Phorum.com.gr

Η ΑΝΑΧΩΡΗΣΙΣ ΤΗΣ

Ξυπνώ και μου είπαν, έφυγεν η κόρη που αγαπούσα.
Και κατεβαίνω στο γιαλό,...

Τώρα η Μαρία σηκώνει αργά το χιονισμένο χέρι∙
τώρα η Μαρία εγγίζει τον μολυβένιο κρόταφό του∙
τώρα η Μαρία γλυκά τον χαϊδεύει∙
τώρα η Μαρία του τραγουδεί∙
τώρα η Μαρία τον ακούει∙
τώρα η Μαρία πικρότατα κλαίει∙
τώρα η Μαρία αποδημεί∙

μέσα στ' ακατανόητα λόγια της νύχτας
η Μαρία φεύγει, η νύχτα

Ηλίας Λάγιος, Το κατά Αλέξιον και Μαρίαν





και η μαχαιριά:
[-όπου κι αν σπάσεις,
όσον κι αν σπάσεις,
θα 'ρθω καλέμου,
για να σε μάσω.]

ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ έγραψε: 11 Οκτ 2020, 20:47
Γεια σου νύχτα με τα ωραία σου!
Χρόνια τον αντάμωνα στη Σόλωνος (όχι και πολύ εκ του σύνεγγυς), από τότε που μετείχε στο βιβλιοπωλείο ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Κρίμα να πεθαίνει ποιητής στα 48 του...

Εδώ μερικά ωραία για την περίπτωσή του:

https://www.andro.gr/empneusi/hlias-lag ... anato-tou/

τυχερέ


48 ετών έφυγε ο άτιμος μα πρόλαβε και σκάρωσε τόση ομορφιά

726 σελίδες συγκίνησης

Παράλογο

Συγχώρα με, σημαίνει κάνε χώρο
μα εσύ δεν έχεις που να με χωρέσεις.
Γέμισες το καλούπι σου με λίπασμα
αλλά λησμόνησες το χώμα και το σπόρο.
Προσωρινά φιλοξενούμαι στριμωγμένη
στο εσωτερικό σου παγωμένο μικροκοίτασμα.
Θέλοντας να παρασιτώ ενδεδειγμένη
σου πληρώνω νοίκι, φόρο και κινούμαι ως απείκασμα.
Αφού, λοιπόν, ελάχιστα τα όσα μου προσθέτεις,
γιατί αισθάνομαι μονίμως οφειλέτης;




Κορίνα (αγνώστων λοιπών στοιχείων)

Zarkadaki έγραψε: 11 Οκτ 2020, 22:51


Κορίνα (αγνώστων λοιπών στοιχείων)

Και αγνώστων λοιπών κεράτων

Βρε καλώς τα παιδιά...

Ένα υπέροχο ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη το οποίο ομολογώ ότι έμαθα μέσα από την εξαιρετική μελοποίηση του Γιάννη Σπανού και την ερμηνεία του Γιάννη Πουλόπουλου.

Μόνο

Αχ, όλα έπρεπε νά ’ρθουν καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν.
Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια,
να φύγουνε, να σβήσουν.

Έτσι, όπως εχωρίζαμε τα βράδια,
για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι.
Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι
ν’ αφήσω κάποιο δείλι.

Τα ωραία κι απλά κορίτσια —ω αγαπούλες!—
η ζωή να μου τα πάρει, χορού γύρος.
Ακόμη ο πόνος, άλλοτε που ευώδα,
να με βαραίνει στείρος.

Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να ’ναι,
να παίζουνε τ’ αστέρια εκεί σα μάτια
και σα να μου γελάνε.

Zarkadaki έγραψε: 11 Οκτ 2020, 22:51 Κορίνα (αγνώστων λοιπών στοιχείων)

Κόριννα, για την ακρίβεια

ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ έγραψε: 12 Οκτ 2020, 08:42

Zarkadaki έγραψε: 11 Οκτ 2020, 22:51 Κορίνα (αγνώστων λοιπών στοιχείων)

Κόριννα, για την ακρίβεια

Κανείς δεν είναι άσφαλτος

Τηλέμαχος Χυτήρης

ΧΟΡΟΣ 2
(Από τη συλλογή "ΘΕΜΑ")
δεν
δεν το φύλλο δεν
δέν-τρο

δεν η άνοιξη
δεν η επιθυμία
δεν ο δόλος δεν
δεν-τρο

δεν η λάμψη
δεν η μανία
δεν το κόκκινο το κόκκινο δεν
δεν-τρο

δεν ω
δεν α
δεν αγωνία
δεν η κρύπτη δεν η κρύπτη δεν η κρύπτη

δεν
δεν το φύλλο δεν
ΔΕΝΤΡΟ

Planis έγραψε: 12 Οκτ 2020, 00:19

Το παιδί που γνώρισε
ένα μεγάλο πάθος
ξέρει τι είναι τάφος
και ύστατη στιγμή.

