­λι­κε­σίρ, Κιου­τά­χεια και ι­διαί­τε­ρα στην ε­παρ­χί­α του Ε­σκί Σε­χίρ. Ως προς το θρή­σκευ­μα εί­ναι σου­νίτες μου­σουλ­μά­νοι, αν και μια υ­πο­ο­μά­δα τους φαί­νε­ται να α­κολου­θεί τον α­λεβι­τι­σμό. Η υ­πο­ο­μά­δα αυ­τή ε­ντο­πί­ζε­ται κυ­ρί­ως στο Α­φιόν Κα­ρα­χι­σάρ, το Ε­μίρ­νταγ, το Μπι­λε­τσίκ και το Μπο­ζου­γιούκ.



Πάμε στους Τούρκους που εί­ναι α­πό­γο­νοι των πα­λαιών ο­θω­μα­νι­κών κτή­σε­ων. Η στα­δια­κή με­τα­κί­νησή τους (1878-1924) στη ση­με­ρι­νή τουρκι­κή ε­πι­κρά­τεια, υπήρ­ξε α­πο­τέ­λε­σμα της έ­ξω­σής τους α­πό τα α­να­δυό­με­να ε­θνικά κρά­τη στον βαλ­κα­νι­κό χώ­ρο αλ­λά και συ­νέ­πεια των Βαλ­κα­νι­κών Πο­λέ­μων και του Α΄ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου. Πολ­λοί α­π’ αυ­τούς το­πο­θε­τή­θη­καν α­πό το τουρ­κι­κό κράτος στα χω­ριά που ε­γκα­τα­λεί­φθη­καν α­πό τους Έλ­λη­νες το 1922. Στις α­γρο­τι­κές πε­ριο­χές που ε­γκα­τα­στά­θη­καν α­νέ­πτυ­ξαν τη γε­ωρ­γι­κή οι­κο­νο­μί­α και υ­ιο­θέτη­σαν α­ντί­στοι­χο τρό­πο ζω­ής. Με­γά­λο τμή­μα ό­μως α­πό αυ­τούς κα­τέλη­ξε στα α­στι­κά κέ­ντρα με ό,τι αυ­τό συ­νε­πά­γε­ται για τη ζω­ή, τις συ­νή­θειες και τις ε­παγ­γελ­μα­τι­κές τους δρα­στη­ριό­τη­τες. Η Α­δρια­νού­πολη, το Τε­κίρ­νταγ, το Κι­κλα­ρε­λί, η Νι­γκντέ, το Μπι­λε­τσίκ και η Πρού­σα α­πο­τε­λούν τις κυ­ριό­τε­ρες α­στι­κές τους ε­στί­ες. Πλη­θυ­σμια­κά συ­γκρο­τούν τον πιο συ­μπα­γή δη­μο­γρα­φι­κά πυ­ρή­να των δυ­τι­κών τουρ­κι­κών πα­ρα­λί­ων . οι πιο πυ­κνο­κα­τοι­κη­μέ­νες πε­ριο­χές να βρί­σκο­νται στις δυ­τι­κές α­κτές με α­πο­κο­ρύφω­μα τις βο­ρειο­δυ­τι­κές. Πα­ρου­σιά­ζει εν­δια­φέρον ό­τι ως προς τα πο­λι­τι­κά τους χα­ρακτη­ρι­στι­κά α­πο­τε­λούν ί­σως την πλέ­ον φι­λε­λεύ­θε­ρη ο­μά­δα. Η θέ­ση της ε­γκα­τά­στασής τους έ­χει συμ­βάλ­λει τα μέ­γι­στα σε αυ­τό κα­θώς, ε­ξαι­τί­ας του του­ρι­σμού και της έ­ντο­νης α­στι­κο­ποί­η­σης των πα­ρα­λί­ων, έρ­χο­νται συ­χνό­τε­ρα σε ε­πα­φή με τα δυ­τι­κά πρό­τυ­πα. Η εκ­βιο­μη­χάνι­ση της πε­ριο­χής την με­τέ­τρε­ψε σε πό­λο έλ­ξης ξέ­νων ε­πενδύ­σε­ων -ι­διαί­τε­ρα γερ­μα­νι­κών κε­φα­λαί­ων- και ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού με α­πο­τέ­λε­σμα η ερ­γα­τι­κή τά­ξη συχνά να υ­πε­ρεκ­προ­σω­πεί­ται. Το κα­τά κε­φα­λήν ει­σό­δη­μα των κα­τοί­κων κυ­μαί­νεται στα 3.800 - 4.000 δο­λά­ρια και κα­τα­λαμ­βά­νει, ως εκ τού­του, τη δεύ­τε­ρη υ­ψη­λό­τε­ρη θέ­ση σε ο­λό­κλη­ρη την τουρ­κι­κή ε­πι­κρά­τεια (την πρώτη θέ­ση με κα­τά κε­φα­λήν ει­σό­δη­μα 6.300 δο­λα­ρί­ων κα­τα­λαμ­βά­νει η ε­παρ­χί­α Κο­τσα­ε­λί, που βρί­σκε­ται δί­πλα στην ε­παρ­χί­α Κων­στα­ντι­νου­πό­λε­ως). Το τουρ­κι­κό κρά­τος α­κολού­θη­σε μια συ­νει­δη­τή πο­λι­τι­κή α­νά­πτυ­ξης της πε­ριο­χής που έ­κτο­τε α­πο­τελεί την ευ­ρω­πα­ϊ­κή βι­τρί­να του κρά­τους. Πρέ­πει να ση­μειω­θεί ό­τι σε αυ­τό είχε συμ­βάλει και η υ­πάρ­χου­σα ή­δη ευ­ρω­πα­ΐ­ζου­σα πα­ρά­δο­ση, κλη­ρο­νο­μιά των ελλη­νι­κών πλη­θυ­σμών που εί­χαν ζή­σει στην πε­ριο­χή μέ­χρι το 1922.

Πα­ράλ­λη­λα, ό­μως, με το υ­ψη­λό βιο­τι­κό ε­πί­πε­δο, στις πε­ρι­φέ­ρειες των α­στι­κών κέ­ντρων της πε­ριο­χής (ι­διαί­τε­ρα στη Σμύρ­νη) έ­χουν α­να­πτυ­χθεί τα τε­λευταί­α τριά­ντα χρό­νια με­γά­λες πα­ρα­γκου­πό­λεις, στις ο­ποί­ες η ε­θνο­τι­κή προ­έλευ­ση και το βιο­τι­κό ε­πί­πε­δο των κα­τοί­κων πα­ρου­σιά­ζει μι­α ε­ντε­λώς δια­φορε­τι­κή ει­κό­να. Πρό­κει­ται, κυ­ρί­ως, για οι­κο­νο­μι­κούς ε­σω­τε­ρι­κούς με­τα­νά­στες α­πό τις νο­τιο­α­νατο­λι­κές ε­παρ­χί­ες και την καρ­διά της Α­να­το­λί­ας. Με­τα­ξύ των αν­θρώ­πων αυ­τών (με­γά­λο πο­σο­στό των ο­ποί­ων εί­ναι Κούρ­δοι) α­πα­ντά­ται ένα τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κό σύ­στη­μα α­ξιών πε­ρισ­σό­τε­ρο συμ­βα­τό με τον πα­ρα­δοσια­κό τρό­πο ζω­ής της υ­παίθρου. Η θρη­σκευ­τι­κό­τη­τα αυ­τών των ο­μά­δων εί­ναι ε­ντο­νό­τε­ρη με α­πο­τέ­λε­σμα και τα πο­λι­τι­κά τους χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά να δια­φορο­ποιού­νται τεί­νο­ντας πε­ρισ­σό­τε­ρο στον ι­σλα­μισμό και τον συ­ντη­ρη­τι­σμό. Η δη­μο­γρα­φι­κή αλ­λοί­ω­ση της πε­ριο­χής συ­νε­χί­ζε­ται και στις μέ­ρες μας, κα­θώς κα­τά πά­για κρα­τι­κή τα­κτι­κή ε­πι­διώ­κε­ται η ε­γκατά­στα­ση ε­κτο­πι­σμέ­νων Κούρ­δων με τε­λι­κό σκο­πό των α­φο­μοί­ω­σή τους α­πό το πο­λι­τι­σμι­κά και οι­κο­νο­μι­κά δυ­να­μι­κό­τε­ρο τουρ­κι­κό στοι­χεί­ο των δυ­τι­κών πα­ρα­λί­ων.

Η τρί­τη ση­μα­ντι­κό­τε­ρη - μετά τους Ευρωπαίους Τούρκους και τους Τούρκους της Ανατολίας - ο­μά­δα του τουρ­κι­κού πλη­θυ­σμού με τουρ­κι­κή ε­θνι­κή συ­νεί­δη­ση εί­ναι ό­σοι έ­χουν κε­ντρο­α­σια­τι­κή προ­έ­λευ­ση. Με­τα­ξύ τους πε­ριλαμ­βά­νονται οι Τουρ­κο­μά­νοι και οι Τα­τά­ροι της Κρι­μαί­ας. Α­κρι­βή δη­μο­γρα­φικά στοι­χεί­α για το μέ­γε­θος του πλη­θυ­σμού των Τα­τά­ρων δεν υ­πάρ­χουν, κα­θώς κα­τά πά­για κρα­τι­κή τα­κτι­κή οι τουρ­κό­φω­νοι σου­νι­τι­κοί πλη­θυ­σμοί στην Τουρ­κί­α δεν κα­τα­γρά­φο­νται ως προς τα ι­διαί­τε­ρα δη­μο­γρα­φι­κά τους χα­ρα­κτηρι­στι­κά. Ο ερ­χο­μός τους στη σημε­ρι­νή τουρ­κι­κή ε­πι­κρά­τεια συ­ντε­λέ­στη­κε κατά κύ­μα­τα α­πό το 1783 και με­τά ως α­πο­τέ­λε­σμα των ρωσ­σο-τουρ­κι­κών συρ­ρά­ξε­ων. Αρ­χι­κά ε­γκα­τα­στά­θη­καν στο βαλκα­νι­κό χώ­ρο α­π’ όπου εκ­διώ­χθη­καν κα­τά τα έ­τη 1877-1878. Σή­με­ρα, έ­χουν πλέον α­φο­μοιω­θεί σε με­γά­λο βαθ­μό, χω­ρίς ό­μως να έ­χουν χά­σει πλή­ρως τη συ­νείδη­ση της δια­φο­ρε­τι­κής τους προ­έ­λευ­σης. Ο πλη­θυ­σμός τους αν και γε­ω­γρα­φι­κά διε­σπαρ­μέ­νος πα­ρου­σιά­ζει πυ­κνό­τε­ρη συ­γκέ­ντρω­ση στα χω­ριά της ε­παρ­χί­ας του Ε­σκί Σε­χίρ (36 περί­που χω­ριά). Στην ε­παρ­χί­α της Ά­γκυ­ρας κα­τα­γρά­φε­ται η ύ­παρ­ξη τεσ­σά­ρων χω­ριών και στα Ά­δα­να τριών. Τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια έ­γι­ναν προ­σπά­θειες δια­τή­ρη­σης των ι­διαί­τε­ρων πο­λιτι­σμι­κών τους χα­ρα­κτη­ρι­στικών, με τη δη­μιουρ­γί­α πο­λι­τι­στι­κών συλ­λό­γων για τη διά­δο­ση των λα­ϊ­κών χο­ρών και της πα­ρα­δο­σια­κής τους μου­σι­κής, οι προ­σπάθειες ό­μως αυ­τές φαί­νε­ται πως δεν α­πέ­δω­σαν τα α­να­με­νό­με­να α­πο­τε­λέ­σμα­τα.

Οι Τουρ­κο­μά­νοι γε­ω­γρα­φι­κά ε­ντο­πί­ζο­νται στη δυ­τι­κή και κε­ντρι­κή Α­να­το­λί­α. Με­γά­λο μέ­ρος του τουρ­κικού πλη­θυ­σμού υ­πο­στη­ρί­ζει ό­τι έ­χει τουρ­κο­μα­νι­κές ρί­ζες, πράγ­μα που δεν πρέ­πει να θε­ω­ρεί­ται α­πί­θα­νο. Οι γνή­σιοι ω­στό­σο Τουρ­κο­μά­νοι δεν έ­χουν ό­λοι ε­γκα­τα­στα­θεί μό­νι­μα σε συ­γκε­κριμέ­νο χώ­ρο και ε­ξα­κο­λου­θούν ως έ­να βαθ­μό να δια­τη­ρούν τη φυ­λε­τι­κή τους ορ­γά­νω­ση και τον η­μι­νο­μα­δικό τους βί­ο. Ως προς τη θρη­σκευ­τι­κό­τη­τά τους δια­κρί­νο­νται και αυ­τοί σε δύ­ο ο­μά­δες: μί­α ο­μά­δα που α­κο­λου­θεί το σου­νι­τι­κό δόγ­μα και μί­α που πρε­σβεύ­ει τον α­λε­βι­τι­σμό. Εί­ναι πά­λι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι δεν δια­θέ­του­με ε­πί­ση­μα δημο­γρα­φι­κά στοι­χεί­α για την πρώ­τη ο­μά­δα, που α­πο­τε­λεί­ται α­πό σου­νί­τες. Αυτό που μπο­ρεί να ει­πω­θεί με σχε­τι­κή α­σφά­λεια εί­ναι ό­τι με­γά­λο μέ­ρος του πλη­θυ­σμού τους ε­ντο­πί­ζε­ται στην πε­ριο­χή του Ι­κο­νί­ου. Μί­α ση­μα­ντι­κή ε­πι­σήμαν­ση εί­ναι ό­τι συ­χνά ε­πι­κρα­τεί σύγ­χυ­ση α­να­φορι­κά με την ταυ­τό­τη­τα των σου­νι­τών Τουρ­κο­μά­νων και των Yörük, κα­θώς πολ­λοί που α­νή­κουν στη δεύ­τε­ρη ε­θνο­τι­κή ο­μά­δα έλ­κουν την κα­τα­γω­γή τους α­πό τους Τουρ­κο­μά­νους. Οι τε­λευ­ταί­οι μπο­ρούν συ­χνά να χα­ρα­κτη­ρι­στούν ως Yörük, αλλά στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση ο ό­ρος έ­χει γε­νι­κή ση­μα­σί­α που βα­σί­ζε­ται στην ο­μοιό­τη­τα του νο­μα­δι­κού τρό­που ζω­ή τους και ό­χι σε φυ­λε­τι­κή συγ­γέ­νεια (κά­τι α­ντί­στοι­χο με τον ό­ρο βλά­χοι στα ελ­λη­νι­κά που κα­τά και­ρούς χρη­σιμο­ποι­ή­θη­κε κα­τα­χρη­στι­κά για να πε­ρι­γρά­ψει δια­φο­ρε­τι­κούς νο­μα­δι­κούς πλη­θυ­σμούς του ελλη­νι­κού χώ­ρου). Η διά­κρι­ση με­τα­ξύ των α­να­γνω­ρι­σμέ­νων Τουρκο­μά­νων και των χω­ρι­κών ή κα­τοί­κων των πό­λε­ων κα­τά τη δια­δι­κα­σί­α της α­φομοί­ω­σής τους στη­ρι­ζό­ταν μέ­χρι πρό­σφα­τα στον η­μι­νο­μα­δι­κό τρό­πο ζω­ής τους, αλ­λά πλέ­ον με τη στα­δια­κή ε­ξα­φά­νι­ση του ε­πο­χια­κού νο­μα­δι­σμού, η διά­κριση βα­σί­ζε­ται ο­λο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο στην αί­σθη­ση ό­τι υ­πάρ­χει κοι­νή ι­στορί­α και κοι­νός ι­στο­ρι­κός δε­σμός με­τα­ξύ των μελών της ο­μά­δας.





Στην πε­ρί­πτω­ση των α­λε­βι­τών Τουρ­κο­μά­νων τα στοι­χεί­α για το πλη­θυ­σμια­κό τους μέ­γε­θος εί­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρα, αλ­λά δεν βα­σί­ζο­νται σε α­ξιό­πι­στες πη­γές. Οι ε­κτιμή­σεις για τον α­ριθ­μό τους κυ­μαί­νο­νται με­τα­ξύ ο­κτώ και δε­κα­ο­κτώ ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων. Έ­νας πα­ρα­πά­νω λό­γος που δεν ε­πι­τρέ­πει να ε­ξά­γει κα­νείς σαφή συ­μπε­ρά­σμα­τα για το πραγ­μα­τι­κό μέ­γε­θος του πλη­θυ­σμού τους, έ­χει να κά­νει και με τον μυ­στι­κιστι­κό και α­πό­κρυ­φο χα­ρα­κτή­ρα του δόγ­μα­τος. Α­να­φε­ρό­μα­στε στην πα­ρά­δο­ση του takiya σύμ­φω­να με την ο­ποί­α ε­πα­φί­ε­ται στη δια­κρι­τι­κή ευ­χέ­ρεια του α­λε­βί­τη πι­στού η α­πο­κά­λυ­ψη, ή ό­χι, της θρη­σκευ­τι­κής του ταυ­τό­τη­τας.

Η πρώ­τη και μο­να­δι­κή σο­βα­ρή αν­θρω­πο­λο­γι­κή μελέ­τη που α­σχο­λεί­ται σε εύ­ρος και α­πο­κλει­στι­κά με την κοι­νό­τη­τα των α­λε­βί εί­ναι του Altan Gokalp, Tères rouges et bouches noires, Πα­ρί­σι 1980. Ο τουρ­κο­λό­γος - ι­σλα­μο­λό­γος Altan Gokalp, ανα­λύ­ο­ντας το κοι­νω­νι­κο­θρη­σκευ­τι­κό το­πί­ο της Τουρ­κί­ας, το­πο­θε­τεί την ετερό­δο­ξη αυ­τή τά­ση των α­λε­βί α­νά­με­σα στις τρεις κυ­ρί­αρ­χες συ­νι­στώ­σες: Πρώ­τη συ­νι­στώ­σα, η κα­θε­στω­τι­κή λα­ϊ­κή - κο­σμι­κή - κε­μα­λι­κή κλη­ρο­νο­μιά ρή­ξης με το ο­θω­μα­νι­κό ι­σλα­μι­κό πα­ρελ­θόν: «Η κε­μα­λι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α συ­νι­στά θε­σμι­κά, κοι­νω­νιο­λο­γι­κά, πο­λι­τι­κά και ι­στο­ρι­κά έ­να κε­ντρι­κό «πα­ρά­δειγ­μα» σε αλ­ληλό­δρα­ση με τους δύ­ο άλ­λους πό­λους της κοι­νω­νι­κο-θρη­σκευ­τι­κής διελ­κυ­στίνδας». Δεύ­τε­ρη συ­νι­στώ­σα, η σουνί­τι­κη πλειοψη­φί­α εί­ναι ε­κεί­νη η ο­ποί­α δια­τρέ­χε­ται α­πό τον ι­σλα­μι­στι­κό α­να­βρα­σμό και διεκ­δι­κεί την ε­πι­στρο­φή στον θρη­σκευ­τι­κό Νό­μο, τη Sharia. Προ­πύρ­γιο του σουνί­τι­κου ισλα­μι­σμού εί­ναι τα α­γρο­τι­κά βά­θη της Α­να­το­λί­ας (που έ­μει­ναν ά­θι­κτα α­πό τους εκ­κο­σμι­κευ­τι­κούς κε­μα­λι­κούς νό­μους α­πό ά­γνοια και α­δρά­νεια και ό­χι ε­πει­δή α­ντι­στά­θη­καν). Οι α­λε­βί συ­γκρο­τούν την τρί­τη συ­νι­στώ­σα, στην ο­ποί­α αρ­κε­τοί δί­νουν βα­ρύ­νου­σα - ι­σό­τι­μη - ση­μα­σί­α ως α­πο­τε­λε­σμα­τικό α­ντίβα­ρο στον σουν­ί­τι­κο φο­ντα­με­ντα­λι­σμό. Η κοι­νό­τη­τα των Τούρ­κων κα­τά κα­νό­να, αλλά και των Κούρ­δων, Α­λε­βί-Μπε­χτα­σί σι­ί­τι­κής πα­ρά­δο­σης, δια­φέ­ρει ση­μα­ντικά α­πό τους πέρ­σες σι­ί­τες (αν και κα­τη­γο­ρή­θη­καν στο πα­ρελ­θόν ως πρά­κτο­ρές τους). Με ε­κα­τομ­μύ­ρια πι­στών α­πο­τε­λούν, σύμφω­να με τις ε­κτι­μή­σεις του GokaIp, πε­ρί­που το 1/4 του συ­νο­λι­κού πλη­θυ­σμού της χώ­ρας.

Πρέ­πει να ση­μειω­θεί ό­τι ο α­λε­βι­τι­σμός δεν έ­χει ε­θνο­τι­κή ταυ­τό­τη­τα. Α­κό­λου­θους του α­λε­βι­τι­σμού συ­ναντά­με σε πολ­λές ε­θνο­τι­κές ο­μά­δες στην Τουρ­κί­α (Τουρ­κο­μά­νους, Κούρ­δους, Α­μπντάλ κ.τ.λ.). Ο α­λε­βι­τι­σμός στις πε­ρισ­σό­τε­ρες πε­ρι­πτώ­σεις υ­περ­βαί­νει τα ό­ρια των εθνο­τι­κών σχη­μα­τι­σμών. Έ­νας τούρ­κος α­λε­βί­της βρί­σκε­ται πιο κο­ντά στον κούρδο ο­μό­δο­ξό του πα­ρά στο σου­νί­τη ο­μο­ε­θνή του και το α­ντί­θε­το. Δεν εί­ναι μάλι­στα κα­θό­λου σπά­νιο το φαι­νό­με­νο «α­φύ­σι­κων» σου­νι­τι­κών κουρ­δο­τουρ­κικών συμ­μα­χιών στις πε­ριπτώ­σεις των διώ­ξε­ων ε­να­ντί­ον των α­λε­βι­τών συ­μπατριω­τών τους. Ο α­λε­βι­τι­σμός α­πο­τε­λεί την τουρ­κι­κή ερ­μη­νεί­α του σι­ι­τι­κού Ισλάμ που συν­δέ­ε­ται με το Ι­ράν και την περ­σι­κή ι­σλα­μι­κή εκ­δο­χή. Οι σι­ί­τες ήταν οι ο­πα­δοί του ε­ξά­δελ­φου και γα­μπρού του Προ­φή­τη, του Α­λί. Το ό­νο­μα Α­λεβί, άλ­λω­στε, ση­μαί­νει α­κρι­βώς αυ­τό: α­κό­λου­θος του Α­λί. Α­μέ­σως με­τά τον θά­νατο του Μω­ά­μεθ ξέ­σπα­σε δια­μά­χη για τη δια­δο­χή του. Ο Α­λί υ­πήρ­ξε ο χα­μέ­νος της υ­πό­θε­σης, κα­θώς μα­ζί με την ελ­πί­δα της δια­δο­χής έ­χα­σε και τη ζω­ή του. Οι ακό­λου­θοί του α­πο­σπά­στη­καν α­πό τον ι­σλα­μι­κό σου­νι­τι­κό κορ­μό και α­πο­τέ­λε­σαν έ­κτο­τε τους σι­ί­τες. Το σι­ι­τι­κό δόγ­μα υ­πήρ­ξε η βά­ση του α­λε­βι­τι­σμού και τα στοι­χεί­α που δια­φο­ρο­ποιούν το τελευ­ταί­ο α­πό το σου­νι­τι­σμό δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται μό­νο στο δόγ­μα, αλ­λά και στην πρά­ξη. Ο αλε­βι­τι­σμός α­πο­τε­λεί και μορφή κοι­νο­τι­κής ορ­γά­νω­σης που δια­θέ­τει μη­χα­νι­σμούς ε­πί­λυ­σης των εν­δο­κοινο­τι­κών δια­φο­ρών. Η ποι­κι­λί­α των ο­νο­μά­των του εί­ναι με­γά­λη: μπε­κτα­σί, κιζιλ­μπάς, τα­χτα­τζί κ.τ.λ., δεν πρέ­πει ό­μως να μας προ­κα­λεί σύγ­χυ­ση, κα­θώς ό­λοι αυ­τοί οι ό­ροι α­ντα­πο­κρί­νο­νται α­πλώς σε ο­μα­δο­ποι­ή­σεις του ί­διου θρη­σκευτι­κού συστή­μα­τος που εί­χε ως ει­ση­γη­τή του τη μυ­στη­ριώ­δη μορ­φή του Χα­τζή Μπε­κτάς. Ο Χα­τζή Μπε­κτάς έ­ζη­σε κά­που με­τα­ξύ του 13ου και του 14ου αιώ­να και τα γνω­στά πε­ρι­στα­τι­κά του βί­ου του α­πο­τε­λούν έ­να μείγ­μα α­ντι­φατι­κών πα­ρα­δό­σε­ων που δεν μας ε­πι­τρέ­πουν να υ­πο­στη­ρί­ξου­με τί­πο­τε με βε­βαιό­τη­τα για τη δρά­ση του. Έ­να α­κό­μα στοι­χεί­ο δια­φο­ρο­ποί­η­σης του α­λε­βι­τι­σμού εί­ναι η ιε­ραρ­χι­κή του ορ­γά­νω­ση που πε­ρι­λαμβά­νει τέσ­σε­ρις βαθ­μί­δες μύη­σης (α­σί­κης, δερ­βί­σης, ντε­ντέ ή μπα­μπά και ντε­ντέ­μπα­μπα). Μέ­σα στον ί­διο τον α­λε­βι­τι­σμό υ­φί­στα­ται η διά­κρι­ση με­τα­ξύ μπε­κτα­σή­δων και α­λε­βι­τών μπεκτα­σή­δων. Σύμ­φω­να με τους δεύ­τε­ρους, η ι­διό­τη­τα του α­λε­βί­τη εί­ναι α­πο­κλειστι­κά κλη­ρο­νο­μι­κή και κα­νείς έ­ξω α­πό την κοι­νό­τη­τα δεν μπο­ρεί να ε­ντα­χθεί στον α­λε­βι­τι­σμό. Στους α­λε­βί­τες, η τέ­λε­ση της θρη­σκευ­τι­κής λει­τουρ­γί­ας γί­νε­ται κρυ­φά. Για το λό­γο αυ­τό, οι α­λε­βί­τες δεν πάνε αλ­λά και δεν έ­χουν τζα­μιά. Κά­θε ά­το­μο εί­ναι εν­σω­μα­τω­μέ­νο σε έ­να δί­κτυο αλ­λη­λε­ξαρ­τή­σε­ων που τα συν­δέει ως πραγ­μα­τι­κούς κοι­νω­νούς.