Το γαλάζιο σώμα του
έγινε νεφέλωμα
και το μαύρο γέλιο του
με χτυπάει όπου με βρει.

Spoiler

Τηλέμαχος Χυτήρης

Οι Ετρούσκοι*
Οι Ετρούσκοι χτίζανε πολύ μικρά τα σπίτια
Οι Ετρούσκοι χτίζανε πολύ μεγάλους τάφους

Οι Ετρούσκοι χτίζανε πολύ μικρά τα σπίτια
Οι Ετρούσκοι χτίζανε πολύ μεγάλους τάφους

(ΠΡΟΣΟΧΗ: Η επανάληψη δεν είναι λάθος. Ο ποιητής επαναλαμβάνει δις τους στίχους του. Γιατί δεν τους επαναλαμβάνει τρις, τετράκις ή πεντάκις, δεν γνωρίζω).

*Σκεφτομαι να ιδρυσω συλλογο φιλων Χυτηρη με τον τιτλο ''Ετρουσκοι''.

Σπύρος Βούγιας

Τι μελέ φοβερό
από σέντρα βαθιά
προς το τέρμα.
Αποκρούουν τα μπακ
μανιασμένα θολά
δίχως έρμα.
Μα η μπάλα εκεί
σαν τον ήλιο που πάει
προς το γέρμα.
Είναι νύκτα βαθιά
και κυλάω στη σχισμή
σαν το κέρμα.

Όλα τα δικά σου τα ξέρω.
Πώς κοιτάς όταν λες ψέματα.
Πώς κόβεις το κρέας με το μαχαίρι.
Πώς ακριβώς μυρίζει η επιδερμίδα σου.
Ακουμπώ το κεφάλι στην κοιλιά σου
και τα έντερά σου γουργουρίζουν.
Την Γυναίκα την αγαπάς στο σύνολό της,
ή καθόλου.

Έρχεσαι πάντα
μαζί με το μουνί σου.

Ο σημερινός ερωτισμός
της φαίνεται κοινότυπος.
Εξίσου μπανάλ είναι ο Παρθενών.

Μουνί, εσύ, σκοτεινό,
Μουνί κλειστό, Μουνί σιωπηλό,
Μουνί που δεν μου χαμογελάς πια,
Μουνί στεγνό και Μουνί θυμωμένο,
κάνω υπομονή, δείχνω επιμονή,
περιμένοντας να ραγίσεις άλλη μια φορά
και να ξαναγίνεις το Μουνί που ξέρω
— το Μουνί της Συμφιλίωσης
με τον εαυτό μου.

Ηλiας Πετρόπουλος



ναιρεπούστημουναι

Ι.

Κάποιο πρωί θα ξυπνήσουμε δίχως πρωί
Τα μάτια μας θα 'χουν γκρεμιστεί μέσα στη νύχτα
Φώτα σβηστά βλέφαρα ασύνταχτα
Γράμματα μπερδεμένα μες στα κουρελιασμένα χείλια μας
Μασώντας την τελευταία μας λέξη σαν ξέφτι

Αυτά τα κόκαλα εσύ παιδεύεις να στεριώσεις
Μέσα στο χιόνι απίθανα θαμμένο καλοκαίρι
Εσύ μες στις ρυτίδες του καπνού σου ταξιδεύεις
Μνήμη του τίποτα και παγωνιά στο μάτι

Ξεχνάς κάποτε και κοιτάς τη βροχή από κάπου που έρχεται
Τον άνεμο από κάπου που έρχεται
Απ' το κάπου του πουθενά κάτι που έρχεται
Οδυνηρό πουλί
Γαλάζιο ύφασμα ουρανού στη χάρτινή σου στέγη

Ξεχνάς κάποτε και κοιτάς ένα μάτι
Ένα μάτι δίπλα σ' έν' άλλο μάτι
Ένα μάτι σ' έν' άλλο μέσα μάτι
Ένα μάτι από 'να παράθυρο να πέφτει
Από 'να δρόμο να φεύγει
Ξεχνάς κάποτε και κοιτάς
Εδώ κι εκεί το νεκρό υλικό σου.

[...]

Αλέξης Τραϊανός,
Φλεβάρης-Ιούνης 1974
Από τη συλλογή Η κλεψύδρα με τις στάχτες (1975)