Η ε­σω­τε­ρι­κή συ­νο­χή των θρη­σκευ­τι­κών κοι­νο­τή­των ε­ξα­σφα­λί­ζε­ται α­πό την ύπαρ­ξη ε­νός Nτε­ντέ που εί­ναι ό,­τι πιο κο­ντι­νό δια­θέ­τουν οι α­λε­βί­τες στο θε­σμό του ιε­ρα­τεί­ου. Ε­ναλ­λα­κτι­κή ο­νο­μα­σί­α για τον Ντε­ντέ εί­ναι Ο­τσάκ Ζα­ντέ. Πρό­κει­ται για τον ε­πι­κε­φα­λής μιας «ε­στί­ας» πνευ­μα­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας, μιας συ­γκε­κρι­μέ­νης κοι­νό­τητας α­λε­βι­τών που μπο­ρούν να κα­τοι­κούν σε τό­πους πο­λύ α­πο­μα­κρυ­σμέ­νους α­πό την έ­δρα του Ντε­ντέ τους. Αρ­χη­γός της το­πικής κοι­νω­νί­ας εί­ναι ο Μπα­μπά, που μπο­ρεί να ταυ­τί­ζεται με τον Ντε­ντέ, υ­πό την ε­ξου­σί­α του ο­ποί­ου συ­νά­πτο­νται ει­δι­κοί δε­σμοί με­τα­ξύ πα­ντρε­μέ­νων ζευ­γα­ριών που κα­τά κά­ποιο τρό­πο α­δελ­φο­ποιούνται. Η πα­ρα­βα­τι­κή και η α­νή­θι­κη συ­μπε­ρι­φο­ρά ε­λέγ­χε­ται εν­δο­κοι­νο­τι­κά μέσω του δι­κα­στι­κού θε­σμού του σορ­γκού α­γι­νί. Τα πα­ρα­πτώ­μα­τα κρί­νο­νται «πρω­το­δί­κως» α­πό το κοι­νο­τι­κό αυ­τό δι­καστή­ριο και εν συ­νε­χεί­α ε­ξε­τά­ζο­νται μί­α φο­ρά το χρό­νο α­πό την ε­τήσια συ­γκέ­ντρω­ση που ο­νο­μά­ζε­ται α­γίν-ι τσεμ και μπο­ρεί εν α­νά­γκη να ε­πι­βά­λει την προ­σω­ρι­νή έ­ξω­ση των με­λών της κοι­νό­τη­τας που αρ­νού­νται να συμ­μορ­φω­θούν. Πέ­ρα α­πό τη δι­κα­στι­κή λει­τουρ­γί­α στην ιε­ρο­τε­λε­στί­α του α­γίν-ι τσεμ (μυ­στη­ρί­ου της έ­νω­σης) ε­κτυλίσ­σε­ται το μυ­στή­ριο της «α­δελ­φο­ποί­η­σης» που προ­α­να­φέ­ρα­με, κα­τά το ο­ποί­ο δύ­ο νε­ο­φώ­τι­στοι άν­δρες μα­ζί με τις συ­ζύ­γους τους ε­νώ­νο­νται μυ­στι­κι­στικά . Η ιε­ρο­τε­λε­στί­α α­πο­τέ­λε­σε το έ­ναυ­σμα για την ε­πι­νό­η­ση πολ­λών συ­κο­φα­ντιών και α­νυ­πό­στα­των κα­τη­γο­ριών που πε­ρι­λάμ­βα­ναν φα­ντα­στι­κές αι­μο­μι­ξί­ες, μαγ­γα­νεί­ες και α­κο­λα­σί­ες. Τα δια­βό­η­τα «μουμ σε­ντί», τα κοι­νο­τι­κά όρ­για στα ο­ποί­α υ­πο­τί­θε­ται ό­τι επι­δί­δο­νται οι α­λε­βί­τες, α­πο­τέ­λε­σαν κοι­νό τό­πο στα σου­νι­τι­κά στε­ρε­ό­τυ­πα γι’ αυ­τούς τους ε­τε­ρό­δο­ξους μουσουλ­μά­νους. Το πα­ρω­νύ­μιο που τους α­πο­δό­θηκε εί­ναι «μουμ σε­ντι­ρεν­λέρ» (αυ­τοί που σβή­νουν τα κε­ριά και συ­νεκ­δο­χι­κά αυ­τοί που παίρ­νουν μέ­ρος σε α­πό­κρυ­φες ιε­ρο­τε­λε­στί­ες). Οι α­λε­βί­τες α­πό την άλ­λη, ε­ξαι­τί­ας αυ­τής της συ­κο­φα­ντι­κής πρα­κτι­κής χα­ρα­κτη­ρί­ζουν τους σου­νί­τες με την ο­νο­μα­σί­α α­γκζί κα­ρά, ή­τοι «μαύ­ρο στό­μα». Ό­πως ή­ταν α­να­με­νό­με­νο, η ε­χθρι­κή στά­ση της σου­νι­τι­κής πλειοψη­φί­ας, που εκ­δη­λώ­θη­κε μά­λι­στα α­νοι­κτά με τη μορ­φή διώ­ξε­ων ή α­κό­μα και σφαγών, ε­νί­σχυ­σε την κοι­νο­τι­κή αλ­λη­λεγ­γύ­η των α­λε­βι­τών και αύ­ξη­σε τη συ­σπείρω­σή τους .

Ο α­λε­βι­τι­σμός υ­πήρ­ξε στρα­τη­γι­κός σύμ­μα­χος του κε­μα­λι­σμού κα­τά τα πρώ­ι­μα στά­δια των με­ταρ­ρυθμίσε­ων. Οι αρ­χές του θρη­σκευ­τι­κού κι­νή­μα­τος, προ­σέγ­γι­ζαν κα­τά πα­ρά­δο­ξο τρό­πο σε πολ­λά ση­μεί­α το κοι­νωνι­κο­πο­λι­τι­κό μο­ντέ­λο που ε­πι­θυ­μού­σε να επι­βά­λει ο Κε­μάλ. Η βελ­τιω­μέ­νη θέ­ση της γυ­ναί­κας, η α­πόρ­ρι­ψη των υ­περ­συ­ντηρη­τι­κών η­θι­κών α­ξιών και των α­κραί­ων ε­ξω­τε­ρι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών του Ι­σλα­μι­σμού, η έν­νοια της αλ­λη­λεγ­γυό­τη­τας ή­ταν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της βιω­μέ­νης θρη­σκευ­τι­κό­τη­τας των α­λε­βι­τών που προ­σαρ­μό­ζο­νταν εύ­κο­λα στο κε­μα­λι­κό κή­ρυγ­μα. Ο κε­μα­λι­σμός α­πο­πει­ρά­θη­κε έ­ντε­χνα να εκ­με­ταλ­λευ­τεί αυ­τές τις ε­κλε­κτι­κές συγ­γέ­νειες για να ε­ξυ­πη­ρε­τή­σει τους σκο­πούς του, αλ­λά σύ­ντο­μα η σχέ­ση αυ­τή με τον α­λε­βι­τι­σμό θυ­σιά­στη­κε στο βω­μό των ε­σω­τε­ρι­κών α­ντι­φά­σε­ων του κα­θε­στώτος. Ο Κε­μάλ α­πέ­δω­σε σημα­σί­α στη δια­μόρφω­ση μιας νέ­ας ε­θνι­κής συ­νεί­δη­σης για το τουρ­κι­κό κρά­τος που ο­ρα­μα­τι­ζόταν να δη­μιουρ­γήσει. Το Έ­θνος-Κρά­τος εί­χε συ­γκε­κρι­μέ­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και ο σου­νι­τι­σμός, ως θρη­σκευ­τι­κή εκ­δή­λω­ση της πλειο­ψη­φί­ας, ε­πι­λέ­χθη­κε ως δο­μι­κό στοι­χεί­ο της νέ­ας ε­θνι­κής ταυ­τό­τη­τας. Ο α­λε­βι­τι­σμός α­πο­τε­λού­σε λοι­πόν α­πό­κλι­ση, μια πα­ρα­φω­νί­α που έ­πρε­πε να ε­κλεί­ψει στο ό­νο­μα της α­φο­μοί­ω­σης. Η πα­ρου­σί­α του α­κύ­ρω­νε το ι­δε­ο­λό­γη­μα του Έ­θνους-Κρά­τους και κα­θώς εί­χε ε­ξυ­πη­ρε­τή­σει τον σκο­πό του ή­ταν πλέ­ον και­ρός να φύ­γει α­πό τη μέ­ση. Το ι­στο­ρι­κό των διώ­ξε­ων ε­να­ντί­ον των α­λε­βι­τών χρο­νο­λο­γεί­ται ή­δη α­πό τα πρώτα χρό­νια της εμ­φά­νι­σής του και εί­χε εν μέ­ρει θρη­σκευ­τι­κό και εν μέ­ρει πολι­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Για τους ορ­θό­δο­ξους σου­νί­τες, οι αλε­βί­τες εί­ναι «χει­ρό­τε­ροι α­πό τους ά­πι­στους». Το 1513 ο Σουλ­τά­νος Σε­λίμ Α΄ ο «Τρο­με­ρός» βα­σά­νι­σε και ε­κτέ­λε­σε 40.000 α­λε­βί­τες η­λι­κί­ας α­πό 7 έ­ως 70 ε­τών. Οι πιο πρό­σφα­τες διώ­ξεις δια­τη­ρούν τη θρη­σκευ­τι­κή τους βά­ση, αλ­λά ε­νερ­γο­ποιούν πα­ράλ­λη­λα και άλ­λα ι­δε­ο­λο­γι­κά α­ντα­να­κλα­στικά του τουρ­κι­κού ε­θνι­κι­σμού. Τα γε­γο­νό­τα της Σε­βά­στειας ό­που δο­λο­φο­νή­θηκαν σα­ρά­ντα α­λε­βί­τες κα­τά τη διάρ­κεια πο­δο­σφαι­ρι­κού α­γώ­να, η σφα­γή του Καρα­μάν Μα­ράς στη δε­κα­ε­τί­α του ’70, η πυρ­πό­λη­ση ε­νός ξε­νο­δο­χεί­ου πά­λι στη Σεβά­στεια το 1993 που ο­δή­γη­σε σε φρι­κτό θά­να­το 37 ά­το­μα και πά­μπολ­λα άλ­λα πα­ρα­δείγ­μα­τα, κα­τέ­δει­ξαν με τρα­γι­κό τρό­πο ποια εί­ναι τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα της συ­νεργα­σί­ας των κρα­τι­κών αρ­χών με τα α­κραί­α ε­θνι­κι­στι­κά και ι­σλα­μι­στι­κά στοιχεί­α.

Οι α­λε­βί­τες α­ντι­με­τω­πί­ζο­νται ως αι­ρε­τι­κοί α­πό το σουνί­τι­κο Ι­σλάμ, που κα­τά κα­νό­να ση­μαί­νει ως μη-μου­σουλ­μά­νοι. Η σι­ί­τικη γνω­στι­κή έ­μπνευ­ση της θρη­σκεί­ας τους και οι ι­διαι­τε­ρό­τη­τες του τυ­πικού δια­μορ­φώ­νουν ο­ρι­σμέ­να α­πό τα κυ­ρί­αρ­χα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της ε­τε­ρό­τη­τας και των πρα­κτι­κών τους. Μά­χο­νται ε­νά­ντια στον σουν­ί­τι­κο φα­να­τι­σμό και ο­λο­κλη­ρω­τι­σμό. Η θρη­σκευ­τι­κή τους εν­δο­στρέ­φεια και κυ­ρί­ως η ι­στο­ρι­κή τους α­ντι­πα­λό­τη­τα με τη σουνί­τι­κη πλειο­ψη­φί­α, τους κά­νει ι­διαίτε­ρα δε­κτι­κούς στον κε­μα­λι­κό δια­χω­ρι­σμό α­νά­με­σα στην έκ­φρα­ση πί­στης τους στον ι­διω­τι­κό χώ­ρο και την πα­ρου­σί­α τους στο δη­μό­σιο χώρο. Η στά­ση τους αυ­τή ε­πέ­δρα­σε στην προ­σαρ­μο­στι­κό­τη­τά τους ως με­τα­νά­στες στις με­γά­λες πό­λεις της Τουρ­κί­ας, αλ­λά και στη Γερ­μα­νί­α. Σύμ­φω­να με κοι­νωνιο­λο­γι­κές με­λέ­τες, η α­δια­φορί­α τους για τις ορ­θό­δο­ξες μου­σουλ­μα­νι­κές συ­νή­θειες προ­κα­λεί τις α­ντι­δρά­σεις των σου­νι­τών-με­τα­να­στών. Για τους α­λεβί, η θρη­σκεί­α εί­ναι κά­τι πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό πί­στη: εί­ναι λό­γος ύ­παρ­ξης - «γεννιέ­ται κα­νείς α­λε­βί αλ­λά δεν γί­νε­ται» - μο­τί­βο που ε­πα­να­λαμ­βά­νει σε ό­λες τις σχε­τι­κές με­λέ­τες του ο Gokalp. Εί­ναι ε­πο­μέ­νως μια θρη­σκεί­α χω­ρίς προση­λυ­τι­σμό και χω­ρίς στρα­το­λο­γί­ες. Οι δια­χρο­νι­κές α­ντι­θε­τι­κές σχέ­σεις με την ορ­θό­δο­ξη σουν­ί­τι­κη πα­ρά­δοση έ­χουν δια­μορ­φώ­σει έ­να α­ντί­βα­ρο στον ι­σλα­μι­στι­κό φο­ντα­με­ντα­λι­σμό. Και ό­μως για χάρη αυ­τής της συ­ντη­ρη­τι­κής ορ­θό­δο­ξης ι­σλα­μι­κής πλειο­ψη­φί­ας, οι κε­μα­λι­στές δεν ε­πέ­τρε­ψαν στους α­λε­βί να συμ­με­τέ­χουν στα υ­ψη­λά κλι­μά­κια της ε­ξου­σί­ας και του στρα­τού. Ό­σες φο­ρές οι α­λε­βί α­παί­τη­σαν εί­τε την κα­τάρ­γη­ση της κα­τή­χη­σης στο Κο­ρά­νι, με βά­ση α­ποκλει­στι­κά τους σουν­ί­τι­κους κα­νό­νες, εί­τε τη διά­λυ­ση της διεύθυν­σης θρησκευ­τι­κών υ­πο­θέ­σε­ων, ε­φό­σον δεν πε­ριε­λάμ­βα­νε υ­πο­διεύ­θυν­ση για τις ε­τε­ρόδο­ξες τά­σεις, δεν ει­σα­κού­στη­καν. Έ­να τε­λευ­ταί­ο στοι­χεί­ο ι­δε­ο­λο­γί­ας α­ξίζει να ε­πι­ση­μαν­θεί: Σύμ­φω­να με με­λε­τη­τές, οι α­λε­βί­τες στο συλ­λο­γι­κό υ­πο­συ­νεί­δητό τους αι­σθά­νο­νται ως πα­ρα­με­λη­μέ­νη και διω­κό­με­νη θρη­σκευ­τι­κή μειο­νό­τη­τα, που τεί­νει να αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται ως μη προ­νο­μιού­χα κοι­νω­νι­κή ο­μά­δω­ση. Ένας πρό­σθε­τος λό­γος που η πα­ρου­σί­α τους α­νη­συ­χεί τις ι­θύ­νου­σες ο­μά­δες εί­ναι οι δε­σμοί των α­λε­βί με τους α­λα­ου­ί­τες της Συ­ρί­ας, και ε­πο­μέ­νως το εν­δε­χό­με­νο ε­νεργο­ποί­ησής τους σε πε­ρί­πτω­ση γε­νι­κό­τε­ρης α­ποστα­θε­ρο­ποί­η­σης της Τουρ­κί­ας.




Κούρδοι

Η γλώσ­σα τους, ξε­χω­ρι­στός κλά­δος της ιν­δο­ευ­ρω­πα­ϊ­κής γλωσ­σι­κής οι­κο­γέ­νειας, συγ­γε­νεύ­ει πε­ρισ­σότε­ρο με την ε­πί­σης ιν­δο­ευ­ρω­πα­ϊ­κή «κλι­τική» περ­σι­κή ε­νώ δεν έ­χει κα­μί­α συγ­γέ­νεια με την «συ­γκολ­λη­τι­κή» ου­ρα­λο­αλτα­ϊ­κή τουρ­κι­κή γλώσ­σα της ο­ποί­ας η προ­έ­λευ­ση, η δο­μή και η μορ­φο­λο­γί­α είναι τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κές. Πα­ρά την πα­σι­φα­νή δια­φο­ρε­τι­κή κα­τα­γω­γή των Κούρδων, ή­δη α­πό τη δε­κα­ε­τί­α του 1930 το κε­μα­λι­κό κρά­τος εί­χε α­ποπει­ρα­θεί να διαγρά­ψει την ι­διαί­τε­ρη κουρ­δι­κή ταυ­τό­τη­τα χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντάς τους στα ε­πί­ση­μα κρα­τι­κά κεί­με­να με τον πα­ρα­πλα­νη­τι­κό ευ­φη­μι­σμό, «ο­ρε­σί­βιοι Τούρ­κοι» και οι ευ­φη­μι­σμοί δεν στα­μά­τη­σαν ε­κεί. Κα­τά τη δε­κα­ε­τί­α του 1980 οι «ο­ρε­σί­βιοι Τούρ­κοι» είχαν πλέ­ον με­τα­τραπεί σε «α­να­το­λι­κούς Τούρ­κους».

Ο πο­λυ­πλη­θέ­στε­ρος ε­θνο­τι­κός σχη­μα­τι­σμός στην Τουρ­κί­α εί­ναι οι Κούρ­δοι . Μια διευ­κρί­νι­ση για τη χρή­ση της ο­ρολο­γί­ας εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη σε αυ­τό το ση­μεί­ο. Μι­λώ­ντας κα­νείς για τους Κούρδους βρί­σκε­ται πλέ­ον σε α­μη­χα­νί­α αν θα πρέ­πει να τους κα­τη­γο­ριο­ποι­ή­σει ως ε­θνο­τι­κή ή ε­θνι­κή ο­μά­δα. Πα­ρά την α­που­σί­α ε­νός ορ­γα­νω­μέ­νου κουρ­δι­κού κρά­τους που θα α­πο­τε­λού­σε την ε­θνι­κή εστί­α α­να­φο­ράς για τους κουρ­δι­κούς πλη­θυ­σμούς -βρί­σκο­νται διε­σπαρ­μέ­νοι με­τα­ξύ τριών δια­φο­ρε­τι­κών κρα­τών Ι­ράν, Ι­ράκ, Τουρ­κί­α, χω­ρίς να α­να­φερ­θούμε στις ση­μα­ντι­κό­τα­τες κοι­νό­τη­τες της κουρ­δι­κής διασπο­ράς- εί­ναι πλέ­ον δυ­να­τόν να μι­λή­σει κα­νείς για μί­α α­ναδυό­με­νη ε­θνι­κή συ­νεί­δη­ση συμ­βα­τή με τους κλα­σι­κό­τε­ρους ο­ρι­σμούς της έν­νοιας. Σύμφω­να με τους με­τριο­πα­θέ­στε­ρους υ­πο­λο­γι­σμούς, ο α­ριθ­μός τους στην τουρ­κι­κή ε­πικρά­τεια α­νέρ­χε­ται σε 5 ε­κα­τομ­μύ­ρια. Οι με­γα­λύ­τε­ρες συ­γκε­ντρώ­σεις τους ε­ντο­πί­ζονται σε έ­ντε­κα α­πό τις νο­τιο­α­να­το­λι­κές ε­παρ­χί­ες της Τουρ­κί­ας, αν και η εικό­να της γε­ω­γραφι­κής δια­σπο­ράς τους δεν εί­ναι τό­σο α­πλή ό­σο φα­ντά­ζει εν πρώ­τοις . Οι σου­νί­τες Κούρ­δοι σύμ­φω­να με τα εγκυ­ρό­τε­ρα υ­πάρ­χο­ντα στοι­χεί­α ε­ντο­πί­ζο­νται στις ε­παρ­χί­ες Χα­κά­ρι, Βαν, Σι­ίρτ, Μπι­τλίς, Μους, Ντι­γιάρ­μπα­κιρ, Ούρ­φα. Μι­κρό­τε­ρης πυ­κνό­τη­τας σου­νι­τι­κοί πλη­θυ­σμοί βρί­σκο­νται στις ε­παρ­χί­ες Καρ­ς, Μαρ­ντίν, Μπιν­γκιέλ, Ερ­ζε­ρούμ, Ε­λα­ζί­γκ, Του­ντσε­λί, Ερ­ζιν­κάν, Α­ντι­για­μάν, Μα­λά­τια, Γκα­ζια­ντέπ, Κ. Μα­ράς, και Χα­τά­ι. Για τους α­λε­βί­τες Κούρ­δους τα στοι­χεί­α φα­νε­ρώ­νουν την ύ­παρ­ξη συμπα­γών πλη­θυ­σμών στις ε­παρ­χί­ες, Μπιν­γκιέλ (ι­διαί­τε­ρα στις υ­πο-ε­παρ­χί­ες Κάρ­λιο­βα και Κι­ί), Του­ντσε­λί, Ερ­ζιν­κάν, Σι­βάς (Σε­βά­στεια;), Γιο­ζγκάτ, Ε­λα­ζί­ι, Μα­λά­τια, Κ. Μα­ράς (ι­διαί­τε­ρα στο Ελ­μπι­στάν και το Πα­ζαρ­τσίκ) και Κα­ϊ­ζε­ρί (Πινάρ­μπα­σι, Σα­ρίζ και Το­μαρ­ζά). Διά­σπαρ­τοι πλη­θυ­σμοί α­να­φέ­ρο­νται στις ε­παρχί­ες Α­ντι­για­μάν, Γκα­ζια­ντέπ, Χα­τά­ι, Κιρ­σε­χίρ, Νεβ­σε­χίρ, Σαμ­ψού­ντα και Τοκάτ. Οι κοι­νό­τη­τες των Γε­ζί­ντι ε­ντο­πί­ζο­νται κο­ντά στα σύ­νο­ρα με τη Συ­ρί­α και το Ι­ράκ. Σε πρό­σφα­τες πε­ριό­δους (κα­τά τε­λευ­ταί­α 30 χρό­νια), σύμ­φω­να με στοι­χεί­α των Γε­ζί­ντι της δια­σπο­ράς, με­γά­λος α­ριθ­μός χω­ριών κα­τα­στρά­φη­κε ή κα­τα­λή­φθη­κε α­πό Τούρκους μου­σουλ­μά­νους. Α­πό τα 121 χω­ριά των Γε­ζί­ντι που μαρ­τυ­ρού­νταν στην πε­ριο­χή, 48 υ­πο­τί­θε­ται ό­τι ε­ξα­κο­λου­θούν να κα­τοι­κού­νται. Η πλειο­νό­τη­τα των Κούρδων έ­χει την αί­σθη­ση ό­τι α­νή­κει σε μί­α δια­κρι­τή ε­θνο­τι­κή ο­μά­δα , ε­τε­ρο­προσ­διο­ρι­ζό­με­νη σε σχέ­ση με τις τουρ­κι­κές και χρι­στιανι­κές μειο­νό­τη­τες με τις ο­ποί­ες συμ­βιώ­νει. Θα ή­ταν ό­μως λά­θος να υ­πο­στη­ρί­ξου­με ό­τι ε­πι­κρα­τεί ο­μο­φω­νί­α ως προς την κουρ­δι­κή ταυ­τότη­τα. Αν θε­ω­ρή­σου­με τη γλώσ­σα ως έ­να α­πό τα βα­σι­κά στοι­χεί­α που ο­ρί­ζουν την ε­θνο­τι­κό­τη­τα, εί­μα­στε α­να­γκα­σμέ­νοι να κά­νου­με με­ρι­κές προ­κα­ταρ­κτι­κές ε­πι­ση­μάν­σεις. Η κουρ­δι­κή γλώσ­σα εί­ναι χω­ρι­σμέ­νη σε αρ­κε­τές δια­λέ­κτους. Η κυ­ριό­τε­ρη ο­μά­δα δια­λέ­κτων ο­νο­μά­ζε­ται Κιρ­μά­ντζι. Έ­να κομ­μά­τι του πλη­θυ­σμού της πε­ριο­χής χρη­σι­μοποιεί τη γλώσ­σα Ζα­ζά που έ­χει στε­νές συγ­γέ­νειες με τα Ιρα­νι­κά με τα ο­ποί­α συγ­γε­νεύ­ει και η Κιρ­μά­ντζι. Συ­χνά υ­πάρ­χει η τά­ση να θε­ω­ρεί­ται η Ζα­ζά μί­α α­πό τις δια­λέ­κτους της Κουρ­δι­κής, αλ­λά κά­τι τέ­τοιο εί­ναι λά­θος. Έ­νας ο­μι­λη­τής της Κιρ­μά­ντζι δεν εί­ναι σε θέ­ση να κα­τα­λά­βει κά­ποιον που χρη­σι­μο­ποιεί τη Ζα­ζά. Έ­νας ο­μι­λη­τής της Ζα­ζά, ω­στό­σο, εί­ναι συνή­θως σε θέ­ση να κα­τα­λά­βει λί­γα Κιρ­μά­ντζι. Την κα­τά­στα­ση πε­ρι­πλέ­κει α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο το γε­γο­νός ό­τι δεν εί­ναι λί­γοι ε­κεί­νοι που ε­νώ γνωρί­ζουν και χρη­σι­μο­ποιούν μό­νο τα Τουρ­κι­κά θε­ω­ρούν τους ε­αυ­τούς τους Κούρ­δους. Η κουρ­δι­κή ταυ­τό­τη­τα των ο­μι­λη­τών της Ζα­ζά δεν γί­νεται απ’ ό­λους α­πο­δε­κτή και συ­χνά η ε­θνο­τι­κή κα­τη­γο­ριο­ποί­η­ση αυ­τών των ανθρώ­πων εί­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο θέ­μα πο­λι­τι­κής σκο­πι­μό­τη­τας.

Πολ­λοί πά­ντως εί­ναι οι ο­μι­λη­τές της Ζα­ζά οι ο­ποί­οι αυτο­προσ­διο­ρί­ζο­νται ως Κούρ­δοι. Η σύγ­χυ­ση α­να­φο­ρι­κά με την ταυ­τό­τη­τά τους ε­πι­τεί­νε­ται με­τα­ξύ άλ­λων και α­πό τις προ­σπά­θειες των κούρ­δων ε­θνι­κιστών να τους εμ­φα­νί­σουν ως Κούρ­δους προ­κει­μέ­νου να πα­ρου­σιάσουν μια δια­στρε­βλω­μέ­νη ει­κό­να της δη­μο­γρα­φί­ας της πε­ριο­χής. Ί­σως να μοιά­ζει ει­ρω­νι­κό, αλ­λά η ε­πί­ση­μη κρα­τι­κή προ­πα­γάν­δα συνε­τέ­λε­σε κι αυ­τή στην ταύ­τι­ση των «Ζα­ζά» με τους Κούρ­δους θε­ω­ρώ­ντας τους κομ­μά­τι του ί­διου «προ­βλή­μα­τος». Οι σου­νί­τες ο­μι­λη­τές της Ζα­ζά στο πα­ρελ­θόν αι­σθά­νο­νταν αρ­κε­τά δια­κρι­τοί α­πό τους α­λε­βί­τες ο­μο­γλώσ­σους τους, ώ­στε να συμ­με­τέ­χουν σε διώξεις ε­να­ντί­ον τους, αν και κά­τι τέ­τοιο δεν φαί­νε­ται να ι­σχύ­ει πλέ­ον. Οι σουνί­τες Κούρ­δοι α­πό την πλευ­ρά τους α­να­γνω­ρί­ζουν την ύ­παρ­ξη πο­λι­τι­σμι­κών, αλ­λά α­κό­μα και φυ­σιο­γνωμι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών που τους δια­φο­ρο­ποιούν από τους σου­νί­τες ο­μι­λη­τές της Ζα­ζά.

Σύμ­φω­να με τον Martin M. van Bruinassen, οι πε­ρισ­σό­τεροι Κούρ­δοι, αν και έ­χουν ι­σχυ­ρή συ­νεί­δηση συμ­με­το­χής σε ξε­χω­ρι­στή ε­θνοτι­κή ο­μά­δα -που τους δια­φο­ρο­ποιεί ι­διαί­τε­ρα απ’ τους Τούρ­κους- δεν έ­χουν κα­τα­λή­ξει σε μια κοι­νά α­ποδε­κτή απ’ ό­λους συ­να­ντί­λη­ψη ως προς το τι συ­νι­στά αυ­τή την ε­θνο­τι­κή ταυτό­τη­τα και ως προς το πού χα­ράσ­σο­νται τα σύ­νο­ρα της εθνο­τι­κής τους ο­μά­δας. Έ­νας κά­πως χα­λα­ρός λει­τουρ­γι­κός ο­ρι­σμός, τον ο­ποί­ο θα α­πο­δέ­χο­νταν οι πε­ρισ­σό­τε­ροι κούρ­δοι ε­θνι­κι­στές και που προ­τεί­νει ο Bruinassen, εί­ναι ο α­κό­λου­θος: «Κούρ­δοι εί­ναι ό­λοι οι ι­θα­γε­νείς που ο­μι­λούν δια­λέ­κτους που α­νή­κουν στις ι­ρα­νι­κές γλώσ­σες Kurmanchi ή Zaza, ό­πως ε­πί­σης ό­λοι ε­κεί­νοι που ο­μι­λούν την τουρ­κι­κή γλώσ­σα αλ­λά που διατεί­νο­νται πως κα­τά­γο­νται α­πό οι­κο­γέ­νειες που μι­λού­σαν τις ως ά­νω δια­λέ­κτους και που α­κό­μη (ή πά­λι) θε­ω­ρούν τον ε­αυ­τό τους ως Κούρδο». Βλ. Martin M. van Bruinassen, «The Ethnic identity of the Kurds» στο Peter Alford Andrews, Ethnic Groups in the Republic of Turkey, ό,π. σ. 613.

συνεχίζεται ...

Σύμφω­να με τους γλωσ­σο­λό­γους δεν χω­ρά­ει αμ­φι­βο­λί­α πως η κουρ­δι­κή γλώσ­σα εί­ναι ιν­δο­ευ­ρω­πα­ϊ­κή, πα­ρα­κλά­δι της Ιρα­νι­κής. Η ε­πί­ση­μη κα­θε­στω­τι­κή τουρ­κι­κή α­ντί­λη­ψη, δίνο­ντας άλ­λη διά­στα­ση στις δά­νειες λέ­ξεις, πα­ρου­σιά­ζει την κουρ­δι­κή γλώσ­σα ως πα­ρα­φθο­ρά της Τουρ­κι­κής.

Αν στρα­φού­με στη θρη­σκευ­τι­κό­τη­τα αυ­τών των πλη­θυ­σμών για να α­να­ζη­τήσουμε έ­να προσ­διο­ρι­στι­κό στοι­χεί­ο της ταυ­τό­τη­τάς τους, η κα­τά­στα­ση μάλ­λον πε­ρι­πλέ­κε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο. Πέ­ρα α­πό τις δύ­ο βα­σι­κές θρη­σκευ­τι­κές κα­τευ­θύνσεις (σου­νί­τες και α­λε­βί­τες), έ­να τμή­μα του πληθυ­σμού
(ό­χι μι­κρό­τε­ρο α­πό 10.000) α­κο­λου­θεί το θρή­σκευ­μα Γε­ζί­ντι. Πρό­κει­ται για δόγ­μα που προ­έ­κυ­ψε α­πό θρη­σκευ­τι­κό συ­γκρη­τι­σμό και πι­στεύ­ε­ται ό­τι προήλ­θε α­πό την πρώ­ι­μη ι­σλα­μι­κή σχι­σμα­τι­κή σέ­κτα Hawāriğ.

Γε­νι­κό­τε­ρα, ο­φεί­λου­με να πα­ρα­τη­ρή­σου­με ό­τι η κουρ­δι­κή ταυ­τό­τη­τα προ­κύ­πτει σε με­γά­λο μέ­ρος α­πό τη συ­νείδη­ση της ε­τε­ρό­τη­τας αυ­τών των πλη­θυ­σμών σε σχέ­ση με τους τουρ­κι­κούς σύ­νοικους πλη­θυ­σμούς. Έ­τσι, πέ­ρα α­πό τη δια­φο­ρά στον γλωσ­σι­κό κώ­δι­κα, οι Κούρ­δοι έ­χουν δια­φο­ρε­τι­κή πο­λι­τι­σμι­κή ταυ­τό­τη­τα. Η μου­σι­κή, τα λα­ϊ­κά έ­πη, οι χοροί, η εν­δυ­μα­σί­α, τα έ­θι­μα (ι­διαί­τε­ρα ό­σα συν­δέ­ο­νται με το γά­μο) δια­φέ­ρουν κα­τά ου­σιώ­δη τρό­πο α­πό τις α­ντί­στοι­χες τουρ­κι­κές πο­λι­τι­σμι­κές πραγ­μα­τικό­τη­τες.

Την πο­λυ­πλο­κό­τη­τα της κουρ­δι­κής πα­ρου­σί­ας αυ­ξά­νει έ­τι πε­ραι­τέ­ρωη διασπο­ρά των κουρ­δι­κών πλη­θυ­σμών στις με­θο­ρια­κές ζώ­νες με­τα­ξύ του Ι­ράκ, του Ι­ράν, της Τουρ­κί­ας και της Συ­ρί­ας. Η αί­σθη­ση της κοι­νής ταυ­τό­τη­τας αυ­τών των πλη­θυ­σμών εί­ναι α­ξιο­σημεί­ω­τη. Υ­φί­στα­νται, μά­λι­στα, δια­συ­νο­ρια­κές ε­παφές με­τα­ξύ φύ­λων ή οι­κο­γε­νειών που στη­ρί­ζο­νται στη με­τα­νά­στευ­ση, στο ε­μπό­ριο, αλ­λά πά­νω απ’ ό­λα στο λα­θρε­μπό­ριο, που α­πο­τε­λεί και το κυ­ριό­τε­ρο μέσο οι­κο­νο­μι­κού προ­σπο­ρι­σμού. Την αί­σθη­ση κοι­νής φυ­λετι­κής κα­τα­γω­γής ενι­σχύ­ει το γε­γο­νός ό­τι σε κρί­σι­μες ι­στο­ρι­κές πε­ριό­δους, ό­λες αυ­τές οι περιο­χές λει­τούρ­γη­σαν ως χώ­ροι κα­τα­φυ­γής και διά­σω­σης των διω­κό­με­νων Κούρ­δων. Οι δε­σμοί αυ­τοί εί­ναι χα­λα­ροί και εκ­δηλώ­νο­νται σπο­ρα­δι­κά, σε πε­ριό­δους ό­μως κρί­σε­ων και ό­ταν εμ­φα­νί­ζε­ται έ­νας κοι­νά α­πο­δε­κτός η­γέ­της ή μια κοι­νά α­πο­δε­κτή ι­δε­ολο­γί­α, οι δε­σμοί αυ­τοί με­τα­τρέ­πο­νται σε κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή πραγ­μα­τικό­τη­τα.

Α­πό τα πρώ­τα χρό­νια της ί­δρυ­σης του σύγ­χρο­νου τουρ­κι­κού κρά­τους η κρα­τι­κή πο­λι­τι­κή α­πέ­να­ντί τους υ­πήρ­ξε α­νοι­κτά εχθρι­κή. Ο τουρ­κι­κός ε­θνι­κι­σμός α­μέ­σως με­τά την ί­δρυ­ση του τουρ­κι­κού κρά­τους, α­δυ­να­τώ­ντας να ε­πι­βλη­θεί στον πε­ρι­βάλ­λο­ντα ι­σχυ­ρό­τε­ρο στρα­τη­γι­κά χώ­ρο (ΕΣ­ΣΔ και τα προ­τε­κτο­ρά­τα του Ι­ράν, του Ιράκ, της Συρί­ας), έ­στρε­ψε την ε­πι­θε­τι­κό­τητά του στους α­προ­στά­τευ­τους Κούρ­δους. Έ­κτο­τε, δεν έ­πα­ψε να λει­τουρ­γεί
ο κύ­κλος της κα­τα­στο­λής, ε­ξέ­γερ­σης, πε­ραι­τέ­ρω κα­τα­στο­λής. Ό­μως, ό­πως έ­χει ε­πι­ση­μαν­θεί α­πό τον δη­μοσιογρά­φο Άλ­κη Κούρ­κου­λα, θα ή­ταν ε­σφαλ­μέ­νο να θε­ω­ρη­θεί -ό­πως συ­χνά γί­νε­ται- ό­τι ο ό­ρος «Κούρ­δοι» εί­ναι αυ­το­μά­τως συ­νώ­νυ­μος με το ό­ρο «α­ντί-τούρ­κοι». Πέρα α­πό τις προ­αιώ­νιες α­ντι­θέ­σεις, υ­πάρχουν και ι­σχυ­ροί πα­λαιοί δε­σμοί α­νά­με­σα στους δύ­ο λα­ούς, υ­πάρ­χουν και φά­σεις ό­που α­πό κοι­νού συμ­μετεί­χαν σε σφα­γές και γε­νο­κτο­νί­ες.

Ο Dogu Ergil πα­ρα­τη­ρεί ό­τι οι Κούρ­δοι, α­πο­κομ­μέ­νοι α­πό την υπό­λοι­πη χώ­ρα λό­γω του ό­τι κα­τοι­κού­σαν στις α­πο­μα­κρυ­σμέ­νες ο­ρει­νές πε­ριοχές της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Τουρ­κί­ας, διη­ρη­μέ­νοι σε φυ­λές και οι­κο­νο­μι­κά ε­ξαρ­τη­μέ­νοι α­πό τους το­πι­κούς γαιο­κτήμο­νες, δεν ε­πη­ρε­ά­στη­καν α­πό την πο­λι­τι­κή της α­φο­μοί­ω­σης και εκσυγ­χρο­νι­σμού που ε­φάρ­μο­ζε το νέ­ο κα­θε­στώς. Βλ. Dogu Ergil, Το Κουρ­δι­κό Πρό­βλη­μα, στο Σύγ­χρο­νη Τουρκί­α, Ε­ΛΙΑ­ΜΕΠ, (ε­πιμ Θ. Βε­ρέ­μης), εκ­δό­σεις Πα­πα­ζή­ση, σελ. 224.

Η ε­πί­ση­μη κα­θε­στω­τι­κή α­ντί­λη­ψη ό­λων των τουρκικών συ­στη­μι­κών κομ­μάτων -με ο­ρια­κές δια­φο­ρές α­να­με­τα­ξύ τους κυ­ρί­ως σε θέ­μα­τα τα­κτι­κής α­ντι­με­τώ­πι­σης- δε θα δε­χτεί πο­τέ την ύ­παρ­ξη μιας ξε­χω­ρι­στής κουρ­δικής ταυτό­τη­τας. Α­πό κοι­νού με τη γρα­φειο­κρα­τί­α, τους ι­δε­ο­λό­γους και κα­τα­σταλ­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς θα ε­πι­διώ­ξουν στα­θε­ρά τον ε­κτουρ­κι­σμό. Οι πιο α­νοι­χτές και φι­λε­λεύ­θε­ρες α­ντι­λή­ψεις θα ε­ντο­πί­σουν τη ρί­ζα του κα­κού στην οι­κο­νο­μικοκοι­νω­νι­κή, εκ­παι­δευ­τι­κή και πο­λι­τι­σμι­κή υ­πα­νάπτυ­ξη της Ανα­το­λι­κής Τουρ­κίας, προ­τεί­νο­ντας σχε­τικές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, χω­ρίς ό­μως κα­μί­α ει­δι­κή α­να­φο­ρά στα ε­θνο­τι­κά και γλωσσι­κά ζη­τή­μα­τα.

Α­ξί­ζει να ση­μειω­θεί ό­τι για τους Κούρ­δους είναι το σύγ­χρο­νο, «ε­ξευ­ρω­πα­ϊ­σμέ­νο» τουρ­κι­κό κρά­τος που τους κυ­νή­γη­σε πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό κά­θε άλ­λη σουλ­τα­νι­κή ε­ξου­σί­α στη διάρ­κεια του Ο­θω­μα­νι­σμού. Μια δυ­τι­κή, ευ­ρω­πα­ϊ­κή ι­δέ­α ε­κεί­νη του ε­θνι­κι­σμού, εί­ναι που ει­σή­χθη στην Τουρ­κί­α και με­του­σιω μέ­νη στον τουρ­κι­κό ε­θνι­κι­σμό (ε­νί­ο­τε και Πα­ντουρ­κι­σμό) θα ο­δη­γή­σει στην κα­τα­στο­λή του Άλ­λου.

Οι συ­στη­μα­τι­κές προ­σπάθειες α­φο­μοί­ω­σής των Κούρδων ξε­κί­νη­σαν, ό­πως εί­δα­με, με τη γλωσ­σι­κή πο­λι­τι­κή που επι­δί­ω­κε την ε­ξα­φά­νι­ση της κουρ­δι­κής γλώσ­σας. Η προ­σπά­θεια αυ­τή φαί­νε­ται πλέ­ον να α­να­τρέ­πε­ται ε­νό­ψει της δια­δι­κα­σί­ας έ­ντα­ξης της Τουρ­κί­ας στην Ε.Ε. με πιο πρό­σφα­το δείγ­μα τη χρή­ση της Κουρ­δι­κής για πρώ­τη φο­ρά στα τουρ­κι­κά μέσα μα­ζι­κής ε­νη­μέ­ρω­σης. Μέ­νει, ω­στό­σο, να δια­πι­στω­θεί η ει­λι­κρί­νεια αυ­τών των
προ­σπα­θειών στο βά­θος του χρό­νου. Ό­πως κι αν έ­χει το πράγ­μα, η πο­λι­τι­κή της α­φο­μοί­ω­σης φά­νη­κε προς στιγ­μήν να φέρ­νει καρ­πούς κα­θώς κα­τά τη δε­κα­ε­τί­α του ’60 το κί­νη­μα της α­στυ­φι­λί­ας έ­σπρω­ξε πο­λύ με­γά­λα τμή­μα­τα του κουρ­δι­κού πλη­θυ­σμού στα α­στι­κά κέ­ντρα κι έ­να τμή­μα της νέ­ας γε­νιάς έ­πα­ψε να μα­θαί­νει Κουρ­δι­κά . Δεν ή­ταν μά­λι­στα λί­γοι οι Κούρ­δοι που άρ­χι­σαν να δη­λώ­νουν Τούρ­κοι χω­ρίς να εί­ναι δυ­να­τό να δια­πι­στω­θεί ο βαθ­μός της ει­λι­κρί­νειας αυ­τών των δη­λώσε­ων.

Με­ρι­κά α­πό τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα αυ­τής της ε­σω­τε­ρι­κής με­τα­νά­στευ­σης ο­δή­γη­σαν σε δη­μο­γρα­φι­κές πα­ρα­δο­ξό­τη­τες. Η Κωνστα­ντι­νού­πο­λη π.χ. εί­ναι αυ­τή τη στιγ­μή η πό­λη με τον με­γα­λύ­τε­ρο κουρ­δικό πληθυ­σμό στον κό­σμο. Εί­ναι πε­ριτ­τό να ση­μειώ­σου­με ό­τι οι κουρ­δι­κοί αυτοί πλη­θυ­σμοί που κα­τέ­λα­βαν τις ε­ξα­θλιω­μέ­νες πε­ρι­φέ­ρειες των α­στι­κών κέντρων βρέ­θη­καν στο οι­κο­νο­μι­κό και κοι­νω­νι­κό πε­ρι­θώ­ριο, ε­νώ δεν ή­ταν λί­γες οι ε­ντά­σεις που προ­έ­κυ­ψαν ε­ξαι­τί­ας αυ­τού του α­πο­κλει­σμού.
Η δε­κα­ε­τί­α του ’70 και το σχε­τι­κά βελ­τιω­μέ­νο κα­θε­στώς ελευ­θε­ριών που ε­πι­κρά­τη­σε ε­πέ­τρε­ψε την εκ νέ­ου α­νά­δυ­ση του κουρ­δι­κού ε­θνι­κι­σμού. Η κουρ­δική νε­ο­λαί­α ξα­νάρ­χι­σε να μα­θαί­νει την κουρ­δι­κή γλώσ­σα και μια νέ­α κουρ­δι­κή συ­νείδη­ση άρ­χι­σε να α­να­δύ­ε­ται με ρι­ζο­σπα­στι­κά πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, τα ο­ποί­α εκ­δη­λώ­θη­καν κα­τά τη δε­κα­ε­τί­α του 1980, ό­ταν ξέ­σπα­σε ο έ­νο­πλος κουρ­δι­κός α­γώ­νας. Η δε­κα­ε­τί­α του 1990 έρι­ξε τους Κούρ­δους σε νέ­ες πε­ρι­πέ­τειες με­τά την τουρ­κι­κή στρα­τιω­τι­κή αντί­δρα­ση στη δρά­ση του ΡΚΚ που κα­τέ­λη­ξε στη σύλ­λη­ψη Ο­τσα­λάν και τη διάλυ­ση του κινή­μα­τος .

Το ΡΚΚ, ι­δρυ­θέν το 1978 από τον Α­μπντου­λάχ Ο­τζα­λάν, πρώ­ην φοι­τη­τή της Σχο­λής Οι­κο­νο­μικών Ε­πι­στή­μων του Πα­νε­πι­στη­μί­ου της Άγκυ­ρας, και με­ρι­κούς συ­νερ­γά­τες του κή­ρυτ­τε το κα­τά κά­ποιο τρό­πο α­ντι­φατι­κό ι­δε­ώ­δες με μαρ­ξι­στι­κές-λε­νι­νι­­κές αρ­χές αλ­λά και θέ­σεις ‹‹Κουρ­δι­κού ε­θνι­κι­σμού››. Το ΡΚΚ γρήγο­ρα α­πέκτη­σε ευ­ρεί­α λα­ϊ­κή βά­ση και δη­μο­τι­κό­τη­τα, ε­πι­τυ­χί­α που εν μέ­ρει ο­φει­λό­ταν στη δυ­σα­ρέ­σκεια που εί­χε προ­κλη­θεί λό­γω της διά­λυ­σης κουρ­δι­κών ορ­γα­νώσε­ων εκ μέ­ρους της τουρ­κι­κής κυ­βέρ­νη­σης και της α­πα­γο­ρεύ­σης κά­θε δρα­στηριό­τη­τας που ε­ξέ­φρα­ζε την κουρ­δι­κή ταυ­τό­τη­τα. Πα­γι­δευ­μέ­νοι σε μια πα­ραδο­σια­κή κοι­νω­νί­α που α­πο­τε­λού­νταν α­πό φυ­λές, μια κοι­νω­νί­α με α­νι­σό­τη­τες, οι νε­α­ροί Κούρ­δοι βρήκαν στο ΡΚΚ έ­ναν ελ­κυ­στι­κό και ε­νω­τι­κό σκο­πό. Νέ­οι και νέ­ες εί­δαν την ορ­γά­νω­ση σαν έ­να μέσον, τό­σο για προ­σω­πι­κή χει­ρα­φέ­τη­ση όσο και σαν πο­λι­τι­κό κί­νη­μα. Το ΡΚΚ ή­ταν έ­τοι­μο να υ­πο­στεί τις θυ­σί­ες που συ­νε­πά­γε­ται ο έ­νο­πλος α­γώ­νας κέρ­δι­σε ση­μα­ντι­κή υ­πο­στή­ρι­ξη για τους στρα­τη­γι­κούς του στό­χους, που ή­ταν ο έ­λεγ­χος των ε­δα­φών που κα­τοι­κού­νται α­πό Κούρ­δους. Βλ. Dogu Ergil, ο.π. σελ. 228.

Α­πο­τέ­λε­σμα της δε­κα­πε­ντα­ε­τούς σύρ­ρα­ξης που α­κο­λού­θη­σε μέ­χρι τη σύλ­λη­ψη του Ο­τσα­λάν το 1999, ή­ταν η ε­σω­τε­ρική α­να­γκα­στι­κή με­τα­κί­νη­ση 3.000.000 πε­ρί­που κα­τοί­κων των νο­τιοα­να­το­λι­κών ε­παρχιών, η εκ­κέ­νω­ση και κα­τα­στρο­φή 3.000 χω­ριών και ο θά­να­τος του­λά­χι­στον 37.000 αν­θρώ­πων. Βλ. εν­δει­κτι­κά, Mathew Randall, Rubbing the Salt in the Wounds - A Study of Media, Power and Immigration, Norderstedt (2009) σ. 14.

Η δε­κα­ε­τί­α του 1990 ξε­κί­νη­σε ευοί­ω­να για τις ε­πι­διώ­ξεις του κουρ­δι­κού έ­νο­πλου α­γώ­να και για έ­να σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα φά­νη­κε ό­τι οι στό­χοι για ε­θνι­κή α­ποκα­τά­στα­ση των Κούρ­δων βρί­σκο­νταν κο­ντά στην υ­λοποί­η­σή τους. Η στρα­τη­γι­κή ό­μως ε­πι­λο­γή του PKK για δι­μέ­τω­πο α­γώ­να ε­να­ντί­ον τό­σο των τουρ­κι­κών δυ­νάμε­ων ό­σο και του φυ­σι­κού συμ­μά­χου των Κούρ­δων της Τουρ­κί­ας -δη­λα­δή του ι­ρα­κι­νού Δη­μο­κρα­τι­κού Κουρ­δι­κού Κόμ­μα­τος (PDK, Partîya Demokrata Kurdistan) του Μα­σού­ντ Μπαρ­ζα­νί - σε συν­δυα­σμό με τη δυ­να­μι­κή α­ντίδρα­ση του τουρ­κικού κρά­τους, που δεν δί­στα­σε να α­πει­λή­σει τη Συ­ρί­α α­κό­μη και με πό­λε­μο για τη συ­νε­χή υ­πο­στή­ρι­ξη που πα­ρεί­χε στον Ο­τσα­λάν- ο­δή­γη­σε στην α­πο­μό­νω­ση του PKK και εί­χε ως κα­τά­λη­ξη τη σύλ­λη­ψη του κούρ­δου η­γέ­τη στην Κέ­νυα.

Η στά­ση του Ο­τσα­λάν ύ­στε­ρα α­πό τη σύλ­λη­ψή του ε­γκαι­νί­α­σε μί­α νέ­α προ­σέγγι­ση για την ε­πί­λυ­ση του κουρ­δι­κού ζη­τή­μα­τος. Ο κούρ­δος η­γέ­της, προς έκ­πληξη ό­λων ό­σων πε­ρί­με­ναν ό­τι θα υ­ιο­θε­τού­σε μια σκλη­ρή και α­γέ­ρω­χη στά­ση απέ­να­ντι στο ε­πί­ση­μο τουρ­κι­κό κρά­τος, χρη­σι­μο­ποί­η­σε πο­λύ πιο διαλ­λα­κτι­κή γλώσ­σα, ε­πιδιώ­κο­ντας την πο­λι­τι­κή λύ­ση του κουρ­δι­κού ζη­τή­μα­τος μέ­σω διαπραγ­μα­τεύ­σε­ων α­νά­με­σα στις τουρ­κι­κές Αρχές και το κουρ­δι­κό στοι­χεί­ο. Ως έν­δει­ξη κα­λής θέ­λησης προ­έ­βη σε δη­λώ­σεις με τις ο­ποί­ες ζη­τού­σε α­πό τους Κούρ­δους ε­νό­πλους του PKK να α­πο­συρ­θούν α­πό τα τουρ­κι­κά εδά­φη και να δια­κό­ψουν τις ε­πι­χει­ρή­σεις τους. Πριν α­πό την τε­λική α­πα­γό­ρευσή του 4 χρό­νια αρ­γό­τε­ρα, το νό­μι­μα ε­κλεγμέ­νο κουρ­δι­κό Λα­ϊ­κό Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμ­μα (HADEP, Halkın Demokrasi Partisi) α­πό κοι­νού με το PKK έ­σπευ­σαν να υ­ιο­θε­τή­σουν τη νέ­α αυ­τή γραμ­μή. H μο­νο­με­ρής ε­κε­χει­ρί­α που κή­ρυ­ξε την ί­δια χρονιά (1999) το PKK, και η ο­ποί­α δι­ήρ­κε­σε μέ­χρι το 2004, εί­χε ως απο­τέ­λε­σμα να πε­ριο­ρι­στούν αι­σθη­τά οι συ­γκρού­σεις και να ε­πανέλ­θει ως έναν βαθ­μό μια ε­πί­φα­ση ο­μα­λό­τη­τας στις νο­τιο­α­να­το­λι­κές ε­παρ­χί­ες.

Τον Ιού­νιο του 2004 το PKK κή­ρυ­ξε την παύ­ση της ε­κε­χει­ρί­ας που εί­χε μο­νο­με­ρώς υ­ιοθε­τή­σει. Η κα­τά­στα­ση δεν άρ­γη­σε να ε­κτρα­χυν­θεί εκ νέ­ου, ό­ταν τον Μά­ιο του 2005 ο τουρ­κι­κός στρα­τός πραγ­μα­το­ποί­η­σε ε­κτε­τα­μέ­νες εκ­κα­θα­ρι­στι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις, που εί­χαν ως α­πο­τέ­λε­σμα το θά­να­το 100 κούρ­δων αυ­το­νο­μι­στών. Συ­γκρού­σεις και τα­ρα­χές συ­ντά­ρα­ξαν ξα­νά την Τουρ­κί­α το Μάρ­τιο του 2006. Οι νέ­ες ε­πι­χει­ρή­σεις του τουρ­κι­κού στρα­τού στο βό­ρειο Ι­ράκ το 2008 πε­ριέ­πλε­ξαν έ­τι πε­ρισ­σό­τε­ρο την κα­τά­στα­ση.



Άραβες

Κα­τά μή­κος των τουρ­κο­συ­ριακών συ­νό­ρων και ι­διαί­τε­ρα στην ε­παρ­χί­α Χα­τά­ι (Α­λε­ξαν­δρέ­τα) ε­ντο­πί­ζε­ται η πλειο­ψη­φί­α της α­ρα­βό­φω­νης μειο­νό­τη­τας της Τουρ­κί­ας. Σύμ­φω­να με ε­κτι­μή­σεις ο πλη­θυ­σμός τους α­νέρ­χε­ται σε 800.000 - 1.000.000 ε­νώ οι συντη­ρη­τι­κό­τε­ροι υ­πο­λο­γι­σμοί κά­νουν λό­γο για 600.000. Η πε­ριο­χή πα­ρα­χω­ρή­θη­κε στην Τουρ­κί­α το 1939, περί­ο­δο κα­τά την ο­ποί­α οι αρα­βό­φω­νοι της πε­ριο­χής απο­τε­λού­σαν τα 2/3 του πλη­θυ­σμού. Έ­κτο­τε, χά­ρη στις συ­στη­μα­τι­κές προ­σπά­θειες του τουρ­κι­κού κρά­τους, η δη­μο­γρα­φι­κή ει­κό­να της πε­ριο­χής αλ­λοιώ­θη­κε, χωρίς ω­στό­σο να χά­σει τον α­ρα­βι­κό της χα­ρα­κτή­ρα. Τό­σο η πα­ρα­χώ­ρη­ση της πε­ριο­χής στην Τουρ­κί­α ό­σο και η πο­λι­τι­κή που α­κο­λού­θη­σε το τουρ­κι­κό κρά­τος απο­τε­λούν έ­κτο­τε μό­νι­μο ση­μεί­ο τρι­βής των συ­ρο­τουρ­κι­κών σχέ­σε­ων. Ο α­ρα­βικός/α­ρα­βό­φω­νος πλη­θυ­σμός δια­κρί­νε­ται σε τρεις κα­τη­γο­ρί­ες ως προς το θρήσκευ­μά του: σου­νί­τες, α­λε­βί­τες και χρι­στια­νοί.

Η πρώ­τη κα­τη­γο­ρί­α ε­ντο­πί­ζε­ται κα­τά κύ­ριο λό­γο στις ε­παρ­χί­ες Μαρ­ντίν, Ούρφα, Σι­ίρ­τ και ί­σως στην ε­παρ­χί­α Χα­τά­ι, ε­νώ μι­κρό­τε­ρες ο­μά­δες υ­πάρ­χουν στο Μους, το Ντι­γιάρ­μπα­κιρ, το Μπι­τλίς και το Γκα­ζια­ντέπ. Τα στοι­χεί­α γι’ αυτή την ο­μά­δα εί­ναι λι­γο­στά, αλ­λά, κα­θώς φαί­νε­ται, η ο­μά­δα δια­κρί­νε­ται α­πό φυλε­τι­κή ορ­γά­νω­ση, η ε­σω­τε­ρι­κή συ­νο­χή της ο­ποί­ας στη­ρί­ζε­ται στην εν­δο­γα­μία και την κοι­νή γλώσ­σα. Το πλη­θυ­σμια­κό της μέ­γε­θος πρέ­πει να προ­σεγ­γί­ζει τους 350.000.

Η δεύ­τε­ρη κα­τη­γο­ρί­α α­ρα­βο­φώ­νων εί­ναι οι ε­πο­νο­μα­ζό­με­νοι Νου­σα­ΐ­ρι που πρε­σβεύ­ουν τη δι­κή τους εκ­δο­χή του α­λε­βι­τι­σμού. Ο πλη­θυ­σμός της σύμ­φω­να με α­νε­πί­ση­μα στοι­χεί­α ί­σως φτά­νει τους 200.000. Οι πε­ριο­χές στις ο­ποί­ες συ­να­ντάμε τη με­γα­λύ­τε­ρη πυ­κνό­τη­τα συ­γκέ­ντρω­σης των Νου­σα­ΐ­ρι βρί­σκεται στην επαρ­χί­α Χα­τά­ι, στα Ά­δα­να και στην ε­παρ­χί­α Ι­τσέλ. Ο πλη­θυ­σμός στην ε­παρ­χί­α Χατά­ι εί­ναι συ­γκε­ντρωμέ­νος στην πα­ρά­λια ζώ­νη νό­τια του Ι­σκε­ντε­ρούν, αλ­λά και γύ­ρω α­πό το Σα­μα­ντα­γί και το Α­μίκ Γκε­λού. Οι ε­γκα­τα­στά­σεις τους συ­γκροτού­νται α­πό χω­ριά με χα­λα­ρή κοι­νο­τική ορ­γά­νω­ση. Μί­α δευ­τε­ρεύ­ου­σα σε μέ­γεθος πλη­θυ­σμια­κή ο­μά­δα ε­ντο­πί­ζε­ται στην πε­ριο­χή Τσου­κου­ρό­βα νο­τί­ως των Α­δά­νων α­πό το Γιου­μουρ­τα­λίκ μέ­χρι τη Μερ­σί­να. Μεγά­λος α­ριθ­μός Αρά­βων Νου­σα­ΐ­ρι με­τα­κι­νού­νται στην πα­ρα­πά­νω πε­ριο­χή α­πό την ε­παρ­χί­α Χα­τά­ι ως ε­πο­χια­κοί ερ­γά­τες. Οι με­τα­κι­νή­σεις αυ­τές ε­νί­ο­τε γίνο­νται δύ­ο φο­ρές το χρό­νο κα­τά την πε­ρί­ο­δο της συ­γκο­μι­δής του βαμ­βα­κιού και των πορ­το­κα­λιών. Η ε­πι­λο­γή της ε­πο­χια­κής με­τα­νά­στευ­σης στον συ­γκε­κριμέ­νο χώ­ρο ό­που ε­ντο­πί­ζο­νται χρι­στια­νι­κοί α­ρα­βι­κοί πλη­θυ­σμοί εί­ναι συνει­δη­τή, κα­θώς ε­πι­τρέ­πει στους Νου­σα­ΐ­ρι να κρύ­ψουν την ταυ­τό­τη­τά τους μέσα σε έ­ναν σχε­τι­κά φι­λι­κό πλη­θυ­σμό.
Ο ό­ρος Νου­σα­ΐ­ρι έ­χει υ­πο­τι­μη­τι­κές συν­δη­λώ­σεις και χρη­σι­μο­ποιεί­ται α­πό τα ά­τομα που δεν α­νή­κουν στην κοι­νό­τη­τα. Οι ί­διοι προ­τι­μούν να αυ­το­α­πο­καλού­νται α­λα­βί και θε­ω­ρούν ό­τι οι δογ­μα­τικές τους α­ντι­λή­ψεις εί­ναι πλη­ρέ­στε­ρες α­πό των ο­μό­δο­ξων Κούρ­δων και Τούρ­κων Α­λε­βι­τών. Ε­ξαι­τί­ας αυ­τής τους της πε­ποί­θη­σης, οι Νου­σα­ΐ­ρι α­ποκα­λούν τους υ­πό­λοι­πους α­λε­βί­τες α­μί, δη­λα­δή τυ­φλούς. Ση­μα­ντι­κή δια­φο­ρά αποτελεί η θέ­ση της γυ­ναί­κας στους νου­σα­ΐ­ρι α­λα­βί, κα­θώς δεν της ε­πι­τρέ­πε­ται να συμ­με­τά­σχει στις θρη­σκευ­τι­κές συ­να­ντή­σεις ού­τε να μυ­η­θεί στις α­πό­κρυ­φες δι­δα­σκα­λί­ες.
Η εί­σο­δος στη σέ­κτα γί­νε­ται μέ­σα α­πό μυ­η­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες, τις ο­ποί­ες ε­πιβλέ­πει έ­νας σα­ΐχ, που ε­ξε­τά­ζει τον υ­πο­ψή­φιο με μια κα­τή­χη­ση που γί­νε­ται σε τρί­α στά­δια. Η πνευ­μα­τι­κή κα­θο­δή­γη­ση του μυ­η­μέ­νου γί­νε­ται α­πό τον σά­ιχ ή α­πό έ­ναν Χά­ι Αλ Α­χίρα ή αλ­λιώς «α­δελ­φό του ε­πό­με­νου κό­σμου», ο ο­ποί­ος α­να­λαμ­βά­νει και την ευ­θύ­νη για το νε­ο­ει­σερ­χό­με­νο μέ­λος. Τα νιό­πα­ντρα ζευ­γά­ρια τί­θε­νται υ­πό την ε­πο­πτεί­α ε­νός με­γα­λύ­τε­ρου σε ηλι­κί­α ζεύ­γους που στα α­ρα­βι­κά ο­νο­μά­ζε­ται ι­ι­μπίν και στα τουρ­κι­κά σα­α­ντίτ­ς. Με­γά­λη ση­μα­σί­α α­πο­δί­δε­ται σε μί­α ιε­ρή ερ­μη­νεί­α, έ­να εί­δος ε­ξή­γη­σης προς τους τα­λί­μπ, δη­λα­δή τους μυ­η­μέ­νους. Γι’ αυ­τήν υ­πεύ­θυ­νος εί­ναι ο ε­πο­νο­μα­ζό­με­νος μουρ­σί­ντ, έ­νας η­λι­κιω­μέ­νος σα­ΐχ. Οι μουρ­σί­ντ και οι σα­ΐχ α­νταλ­λάσ­σουν συ­χνά ε­πι­σκέψεις ε­νι­σχύ­ο­ντας έ­τσι τη συ­νο­χή της ευ­ρύ­τε­ρης θρη­σκευ­τι­κής κοι­νό­τη­τας.
Το α­ξί­ω­μα των σα­ΐχ εί­ναι κλη­ρο­νο­μι­κό και ανή­κει σε συ­γκε­κρι­μέ­νες οι­κο­γέ­νειες που ο­νο­μά­ζο­νται χαβάς και θε­ω­ρεί­ται ό­τι έ­χουν ευ­γε­νι­κή κα­τα­γω­γή. Η εν­δο­γα­μί­α ε­φαρ­μό­ζε­ται αυ­στη­ρό­τε­ρα στις γυ­ναί­κες απ’ ό,τι στους άν­δρες. Τα μυ­η­μέ­να άρ­ρε­να μέ­λη της κοι­νό­τη­τας μπο­ρούν να δια­λέ­ξουν τη σύ­ζυ­γό τους και α­πό άλλες α­λε­βι­τι­κές κοι­νό­τη­τες, αν αυ­τές κρι­θούν κα­τάλ­λη­λες με­τά α­πό ε­ξέ­ταση. Οι γυ­ναί­κες ό­μως των α­λα­βί μπο­ρούν να πα­ντρευ­τούν μό­νο μυ­η­μέ­νους άν­δρες που α­νή­κουν στην κοι­νό­τη­τα, ε­νώ ο γά­μος με σου­νί­τες μου­σουλ­μά­νους θε­ωρεί­ται αυ­στη­ρώς α­πα­γο­ρευ­μέ­νος.
Οι πρό­σλη­ψη των σου­νι­τών α­πό τους α­λα­βί εί­ναι τε­λεί­ως αρ­νη­τι­κή και θε­ω­ρούνται ο­μά­δα ε­χθρι­κά δια­κεί­με­νη. Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι η σου­νι­τι­κή α­ντί­λη­ψη για τους α­λα­βί δεν δια­φέ­ρει σε τί­πο­τε α­πό την α­ντί­στοι­χη για τους υ­πό­λοιπους α­λε­βί­τες. Οι χρι­στια­νοί θε­ω­ρού­νται φι­λι­κό­τε­ρη ο­μά­δα και οι α­λα­βί συμμε­τέ­χουν α­κό­μα και σε με­ρι­κούς α­πό τους ε­ορ­τα­σμούς τους.

Η τρί­τη και τελευ­ταί­α ο­μά­δα α­ρά­βων/αρα­βο­φώ­νων, εί­ναι οι ορ­θό­δο­ξοι χρι­στια­νοί Ά­ρα­βες, που υ­πά­γονται στο πα­τριαρ­χεί­ο της Α­ντιο­χεί­ας που ε­δρεύ­ει στη Δα­μα­σκό. Οι ε­κτι­μή­σεις για το πλη­θυ­σμια­κό μέ­γε­θός τους ποι­κίλ­λουν και πά­λι, κα­θώς δεν υ­πάρ­χουν ε­πί­ση­μα στοι­χεί­α. Διά­φο­ροι υ­πο­λο­γι­σμοί α­νε­βά­ζουν τον α­ριθ­μό τους σε 7.000-10.000 πε­ρί­που. Οι κύ­ριες ε­γκα­τα­στά­σεις τους ε­ντο­πί­ζο­νται στην ε­παρ­χί­α Χατά­ι στην πό­λη της Α­ντιό­χειας και τη γύ­ρω πε­ριο­χή της, αλ­λά και στη Μερ­σί­να. Η α­ρα­βι­κή ορ­θό­δο­ξη εκ­κλη­σί­α διέ­θε­τε 300.000 πε­ρί­που μέ­λη την ε­πο­χή της προ­σάρτη­σης της πε­ριο­χής στην Τουρ­κί­α (1939). Οι τουρ­κι­κές ό­μως αρ­χές α­πο­δύ­θη­καν έκτο­τε σε μί­α ε­νορ­χη­στρω­μέ­νη και συ­στη­μα­τι­κή εκ­στρα­τεί­α ε­κτουρ­κι­σμού. Η δι­δα­σκα­λί­α των α­ρα­βι­κών στα σχο­λεί­α α­πα­γο­ρεύ­θη­κε, ε­νώ τα α­ρα­βι­κά ε­πί­θετα α­ντι­κα­τα­στά­θη­καν α­πό τουρ­κι­κά. Συ­μπα­γείς τουρ­κι­κοί πλη­θυ­σμοί με­τα­φέρθη­καν στην πε­ριο­χή, η ο­ποί­α ε­ποι­κί­στη­κε με­θο­δι­κά. Η κα­τά­στα­ση έ­γι­νε α­κόμα χει­ρό­τε­ρη με­τά το πρα­ξι­κό­πη­μα του 1980 και την ε­ντα­τικο­ποί­η­ση της ε­κτουρκι­στι­κής εκ­στρα­τεί­ας. Το κλί­μα τρο­μο­κρα­τί­ας και α­να­σφά­λειας που ε­πι­κράτη­σε ο­δή­γη­σε σε στα­δια­κή έ­ξο­δο τό­σο τους μου­σουλ­μά­νους ό­σο και τους χριστια­νούς Ά­ρα­βες που με­τα­νά­στευ­σαν στη Συ­ρί­α, την Ιορ­δα­νί­α, το Ισ­ρα­ήλ και εν συ­νε­χεί­α στη δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη και την Αυ­στρα­λί­α. Οι μέ­χρι τό­τε αν­θού­σες επι­σκο­πές του Ερ­ζε­ρούμ, της Μερ­σί­νας, του Ντι­γιάρ­μπα­κιρ και της Α­ντιό­χειας πα­ρήκ­μα­σαν τε­λεί­ως και οι ε­πι­σκο­πι­κοί θώ­κοι εκκε­νώ­θη­καν. Ό­σοι πα­ρέ­μει­ναν στην ε­παρ­χί­α Χα­τά­ι αι­σθά­νο­νται πλέ­ον πε­ρισ­σό­τε­ρο α­να­σφα­λείς ε­ξαι­τί­ας του με­τα­να­στευ­τι­κού κύ­μα­τος που άλ­λα­ξε τη δημο­γρα­φί­α της πε­ριο­χής. Πα­ρά τις διώ­ξεις, η συ­νεί­δη­ση της ι­διαί­τε­ρης ταυ­τότη­τας αυ­τών των α­ρα­βι­κών πλη­θυ­σμών πα­ρα­μέ­νει ι­σχυ­ρή και δεν εί­ναι λί­γοι αυτοί που ε­πι­στρέ­φουν στην ε­παρ­χί­α για να με­γα­λώ­σουν τα παι­διά τους. Α­νάμε­σα στις χρι­στια­νι­κές κοι­νό­τη­τες και τις κοι­νό­τη­τες α­λα­βί έ­χει μά­λι­στα α­να­πτυ­χθεί έ­να ι­διαί­τε­ρο αί­σθη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης ε­νό­ψει του κοι­νού κιν­δύνου που α­ντι­με­τω­πί­ζουν.

Αραμαίοι

Πέ­ρα α­πό την α­ρα­βι­κή ορ­θό­δο­ξη κοι­νό­τη­τα της ε­παρ­χί­ας Χα­τά­ι, μί­α άλ­λη χριστια­νική κοι­νό­τη­τα ε­ντο­πί­ζε­ται στην ε­παρ­χί­α Μαρ­ντίν. Πρό­κει­ται για α­ραμαί­ους χρι­στια­νούς που α­νή­κουν στην συ­ρια­κή εκ­κλη­σί­α κα­θώς και μί­α μι­κρή ο­μά­δα που έ­χει προ­σχω­ρήσει στην κα­θο­λι­κή ου­νί­α. Ο α­ριθ­μός τους υ­πο­λο­γί­ζεται κά­που με­τα­ξύ 30.000 - 40.000 και βρί­σκο­νται ε­γκα­τε­στημέ­νοι στο υ­ψί­πε­δο του Τουρ Α­μπντίν της ε­παρ­χί­ας Μαρ­ντίν. Η θρη­σκευ­τι­κή τους δρα­στη­ριό­τη­τα ε­στιά­ζε­ται γύ­ρω α­πό τα πα­μπά­λαια μο­να­στή­ρια του Τουρ Α­μπντίν, ό­σα α­πέ­μει­ναν α­πό την κά­πο­τε ακ­μά­ζου­σα μο­να­στι­κή πο­λι­τεί­α της πε­ριο­χής. Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι (15.000 πε­ρί­που) ζουν στα δε­κα­πέ­ντε χω­ριά του υ­ψι­πέ­δου κι έ­να μι­κρό­τε­ρο τμή­μα του πλη­θυ­σμού στις πό­λεις Μαρ­ντίν, Σα­βούρ, Κι­λίτ, Ι­ντίλ και Νου­σα­ϊ­ντίν. Πολ­λοί έ­χουν με­τα­να­στεύ­σει στην Κων­στα­ντι­νού­πολη (12.000 εκ των ο­ποί­ων οι 4.000 με­τά το 1980). Γλώσ­σα τους εί­ναι η Του­ρό­γιο που α­νή­κει στη ση­μι­τι­κή οι­κο­γένεια και τα­ξι­νο­μεί­ται ως νε­ο­α­ρα­μα­ϊ­κή. Η εκ­κλη­σια­στι­κή τους γλώσ­σα εί­ναι η κλα­σι­κή Συ­ρια­κή που α­νή­κει στις νε­κρές γλώσ­σες. Στο δυ­τι­κό Τουρ Α­μπντίν χρη­σι­μο­ποιού­σαν και μια διά­λε­κτο της Α­ρα­βι­κής, ε­νώ ένα μι­κρό τμή­μα του πλη­θυ­σμού μι­λού­σε Κουρ­δι­κά. Το με­γα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα που α­ντι­με­τω­πί­ζουν προ­έρ­χε­ται πα­ρα­δό­ξως α­πό τους κούρδους μου­σουλ­μά­νους με τους ο­ποί­ους συ­νοι­κούν. Σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις οι α­ρα­μαί­οι χρι­στια­νοί έ­χουν δε­χτεί ε­νο­χλή­σεις και ε­πι­θέ­σεις α­πό τους Κούρ­δους οι ο­ποί­ες δεν ο­φείλο­νται τό­σο στις θρη­σκευ­τι­κές δια­φο­ρές ό­σο στη σχε­τι­κή ευ­μά­ρεια που δια­κρί­νει την κοι­νό­τη­τά τους και α­πο­τε­λεί α­ντι­κεί­με­νο φθό­νου. Η α­πο­τυ­χί­α της κρα­τι­κής ε­ξουσί­ας και των το­πι­κών α­ξιω­μα­τού­χων να τους προ­στα­τεύ­σουν α­πό την κουρ­δική ε­πι­θε­τι­κό­τη­τα τούς έ­χει κά­νει κα­χύ­πο­πτους α­πέ­να­ντι στο κα­θε­στώς, ε­νώ το αί­σθη­μα α­να­σφά­λειας τούς ε­ξώ­θη­σε σε μα­ζι­κή ε­σω­τε­ρι­κή και ε­ξω­τε­ρι­κή μετα­νά­στευ­ση.

Υ.Γ.
Οι κρυπτοχριστιανοί φαί­νε­ται να έ­χουν ε­κλεί­ψει α­πό το δη­μο­γρα­φι­κό χάρτη της Τουρ­κί­ας. Ο κρυ­πτο­χρι­στια­νι­σμός α­πο­τέ­λε­σε φαι­νό­με­νο που α­να­πτύ­χθη­κε σε πε­ριό­δους διωγμών και κα­τα­να­γκα­στι­κών ε­ξι­σλα­μι­σμών του χρι­στια­νι­κού πλη­θυ­σμού της ο­θω­μα­νι­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας. Τα πα­ρα­δείγ­μα­τα εί­ναι ά­φθο­να και κοι­νό ιστο­ρι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­λων των κρυ­πτο­χρι­στια­νι­κών ο­μά­δων (Κλω­στοί, Γυ­ρι­στοί, Σταυ­ριώ­τες, και Κρωμ­λήδες του Πό­ντου, Λινο­πά­μπα­κοι της Κύ­πρου, Κε­ρί­μη­δες και Κουρ­μού­λη­δες της Κρή­της κ.τ.λ.) εί­ναι ό­τι στη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­νό­τη­τα των πε­ρι­πτώ­σε­ων ο ε­ξι­σλα­μι­σμός γι­νό­ταν πλή­ρης με­τά τη δεύ­τε­ρη γε­νιά ε­νερ­γού κρυ­πτο­χρι­στια­νι­σμού. Μό­νο οι κοι­νό­τη­τες που επέ­στρε­φαν στην προ­γο­νι­κή πί­στη μέ­σα σε σύ­ντο­μο σχε­τι­κά διά­στη­μα α­πό την ει­κο­νι­κή τους ε­ξω­μο­σί­α πα­ρέ­μει­ναν τε­λι­κά χρι­στια­νικές. Έ­να ε­πι­πλέ­ον στοιχεί­ο που συ­νη­γο­ρεί στην ε­ξα­φά­νι­ση του φαι­νο­μέ­νου α­πό τη ση­με­ρι­νή Τουρ­κί­α εί­ναι το γε­γο­νός ό­τι μί­α α­πό τις αι­τί­ες ε­πι­βί­ω­σης αυ­τών των πλη­θυ­σμών στο οθω­μα­νι­κό κρά­τος ή­ταν η συμ­βί­ω­σή τους με α­μι­γείς κοι­νό­τη­τες που δια­τη­ρού­σαν τη χρι­στια­νι­κή τους πί­στη και προ­σέ­φε­ραν έ­τσι έ­να ση­μα­ντι­κό στή­ριγ­μα στις η­θι­κές α­ντο­χές των κρυ­πτο­χρι­στιανών. Με την υ­πο­χρε­ω­τι­κή με­τακί­νη­ση των χρι­στια­νι­κών πλη­θυ­σμών α­πό το τουρ­κι­κό κρά­τος, ό­ποιοι τυ­χόν κρυ­πτο­χρι­στια­νι­κοί πλη­θυ­σμοί ε­πι­βί­ω­σαν α­πό τη λαί­λα­πα της γε­νο­κτο­νί­ας και του πο­λέ­μου θα βρέ­θη­καν α­πο­κομ­μέ­νοι α­πό τους ομοδόξους τους και α­πό το μο­να­δι­κό ί­σως πα­ρά­γο­ντα που υ­πο­βο­η­θού­σε τη δι­πλή αυ­τή θρησκευ­τι­κή τους στά­ση. Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά, εί­ναι μάλ­λον α­πί­θα­νο να ε­ξα­κο­λου­θούν να υ­πάρ­χουν α­κό­μα υ­πο­λο­γί­σι­μες κρυ­πτο­χρι­στια­νι­κές ο­μά­δες στο σύγ­χρο­νο τουρ­κι­κό κρά­τος.

Οι ε­θνο­τι­κοί, μειο­νο­τι­κοί, θρη­σκευ­τι­κοί, γλωσ­σικοί σχη­μα­τι­σμοί που πε­ρι­γρά­φηκαν πα­ρα­πά­νω δεν συ­μπλη­ρώνουν σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση το δη­μο­γρα­φι­κό μω­σα­ϊ­κό της Τουρ­κί­ας. Δεν έ­χουν συ­μπε­ρι­λη­φθεί στην α­νά­λυ­ση αυ­τή, ό­λες εκεί­νες οι ο­μά­δες που α­κό­μα κι αν εμ­φα­νί­ζο­νται δη­μο­γρα­φικά ι­σχυ­ρές, η στρα­τη­γι­κή και πο­λι­τι­κή τους ση­μα­σί­α εί­ναι πε­ριο­ρι­σμέ­νη και ο βαθ­μός ταύ­τι­σής τους με την «τουρ­κι­κή ε­θνι­κή ταυ­τό­τη­τα» εί­ναι αρ­κε­τά υ­ψη­λός. Οι πε­ρι­πτώ­σεις αυ­τές ε­μπί­πτουν πε­ρισ­σότε­ρο στα γνω­στι­κά και ε­ρευ­νη­τι­κά πε­δί­α ό­σων θε­ρα­πεύ­ουν την ε­θνο­λο­γί­α και την αν­θρω­πο­λο­γί­α. Έ­τσι, π.χ., δεν κά­να­με λό­γο για τους Εβραί­ους της Τουρ­κί­ας ή για τους μου­σουλ­μα­νικούς πλη­θυ­σμούς που με­τα­νά­στευ­σαν στη χώ­ρα α­πό την Βουλγα­ρί­α, τις πρώ­ην σο­βιε­τι­κές δη­μο­κρα­τί­ες, τα Βαλ­κά­νια, την Κί­να κ.τ.λ. Σύμ­φω­να με πρό­χει­ρους υ­πο­λο­γι­σμούς, στη σύγχρο­νη Τουρ­κί­α ε­ντο­πί­ζο­νται 47 του­λά­χι­στον δια­φο­ρε­τι­κές τέ­τοιες ο­μά­δες.

"ου­ρα­λο­αλτα­ϊ­κή τουρ­κι­κή γλώσ­σα" Δεν υπάρχει τέτοια γλωσσική οικογένεια. Ο δε όρος "αλταϊκός" και οι συναφείς με τον όρο ιδέες θεωρούνται ξεπερασμένες. Η τουρκική ανήκει στον Ογκούζ κλάδο της τουρανικής (Τurkic) οικογένειας.

Antipnevma έγραψε: 22 Αύγ 2020, 19:49 "ου­ρα­λο­αλτα­ϊ­κή τουρ­κι­κή γλώσ­σα" Δεν υπάρχει τέτοια γλωσσική οικογένεια. Ο δε όρος "αλταϊκός" και οι συναφείς με τον όρο ιδέες θεωρούνται ξεπερασμένες. Η τουρκική ανήκει στον Ογκούζ κλάδο της τουρανικής (Τurkic) οικογένειας.

Δεν αλλάζει κάτι. Την εποχή που μορφωνόταν αυτός το "ουραλοαλταϊκός" έπαιζε πολύ.

edit
Antipnevma
Παρατήρησες όμως πως ξέρει να διακρίνει το έθνος απ' την εθνότητα ;

Ζαποτέκος έγραψε: 22 Αύγ 2020, 19:56

Antipnevma έγραψε: 22 Αύγ 2020, 19:49 "ου­ρα­λο­αλτα­ϊ­κή τουρ­κι­κή γλώσ­σα" Δεν υπάρχει τέτοια γλωσσική οικογένεια. Ο δε όρος "αλταϊκός" και οι συναφείς με τον όρο ιδέες θεωρούνται ξεπερασμένες. Η τουρκική ανήκει στον Ογκούζ κλάδο της τουρανικής (Τurkic) οικογένειας.

Δεν αλλάζει κάτι. Την εποχή που μορφωνόταν αυτός το "ουραλοαλταϊκός" έπαιζε πολύ.

edit
Antipnevma
Παρατήρησες όμως πως ξέρει να διακρίνει το έθνος απ' την εθνότητα ;

Δεν παίρνω πολύ σοβαρά αυτήν την άγονη συζήτηση έθνος vs εθνότητα. Εγώ ξέρω ότι οι άνθρωποι χωρίζονται παντού και πάντα σε πολιτικές συλλογικότητες. Η "ταυτότητα" των ανθρώπων οφείλεται στις πολιτικές συλλογικοτήτες με τις οποίες ήρθαν σε επαφή και επηρεάστηκαν. Οι αλεβίτες τουρκομάνοι οφείλουν την ταυτότητα τους στην σαφαβιδική προπαγάνδα. Οι τουρκόφωνοι χριστιανοί στο βυζάντιο. Οι ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι στην οθωμανική αυτοκρατορία. Οι Έλληνες κομμουνιστές στη σοβιετική προπαγάνδα.

Στο ζήτημα με την ταυτότητα του Βυζαντίου η θέση μου είναι ότι είχε μια υστερορωμαϊκής προέλευσης οικουμενική χριστιανική ιδεολογία και μια ελληνικής προέλευσης και περιεχομένου ιδεολογία μόρφωσης που ήταν όμως τυπική και για τους Λατίνους Ρωμαίους ιδιαίτερα μετά την λήξη της Υπατίας. Από τη στιγμή που το Βυζάντιο απέτυχε να κρατήσει την αυτοκρατορία όρθια στα υστερορωμαϊκά της σύνορα αναγκάστηκε σιγά σιγά να ξεφύγει από την ρωμαϊκή ιδεολογία και να εξελληνιστεί πλήρως από το 1204 και μετά. Η διαδικασία εξελληνισμού όμως σταμάτησε προσωρινά με την ανακατάληψη της πόλης και λίγο πριν την άλωση πήρε τη σημερινή της μορφή. Με την παρακμή της οθωμανικής αυτοκρατορίας ο ελληνισμός άρχισε να διαχύνεται και στις μάζες.

Η ρωμαϊκή ιδεολογία πάντως έβλαψε το Βυζάντιο. Και η ελληνοκεντρική ιδεολογία έβλαψε τη σημερινή Ελλάδα.